ໂດຍ ຫຼີເຈີ້ງ, ຈີນ

ຂ້ອຍເກີດໃນຄອບຄົວກະສິກອນ. ເມື່ອຂ້ອຍເປັນເດັກນ້ອຍ, ຂ້ອຍໄດ້ສູນເສຍພໍ່ແມ່ໄປ, ສະນັ້ນອ້າຍຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍຕ້ອງເພິ່ງພາກັນເອງ. ພວກເຮົາທຸກຍາກຫຼາຍ ແລະ ຜູ້ຄົນກໍ່ດູຖູກພວກເຮົາ. ຂ້ອຍເຄີຍຄິດວ່າ: “ຂ້ອຍຈະໄປໂຮງຮຽນ ແລະ ມື້ໜຶ່ງ ຂ້ອຍຈະຢືນຢູ່ເໜືອຄົນທີ່ເຫຼືອ”. ເປັນຕາເສຍດາຍ, ຂ້ອຍຕ້ອງອອກຈາກໂຮງຮຽນໃນລະຫວ່າງປີທີສອງຂອງຂ້ອຍໃນໂຮງຮຽນມັດທະຍົມຕອນປາຍ ຍ້ອນພວກເຮົາບໍ່ມີເງິນ. ຄວາມຝັນຂອງຂ້ອຍທີ່ຈະຢືນຢູ່ເໜືອທຸກຄົນໄດ້ຖືກພັງທະລາຍ ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກແຫຼກສະຫຼາຍຢ່າງສິ້ນເຊີງ.

ໃນປີ 1990, ຂ້ອຍໄດ້ພົບຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍໃນພຣະເຢຊູເຈົ້າ. ຜູ້ເທດສະໜາໄດ້ກ່າວວ່າ ໂດຍການເຊື່ອໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ພວກເຮົາຈະບໍ່ພຽງແຕ່ຄົ້ນພົບຄວາມສະຫງົບໃນຊີວິດນີ້, ແຕ່ພວກເຮົາຈະມີຊີວິດຕະຫຼອດໄປເປັນນິດໃນຊີວິດທີ່ຈະມາເຖິງ. ລາວຍັງເວົ້າອີກວ່າ ຍິ່ງພວກເຮົາເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນປ່ຽນຄວາມເຊື່ອຫຼາຍສໍ່າໃດໂດຍການເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດ, ພວກເຮົາກໍ່ຈະໄດ້ຮັບພອນຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ ແລະ ພວກເຮົາຈະໄດ້ຮັບລາງວັນ ແລະ ມົງກຸດຂອງພວກເຮົາ ແລະ ປົກຄອງດັ່ງກະສັດຄຽງຄູ່ກັບພຣະເຈົ້າ. ໃນເວລານັ້ນເອງ, ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານເລື່ອງນີ້ໃນພຣະຄໍາພີ: “ເຮົາໄດ້ຕໍ່ສູ່ຢ່າງກ້າຫານ, ເຮົາໄດ້ສຳເລັດການແຂ່ງຂັນ, ເຮົາໄດ້ຕັ້ງໝັ້ນໃນຄວາມເຊື່ອ: ຈາກນີ້ເປັນຕົ້ນໄປ ມີການຈັດກຽມມົງກຸດແຫ່ງຄວາມຊອບທຳໄວ້ໃຫ້ກັບເຮົາແລ້ວ” (2 ຕີໂມທຽວ 4:7-8). ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕັດສິນໃຈທີ່ຈະປະຖິ້ມຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍ ແລະ ໄປເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ. ໃນຕອນນັ້ນ ຂ້ອຍເຕັມໄປດ້ວຍພະລັງ ແລະ ເປັນເວລາໜ້ອຍກວ່າໜຶ່ງປີ ຂ້ອຍໄດ້ປ່ຽນຄວາມເຊື່ອຂອງຄົນຫຼາຍຮ້ອຍຄົນ. ຍ້ອນຈໍານວນຂອງຄົນທີ່ປ່ຽນຄວາມເຊື່ອໄດ້ເພີ່ມຂຶ້ນ, ໃນປີ 1997 ພວກເຮົາໄດ້ສ້າງຕັ້ງຄຣິດຕະຈັກຫຼາຍຮ້ອຍແຫ່ງ ໂດຍມີຄົນຫຼາຍກວ່າ 30.000 ຄົນ. ຂ້ອຍມີອຳນາດເດັດຂາດໃນທຸກສິ່ງທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະໄປຄຣິດຕະຈັກໃດກໍ່ຕາມເພື່ອເຮັດວຽກ, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຢູ່ທີ່ນັ້ນກໍ່ທັກທາຍຂ້ອຍດ້ວຍຄວາມເຄົາລົບຢູ່ສະເໝີ ແລະ ຂັບລົດໃຫ້ຂ້ອຍໄປບ່ອນໃດກໍ່ຕາມທີ່ຂ້ອຍຢາກໄປ. ພວກເຂົາຈະຈັດຫາອາຫານທີ່ແຊບໃຫ້ກິນ ແລະ ສະຖານທີ່ໆດີໃຫ້ຢູ່ ແລະ ພວກເຂົາຈະຈ່າຍຄ່າເດີນທາງຂອງຂ້ອຍເຊັ່ນກັນ. ຂ້ອຍເລີ່ມມ່ວນກັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້.

ມື້ໜຶ່ງ, ຜູ້ນໍາຂັ້ນເທິງໄດ້ໃຫ້ພວກເຮົາເຂົ້າຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມ ແລະ ເວົ້າວ່າຕອນນີ້ມີນິກາຍທີ່ເອີ້ນວ່າ ສາຍຟ້າແມບຈາກທິດຕາເວັນອອກ ເຊິ່ງເທດສະໜາວ່າພຣະເຢຊູເຈົ້າໄດ້ກັບຄືນມາດັ່ງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ ແລະ ບອກພວກເຮົາວ່າຄໍາເທດສະໜາຂອງພວກເຂົາອວດດີຫຼາຍ. ລາວເວົ້າວ່າສະມາຊິກທີ່ດີຫຼາຍຄົນໃນກຸ່ມຊຸມນຸມຂອງຄຣິດຕະຈັກກໍ່ຖືກພວກເຂົາລັກເອົາໄປ ແລະ ແມ່ນແຕ່ເພື່ອນຮ່ວມງານສອງຄົນຈາກຄຣິດຕະຈັກຂອງພວກເຮົາ, ອ້າຍຫວາງ ແລະ ອ້າຍຫວູ, ກໍ່ໄດ້ຍອມຮັບນິກາຍສາຍຟ້າແມບຈາກທິດຕາເວັນອອກ. ຜູ້ນຳຂໍໃຫ້ພວກເຮົາປະຕິເສດອ້າຍທັງສອງຄົນຢ່າງສິ້ນເຊີງ ແລະ ເວົ້າວ່າຖ້າພວກເຮົາພົບເຫັນຄົນໃດໜຶ່ງທີ່ກຳລັງຟັງຄຳເທດສະໜາຂອງນິກາຍສາຍຟ້າແມບຈາກທິດຕາເວັນອອກ, ພວກເຮົາຈະຕ້ອງຂັບໄລ່ພວກເຂົາອອກໃນທັນທີ. ຂ້ອຍປະຫຼາດໃຈກ່ຽວກັບທຸກສິ່ງນີ້. ຂ້ອຍຮູ້ຈັກອ້າຍສອງຄົນນັ້ນຂ້ອນຂ້າງດີ; ພວກເຂົາເກັ່ງກ່ຽວກັບພຣະຄຳພີ ແລະ ເຊື່ອໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າຢ່າງຈິງໃຈ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈວ່າ ພວກເຂົາສາມາດຍອມຮັບນິກາຍສາຍຟ້າແມບຈາກທິດຕາເວັນອອກໄດ້ແນວໃດ. ເມື່ອໃກ້ຈະຮອດທ້າຍປີ, ສອງຄົນນີ້ກໍ່ມາຢ້ຽມຢາມຢູ່ທີ່ເຮືອນຂອງຂ້ອຍໂດຍບໍ່ໄດ້ບອກລ່ວງໜ້າ. ຂ້ອຍລັງເລໃຈເປັນໄລຍະເວລາດົນກ່ອນທີ່ຈະຕັດສິນໃຈເປີດປະຕູໃຫ້ກັບພວກເຂົາ, ຢ້ານວ່າພວກເຂົາມາເພື່ອຫຼອກລວງຂ້ອຍ. ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ຄິດວ່າ “ບໍ່ວ່າຈະເປັນແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍກໍ່ເຊື່ອໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຂັບໄລ່ອ້າຍສອງນີ້ອອກໄປຈາກປະຕູຂອງຂ້ອຍໄດ້”. ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕ້ອນຮັບພວກເຂົາເຂົ້າມາຂ້າງໃນ. ພວກເຂົາເວົ້າວ່າ ເພື່ອຕ້ອນຮັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຂ້ອຍຕ້ອງໃສ່ໃຈໃນການຮັບຟັງສຽງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ຄວນປະຕິເສດທີ່ຈະສະແຫວງຫາ ຫຼື ສືບຄົ້ນຫົນທາງທີ່ແທ້ຈິງ ຍ້ອນຢ້ານທີ່ຈະຖືກນໍາພາຢ່າງຜິດໆ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາກໍ່ໂອ້ລົມຢ່າງລະອຽດກ່ຽວກັບວ່າວິທີການເປັນຍິງສາວບໍລິສຸດທີ່ສະຫຼາດຜູ້ເຊິ່ງໄດ້ຍິນສຽງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ວິທີການແຍກແຍະຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຫົນທາງທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ຫົນທາງທີ່ຈອມປອມ. ຂ້ອຍຄິດວ່າສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເວົ້າທັງເຮັດໃຫ້ຊື່ນໃຈ ແລະ ສ່ອງແສງສະຫວ່າງ. ຂ້ອຍໝັ້ນໃຈແທ້ໆ. ເມື່ອພວກເຂົາຈາກໄປ, ພວກເຂົາກໍ່ຍື່ນໜັງສືເຫຼັ້ມໜຶ່ງໃຫ້ຂ້ອຍ ໂດຍເວົ້າວ່າມັນປະກອບມີຖ້ອຍຄຳຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ ແລະ ພວກເຂົາກະຕຸ້ນໃຫ້ຂ້ອຍອ່ານມັນ ແລະ ບໍ່ພາດໂອກາດຂອງຂ້ອຍທີ່ຈະຕ້ອນຮັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກທີ່ພວກເຂົາຈາກໄປແລ້ວ, ຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມກັງວົນວ່າ ຂ້ອຍກຳລັງຖືກນໍາພາໃຫ້ຫຼົງທາງ ແລະ ຖ້າຜູ້ນໍາລະດັບສູງພົບວ່າຂ້ອຍຕ້ອນຮັບອ້າຍເຫຼົ່ານີ້ເຂົ້າມາໃນເຮືອນຂອງຂ້ອຍ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຈະຖືກຂັບໄລ່ອອກຈາກຄຣິດຕະຈັກ. ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ຄິດວ່າ “ຖ້າພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດເປັນພຣະເຢຊູເຈົ້າທີ່ໄດ້ກັບຄືນມາ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ພິຈາລະນາເບິ່ງມັນ ຍ້ອນຢ້ານວ່າຈະຖືກຂັບໄລ່, ແລ້ວສິ່ງນັ້ນຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເປັນຄົນທີ່ປະຕິເສດ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າບໍ?” ເມື່ອຄິດແນວນີ້, ຂ້ອຍຈຶ່ງຕັດສິນໃຈໃນເວລານັ້ນ ແລະ ຢູ່ທີ່ນັ້ນ ເພື່ອພິຈາລະນາເບິ່ງພາລະກິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດທຸກໆມື້. ໃນຂະນະດຽວກັນ, ອ້າຍສອງຄົນກໍ່ໂອ້ລົມກັບຂ້ອຍກ່ຽວກັບສາມຂັ້ນຕອນໃນພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າໃນການຊ່ວຍມະນຸດຊາດໃຫ້ລອດພົ້ນ, ຄວາມລຶກລັບຂອງການບັງເກີດເປັນມະນຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ວິທີການທີ່ພຣະເຈົ້າປະຕິບັດພາລະກິດແຫ່ງການພິພາກສາຂອງພຣະອົງໃນຍຸກສຸດທ້າຍເພື່ອຊໍາລະລ້າງ ແລະ ຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດພົ້ນ, ວິທີການທີ່ພຣະເຈົ້ານໍາເອົາຍຸກຕ່າງໆສູ່ຈຸດຈົບ, ວິທີການທີ່ອານາຈັກຂອງພຣະຄຣິດຖືກເຮັດໃຫ້ເປັນຈິງເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ອື່ນໆອີກ. ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນແມ່ນຫຍັງແບບນີ້ໃນຕະຫຼອດເວລາຫຼາຍປີທີ່ຂ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ຍິ່ງຂ້ອຍໄດ້ຍິນຫຼາຍສໍ່າໃດ, ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດກໍ່ເບິ່ງຄືມີສິດອໍານາດ ແລະ ລິດອຳນາດສຳລັບຂ້ອຍຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆຄືກັບວ່າພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດສາມາດເປັນພຣະເຢຊູເຈົ້າທີ່ກັບຄືນມາແທ້ໆ ແລະ ຂ້ອຍຄວນສືບຄົ້ນກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້. ແຕ່ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂັດແຍ່ງຢູ່ພາຍໃນສະເໝີ. ສິດຍາພິບານ ແລະ ຜູ້ເຖົ້າແກ່ໄດ້ປະນາມນິກາຍສາຍຟ້າແມບຈາກທິດຕາເວັນອອກເປັນເວລາຫຼາຍປີ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ເຮັດຕາມພວກເຂົາໃນການປິດກັ້ນຄຣິດຕະຈັກໃຫ້ແໜ້ນເທົ່າທີ່ເປັນໄປໄດ້, ບໍ່ອະນຸຍາດໃຫ້ຜູ້ໃດມີການຕິດຕໍ່ໃນຮູບແບບໃດໜຶ່ງກັບນິກາຍສາຍຟ້າແມບຈາກທິດຕາເວັນອອກ ແລະ ຂັບໄລ່ຜູ້ໃດກໍ່ຕາມທີ່ຍອມຮັບຫົນທາງຂອງພວກເຂົາ. ຖ້າຂ້ອຍຍອມຮັບນິກາຍສາຍຟ້າແມບຈາກທິດຕາເວັນອອກ, ຜູ້ເຊື່ອຫຼາຍກວ່າ 30.000 ຄົນທີ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ຂ້ອຍໃນຄຣິດຕະຈັກຈະຄິດແນວໃດ? ຖ້າພວກເຂົາທຸກຄົນຕິດຕາມຂ້ອຍ ແລະ ຍອມຮັບນິກາຍສາຍຟ້າແມບຈາກທິດຕາເວັນອອກເຊັ່ນກັນ, ແລ້ວນັ້ນກໍ່ຈະເປັນການດີ, ແຕ່ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ເຮັດຕາມ, ແລ້ວພວກເຂົາຈະປະຕິເສດຂ້ອຍຢ່າງແນ່ນອນ. ຂ້ອຍຄິດເຖິງວິທີການທີ່ຂ້ອຍອອກໄປໃນທຸກສະພາບອາກາດ ເພື່ອເທດສະໜາ ແລະ ເຮັດວຽກທັງກາງເວັນ ແລະ ກາງຄືນ ແລະ ມີຄວາມສ່ຽງທີ່ຈະຖືກຕາມລ່າໂດຍພັກກອມມູນິດຈີນ, ສ້າງຕັ້ງຄຣິດຕະຈັກເຫຼົ່ານີ້ດ້ວຍເລືອດ, ເຫື່ອ ແລະ ນໍ້າຕາຂອງຂ້ອຍ. ມັນໄດ້ໃຊ້ເວລາຫຼາຍເພື່ອໄປຢູ່ໃນບ່ອນທີ່ຂ້ອຍຢູ່ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມນັບຖືຢ່າງສູງແບບນັ້ນຈາກຫຼາຍຄົນ, ຂ້ອຍຈະສາມາດຖິ້ມມັນໄປຢ່າງງ່າຍດາຍແບບນັ້ນໄດ້ແນວໃດ? ນອກຈາກນັ້ນ, ເຖິງແມ່ນວ່າທຸກຄົນທີ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ຂ້ອຍໃນຄຣິດຕະຈັກຍອມຮັບພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ, ຂ້ອຍຍັງຈະສາມາດເປັນຜູ້ນໍາຂອງພວກເຂົາບໍ? ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ຄິດວ່າ “ຖ້າພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດເປັນພຣະເຢຊູເຈົ້າທີ່ໄດ້ກັບຄືນມາຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ຍອມຮັບພຣະອົງ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ພາດໂອກາດທີ່ຈະຕ້ອນຮັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າບໍ?” ຂ້ອຍຄຸ່ນຄິດໃນຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍ, ບໍ່ສາມາດຕັດສິນໃຈວ່າຈະເຮັດແນວໃດ. ໃນຕອນນັ້ນເອງ, ເມຍຂອງຂ້ອຍກໍ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕົກໃຈ ໂດຍຟ້າວມາຢ່າງຕື່ນເຕັ້ນ ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຟັງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ ແລະ ເວົ້າວ່າ “ຂ້ອຍໄດ້ຟັງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ ແລະ ຂ້ອຍເຊື່ອວ່າພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນເປັນສຽງຂອງພຣະເຈົ້າ. ຖ້າພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຄືພຣະເຢຊູເຈົ້າທີ່ໄດ້ກັບຄືນມາແທ້ໆ, ແລ້ວພວກເຮົາຕ້ອງພິຈາລະນາເບິ່ງໃນເລື່ອງນີ້ ແລະ ຍອມຮັບມັນໃຫ້ໄວເທົ່າທີ່ພວກເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້!” ຂ້ອຍຕອບຢ່າງບໍ່ພໍໃຈວ່າ “ຂ້ອຍຮູ້ເລື່ອງນັ້ນ, ແຕ່ມັນບໍ່ໄດ້ງ່າຍປານນັ້ນ. ຜູ້ນໍາ ແລະ ເພື່ອນຮ່ວມງານໃນຄຣິດຕະຈັກຂອງພວກເຮົາໄດ້ປິດກັ້ນຄຣິດຕະຈັກ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຜູ້ໃດສາມາດສືບຄົ້ນກ່ຽວກັບນິກາຍສາຍຟ້າແມບຈາກທິດຕາເວັນອອກ. ຖ້າຂ້ອຍຍອມຮັບຫົນທາງຂອງພວກເຂົາ, ແລ້ວພວກເຂົາຈະປະຕິເສດຂ້ອຍຢ່າງແນ່ນອນ”. ແຕ່ສິ່ງນີ້ພຽງແຕ່ເຮັດໃຫ້ເມຍຂອງຂ້ອຍບໍ່ສະບາຍໃຈ ແລະ ລາວເວົ້າວ່າ “ພວກເຮົາເຊື່ອໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າມາຕະຫຼອດປີເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອຫຍັງ? ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຄອຍຖ້າການມາເຖິງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເພື່ອພວກເຮົາຈະສາມາດຖືກຮັບຂຶ້ນເມືອສູ່ອານາຈັກສະຫວັນບໍ? ດຽວນີ້ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກັບຄືນມາແລ້ວ, ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເປັນຜູ້ນຳ, ເຈົ້າກໍ່ຍັງຕ້ອງຍອມຮັບພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕ້ອນຮັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ!” ຂ້ອຍເວົ້າວ່າຂ້ອຍເຫັນດີກັບລາວ, ແຕ່ພາຍໃນ ຂ້ອຍຄິດວ່າ, “ເຈົ້າເປັນພຽງແມ່ຍິງທີ່ຄິດງ່າຍໆ. ຂ້ອຍມີຫຼາຍກວ່າ 30.000 ຄົນໃຫ້ພິຈາລະນາເຖິງ. ຂ້ອຍຕ້ອງກ້າວຍ່າງຢ່າງລະມັດລະວັງ. ຂ້ອຍຈຳເປັນຕ້ອງຄິດກ່ຽວກັບມັນຕື່ມອີກ”. ຫຼາຍເດືອນຜ່ານໄປໂດຍທີ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຍອມຮັບນິກາຍສາຍຟ້າແມບຈາກທິດຕາເວັນອອກ. ໃນລະຫວ່າງເວລານີ້, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຄຣິດຕະຈັກຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດໄດ້ມາຫາຂ້ອຍຢູ່ເລື້ອຍ. ພວກເຂົາໂອ້ລົມກັບຂ້ອຍຢ່າງອົດທົນ ແລະ ໃນຄວາມເປັນຈິງ ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກຢ່າງຊັດເຈນໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍວ່າ ນີ້ແມ່ນພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າແທ້ໆ, ແຕ່ເພາະຂ້ອຍບໍ່ສາມາດສະລະຕໍາແໜ່ງຂອງຂ້ອຍໄດ້, ຂ້ອຍຈຶ່ງຍັງຄົງບໍ່ຍອມຮັບມັນ. ຫຼັງຈາກຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງກໍ່ຮັບຮູ້ສະພາວະທີ່ຂ້ອຍກຳລັງພົບພໍ້. ຄັ້ງໜຶ່ງ, ເມື່ອຂ້ອຍກໍາລັງເຕົ້າໂຮມກັບອ້າຍໄບ ແລະ ອ້າຍຊົງ, ອ້າຍຊົງໄດ້ໂອ້ລົມກ່ຽວກັບປະສົບການຂອງລາວກັບຂ້ອຍ. ລາວເວົ້າວ່າລາວກໍ່ເຄີຍເປັນຜູ້ນຳຂອງຄຣິດຕະຈັກມາກ່ອນເຊັ່ນກັນ ໂດຍຮັບຜິດຊອບຄຣິດຕະຈັກຫຼາຍສິບແຫ່ງ. ຫຼັງຈາກທີ່ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດຕໍ່ລາວ, ໂດຍການອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ, ລາວກໍ່ເລີ່ມແນ່ໃຈວ່າ ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຄືພຣະເຢຊູເຈົ້າທີ່ກັບຄືນມາ. ແຕ່ເມື່ອເຖິງເວລາທີ່ຈະຍອມຮັບມັນແທ້ໆ, ລາວກໍ່ເລີ່ມສອງຈິດສອງໃຈ ໂດຍຄິດວ່າ, “ຖ້າຂ້ອຍຍອມຮັບພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ, ຂ້ອຍຈະຍັງສາມາດເປັນຜູ້ນໍາໄດ້ບໍ? ຂ້ອຍຍັງສາມາດນຳພາຄົນຫຼາຍຄົນໄດ້ບໍ?” ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວກໍ່ຈື່ຄໍາອຸປະມາຂອງພຣະເຢຊູເຈົ້າກ່ຽວກັບຊາວນາທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຢູ່ໃນມັດທາຍບົດທີ 21, ຂໍ້ 33 ຫາ 41: “ມີເຈົ້າຂອງເຮືອນຜູ້ໜຶ່ງ ເຊິ່ງໄດ້ປູກສວນອະງຸ່ນ ແລະ ເຮັດຮົ້ວອ້ອມຮອບມັນ ແລະ ເຮັດອ່າງຄັ້ນນໍ້າເຫຼົ້າແວງຢູ່ໃນນັ້ນ ແລະ ໄດ້ສ້າງຫໍຄອຍ ແລະ ປ່ອຍມັນໃຫ້ຊາວສວນເຊົ່າ ແລະ ໄປປະເທດທີ່ແສນໄກ: ແລະ ເມື່ອເວລາເກີດໝາກຜົນໃກ້ເຂົ້າມາ, ເຂົາກໍ່ສົ່ງຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຂົາໄປຫາຊາວສວນ ເພື່ອພວກເຂົາອາດຈະໄດ້ຮັບໝາກຜົນຈາກມັນ. ແລ້ວຊາວສວນໄດ້ຈັບຄົນຮັບໃຊ້ຂອງເຂົາ ແລະ ຕີໜຶ່ງຄົນ ແລະ ຂ້າອີກໜຶ່ງຄົນ ແລະ ແກວ່ງກ້ອນຫີນໃສ່ອີກໜຶ່ງຄົນ. ອີກຄັ້ງ, ເຂົາໄດ້ສົ່ງຜູ້ຮັບໃຊ້ໄປຫຼາຍກວ່າຄັ້ງທຳອິດ: ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ເຮັດກັບພວກເຂົາແບບດຽວກັນ. ແຕ່ຄັ້ງສຸດທ້າຍ ເຂົາໄດ້ສົ່ງລູກຊາຍຂອງເຂົາໄປຫາພວກເຂົາ ໂດຍເວົ້າວ່າ, ພວກເຂົາຈະໃຫ້ຄວາມເຄົາລົບແກ່ລູກຊາຍຂອງເຮົາ. ແຕ່ເມື່ອຊາວສວນເຫັນລູກຊາຍ, ພວກເຂົາກໍ່ເວົ້ານໍາກັນວ່າ, ນີ້ຄືຜູ້ສືບທອດ; ມາ, ໃຫ້ພວກເຮົາຂ້າລາວ ແລະ ໃຫ້ພວກເຮົາຍຶດເອົາມໍລະດົກຂອງລາວ. ແລ້ວພວກເຂົາກໍ່ຈັບລາວ ແລະ ໂຍນລາວອອກຈາກສວນອະງຸ່ນ ແລະ ຂ້າລາວຖິ້ມ. ສະນັ້ນ ເມື່ອເຈົ້າຂອງສວນອະງຸ່ນມາ, ເຂົາຈະເຮັດແນວໃດກັບຊາວສວນເຫຼົ່ານັ້ນ? ພວກເຂົາເວົ້າກັບພຣະອົງວ່າ, ພຣະອົງຈະທຳລາຍຄົນຊົ່ວຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນຢ່າງໂຫດຮ້າຍ ແລະ ຈະປ່ອຍສວນອະງຸ່ນຂອງເຂົາໃຫ້ກັບຊາວສວນຄົນອື່ນ, ເຊິ່ງຈະໃຫ້ໝາກຜົນຕາມລະດູການຂອງພວກມັນແກ່ເຂົາ”. ອ້າຍຊົງເວົ້າເຖິງວ່າລາວຮູ້ສຶກແນວໃດກັບຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ຮຸນແຮງໃນການຕຳນິຕົນເອງ. ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ຝາກຝັງຝູງແກະຂອງພຣະອົງກັບລາວ ແລະ ຕອນນີ້ ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກັບຄືນມາ, ແທນທີ່ຈະນໍາພາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງເພື່ອຕ້ອນຮັບພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ລາວກຳລັງພະຍາຍາມຍາດຊິງເອົາຝູງແກະຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ປະຕິເສດພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ລາວເວົ້າວ່າລາວເຮັດຄືກັບຊາວນາທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນແທ້ໆ ແລະ ລາວເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຜູ້ທີ່ກຳລັງຕໍ່ຕ້ານພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ. ລາວຖາມຕົນເອງວ່າ, “ຂ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າເພື່ອວ່າຂ້ອຍຈະສາມາດກາຍມາເປັນຜູ້ນໍາບໍ? ຂ້ອຍເຮັດມັນເພື່ອສະຖານະ ແລະ ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງຂ້ອຍບໍ? ຂ້ອຍເປັນຜູ້ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າແທ້ໆບໍ?” ລາວຮູ້ສຶກເສຍໃຈຫຼາຍ ເມື່ອລາວຄິດເຖິງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ສະນັ້ນ ລາວຈຶ່ງສາລະພາບ ແລະ ກັບໃຈມາຫາພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ຍອມຮັບພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວກໍ່ເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດໃຫ້ກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງໝົດທີ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ລາວ. ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຍິນລາວໂອ້ລົມກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້, ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກອາຍ ແລະ ເສຍໃຈຫຼາຍ. ເພື່ອປົກປ້ອງສະຖານະຂອງຂ້ອຍເອງ, ຂ້ອຍລັງເລທີ່ຈະຍອມຮັບພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ ເຖິງແມ່ນຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ວ່າມັນເປັນພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າແທ້ໆ. ຂ້ອຍຈະບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງພິຈາລະນາເບິ່ງໃນເລື່ອງນີ້ເຊັ່ນກັນ; ຂ້ອຍກຳລັງປະຕິເສດທີ່ມອບແກະຂອງພຣະເຈົ້າໃຫ້ແກ່ພຣະອົງ. ຂ້ອຍເປັນຜູ້ຮັບໃຊ້ທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຂ້ອຍສົມຄວນທີ່ຈະຖືກສາບແຊ່ງ ແລະ ຖືກລົງໂທດ! ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍຄິດເຖິງວ່າຂ້ອຍໄດ້ປິດກັ້ນຄຣິດຕະຈັກໃຫ້ແໜ້ນສໍ່າໃດ ແລະ ບໍ່ມີຈັກຄົນໃນຄຣິດຕະຈັກຂອງຂ້ອຍຍອມຮັບເອົາພາລະກິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ, ຂ້ອຍກໍ່ຄິດວ່າ “ຖ້າຂ້ອຍຍອມຮັບມັນ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ພຽງແຕ່ກືນນໍ້າລາຍຕົນເອງບໍ? ຂ້ອຍຈະສາມາດສະເໜີໜ້າຂອງຂ້ອຍໄດ້ຢູ່ໃສ? ຖ້າຜູ້ຄົນໃນຄຣິດຕະຈັກຂອງຂ້ອຍພົບວ່າຂ້ອຍຍອມຮັບພາລະກິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ໃນຍຸກສຸດທ້າຍ, ພວກເຂົາຈະກຽດຊັງ ແລະ ປະຕິເສດຂ້ອຍຢ່າງແນ່ນອນ, ຈາກນັ້ນຂ້ອຍຈະບໍ່ເ ຫຼື ອຫຍັງເລີຍ”. ສະນັ້ນຂ້ອຍຕັດສິນໃຈວ່າດີທີ່ສຸດທີ່ຈະບໍ່ຍອມຮັບມັນ.

ສອງສາມມື້ຕໍ່ມາ ໃນການເຕົ້າໂຮມອີກຄັ້ງກັບອ້າຍສອງຄົນນັ້ນ, ຂ້ອຍໄດ້ບອກພວກເຂົາກ່ຽວກັບຄວາມກັງວົນຂອງຂ້ອຍ. ຕອນນັ້ນ ຂ້ອຍເປັນຄົນຫຼອກລວງຫຼາຍ ແລະ ຂ້ອຍໄດ້ເວົ້າອ້ອມໆ ໂດຍຖາມພວກເຂົາວ່າ, “ຖ້າຜູ້ຄົນທີ່ຂ້ອຍນໍາພາເລີ່ມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດເຊັ່ນກັນ, ຜູ້ໃດຈະນໍາພາພວກເຂົາ? ມັນຈະເປັນຜູ້ນໍາ ແລະ ເພື່ອນຮ່ວມງານຄົນດຽວກັນກັບທີ່ມີຢູ່ຕອນນີ້ບໍ?” ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໝາຍເຖິງໂດຍສິ່ງນີ້ກໍ່ຄື: “ຂ້ອຍຍັງຕ້ອງນໍາພາ ແລະ ຈັດການພວກເຂົາ”. ແຕ່ອ້າຍໄບເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍປະຫຼາດໃຈໂດຍເວົ້າວ່າ “ຫຼັງຈາກທີ່ພວກເຮົາຍອມຮັບພາລະກິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ, ແມ່ນພຣະເຈົ້າເອງທີ່ນໍາພວກເຮົາ, ຫົດນໍ້າພວກເຮົາ ແລະ ລ້ຽງດູພວກເຮົາ. ໃນຄຣິດຕະຈັກຂອງພວກເຮົາ, ພຣະຄຣິດ ແລະ ຄວາມຈິງມີອຳນາດ. ຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກຖືກເລືອກຕັ້ງ, ສະນັ້ນ ຜູ້ໃດກໍ່ຕາມທີ່ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ ແລະ ມີຄວາມເປັນຈິງ ແລະ ຜູ້ໃດກໍ່ຕາມທີ່ສາມາດລ້ຽງດູອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ແກ້ໄຂບັນຫາຕົວຈິງຂອງພວກເຂົາແມ່ນຜູ້ທີ່ໄດ້ຮັບຖືກເລືອກຕັ້ງ”. ລາວເວົ້າຕໍ່ວ່າ, “ຖ້າເຈົ້າສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລ້ວເຈົ້າກໍ່ສາມາດຖືກເລືອກໃຫ້ເປັນຜູ້ນໍາເຊັ່ນກັນ. ມີໜ້າທີ່ຫຼາຍປະເພດທີ່ແຕກຕ່າງກັນໃນຄຣິດຕະຈັກ: ຜູ້ນໍາ, ຜູ້ເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດ ນັ້ນກໍ່ຄື ທຸກຄົນມີໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາ. ບໍ່ມີການແຍກແຍະ ເຊັ່ນ: ສະຖານະທີ່ ‘ສຳຄັນ’ ຫຼື ‘ບໍ່ສຳຄັນ’ ຫຼື ‘ສູງສົ່ງ’ ຫຼື ‘ຕໍ່າຕ້ອຍ’ ເມື່ອເວົ້າເຖິງໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາ. ນັ້ນກໍ່ຍ້ອນວ່າທຸກຄົນແມ່ນເທົ່າທຽມກັນຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ, ເຊິ່ງແຕກຕ່າງກັນຢ່າງສິ້ນເຊີງຈາກວິທີການເຮັດວຽກໃນນິກາຍຂອງສາສະໜາ”. ຍິ່ງຂ້ອຍໄດ້ຟັງອ້າຍໄບຫຼາຍສໍ່າໃດ, ຂ້ອຍກໍ່ຍິ່ງຮູ້ສຶກຄໍຕົກຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ ຈົນຂ້ອຍກົ້ມໜ້າລົງ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ “ຂ້ອຍບໍ່ຄິດວ່າຂ້ອຍຈະສາມາດເປັນຜູ້ນໍາໃຫ້ກັບຄົນຈໍານວນຫຼາຍໄດ້ອີກຄັ້ງຫຼັງຈາກນີ້”.

ອ້າຍຊົງສັງເກດເຫັນວ່າຂ້ອຍກຳລັງຮູ້ສຶກແນວໃດ ແລະ ໂອ້ລົມກັບຂ້ອຍກ່ຽວກັບປະສົບການຂອງກະສັດແຫ່ງເມືອງນີນາເວ. ລາວເວົ້າວ່າ “ກະສັດແຫ່ງເມືອງນີນາເວເປັນຜູ້ປົກຄອງປະເທດຊາດ. ເມື່ອລາວໄດ້ຍິນວ່າໂຢນາກຳລັງເທດສະໜາພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ໂດຍເວົ້າວ່າເມືອງນີນາເວຈະຖືກທໍາລາຍ, ລາວກໍ່ລົງຈາກບັນລັງຂອງລາວ ແລະ ນໍາພາເມືອງທັງໝົດໃນການສວມໃສ່ຜ້າກະສອບ ແລະ ຂີ້ເຖົ່າ ແລະ ຄຸເຂົ່າຂອງພວກເຂົາລົງ ເພື່ອສາລະພາບ ແລະ ກັບໃຈມາຫາພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເມດຕາພວກເຂົາ ແລະ ເມືອງກໍ່ຖືກໄວ້ຊີວິດ”. ລາວເວົ້າຕໍ່ໄປວ່າ “ໃນຖານະທີ່ເປັນຜູ້ນໍາຂອງຄຣິດຕະຈັກ, ໃນຕອນນີ້ ເຈົ້າບໍ່ຄວນພະຍາຍາມຮຽນແບບກະສັດແຫ່ງເມືອງນີນາເວບໍ ເມື່ອເຈົ້າຜະເຊີນກັບເຫດການທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ດັ່ງກ່າວດັ່ງການມາເຖິງຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ນໍາພາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໃຫ້ສາລະພາບ ແລະ ກັບໃຈມາຫາພຣະເຈົ້າ?” ສິ່ງທີ່ລາວເວົ້າໄດ້ດົນບັນດານຂ້ອຍແທ້ໆ. ລາວເວົ້າຖືກ; ກະສັດແຫ່ງເມືອງນີນາເວເປັນຜູ້ປົກຄອງຂອງປະເທດຊາດ. ເມື່ອຄົນໃດໜຶ່ງທີ່ມີຕໍາແໜ່ງສູງສົ່ງດັ່ງກ່າວສາມາດຖ່ອມຕົວ ແລະ ສາລະພາບ ແລະ ກັບໃຈມາຫາພຣະເຈົ້າ, ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ສາມາດປະຖິ້ມສະຖານະຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຍອມຮັບພາລະກິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ? ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ອ້າຍຊົງກໍ່ສືບຕໍ່ເວົ້າວ່າ “ເມື່ອພຣະເຢຊູເຈົ້າປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພຣະອົງ, ພວກຟາຣີຊາຍຕ້ອງການປົກປ້ອງຕໍາແໜ່ງ ແລະ ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາສາມາດເຮັດໄດ້ເພື່ອຕໍ່ຕ້ານ ແລະ ປະນາມພຣະເຢຊູເຈົ້າ, ຮັກສາໃຫ້ຄົນທີ່ຊື່ສັດຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງພວກເຂົາ. ພຣະເຢຊູເຈົ້າຕຳໜິພວກເຂົາ ໂດຍກ່າວວ່າ, ‘ແຕ່ຄວາມຈິບຫາຍຈົ່ງເກີດຂຶ້ນກັບເຈົ້າ ພວກນັກທຳ ແລະ ພວກຟາລິຊາຍ ພວກໜ້າຊື່ໃຈຄົດ! ຍ້ອນເຈົ້າໄດ້ອັດອານາຈັກແຫ່ງສະຫວັນໃສ່ມະນຸດ, ຍ້ອນເຈົ້າບໍ່ເຂົ້າໄປເອງ ແລະ ເຈົ້າຍັງທໍລະມານຄົນທີ່ກຳລັງເຂົ້າໄປອີກ’ (ມັດທາຍ 23:13)”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວໄດ້ກ່າວກັບຂ້ອຍວ່າ “ການທີ່ພຣະເຈົ້າສະແດງຄວາມຈິງ ແລະ ປະຕິບັດພາລະກິດແຫ່ງການພິພາກສາໃນຍຸກສຸດທ້າຍແມ່ນຂ່າວປະເສີດຂອງການມາເຖິງແຫ່ງອານາຈັກສະຫວັນ. ໃນຕອນທຳອິດ, ເຈົ້າເຊື່ອຄຳ ເວົ້າຕົວະທີ່ເຈົ້າຖືກບອກເລົ່າ ແລະ ເຮັດຕາມຜູ້ນຳທາງສາສະໜາໃນການປິດກັ້ນຄຣິດຕະຈັກ, ປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຍອມຮັບພາລະກິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນການເຮັດແບບນີ້, ເຈົ້າໄດ້ທ້າທາຍພຣະເຈົ້າ. ດຽວນີ້, ເຈົ້າໄດ້ອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ ແລະ ສະຫຼຸບວ່າພຣະອົງຄືພຣະເຢຊູເຈົ້າທີ່ໄດ້ກັບຄືນມາ. ຖ້າເຈົ້າສືບຕໍ່ປະຕິເສດຢ່າງດື້ດ້ານທີ່ຈະຍອມຮັບພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ບອກໃຫ້ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຮັບຮູ້ເຖິງຂ່າວການກັບຄືນມາຂອງພະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດເຂົ້າສູ່ອານາຈັກສະຫວັນ, ແລ້ວເຈົ້າກໍ່ຈະຮູ້ຜິດໂດຍທີ່ຮູ້ຕົວ ແລະ ເຮັດຜິດອີກ”. ລາວເວົ້າວ່າ, “ນີ້ຈະເປັນການຊົ່ວຮ້າຍທີ່ໃຫຍ່ຫຼວງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ! ຖ້າອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງສູນເສຍໂອກາດຂອງພວກເຂົາໃນຄວາມລອດພົ້ນ ເພາະວ່າພວກເຮົາຫ້າມພວກເຂົາ, ແລ້ວສິ່ງນີ້ກໍ່ຈະເປັນໜີ້ທີ່ຕ້ອງຊໍາລະດ້ວຍເລືອດ! ພວກເຮົາຈະບໍ່ສາມາດຊໍາລະໜີ້ນີ້ໄດ້ ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຮົາຕາຍຊໍ້າໆ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຖ້າເຈົ້ານໍາພາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວພວກເຂົາຈະບໍ່ພຽງແຕ່ບໍ່ກຽດຊັງເຈົ້າ, ແຕ່ພວກເຂົາຈະຂອບໃຈເຈົ້າສໍາລັບການແບ່ງປັນຂ່າວປະເສີດແຫ່ງອານາຈັກສະຫວັນ ແລະ ຫົນທາງແຫ່ງຊີວິດຕະຫຼອດໄປເປັນນິດກັບພວກເຂົາ”.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ ອ້າຍໄບກໍ່ອ່ານຂໍ້ຄວາມສອງສາມຂໍ້ໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຕໍ່ພວກເຮົາ. “ເມື່ອພຣະເຈົ້າໄດ້ກາຍມາເປັນເນື້ອໜັງ ແລະ ເຮັດພາລະກິດໃນທ່າມກາງມະນຸດທັງຫລາຍ, ທຸກຄົນຈະເຫັນ ແລະ ໄດ້ຍິນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ທຸກຄົນຈະເຫັນການປະຕິບັດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຢູ່ໃນເນື້ອໜັງ. ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ, ແນວຄິດຂອງມະນຸດທຸກຄົນກໍກາຍເປັນຟອງນ້ຳ. ສຳລັບຜູ້ທີ່ເຫັນພຣະເຈົ້າທີ່ປາກົດຕົວເປັນເນື້ອໜັງ, ຜູ້ທີ່ມີຄວາມເຊື່ອຟັງຢູ່ໃນໃຈຂອງພວກເຂົາ ກໍຈະບໍ່ຖືກປະນາມ, ໃນຂະນະທີ່ຈະມີການຖືວ່າ ຜູ້ທີ່ເຈດຕະນາຕໍ່ຕ້ານພຣະອົງກໍແມ່ນເປັນປໍລະປັກກັບພຣະເຈົ້າ. ມະນຸດພວກນີ້ ຄືຜູ້ຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ ແລະ ເປັນສັດຕູ ຊຶ່ງຕັ້ງໃຈຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ທຸກຄົນທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າຄືຄົນທີ່ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ). “ບຸກຄົນໃດທີ່ອ່ານພຣະຄຳພີໄບເບີ້ນ ຢູ່ໃນໂບດໃຫຍ່ໆ ແມ່ນທ່ອງພຣະຄຳພີໄບເບີ້ນທຸກມື້, ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ເຂົ້າໃຈຕໍ່ຈຸດປະສົງຂອງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ບໍ່ມີມະນຸດຄົນໃດທີ່ສາມາດຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າໄດ້; ຍິ່ງກວ່ານັ້ນ, ບໍ່ມີໃຜທີ່ຈະປະຕິບັດຕາມໃຈຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້. ພວກເຂົາລ້ວນແຕ່ເປັນຄົນໄຮ້ຄ່າ, ມະນຸດຜູ້ຊົ່ວຊ້າ ເຊິ່ງແຕ່ລະຄົນແມ່ນຢືນຢູ່ບ່ອນສູງ ເພື່ອສອນພຣະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາຈະເທີດທູນ ພຣະນາມຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາແມ່ນຕັ້ງໃຈທີ່ຈະຕໍ່ຕ້ານພຣະອົງ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ພວກເຂົາຈະຈັດພວກເຂົາເອງວ່າ ເປັນຜູ້ສັດທາຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາກໍແມ່ນຜູ້ທີ່ກິນເນື້ອໜັງ ແລະ ດື່ມເລືອດຂອງມະນຸດ. ຜູ້ຄົນດັ່ງກ່າວລ້ວນແຕ່ແມ່ນຜີສາດທີ່ກືນກິນວິນຍານຂອງມະນຸດ, ເປັນຫົວໜ້າຜີສາດທີ່ຕັ້ງໃຈຂັດຂວາງຜູ້ທີ່ພະຍາຍາມກ້າວໄປຕາມເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ເປັນສິ່ງກີດຂວາງ ທີ່ຂັດຂວາງເສັ້ນທາງຂອງຜູ້ທີ່ສະແຫວງຫາພຣະເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ພວກເຂົາຈະເປັນ ‘ເນື້ອໜັງທີ່ແຂງແຮງ’ ກໍຕາມ, ບັນດາສາວົກຈະຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າ ພວກເຂົາຄືຜູ້ຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດ ທີ່ນຳພາມະນຸດຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ? ພວກເຂົາຈະຮູ້ໄດ້ແນວໃດວ່າ ພວກເຂົາແມ່ນຜິສາດທີ່ມີຊີວິດ ທີ່ສະແຫວງຫາວິນຍານໂດຍສະເພາະ ເພື່ອກືນກິນ?” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ທຸກຄົນທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າຄືຄົນທີ່ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ). ຫຼັງຈາກທີ່ລາວໄດ້ອ່ານຂໍ້ຄວາມເຫຼົ່ານີ້, ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກໂສກເສົ້າພໍສົມຄວນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍຖືກຕົບທົ່ວໃບໜ້າ ແລະ ໜ້າຂອງຂ້ອຍກາຍເປັນສີແດງຊໍ້າ. ຂ້ອຍຢາກໃຫ້ພື້ນດິນເປີດອອກ ແລະ ກືນກິນຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮູ້ດີຢ່າງສົມບູນວ່າພຣະເຢຊູເຈົ້າໄດ້ກັບຄືນມາ ແລະ ພຣະອົງໄດ້ກ່າວຄວາມຈິງຫຼາຍຢ່າງ ແລະ ປະຕິບັດພາລະກິດແຫ່ງການພິພາກສາ ແລະ ການຊໍາລະລ້າງມະນຸດ. ແຕ່ເພື່ອປົກປ້ອງຕໍາແໜ່ງ ແລະ ຊີວິດການເປັນຢູ່ຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍປະຕິເສດທີ່ຈະຍອມຮັບພາລະກິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ປິດກັ້ນຄຣິດຕະຈັກ ເພື່ອວ່າແກະຂອງພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ສາມາດໄດ້ຍິນສຽງຂອງພຣະອົງ ແລະ ຫັນໄປຫາພຣະອົງ. ຂ້ອຍແຕກຕ່າງແນວໃດຈາກພວກຟາຣີຊາຍທີ່ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຢຊູເຈົ້າຕະຫຼອດປີເຫຼົ່ານັ້ນ? ພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າເປັນຜູ້ລ້ຽງແກະຂອງພວກເຮົາ ແລະ ຕອນນີ້ ພຣະອົງໄດ້ກັບຄືນມາເພື່ອເອີ້ນແກະຂອງພຣະອົງໃຫ້ກັບຄືນມາຫາພຣະອົງ; ຂ້ອຍຕ້ອງມອບແກະຂອງພຣະເຈົ້າຄືນໃຫ້ພຣະອົງ. ໃນຕອນນີ້, ຂ້ອຍຍັງສາມາດພະຍາຍາມປົກປ້ອງຕໍາແໜ່ງຂອງຂ້ອຍໄດ້ແນວໃດ? ຂ້ອຍຕ້ອງລໍຖ້າຈົນກວ່າການລົງໂທດຂອງພຣະເຈົ້າຈະເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍບໍ? ຂ້ອຍຕັດສິນໃຈວ່າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດທ້າທາຍພຣະເຈົ້າໄດ້ອີກຕໍ່ໄປ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍບໍ່ແມ່ນຜູ້ນໍາອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ທຸກຄົນປະຕິເສດຂ້ອຍ, ຂ້ອຍກໍ່ຍັງຕ້ອງຍອມຮັບພາລະກິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ, ນໍາພາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ແລະ ສົ່ງຝູງແກະຂອງພຣະເຈົ້າຄືນໃຫ້ພຣະອົງ. ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້, ຂ້ອຍກໍ່ຕັດສິນໃຈທີ່ຈະຍອມຮັບພາລະກິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ ແລະ ເລີ່ມເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດໃຫ້ກັບຄົນທີ່ຂ້ອຍນໍາພາ.

ບໍ່ດົນຕໍ່ມາ, ດ້ວຍການຊີ້ນໍາຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ, ຫຼາຍກວ່າ 10.000 ຄົນໃນຄຣິດຕະຈັກຂອງຂ້ອຍໄດ້ຍອມຮັບພາລະກິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂອບພຣະຄຸນພຣະເຈົ້າ, ໃນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ນໍາພາຝູງແກະຂອງພຣະເຈົ້າມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພະອົງ ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກສະຫງົບສຸກ ແລະ ສະບາຍໃຈຫຼາຍ.

ຫົກເດືອນຕໍ່ມາ, ຜູ້ຄົນໃນພື້ນທີ່ໃຫຍ່ໆໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມຄຣິດຕະຈັກຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ, ສະນັ້ນ ຄຣິດຕະຈັກຕ່າງໆຈຶ່ງຕ້ອງຖືກແບ່ງອອກເປັນພາກພື້ນ ແລະ ຜູ້ນໍາ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກກໍ່ຖືກເລືອກຕັ້ງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍອວດດີຫຼາຍ ໂດຍຄິດວ່າ “ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະແບ່ງຄຣິດຕະຈັກອອກເປັນແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍກໍ່ຍັງຈະເປັນຜູ້ນຳ, ເນື່ອງຈາກສັກກະຍາພາບ ແລະ ປະສົບການໃນການເຮັດວຽກຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍສາມາດຈັດການຄຣິດຕະຈັກຫຼາຍແຫ່ງ ໂດຍບໍ່ມີບັນຫາ”. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ສອງສາມມື້ຕໍ່ມາ, ຂ້ອຍຢູ່ໃນການເຕົ້າໂຮມກັບອ້າຍສອງຄົນ ເມື່ອຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກຄົນໜຶ່ງເຂົ້າມາ ແລະ ເວົ້າວ່າ “ຕອນນີ້ແມ່ນເວລາທີ່ຈະເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດແຫ່ງອານາຈັກ. ພວກເຮົາຕ້ອງການອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງບາງຄົນທີ່ມີຄວາມສາມາດດີ ເຊິ່ງເປັນຜູ້ທີ່ຮູ້ຈັກພຣະຄໍາພີເປັນຢ່າງດີ ເພື່ອໄປເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດໃນພື້ນທີ່ອື່ນໆ. ນີ້ແມ່ນໜ້າວຽກທີ່ສຳຄັນເປັນພິເສດ. ເຈົ້າສາມຄົນເຕັມໃຈທີ່ຈະໄປບໍ?” ອ້າຍທັງສອງຄົນເວົ້າດ້ວຍຄວາມຍິນດີວ່າພວກເຂົາເຕັມໃຈ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ມີຄວາມສຸກແທ້ໆກ່ຽວກັບເລື່ອງນັ້ນ ໂດຍຄິດກັບຕົນເອງວ່າ, “ຂ້ອຍໄດ້ນໍາພາຄຣິດຕະຈັກໃນນິກາຍເດີມຂອງຂ້ອຍເປັນເວລາຫຼາຍປີ, ຈັດການຄົນຈໍານວນຫຼາຍພັນຄົນ. ຕອນນີ້ ຂ້ອຍກັບໄປເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດອີກຄັ້ງ ໃນຂະນະທີ່ເພື່ອນຮ່ວມງານບາງຄົນທີ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ຂ້ອຍໄດ້ກາຍມາເປັນຜູ້ນຳ. ຂ້ອຍຈະສາມາດສະເໜີໜ້າຂອງຂ້ອຍໄດ້ແນວໃດ? ມັນເປັນຕາອັບອາຍ!” ຂ້ອຍຄິດຕະຫຼອດປີເຫຼົ່ານີ້ວ່າຂ້ອຍໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ເປັນຜູ້ນໍາ, ໄດ້ຮັບຄວາມນັບຖືຢ່າງສູງ ແລະ ເປັນທີ່ເຄົາລົບບູຊາໃນທຸກບ່ອນທີ່ຂ້ອຍໄປ, ໄດ້ຮັບທຸກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການ. ຕອນນີ້ ຂ້ອຍບໍ່ມີຫຍັງເລີຍ ແລະ ຂ້ອຍຕ້ອງໄປທົນທຸກໃນການເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດອີກຄັ້ງ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ບໍ່ສາມາດຮັບມັນໄດ້. ແຕ່ມັນກໍ່ຈະເປັນຕາອັບອາຍເກີນໄປທີ່ຈະປະຕິເສດຕໍ່ໜ້າຄົນອື່ນ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຕົກລົງຢ່າງລັງເລໃຈ. ຂ້ອຍຄິດກັບຕົນເອງວ່າ, “ຂ້ອຍຕ້ອງເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດເປັນໃຫ້ດີ. ຕາບໃດທີ່ຂ້ອຍສາມາດປ່ຽນຄວາມເຊື່ອຂອງຫຼາຍຄົນ, ແລ້ວອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຈະຍັງເຄົາລົບຂ້ອຍ”. ແລ້ວເມື່ອຂ້ອຍໄປຮອດຈຸດນັ້ນ, ຂ້ອຍກໍ່ສາມາດເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດໄດ້ເປັນຢ່າງດີ. ບໍ່ດົນເກີນໄປ, ຫຼາຍກວ່າ 400 ຄົນໄດ້ຍອມຮັບພາລະກິດໃໝ່ຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກໃນເວລານັ້ນວ່າບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະໄປໃສກໍ່ຕາມ, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງກໍ່ທັກທາຍຂ້ອຍຢ່າງກະຕືລືລົ້ນ ແລະ ເຄົາລົບຂ້ອຍ. ຂ້ອຍມີຊີວິດຊີວາອີກຄັ້ງໃນຄວາມປິຕິຍິນດີນັ້ນທີ່ໄດ້ມາຈາກຕໍາແໜ່ງທີ່ຂ້ອຍມີ ແລະ ຄວາມກະຕືລືລົ້ນຂອງຂ້ອຍສໍາລັບການເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດກໍ່ເພີ່ມຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ.

ໃນເດືອນສິງຫາ 2000, ຂ້ອຍເດີນທາງອອກຈາກຕົວເມືອງກັບອ້າຍຫຼິວເພື່ອເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດ. ອ້າຍຫຼິວເປັນຜູ້ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດດົນກວ່າຂ້ອຍ ແລະ ໂອ້ລົມກັນຢ່າງຊັດເຈນກ່ຽວກັບຄວາມຈິງ. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກເຊັ່ນກັນ ໂດຍຄິດວ່າມັນຍິ່ງໃຫຍ່ສໍ່າໃດທີ່ຂ້ອຍສາມາດດຶງເອົາຈຸດແຂງຂອງລາວມາທົດແທນຈຸດດ້ອຍຂອງຂ້ອຍເອງ. ຄັ້ງໜຶ່ງ, ລາວ ແລະ ຂ້ອຍໄດ້ເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດຕໍ່ກຸ່ມຄົນທີ່ຢູ່ໃນນິກາຍໜຶ່ງຂອງສາສະໜາ. ພວກເຂົາສະເໜີແນວຄິດບາງຢ່າງທາງສາສະໜາ ແລະ ຂ້ອຍຢາກໂອ້ລົມກັບພວກເຂົາ. ແຕ່ເພາະຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງຂ້ອຍເອງກ່ຽວກັບຄວາມຈິງຂາດເຂີນຫຼາຍ, ຂ້ອຍຈຶ່ງກະວົນກະວາຍທີ່ຈະຊ່ວຍ ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຊ່ວຍໄດ້. ໃນທີ່ສຸດ, ອ້າຍຫຼິວກໍ່ໄດ້ໂອ້ລົມກັບພວກເຂົາຢ່າງໃຈເຢັນ ເພື່ອໂຕ້ແຍ່ງແນວຄິດຂອງພວກເຂົາ ໂດຍເວົ້າຕາມຄວາມເປັນຈິງ ແລະ ຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນ. ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ພວກເຮົາກຳລັງໂອ້ລົມນໍາບໍ່ຍອມຮັບໃນຕອນທໍາອິດ, ແຕ່ເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ຟັງ, ພວກເຂົາກໍ່ເລີ່ມແນ່ໃຈວ່າສິ່ງທີ່ອ້າຍຫຼິວກຳລັງເວົ້າເປັນຄວາມຈິງ ຈົນໃນທີ່ສຸດ ພວກເຂົາກໍງຶກຫົວໂດຍເຫັນດີ. ເມື່ອເຫັນສາກນັ້ນຈົນສຳເລັດ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກທັງອິດສາ ແລະ ຊົມເຊີຍອ້າຍຫຼິວ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ອ້າຍຫຼິວໂອ້ລົມຢ່າງຊັດເຈນຫຼາຍ. ຖ້າສືບຕໍ່ເປັນແບບນີ້, ບົດບາດດຽວຂອງຂ້ອຍກໍ່ຈະຄືການເຮັດໃຫ້ລາວດູດີ ແລະ ຄົນອື່ນຈະເວົ້າວ່າລາວດີກວ່າຂ້ອຍ. ມັນຈະບໍ່ເປັນແບບນັ້ນ! ຂ້ອຍຕ້ອງປະກອບຕົນເອງດ້ວຍຄວາມຈິງ ແລະ ພະຍາຍາມເອົາຊະນະອ້າຍຫຼິວ”. ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍກັບມາເຮືອນ, ຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ນັບຕັ້ງແຕ່ຮຸ່ງເຊົ້າຈົນຮອດຄໍ່າ, ປະກອບຕົນເອງດ້ວຍຄວາມຈິງໃນການເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດ. ແມ່ນແຕ່ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຮັບປະທານອາຫານ, ຂ້ອຍກໍ່ຄິດກ່ຽວກັບວິທີການທີ່ອ້າຍຫຼິວໂອ້ລົມ ເພື່ອວ່າຂ້ອຍສາມາດຮູ້ຈັກເຖິງວິທີການໂອ້ລົມກັບເປົ້າໝາຍຂ່າວປະເສີດໃນຄັ້ງຖັດໄປ, ເພື່ອວ່າ ຢ່າງໜ້ອຍ ຂ້ອຍກໍ່ຈະດູດີຄືກັບອ້າຍຫຼິວ.

ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ດ້ວຍຄວາມແປກໃຈຂອງຂ້ອຍ ຄັ້ງຕໍ່ໄປທີ່ພວກເຮົາໄປເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດໃຫ້ແກ່ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນ, ພວກເຂົາໄດ້ຕັ້ງຄໍາຖາມບາງຢ່າງຂຶ້ນມາໃໝ່ ແລະ ອີກຄັ້ງ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດໂອ້ລົມຢ່າງຊັດເຈນ. ການເຫັນວ່າພວກເຂົາບໍ່ເຂົ້າໃຈແທ້ໆກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຂ້ອຍກຳລັງເວົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກອັບອາຍຫຼາຍ. ໃນຊ່ວງເວລານັ້ນ, ອ້າຍຫຼິວໄດ້ເຂົ້າມາຮັບຕໍ່ຢ່າງໄວວາ. ພວກເຂົາຟັງລາວຢ່າງຕັ້ງໃຈ, ງຶກຫົວທຸກໆຄັ້ງ ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ພວກເຂົາກໍ່ເຂົ້າໃຈທຸກຢ່າງເປັນຢ່າງດີ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍປະສົບຜົນສໍາເລັດໃນການເຮັດໃຫ້ຕົນເອງອັບອາຍເທົ່ານັ້ນ ແລະ ຢາກໃຫ້ແຜ່ນດິນໂລກເປີດອອກ ແລະ ກືນກິນຂ້ອຍທັງໝົດ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ຂ້ອຍມາກັບອ້າຍຫຼິວ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດໂອ້ລົມຢ່າງຊັດເຈນ ແລະ ບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງເລີຍ. ພວກເຂົາຍັງຕ້ອງການໃຫ້ລາວເຂົ້າມາ ແລະ ຊ່ວຍແກ້ໄຂບັນຫາຂອງພວກເຂົາ. ຊ່າງເປັນຕາອາຍ!” ເພື່ອກູ້ເອົາກຽດສັກສີບາງຢ່າງ, ຂ້ອຍຈື່ທີ່ຈະໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກການຢຸດພັກໃນການໂອ້ລົມຂອງອ້າຍຫຼິວ ເພື່ອເວົ້າຄຳເວົ້າສອງສາມຄຳ. ມື້ຕໍ່ມາ, ພວກເຂົາທຸກຄົນຍອມຮັບຂ່າວປະເສີດ. ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກແທ້ໆ, ແຕ່ພາຍໃນ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄໍຕົກໜ້ອຍໜຶ່ງ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າການທີ່ພວກເຂົາຍອມຮັບຂ່າວປະເສີດບໍ່ໄດ້ເປັນຍ້ອນຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ສະແດງຕົນເອງເປັນຢ່າງດີ. ຫຼັງຈາກທີ່ພວກເຮົາຮັບປະທານອາຫານຮ່ວມກັນ, ຜູ້ເຊື່ອໃໝ່ເຫຼົ່ານັ້ນກໍ່ຂໍໃຫ້ພວກເຮົາເວົ້າກ່ຽວກັບປະສົບການຂອງພວກເຮົາ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ ອ້າຍຫຼິວຈະເປັນຄົນທີ່ໂດດເດັ່ນ, ແຕ່ຄັ້ງນີ້ ຂ້ອຍຕ້ອງໃຊ້ໂອກາດເພື່ອເວົ້າກ່ຽວກັບປະສົບການຂອງຂ້ອຍເອງ ເພື່ອພວກເຂົາຈະບໍ່ຄິດວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນທີ່ບໍ່ມີຄວາມສຳຄັນຫຍັງ”. ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງເລີ່ມເວົ້າກ່ຽວກັບວຽກງານທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດ, ຄວາມທຸກທໍລະມານທີ່ຂ້ອຍໄດ້ອົດກັ້ນ ແລະ ວິທີການທີ່ຂ້ອຍນໍາພາຜູ້ຄົນຫຼາຍກວ່າ 10.000 ຄົນກັບຄືນມາຫາພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍເວົ້າມັນເກີນຈິງແທ້ໆ. ບາງຄົນໃນອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງເຫຼົ່ານັ້ນປະຫຼາດໃຈ, ບາງຄົນກໍ່ເບິ່ງຂ້ອຍດ້ວຍຄວາມຊົມເຊີຍ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນອື່ນພຽງແຕ່ຕັ້ງໃຈຟັງ. ຂ້ອຍດີໃຈ. ຂ້ອຍເວົ້າກົງໄປກົງມາ ແລະ ເວົ້າດ້ວຍຄວາມໝັ້ນໃຈ.

ເມື່ອຂ້ອຍກັບມາເຮືອນໃນມື້ນັ້ນ, ຂ້ອຍກໍ່ຄິດວ່າ, “ຂ້ອຍຂາດຄວາມຈິງຫຼາຍຢ່າງ ເມື່ອເວົ້າເຖິງການເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດ. ຂ້ອຍຄວນລົມກັບອ້າຍຫຼິວກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ບໍ?” ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ຄິດວ່າ, “ຖ້າຂ້ອຍລົມເລື່ອງນີ້ກັບອ້າຍຫຼິວ, ນັ້ນຈະບໍ່ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າລາວດີກວ່າຂ້ອຍບໍ? ລືມມັນໄປເທາະ, ຂ້ອຍຈະພຽງແຕ່ສືບຕໍ່ປະກອບຕົນເອງດ້ວຍຄວາມຈິງຢ່າງລັບໆ. ຂ້ອຍຈະບໍ່ຖາມລາວ”. ຕໍ່ມາ, ເມື່ອພວກເຮົາທັງສອງໄປເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດອີກຄັ້ງ, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໄດ້ທັກທາຍອ້າຍຫຼິວຢ່າງອົບອຸ່ນຫຼາຍ. ພວກເຂົາຫຸ້ມລາວ, ແລ້ວຖາມລາວກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ແລະ ເລື່ອງນັ້ນ. ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍບໍ່ພໍໃຈແທ້ໆ ແລະ ຂ້ອຍພຽງແຕ່ກົ້ມໜ້າລົງ ແລະ ຢືນຢູ່ຊື້ໆ, ໂດຍຄິດວ່າ, “ຈະເອົາຂ້ອຍມາທີ່ນີ້ເພື່ອຫຍັງ ເມື່ອອ້າຍຫຼິວໃຫ້ການໂອ້ລົມທີ່ດີແບບນັ້ນ? ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເປັນພຽງສ່ວນເກີນໃນສາຍຕາຂອງຄົນອື່ນບໍ? ລາວເປັນຄົນທີ່ໂດດເດັ່ນຢູ່ສະເໝີ ແລະ ຖ້າມັນສືບຕໍ່ເປັນແນວນັ້ນ ແລ້ວບໍ່ມີຜູ້ໃດຈະເຄົາລົບຂ້ອຍເລີຍ”. ຄວາມຄິດທີ່ເປັນປໍລະປັກໄດ້ເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍໃນທັນທີວ່າ ຂ້ອຍບໍ່ຢາກເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍກັບອ້າຍຫຼິວອີກຕໍ່ໄປ. ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍມີຄວາມຄິດນີ້, ເມື່ອໃດກໍ່ຕາມທີ່ອ້າຍຫຼິວ ແລະ ຂ້ອຍກໍາລັງຈະໄປເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດ, ຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມຫາຂໍ້ແກ້ຕົວ ໂດຍເວົ້າວ່າຂ້ອຍຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍ ແລະ ຕ້ອງການຢູ່ເບື້ອງຫຼັງ. ບາງຄັ້ງ, ເຖິງແມ່ນໃນຕອນທີ່ຂ້ອຍໄປກັບລາວ, ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ໄດ້ໂອ້ລົມຫຍັງ ແລະ ມີພຽງແຕ່ໃນເວລາທີ່ມີຄົນໃດໜຶ່ງຕັ້ງຄຳຖາມກັບຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຈຶ່ງໂອ້ລົມສອງສາມຄຳໂດຍບໍ່ເຕັມໃຈ. ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ, ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຈະບໍ່ເຮັດວຽກກັບລາວ. ພວກເຮົາຈົບລົງໂດຍການເຮັດວຽກຮ່ວມກັນເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າສອງເດືອນ, ໂດຍທີ່ຂ້ອຍຕໍ່ສູ້ເພື່ອຊື່ສຽງ ແລະ ດີ້ນລົນເພື່ອຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວຂອງຂ້ອຍເອງຢູ່ສະເໝີ. ສະພາວະຂອງຂ້ອຍເລີ່ມມືດມົວຂຶ້ນເລື້ອຍໆ, ຮ້າຍແຮງລົງເລື້ອຍໆ ແລະ ການກັບໃຈບໍ່ເຄີຍເຂົ້າມາໃນຫົວຂອງຂ້ອຍເລີຍ. ມັນເປັນເວລານີ້ທີ່ພຣະເຈົ້າຂ້ຽນຕີ ແລະ ລົງວິໄນຂ້ອຍ.

ມື້ໜຶ່ງ, ຂ້ອຍຖືກສັ່ງໃຫ້ໄປພາກຕາເວັນອອກສ່ຽງເໜືອຂອງປະເທດຈີນເພື່ອເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດຢູ່ທີ່ນັ້ນ. ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຍິນສິ່ງນີ້, ຂ້ອຍກໍ່ດີໃຈຫຼາຍ, ໂດຍຄິດວ່າ, “ໃນທີ່ສຸດ, ຂ້ອຍບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງເຮັດວຽກກັບອ້າຍຫຼິວອີກຕໍ່ໄປ. ນີ້ແມ່ນເວລາຂອງຂ້ອຍທີ່ຈະສ່ອງແສງ ແລະ ເມື່ອຂ້ອຍປ່ຽນຄວາມເຊື່ອຂອງຜູ້ຄົນໂດຍການເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດໃຫ້ກັບພວກເຂົາ, ມັນກໍ່ເປັນຍ້ອນຂ້ອຍພຽງຄົນດຽວ. ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຈະເຄົາລົບຂ້ອຍຢ່າງແນ່ນອນ”. ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຮັບຮູ້ໄດ້ກໍ່ຄື ໃນລະຫວ່າງການເດີນທາງຂອງຂ້ອຍ, ຕໍາຫຼວດເຫັນວ່າຂ້ອຍບໍ່ມີບັດປະຈໍາຕົວຕິດຕົວຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຈັບກຸມຂ້ອຍ, ໂດຍຄິດວ່າຂ້ອຍເປັນຄາດຕະກອນບາງປະເພດທີ່ກຳລັງຫຼົບໜີ. ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະພະຍາຍາມອະທິບາຍແນວໃດກໍ່ຕາມ, ພວກເຂົາກໍ່ບໍ່ຟັງແທ້ໆ ແລະ ພວກເຂົາທໍລະມານຂ້ອຍເປັນເວລາສາມມື້ສາມຄືນ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ກິນຫຍັງ ຫຼື ນອນຫຼັບ ຫຼື ແມ່ນແຕ່ດື່ມນໍ້າໃຫ້ເຕັມປາກຄຳດຽວ. ພວກເຂົາຕີຂ້ອຍຈົນປາກ ແລະ ດັງຂອງຂ້ອຍມີເລືອດອອກ ແລະ ຕາຂອງຂ້ອຍໃຄ່ບວມຈົນຂ້ອຍມືນບໍ່ໄດ້. ຂ້ອຍຖືກທຸບຕີຈົນບວມ. ຂ້ອຍຈື່ໄດ້ວ່າຂ້ອຍໝົດສະຕິຫຼາຍຄັ້ງ; ຄວາມຕາຍຈະເປັນການບັນເທົາທຸກທີ່ເປັນພອນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກມີຄວາມໂສກເສົ້າດັ່ງກ່າວໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍກຽດຊັງມານຮ້າຍເຫຼົ່ານີ້ທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຫຼາຍ. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ດຳເນີນການສືບສວນຢ່າງລະອຽດ ແລະ ບໍ່ມີຫຼັກຖານຫຍັງເລີຍ, ແຕ່ຂ້ອຍຍັງຖືກສອບສວນຢ່າງທາລຸນ. ໃນຕອນນັ້ນ, ຂ້ອຍພຽງແຕ່ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ, ຂໍໃຫ້ພຣະອົງປົກປ້ອງ ແລະ ຊີ້ນໍາຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າອະນຸຍາດໃຫ້ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍຕ້ອງສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ຮຽນຮູ້ຈາກສິ່ງທີ່ກຳລັງເກີດຂຶ້ນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມໄຕ່ຕອງຕົນເອງ: “ເປັນຫຍັງສິ່ງນີ້ຈຶ່ງກຳລັງເກີດຂື້ນກັບຂ້ອຍ?” ໃນຕອນນັ້ນເອງ, ຂໍ້ຄວາມໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າກໍ່ປາກົດຂຶ້ນໃນຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍ: “ຍິ່ງຄວາມປາຖະໜາສຳລັບສະຖານະຂອງຜູ້ຄົນຍິ່ງໃຫຍ່ຫຼາຍສໍ່າໃດ ພວກເຂົາກໍຍິ່ງຈະຕ້ອງຖືກຈັດການຢ່າງຈິງຈັງຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ ແລະ ພວກເຂົາກໍຍິ່ງຈະຕ້ອງຜະເຊີນກັບການຫຼໍ່ຫຼອມຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ. ຄົນປະເພດນັ້ນໄຮ້ຄ່າຫຼາຍ! ພວກເຂົາຕ້ອງຖືກຈັດການ ແລະ ຖືກພິພາກສາຢ່າງພຽງພໍ ເພື່ອພວກເຂົາຈະປະຖິ້ມສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໂດຍສິ້ນເຊີງ. ຖ້າພວກເຈົ້າສະແຫວງຫາໃນລັກສະນະນີ້ຈົນເຖິງເວລາສຸດທ້າຍ, ພວກເຈົ້າກໍຈະບໍ່ໄດ້ເກັບກ່ຽວຫຍັງເລີຍ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະເປັນຕົວປະກອບ?). ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍຕຶກຕອງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ວ່າຄວາມປາຖະໜາຂອງຂ້ອຍສຳລັບສະຖານະມີຫຼາຍສໍ່າໃດ. ຂ້ອຍຄິດເຖິງຕະຫຼອດເວລາທີ່ຂ້ອຍໃຊ້ເພື່ອເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດກັບອ້າຍຫຼິວ. ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນລາວໃຫ້ການໂອ້ລົມເປັນຢ່າງດີ ແລະ ທຸກຄົນເບິ່ງລາວດ້ວຍຄວາມຊື່ນຊົມ, ຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມອິດສາ ແລະ ຕ້ອງການແຂ່ງຂັນກັບລາວ ເພື່ອເບິ່ງວ່າຜູ້ໃດດີກວ່າກັນ. ຂ້ອຍໄດ້ເວົ້າກ່ຽວກັບປະສົບການຂອງຂ້ອຍເອງຕໍ່ໜ້າຜູ້ເຊື່ອໃໝ່ ເພື່ອເຊີດຊູຕົນເອງ ແລະ ໂອ້ອວດເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະເຄົາລົບ ແລະ ບູຊາຂ້ອຍ. ເມື່ອຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮັບຄຳຊົມເຊີຍໃດໆຈາກອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ, ຂ້ອຍກໍ່ຄິດລົບ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານ ແລະ ບໍ່ຕ້ອງເຮັດວຽກກັບອ້າຍຫຼິວອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍພຽງແຕ່ທຳທ່າເຮັດ. ຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍເພື່ອເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ ແຕ່ໄດ້ໃຊ້ມັນເພື່ອຮັບເອົາຊື່ສຽງ ແລະ ສະຖານະເປັນການຕອບແທນ; ຂ້ອຍຊ່າງເປັນຕາລັງກຽດແທ້ໆ! ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງເລີຍ ນອກຈາກສະແຫວງຫາຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວຂອງຂ້ອຍເອງ ແລະ ການກັບໃຈກໍ່ບໍ່ເຄີຍເຂົ້າມາໃນຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍຈັກເທື່ອເລີຍ, ເຖິງແມ່ນວ່າຈະຕົກສູ່ຄວາມມືດມົວຫຼາຍສໍ່າໃດກໍ່ຕາມ. ຂ້ອຍເປັນປໍລະປັກຫຼາຍ! ຍິ່ງຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບມັນຫຼາຍສໍ່າໃດ, ຂ້ອຍກໍ່ຍິ່ງກຽດຊັງຕົນເອງຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍເວົ້າວ່າ, “ຂ້າແຕ່ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍເຄີຍສະແຫວງຫາສະຖານະໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ແຂ່ງຂັນເພື່ອຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດ. ພຣະອົງຕ້ອງກຽດຊັງມັນແທ້ໆ! ຕອນນີ້ ພຣະອົງກຳລັງຂ້ຽນຕີ ແລະ ລົງວິໄນຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບຕົນເອງຢ່າງຈິງຈັງ ແລະ ເຊື່ອຟັງການຈັດແຈງ ແລະ ການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະອົງ. ຖ້າຂ້ານ້ອຍດໍາລົງຊີວິດຜ່ານສິ່ງນີ້, ຂ້ານ້ອຍປາຖະໜາທີ່ຈະປະຖິ້ມສະຖານະຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງຢ່າງຈິງຈັງ”. ດ້ວຍຄວາມປະຫຼາດໃຈຂອງຂ້ອຍ, ເມື່ອຂ້ອຍຍອມອ່ອນນ້ອມ ແລະ ຮຽນຮູ້ບົດຮຽນບາງຢ່າງ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ສະແດງຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງໃຫ້ກັບຂ້ອຍ. ຕຳຫຼວດສາມາດຊອກເຫັນບັດປະຈຳຕົວຂອງຂ້ອຍໃນລະບົບຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເມື່ອຮູ້ວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເປັນຄາດຕະກອນ, ພວກເຂົາຈຶ່ງປ່ອຍຂ້ອຍໄປ.

ເມື່ອຂ້ອຍກັບມາເຮືອນ, ຂ້ອຍກໍ່ໄປໂຮງໝໍເພື່ອກວດສຸຂະພາບ. ຂາເບື້ອງຂວາຂອງຂ້ອຍຫັກ ເຊັ່ນດຽວກັນກັບໜຶ່ງໃນກະດູກຂ້າງຂອງຂ້ອຍ. ຕະຫຼອດໄລຍະເວລາສອງສາມເດືອນຂ້າງໜ້າ, ຂ້ອຍໄດ້ກິນ ແລະ ດື່ມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໄຕ່ຕອງກ່ຽວກັບຕົນເອງ ໃນຂະນະທີ່ພັກຟື້ນຢູ່ເຮືອນ. ມື້ຫນຶ່ງ, ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານຂໍ້ຄວາມຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຊົງກ່າວວ່າ “ໃນການສະແຫວງຫາຂອງພວກເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າມີແນວຄິດ, ຄວາມຫວັງ ແລະ ອະນາຄົດສ່ວນຕົວຫຼາຍເກີນໄປ. ພາລະກິດໃນປັດຈຸບັນແມ່ນເພື່ອຈັດການກັບຄວາມປາຖະໜາຂອງພວກເຈົ້າສຳລັບສະຖານະ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາທີ່ເກີນຂອບເຂດຂອງພວກເຈົ້າ. ຄວາມຫວັງ, ສະຖານະ ແລະ ແນວຄິດຕ່າງໆລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຕົວແທນຊັ້ນຍອດຂອງອຸປະນິໄສຂອງຊາຕານ. ເຫດຜົນທີ່ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ມີຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນ ທັງໝົດກໍຍ້ອນພິດຂອງຊາຕານກັດເຊາະຄວາມຄິດຂອງຜູ້ຄົນຢູ່ສະເໝີ ແລະ ຜູ້ຄົນກໍບໍ່ສາມາດກຳຈັດການລໍ້ລວງເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານໄດ້ຕະຫຼອດເວລາ. ພວກເຂົາກໍາລັງດຳລົງຊີວິດທ່າມກາງຄວາມບາບ ແຕ່ບໍ່ເຊື່ອວ່າ ມັນຄືຄວາມບາບ ແລະ ພວກເຂົາຍັງຄິດວ່າ: ‘ພວກຂ້ານ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ສະນັ້ນ ພຣະອົງຕ້ອງປະທານພອນມາຍັງພວກຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຈັດແຈງທຸກສິ່ງສຳລັບພວກຂ້ານ້ອຍຢ່າງເໝາະສົມ. ພວກຂ້ານ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ສະນັ້ນ ພວກຂ້ານ້ອຍຕ້ອງດີກວ່າຄົນອື່ນ ແລະ ພວກຂ້ານ້ອຍຕ້ອງມີສະຖານະທີ່ສູງກວ່າ ແລະ ອະນາຄົດທີ່ດີກວ່າຄົນອື່ນໆ. ຍ້ອນພວກຂ້ານ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ພຣະອົງຕ້ອງມອບພອນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃຫ້ກັບພວກຂ້ານ້ອຍ. ບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, ສິ່ງນັ້ນກໍບໍ່ຖືກເອີ້ນວ່າເປັນການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ’. ເປັນເວລາຫຼາຍປີ, ຄວາມຄິດທີ່ຜູ້ຄົນເພິ່ງພາສຳລັບການຢູ່ລອດຂອງພວກເຂົາໄດ້ກັດເຊາະຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາຈົນເຖິງຈຸດທີ່ວ່າພວກເຂົາທໍລະຍົດ, ຂີ້ຢ້ານ ແລະ ຊົ່ວຊ້າ. ບໍ່ພຽງແຕ່ພວກເຂົາຂາດຄວາມຕັ້ງໃຈ ແລະ ຄວາມເດັດດ່ຽວເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ພວກເຂົາຍັງກາຍເປັນຄົນໂລບ, ອວດດີ ແລະ ດື້ດານອີກດ້ວຍ. ພວກເຂົາຂາດຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຢູ່ເໜືອຕົນເອງຢ່າງສິ້ນເຊີງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມກ້າຫານແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວທີ່ຈະກຳຈັດການຄວບຄຸມຂອງອິດທິພົນດ້ານມືດເຫຼົ່ານີ້. ຄວາມຄິດ ແລະ ຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນແມ່ນເນົ່າເປື່ອຍຫຼາຍຈົນທັດສະນະຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າເປັນຕາລັງກຽດຢ່າງເຫຼືອທົນ ແລະ ແມ່ນແຕ່ເມື່ອພວກເຂົາເວົ້າກ່ຽວກັບທັດສະນະຂອງພວກເຂົາໃນຄວາມເຊື່ອທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ກໍເປັນສິ່ງທີ່ທົນຟັງບໍ່ໄດ້ແທ້ໆ. ຜູ້ຄົນລ້ວນແລ້ວແຕ່ຂີ້ຢ້ານ, ບໍ່ມີຄວາມສາມາດ, ຊົ່ວຊ້າ ແລະ ອ່ອນແອຫຼາຍ. ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ສຶກກຽດຊັງອຳນາດມືດ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ສຶກຮັກແສງສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມຈິງ; ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາເຮັດສຸດຄວາມສາມາດຂອງພວກເຂົາເພື່ອຂັບໄລ່ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ. ຄວາມຄິດ ແລະ ທັດສະນະໃນປັດຈຸບັນຂອງພວກເຈົ້າບໍ່ແມ່ນແບບນີ້ບໍ? ‘ຍ້ອນຂ້ານ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ຂ້ານ້ອຍຄວນໄດ້ອາບດ້ວຍພອນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແລະ ຄວນໄດ້ຮັບປະກັນວ່າ ສະຖານະຂອງຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ສູນເສຍໄປຈັກເທື່ອ ແລະ ມັນຈະສູງສົ່ງກວ່າຄົນທີ່ບໍ່ເຊື່ອ’. ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ມີທັດສະນະແບບນັ້ນພາຍໃນພວກເຈົ້າພຽງແຕ່ໜຶ່ງ ຫຼື ສອງປີ, ແຕ່ເປັນເວລາຫຼາຍປີ. ແນວຄິດໃນການດຳເນີນງານຂອງພວກເຈົ້າພັດທະນາຫຼາຍເກີນໄປ. ເຖິງແມ່ນພວກເຈົ້າໄດ້ມາເຖິງຂັ້ນຕອນນີ້ໃນປັດຈຸບັນ, ພວກເຈົ້າກໍຍັງບໍ່ປະຖິ້ມສະຖານະ, ແຕ່ດີ້ນຮົນທີ່ຈະສອບຖາມກ່ຽວກັບມັນ ແລະ ສັງເກດມັນທຸກໆມື້ຢູ່ສະເໝີ ໂດຍມີຄວາມຢ້ານຢູ່ໃນສ່ວນເລິກວ່າ ມື້ໜຶ່ງ ສະຖານະຂອງພວກເຈົ້າຈະສູນເສຍໄປ ແລະ ຊື່ສຽງຂອງພວກເຈົ້າຈະຖືກທຳລາຍ. ຜູ້ຄົນບໍ່ເຄີຍປ່ອຍວາງຄວາມປາຖະໜາເພື່ອຄວາມສຸກສະບາຍຂອງພວກເຂົາ... ມັນຍາກສໍາລັບພວກເຈົ້າທີ່ຈະປ່ອຍວາງຄວາມຄາດຫວັງ ແລະ ໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຈົ້າ. ບັດນີ້ ພວກເຈົ້າເປັນຜູ້ຕິດຕາມ ແລະ ພວກເຈົ້າມີຄວາມເຂົ້າໃຈບາງຢ່າງກ່ຽວກັບພາລະກິດຂັ້ນຕອນນີ້. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພວກເຈົ້າກໍຍັງບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມຄວາມປາຖະໜາສຳລັບສະຖານະຂອງພວກເຈົ້າ. ເມື່ອສະຖານະຂອງພວກເຈົ້າສູງ ພວກເຈົ້າກໍສະແຫວງຫາເປັນຢ່າງດີ, ແຕ່ເມື່ອສະຖານະຂອງພວກເຈົ້າຕໍ່າ ພວກເຈົ້າກໍບໍ່ສະແຫວງຫາອີກຕໍ່ໄປ. ການໃຫ້ພອນທາງດ້ານສະຖານະແມ່ນຢູ່ໃນຄວາມຄິດຂອງພວກເຈົ້າສະເໝີ. ເປັນຫຍັງຜູ້ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຈຶ່ງບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ຕົນເອງໜີອອກຈາກຄວາມຄິດດ້ານລົບນີ້ໄດ້? ຄໍາຕອບທີ່ປະຕິເສດບໍ່ໄດ້ກໍຄື ມັນບໍ່ແມ່ນຍ້ອນຄວາມຄາດຫວັງທີ່ວ່າງເປົ່າບໍ?” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະເປັນຕົວປະກອບ?).

ຂ້ອຍຍັງໄດ້ຮັບຟັງເພງສັນລະເສີນໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. “ມະນຸດດຳລົງຊີວິດທ່າມກາງເນື້ອໜັງ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ເຂົາດຳລົງຊີວິດໃນນະຮົກແຫ່ງມະນຸດ ແລະ ປາສະຈາກການພິພາກສາ ແລະ ການຕີສອນຂອງພຣະເຈົ້າ, ມະນຸດແມ່ນສົກກະປົກຄືກັນກັບຊາຕານ. ເປໂຕເຊື່ອວ່າ ການຕີສອນ ແລະ ການພິພາກສາຈາກພຣະເຈົ້າແມ່ນການປົກປ້ອງທີ່ດີທີ່ສຸດ ແລະ ພຣະຄຸນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ສຸດຂອງມະນຸດ. ມີແຕ່ຜ່ານການຕີສອນ ແລະ ການພິພາກສາຈາກພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ ມະນຸດຈຶ່ງຈະສາມາດຕື່ນຂຶ້ນ ແລະ ກຽດຊັງເນື້ອໜັງ ແລະ ກຽດຊັງຊາຕານ. ວິໄນທີ່ເຄັ່ງຄັດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ປົດປ່ອຍມະນຸດໃຫ້ເປັນອິດສະຫຼະຈາກອິດທິພົນຂອງຊາຕານ, ມັນປົດປ່ອຍເຂົາໃຫ້ເປັນອິດສະຫຼະຈາກໂລກນ້ອຍໆຂອງເຂົາເອງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເຂົາດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນແສງສະຫວ່າງແຫ່ງການສະຖິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ບໍ່ມີຄວາມລອດພົ້ນທີ່ດີກວ່າການຕີສອນ ແລະ ການພິພາກສາອີກແລ້ວ!” (“ການຂ້ຽນຕີ ແລະ ການພິພາກສາຂອງພຣະເຈົ້າເປັນແສງສະຫວ່າງໃນຄວາມລອດພົ້ນຂອງມະນຸດ” ໃນການຕິດຕາມລູກແກະ ແລະ ຮ້ອງເພງໃໝ່). ຂ້ອຍຮ້ອງໄຫ້ຫຼາຍເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຟັງເພງສັນລະເສີນນີ້. ໃນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າພິພາກສາ ແລະ ຂ້ຽນຕີບໍ່ແມ່ນເພາະພຣະອົງກຽດຊັງມະນຸດ, ແຕ່ເພາະວ່າພຣະອົງຕ້ອງການຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດພົ້ນ. ພຣະອົງຕ້ອງການແກ້ໄຂມຸມມອງທີ່ຜິດຂອງຂ້ອຍໃນການສະແຫວງຫາຊື່ສຽງ ແລະ ສະຖານະ. ນັບຕັ້ງແຕ່ຂ້ອຍຍັງນ້ອຍ, ຂ້ອຍມີຊີວິດຢູ່ໂດຍພິດຂອງຊາຕານທີ່ວ່າ “ໃຫ້ໂດດເດັ່ນເໜືອຄົນທີ່ເຫຼືອ ແລະ ນໍາກຽດສັກສີມາໃຫ້ບັນພະບຸລຸດຂອງເຈົ້າ” ແລະ “ມະນຸດດິ້ນລົນຂຶ້ນສູງ; ນໍ້າໄຫຼລົງລຸ່ມ”. ຂ້ອຍຕ້ອງການເປັນທີ່ໂດດເດັ່ນເໜືອຄົນທີ່ເຫຼືອໃນທຸກໆໂອກາດທີ່ຂ້ອຍມີ ແລະ ຂ້ອຍເຖິງກັບຝັນຫາສິ່ງນັ້ນ. ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍເລີ່ມເຊື່ອໃນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ, ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ເສຍສະລະ ແລະ ສະລະຕົນເອງພຽງແຕ່ເພື່ອໃຫ້ໄດ້ສະຖານະທີ່ສູງສົ່ງ ເພື່ອວ່າອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຈະເຄົາລົບຂ້ອຍ ແລະ ເຄົາລົບບູຊາຂ້ອຍ. ຂ້ອຍເຖິງກັບຕ້ອງການຢາກປົກຄອງຄືກັບກະສັດຄຽງຄູ່ກັບພຣະຄຣິດ. ຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງຂ້ອຍບໍ່ມີຂີດຈຳກັດ! ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຍິນກ່ຽວກັບຂ່າວປະເສີດຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ, ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ໃນຕອນນັ້ນວ່າພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ມາເຖິງແລ້ວ, ແຕ່ເພາະຂ້ອຍບໍ່ສາມາດປະຖິ້ມຕຳແໜ່ງຂອງຂ້ອຍໃນຖານະເປັນຜູ້ນຳ, ຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ຕ້ອງການຍອມຮັບມັນ ແລະ ເກືອບກາຍມາເປັນຄົນຮັບໃຊ້ທີ່ຊົ່ວຮ້າຍທີ່ຫ້າມຄົນຊື່ສັດບໍ່ໃຫ້ເຂົ້າສູ່ອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ. ຕະຫຼອດໄລຍະສອງປີທີ່ຜ່ານມານັບຕັ້ງແຕ່ທີ່ຂ້ອຍຍອມຮັບພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ, ໃນພາຍນອກ ຂ້ອຍເບິ່ງຄືກັບວ່າຂ້ອຍໄດ້ສະລະຕໍາແໜ່ງຜູ້ນໍາຂອງຂ້ອຍ, ແຕ່ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍຍັງຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງຊື່ສຽງ ແລະ ສະຖານະ. ເມື່ອອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຊົມເຊີຍ ແລະ ເຄົາລົບບູຊາຂ້ອຍ, ຂ້ອຍກໍ່ມີຄວາມສຸກ ແລະ ມີກຳລັງໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ແຕ່ເມື່ອພວກເຂົາບໍ່ສົນໃຈຂ້ອຍ, ຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມສິ້ນຫວັງ ແລະ ເສຍໃຈ ແລະ ບໍ່ຕ້ອງການເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍອີກຕໍ່ໄປ. ຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍເພື່ອສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ປ່ຽນແປງອຸປະນິໄສຂອງຂ້ອຍ ຫຼື ໄດ້ຮັບການຍ້ອງຍໍຈາກພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເພື່ອໃຫ້ໂດດເດັ່ນເໜືອຄົນທີ່ເຫຼືອ ເພື່ອໃຫ້ຄົນອື່ນເຄົາລົບຂ້ອຍ ແລະ ເພື່ອເຮັດຕາມຄວາມທະເຍີທະຍານ ແລະ ຄວາມປາຖະຫນາຂອງຂ້ອຍເອງ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ໃຊ້ພຣະເຈົ້າຢ່າງໜ້າດ້ານ ແລະ ພະຍາຍາມສໍ້ໂກງພຣະອົງບໍ? ຂ້ອຍກຳລັງທ້າທາຍພຣະເຈົ້າ! ຂ້ອຍກຳລັງດຳລົງຊີວິດຢູ່ດ້ວຍພິດເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານ, ຍິ່ງອວດດີຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ໂດຍບໍ່ມີຄວາມເປັນມະນຸດ ຫຼື ເຫດຜົນແມ່ນແຕ່ເສດນ້ອຍໆ. ຖ້າມັນບໍ່ແມ່ນຍ້ອນການພິພາກສາ ແລະ ການເປີດເຜີຍຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍ້ອນການຂ້ຽນຕີ ແລະ ການລົງວິໄນຂອງພຣະອົງ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ຮູ້ຈັກເທື່ອວ່າຊາຕານໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເສື່ອມຊາມຢ່າງຮ້າຍແຮງສໍ່າໃດ ຫຼື ຄວາມປາຖະໜາຂອງຂ້ອຍສໍາລັບສະຖານະນັ້ນມີຫຼາຍສໍ່າໃດ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຢາກໄດ້ພອນຈາກສະຖານະຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ແລະ ເສື່ອມຊາມລົງເລື້ອຍໆ, ຈົນໃນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍກໍ່ຖືກສາບແຊ່ງ ແລະ ລົງໂທດໂດຍພຣະເຈົ້າ. ໃນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍກໍ່ເຂົ້າໃຈບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະເຮັດຫຍັງກໍ່ຕາມ, ບໍ່ວ່າມັນຈະເປັນການພິພາກສາ, ການຕີສອນ, ການຂ້ຽນຕີ ຫຼື ການລົງວິໄນ, ມັນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຄວາມລອດພົ້ນ ແລະ ຄວາມຮັກສຳລັບມະນຸດຊາດ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ອ່ານສິ່ງນີ້ໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ: “ມຸມມອງຂອງພຣະເຈົ້າຄືການຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມະນຸດຟື້ນຟູໜ້າທີ່ ແລະ ສະຖານະດັ້ງເດີມຂອງພວກເຂົາ. ມະນຸດເປັນສິ່ງຖືກສ້າງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ມະນຸດຈຶ່ງບໍ່ຄວນກ້າວລ່ວງຕົນເອງໂດຍຮຽກຮ້ອງຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ຄວນເຮັດຫຍັງ ນອກຈາກປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງເຂົາໃນຖານະທີ່ເປັນສິ່ງຖືກສ້າງຂອງພຣະເຈົ້າ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມສຳເລັດ ຫຼື ຄວາມລົ້ມເຫຼວແມ່ນຂຶ້ນກັບເສັ້ນທາງມະນຸດຍ່າງ). “ມະນຸດ ໃນຖານະທີ່ເປັນສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງຂອງພຣະເຈົ້າ ກໍຕ້ອງປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງມະນຸດເຊັ່ນກັນ. ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະເປັນເຈົ້ານາຍ ຫຼື ຜູ້ດູແລຂອງບັນດາສິ່ງທັງປວງ, ບໍ່ວ່າສະຖານະຂອງມະນຸດຈະສູງສົ່ງສໍ່າໃດກໍຕາມທ່າມກາງສິ່ງທັງປວງ, ຢ່າງໃດກໍຕາມ ພວກເຂົາກໍຍັງເປັນພຽງມະນຸດເລັກນ້ອຍທີ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ໄດ້ເປັນຫຼາຍໄປກວ່າມະນຸດທີ່ບໍ່ສຳຄັນ ຫຼື ຫຼາຍກວ່າສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາຈະບໍ່ຢູ່ເໜືອພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັກເທື່ອ. ໃນຖານະທີ່ເປັນສິ່ງຖືກສ້າງຂອງພຣະເຈົ້າ, ມະນຸດຄວນສະແຫວງຫາເພື່ອປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສະແຫວງຫາເພື່ອຮັກພຣະເຈົ້າໂດຍບໍ່ຕັດສິນໃຈເປັນຢ່າງອື່ນ ຍ້ອນພຣະເຈົ້າສົມຄວນໄດ້ຮັບຄວາມຮັກຂອງມະນຸດ. ຄົນທີ່ສະແຫວງຫາເພື່ອຮັກພຣະເຈົ້າບໍ່ຄວນສະແຫວງຫາຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ ຫຼື ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາປາຖະໜາເປັນການສ່ວນຕົວ; ນີ້ຄືວິທີການສະແຫວງຫາທີ່ຖືກຕ້ອງທີ່ສຸດ. ຖ້າສິ່ງທີ່ເຈົ້າສະແຫວງຫາແມ່ນຄວາມຈິງ, ສິ່ງທີ່ເຈົ້ານໍາເຂົ້າສູ່ການປະຕິບັດກໍແມ່ນຄວາມຈິງ ແລະ ສິ່ງທີ່ເຈົ້າບັນລຸກໍຄືການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສຂອງເຈົ້າ, ແລ້ວເສັ້ນທາງທີ່ເຈົ້າຍ່າງກໍເປັນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ. ຖ້າສິ່ງທີ່ເຈົ້າສະແຫວງຫາຄືຄວາມສຸກທາງເນື້ອໜັງ ແລະ ສິ່ງທີ່ເຈົ້ານໍາເຂົ້າສູ່ການປະຕິບັດແມ່ນຄວາມຈິງຈາກແນວຄິດຂອງເຈົ້າເອງ ແລະ ຖ້າບໍ່ມີການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສຂອງເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າທີ່ສະຖິດຢູ່ໃນເນື້ອໜັງເລີຍ ແລະ ເຈົ້າຍັງດຳລົງຊີວິດຢູ່ກັບຄວາມເລື່ອນລອຍ, ແລ້ວສິ່ງທີ່ເຈົ້າສະແຫວງຫາກໍຈະນໍາພາເຈົ້າໄປສູ່ນະຮົກຢ່າງແນ່ນອນ, ຍ້ອນວ່າເສັ້ນທາງທີ່ເຈົ້າຍ່າງນັ້ນເປັນເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມລົ້ມເຫຼວ. ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະຖືກເຮັດໃຫ້ສົມບູນ ຫຼື ຖືກລົບລ້າງ ແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບການສະແຫວງຫາຂອງເຈົ້າເອງ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ຄວາມສຳເລັດ ຫຼື ຄວາມລົ້ມເຫຼວແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບເສັ້ນທາງທີ່ມະນຸດຍ່າງ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມສຳເລັດ ຫຼື ຄວາມລົ້ມເຫຼວແມ່ນຂຶ້ນກັບເສັ້ນທາງມະນຸດຍ່າງ). ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈວ່າຂ້ອຍເປັນສິ່ງຖືກສ້າງທີ່ຄວນຮັບເອົາຕໍາແໜ່ງທີ່ເໝາະສົມຂອງຂ້ອຍ, ສະແຫວງຫາເພື່ອຮັກພຣະເຈົ້າ, ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ, ປະຖິ້ມອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຂ້ອຍ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໃນຖານະສິ່ງຖືກສ້າງໃຫ້ດີ. ນີ້ແມ່ນການສະແຫວງຫາດຽວທີ່ຖືກຕ້ອງ. ຂ້ອຍຍັງຮັບຮູ້ວ່າການທີ່ຜູ້ໃດໜຶ່ງສາມາດບັນລຸຄວາມລອດພົ້ນ ແລະ ຖືກເຮັດໃຫ້ສົມບູນ ຫຼື ບໍ່ ແມ່ນບໍ່ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບວ່າພວກເຂົາມີສະຖານະ ຫຼື ບໍ່. ບໍ່ວ່າຄົນໆໜຶ່ງຈະເຮັດໜ້າທີ່ໃດກໍ່ຕາມ, ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເບິ່ງແມ່ນຄວາມຈິງໃຈ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຟັງຂອງພວກເຂົາ, ໂດຍເບິ່ງວ່າພວກເຂົາສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ມີການປ່ຽນແປງໃນຊີວິດ-ອຸປະນິໄສຂອງພວກເຂົາ ຫຼື ບໍ່. ເມື່ອຂ້ອຍຮູ້ເຖິງເລື່ອງນີ້, ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າວ່າ: “ບໍ່ວ່າຂ້ານ້ອຍຈະເຮັດໜ້າທີ່ໃດກໍ່ຕາມໃນອະນາຄົດ, ບໍ່ວ່າຂ້ານ້ອຍຈະມີສະຖານະ ຫຼື ບໍ່ກໍ່ຕາມ, ຂ້ານ້ອຍປາຖະໜາທີ່ຈະສະແຫວງຫາຄວາມຈິງຢ່າງຈິງຈັງ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ານ້ອຍໃນຖານະສິ່ງຖືກສ້າງໃຫ້ດີ”. ມັນເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າສອງເດືອນຕໍ່ມາທີ່ການບາດເຈັບຂອງຂ້ອຍເລີ່ມດີຂຶ້ນ ແລະ ຂ້ອຍສາມາດອອກໄປເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດອີກຄັ້ງ. ສິ່ງທີ່ປ່ຽນແປງກໍ່ຄືຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍບໍ່ມີສະຖານະອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ເມື່ອເຮັດວຽກກັບຄົນອື່ນ, ຂ້ອຍບໍ່ຍາດຊິງເພື່ອເປັນຄົນທີ່ດີທີ່ສຸດອີກຕໍ່ໄປ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າການພຽງແຕ່ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າຂ້ອຍຖືກຍົກຂຶ້ນໂດຍພຣະເຈົ້າ.

ຫຼາຍປີໄດ້ຜ່ານໄປ ແລະ ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍເປັນອິດສະຫຼະຈາກພັນທະນາການ ແລະ ໂສ້ແຫ່ງສະຖານະ. ແຕ່ເມື່ອພຣະເຈົ້າຈັດແຈງສະຖານະການໃໝ່ໃຫ້ກັບຂ້ອຍ, ຄວາມປາຖະໜາຂອງຂ້ອຍສໍາລັບສະຖານະກໍ່ໂງຫົວທີ່ຂີ້ຮ້າຍຂອງມັນອີກຄັ້ງ. ມັນເປັນລະດູໜາວຂອງປີ 2012. ຕຳຫຼວດກຳລັງຈັບກຸມຄຣິດຕຽນຢ່າງບ້າປ່ວງ ແລະ ມັນເປັນເວລາທີ່ບໍ່ດີຫຼາຍ. ມື້ໜຶ່ງ, ຜູ້ນຳ ແລະ ສິດຍາພິບານໄດ້ຈັດການເຕົ້າໂຮມຢູ່ໃນບ້ານຂອງພວກເຮົາ. ໜຶ່ງໃນຜູ້ນຳເຫັນວ່າຂ້ອຍມີເວລາວ່າງ, ສະນັ້ນຈຶ່ງຂໍໃຫ້ຂ້ອຍໄປຢືນຢູ່ມຸມຂອງຖະໜົນ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ເປັນຍາມ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກບໍ່ພໍໃຈແທ້ໆກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້, ແຕ່ເມື່ອພິຈາລະນາເຖິງຄວາມປອດໄພຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ, ຂ້ອຍກໍ່ເຫັນດີ. ຫຼັງຈາກທີ່ຜູ້ນໍາໄດ້ຈາກໄປ, ຂ້ອຍກໍ່ຄິດກັບຕົນເອງວ່າ: “ຂ້ອຍເປັນຜູ້ນໍາເປັນເວລາຫຼາຍປີ ແລະ ອອກໄປເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດຢູ່ສະເໝີ. ມັນດີກວ່າທີ່ຈະຊອກຫາຜູ້ເຊື່ອທຳມະດາສອງສາມຄົນເພື່ອເຮັດວຽກທີ່ຕ້ອຍຕໍ່າໃນການເປັນຍາມແບບນີ້. ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງຕ້ອງເຮັດມັນ? ພວກເຈົ້າທຸກຄົນຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ ແລ້ວຈັດການເຕົ້າໂຮມ ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍຢູ່ຂ້າງນອກໃນອາກາດທີ່ໜາວ, ສ່ຽງຕໍ່ອັນຕະລາຍ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນເພາະວ່າຂ້ອຍບໍ່ມີສະຖານະບໍ? ຖ້າຂ້ອຍເປັນຜູ້ນຳ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງມີໜ້າທີ່ເປັນຍາມແບບນີ້”. ຂ້ອຍຮູ້ໃນທັນທີວ່າຄວາມປາຖະໜາຂອງຂ້ອຍສຳລັບສະຖານະໄດ້ເກີດຂຶ້ນຕາມກົນອຸບາຍເດີມຂອງມັນອີກແລ້ວ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງໄວວາ ໂດຍກ່າວວ່າ “ຂ້ານແຕ່ພຣະເຈົ້າ, ຕອນນີ້ ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງເຮັດໜ້າທີ່ໆຕ້ອຍຕໍ່ານີ້ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຂອງຂ້ານ້ອຍສຳລັບສະຖານະກໍ່ເກີດຂຶ້ນອີກຄັ້ງ. ໂອ ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການຖືກຜູກມັດດ້ວຍສະຖານະອີກຄັ້ງ. ໄດ້ໂປດຊີ້ນໍາຂ້ານ້ອຍ ເພື່ອວ່າຂ້ອຍຈະສາມາດປະຖິ້ມໂສ້ແຫ່ງສະຖານະ”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ອ່ານສິ່ງນີ້ໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ: “ໂດຍສະເພາະແລ້ວ ບາງຄົນເຫຼື້ອມໃສໂປໂລ. ພວກເຂົາມັກອອກໄປ ແລະ ກ່າວປາໄສ ແລະ ປະຕິບັດພາລະກິດ, ພວກເຂົາມັກເຂົ້າຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມ ແລະ ເທດສະໜາ ແລະ ພວກເຂົາມັກຜູ້ຄົນທີ່ຟັງພວກເຂົາ, ບູຊາພວກເຂົາ ແລະ ພົວພັນຢູ່ກັບພວກເຂົາ. ພວກເຂົາຕ້ອງການມີສະຖານະຢູ່ໃນຄວາມຄິດຂອງຄົນອື່ນ ແລະ ພວກເຂົາຊື່ນຊົມມັນ ເມື່ອຄົນອື່ນໃຫ້ຄຸນຄ່າແກ່ພາບລັບທີ່ພວກເຂົາສະແດງອອກ. ໃຫ້ພວກເຮົາມາວິເຄາະທຳມະຊາດຂອງພວກເຂົາຈາກພຶດຕິກຳເຫຼົ່ານີ້: ແມ່ນຫຍັງຄືທຳມະຊາດຂອງພວກເຂົາ? ຖ້າພວກເຂົາປະພຶດແບບນີ້ແທ້ໆ, ແລ້ວມັນກໍພຽງພໍທີ່ຈະສະແດງວ່າ ພວກເຂົາອວດດີ ແລະ ທະນົງຕົວ. ພວກເຂົາບໍ່ນະມັດສະການພຣະເຈົ້າເລີຍ; ພວກເຂົາສະແຫວງຫາສະຖານະທີ່ສູງສົ່ງ ແລະ ປາຖະໜາທີ່ຈະມີສິດອຳນາດເໜືອຄົນອື່ນ, ຄອບຄອງພວກເຂົາ ແລະ ມີສະຖານະໃນຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາ. ນີ້ແມ່ນພາບລັກຂອງຊາຕານຢ່າງແທ້ຈິງ. ລັກສະນະຂອງທຳມະຊາດຂອງພວກເຂົາທີ່ໂດດເດັ່ນຄືຄວາມອວດດີ ແລະ ຄວາມທະນົງຕົວ, ຄວາມບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຢາກໃຫ້ຄົນອື່ນບູຊາ. ພືດຕິກຳດັ່ງກ່າວສາມາດເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເຫັນຢ່າງຊັດເຈນຫຼາຍໃນທຳມະຊາດຂອງພວກເຂົາ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 3. ບົດບັນທຶກການສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍ. ວິທີຮູ້ຈັກທໍາມະຊາດຂອງມະນຸດ). ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ອຍຕາມຫາຕໍາແໜ່ງທີ່ສູງສົ່ງຢູ່ສະເໝີ, ຕ້ອງການໃຫ້ຄົນອື່ນເຄົາລົບຂ້ອຍ ແລະ ເຄົາລົບບູຊາຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຕ້ອງການມີພື້ນທີ່ໃນຫົວໃຈຂອງຄົນອື່ນ ແລະ ໂດຍເນື້ອແທ້ແລ້ວ ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າຂ້ອຍຕ້ອງການຄອບຄອງຫົວໃຈຄົນອື່ນ. ຂ້ອຍກຳລັງແຂ່ງຂັນກັບພຣະເຈົ້າເພື່ອເອົາຜູ້ຄົນ! ທຳມະຊາດຂອງຂ້ອຍຄືຄວາມອວດດີຫຼາຍ! ຂ້ອຍຄິດເຖິງວິທີການທີ່ໂປໂລໄດ້ເຊີດຊູ ແລະ ເປັນພະຍານໃຫ້ກັບຕົນເອງຢູ່ສະເໝີ, ເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນຊົມເຊີຍ ແລະ ເຄົາລົບບູຊາເພິ່ນ, ເຊິ່ງເປັນເຫດຜົນທີ່ເພິ່ນເວົ້າວ່າ “ສຳລັບຂ້ານ້ອຍແລ້ວ, ການມີຊີວິດຢູ່ກໍ່ຄືພຣະຄຣິດ ແລະ ການຕາຍກໍ່ຄືກຳໄລ” (ຟີລິບປອຍ 1:21). ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຊົມເຊີຍ ແລະ ນະມັດສະການເພິ່ນຫຼາຍຈົນພື້ນທີ່ຂອງເພິ່ນໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນມີຫຼາຍກວ່າພື້ນທີ່ຂອງພຣະເຢຊູເຈົ້າ. ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍກຳລັງຄິດ ແລະ ສະແຫວງຫາໃນຕອນນັ້ນບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເປັນຄືກັບໂປໂລບໍ? ຂ້ອຍໄດ້ຢູ່ໃນເສັ້ນທາງທີ່ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຂອງຜູ້ຕໍ່ຕ້ານພຣະຄຣິດແທ້ໆ; ຂ້ອຍໄດ້ກຽດຊັງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຜູ້ຄົນແທ້ໆ ແລະ ຂ້ອຍສົມຄວນທີ່ຈະຖືກລົງໂທດ. ໃນຍຸກສຸດທ້າຍ, ພຣະເຈົ້າກ່າວຄວາມຈິງເພື່ອຊໍາລະລ້າງ ແລະ ຊ່ວຍຜູ້ຄົນໃຫ້ລອດພົ້ນ, ແຕ່ຫຼັງຈາກຫຼາຍປີເຫຼົ່ານັ້ນແຫ່ງຄວາມເຊື່ອ, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ພະຍາຍາມຫຍັງທີ່ຈະສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ຫຼື ບໍ່ເຄີຍຄຳນຶງເຖິງການສະແຫວງຫາເພື່ອປ່ຽນແປງຕົນເອງໃຫ້ກາຍເປັນຄົນທີ່ເຊື່ອຟັງ ແລະ ນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ. ກົງກັນຂ້າມ, ຂ້ອຍໃຊ້ຄວາມຄິດ ແລະ ກຳລັງທັງໝົດຂອງຂ້ອຍໃນການສະແຫວງຫາສະຖານະ. ຖ້າຂ້ອຍດໍາເນີນຕໍ່ໃນລັກສະນະນັ້ນ, ຂ້ອຍຈະຖືກສາບແຊ່ງ ແລະ ຖືກລົງໂທດໂດຍພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍຊ່າງໂງ່ແທ້ໆ!

ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າວ່າ: “ຜູ້ຄົນກໍເປັນສິ່ງຖືກສ້າງທີ່ບໍ່ມີຫຍັງຄູ່ຄວນໃຫ້ໂອ້ອວດເຖິງ. ຍ້ອນພວກເຈົ້າເປັນສິ່ງຖືກສ້າງຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າຕ້ອງປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງສິ່ງຖືກສ້າງ. ບໍ່ມີເງື່ອນໄຂອື່ນອີກສຳລັບພວກເຈົ້າ. ນີ້ຄືວິທີທີ່ພວກເຈົ້າຄວນອະທິຖານ: ‘ໂອ ພຣະເຈົ້າ! ບໍ່ວ່າຂ້ານ້ອຍມີສະຖານະ ຫຼື ບໍ່, ບັດນີ້ ຂ້ານ້ອຍກໍເຂົ້າໃຈຕົນເອງແລ້ວ. ຖ້າສະຖານະຂອງຂ້ານ້ອຍສູງສົ່ງ ມັນກໍຍ້ອນການຍົກຂຶ້ນຂອງພຣະອົງ ແລະ ຖ້າມັນຕໍ່າຕ້ອຍ ມັນກໍຍ້ອນການແຕ່ງຕັ້ງຂອງພຣະອົງ. ທຸກສິ່ງຢູ່ໃນມືຂອງພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີທາງເລືອກ ຫຼື ການຕໍ່ວ່າໃດເລີຍ. ພຣະອົງກຳນົດວ່າ ຂ້ານ້ອຍຈະເກີດໃນປະເທດນີ້ ແລະ ທ່າມກາງຄົນເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ສິ່ງດຽວທີ່ຂ້ານ້ອຍຄວນເຮັດກໍຄືເຊື່ອຟັງພາຍໃຕ້ອຳນາດຂອງພຣະອົງທັງໝົດ ເພາະທຸກສິ່ງຢູ່ພາຍໃນສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກຳນົດໄວ້ແລ້ວ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ຄິດກັບສະຖານະ; ໃນທີ່ສຸດແລ້ວ ຂ້ານ້ອຍກໍເປັນພຽງສິ່ງຖືກສ້າງ. ຖ້າພຣະອົງວາງຂ້ານ້ອຍໄວ້ໃນຂຸມເລິກທີ່ສຸດ, ໃນທະເລສາບແຫ່ງໄຟ ແລະ ມາດ, ຂ້ານ້ອຍກໍບໍ່ແມ່ນຫຍັງ ນອກຈາກສິ່ງຖືກສ້າງ. ຖ້າພຣະອົງໃຊ້ຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍກໍເປັນສິ່ງຖືກສ້າງ. ຖ້າພຣະອົງເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍສົມບູນ, ຂ້ານ້ອຍກໍຍັງເປັນສິ່ງຖືກສ້າງ. ຖ້າພຣະອົງບໍ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍສົມບູນ, ຂ້ານ້ອຍກໍຍັງຈະຮັກພຣະອົງ ເພາະຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ເປັນຫຼາຍໄປກວ່າສິ່ງຖືກສ້າງ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ເປັນຫຼາຍໄປກວ່າສິ່ງຖືກສ້າງເລັກນ້ອຍທີ່ຖືກເນລະມິດສ້າງຂຶ້ນໂດຍພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແຫ່ງການຊົງສ້າງ, ເປັນພຽງຄົນໜຶ່ງທ່າມກາງມະນຸດທີ່ຖືກສ້າງທັງປວງ. ພຣະອົງເປັນຜູ້ສ້າງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ບັດນີ້ ພຣະອົງໄດ້ວາງຂ້ານ້ອຍໄວ້ໃນມືຂອງພຣະອົງອີກຄັ້ງເພື່ອຈັດການກັບຂ້ານ້ອຍຕາມຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍເຕັມໃຈທີ່ຈະເປັນເຄື່ອງມືຂອງພຣະອົງ ແລະ ຕົວປະກອບຂອງພຣະອົງ ເພາະທຸກສິ່ງແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກຳນົດໄວ້ແລ້ວ. ບໍ່ມີໃຜສາມາດປ່ຽນແປງມັນໄດ້. ທຸກສິ່ງ ແລະ ທຸກເຫດການແມ່ນຢູ່ໃນມືຂອງພຣະອົງ’. ເມື່ອເວລານັ້ນມາເຖິງ, ເຈົ້າຈະບໍ່ຄິດກັບສະຖານະອີກຕໍ່ໄປ, ແລ້ວເຈົ້າກໍຈະຫຼຸດພົ້ນຈາກມັນ. ມີແຕ່ເມື່ອນັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງສາມາດສະແຫວງຫາຢ່າງໝັ້ນໃຈ ແລະ ຢ່າງກ້າຫານ ແລະ ມີແຕ່ເມື່ອນັ້ນ ຫົວໃຈຂອງເຈົ້າຈຶ່ງສາມາດເປັນອິດສະຫຼະຈາກຂໍ້ຈຳກັດຕ່າງໆ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະເປັນຕົວປະກອບ?). ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈວ່າ ຖ້າຄົນໃດໜຶ່ງມີສະຖານະສູງ, ແລ້ວພຣະເຈົ້າໄດ້ຍົກພວກເຂົາຂຶ້ນ ແລະ ຖ້າຄົນໃດໜຶ່ງມີສະຖານະຕໍ່າ, ແລ້ວນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກໍານົດໄວ້ລ່ວງໜ້າ. ບໍ່ວ່າພຣະອົງປະຕິບັດແນວໃດກໍ່ຕາມຕໍ່ຜູ້ຄົນ ແລະ ບໍ່ວ່າພຣະອົງຈະໃຫ້ພວກເຮົາຢູ່ບ່ອນໃດ, ພວກເຮົາຄວນຍອມອ່ອນນ້ອມ, ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຮົາເອງເປັນຢ່າງດີ ແລະ ບໍ່ຈົ່ມຕໍ່ວ່າ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ສົມເຫດສົມຜົນທີ່ຈະເຮັດ ແລະ ເປັນສິ່ງທີ່ສິ່ງຖືກສ້າງຂຶ້ນຢ່າງແທ້ຈິງຕ້ອງເຮັດ. ເມື່ອຂ້ອຍເຂົ້າໃຈສິ່ງນີ້, ຂ້ອຍກໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມອ່ອນນ້ອມ ແລະ ປະຕິບັດຄວາມຈິງ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນເປັນຕົ້ນມາ, ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ອຸທິດຕົນເອງເພື່ອເປັນຍາມ. ຂ້ອຍຈະເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າຂ້ອຍເຝົ້າລະວັງຢູ່ ເພື່ອໃຫ້ຜູ້ນໍາ ແລະ ສິດຍາພິບານສາມາດຈັດການເຕົ້າໂຮມຂອງພວກເຂົາໄດ້ຢ່າງສະຫງົບສຸກ. ຜູ້ນຳໄດ້ຂໍໃຫ້ຂ້ອຍເຝົ້າລະວັງການເຕົ້າໂຮມອີກສອງສາມຄັ້ງຫຼັງຈາກນັ້ນ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຄິດອີກຕໍ່ໄປວ່າມັນເປັນສະຖານະທີ່ສູງສົ່ງ ຫຼື ຕໍ່າຕ້ອຍ; ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຮູ້ສຶກມີອິດສະຫຼະຫຼາຍ ແລະ ສະຫງົບສຸກ.

ຕະຫຼອດປີເຫຼົ່ານັ້ນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດແຈງສະຖານະການຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າ ເພື່ອເປີດໂປງຂ້ອຍ ແລະ ພຣະອົງໃຊ້ພຣະທຳຂອງພະອົງເພື່ອພິພາກສາ ແລະ ຂ້ຽນຕີຂ້ອຍ ເພື່ອວ່າຂ້ອຍຈະເບິ່ງເຫັນແທ້ໆວ່າຂ້ອຍຖືກຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມຢ່າງຮຸນແຮງສໍ່າໃດ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຂອງຂ້ອຍສໍາລັບສະຖານະມີຫຼາຍສໍ່າໃດ. ຂ້ອຍຍັງໄດ້ຮັບຮູ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າ ສະຖານະເປັນສິ່ງທີ່ຊາຕານນໍາໃຊ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຖືກໂສ້ມັດ: ຍິ່ງເຈົ້າສະແຫວງຫາສະຖານະຫຼາຍສໍ່າໃດ, ຊາຕານກໍ່ຍິ່ງທໍາຮ້າຍເຈົ້າຫຼາຍ ແລະ ຢອກຫຼິ້ນກັບເຈົ້າຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ ແລະ ເຈົ້າຈະຍິ່ງບໍ່ເຊື່ອຟັງ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ. ຂ້ອຍຍັງເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນຄວນສະແຫວງຫາໃນຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາໃນພຣະເຈົ້າ ເພື່ອທີ່ຈະໄດ້ຮັບຄວາມລອດພົ້ນ. ການມີຄວາມປາຖະໜາອັນແຮງກ້າສຳລັບສະຖານະ ແລະ ຄວາມທະເຍີທະຍານທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ດັ່ງກ່າວ, ການທີ່ຂ້ອຍສາມາດປ່ຽນແປງດັ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ປ່ຽນແປງແລ້ວໃນຕອນນີ້, ການເຊື່ອຟັງການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍຢ່າງເຊື່ອຟັງລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຍ້ອນການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ພະຍາຍາມຢ່າງພາກພຽນແທນຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍຂອບພຣະຄຸນພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດທີ່ໄດ້ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ລອດພົ້ນຈາກກົ້ນເລິກຂອງຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ!