ໂດຍ ຈ້າວຫຼຽງ, ຈີນ

ຂ້ອຍຖືກຕຳຫຼວດຂອງພັກກອມມູນິດຈີນຈັບກຸມຍ້ອນຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍ ເມື່ອຂ້ອຍອາຍຸ 19 ປີ. ພວກເຂົາດຳເນີນການກັບຂ້ອຍ 60 ມື້ເພື່ອທໍລະມານ ແລະ ລ້າງສະໝອງໃຫ້ຂ້ອຍປະຕິເສດພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂາຍອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ. ປະສົບການນັ້ນໄດ້ຖືກຝັ່ງເຂົ້າໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍແທ້ໆ. ຂ້ອຍຈະບໍ່ລືມມັນຈັກເທື່ອ.

ໃນລະຫວ່າງທີ່ຂ້ອຍເດີນທາງໄປການເຕົ້າໂຮມໃນຕອນເຊົ້າຂອງມື້ນັ້ນ, ຂ້ອຍສັງເກດເຫັນລົດສາມຄັນຈອດຢູ່ບໍລິເວນໃກ້ຄຽງ ເມື່ອຂ້ອຍໃກ້ຈະຮອດທີ່ນັ້ນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈໜ້ອຍໜຶ່ງ. ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ ບໍ່ມີລົດຫຼາຍຂະໜາດນັ້ນໃນທີ່ນັ້ນ. ຂ້ອຍບອກອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງກ່ຽວກັບມັນໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຂ້ອຍມາຮອດ ແລະ ພວກເຮົາຮູ້ວ່າການເຕົ້າໂຮມຂອງພວກເຮົາບໍ່ປອດໄພອີກຕໍ່ໄປ. ພວກເຮົາເລີ່ມສົນທະນາກ່ຽວກັບການປ່ຽນສະຖານທີ່. ຕໍ່ມາບໍ່ດົນ, ຄົນແປກໜ້າສີ່ຄົນໄດ້ເຂົ້າມາໃນເດີນ ໂດຍກ່າວວ່າພວກເຂົາຢູ່ກັບກອງພັນຮັກສາຄວາມປອດໄພແຫ່ງຊາດ ແລະ ກຳລັງກວດກາເຮືອນເພື່ອຊອກຫາວັດຖຸລະເບີດທີ່ຖືກເຊື່ອງໄວ້. ພວກເຂົາຈັບພວກເຮົາໄວ້ເທິງໂຊຟາໂດຍໃຊ້ກຳລັງ ແລະ ຄົ້ນຕົວພວກເຮົາ ແລະ ເມື່ອບໍ່ພົບຫຍັງ ພວກເຂົາກໍ່ເອົາຂ້ອຍ ແລະ ນ້ອງຊາຍອີກຄົນໜຶ່ງເຂົ້າໄປໃນລົດຄັນໜຶ່ງຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາໄດ້ພາພວກເຮົາໄປທີ່ສະຖານີຕໍາຫຼວດ, ເຊິ່ງເປັນບ່ອນທີ່ຕໍາຫຼວດໄດ້ນໍາພວກເຮົາເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງໃຕ້ດິນ ແລະ ຂັງພວກເຮົາໄວ້ແຍກກັນ. ການຈັບກຸມໂດຍກະທັນຫັນໃນຄັ້ງນີ້ຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າມັນຢູ່ໃນຄວາມຝັນ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຕໍາຫຼວດຈະປະຕິບັດຕໍ່ຂ້ອຍແນວໃດ. ຂ້ອຍຂ້ອນຂ້າງຢ້ານ ແລະ ໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງບໍ່ຢຸດເຊົາ, ຂໍໃຫ້ພຣະອົງມອບຄວາມເຊື່ອໃຫ້ແກ່ຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຄິດເຖິງເນື້ອຮ້ອງຫຼາຍແຖວຈາກເພງສັນລະເສີນໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ພວກເຮົາຮ້ອງຫຼາຍ, “ຄວາມກ້າວໜ້າ ແລະ ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມີລິດທານຸພາບສູງສຸດ” “ທຸກສິ່ງຢ່າງໃນໂລກນີ້ປ່ຽນແປງຢ່າງໄວວາໄປກັບແນວຄິດ ແລະ ພາຍໃຕ້ສາຍຕາຂອງອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ. ຫຼາຍສິ່ງທີ່ມະນຸດຊາດບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນ ທັນທີໃດ ກໍປາກົດຂຶ້ນ ແລະ ຫຼາຍສິ່ງທີ່ມະນຸດຊາດໄດ້ຄອບຄອງມາເປັນເວລາດົນນານກໍສູນຫາຍໄປໂດຍບໍ່ຮູ້ສຶກຕົວ. ບໍ່ມີໃຜສາມາດເຂົ້າໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງວ່າ ອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຢູ່ທີ່ໃດ ແລ້ວແຮງໄກທີ່ຜູ້ຄົນຈະສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມປະເສີດ ແລະ ຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ແຫ່ງພະລັງຊີວິດຂອງອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດໄດ້” (ຈາກໜັງສືຕິດຕາມພຣະເມສານ້ອຍ ແລະ ຮ້ອງເພງໃໝ່). ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າວ່າ: “ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ, ຂ້ານ້ອຍຂໍຂອບໃຈ ແລະ ສັນລະເສີນພຣະອົງ! ພຣະອົງປົກຄອງເໜືອທຸກສິ່ງໃນຈັກກະວານ ແລະ ໂຊກຊະຕາຂອງຂ້ານ້ອຍກໍ່ຢູ່ໃນມືຂອງພຣະອົງ. ພຣະອົງໄດ້ອະນຸຍາດໃຫ້ຕຳຫຼວດຈັບຂ້ານ້ອຍໃນມື້ນີ້. ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະທໍລະມານຂ້ານ້ອຍແນວໃດກໍ່ຕາມ ຫຼື ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງທົນທຸກຫຼາຍສໍ່າໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການຢືນເປັນພະຍານ, ບໍ່ທໍລະຍົດພຣະອົງ ແລະ ກາຍມາເປັນຢູດາຈັກເທື່ອ”.

ເມື່ອໃກ້ຮອດເວລາ 4:00 ໂມງແລງ, ຕໍາຫຼວດໄດ້ນໍາຂ້ອຍອອກໄປອາຄານປະສົມທີ່ຢູ່ຫ່າງໄກສອກຫຼີກ ເຊິ່ງມີແຖວຕຶກອາຄານສີ່ຊັ້ນຢູ່ໃນເດີນ ໂດຍເບິ່ງຄືກັບໂຮງແຮມ. ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຫຼາຍຄົນເວົ້າວ່າຕຳຫຼວດສົ່ງຜູ້ຖືກກັກຕົວໄປໂຮງແຮມເພື່ອສອບສວນ ແລະ ທໍລະມານຢ່າງລັບໆ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ ນອກຈາກສົງໄສວ່າພວກເຂົາກໍາລັງຈະທໍລະມານຂ້ອຍຄືກັນ ຫຼື ບໍ່. ມັນເປັນສະຖານທີ່ໆວ່າງເປົ່າພໍສົມຄວນ. ພວກເຂົາສາມາດຂ້າຂ້ອຍ ແລະ ບໍ່ມີໃຜຈະສະຫຼາດກວ່າ. ຄວາມຢ້ານຂອງຂ້ອຍເພີ່ມຂຶ້ນເມື່ອຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງນັ້ນ ແລະ ຂ້ອຍໄດ້ຮ້ອງຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງງຽບໆຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າ. ພວກເຂົາພາຂ້ອຍເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງຢູ່ຊັ້ນທີສີ່ ແລະ ຫົວໜ້າກອງພັນຕໍາຫຼວດອາຍາໄດ້ເວົ້າໂດຍທຳທ່າເວົ້າດີວ່າ, “ເຈົ້າຊື່ຫຍັງ? ເຈົ້າອາໄສຢູ່ໃສ?” ຂ້ອຍຖາມລາວວ່າ, “ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຈັບກຸມຂ້ອຍ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງພາຂ້ອຍມາທີ່ນີ້?” ລາວເວົ້າວ່າ, “ນີ້ແມ່ນຫຼັກສູດການສຶກສາທາງກົດໝາຍທີ່ພິເສດເພື່ອສຶກສາອົບຮົມ ແລະ ປ່ຽນຄວາມເຊື່ອຂອງຜູ້ເຊື່ອ. ພວກເຮົາຈັບພວກເຈົ້າ ເພາະວ່າພວກເຮົາຮູ້ທັງໝົດກ່ຽວກັບພວກເຈົ້າ. ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, ພວກເຮົາຈະຈັບຄົນອື່ນ. ຄຣິດຕະຈັກຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດເປັນເປົ້າໝາຍທີ່ສຳຄັນຂອງຊາດ, ມັນຈະຕ້ອງຖືກກຳຈັດໃຫ້ໝົດໄປ. ຜູ້ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຕ້ອງຖືກຈັບກຸມ”. ຂ້ອຍຖາມວ່າ “ອິດສະຫຼະພາບທາງຄວາມເຊື່ອບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນລັດຖະທຳມະນູນບໍ?”. ລາວທຳທ່າຍິ້ມ ແລ້ວລາວເວົ້າວ່າ, “ອິດສະຫຼະພາບທາງຄວາມເຊື່ອບໍ? ມັນມີຂໍ້ຈຳກັດຂອງມັນ. ໃນຄວາມເຊື່ອຂອງເຈົ້າ, ເຈົ້າຕ້ອງຟັງພັກ ແລະ ປະຕິບັດຕາມກົດລະບຽບຂອງມັນເພື່ອຮັບເອົາການສະໜັບສະໜູນຈາກພວກເຮົາ. ໂດຍການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ, ເຈົ້າກໍາລັງເຮັດໃຫ້ຕົນເອງຕໍ່ສູ້ກັບພັກ. ພວກເຮົາຈະບໍ່ສາມາດຈັບກຸມພວກເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ?” ຂ້ອຍເລີຍເວົ້າຄືນ, “ພວກເຮົາພຽງແຕ່ອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ ແລະ ແບ່ງປັນຂ່າວປະເສີດເພື່ອເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ. ພວກເຮົາບໍ່ເຄີຍມີສ່ວນຮ່ວມໃນການເມືອງເລີຍ. ເຈົ້າສາມາດອ້າງໄດ້ແນວໃດວ່າພວກເຮົາກຳລັງເຮັດໃຫ້ຕົນເອງຕໍ່ສູ້ກັບພັກ? ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຊົງກ່າວວ່າ: ‘ພຣະເຈົ້າບໍ່ມີສ່ວນຮ່ວມໃນການເມືອງຂອງມະນຸດ ແຕ່ຊະຕາກໍາຂອງປະເທດ ຫຼື ຊົນຊາດໃດໜຶ່ງແມ່ນຖືກຄວບຄຸມໂດຍພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າຄວບຄຸມໂລກນີ້ ແລະ ຈັກກະວານນີ້ທັງປວງ. ຊະຕາກໍາຂອງມະນຸດ ແລະ ແຜນການຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນກ່ຽວພັນກັນຢ່າງໃກ້ຊິດ ແລະ ບໍ່ມີມະນຸດ, ປະເທດ ຫຼື ຊົນຊາດໃດທີ່ຖືກລະເວັ້ນຈາກອຳນາດປົກຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ. ຖ້າມະນຸດປາຖະໜາທີ່ຈະຮູ້ຈັກຊະຕາກໍາຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາຕ້ອງມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າຈະເຮັດໃຫ້ຄົນທີ່ຕິດຕາມ ແລະ ນະມັດສະການພຣະອົງນັ້ນຈະເລີນຮຸ່ງເຮືອງ ແລະ ຈະນໍາຄວາມເສື່ອມເສຍ ແລະ ການດັບສູນມາຍັງຄົນທີ່ຕໍ່ຕ້ານ ແລະ ປະຕິເສດພຣະອົງ’ (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພາກພະໜວກ 2: ພຣະເຈົ້າຊົງຄຸ້ມຄອງຢູ່ເໜືອຊະຕາກໍາຂອງມະນຸດຊາດທັງມວນ). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຊັດເຈນຫຼາຍ. ພຣະອົງປົກຄອງຈັກກະວານ ແລະ ມີໂຊກຊະຕາຂອງຊົນຊາດ ແລະ ປະຊາຊົນທັງໝົດໃນມືຂອງພຣະອົງ, ແຕ່ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ແຊກແຊງໃນການເມືອງ. ພຣະເຈົ້າທີ່ບັງເກີດເປັນມະນຸດໄດ້ມາເທິງແຜ່ນດິນໂລກໃນຍຸກສຸດທ້າຍ ຫຼັກໆແມ່ນເພື່ອສະແດງຄວາມຈິງ ແລະ ປະຕິບັດພາລະກິດແຫ່ງການພິພາກສາ ເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຄົນສາມາດເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ, ປະຖິ້ມອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມແບບຊາຕານຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຮັບເອົາຄວາມລອດພົ້ນ”. ເຈົ້າໜ້າທີ່ກໍ່ເວົ້າຕັດຂ້ອຍຢ່າງລຳຄານກ່ອນທີ່ຂ້ອຍຈະສາມາດເວົ້າແລ້ວ ແລະ ເວົ້າທຸກສິ່ງທີ່ໝິ່ນປະໝາດຄຣິດຕະຈັກຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ. ລາວແນະນຳໃຫ້ຂ້ອຍປະຖິ້ມຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍ. ບໍ່ວ່າລາວຈະເວົ້າຫຍັງກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍຍັງສະຫງົບຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ, ຂໍໃຫ້ພຣະອົງປົກປ້ອງຂ້ອຍຈາກກົນອຸບາຍຂອງຊາຕານ.

ປະມານຕອນທ່ຽງຄືນຂອງມື້ທີສາມ, ພວກເຂົາໄດ້ເອີ້ນຂ້ອຍກັບຄືນໄປທີ່ຫ້ອງປະຊຸມ. ເຈົ້າໜ້າທີ່ຄົນໜຶ່ງໄດ້ແນະນຳຕົນເອງ, ໂດຍເວົ້າວ່າລາວເປັນຫົວໜ້າຂອງກອງພັນຮັກສາຄວາມປອດໄພແຫ່ງຊາດ ແລະ ຍັງເຮັດວຽກໃນການສຶກສາ ແລະ ການປ່ຽນຄວາມເຊື່ອ. ລາວຖາມຊື່, ທີ່ຢູ່ອາໄສຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂໍ້ມູນຂອງຄຣິດຕະຈັກ. ຂ້ອຍປະຕິເສດທີ່ຈະເວົ້າ, ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງໃຫ້ຂ້ອຍຍື່ນມືເບື້ອງຊ້າຍຂອງຂ້ອຍອອກ ແລະ ວາງມັນໄວ້ເທິງໂຕະ, ຫງາຍມືຂຶ້ນ, ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ດີດຂີ້ເທົ່າໃສ່ມືຂອງຂ້ອຍເມື່ອລາວສູບຢາ ໂດຍກ່າວວ່າ, “ເຈົ້າຄວນຮູ້ວ່າດ້ວຍເທັກໂນໂລຍີໃນທຸກມື້ນີ້, ພວກເຮົາກໍ່ຈະຮູ້ ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະເວົ້າ ຫຼື ບໍ່ກໍ່ຕາມ. ເຈົ້າເປັນຄົນບ້າບໍ? ຂ້ອຍກຳລັງໃຫ້ໂອກາດເຈົ້າ. ສົ້ນຢາສູບຂອງຂ້ອຍມີຄວາມຮ້ອນປະມານ 800 ອົງສາຟາເຣັນຮາຍ. ຕ້ອງການເບິ່ງບໍວ່າມັນຈະຮູ້ສຶກແນວໃດ?” ລາວສູບເຂົ້າສອງຄັ້ງໃຫຍ່, ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ເຜົາຝາມືຂອງຂ້ອຍດ້ວຍປາຍສີແດງເຂັ້ມຂອງຢາສູບ. ເມື່ອຂ້ອຍກະຊາກມືກັບດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ອີກຄົນໜຶ່ງກໍ່ໄດ້ຈັບແຂນຂອງຂ້ອຍໄວ້ຢ່າງແຮງ. ຝາມືຂອງຂ້ອຍໄໝ້ດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດຢ່າງຮຸນແຮງ ໃນຂະນະທີ່ລາວໃຊ້ສົ້ນຢາສູບຂອງລາວຈີ້ຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກ. ເຫື່ອໄຫຼລົງໜ້າຜາກຂອງຂ້ອຍ. ເມື່ອຮູ້ສຶກອ່ອນແອໜ້ອຍໜຶ່ງ, ຂ້ອຍກໍ່ເວົ້າຊື່ຂອງຂ້ອຍເອງ. ພວກເຂົາຢຸດການທໍລະມານຂ້ອຍໃນເວລານັ້ນ, ແຕ່ບັງຄັບໃຫ້ຂ້ອຍເບິ່ງວິດີໂອ ແລະ ອ່ານຄໍາບອກເລົ່າທີ່ກຳລັງປະນາມ ແລະ ໝິ່ນປະໝາດຄຣິດຕະຈັກຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ.

ໃນຕອນທ່ຽງຂອງມື້ທີຫ້າ, ພວກເຂົາໃຫ້ຂ້ອຍເບິ່ງການຖ່າຍທອດຂ່າວກ່ຽວກັບກໍລະນີຂອງ ຊານດົງ ຊາວຢວນ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ຖາມຂ້ອຍວ່າຂ້ອຍຄິດແນວໃດ. ຂ້ອຍເວົ້າວ່າ, “ພວກເຂົາບໍ່ຢູ່ກັບຄຣິດຕະຈັກຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດທີ່ຢູ່ກັບຄຣິດຕະຈັກຂອງຂ້ອຍຈະເຮັດແບບນັ້ນ. ພວກເຮົາມີຫຼັກການໃນການແບ່ງປັນຂ່າວປະເສີດ. ພວກເຮົາພຽງແຕ່ແບ່ງປັນມັນກັບຜູ້ທີ່ຈິດໃຈເມດຕາ ຜູ້ເຊິ່ງເຊື່ອວ່າມີພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ແມ່ນກັບຄົນຊົ່ວຮ້າຍ. ຄົນຂີ້ຮ້າຍຄືກັບ ຊາງ ລິດົງ ບໍ່ໄດ້ບັນລຸມາດຕະຖານສຳລັບການປະກາດຂ່າວປະເສີດຂອງພວກເຮົາແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ຮັບຮູ້ວ່າພວກເຂົາເປັນຜູ້ເຊື່ອ ແລະ ຄຣິດຕະຈັກກໍ່ຈະບໍ່ຮັບຮູ້ພວກເຂົາຈັກເທື່ອ”. ເມື່ອເຫັນວ່າຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ສັ່ນຄອນເລີຍ, ລາວຈຶ່ງເວົ້າວ່າ, “ພວກເຮົາໄດ້ຈັບກຸມຜູ້ນໍາຂອງເຈົ້າທັງໝົດ ແລະ ພວກເຮົາຈະຄົ້ນຫາທຸກສິ່ງຈາກການຖາມພວກເຂົາ. ພວກເຮົາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເສຍເວລາຂອງພວກເຮົາກັບເຈົ້າ. ພວກເຮົາຢາກຊ່ວຍຊີວິດເຈົ້າ ຍ້ອນເຫັນວ່າເຈົ້າຍັງໜຸ່ມຢູ່”. ຂ້ອຍຄິດວ່າ, “ມັນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຄຳຂີ້ຕົວະ. ພວກເຂົາພຽງແຕ່ພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ. ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະເວົ້າຫຍັງກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ຂາຍອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຈັກເທື່ອ. ຂ້ອຍຈະບໍ່ທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າຈັກເທື່ອ!” ຫຼັງຈາກເຈັດໂມງໃນຕອນແລງຂອງມື້ນັ້ນ, ນັກຈິດຕະວິທະຍາກັບຫຼັກສູດລ້າງສະໝອງກໍ່ໃຫ້ຂ້ອຍຂຽນການໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບຫຼັກສູດດັ່ງກ່າວ. ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຂຽນຄື, “ເຫດການຂອງຊາວຢວນບໍ່ໄດ້ຖືກດຳເນີນການໂດຍຜູ້ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ. ມັນຖືກດຳເນີນການໂດຍມານຮ້າຍທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ. ລາວຈະຖືກລົງໂທດໂດຍພຣະເຈົ້າສຳລັບສິ່ງທີ່ລາວໄດ້ເຮັດ”.

ຫຼັງຈາກເກົ້າໂມງໜ້ອຍໜຶ່ງ, ຫົວໜ້າຂອງກອງພັນຮັກສາຄວາມປອດໄພແຫ່ງຊາດໄດ້ເຂົ້າມາ ແລະ ບໍ່ພໍໃຈແທ້ໆກັບສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຂຽນ. ລາວມາ ແລະ ຍົກຂ້ອຍອອກຈາກຕັ່ງຂອງຂ້ອຍດ້ວຍມືເບື້ອງດຽວ, ຕົບຕີຂ້ອຍຊໍ້າໆກັບຄົນອື່ນ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ເຕະຂ້ອຍລົງພື້ນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ລາວກໍ່ລາກຂ້ອຍຂຶ້ນເທິງຕຽງ ແລະ ເລີ່ມຊົກຂ້ອຍ. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຊົກຂ້ອຍສອງສາມຄັ້ງ, ລາວກໍ່ຈັບເອົາໄມ້ຫ້ອຍເຄື່ອງ, ຕີທົ່ວຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍດ້ວຍໄມ້ນັ້ນ ແລະ ບີບບັງຄັບເອົາຂໍ້ມູນກ່ຽວກັບຄຣິດຕະຈັກ. ຂ້ອຍສືບຕໍ່ມິດງຽບ. ດ້ວຍຄວາມໃຈຮ້າຍຫຼາຍຈາກສິ່ງນີ້, ລາວໄດ້ສັ່ງໃຫ້ຂ້ອຍແກ້ເສື້ອຜ້າທັງໝົດຂອງຂ້ອຍອອກ. ການທີ່ໄດ້ເຫັນລາວເບິ່ງຄືກັບວ່າເປັນບ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢ້ານ. ຂ້ອຍອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງງຽບໆໂດຍບໍ່ຢຸດເຊົາ, ຂໍໃຫ້ພຣະອົງມອບຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ຂ້ອຍ. ລາວກະຊາກຕົວຂ້ອຍ, ບັງຄັບໃຫ້ຂ້ອຍແກ້ເຄື່ອງນຸ່ງ ແລະ ຕີຂ້ອຍອີກສອງສາມຄັ້ງດ້ວຍໄມ້ຫ້ອຍເຄື່ອງ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຄູສອນສອງຄົນໄດ້ຈັບຂ້ອຍກົດໄວ້ເທິງຕຽງ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຄູສອນເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ຖືກຈ້າງໂດຍຕຳຫຼວດ, ແຕ່ມີຄວາມສຳນຶກ ແລະ ຈະບໍ່ເຮັດຕາມຕໍາຫຼວດໃນການທໍລະມານໄວໜຸ່ມ. ຂ້ອຍຄິດຜິດ. ພວກເຂົາກົດຂ້ອຍແໜ້ນ, ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຄື່ອນໄຫວບໍ່ໄດ້ຢ່າງສົມບູນ. ຫົວໜ້າຂອງກອງພັນຮັກສາຄວາມປອດໄພແຫ່ງຊາດຜູ້ນັ້ນໄດ້ເຜົາຫົວນົມຂອງຂ້ອຍດ້ວຍຢາສູບຂອງລາວຄືກັບຄົນບ້າ, ເຮັດໃຫ້ພວກມັນຮ້ອນໄໝ້ໃນເວລາບໍ່ດົນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ອາກາດເຕັມໄປດ້ວຍກິ່ນຊີ້ນໄໝ້ເຕັມອາກາດ. ຂ້ອຍປຽກໄປດ້ວຍເຫື່ອຈາກຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຂາຂອງຂ້ອຍກໍ່ສືບຕໍ່ເຕະ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ລາວເລີ່ມຕົ້ນຈາກອະໄວຍະວະເພດຂອງຂ້ອຍໃນຂະນະທີ່ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ເຈົ້າຈະເວົ້າ ຫຼື ບໍ່ເວົ້າ?” ໂດຍຮ້ອງອອກດັງໆດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ, ຂ້ອຍຖືກເອົາຊະນະດ້ວຍພຽງຄວາມຄິດດຽວ: “ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າໄດ້”. ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍໂດຍບໍ່ຢຸດເຊົາ, ຂໍໃຫ້ພຣະອົງປະທານຄວາມເຂັ້ມແຂງ ແລະ ຄວາມເຊື່ອໃຫ້ແກ່ຂ້ອຍ ເພື່ອວ່າຂ້ອຍຈະສາມາດຜ່ານຜ່າການທໍລະມານຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ໆຊົ່ວຮ້າຍນັ້ນໄດ້.

ຂ້ອຍຍັງມິດງຽບຢູ່, ສະນັ້ນ ຫົວໜ້າຄົນນັ້ນຈຶ່ງເວົ້າຢ່າງຮ້າຍກາດວ່າ, “ເຈົ້າຈະບໍ່ເວົ້າດີໆ ນອກຈາກຂ້ອຍເຮັດແຮງກວ່ານີ້ໃສ່ເຈົ້າ”. ລາວຫັນຫຼັງ, ຈັບເອົາກະຕິກນໍ້າຮ້ອນ ແລະ ເທຈອກນໍ້າຕົ້ມໃສ່ຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮ້ອງຂຶ້ນດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ. ລາວເວົ້າຢ່າງເຢືອກເຢັນວ່າ, “ເຈົ້າຈະເວົ້າບໍ?” ຂ້ອຍເວົ້າຢ່າງບໍ່ຢ້ານວ່າ, “ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ຫຍັງເລີຍ!” ດ້ວຍຄວາມໃຈຮ້າຍຫຼັງຈາກໄດ້ຍິນແນວນັ້ນ, ລາວເທນໍ້າຕົ້ມອີກສອງຈອກໃສ່ທ້ອງຂອງຂ້ອຍ. ລາວເຫັນວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຈັບປວດຫຼາຍຄືຄັ້ງກ່ອນ, ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງຈັບທ້ອງຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຮ້ອງຂຶ້ນວ່ານໍ້າບໍ່ຮ້ອນປານໃດ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວກໍ່ຫັນຫຼັງ ແລະ ສັ່ງໃຫ້ເອົາກາຕົ້ມນໍ້າຮ້ອນມາ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວກໍ່ຍິ້ມຢ່າງຊົ່ວຮ້າຍເທິງໃບໜ້າຂອງລາວ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ໃນອີກຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ ເຈົ້າຈະໄດ້ຊີມລົດຊາດຂອງນໍ້າຮ້ອນທີ່ກຳລັງເດືອດເທໃສ່ຮ່າງກາຍຂອງເຈົ້າ”. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ ນອກຈາກຮູ້ສຶກຢ້ານເມື່ອໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ແລະ ຄິດເຖິງນໍ້າຮ້ອນກ່ອນໜ້າຈະເຢັນກວ່ານັ້ນ. ຖ້າຂ້ອຍມີນໍ້າທີ່ກຳລັງເດືອດເທໃສ່ຂ້ອຍແທ້ໆ, ຂ້ອຍຈະສາມາດມີຊີວິດລອດບໍ່? ດ້ວຍຄວາມວິຕົກກັງວົນ ແລະ ຢ້ານ, ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງງຽບໆວ່າ: “ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ, ໄດ້ໂປດມອບຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການຢືນເປັນພະຍານ ແລະ ບໍ່ທໍລະຍົດພຣະອົງ ຫຼື ຂາຍອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ”. ຂ້ອຍຄິດເຖິງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານ: “ຄວາມເຊື່ອເປັນຄືກັບຂົວໄມ້ໜຶ່ງດຽວ: ຄົນທີ່ຍຶດຕິດກັບຊີວິດຢ່າງໜ້າສົງສານກໍຈະມີຄວາມລໍາບາກທີ່ຈະຂ້າມມັນໄດ້, ແຕ່ຄົນທີ່ພ້ອມຈະເສຍສະຫຼະຕົນເອງກໍສາມາດຂ້າມຜ່ານໄດ້ ໂດຍບໍ່ຕົກລົງ ແລະ ປາສະຈາກຄວາມກັງວົນ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະຄຳຂອງພຣະຄຣິດໃນຕົ້ນເດີມ, ບົດທີ 6). ຂ້ອຍຄິດເຖິງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮູ້ວ່າການມີຄວາມຄິດທີ່ຕາຂາວ ແລະ ຢ້ານຄືການຕົກເປັນເຫຍື່ອກົນອຸບາຍຂອງຊາຕານ ແລະ ຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອທີ່ແທ້ຈິງໃນພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍຕ້ອງວາງຊີວິດຂອງຂ້ອຍໃຫ້ຢູ່ໃນເສັ້ນທາງ ແລະ ເພິ່ງພາພຣະເຈົ້າໃນທຸກຊ່ວງເວລາ ເພື່ອຢືນເປັນພະຍານ. ຄວາມເຂົ້າໃຈນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມເຊື່ອທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການເພື່ອຜະເຊີນໜ້າກັບການທໍລະມານທີ່ກຳລັງລໍຖ້າຂ້ອຍ.

ໃນເວລານັ້ນເອງ, ລາວຈູດຢາສູບ ແລະ ສູບເຂົ້າສອງຄັ້ງໃຫຍ່, ຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າຂ້ອຍ ແລະ ເວົ້າດ້ວຍຮອຍຍິ້ມທີ່ຊົ່ວຮ້າຍວ່າ, “ນັ່ງໃຫ້ແໜ້ນ, ນໍ້າເກືອບຈະພ້ອມແລ້ວ!” ໃນຂະນະທີ່ລາວເວົ້າ, ລາວວາງສົ້ນຢາສູບຂອງລາວໃສ່ເອິກຂອງຂ້ອຍ ເຊິ່ງເປັນບ່ອນທີ່ຂ້ອຍຖືກນໍ້າຮ້ອນລວກ. ຂ້ອຍສືບຕໍ່ພະຍາຍາມດຶງໂຕກັບຄືນຈາກຄວາມເຈັບປວດ. ນໍ້າກຳລັງຖືກຕົ້ມເຈັດ ຫຼື ແປດນາທີຕໍ່ມາ. ເມື່ອເຫັນນໍ້າກຳລັງຟົດ ແລະ ປ່ອຍອາຍອອກມາຈາກກາຕົ້ມນໍ້າ, ໜັງຫົວຂອງຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມຮູ້ສຶກຫວາດສຽວ, ຂ້ອຍສັ່ນຢ້ານ ແລະ ຂົນທັງໝົດຂອງຂ້ອຍໄດ້ຕັ້ງຂຶ້ນ. ລາວຖືກາຕົ້ມນໍ້າມາ, ເປີດຝາອອກ ແລະ ຍັບເຂົ້າມາໃກ້ຂ້ອຍ. ຂ້ອຍສາມາດຮູ້ສຶກອາຍຢູ່ເທິງຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວກໍ່ໄດ້ກົດການໍ້າຮ້ອນໃສ່ກັບທ້ອງຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເຈັບປວດທີ່ເຜົາໄໝ້ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ອອກມາໂດຍສັນຊາດຕະຍານ. ລາວໃຊ້ໂອກາດນັ້ນຖາມຂ້ອຍອີກວ່າຂ້ອຍຈະເວົ້າ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ເມື່ອເຫັນວ່າຂ້ອຍຍັງມິດງຽບ, ລາວກໍ່ຈັບເອົາຈອກ, ເທນໍ້າໃສ່ມັນໃຫ້ເຕັມ ແລະ ສາດມັນໃສ່ໜ້າເອິກຂອງຂ້ອຍ. ມັນເຈັບຫຼາຍຈົນຂ້ອຍກະໂດດຂຶ້ນ ແລະ ລາວສືບຕໍ່ສາດນໍ້າຮ້ອນໃສ່ຂ້ອຍຈົນກາຕົ້ມນໍ້າບໍ່ມີນໍ້າເຫຼືອ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຢຸດສັ່ນໄດ້ ແລະ ຂ້າງໜ້າທັງໝົດໃນຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍກໍ່ເຕັມໄປດ້ວຍຕຸ່ມໂພງຈາກບາດແຜໄໝ້. ຕຸ່ມທີ່ໃຫຍ່ທີ່ສຸດແມ່ນມີຂະໜາດສໍ່າໜ່ວຍໄຂ່. ຄູສອນບໍ່ສາມາດທົນເບິ່ງ ແລະ ຕ້ອງການອອກໄປ, ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງໄປທີ່ປະຕູ ແລະ ຂັງພວກເຂົາໄວ້, ແລ້ວຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ຢ່າໄປ, ຢູ່ທີ່ນີ້ ແລະ ເຝົ້າເບິ່ງ. ເບິ່ງວິທີທີ່ຂ້ອຍສະແດງໃຫ້ລາວເຫັນວ່າແມ່ນຫຍັງຄືແມ່ນຫຍັງ”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວກໍ່ບອກໃຫ້ພວກເຂົາໄປຕົ້ມນໍ້າຕື່ມ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຫ້າມຄວາມຢ້ານຂອງຂ້ອຍໄດ້ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຍິນແນວນັ້ນ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ, “ມີອີກ ແລະ ຖ້າກາຕົ້ມນໍ້າໜ່ວຍທຳອິດເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຢູ່ໃນສະພາວະນັ້ນ, ບາດແຜໄໝ້ເພີ່ມອີກຈະເຮັດໃຫ້ເກີດຫຍັງຂຶ້ນກັບຂ້ອຍ? ຂ້ອຍຈະສາມາດເຂັ້ມແຂງໄດ້ບໍ?” ຂ້ອຍໄດ້ຮ້ອງຫາພຣະເຈົ້າໂດຍບໍ່ຢຸດເຊົາ, ຂໍຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງຈາກພຣະອົງ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຈາກພຣະເຈົ້າກໍ່ປາກົດເຂົ້າມາໃນຄວາມຄິດ: “ຄົນທີ່ມີລິດອຳນາດອາດເບິ່ງຈາກພາຍນອກ ຄືກັບວ່າ ເປັນຄົນຮ້າຍກາດ ແຕ່ຢ່າຢ້ານເລີຍ, ພວກເຈົ້າເປັນແບບນີ້ກໍຍ້ອນວ່າ ພວກເຈົ້າມີຄວາມເຊື່ອເລັກນ້ອຍ. ຕາບໃດທີ່ຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຈົ້າເຕີບໂຕ, ບໍ່ມີສິ່ງໃດທີ່ຫຍຸ້ງຍາກເກີນໄປ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະຄຳຂອງພຣະຄຣິດໃນຕົ້ນເດີມ, ບົດທີ 75). ການທີ່ຕໍາຫຼວດທໍລະມານຂ້ອຍແມ່ນເກີດຂື້ນໂດຍໄດ້ຮັບອະນຸຍາດຈາກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການເຮັດໃຫ້ຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍສົມບູນ. ບໍ່ວ່າຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຈະເປັນແນວໃດ, ພວກເຂົາຈະປ່າເຖື່ອນສໍ່າໃດ, ມັນກໍ່ຍັງຢູ່ໃນມືຂອງພຣະເຈົ້າ. ຕາບໃດທີ່ຂ້ອຍອະທິຖານ ແລະ ເພິ່ງພາພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າຈະຊີ້ນໍາຂ້ອຍໃຫ້ມີໄຊຊະນະເໜືອການທໍລະມານຂອງຊາຕານ. ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ສຶກຢ້ານອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ຂ້ອຍມີຄວາມເຊື່ອທີ່ຈະຜະເຊີນໜ້າກັບຄວາມທໍລະມານຕໍ່.

ບໍ່ດົນ, ກາຕົ້ມນໍ້າໜ່ວຍທີສອງກໍ່ເດືອດ. ລາວນໍາມັນມາ, ເທນໍ້າຮ້ອນໃສ່ຈອກ, ເອົາມັນມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າຂ້ອຍ ແລະ ເລີ່ມສາດນໍ້າຮ້ອນນັ້ນໃສ່ອະໄວຍະວະເພດຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮ້ອງອອກມາດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ນອກຈາກຢັບຢັ້ງຕົນເອງ. ລາວດຳເນີນການໄປຂ້າງໜ້າສອງສາມບາດກ້າວ ແລະ ສືບຕໍ່ຖາມຂ້ອຍ, ແຕ່ຂ້ອຍຍັງປະຕິເສດທີ່ຈະຕອບ. ລາວຖືຈອກທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍນໍ້າຮ້ອນຢູ່ກ້ອງອະໄວຍະວະເພດຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຖາມວ່າ, “ເຈົ້າຈະເວົ້າ ຫຼື ບໍ່?” ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເວົ້າຈັກຄຳ. ລາວກະຊາກຈອກຂຶ້ນເພື່ອໃຫ້ອະໄວຍະວະເພດຂອງຂ້ອຍຈົມຢູ່ໃນຈອກນັ້ນ. ຂ້ອຍຮ້ອງຂຶ້ນດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ດຶງກັບໂດຍສັນຊາດຕະຍານ ແລ້ວສັ່ນຢ້ານ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດທົນມັນອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຢ່າງບໍ່ຢຸດເຊົາ, ຂໍຄວາມເຂັ້ມແຂງຈາກພຣະເຈົ້າ, ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຂ້ອຍທໍລະຍົດພຣະອົງ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍກໍ່ຄິດເຖິງບາງສິ່ງທີ່ພຣະເຢຊູເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ: “ຍ້ອນວ່າຜູ້ໃດກໍ່ຕາມທີ່ຢາກຮັກສາຊີວິດຂອງເຂົາໄວ້ ກໍ່ຈະສູນເສຍຊີວິດນັ້ນ ແລະ ຜູ້ໃດກໍ່ຕາມທີ່ຈະສູນເສຍຊີວິດຂອງເຂົາເພື່ອເຫັນແກ່ເຮົາກໍ່ຈະພົບກັບຊີວິດນັ້ນ” (ມັດທາຍ 16:25). ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຖ້າຂ້ອຍຂາຍຄົນອື່ນ ແລະ ທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າເພື່ອຫຼີກໜີຈາກການທຸກທໍລະມານທາງຮ່າງກາຍ, ນັ້ນກໍ່ຈະເປັນການເຮັດຜິດຕໍ່ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍຈະຕົກນະຮົກ ແລະ ທົນທຸກຕະຫຼອດການ. ເມື່ອເຂົ້າໃຈເລື່ອງນັ້ນ, ຂ້ອຍກໍ່ຕັ້ງໃຈວ່າ ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະທົນທຸກຫຼາຍສໍ່າໃດ, ຂ້ອຍຈະກັດແຂ້ວຂອງຂ້ອຍ ແລະ ບໍ່ທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າຈັກເທື່ອ. ເຈົ້າໜ້າທີ່ຊົ່ວຜູ້ນັ້ນໄດ້ເທນໍ້າຮ້ອນອີກສອງຈອກໃສ່ອະໄວຍະວະເພດຂອງຂ້ອຍ ແລະ ສືບຕໍ່ຖາມຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຫຼຽວລົງ ແລະ ເຫັນວ່າຊັ້ນນອກຂອງຜິວໜັງຢູ່ທີ່ອະໄວຍະວະເພດຂອງຂ້ອຍໄດ້ຖືກເຜົາໄໝ້ ແລະ ຄູສອນສອງຄົນບໍ່ສາມາດທົນເບິ່ງຂ້ອຍໄດ້. ດ້ວຍຄວາມສິ້ນຫວັງ, ພວກເຂົາເວົ້າວ່າ, “ລູກຊາຍເອີຍ, ເວົ້າເທາະ. ມັນດີຫຍັງທີ່ຈະທົນທຸກແບບນີ້?” ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ສົ່ງສຽງ. ຜູ້ຊ່ວຍເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ຍ່າງເຂົ້າມາໂດຍກະທັນຫັນ. ລາວຕົກໃຈຢູ່ເປັນຊ່ວງເວລາໜຶ່ງເມື່ອລາວເຫັນຂ້ອຍ. ລາວຫັນຫົວຂອງລາວໄປທາງຂ້າງ, ຍ່າງມາຫາຂ້ອຍ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ສາລະພາບເທາະ. ພວກເຮົາໄດ້ຈັບພວກເຈົ້າຫຼາຍຄົນ. ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າບໍ່ເວົ້າ, ຄົນອື່ນກໍ່ຈະເວົ້າ. ພວກເຮົາກຳລັງໃຫ້ໂອກາດເຈົ້າ”. ຂ້ອຍກົ້ມຫົວຂອງຂ້ອຍລົງ ແລະ ບໍ່ເວົ້າຫຍັງ. ເມື່ອເຫັນຂ້ອຍມິດງຽບ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ຮ້ອງອອກມາ ດ້ວຍຄວາມໃຈຮ້າຍວ່າ, “ພວກເຈົ້າຖອຍອອກໄປ. ຂ້ອຍຈະເບິ່ງວ່າລາວສາມາດທົນມັນໄດ້ດົນສໍ່າໃດ!” ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວໄດ້ເທນໍ້າຮ້ອນໜຶ່ງຈອກ ແລະ ສາດມັນໃສ່ໜ້າ ເອິກຂອງຂ້ອຍອີກຄັ້ງ, ປ່ອຍໃຫ້ຂ້ອຍຮ້ອງໄຫ້ ແລະ ກະໂດດຂຶ້ນດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ. ເມື່ອລາວເທນໍ້າຮ້ອນໃສ່ຂ້ອຍ, ຕຸ່ມໂພງເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ຢູ່ເທິງຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍກໍ່ແຕກອອກ ແລະ ຜິວໜັງຫຼຸດອອກຈາກໂຕຂ້ອຍ. ຕຸ່ມໂພງໄດ້ກໍ່ໂຕຂຶ້ນອີກບໍ່ດົນ; ຄວາມເຈັບປວດແມ່ນບໍ່ສາມາດທົນໄດ້. ຂ້ອຍເລີ່ມອ່ອນແອລົງໜ້ອຍໜຶ່ງ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ, “ພວກເຂົາໄດ້ຈັບກຸມອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຫຼາຍຄົນ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເວົ້າ, ບາງຄົນກໍ່ອາດຈະເວົ້າ. ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງຕ້ອງຜ່ານທຸກເລື່ອງນີ້? ຂ້ອຍພຽງແຕ່ສາມາດບອກພວກເຂົາໜ້ອຍໜຶ່ງ ເພື່ອວ່າຂ້ອຍຈະບໍ່ຕ້ອງທົນທຸກແບບນີ້”. ຂ້ອຍເຫັນວ່າເຈົ້າໜ້າທີ່ບໍ່ມີເຈດຕະນາທີ່ຈະເຊົາ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ອຍຈະສາມາດທົນກັບສິ່ງທີ່ລາວມີໄວ້ສຳລັບຂ້ອຍໄດ້ ຫຼື ບໍ່. ແຕ່ການເວົ້າກໍ່ຈະເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເປັນຢູດາ. ຕອນນັ້ນເອງ ຂ້ອຍຄິດເຖິງພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຈາກພຣະເຈົ້າ: “ເຮົາຈະບໍ່ເມດຕາບັນດາຜູ້ທີ່ບໍ່ຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ເຮົາເມື່ອພົບພໍ້ຄວາມລໍາບາກ ເພາະວ່າຄວາມເມດຕາຂອງເຮົາມີຂອບເຂດ. ນອກຈາກນີ້ ເຮົາບໍ່ມັກຜູ້ທີ່ທໍລະຍົດຕໍ່ເຮົາແມ່ນແຕ່ເທື່ອດຽວ ແລະ ໂດຍສະເພາະເຮົາຈະບໍ່ພົວພັນກັບຜູ້ທີ່ທໍລະຍົດຕໍ່ໝູ່ເພື່ອນ. ນີ້ແມ່ນອຸປະນິໄສຂອງເຮົາ ບໍ່ວ່າຄົນນັ້ນແມ່ນໃຜກໍຕາມ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ກະກຽມຄວາມດີໃຫ້ພຽງພໍສຳລັບຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງເຈົ້າ). ພຣະເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງການກ່ຽວຂ້ອງຫຍັງກັບຄົນທີ່ຂາຍຜົນປະໂຫຍດຂອງໝູ່ເພື່ອຂອງພວກເຂົາ. ຖ້າຂ້ອຍເວົ້າ, ນັ້ນບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າຂ້ອຍໄດ້ທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າບໍ? ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເວົ້າຫຍັງໄດ້. ບໍ່ເວົ້າຢ່າງແນ່ນອນ. ຂ້ອຍກ່າວຄຳອະທິຖານນີ້ຢ່າງງຽບໆ: “ພຣະເຈົ້າ, ຂອບໃຈພຣະອົງທີ່ສ່ອງແສງໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຂາຍອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ. ບໍ່ວ່າຂ້ານ້ອຍຈະທົນທຸກຫຼາຍສໍ່າໃດ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຈະບໍ່ເປັນຢູດາຈັກເທື່ອ”.

ເມື່ອເຫັນຂ້ອຍມິດງຽບ, ຫົວໜ້າຂອງກອງພັນຮັກສາຄວາມປອດໄພແຫ່ງຊາດໄດ້ຈູດຢາສູບ ແລະ ເວົ້າດ້ວຍຮອຍຍິ້ມທີ່ຊົ່ວຮ້າຍວ່າ, “ໃຫ້ພວກເຮົາເຮັດມັນຊ້າໆ. ພວກເຮົາມີເວລາຫຼາຍພໍສົມຄວນ”, ໃນຂະນະທີ່ເປົ່າຄວັນໃສ່ດັງຂອງຂ້ອຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ລາວກໍ່ຈັບເອົາຈອກຂຶ້ນມາ ແລະ ເທນໍ້າຮ້ອນໃສ່ຫົວຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຍັບອອກໂດຍສັນຊາດຕະຍານ, ເຮັດໃຫ້ນໍ້າໄຫຼລົງຫູເບື້ອງຂວາຂອງຂ້ອຍ ແລະ ລົງຫຼັງຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮ້ອງອອກມາດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຫຼັງຂອງຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກວ່າມັນຖືກໄຟໄໝ. ລາວເທນໍ້າອີກຫຼາຍຈອກໃສ່ທ້ອງຂອງຂ້ອຍ ແລະ ສາດນໍ້າໃສ່ຕົ້ນຂາຂອງຂ້ອຍ. ຕຸ່ມໂພງໄດ້ປາກົດຂຶ້ນໃນທັນທີໃນບ່ອນທີ່ລາວເທນໍ້າໃສ່. ເມື່ອກາຕົ້ມນໍ້າໝົດນໍ້າແລ້ວ, ລາວກໍ່ໃຫ້ຄູສອນໄປຕົ້ມນໍ້າເພີ່ມອີກ. ໜ່ວຍທີສາມເດືອດຂຶ້ນຫຼັງຈາກສອງສາມນາທີ. ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນອາຍນໍ້າພຸ່ງຂຶ້ນມາຈາກກາຕົ້ມນໍ້າ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຢຸດສັ່ນໄດ້. ລາວຈັບເອົາກາຕົ້ມນໍ້າແລ້ວຍິ້ມກວ້າງໆ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ສົມບູນ!” ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວກໍ່ຈັບມັນໃສ່ຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍອີກຄັ້ງ ແລະ ເວົ້າຢ່າງເປັນອັນຕະລາຍວ່າ, “ສະນັ້ນ ເຈົ້າຈະເວົ້າ ຫຼື ບໍ່?” ຂ້ອຍບໍ່ຕອບ, ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງເທນໍ້າເດືອດໃສ່ຂ້ອຍຈອກແລ້ວຈອກເລົ່າ. ຂ້ອຍໜັກໜ່ວງໄປດ້ວຍຄວາມເຈັບປວດ. ຂ້ອຍເຫັນວ່າລາວບໍ່ມີເຈດຕະນາທີ່ຈະເຊົາ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ອຍຈະທົນໄດ້ອີກດົນສໍ່າໃດ. ຂ້ອຍຢູ່ໃນຄວາມເຈັບປວດຫຼາຍ; ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຢາກຕາຍເພື່ອວ່າຂ້ອຍຈະບໍ່ຕ້ອງທົນທຸກແບບນັ້ນຕໍ່ໄປ ແລະ ຂ້ອຍຈະບໍ່ຂາຍຜູ້ໃດ ຍ້ອນຄວາມອ່ອນແອທາງເນື້ອໜັງຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍເບິ່ງໄປທົ່ວຫ້ອງເພື່ອຊອກຫາວັດຖຸແຂງທີ່ຂ້ອຍສາມາດເຮັດໃຫ້ຕົນເອງຕາຍໄດ້, ແຕ່ມີພຽງແຕ່ໂຕະ ແລະ ກຳແພງກໍ່ໄດ້ເຮັດຈາກໄມ້. ຂ້ອຍບໍ່ຄິດວ່າຂ້ອຍຈະຕາຍໂດຍການຕີຫົວຂອງຂ້ອຍພຽງຄັ້ງດຽວ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ຈະຕ້ອງທົນທຸກຕື່ມອີກ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ແມ່ນແລ້ວ ສໍາລັບດຽວນີ້, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາຈະພາຂ້ອຍໄປຊອກຫາເຮືອນຂອງຄົນອື່ນ. ໃນຂ້າງນອກ, ຂ້ອຍສາມາດໂດດອອກຈາກລົດຈົນຕາຍ. ເມື່ອຂ້ອຍກຳລັງຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້ເອງ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ສືບຕໍ່ຖາມຂ້ອຍວ່າຂ້ອຍຈະເວົ້າ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ງຶກຫົວ. ຂ້ອຍຄິດວ່າພວກເຂົາຈະພາຂ້ອຍໄປຊອກຫາບ້ານທັນທີ, ແຕ່ເປັນເລື່ອງທີ່ເປັນຕາແປກໃຈ ລາວໄດ້ຂໍໃຫ້ຂ້ອຍບອກລາວກ່ຽວກັບຄຣິດຕະຈັກ. ມີເຈົ້າໜ້າທີ່ຫຼາຍກວ່າສິບຄົນເຂົ້າມາຈາກຊັ້ນລຸ່ມ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂ້ອນຂ້າງຂີ້ຢ້ານໃນຈຸດນັ້ນ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ງຶກຫົວ, ສະນັ້ນ ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ເວົ້າຫຍັງ, ພວກເຂົາກໍ່ຈະໃຊ້ການທໍລະມານທີ່ໂຫດຮ້າຍຂຶ້ນກັບຂ້ອຍ? ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍພຽງແຕ່ສາມາດເວົ້າຊື່ຂອງຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ທີ່ຕັ້ງໂດຍສັງເຂບຂອງມັນ. ດ້ວຍຄວາມປະຫຼາດໃຈຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍໃຫ້ລາວໄດ້ສອກ ແຕ່ລາວຕ້ອງການໄດ້ວາ. ລາວລະດົມຍິງຄຳຖາມໃສ່ຂ້ອຍຫຼາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ຂ້ອຍເສຍໃຈແທ້ໆທີ່ຍອມຕໍ່ຊາຕານ. ຖ້າຂ້ອຍດໍາເນີນຕໍ່ໄປແບບນັ້ນ ຂ້ອຍຈະບໍ່ເປັນຢູດາບໍ? ຂ້ອຍອ້າງວ່າບໍ່ຮູ້ ເມື່ອລາວຖາມຂ້ອຍກ່ຽວກັບເລື່ອງອື່ນ. ລາວບໍ່ສາມາດໄດ້ຂໍ້ມູນຫຍັງໄກຈາກຂ້ອຍ, ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງປ່ອຍຂ້ອຍກັບຄືນໄປຫ້ອງຂອງຂ້ອຍ. ໃນຫ້ອງຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຄິດກັບຕົວເອງວ່າ, “ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງພະຍາຍາມຕາຍ? ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການໃຫ້ຂ້ອຍຕາຍບໍ? ນັ້ນບໍ່ແມ່ນສັນຍານຂອງຄວາມອ່ອນແອບໍ?” ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍຈຶ່ງຈື່ເພງສັນລະເສີນເພງໜຶ່ງໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, “ສະແຫວງຫາທີ່ຈະຮັກພຣະເຈົ້າ ບໍ່ວ່າການທົນທຸກຂອງເຈົ້າຈະຍິ່ງໃຫຍ່ພຽງໃດກໍຕາມ”. “ໃນປັດຈຸບັນນີ້, ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ແບບນັ້ນ. ພວກເຂົາເຊື່ອວ່າ ການທົນທຸກແມ່ນບໍ່ມີຄຸນຄ່າ, ພວກເຂົາຖືກໂລກປະຖິ້ມ, ຊີວິດໃນເຮືອນຂອງພວກເຂົາກໍມີບັນຫາ, ພວກເຂົາບໍ່ເປັນທີ່ຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຄາດຫວັງຂອງພວກເຂົາກໍວ່າງເປົ່າ. ການທົນທຸກຂອງບາງຄົນໄປເຖິງຈຸດສູງສຸດ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາກໍຄິດເຖິງແຕ່ຄວາມຕາຍ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນການຮັກພຣະເຈົ້າທີ່ແທ້ຈິງ; ຄົນປະເພດດັ່ງກ່າວແມ່ນຄົນຂີ້ຢ້ານ, ພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມບາກບັ່ນ, ພວກເຂົາອ່ອນແອ ແລະ ບໍ່ມີພະລັງ! ... ສະນັ້ນ ໃນລະຫວ່າງຍຸກສຸດທ້າຍນີ້ ພວກເຈົ້າຕ້ອງເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ. ບໍ່ວ່າການທົນທຸກຂອງພວກເຈົ້າຈະຍິ່ງໃຫຍ່ສໍ່າໃດກໍຕາມ, ພວກເຈົ້າຄວນດຳເນີນຕໍ່ໄປຈົນເຖິງເວລາສຸດທ້າຍແທ້ໆ ແລະ ແມ່ນແຕ່ໃນລົມຫາຍໃຈສຸດທ້າຍຂອງເຈົ້າເອງ, ເຈົ້າຍັງຕ້ອງຊື່ສັດກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍອມຢູ່ພາຍໃຕ້ການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ; ມີພຽງສິ່ງນີ້ເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນການຮັກພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ມີພຽງສິ່ງນີ້ເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນຄຳພະຍານທີ່ໝັ້ນຄົງ ແລະ ກຶກກ້ອງ” (ຈາກບົດເພງ “ສະແຫວງຫາທີ່ຈະຮັກພຣະເຈົ້າ ບໍ່ວ່າການທົນທຸກຂອງເຈົ້າຈະຍິ່ງໃຫຍ່ພຽງໃດກໍຕາມ” ໃນໜັງສືເພງຕິດຕາມລູກແກະ ແລະ ຮ້ອງເພງໃໝ່). ເມື່ອຂ້ອຍຄິດເຖິງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍກໍ່ເຫັນວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນຂີ້ຢ້ານ, ອ່ອນແອ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມສາມາດສໍ່າໃດ. ຂ້ອຍຢາກຕາຍຍ້ອນຄວາມອ່ອນແອທາງດ້ານເນື້ອໜັງຂອງຂ້ອຍ, ເພາະຂ້ອຍຢ້ານການທົນທຸກ. ສິ່ງນັ້ນບໍ່ສາມາດໃຫ້ສະຫງ່າລາສີແກ່ພຣະເຈົ້າໄດ້. ສິ່ງນັ້ນບໍ່ແມ່ນຄຳພະຍານທີ່ແທ້ຈິງ. ກ່ອນທີ່ຂ້ອຍຈະຖືກຈັບກຸມ, ຂ້ອຍໄດ້ສາບານຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າວ່າຖ້າຂ້ອຍຖືກຈັບກຸມ ແລະ ຖືກຂົ່ມເຫັງໂດຍພັກກອມມູນິດຈີນ, ຂ້ອຍຕ້ອງການຢືນເປັນພະຍານຄືກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຄົນອື່ນ. ຂ້ອຍຈະບໍ່ທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ເປັນຢູດາ. ແຕ່ເມື່ອມີບາງຢ່າງເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍ, ຊ່ອງໜ້າການທໍລະມານຂອງຕຳຫຼວດ ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຄິດກ່ຽວກັບວ່າຂ້ອຍຈະສາມາດອອກຈາກສະຖານະການດັ່ງກ່າວໄດ້ແນວໃດ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຄິດວ່າຈະຢືນເປັນພະຍານ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈໄດ້ແນວໃດ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອ ຫຼື ການຍອມອ່ອນນ້ອມຢ່າງແທ້ຈິງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ເຈົ້າໜ້າທີ່ກຳລັງທໍລະມານຂ້ອຍເພື່ອວ່າຂ້ອຍຈະທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ ແລະ ສູນເສຍຄຳພະຍານຂອງຂ້ອຍ. ຖ້າຂ້ອຍຫຼົບໜີຈາກສິ່ງນັ້ນຜ່ານຄວາມຕາຍ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ກາຍເປັນຕົວຕະລົກຂອງຊາຕານບໍ? ໃນຄວາມຄິດນີ້, ຂ້ອຍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເສຍໃຈກັບຄວາມອ່ອນແອຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍປ່ອຍລີ້ນຂອງຂ້ອຍໃຫ້ຫຼວມໄດ້ແນວໃດ? ພຣະເຈົ້າໃຫ້ໂອກາດແກ່ຂ້ອຍໃນການຢືນເປັນພະຍານ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຈັບມັນໄວ້. ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ເຈັບປວດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າຜິດຫວັງ. ຂ້ອຍຕັ້ງໃຈວ່າ ຖ້າພວກເຂົາຕ້ອງການໃຫ້ຂ້ອຍຊອກຫາເຮືອນ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ໄປ. ບໍ່ວ່າພວກເຂົາທໍລະມານຂ້ອຍແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍຈະເພິ່ງພາພຣະເຈົ້າ ແລະ ຢືນເປັນພະຍານ!

ເວລາ 6:30 ໂມງເຊົ້າຂອງມື້ຕໍ່ມາ, ຜູ້ອຳນວຍການຂອງຫ້ອງການຕໍ່ຕ້ານລັດທິປະຈຳເທດສະບານໄດ້ເຫັນວ່າຂ້ອຍໄດ້ຮັບບາດເຈັບໜັກສໍ່າໃດ ແລະ ໃຫ້ບາງຄົນພາຂ້ອຍໄປໂຮງໝໍ ເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະບໍ່ໄດ້ຮັບຜິດຊອບ. ໃນລະຫວ່າງທີ່ເດີນທາງໄປໂຮງໝໍ, ລາວໄດ້ເຕືອນຂ້ອຍໂດຍເປັນລາງຮ້າຍວ່າ, “ຢ່າເວົ້າແມ່ນແຕ່ຄໍາດຽວໃນໂຮງໝໍ ຫຼື ເຈົ້າຈະຕ້ອງຮັບຜິດຊອບສຳລັບຜົນທີ່ຕາມມາ!” ການໄດ້ຍິນແບບນັ້ນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍໃຈຮ້າຍຫຼາຍແທ້ໆ. ພວກເຂົາຂົ່ມຂູ່ຂ້ອຍ ແລະ ບໍ່ຍອມໃຫ້ຂ້ອຍເວົ້າຄວາມຈິງ ແມ່ນແຕ່ຫຼັງຈາກທີ່ທໍາຮ້າຍຂ້ອຍຢ່າງໜັກແບບນັ້ນ. ມັນຊ່າງຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ເປັນຕາກຽດຊັງ! ທ່ານໝໍ່ຖາມຂ້ອຍວ່າຂ້ອຍໄດ້ຮັບບາດແຜທັງໝົດນັ້ນແນວໃດ ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ວ່າເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍເວົ້າຄວາມຈິງຕໍ່ລາວ, ລາວກໍ່ບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້. ຂ້ອຍຈຶ່ງເວົ້າວ່າມັນເກີດມາຈາກກະຕິກນໍ້າຮ້ອນແຕກ. ດ້ວຍຄວາມບໍ່ເຊື່ອ, ລາວຖາມວ່າ, “ກະຕິກນໍ້າຮ້ອນແຕກເຮັດໃຫ້ເກີດທຸກສິ່ງນີ້ບໍ?” ເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ດຶງທ່ານໝໍອອກໄປທັນທີ ແລະ ຊຶ່ມສັ້ນໆກັບລາວ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ທ່ານໝໍກໍ່ເລີ່ມພັນບາດແຜຂອງຂ້ອຍ ແລະ ເວົ້າວ່າຂ້ອຍຈໍາເປັນຕ້ອງເຂົ້ານອນໂຮງໝໍ. ເຈົ້າໜ້າທີ່ເວົ້າວ່າມັນເປັນສະຖານະການທີ່ພິເສດ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຢູ່ໄດ້ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຊັນຊື່ໃນແບບຟອມຍອມຮັບພັນທະຢ່າງສົມບູນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວໄດ້ພາຂ້ອຍກັບໄປສູນລ້າງສະໝອງ. ການບາດເຈັບຂອງຂ້ອຍຮ້າຍແຮງເກີນໄປທີ່ຈະເຂົ້າຮຽນ, ແຕ່ຕຳຫຼວດບໍ່ມັກແບບນັ້ນ, ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງສົ່ງສອງຄົນມາເຝົ້າເບິ່ງຂ້ອຍ ແລະ ລ້າງສະໝອງຂ້ອຍທຸກມື້. ພວກເຂົາພະຍາຍາມໃຊ້ທັງກົນອຸບາຍໄມ້ແຂງ ແລະ ໄມ້ອ່ອນເພື່ອເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍປະຖິ້ມຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍ.

ສິບເຈັດມື້ຕໍ່ມາ, ກ່ອນທີ່ບາດແຜຂອງຂ້ອຍຈະຫາຍດີ, ພວກເຂົາກໍ່ໄດ້ສົ່ງຂ້ອຍກັບໄປຮຽນ. ພວກເຂົາມີສາສະດາຈານໃນມະຫາວິທະຍາໄລ ແລະ ນັກຈິດຕະວິທະຍາທີ່ທຳທ່າເປັນມິດ ແລ້ວເວົ້າສິ່ງດີໆ ແລະ ພະຍາຍາມເຂົ້າໃກ້ຂ້ອຍ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເວົ້າ. ຂ້ອຍຮ້ອງຫາພຣະເຈົ້າຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າ ໂດຍຂໍໃຫ້ພຣະອົງປົກປ້ອງຂ້ອຍຈາກກົນອຸບາຍຂອງຊາຕານ. ຂ້ອຍໄດ້ແບ່ງປັນຄຳພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າກັບພວກເຂົາ. ພວກເຂົາໃຈຮ້າຍເມື່ອພວກເຂົາເຫັນວ່າຂ້ອຍບໍ່ຍອມເຮັດຕາມ. ຕະຫຼອດໄລຍະສອງສາມມື້ຖັດມາ, ພວກເຂົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍອ່ານໜັງສືທີ່ພວກເຂົາຂຽນ ເຊິ່ງໝິ່ນປະໝາດຄຣິດຕະຈັກຂອງພວກເຮົາ ແລະ ເບິ່ງວິດີໂອທີ່ໝິ່ນປະໝາດບາງຢ່າງ. ຄຳເວົ້າຕົວະທັງໝົດເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ພວກເຂົາໄດ້ສ້າງຂື້ນຈາກຄວາມວ່າງເປົ່າເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຂຸ່ນເຄື່ອງ ແລະ ປວດຮາກ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຟັງແມ່ນແຕ່ຄຳດຽວຈາກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເວົ້າ.

ໃນຕອນເຊົ້າຂອງມື້ໜຶ່ງ, ຜູ້ອຳນວຍການຂອງຂະແໜງການໄດ້ບຸກເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງຮັບແຂກຂອງຂ້ອຍພ້ອມກັບຄູສອນສອງສາມຄົນ. ການເຫັນສິ່ງນີ້ຖືກເປີດເຜີຍອອກໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕົກໃຈຢ້ານພໍສົມຄວນ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງກ່າວຄໍາອະທິຖານຢ່າງງຽບໆ, ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າມອບສະຕິປັນຍາໃຫ້ແກ່ຂ້ອຍເພື່ອວ່າຂ້ອຍຈະສາມາດຜະເຊີນໜ້າກັບຕໍາຫຼວດທີ່ເປັນຕາຢ້ານເຫຼົ່ານັ້ນ. ລາວເວົ້າຢ່າງເປັນອັນຕະລາຍວ່າ, “ພວກເຮົາໄດ້ປະຊຸມກັນມື້ວານນີ້ກ່ຽວກັບສົງຄາມຮ້ອຍມື້ຂອງພວກເຮົາເພື່ອຕໍ່ສູ້ກັບຄຣິດຕະຈັກຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ. ຄຳຕັດສິນຈະຮຸນແຮງ. ມັນຈະຮ້າຍແຮງຍິ່ງກວ່າສໍາລັບໄວໜຸ່ມ, ຄົນໂສດຄືກັບເຈົ້າ. ໂດຍສະເພາະຄົນທີ່ຈະບໍ່ເວົ້າຫຍັງຄືເຈົ້າແມ່ນຈະໄປຫາໜ່ວຍຍິງປືນໃນທັນທີ. ພວກເຂົາຈະລະເບີດຫົວຂອງເຈົ້າ, ລະເບີດສະໝອງຂອງເຈົ້າອອກ”. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຕົກໃຈໜ້ອຍໜຶ່ງເມື່ອລາວເວົ້າແນວນັ້ນ ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ຄິດເຖິງພຣະທຳຂອງພຣະເຢຊູເຈົ້າວ່າ: “ຍ້ອນວ່າຜູ້ໃດກໍ່ຕາມທີ່ຢາກຮັກສາຊີວິດຂອງເຂົາໄວ້ ກໍ່ຈະສູນເສຍຊີວິດນັ້ນ ແລະ ຜູ້ໃດກໍ່ຕາມທີ່ຈະສູນເສຍຊີວິດຂອງເຂົາເພື່ອເຫັນແກ່ເຮົາກໍ່ຈະພົບກັບຊີວິດນັ້ນ” (ມັດທາຍ 16:25). ຂ້ອຍຮູ້ວ່າການເປັນມໍລະນາສັກຂີສຳລັບພຣະເຈົ້າຈະເປັນກຽດ ແລະ ຈະເປັນທີ່ລະນຶກໂດຍພຣະເຈົ້າ. ແຕ່ການທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າເພາະຢ້ານຕາຍຈະເຮັດຜິດຕໍ່ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ ແລະ ກະຕຸ້ນຄວາມລັງກຽດຂອງພຣະອົງ. ເຖິງແມ່ນວ່າຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍຍັງມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່, ຂ້ອຍກໍ່ຕາຍແລ້ວໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ. ຈິດວິນຍານຂອງຂ້ອຍຈະຖືກກຳຈັດໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂ້ອຍຈະຖືກລົງໂທດໃນນະຮົກ. ຜູ້ເຊື່ອຫຼາຍຄົນຈົນນັບບໍ່ຖ້ວນໄດ້ຖືກຂົ່ມເຫັງ ແລະ ຖືກຂ້າຕາຍຕະຫຼອດຍຸກຕ່າງໆ. ພວກເຂົາທຸກຄົນຢືນເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ. ການເປັນມໍລະນາສັກຂີຈະເປັນການທີ່ພຣະເຈົ້າຍົກຂ້ອຍຂຶ້ນ. ຂ້ອຍເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມຕໍ່ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຢືນເປັນພະຍານ ເຖິງແມ່ນວ່າມັນໝາຍເຖິງຄວາມຕາຍ. ເມື່ອຂ້ອຍຍັງມິດງຽບຢູ່, ເຈົ້າໜ້າທີ່ກໍ່ຂົ່ມຂູ່ຂ້ອຍວ່າ: “ເຈົ້າຢາກກັບບ້ານບໍ ຫຼື ເຂົ້າຄຸກ?” ຂ້ອຍຢາກກັບບ້ານຫຼາຍ, ແຕ່ຂ້ອຍຮູ້ວ່າລາຄາຂອງສິ່ງນັ້ນຈະເປັນການເຊັນຊື່ໃສ່ເອກະສານການກັບໃຈ ແລະ ຕັດສາຍພົວພັນກັບຄຣິດຕະຈັກ. ຂ້ອຍເວົ້າຢ່າງເດັດດ່ຽວຫຼາຍວ່າ, “ຄຸກ!” ຕາຂອງລາວເປີດອອກດ້ວຍຄວາມໃຈຮ້າຍ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວກໍ່ຊີ້ມືມາຫາຂ້ອຍ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ມັນເບິ່ງຄືວ່າເຈົ້າບໍ່ໄດ້ທົນທຸກແທ້ໆ!” ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ລາວກໍ່ຟ້າວອອກໄປຢ່າງໃຈຮ້າຍ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ພວກເຂົາກໍ່ພົບສິດຍາພິບານຄົນໜຶ່ງທີ່ມາເພື່ອລ້າງສະໝອງຂ້ອຍ. ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ລາວຍ່າງເຂົ້າມາ, ລາວເວົ້າວ່າ, “ລູກຊາຍ, ເຈົ້າຍັງໜຸ່ມ. ຈົ່ງຟັງຂ້ອຍ, ເຈົ້າຢູ່ໃນເສັ້ນທາງທີ່ຜິດ”. ລາວເປີດພຣະຄຳພີໄປທີ່ມັດທາຍ 24:23–24, ໂດຍເວົ້າວ່າ, “ເຈົ້າເວົ້າວ່າພຣະເຢຊູເຈົ້າໄດ້ກັບຄືນມາແລ້ວ, ແຕ່ເບິ່ງສິ່ງທີ່ໄດ້ເວົ້າຢູ່ໃນພຣະຄຳພີ: ‘ແລ້ວຖ້າມີມະນຸດຄົນໃດເວົ້າກັບເຈົ້າວ່າ ເບິ່ງແມະ, ພຣະຄຣິດຢູ່ນີ້ ຫຼື ຢູ່ນັ້ນ; ຈົ່ງຢ່າເຊື່ອ. ຍ້ອນຈະເກີດມີພຣະຄຣິດປອມ ແລະ ຜູ້ປະກາດພຣະທຳປອມ ແລະ ພວກເຂົາຈະສະແດງໝາຍສຳຄັນ ແລະ ການອັດສະຈັນຫຼາຍຢ່າງ; ເພື່ອວ່າຖ້າເປັນໄປໄດ້ ພວກເຂົາຈະຫຼອກລວງແມ່ນແຕ່ຄົນທີ່ຖືກເລືອກໄວ້ແລ້ວ’. ຜູ້ໃດກໍ່ຕາມທີ່ເວົ້າວ່າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າກັບມາແລ້ວແມ່ນບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ເຈົ້າບໍ່ສາມາດຕິດຕາມສິ່ງນີ້ໄດ້”. ຂ້ອຍເອົາພຣະຄໍາພີມາ ແລະ ຕອບວ່າ, “ພຣະເຢຊູເຈົ້າໄດ້ເຕືອນພວກເຮົາວ່າ ເມື່ອພຣະອົງກັບຄືນມາໃນຍຸກສຸດທ້າຍ, ພຣະຄຣິດປອມ ແລະ ຜູ້ປະກາດພຣະທຳປອມຈະສະແດງສັນຍານ ແລະ ສິ່ງອັດສະຈັນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ເພື່ອຊີ້ນໍາຜູ້ຄົນຢ່າງຜິດໆ. ພຣະອົງບອກໃຫ້ພວກເຮົາເຝົ້າລະວັງ. ຖ້າເຈົ້າເວົ້າວ່າຂ່າວທັງໝົດກ່ຽວກັບການມາເຖິງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ່ເປັນຄວາມຈິງ, ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກຳລັງປະຕິເສດຂໍ້ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບການກັບຄືນມາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເອງບໍ? ພຣະຄຣິດປອມບໍ່ມີຄວາມຈິງ. ພວກເຂົາພຽງແຕ່ຫຼອກລວງຜູ້ຄົນດ້ວຍສັນຍານ ແລະ ສິ່ງອັດສະຈັນ. ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດບໍ່ໄດ້ສະແດງສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ. ພຣະອົງພຽງແຕ່ສະແດງຄວາມຈິງ ແລະ ປະຕິບັດພາລະກິດແຫ່ງການພິພາກສາຂອງພຣະອົງເພື່ອຊໍາລະລ້າງ ແລະ ຊ່ວຍມະນຸດຊາດໃຫ້ລອດພົ້ນຢ່າງສົມບູນ. ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຄືພຣະເຢຊູເຈົ້າທີ່ໄດ້ກັບຄືນມາ, ເປັນພຣະເຈົ້າໜຶ່ງດຽວທີ່ແທ້ຈິງ”. ເມື່ອເຫັນວ່າຂ້ອຍບໍ່ຍອມ, ລາວກໍ່ເວົ້າການໝິ່ນປະໝາດທຸກຮູບແບບ. ຂ້ອຍຕອບຢ່າງໃຈຮ້າຍວ່າ, “ການໝິ່ນປະໝາດພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຈະບໍ່ໄດ້ຮັບການອະໄພໂທດ, ໃນຊີວິດນີ້ ຫຼື ຊີວິດໜ້າ”. ໃນເວລານີ້, ລາວເວົ້າກັບຂ້ອຍວ່າ, “ເຈົ້າເປັນເດັກທີ່ດື້ດຶງແທ້ໆ. ໃຫ້ມີສະຕິ, ລູກຊາຍ. ພຽງແຕ່ເວົ້າແມ່ນຫຍັງກໍ່ຕາມທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການ ແລະ ຍອມສາລະພາບ. ເຈົ້າຈະເສຍໃຈ ຖ້າເຈົ້າຖືກກັກຂັງແທ້ໆ!” ຂ້ອຍເວົ້າວ່າ, “ຂ້ອຍຈະບໍ່ເສຍໃຈກັບມັນ ແລະ ຂ້ອຍແນະນໍາເປັນຢ່າງຍິ່ງໃຫ້ເຈົ້າສະແຫວງຫາທາງທີ່ແທ້ຈິງ. ຢຸດການຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ. ມັນຈະຊ້າເກີນໄປ ຖ້າເຈົ້າເຮັດຄວາມຜິດບາບທີ່ຮ້າຍແຮງ”. ດ້ວຍຄວາມໃຈຮ້າຍ, ລາວເວົ້າກັບຂ້ອຍວ່າ, “ເຈົ້າໝົດຫວັງແລ້ວ. ເຈົ້າຫົວດື້ເກີນໄປ”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ລາວກໍ່ລຸກຂຶ້ນຢ່າງອາລົມເສຍ ແລະ ຈາກໄປ.

ສອງສາມມື້ຕໍ່ມາ, ຫົວໜ້າຂອງກອງພັນຕໍາຫຼວດອາຍາໄດ້ພະຍາຍາມບັງຄັບຂ້ອຍໃຫ້ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆທີ່ປະຕິເສດ ແລະ ໝິ່ນປະໝາດພຣະເຈົ້າຊ້ຳໆ. ເມື່ອຂ້ອຍປະຕິເສດ, ລາວກໍ່ເວົ້າຢ່າງຮຸນແຮງວ່າ, “ເຈົ້າຢ້ານຜົນກຳສະໜອງບໍ? ບໍ່ມີພຣະເຈົ້າ, ສະນັ້ນ ມັນຈະມາຈາກໃສ? ຄົນທີ່ຍອມປະຖິ້ມຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ສະບາຍດີບໍ?” ຂ້ອຍເວົ້າວ່າ, “ການບໍ່ຕາຍໃນຊ່ວງເວລານີ້ບໍ່ໄດ້ບົ່ງບອກເຖິງຜົນດີ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ລົງໂທດຜູ້ຄົນໃນທັນທີ”. ລາວຈັບຂ້ອຍຢ່າງໃຈຮ້າຍ ແລະ ຕົບຂ້ອຍສອງສາມເທື່ອ, ແຕ່ຂ້ອຍຍັງບໍ່ເວົ້າຈັກຄຳ. ຂ້ອຍຄິດເຖິງບາງສິ່ງທີ່ພຣະເຢຊູເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ: “ມະນຸດຈະໄດ້ຮັບການອະໄພຕໍ່ຄວາມບາບ ແລະ ການໝິ່ນປະໝາດທຸກປະເພດ: ແຕ່ມະນຸດຈະບໍ່ໄດ້ຮັບການອະໄພຕໍ່ການໝິ່ນປະໝາດຕໍ່ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ” (ມັດທາຍ 12:31). ດ້ວຍຄວາມເຂັ້ມແຂງຈາກພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຫວັ່ນໄຫວເລີຍ. ສອງສາມຊົ່ວໂມງໄດ້ຜ່ານໄປໂດຍທີ່ຂ້ອຍບໍ່ເວົ້າຫຍັງເລີຍ. ດ້ວຍຄວາມໃຈຮ້າຍ, ລາວໄດ້ລາກຜົມຂອງຂ້ອຍກັບຄືນໄປຫໍພັກ, ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ເວົ້າຢ່າງຊົ່ວຮ້າຍວ່າ, “ບໍ່ຕ້ອງເອົາອາຫານໃຫ້ລາວຈົນກວ່າລາວຈະເວົ້າ”. ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າພາຍໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ ແລະ ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຢຊູເຈົ້າໄດ້ປາກົດເຂົ້າມາໃນຄວາມຄິດ: “ມະນຸດຈະບໍ່ລ້ຽງຊີວິດດ້ວຍອາຫານຢ່າງດຽວ ແຕ່ດ້ວຍພຣະທຳທຸກຂໍ້ທີ່ອອກມາຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າ” (ມັດທາຍ 4:4). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຄືອາຫານບຳລຸງລ້ຽງສໍາລັບຊີວິດຂອງເຮົາ. ເຖິງແມ່ນວ່າບໍ່ມີອາຫານ, ຂ້ອຍກໍ່ຈະບໍ່ຕາຍ ເວັ້ນແຕ່ວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ອະນຸຍາດມັນແລ້ວ. ເປັນເລື່ອງທີ່ແປກປະຫຼາດ, ແມ່ຍິງທີ່ທຳຄວາມສະອາດໄດ້ເອົາສາລະເປົາມາໃຫ້ຂ້ອຍໃນຄືນນັ້ນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກແທ້ໆວ່າຫົວໃຈ ແລະ ວິນຍານຂອງຜູ້ຄົນຢູ່ໃນມືຂອງພຣະເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຕຳຫຼວດໄດ້ໃຫ້ຂ້ອຍທຳຄວາມສະອາດຫ້ອງການຂອງພວກເຂົາທຸກມື້ ແລະ ປາກົດວ່າມີສຳເນົາຂອງໜັງສືພຣະທຳປາກົດໃນເນື້ອໜັງຢູ່ເທິງໂຕະ. ຂ້ອຍເຫຼືອບຕາເບິ່ງມັນໃນຂະນະທີ່ກຳລັງທຳຄວາມສະອາດປະຈຳວັນ ແລະ ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ຂ້ອຍ. ຕຳຫຼວດໄດ້ເລົ້າໂລມຂ້ອຍດ້ວຍຄວາມເຊື່ອຜິດໆທີ່ບໍ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າຢ່າງສະໝໍ່າສະເໝີ, ແຕ່ດ້ວຍການຊີ້ນໍາຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຫຍັງເລີຍ.

ມື້ໜຶ່ງ ພວກເຂົາໃຫ້ສາສະດາຈານໃນມະຫາວິທະຍາໄລສອງຄົນພະຍາຍາມທຸກຮູບແບບເພື່ອລ້າງສະໝອງຂ້ອຍ ແລະ ລໍ້ລວງຂ້ອຍ ໂດຍເວົ້າວ່າ, “ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຍອມ ແລະ ເຊັນຊື່ໃສ່ເອກະສານສາມສະບັບນີ້, ເຈົ້າຈະຖືກຕິດຄຸກຫ້າປີ ແລະ ຕໍ່ມາ ມັນກໍ່ຈະຍາກທີີ່ຈະຫາເມຍ. ເຈົ້າຈະສູນເສຍຊ່ວງໄວໜຸ່ມຂອງເຈົ້າແບບນີ້ໄດ້ແນວໃດ? ມັນຄຸ້ມຄ່າບໍ?” ສິ່ງນັ້ນມີຜົນກະທົບຕໍ່ຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍຍັງໜຸ່ມຢູ່ ແລະ ສົງໄສວ່າຂ້ອຍຈະທົນທຸກໃນທີ່ນັ້ນເປັນເວລາຫຼາຍປີແທ້ໆ. ເມື່ອຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບມັນ, ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ອຍຕົກຢູ່ໃນກົນອຸບາຍຂອງຊາຕານ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຟ້າວກ່າວຄໍາອະທິຖານນີ້: “ໂອ ພຣະເຈົ້າ! ຂ້ານ້ອຍເກືອບຕົກຢູ່ໃນກົນອຸບາຍຂອງຊາຕານ. ກະລຸນາປົກປ້ອງຂ້ານ້ອຍເພື່ອຂ້ານ້ອຍຈະສາມາດຢືນເປັນພະຍານ”. ຂ້ອຍຄິດເຖິງເນື້ອເພງຫຼາຍແຖວຈາກເພງສັນລະເສີນກ່ຽວກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຫຼັງຈາກທີ່ອະທິຖານ: “ພວກເຂົາບໍ່ຄວນປາສະຈາກຄວາມຈິງ ຫຼື ພວກເຂົາບໍ່ຄວນເຊື່ອງຄວາມຫຼອກລວງ ແລະ ຄວາມບໍ່ຊອບທຳ, ພວກເຂົາຄວນຍຶດໝັ້ນໃນຈຸດຢືນທີ່ຖືກຕ້ອງ. ພວກເຂົາບໍ່ຄວນລ່ອງລອຍໄປມາເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຄວນມີຈິດໃຈທີ່ຈະກ້າເສຍສະຫຼະ ແລະ ພະຍາຍາມຫາຄວາມຍຸຕິທຳ ແລະ ຄວາມຈິງ” (ຈາກບົດເພງ “ສິ່ງທີ່ຄົນໜຸ່ມຕ້ອງສະແຫວງຫາ” ໃນໜັງສືເພງຕິດຕາມລູກແກະ ແລະ ຮ້ອງເພງໃໝ່). ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍຄວນທີ່ຈະສາມາດອົດທົນກັບຄວາມເຈັບປວດໃດໜຶ່ງເພື່ອຮັບເອົາຄວາມຈິງ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າເພື່ອຄວາມສະບາຍໃຈພຽງຊົ່ວຄາວ. ຂ້ອຍຕ້ອງຢືນເປັນພະຍານ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ, ບໍ່ວ່າ ຕຳຫຼວດຈະເຮັດຫຍັງກໍ່ຕາມກັບຂ້ອຍ. ເມື່ອຂ້ອຍບໍ່ເວົ້າຫຍັງ, ພວກເຂົາກໍ່ຈາກໄປ, ມືຂອງພວກເຂົາກໍ່ຂັດກັນ. ໃນຕອນທ່ຽງຂອງມື້ນັ້ນ, ສິດຍາພິບານຄົນນັ້ນໄດ້ກັບມາ ແລະ ເວົ້າດ້ວຍຮອຍຍິ້ມທີ່ບໍ່ຈິງໃຈ, “ຂ້ອຍໄດ້ຍິນວ່າເຈົ້າຈະເຂົ້າຄຸກ. ເຈົ້າບໍ່ສາມາດເຮັດແບບນັ້ນໄດ້. ຊີວິດໃນທີ່ນັ້ນບໍ່ມີມະນຸດສະທຳ. ເຈົ້າຄິດວ່າຜູ້ຊາຍໂຕນ້ອຍໆແບບເຈົ້າຈະສາມາດທົນຮັບມັນໄດ້ບໍ?” ລາວໄດ້ເອົາໂທລະສັບຂອງລາວອອກມາ ແລະ ສະແດງຮູບພາບບາງຢ່າງຂອງຄຣິດຕຽນທີ່ຖືກຂົ່ມເຫັງ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ເບິ່ງພວກເຂົາແມະ. ພວກເຂົາບາງຄົນຕິດຄຸກ 10 ປີ, ບາງຄົນຕິດຄຸກ 20 ປີ. ພວກເຂົາບາງຄົນຕາຍໃນຄຸກ. ຂ້ອຍສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າເຈົ້າເປັນຜູ້ເຊື່ອແທ້ໆ. ພຽງແຕ່ເຊັນຊື່ໃສ່ແມ່ນຫຍັງກໍ່ຕາມທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການໃຫ້ເຈົ້າເຊັນ ແລະ ເຈົ້າກໍ່ສາມາດປະຕິບັດຄວາມເຊື່ອຂອງເຈົ້າໄດ້ເມື່ອເຈົ້າອອກໄປ. ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງທົນແບບນີ້! ເຊັນດຽວນີ້ ແລະ ຂ້ອຍຈະເວົ້າຄຳເວົ້າສອງສາມຄໍາເພື່ອຕາງໜ້າໃຫ້ກັບເຈົ້າ. ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, ເຈົ້າຈະບໍ່ມີໂອກາດເລີຍ”. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກກັງວົນ ໂດຍຄິດວ່າຖ້າຂ້ອຍຖືກຕັດສິນແທ້ໆ, ຕໍາຫຼວດສາມາດທໍລະມານຂ້ອຍແນວໃດກໍ່ໄດ້ຕາມທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການເມື່ອຢູ່ໃນຄຸກ. ຂ້ອຍຈະຕ້ອງໄດ້ຮັບຄວາມເຈັບປວດຫຼາຍກວ່ານີ້. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ ນອກຈາກຮູ້ສຶກຢ້ານ, ແຕ່ຂ້ອຍຮູ້ວ່າການເຊັນຊື່ໃສ່ເອກະສານເຫຼົ່ານັ້ນຈະເປັນການທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂ້ອຍຈະມີເຄື່ອງໝາຍຂອງສັດຮ້າຍ. ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານ ແລະ ຮ້ອງຫາພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ ໂດຍຂໍຄວາມເຊື່ອຈາກພຣະອົງເພື່ອວ່າຂ້ອຍຈະສາມາດຢືນເປັນພະຍານ. ຂ້ອຍບອກສິດຍາພິບານຄົນນັ້ນວ່າ, “ຂ້ອຍຈະບໍ່ເຊັນຊື່”. ລາວອອກໄປດ້ວຍຄວາມໃຈຮ້າຍ.

ຜູ້ອຳນວຍຂອງຫ້ອງການຕໍ່ຕ້ານລັດທິປະຈຳເທດສະບານພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຊັນຊື່ໃສ່ເອກະສານສາມສະບັບເຊັ່ນກັນ ໂດຍເວົ້າກັບຂ້ອຍຢ່າງໃຈຮ້າຍວ່າ, “ມັນເປັນເວລາສອງເດືອນແລ້ວທີ່ບໍ່ມີການປ່ຽນແປງ. ຂ້ອຍຄາດຫວັງທ່າທີບາງຢ່າງຈາກເຈົ້າໃນຕອນນີ້. ເຈົ້າສາມາດກັບບ້ານໄດ້ ຖ້າເຈົ້າເວົ້າວ່າເຈົ້າບໍ່ເຊື່ອອີກແລ້ວ, ແຕ່ເຈົ້າຈະຖືກສົ່ງເຂົ້າຄຸກໃນທັນທີ ຖ້າເຈົ້າບອກວ່າເຈົ້າເຊື່ອ! ເຈົ້າຍັງເປັນຜູ້ເຊື່ອບໍ?” ຂ້ອຍຮູ້ສຶກສັບສົນແທ້ໆ. ການເວົ້າວ່າ ແມ່ນແລ້ວ ຈະໝາຍຄວາມເຖິງການເຂົ້າຄຸກ ແລະ ຜູ້ໃດຈະຮູ້ວ່າແມ່ນຫຍັງຄືການທໍລະມານທີ່ລໍຖ້າຂ້ອຍໃນທີ່ນັ້ນ. ແຕ່ການເວົ້າວ່າ ບໍ່ແມ່ນ ຈະໝາຍຄວາມເຖິງການທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານ, ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າມອບຄວາມກ້າຫານໃຫ້ແກ່ຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກວ່າພ້ອມທີ່ຈະຢືນເປັນພະຍານ. ໃນຕອນນັ້ນເອງ ຂ້ອຍກໍ່ຈື່ເພງສັນລະເສີນໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້: “ພຣະເຢຊູສາມາດປະຕິບັດຕາມການມອບໝາຍຂອງພຣະເຈົ້າ ນັ້ນກໍຄື ພາລະກິດການໄຖ່ບາບຂອງມະນຸດຊາດ ຍ້ອນວ່າພຣະອົງເອົາໃຈໃສ່ທຸກຢ່າງ ຕໍ່ຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ເຄີຍປະຕິບັດແຜນການ ຫຼື ຈັດແຈງເພື່ອພຣະອົງເອງ. ຣະອົງຖືເອົາແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ ເປັນໃຈກາງ, ອະທິຖານເຖິງພຣະບິດາແຫ່ງສະຫວັນສະເໝີ ແລະ ສະແຫວງຫາຄວາມປະສົງຂອງພຣະບິດາແຫ່ງສະຫວັນນັ້ນຕະຫຼອດເວລາ. ພຣະອົງເຄີຍອະທິຖານ ແລະກ່າວດັ່ງນີ້: ‘ແດ່ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ພຣະບິດາ! ຂໍໃຫ້ສໍາເລັດຜົນຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງເທີນ ແລະ ຢ່າໃຫ້ເປັນໄປຕາມຄວາມປະສົງຂອງຂ້ານ້ອຍເລີຍ. ຂໍໃຫ້ພຣະອົງປະຕິບັດຕາມແຜນງານຂອງພຣະອົງນັ້ນເທີດ. ມະນຸດອາດອ່ອນແອ, ແຕ່ເຫດໃດພຣະອົງຕ້ອງເປັນຫ່ວງພວກເຂົາດ້ວຍ? ມະນຸດຄືມົດໃນກໍາມືຂອງພຣະອົງ ແລ້ວພວກເຂົາຈະເໝາະສົມກັບຄວາມຫ່ວງໃຍຂອງພຣະອົງແນວໃດ? ໃນຈິດໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍປາຖະໜາພຽງແຕ່ໃຫ້ໄດ້ບັນລຸຜົນຕາມພຣະປະສົງຂອງພຣະອົງເທົ່ານັ້ນ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຂໍໃຫ້ພຣະອົງສາມາດປະຕິບັດໃນສິ່ງທີ່ພຣະອົງຈະປະຕິບັດກັບຂ້ານ້ອຍໃຫ້ໄດ້ຕາມຄວາມປາຖະໜາຂອງພຣະອົງນັ້ນດ້ວຍເທີ້ນ’” (ຈາກບົດເພງ “ເອົາແບບຢ່າງພຣະເຢຊູເຈົ້າ” ໃນໜັງສືເພງຕິດຕາມລູກແກະ ແລະ ຮ້ອງເພງໃໝ່). ພຣະເຢຊູເຈົ້າໄດ້ທົນທຸກ ເມື່ອພຣະອົງຢູ່ໃນເສັ້ນທາງຂອງພຣະອົງສູ່ການຖືກຄຶງທີ່ໄມ້ກາງແຂນ. ພຣະອົງມີຄວາມອ່ອນແອທາງເນື້ອໜັງ, ແຕ່ພຣະອົງສາມາດໃສ່ໃຈກັບການສຳເລັດການຝາກຝັງຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະອົງຍອມຕໍ່ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ ເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີຄວາມເຈັບປວດທາງຮ່າງກາຍ. ແລ້ວເປໂຕເຕັມໃຈທີ່ຈະເຊື່ອຟັງຈົນຕາຍເພື່ອຄວາມຮັກຂອງລາວທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ເພື່ອຖືກຄຶງແບບກັບຫົວເທິງໄມ້ກາງແຂນເພື່ອພຣະເຈົ້າ. ຄວາມທົນທຸກທີ່ເລັກນ້ອຍຂອງຂ້ອຍມີຄວາມສຳຄັນຫຍັງ? ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເສີມສ້າງຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ສຶກຢ້ານອີກຕໍ່ໄປ. ຂ້ອຍຕັດສິນໃຈວ່າ ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍຕິດຄຸກ ຂ້ອຍກໍ່ຈະຢືນເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ! ຂ້ອຍເວົ້າຢ່າງໜັກແໜ້ນວ່າ, “ຖ້າເປັນເຊັ່ນນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ເຂົ້າໄປໃນຄຸກ”. ລາວຕອບດ້ວຍຄວາມໃຈຮ້າຍວ່າ, “ເກັບເຄື່ອງຂອງເຈົ້າ, ມື້ອື່ນ ເຈົ້າຈະເຂົ້າໄປໃນຄຸກ”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວໄດ້ອັດປະຕູ ແລະ ຍ່າງອອກໄປຢ່າງໃຈຮ້າຍ. ດ້ວຍຄວາມປະຫຼາດໃຈ, ສອງມື້ຕໍ່ມາ ເຈົ້າໜ້າທີ່ສີ່ຄົນຈາກສະຖານີຕໍາຫຼວດປະຈຳທ້ອງຖິ່ນຂອງຂ້ອຍໄດ້ມາ ແລະ ບອກວ່າພວກເຂົາຈະພາຂ້ອຍກັບບ້ານ. ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າອັດສະຈັນສໍ່າໃດແທ້ໆ ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຫ່ວງໃຍ ແລະ ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງທີ່ມີຕໍ່ຂ້ອຍ. ຕຳຫຼວດໄດ້ນຳຂ້ອຍກັບຄືນສູ່ຕົວເມືອງ ແລະ ບັນທຶກຄຳຖະແຫຼງດ້ວຍວາຈາ ແລະ ບອກໃຫ້ຂ້ອຍລາຍງານຕໍ່ສະຖານີເປັນອາທິດລະຄັ້ງ. ຜ່ານການຊີ້ນຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍໄດ້ຫຼົບໜີອອກຈາກພື້ນທີ່ ແລະ ສາມາດເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ອີກ.

ການຖືກຕຳຫຼວດຈັບກຸມ ແລະ ທໍລະມານເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຈັບປວດ. ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນວ່າພັກກອມມູນິດປ່າເຖື່ອນ ແລະ ໄຮ້ມະນຸດສະທຳສໍ່າໃດ. ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນຢ່າງສົມບູນເຖິງແກ່ນແທ້ທີ່ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຂອງພວກເຂົາ. ຂ້ອຍກຽດຊັງມານຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນແທ້ໆ. ຂ້ອຍຍັງໄດ້ປະສົບກັບລິດອຳນາດ ແລະ ສິດອຳນາດຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ຜ່ານການທົດລອງ ແລະ ຄວາມລຳບາກ, ພຣະເຈົ້າສືບຕໍ່ໃຊ້ພຣະທຳຂອງພຣະອົງເພື່ອຊີ້ນຳຂ້ອຍ ແລະ ມອບຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ຂ້ອຍ. ຂ້ອຍເຫັນວ່າມີແຕ່ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ຮັກພວກເຮົາ ແລະ ມີພຽງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດເປັນຊີວິດຂອງພວກເຮົາ. ຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍໃນພຣະເຈົ້າຍິ່ງໃຫຍ່ຂຶ້ນອີກ. ຂອບພຣະຄຸນພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ!