ການເກັບກ່ຽວຜົນຈາກການລິຮານ ແລະ ຈັດການ

19 ເດືອນກຸມພາ 2022

ໂດຍ ໂຢຊິ່ນ, ເກົາຫຼີໃຕ້

ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຊົງກ່າວວ່າ: “ຜູ້ຄົນບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງອຸປະນິໄສຂອງພວກເຂົາເອງ; ພວກເຂົາຕ້ອງໄດ້ຜ່ານການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີ ແລະ ການທົນທຸກ ແລະ ການຫຼໍ່ຫຼອມແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ການຈັດການ, ການລົງວິໄນ ແລະ ການລິຮານໂດຍພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ເມື່ອນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຈະສາມາດບັນລຸຄວາມເຊື່ອຟັງ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ເຮັດພໍເປັນພິທີຕໍ່ພຣະອົງອີກຕໍ່ໄປ. ມັນແມ່ນພາຍໃຕ້ການຫຼໍ່ຫຼອມແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເຮັດໃຫ້ອຸປະນິໄສຂອງຜູ້ຄົນປ່ຽນແປງ. ຜ່ານການເປີດໂປງ, ການພິພາກສາ, ການລົງວິໄນ ແລະ ການຈັດການຈາກພຣະທຳຂອງພຣະອົງເທົ່ານັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຈະບໍ່ກ້າປະພຶດຢ່າງໃຈຮ້ອນອີກຕໍ່ໄປ ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາຈະເລີ່ມໝັ້ນຄົງ ແລະ ສະຫງົບໃຈ. ຈຸດສຳຄັນທີ່ສຸດກໍຄືພວກເຂົາສາມາດຍອມຢູ່ພາຍໃຕ້ພຣະທຳໃນປັດຈຸບັນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພາຍໃຕ້ພາລະກິດຂອງພຣະອົງ, ເຖິງແມ່ນມັນຈະບໍ່ສອດຄ່ອງກັບແນວຄິດຂອງມະນຸດ, ພວກເຂົາກໍສາມາດປະຖິ້ມແນວຄິດເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມຮັບ(ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຜູ້ຄົນທີ່ປ່ຽນແປງອຸປະນິໄສແມ່ນຄົນທີ່ໄດ້ເຂົ້າສູ່ຄວາມເປັນຈິງແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ). ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າເຫຼົ່ານີ້ມາກ່ອນ, “ຜູ້ຄົນບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງອຸປະນິໄສຂອງພວກເຂົາເອງ; ພວກເຂົາຕ້ອງໄດ້ຜ່ານການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີ ແລະ ການທົນທຸກ ແລະ ການຫຼໍ່ຫຼອມແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ການຈັດການ, ການລົງວິໄນ ແລະ ການລິຮານໂດຍພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ເມື່ອນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຈະສາມາດບັນລຸຄວາມເຊື່ອຟັງ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ເຮັດພໍເປັນພິທີຕໍ່ພຣະອົງອີກຕໍ່ໄປ”, ຂ້ອຍຂ້ອນຂ້າງບໍ່ເຂົ້າໃຈວ່າເປັນຫຍັງຜູ້ຄົນຈຶ່ງບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງອຸປະນິໄສຕ່າງໆຂອງຕົນເອງໄດ້. ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງຈິງຈັງທຸກໆມື້, ຂ້ອຍເຂົ້າຮ່ວມການຊຸມນຸມຕາມເວລາສະເໝີ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ອ່ອນນ້ອມຕໍ່ກັບໜ້າທີ່ຫຍັງກໍ່ຕາມທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮັບມອບໝາຍຈາກຄຣິດຕະຈັກ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຕາບໃດທີ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຮັດບາບ, ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ດີ, ເປັນຜູ້ເຊື່ອມາຫຼາຍປີ ແລະ ໄດ້ອ່ານພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າຫຼາຍ, ແລ້ວແນ່ນອນວ່າອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຂ້ອຍຈະປ່ຽນໄປ. ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈິ່ງຍັງຕ້ອງຖືກພິພາກສາ ແລະ ລົງໂທດ ແລະ ຖືກລິຮານ ແລະ ຖືກຈັດການໂດຍພຣະເຈົ້າ? ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເຂົ້າໃຈພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າເຫຼົ່ານີ້ຢ່າງແທ້ຈິງ ຈົນພາຍຫຼັງທີ່ຂ້ອຍຖືກລິຮານ ແລະ ຖືກຈັດການຢ່າງຮຸນແຮງສອງສາມຄັ້ງ ແລະ ທົບທວນກ່ຽວກັບຕົວເອງ. ພຽງແຕ່ຕອນນັ້ນຂ້ອຍໄດ້ເຫັນວ່າຂ້ອຍຖືກເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມໃຫ້ຮຸນແຮງໂດຍຊາຕານຫຼາຍສໍ່າໃດ, ທໍາມະຊາດຂອງຊາຕານທີ່ໂອ້ອວດ ແລະ ອວດດີຂອງຂ້ອຍໄດ້ຖືກຢັ່ງຮາກລົງເລິກຢູ່ໃນຕົວຂ້ອຍ ແລະ ໂດຍປາສະຈາກການຖືກພິພາກສາ ແລະ ລົງໂທດ ແລະ ຖືກລິຮານ ແລະ ຖືກຈັດການໂດຍພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຮູ້ຈັກຕົວເອງເລີຍ, ແຮງໄກທີ່ຈະຖືກເຮັດໃຫ້ບໍລິສຸດ ຫຼື ປ່ຽນແປງ.

ໃນຕົ້ນປີ 2016 ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກ. ເມື່ອຂ້ອຍເລີ່ມຕົ້ນເທື່ອທໍາອິດ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍຂາດເຂີນຫຼາຍແທ້ໆ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ ແລະ ເພິ່ງພາພຣະອົງໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຈະສະແຫວງຫາ ແລະ ສົນທະນາກັບເພື່ອນຮ່ວມງານເມື່ອຂ້ອຍພົບກັບບັນຫາທີ່ຂ້ອຍບໍ່ເຂົ້າໃຈ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ສາມາດຍອມຮັບຄໍາແນະນໍາຕ່າງໆຂອງຄົນອື່ນໄດ້. ຂ້ອຍຂ້ອນຂ້າງຖ່ອມຕົວ. ຫຼັງຈາກການປະຕິບັດຫຼາຍກວ່າຫົກເດືອນ, ຂ້ອຍກໍ່ເຂົ້າໃຈຫຼັກການບາງຢ່າງ ແລະ ຂ້ອຍສາມາດຊ່ວຍແກ້ໄຂຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຕ່າງໆຂອງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງບາງຄົນໂດຍການສົນທະນາກ່ຽວກັບຄວາມຈິງ. ຂ້ອຍຄ່ອຍໆເລີ່ມມີຄວາມພໍໃຈ, ຄິດວ່າ: “ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເປັນຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກມາກ່ອນ, ຂ້ອຍມີຄວາມສາມາດທີ່ດີ ແລະ ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ໄວ. ຫຼັງຈາກການປະຕິບັດຫຼາຍຂຶ້ນ ຂ້ອຍແນ່ໃຈວ່າຂ້ອຍຈະດີຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ”. ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຄວາມຮັບຜິດຊອບໃນໜ້າທີ່ສຳຄັນ ແລະ ກາຍເປັນຄົນທີ່ພໍໃຈໃນຕົວເອງຫຼາຍຂຶ້ນກວ່າເກົ່າ. ຂ້ອຍເປັນຄົນທີ່ມີອາຍຸໜ້ອຍທີ່ສຸດໃນເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ມີຄວາມເຊື່ອເປັນເວລາໜ້ອຍກວ່າໝູ່, ແຕ່ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າເພື່ອຈະສາມາດຮັບເອົາບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ສໍາຄັນຫຼາຍ, ຂ້ອຍຕ້ອງມີພອນສະຫວັນແທ້ໆ! ເປັນໄລຍະໜຶ່ງມາແລ້ວ, ຂ້ອຍເຊີດໜ້າຊູຕາເມື່ອຂ້ອຍກໍາລັງຍ່າງຢູ່, ຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍມີໜ້າທີ່ສໍາຄັນທີ່ສຸດຈາກທຸກຄົນ, ຄືກັບວ່າບໍ່ມີໃຜສາມາດທຽບເທົ່າຂ້ອຍໄດ້. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ຂ້ອຍກາຍເປັນຄົນໂອ້ອວດຫຼາຍກວ່າເກົ່າ. ໃນການສົນທະນາຕ່າງໆກ່ຽວກັບວຽກຄຣິດຕະຈັກ, ເມື່ອເພື່ອນຮ່ວມງານຫຼາຍຄົນໄດ້ໃຫ້ຄໍາແນະນໍາ, ຂ້ອຍຈະຍຶດຢູ່ກັບແນວຄວາມຄິດຕ່າງໆຂອງຂ້ອຍເອງ, ໂດຍຄິດວ່າ: “ມັນເປັນແບບທີ່ເຈົ້າກໍາລັງອະທິບາຍແທ້ໆບໍ? ຂ້ອຍເຄີຍຈັດການກັບສິ່ງຕ່າງໆເຊັ່ນນີ້ມາກ່ອນ, ສະນັ້ນຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງຫຼັກການຕ່າງໆດີກວ່າບໍ? ຂ້ອຍຮູ້ວິທີທີ່ດີທີ່ສຸດເພື່ອຈັດການກັບເລື່ອງນີ້”. ບາງຄັ້ງເມື່ອເອື້ອຍທີ່ຂ້ອຍເຮັດວຽກນໍາເຮັດເລື່ອງນ້ອຍໃຫ້ເປັນເລື່ອງໃຫຍ່ເກີນໄປ, ຂ້ອຍຈະສູນເສຍຄວາມອົດທົນ, ຄິດວ່າເລື່ອງງ່າຍໆແບບນີ້ຈັດການໄດ້ງ່າຍ ແລະ ບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງສົນທະນາ ແລະ ສະແຫວງຫາຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກ. ບາງຄັ້ງໃນການປະຊຸມຕ່າງໆຂອງເພື່ອນຮ່ວມງານ, ຂ້ອຍເຫັນຄໍາແນະນໍາຂອງລາວບໍ່ໄດ້ຖືກຮັບໄປປະຕິບັດໂດຍບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຄົນອື່ນ ແລະ ຂ້ອຍເລີ່ມດູຖູກລາວ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າເປັນຜູ້ນໍາທີ່ດົນນານກວ່າຂ້ອຍ, ແຕ່ເຈົ້າບໍ່ມີຫຍັງຕໍ່ກັບຂ້ອຍເລີຍ”. ຄັ້ງໜຶ່ງ ລາວບອກຂ້ອຍວ່າຂ້ອຍຖ່ວງດຶງໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ຄວາມຄືບໜ້າຂອງຂ້ອຍແມ່ນຊັກຊ້າ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຍອມຮັບມັນ ແລະ ຕອບຄືນວ່າ: “ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຍອມຮັບການສົນທະນານີ້ຈາກເຈົ້າໄດ້. ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ມີສ່ວນຮ່ວມໃນວຽກນີ້ຄືກັນບໍ? ເຈົ້າບໍ່ຮັບຜິດຊອບມັນຄືກັນບໍ? ເຈົ້າຈະຂາດການຮັບຮູ້ຕົນເອງ ແລະ ພຽງແຕ່ໂຍນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງໃສ່ຂ້ອຍໄດ້ແນວໃດ?” ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍລຸກຂຶ້ນ ແລະ ຍ່າງອອກໄປ. ຕໍ່ມາຜູ້ນຳໄດ້ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບພຶດຕິກຳຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຈັດການກັບຂ້ອຍ, ໂດຍເວົ້າວ່າຂ້ອຍໂອ້ອວດເກີນໄປ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຮັບຮູ້ດ້ວຍວາຈາ, ໂດຍກ່າວວ່າ: “ຂ້ອຍອວດດີເກີນໄປ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ຍອມຮັບຄວາມຈິງ”. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ທົບທວນ ຫຼື ພະຍາຍາມທີ່ຈະເຂົ້າໃຈທຳມະຊາດ ແລະ ເນື້ອແທ້ຂອງຂ້ອຍ ແລະ ໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ ຂ້ອຍສືບຕໍ່ໂອ້ອວດ, ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆໃນທາງຂອງຂ້ອຍເອງ. ຂ້ອຍມີເພື່ອນຮ່ວມງານບາງຄົນໃນເວລານັ້ນທີ່ຖືກປ່ຽນແທນເພາະວ່າພວກເຂົາຂາດຄວາມສາມາດ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດປະຕິບັດວຽກຕົວຈິງໄດ້. ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເປັນຫ່ວງກ່ຽວກັບການຖືກປ່ຽນແທນເລີຍ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ຂ້ອຍເປັນຄົນທີ່ມີພອນສະຫວັນທີ່ແທ້ຈິງຢູ່ໃນຄຣິດຕະຈັກດຽວນີ້ ແລະ ຂ້ອຍຮັບຜິດຊອບວຽກງານຫຼາຍຢ່າງພໍສົມຄວນ. ຖ້າບໍ່ມີຂ້ອຍ, ພວກເຂົາຈະສາມາດຊອກຫາຄົນທີ່ເໝາະສົມອີກຄົນໄດ້ບໍໂດຍການແຈ້ງໃນໄລຍະສັ້ນໆ?” ຄືກັບວ່າຂ້ອຍກາຍເປັນຄົນໂອ້ອວດທີ່ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກ, ຂ້ອຍເລີຍຖືກລິຮານ ແລະ ຈັດການຢ່າງຮຸນແຮງ.

ຄັ້ງໜຶ່ງ, ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານບົດຄວາມບາງຢ່າງກ່ຽວກັບປະສົບການ ແລະ ຄຳພະຍານໂດຍບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າມັນເປັນແບບຜິວເຜີນໜ້ອຍໜຶ່ງ. ຂ້ອຍປະຕິເສດພວກເຂົາໂດຍບໍ່ໄດ້ສົນທະນາເລື່ອງນີ້ກັບໃຜເລີຍ. ຜູ້ນໍາຮູ້ສຶກໃຈຮ້າຍແທ້ໆເມື່ອລາວຮູ້ກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້. ລາວຖາມຂ້ອຍວ່າ: “ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງປະຕິເສດບົດຄວາມດີໆແບບນີ້? ເຈົ້າໄດ້ລົມເລື່ອງນີ້ກັບເພື່ອນຮ່ວມງານບໍ?” ຂ້ອຍເວົ້າວ່າ: “ບໍ່, ໃນເວລານັ້ນ ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຮູ້ສຶກວ່າພວກມັນເປັນຫຍັງທີ່ຜິວເຜີນ”. ທັນທີທີ່ຂ້ອຍເວົ້າສິ່ງນີ້ໄປ, ຜູ້ນໍາທີ່ຈັດການຂ້ອຍຢ່າງເຄັ່ງຄັດ, ໂດຍກ່າວວ່າ: “ເຖິງແມ່ນວ່າບົດຄວາມເຫຼົ່ານີ້ອາດຈະຜິວເຜີນເລັກນ້ອຍ, ແຕ່ປະສົບການຂອງພວກເຂົາເປັນຄວາມຈິງ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ສະແດງຄວາມເຂົ້າໃຈຕົວຈິງ. ພວກເຂົາກໍາລັງສັ່ງສອນຄົນ. ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ເປັນຄຳພະຍານປະສົບການສ່ວນຕົວທີ່ດີ. ເຈົ້າບໍ່ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງໃນໜ້າທີ່ຂອງເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າເຮັດຕາມອຳເພີໃຈ ແລະ ໂອ້ອວດ. ເຈົ້າບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ ຫຼື ສົນທະນາສິ່ງຕ່າງໆກັບຄົນອື່ນ. ພຽງແຕ່ໂຍນບົດຄວາມທີ່ດີເລີດຖິ້ມ, ຢັບຢັ້ງຄຳພະຍານກ່ຽວກັບປະສົບການໃນວຽກງານຂອງພຣະເຈົ້າ, ນັ້ນບໍ່ແມ່ນເລື່ອງໂງ່ບໍ? ນັ້ນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ຊາຕານຈະເຮັດບໍ? ເຈົ້າພຽງແຕ່ເປັນອຸປະສັກ!” ຂ້ອຍເຄີຍຖືກລິຮານ ແລະ ຈັດການມາກ່ອນ, ແຕ່ບໍ່ເຄີຍຮຸນແຮງເທື່ອ. ຄຳວ່າ “ໂງ່”, “ຊາຕານ”, “ອຸປະສັກ”, “ເຮັດຕາມອຳເພີໃຈ ແລະ ໂອ້ອວດ” ຍັງສືບຕໍ່ສະທ້ອນຢູ່ໃນຫົວຂອງຂ້ອຍຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດກັ້ນນໍ້າຕາໄວ້ໄດ້. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍຫາຍໃຈຍາກ. ແຕ່ຂ້ອຍຍັງຮູ້ສຶກຜິດຢູ່. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ສົນທະນາມັນກັບເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງຂ້ອຍໃນເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ບອກພວກເຂົາກ່ຽວກັບມັນໃນພາຍຫຼັງບໍ? ພຣະເຈົ້າເບິ່ງເຫັນເຂົ້າໄປໃນຫົວໃຈພາຍໃນສຸດຂອງພວກເຮົາແທ້ໆ. ຄືກັບທີ່ຂ້ອຍກຳລັງຄິດຫາຂໍ້ແກ້ຕົວຢູ່, ຜູ້ນຳ ໄດ້ເວົ້າຢ່າງໜັກແໜ້ນວ່າ: “ເຈົ້າເປັນກົດໝາຍໃຫ້ກັບຕົວເຈົ້າເອງໃນທຸກໆການກະທຳຂອງເຈົ້າ. ເຈົ້າສາມາດຖາມເມື່ອເຈົ້າບໍ່ເຂົ້າໃຈບາງອັນ ຫຼື ສົນທະນາມັນກັບຄົນອື່ນ, ແຕ່ເຈົ້າກໍ່ບໍ່ໄດ້ເຮັດແນວນັ້ນ. ເຈົ້າເປັນຄົນໂອ້ອວດ ແລະ ຂາດຫົວໃຈທີ່ຢ້ານກົວຕໍ່ພຣະເຈົ້າທັງໝົດ!” ໃນເລື່ອງນີ້, ຂ້ອຍໄດ້ອ່ອນນ້ອມຢ່າງບໍ່ເຕັມໃຈ. ຖ້າຂ້ອຍມີຫົວໃຈທີ່ຢ້ານກົວຕໍ່ພຣະເຈົ້າໜ້ອຍໜຶ່ງແທ້ໆ, ຂ້ອຍຈະໄດ້ສະແຫວງຫາບາງຢ່າງກ່ອນທີ່ຈະດໍາເນີນການ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ຂ້ອຍພຽງແຕ່ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆຕາມທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການໂດຍບໍ່ຖາມຄວາມຄິດເຫັນຕ່າງໆຂອງຄົນອື່ນ. ຂ້ອຍເປັນຄົນໂອ້ອວດ ແລະ ຖືວ່າຕົນເອງຊອບທຳແທ້ໆ.

ຜູ້ນຳໄດ້ສອບຖາມຂ້ອຍ ແລະ ພົບວ່າຂ້ອຍໂອ້ອວດເກີນໄປ, ວ່າຂ້ອຍບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ ແລະ ວ່າຂ້ອຍບໍ່ເໝາະສົມກັບໜ້າທີ່ອັນສຳຄັນເຊັ່ນນັ້ນ ແລະ ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຖືກປ່ຽນແທນ. ຂ້ອຍຕົກຢູ່ໃນສະພາບທີ່ຄິດລົບແທ້ໆ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຜູ້ນໍາໄດ້ເຫັນບັນຫານີ້ໂດຍຜ່ານຂ້ອຍ ແລະ ຄິດວ່າຂ້ອຍບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ຕິດຕາມຄວາມຈິງ, ວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນໂອ້ອວດຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອ ແລະ ບໍ່ມີຄ່າທີ່ຄວນຈະເຝິກຝົນເລີຍ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍບໍ່ມີໂອກາດໃດໆຢູ່ໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າອີກຕໍ່ໄປ. ຂ້ອຍກາຍເປັນຄົນຄິດລົບຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ແລະ ຂ້ອຍແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍກາຍເປັນຊາຕານ. ຂ້ອຍຈະຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນໄດ້ແນວໃດ? ຂ້ອຍຄິດວ່າບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຄິດວ່າຂ້ອຍບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ຖືກຕ້ອງຢ່າງແນ່ນອນ, ສະນັ້ນມັນຈະເປັນການດີແນວໃດທີ່ຈະສືບຕໍ່ຊອກຫາ? ໃນລະຫວ່າງເວລານັ້ນເອງ, ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍປາກົດຕົວຢ່າງບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະເຮັດໜ້າທີ່ບາງຢ່າງ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ຢາກຊອກຫາຄວາມຈິງ. ຜູ້ຮັບຜິດຊອບໄດ້ສົນທະນາກັບຂ້ອຍກ່ຽວກັບຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າໃນຫຼາຍເທື່ອ, ແຕ່ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ໄດ້ຫັນກັບມາ. ຫຼັງຈາກນັ້ນລາວກໍ່ລິຮານ ແລະ ຈັດການກັບຂ້ອຍ, ໂດຍກ່າວວ່າຂ້ອຍຕັ້ງໃຈເຮັດໃຫ້ໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍຫຍຸ້ງຍາກ, ມີຄວາມຄິດລົບຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ, ຂ້ອຍຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ ແລະ ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ເຮັດການປ່ຽນແປງ, ຂ້ອຍຈະຖືກພຣະເຈົ້າກໍາຈັດໃນໄວໆນີ້. ການໄດ້ຍິນເລື່ອງແບບນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຕົກໃຈ ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ເຖິງແຮງໂນ້ມຖ່ວງຂອງສະຖານະການດັ່ງກ່າວ. ຂ້ອຍຮີບຟ້າວມາຫາພຣະເຈົ້າເພື່ອອະທິຖານ ແລະ ສະແຫວງຫາ ແລະ ເພື່ອທົບທວນຕົນເອງ. ຕະຫຼອດໄລຍະຫົກເດືອນນັ້ນ, ເປັນຫຍັງຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຮັບມືກັບການຖືກລິຮານ ແລະ ການຖືກຈັດການໄດ້ຢ່າງເໝາະສົມ? ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍທົບທວນ, ຂ້ອຍກໍໄດ້ອ່ານພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າ: “ບາງຄົນຂີ້ຄ້ານຫຼັງຈາກທີ່ຖືກລິຮານ ແລະ ຖືກຈັດການ; ພວກເຂົາສູນເສຍກຳລັງທັງໝົດໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຈົບລົງດ້ວຍການສູນເສຍຄວາມຈົງຮັກພັກດີຂອງພວກເຂົາເຊັ່ນກັນ. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເປັນແບບນີ້? ໃນສ່ວນໜຶ່ງ ມັນກໍເນື່ອງມາຈາກພວກເຂົາຂາດຄວາມສຳນຶກກ່ຽວກັບແກ່ນແທ້ໃນການກະທຳຂອງພວກເຂົາ ແລະ ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຍອມຮັບການຖືກລິຮານ ແລະ ການຖືກຈັດການ. ສິ່ງນີ້ຖືກກຳນົດໂດຍທຳມະຊາດທີ່ອວດດີ ແລະ ຫຼອກລວງ ແລະ ສິ່ງນັ້ນບໍ່ມີຄວາມຮັກສຳລັບຄວາມຈິງ. ໃນສ່ວນໜຶ່ງ ມັນກໍເນື່ອງມາຈາກພວກເຂົາບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍຂອງການຖືກລິຮານ ແລະ ການຖືກຈັດການອີກດ້ວຍ. ທຸກຄົນເຊື່ອວ່າການຖືກລິຮານ ແລະ ການຖືກຈັດການໝາຍຄວາມວ່າຜົນໄດ້ຮັບຂອງພວກເຂົາຖືກກຳນົດໄວ້ແລ້ວ. ຜົນຕາມມາກໍຄື ພວກເຂົາເຊື່ອຢ່າງຜິດໆວ່າຖ້າພວກເຂົາປະຖິ້ມຄອບຄົວຂອງພວກເຂົາ, ເສຍສະລະຕົວເອງໃຫ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ມີຄວາມຈົງຮັກພັກດີບາງຢ່າງສຳລັບພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍບໍ່ຄວນຖືກຈັດການ ແລະ ຖືກລິຮານ; ແລະ ຖ້າພວກເຂົາຖືກຈັດການ, ແລ້ວນີ້ກໍບໍ່ແມ່ນການບົ່ງບອກເຖິງຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດດັ່ງກ່າວເຮັດໃຫ້ຫຼາຍຄົນບໍ່ກ້າ ‘ຈົງຮັກພັກດີ’ ຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ, ເມື່ອພິຈາລະນາເບິ່ງທຸກຢ່າງແລ້ວ ມັນກໍເປັນຍ້ອນພວກເຂົາຫຼອກລວງເກີນໄປ; ພວກເຂົາບໍ່ຕ້ອງການທົນທຸກກັບຄວາມລຳບາກ. ພວກເຂົາພຽງແຕ່ຕ້ອງການຮັບເອົາພອນດ້ວຍວິທີງ່າຍໆ. ຜູ້ຄົນບໍ່ເຂົ້າໃຈອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າເລີຍ. ມັນບໍ່ແມ່ນວ່າພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງທີ່ຊອບທຳ ຫຼື ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ກຳລັງເຮັດຫຍັງທີ່ຊອບທຳ; ມັນເປັນເພາະວ່າຜູ້ຄົນບໍ່ເຄີຍເຊື່ອຈັກເທື່ອວ່າທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດຄືສິ່ງທີ່ຊອບທຳ. ໃນສາຍຕາຂອງມະນຸດ, ຖ້າພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມປາຖະໜາມະນຸດຂອງພວກເຂົາ ຫຼື ຖ້າມັນບໍ່ສອດຄ່ອງກັບສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຄາດຫວັງ, ແລ້ວພຣະອົງກໍຕ້ອງບໍ່ແມ່ນຊອບທຳ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຜູ້ຄົນບໍ່ເຄີຍຮູ້ຈັກວ່າການກະທຳຂອງພວກເຂົາສອດຄ່ອງກັບຄວາມຈິງ ຫຼື ບໍ່ ຫຼື ພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍຮູ້ວ່າການກະທຳຂອງພວກເຂົານັ້ນຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ(ຄັດຈາກບົດ “ຄວາມໝາຍໃນການກຳນົດຂອງພຣະເຈົ້າກ່ຽວກັບຜົນໄດ້ຮັບຂອງຜູ້ຄົນຕາມຜົນງານ” ໃນໜັງສືການບັນທຶກບົດສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດກ່ຽວກັບຍຸກສຸດທ້າຍ). ຫຼັງຈາກການອ່ານການເປີດເຜີຍນີ້ໃນພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ, ໃນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍກໍ່ເຂົ້າໃຈວ່າເຫດຜົນທີ່ຂ້ອຍເປັນຄົນຄິດລົບຫຼາຍນັ້ນແມ່ນຍ້ອນວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນໂອ້ອວດ ແລະ ອວດດີເກີນໄປ ແລະ ບໍ່ຮັບຮູ້ລັກສະນະພຶດຕິກໍາຂອງຂ້ອຍເອງ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍຫາກໍ່ເຮັດຜິດພາດ, ການຈັດການກັບຂ້ອຍຄືກັບແບບນັ້ນຖືວ່າເກີນໄປ. ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ຂ້ອຍຍັງຕິດຢູ່ໃນຄວາມຄິດລົບ, ເຂົ້າໃຈຜິດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ປ້ອງກັນຕົວ. ໃນຂະນະທີ່ອ່ານພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ ຂ້ອຍຖາມຕົວເອງວ່າການທີ່ຂ້ອຍຖືກລິຮານ ແລະ ຖືກຈັດການຢ່າງຮຸນແຮງແມ່ນສິ່ງທີ່ເກີນໄປ ຫຼື ບໍ່ ສໍາລັບຂໍ້ຜິດພາດພຽງເທື່ອດຽວ. ມີຫຼັກການຕ່າງໆໃນວິທີທີ່ເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າຈັດການກັບຄົນ. ທັງໝົດນັ້ນແມ່ນອີງໃສ່ທຳມະຊາດ ແລະ ເນື້ອແທ້ຂອງຄົນ ແລະ ພຶດຕິກຳທົ່ວໄປຂອງພວກເຂົາ. ຜູ້ນໍາບໍ່ໄດ້ຈັດການກັບຂ້ອຍໂດຍທີ່ບໍ່ມີເຫດຜົນດີ. ດັ່ງນັ້ນ, ບັນຫາອັນໃດແທ້ໆທີ່ຢູ່ພາຍໃນຕົວຂ້ອຍທີ່ສົ່ງຜົນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຖືກລິຮານ ແລະ ຖືກຈັດການຢ່າງເຄັ່ງຄັດແບບນັ້ນ?

ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ອ່ານພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າ: “ຖ້າເຈົ້າມີຄວາມຈິງຢູ່ໃນຕົວເຈົ້າຈິງແທ້, ເສັ້ນທາງທີ່ເຈົ້າຍ່າງກໍຈະເປັນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງໂດຍທໍາມະຊາດ. ປາດສະຈາກຄວາມຈິງແລ້ວ, ມັນງ່າຍທີ່ຈະເຮັດຊົ່ວ ແລະ ເຈົ້າກໍຈະເຮັດມັນ ເຖິງແມ່ນວ່າຈະເປັນຕົວເຈົ້າເອງ. ຕົວຢ່າງ: ຖ້າເຈົ້າມີຄວາມອວດດີ ແລະ ຄວາມທະນົງຕົວ, ເຈົ້າຈະເຫັນວ່າມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະຫຼີກເວັ້ນການທ້າທາຍພຣະເຈົ້າ; ເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກຖືກບີບບັງຄັບໃຫ້ທ້າທາຍພຣະອົງ. ເຈົ້າຈະບໍ່ເຮັດມັນຢ່າງຕັ້ງໃຈ; ແຕ່ເຈົ້າຈະເຮັດມັນພາຍໃຕ້ການຄອບງຳຂອງທຳມະຊາດທີ່ອວດດີ ແລະ ທະນົງຕົວຂອງເຈົ້າ. ຄວາມອວດດີ ແລະ ຄວາມທະນົງຕົວຂອງເຈົ້າຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າໝິ່ນປະມາດພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຫັນພຣະອົງເປັນພຽງສິ່ງມີຊີວິດທີ່ບໍ່ມີຄວາມໝາຍຫຍັງເລີຍ; ພວກມັນຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າສັນລະເສີນຕົວເອງ, ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າສະແດງຕົນຢູ່ສະເໝີ ແລະ ໃນທີ່ສຸດກໍນັ່ງຢູ່ບ່ອນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນປະຈັກພະຍານໃຫ້ຕົວເອງ. ເຈົ້າກໍຈະຫັນປ່ຽນແນວຄິດຂອງເຈົ້າເອງ, ຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າເອງ ແລະ ແນວຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າໃຫ້ເປັນຄວາມຈິງເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບການບູຊາ. ເຫັນບໍ່ວ່າ ພາຍໃຕ້ການຄອບງຳຂອງທຳມະຊາດອັນອວດດີ ແລະ ທະນົງຕົວຂອງພວກເຂົາ, ຜູ້ຄົນໄດ້ເຮັດຊົ່ວຫຼາຍປານໃດ! ເພື່ອແກ້ໄຂການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງຕົນ, ກ່ອນອື່ນ ພວກເຂົາຕ້ອງແກ່ໄຂບັນຫາກ່ຽວກັບທຳມະຊາດຂອງພວກເຂົາເສຍກ່ອນ. ໂດຍບໍ່ມີການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສແລ້ວ, ມັນກໍຈະເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະນຳເອົາວິທີແກ້ໄຂບັນຫາເບື້ອງຕົ້ນມາແກ້ໄຂບັນຫານີ້ໄດ້(ຄັດຈາກໜັງສືພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 3. ບົດບັນທຶກການສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍ. ມີພຽງການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງເທົ່ານັ້ນ ຄົນໃດໜຶ່ງຈຶ່ງຈະສາມາດບັນລຸການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສ). ຍັງມີຄຳເທດສະໜາຕ່າງໆທີ່ກ່າວເຖິງວ່າເມື່ອບາງຄົນມີພອນສະຫວັນພິເສດບາງຢ່າງ ຫຼື ມີຄວາມສາມາດບາງຢ່າງ, ພວກເຂົາດູຖູກຄົນອື່ນ. ພວກເຂົາບໍ່ຕ້ອງການຟັງຜູ້ອື່ນອີກ, ຄິດວ່າພວກເຂົາດີກ່ວາຄົນອື່ນໆ. ຄົນປະເພດນັ້ນເປັນຄົນໂອ້ອວດ, ອວດດີ ແລະ ຖືວ່າຕົນເອງຊອບທຳ. ຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບວ່າຕັ້ງແຕ່ຂ້ອຍເປັນຜູ້ເຊື່ອ, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ສຸມໃສ່ການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ, ແຕ່ໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໂດຍອາໄສຄວາມສາມາດຂອງຂ້ອຍ ແລະ ອຸບປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍເວົ້າໄດ້ດີ ແລະ ມີຄວາມສໍາເລັດເລັກນ້ອຍບາງຢ່າງໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ສະນັ້ນ ຜູ້ນໍາເຫັນຄຸນຄ່າໃນຕົວຂ້ອຍແທ້ໆ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍເກັ່ງ ແລະ ມີຄວາມສາມາດໃນວຽກງານ, ຫຼາຍກວ່າຄົນອື່ນຫຼາຍ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ຄິດຫຼາຍເຖິງບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດວຽກນໍາ. ຂ້ອຍຢືນຢັນທີ່ຈະເຮັດສິ່ງຕ່າງໆຕາມວິທີຂອງຂ້ອຍເອງ ແລະ ອຸບປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ຕໍ່ມາ, ຂ້ອຍໄດ້ພັດທະນາທັດສະນະຄະຕິຕາມອຳເພີໃຈແທ້ໆຕໍ່ກັບວຽກຂອງຄຣິດຕະຈັກ. ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍສະແຫວງຫາຫຼັກການຕ່າງໆຂອງຄວາມຈິງ ຫຼື ໄປສະແຫວງຫາ ຫຼື ສົນທະນາກັບຄົນອື່ນ. ກົງກັນຂ້າມ, ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆຕາມອຳເພີໃຈ, ແນວໃດກໍ່ຕາມທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການ ແລະ ຈົບລົງໂດຍເຮັດໃຫ້ວຽກງານຂອງຄຣິດຕະຈັກຖືກຂັດຂວາງ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຢູ່ຕະຫຼອດເວລາວ່າຂ້ອຍມີຄວາມສາມາດທີ່ດີ ແລະ ວ່າຂ້ອຍເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງບາງຢ່າງ, ແຕ່ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮັບການເປີດເຜີຍເທົ່ານັ້ນ, ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກໍ່ເຫັນວ່າສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈເປັນພຽງແຕ່ຄຳສອນເລັກນ້ອຍເທົ່ານັ້ນ, ວ່າຂ້ອຍບໍ່ມີສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄວາມຈິງທີ່ເປັນຈິງເລີຍ ຫຼື ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດສົນທະນາກ່ຽວກັບຄວາມຈິງເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາຕົວຈິງຕ່າງໆ. ເຖິງວ່າຈະເປັນແນວນີ້ກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍຍັງເປັນຄົນໂອ້ອວດຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອ ແລະ ປະຕິບັດໃນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງໂດຍທີ່ເຫັນດີແຕ່ຝ່າຍດຽວ. ຂ້ອຍໂອ້ອວດຈົນເຖິງຈຸດທີ່ຂ້ອຍສູນເສຍເຫດຜົນທັງໝົດ ແລະ ສູນເສຍການເບິ່ງເຫັນຂອງພຣະເຈົ້າ. ບັນຫາຂອງຂ້ອຍຖືກເປີດເຜີຍເມື່ອຜູ້ນຳມາທົບທວນວຽກຂອງຂ້ອຍເທົ່ານັ້ນ. ຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບວິທີທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍແບບນັ້ນຕະຫຼອດມາ. ບໍ່ພຽງແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍ ຫຼື ໃຫ້ຜົນປະໂຫຍດແກ່ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຂ້ອຍຍັງໄດ້ເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຫຼາຍອັນທີ່ຂັດຂວາງພວກເຂົາ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍພຽງແຕ່ເຮັດຄວາມຊົ່ວຊ້າ! ຍິ່ງຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບມັນຫຼາຍເທົ່າໃດ, ຂ້ອຍກໍ່ຕົກໃຈຫຼາຍເທົ່ານັ້ນ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າເມື່ອບາງຄົນປະຕິບັດດ້ວຍຄວາມໂອ້ອວດ, ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ສໍາລັບພວກເຂົາທີ່ຈະຫຼົບຫຼີກຈາກການຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຮັດຄວາມຊົ່ວ. ຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງບາງຄົນທີ່ເບິ່ງຄືວ່າມີຄວາມສາມາດຕໍ່າກວ່າຂ້ອຍ, ແຕ່ພວກເຂົາລະມັດລະວັງ ແລະ ເອົາໃຈໃສ່ໃນໜ້າທີ່ວຽກງານຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາຮູ້ວິທີສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ຍອມຮັບທັດສະນະຕ່າງໆຂອງຄົນອື່ນ, ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍໂອ້ອວດຫຼາຍຈົນວ່າຂ້ອຍຂາດຄວາມຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບຕົນເອງຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ຂ້ອຍບໍ່ມີການຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບວິທີສະແຫວງຫາຄວາມຈິງແທ້ໆ. ຍິ່ງຂ້ອຍທົບທວນຫຼາຍເທົ່າໃດ, ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກວ່າເສັ້ນທາງຂອງຂ້ອຍບໍ່ແມ່ນເສັ້ນທາງແຫ່ງການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ. ຂ້ອຍເຄີຍໂອ້ອວດຫຼາຍ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຄິດຫຍັງກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ, ສະນັ້ນເມື່ອຂ້ອຍຖືກລິຮານ ແລະ ຖຶກຈັດການ ແລະ ຖືກໄລ່ອອກຈາກໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ອັນທີ່ຈິງແລ້ວມັນແມ່ນການທີ່ພຣະເຈົ້າກໍາລັງປົກປ້ອງ ແລະ ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ລອດພົ້ນ. ຖ້າບໍ່ມີສິ່ງນັ້ນ, ໃຜຈະຮູ້ວ່າຂ້ອຍອາດຈະເຮັດຄວາມຊົ່ວຫຼາຍປານໃດ. ຂ້ອຍຍັງບໍ່ໄດ້ໄປຮອດຈຸດທີ່ບໍ່ສາມາດຫັນກັບຄືນ ແລະ ຜະເຊີນກັບການຖືກຂັບໄລ່ອອກ. ຫຼັງຈາກນັ້ນມັນຈະຊ້າເກີນໄປທີ່ຈະເສຍໃຈ. ຫຼັງຈາກການເຂົ້າໃຈເຈດຕະນາທີ່ດີຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສໍານຶກຜິດ. ສຳລັບເວລາຫົກເດືອນທີ່ຜ່ານມາ, ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈຜິດ ແລະ ກ່າວໂທດພຣະເຈົ້າ, ເປັນຄົນຄິດລົບ ແລະ ຂີ້ຄ້ານໃນບ່ອນເຮັດວຽກ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຫາເຫດຜົນກັບມັນໄດ້! ນັບຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ, ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຕ້ອງການເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໃຫ້ດີເພື່ອທົດແທນຄວາມຜິດທີ່ຜ່ານມາຂອງຂ້ອຍ.

ຫົກເດືອນຕໍ່ມາ, ຂ້ອຍໄດ້ຖືກເລືອກໃຫ້ເປັນຫົວໜ້າທີມ. ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍຢ້ານແທ້ໆວ່າຂ້ອຍຈະສະດຸດລົ້ມ ແລະ ລົ້ມເຫຼວອີກຄັ້ງຍ້ອນທໍາມະຊາດທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍ. ເມື່ອມີບັນຫາຕ່າງໆເກີດຂຶ້ນໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍມີຄວາມລະມັດລະວັງຫຼາຍ ແລະ ຂ້ອຍມັກຈະສົນທະນາ ແລະ ໂອ້ລົມກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ທີ່ເຮັດວຽກກັບຂ້ອຍ, ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາຕ່າງໆພາຍໃນຄຣິດຕະຈັກ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກສະບາຍໃຈຫຼາຍຂຶ້ນເມື່ອຂ້ອຍເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍແບບນັ້ນ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ເຂົ້າກັນໄດ້ດີຂຶ້ນກວ່າເກົ່າກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ. ສອງສາມເດືອນຕໍ່ມາ ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນຄວາມສໍາເລັດບາງຢ່າງໃນໜ້າ ທີ່ຂອງຂ້ອຍ ແລະ ເລີ່ມຮູ້ສຶກດີໃຈອີກຄັ້ງຢ່າງລັບໆ, ຄິດວ່າຂ້ອຍຕ້ອງມີພອນສະຫວັນແທ້ໆ ແລະ ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະເຮັດໜ້າ ທີ່ອັນໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍສາມາດເຮັດໃຫ້ສິ່ງຕ່າງໆດໍາເນີນໄປໄດ້ຢ່າງວ່ອງໄວ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ອຸປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍເລີ່ມຍົກຄໍຂອງມັນຂຶ້ນອີກເທື່ອໜຶ່ງ. ບາງຄັ້ງເມື່ອບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງມີບັນຫາຕ່າງໆ ພວກເຂົາຕ້ອງການຊອກຫາກັບຜູ້ນຳ, ຂ້ອຍຈະສູນເສຍຄວາມອົດທົນກັບພວກເຂົາ. ຂ້ອຍຈະຄິດວ່າ: “ພວກເຮົາບໍ່ເຄີຍຄົ້ນຫາກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ມາກ່ອນບໍ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າຕ້ອງຊອກຫາຕື່ມ? ຂ້ອຍຮູ້ຫຼັກການຕ່າງໆ, ສະນັ້ນການສົນທະນາຂອງຂ້ອຍຄວນຈະພຽງພໍ”. ໂດຍປາດສະຈາກການຄິດສິ່ງຕ່າງໆຄືນອີກ, ຂ້ອຍຈະແບ່ງປັນຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງຂ້ອຍກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ຕ້ອງການໃຫ້ພວກເຂົາຍອມຮັບມັນ, ແຕ່ພວກເຂົາຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈ ແລະ ຈາກນັ້ນໄດ້ຊອກຫາບັນຫາກັບຜູ້ນໍາ. ຕໍ່ມາຜູ້ນຳໄດ້ສົນທະນາກັບພວກເຮົາກ່ຽວກັບຫຼັກການຕ່າງໆຂອງການປະຕິບັດ, ເຊິ່ງແຕກຕ່າງຈາກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈມາກ່ອນ. ຂ້ອຍຕົກຕະລຶງ ແລະ ຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ຂອບໃຈຄວາມດີສໍາລັບການຊອກຫາ, ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ ໜ້າທີ່ຂອງພວກເຮົາຈະໄດ້ຮັບຜົນກະທົບ”. ແຕ່ຫຼັງຈາກຄວາມຈິງແລ້ວ, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ທົບທວນກ່ຽວກັບ ຫຼື ພະຍາຍາມທີ່ຈະຮູ້ຈັກຕົວເອງ. ຂ້ອຍຍັງໂອ້ອວດ ແລະ ບໍ່ມີເຫດຜົນຢູ່. ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນຄວາມຜິດພາດຕ່າງໆໃນໜ້າທີ່ຂອງບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ, ຂ້ອຍໄດ້ຕໍານິພວກເຂົາຢ່າງເດັດຂາດ, ຄິດວ່າ: “ຖ້າເຈົ້າບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ສິ່ງເລັກນ້ອຍນີ້ຖືກຕ້ອງໄດ້, ເຈົ້າຈະສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້? ຂ້ອຍບໍ່ຄິດວ່າເຈົ້າເອົາໃຈໃສ່ກັບມັນ”. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ຄົນອື່ນໆເລີ່ມຮູ້ສຶກຖືກຈຳກັດໂດຍຂ້ອຍ ແລະ ເລີ່ມເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຫ່າງໄກອອກໄປ. ຂ້ອຍຈໍາກັດເອື້ອຍນ້ອງຄົນໜຶ່ງຫຼາຍຈົນວ່າລາວບໍ່ຕ້ອງການທີ່ຈະເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຕົນອີກຕໍ່ໄປ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍຢູ່ໃນຄວາມຜິດ, ແຕ່ເມື່ອໃດກໍ່ຕາມທີ່ມີບາງສິ່ງບາງຢ່າງເກີດຂຶ້ນ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຊ່ວຍໄດ້ແຕ່ເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍ. ການຄິດເຖິງວິທີທີ່ຂ້ອຍຈະສະດຸດລົ້ມ ແລະ ລົ້ມເຫຼວມາກ່ອນ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກມີຄວາມສໍາພັດຂອງຄວາມຢ້ານກົວເລັກນ້ອຍ, ແຕ່ໃນເວລານັ້ນຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາ.

ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍໄດ້ຕັດສິນໃຈພຽງຝ່າຍດຽວເພື່ອໃຫ້ເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ໜຶ່ງຮັບໜ້າທີ່ອັນສຳຄັນ. ອ້າຍນ້ອງຄົນໜຶ່ງເຕືອນຂ້ອຍວ່າລາວຫຼອກລວງ, ວ່າລາວບໍ່ເໝາະສົມກັບໜ້າທີ່ສໍາຄັນ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ລາວມີບັນຫາເລັກນ້ອຍ, ແຕ່ມັນບໍ່ຮ້າຍແຮງຄືກັບທີ່ເຈົ້າເວົ້າ. ໃຜບໍ່ມີຄວາມເສື່ອມຊາມ ແລະ ຂໍ້ບົກຜ່ອງ?” ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເອົາຄໍາແນະນໍາຂອງອ້າຍນ້ອງຄົນນີ້ຢ່າງຈິງຈັງເລີຍ, ແຕ່ພຽງແຕ່ຊອກຫາເອື້ອຍນ້ອງເພື່ອສົນທະນາ ແລະ ຢໍ້າເຕືອນລາວກ່ຽວກັບບັນຫາຕ່າງໆຂອງລາວ. ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍກໍ່ຕົກໃຈເມື່ອລາວກາຍເປັນຄົນສອງໜ້າ ແລະ ບໍ່ເອົາໃຈໃສ່ໃນໜ້າທີ່ຂອງລາວ. ອັນນີ້ເປັນສາເຫດທີ່ເຮັດໃຫ້ສູນເສຍວຽກງານຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງໜັກໜ່ວງ. ເມື່ອຜູ້ນຳໄດ້ຮູ້ກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້, ລາວໄດ້ຈັດການກັບຂ້ອຍຢ່າງຈິງຈັງ, ໂດຍກ່າວວ່າ: “ເຈົ້າພຽງແຕ່ເຮັດຕາມທາງຂອງເຈົ້າເອງ, ສົ່ງເສີມຄົນຫຼອກລວງ. ອ້າຍນ້ອງຄົນໜຶ່ງໄດ້ເຕືອນເຈົ້າແລ້ວ, ແຕ່ເຈົ້າກໍ່ບໍ່ໄດ້ຟັງລາວ ຫຼື ກວດເບິ່ງມັນດ້ວຍຕົວເຈົ້າເອງ. ຕອນນີ້ ມັນໄດ້ສົ່ງຜົນສະທ້ອນຕ່າງໆທີ່ຮ້າຍແຮງແທ້ໆ ແລະ ສ້າງຄວາມວຸ້ນວາຍຂະໜາດໃຫຍ່ດັ່ງກ່າວ. ອັນນີ້ແມ່ນຍ້ອນການຂາດຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງເຈົ້າໃນໜ້າທີ່ຂອງເຈົ້າ. ເຈົ້າບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ ແລະ ເຈົ້າເປັນຄົນໂອ້ອວດ. ເຈົ້າຕ້ອງຖືກປ່ຽນແທນ!” ການຖືກລິຮານ ແລະ ຈັດການຢ່າງໜັກໜ່ວງຮຸນແຮງແມ່ນເຈັບປວດສຳລັບຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຖືກໄລ່ອອກຈາກໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍຕໍ່ໜ້າບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຄົນອື່ນຫຼາຍຄົນ ແລະ ຜູ້ນຳໄດ້ເນັ້ນໜັກເຖິງການຂັດຂວາງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ກໍ່ຂຶ້ນ ແລະ ວ່າຂ້ອຍຕ້ອງຖືກປ່ຽນແທນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່ານັ້ນແມ່ນສໍາລັບຂ້ອຍ, ວ່າຂ້ອຍຈະຖືກກໍາຈັດຢ່າງແນ່ນອນ ແລະ ການສະແຫວງຫາຕໍ່ໄປແມ່ນບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງ. ຂ້ອຍກາຍເປັນຄົນຄິດລົບແທ້ໆຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍຖືກປ່ຽນແທນ. ຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຢູ່ເທິງຕຽງທຸກໆຄືນ ແລະ ເລີ່ມຮ້ອງໄຫ້. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກອາຍເກີນໄປທີ່ຈະພົບຜູ້ອື່ນອີກມາໄດ້ໄລຍະໜຶ່ງແລ້ວ. ຂ້ອຍເຫັນວ່າບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທັງໝົດມີຄວາມສຸກໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຕ່າງໆຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍບໍ່ມີຫຍັງຄ້າຍຄືກັບພວກເຂົາເພາະທໍາມະຊາດທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍ. ໂດຍປາສະຈາກການສົນທະນາມັນກັບຜູ້ໃດ ຫຼື ການຮັບເອົາຄໍາແນະນໍາ, ຂ້ອຍໄດ້ສົ່ງເສີມຄົນຫຼອກລວງ, ຂັດຂວາງວຽກງານຂອງຄຣິດຕະຈັກຢ່າງຮ້າຍແຮງ. ຂ້ອຍຍັງຈະສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມລອດພົ້ນຈາກພຣະເຈົ້າຢູ່ບໍ? ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຄິດເລີຍວ່າເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍຈະຈົບລົງຕອນຍັງໜຸ່ມແບບນີ້. ຂ້ອຍໄດ້ເລີ່ມສົງໄສວ່າເມື່ອພຣະເຈົ້າບອກວ່າຖືກລິຮານ ແລະ ຖືກຈັດການແມ່ນການຊ່ວຍໃຫ້ພົ້ນບາບ, ບໍ່ແມ່ນການກໍາຈັດ, ນັ້ນບໍ່ໄດ້ໃຊ້ກັບຂ້ອຍ. ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດຕ່າງໆ. ຄັ້ງໜຶ່ງເມື່ອຜູ້ນຳເຂົ້າມາສົນທະນາກ່ຽວກັບວຽກກັບພວກເຮົາ, ຂ້ອຍລີ້ຢູ່ໃນມູມທີ່ໄກທີ່ສຸດ. ຂ້ອຍຕົກຕະລຶງແທ້ໆເມື່ອລາວເອີ້ນຊື່ຂອງຂ້ອຍຢ່າງກະທັນຫັນ ແລະ ຖາມຂ້ອຍວ່າຂ້ອຍມີຄວາມຄືບໜ້າຫຍັງແດ່ໃນບໍ່ດົນມານີ້. ລາວສືບຕໍ່ຖາມວ່າຂ້ອຍຈະກາຍເປັນຄົນຄິດລົບ ຫຼື ບໍ່ ຫຼັງຈາກທີ່ຖືກລິຮານ ແລະ ຖືກຈັດການ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນລາວໄດ້ສົນທະນາກັບຂ້ອຍຢ່າງຈິງຈັງ ແລະ ຕັກເຕືອນຂ້ອຍ, ໂດຍກ່າວວ່າ: “ເຈົ້າຍັງໜຸ່ມຢູ່. ເຈົ້າຄວນສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ສຸມໃສ່ການປ່ຽນແປງທາງດ້ານອຸປະນິໄສ”. ການໄດ້ຍິນຄໍາເວົ້າທີ່ຈິງໃຈເຫຼົ່ານີ້ຈາກຜູ້ນໍາແມ່ນເປັນການປອບໂຍນ ແລະ ໃຫ້ກໍາລັງໃຈຂ້ອຍຫຼາຍຈົນຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຢຸດຮ້ອງໄຫ້ໄດ້. ຂ້ອຍເປັນຄົນໂອ້ອວດ ແລະ ອວດອົ່ງຫຼາຍ, ບໍ່ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ ແລະ ຖືເບົາໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ ແລະ ໄດ້ທໍາຮ້າຍວຽກງານຂອງຄຣິດຕະຈັກຢ່າງຮ້າຍແຮງ. ຜູ້ນໍາມີສິດທີ່ຈະປ່ຽນແທນຂ້ອຍ ແລະ ລິຮານ ແລະ ຈັດການກັບຂ້ອຍ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຈິນຕະນາການເລີຍວ່າລາວຈະໃຫ້ກຳລັງໃຈຂ້ອຍຄືກັນ. ຂ້ອຍຂອບໃຈພຣະເຈົ້າຈາກໃຈຂອງຂ້ອຍສໍາລັບຄວາມເມດຕາຂອງພຣະອົງ. ໃນຄືນນັ້ນ, ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຜ່ານນໍ້າຕາຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະທົບທວນກ່ຽວກັບຕົວຂ້ອຍເອງຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ຈິງໃຈ ແລະ ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງເພື່ອແກ້ໄຂອຸປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍ.

ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າບົດນີ້: “ຄວາມອວດດີເປັນສາເຫດຂອງອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງມະນຸດ. ຍິ່ງຜູ້ຄົນອວດດີສໍ່າໃດ, ພວກເຂົາກໍຍິ່ງມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ. ບັນຫານີ້ຮ້າຍແຮງສໍ່າໃດ? ບໍ່ພຽງແຕ່ວ່າຜູ້ຄົນທີ່ມີອຸປະນິໄສທີ່ອວດດີຈະຄິດວ່າທຸກຄົນຢູ່ພາຍໃຕ້ພວກເຂົາ, ແຕ່ສິ່ງທີ່ໂຫດຮ້າຍທີ່ສຸດກໍຄື ພວກເຂົາເຖິງກັບໂອ້ອວດໃສ່ພຣະເຈົ້າ. ດ້ານພາຍນອກ ເຖິງແມ່ນບາງຄົນອາດປາກົດວ່າເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕິດຕາມພຣະອົງ, ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດຕໍ່ພຣະອົງຄືກັບພຣະເຈົ້າເລີຍ. ພວກເຂົາຮູ້ສຶກຢູ່ສະເໝີວ່າພວກເຂົາມີຄວາມຈິງ ແລະ ຄິດວ່າໂລກເປັນຂອງພວກເຂົາເອງ. ນີ້ແມ່ນແກ່ນແທ້ ແລະ ສາເຫດຂອງອຸປະນິໄສທີ່ອວດດີ ແລະ ມັນມາຈາກຊາຕານ. ສະນັ້ນ, ບັນຫາຂອງຄວາມອວດດີຕ້ອງຖືກແກ້ໄຂ. ການຮູ້ສຶກວ່າຄົນໜຶ່ງດີກວ່າຄົນອື່ນ, ນັ້ນເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ສຳຄັນ. ບັນຫາທີ່ຮ້າຍແຮງກໍຄືອຸປະນິໄສທີ່ອວດດີຂອງຄົນໆໜຶ່ງໄດ້ຫ້າມບໍ່ໃຫ້ເຂົາຍອມຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ຍອມຕໍ່ການປົກຄອງຂອງພຣະອົງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະອົງ; ບຸກຄົນດັ່ງກ່າວຮູ້ສຶກຢູ່ສະເໝີວ່າມັກຈະແຂ່ງຂັນກັບພຣະເຈົ້າເພື່ອເອົາອຳນາດເໜືອຄົນອື່ນ. ບຸກຄົນປະເພດນີ້ບໍ່ເຄົາລົບພຣະເຈົ້າແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ, ບໍ່ຕ້ອງເວົ້າເຖິງເລື່ອງການຮັກພຣະເຈົ້າ ຫຼື ການຍອມຕໍ່ພຣະອົງເລີຍ. ຜູ້ຄົນທີ່ອວດດີ ແລະ ຫຼອກລວງ ໂດຍສະເພາະແມ່ນຄົນທີ່ອວດດີຫຼາຍຈົນສູນເສຍສະຕິຂອງພວກເຂົາ ແມ່ນບໍ່ສາມາດຍອມຕໍ່ພຣະເຈົ້າໃນຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາໃນພຣະອົງ ແລະ ເຖິງກັບຍົກຍ້ອງ ແລະ ເປັນພະຍານໃຫ້ກັບຕົນເອງ. ຜູ້ຄົນດັ່ງກ່າວຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າທີ່ສຸດ. ຖ້າຜູ້ຄົນປາຖະໜາທີ່ຈະໄປເຖິງຈຸດທີ່ພວກເຂົາເຄົາລົບພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວພວກເຂົາຕ້ອງແກ້ໄຂອຸປະນິໄສທີ່ອວດດີຂອງພວກເຂົາກ່ອນ. ຍິ່ງເຈົ້າແກ້ໄຂອຸປະນິໄສທີ່ອວດດີຂອງເຈົ້າຢ່າງລະອຽດຫຼາຍສໍ່າໃດ, ເຈົ້າກໍຍິ່ງຈະມີຄວາມເຄົາລົບສຳລັບພຣະເຈົ້າຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ ແລະ ມີແຕ່ເມື່ອນັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງສາມາດຍອມຕໍ່ພຣະອົງ ແລະ ສາມາດຮັບເອົາຄວາມຈິງ ແລະ ຮູ້ຈັກພຣະອົງໄດ້(ຄັດຈາກການສົນທະນາຂອງພຣະເຈົ້າ). ພຽງແຕ່ຜ່ານການເປີດເຜີຍຂອງພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍຈຶ່ງເຫັນວ່າການສະແດງໂດຍອີງຕາມທໍາມະຊາດທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍບໍ່ພຽງແຕ່ເປັນບັນຫາຂອງການເປີດເຜີຍການເສື່ອມຊາມເລັກນ້ອຍເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ສ່ວນໃຫຍ່ມັນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍບໍ່ເຄົາລົບຄົນອື່ນເລີຍ ແລະ ແມ່ນແຕ່ພຣະເຈົ້າ. ມັນໄດ້ນໍາພາຂ້ອຍໃຫ້ກະບົດ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າໂດຍບໍ່ໃຫ້ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຂ້ອຍເອງ. ເມື່ອຫວນຄິດຄືນຫຼັງເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຢູ່ຕະຫຼອດເວລາວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນສະຫຼາດ ແລະ ມີຄວາມສາມາດທີ່ດີ, ສະນັ້ນຂ້ອຍອາໄສພອນສະຫວັນ ແລະ ຄວາມສາມາດຂອງຂ້ອຍເພື່ອເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍມີຄວາມໝັ້ນໃຈຫຼາຍໃນຕົວເອງຈົນຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ ຫຼື ສະແຫວງຫາຫຼັກການຕ່າງໆຂອງຄວາມຈິງເລີຍ. ບໍ່ມີບ່ອນສໍາລັບພຣະເຈົ້າຢູ່ໃນໃຈຂ້ອຍເລີຍ. ເມື່ອໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍບໍ່ເກີດໝາກຜົນ, ຂ້ອຍປະພຶດຕົວດີຂຶ້ນ, ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍເຂົ້າໃຈຫຼັກການຕ່າງໆເລັກນ້ອຍ ແລະ ປະສົບຜົນສຳເລັດໜ້ອຍໜຶ່ງ, ຂ້ອຍໄດ້ໃຊ້ສິ່ງນັ້ນເປັນທຶນຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າອັນໃດທີ່ຂ້ອຍເຮັດແມ່ນຈະດີ, ຂ້ອຍສາມາດເຮັດຫຍັງກໍ່ໄດ້, ທີ່ຂ້ອຍສາມາດປະເມີນຄົນ ແລະ ສະຖານະການຕ່າງໆ ແລະ ສະນັ້ນຂ້ອຍຍິ່ງກາຍເປັນຄົນໂອ້ອວດ, ອວດອົ່ງ ແລະ ເຫັນວ່າຕົນເອງຊອບທໍາ, ໄປໃນທາງຂອງຕົວຂ້ອຍເອງໃນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ, ເປັນເຈົ້າຕົນເອງ. ຂ້ອຍຍັງຢືນຂວາງທາງຂອງບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໃນການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງກັບຜູ້ນໍາ ແລະ ບັງຄັບຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍໃສ່ໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາ, ຄືກັບວ່າມັນເປັນຄວາມຈິງ, ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຍອມຮັບມັນ ແລະ ອ່ອນນ້ອມຕໍ່ມັນ. ຂໍ້ແທ້ຈິງໄດ້ສະແດງໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍປະຕິບັດຕາມລັກສະນະທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍ, ວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງນອກຈາກຈໍາກັດ ແລະ ທໍາຮ້າຍບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ຂັດຂວາງວຽກງານຂອງຄຣິດຕະຈັກຢ່າງຮ້າຍແຮງ. ຂ້ອຍເຖິງກັບສະແດງບົດບາດຂອງຄົນຮັບໃຊ້ຂອງຊາຕານ. ການທີ່ຜູ້ນໍາຈັດການກັບຂ້ອຍ, ຮຽກຮ້ອງການຂັດຂວາງອັນຮ້າຍແຮງນີ້ ແມ່ນຖືກຕ້ອງທັງໝົດ. ການຖືກໄລ່ອອກຈາກໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍສະແດງເຖິງຄວາມຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງສົມບູນ. ໃນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ເຫັນວ່າ ທຳມະຊາດທີ່ໂອ້ອວດແບບນັ້ນເປັນຕາຢ້ານສໍ່າໃດ, ໂຫດຮ້າຍສໍ່າໃດ. ຖ້າມັນບໍ່ໄດ້ຮັບການແກ້ໄຂ, ຂ້ອຍສາມາດມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະເຮັດຄວາມຊົ່ວ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າໃນເວລາໃດກໍ່ຕາມ ແລະ ຂ້ອຍສາມາດຂັດຂວາງວຽກງານຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຮັດຜິດຕໍ່ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຖືກກໍາຈັດ ແລະ ຖືກລົງໂທດ. ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍຖືກປ່ຽນແທນ, ບັນຫາອື່ນໆໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ປາກົດອອກມາ. ເມື່ອຜະເຊີນໜ້າກັບການຕຳນິຕິຕຽນຂອງບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ບັນຫາຕ່າງໆທີ່ຖືກເປີດໂປງໃນວຽກງານຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເສຍໃຈຫຼາຍ ແລະ ຕໍານິຕົນເອງ. ຂ້ອຍຊັງຕົວເອງແທ້ໆ. ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງໂອ້ອວດຫຼາຍ? ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຢູ່ຕະຫຼອດເວລາຄືກັບວ່າຂ້ອຍມີພອນສະຫວັນ, ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ຂ້ອຍເຮັດແມ່ນດີ, ແຕ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດສິ່ງເລັກນ້ອຍໃດທີ່ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈແລ້ວບໍ? ໜ້າທີ່ທີ່ຂ້ອຍໄດ້ປະຕິບັດນັ້ນແມ່ນຄວາມສັບສົນວຸ້ນວາຍ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ເຮັດຫຍັງນອກຈາກເປັນອຸປະສັກ. ຖ້າຂ້ອຍມີຄວາມເຄົາລົບຕໍ່ພຣະເຈົ້າພຽງເລັກນ້ອຍ, ຖ້າຂ້ອຍອະທິຖານ ຫຼື ສະແຫວງຫາເພີ່ມຕື່ມ, ຫຼື ຖ້າຂ້ອຍສົນທະນາ ແລະ ໂອ້ລົມເລື່ອງຕ່າງໆກັບຄົນອື່ນ, ຖ້າຂ້ອຍມີຄວາມລະມັດລະວັງຫຼາຍກວ່ານີ້ໜ້ອຍໜຶ່ງ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ມາຮອດຈຸດທີ່ຂ້ອຍເຮັດຫຼາຍຢ່າງໃນການຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ.

ໃນຄວາມພະຍາຍາມຂອງຂ້ອຍເພື່ອແກ້ໄຂທໍາມະຊາດທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍ, ຕໍ່ມາຂ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທໍາບາງອັນຂອງພຣະເຈົ້າ, “ຜູ້ຄົນບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງອຸປະນິໄສຂອງພວກເຂົາເອງ; ພວກເຂົາຕ້ອງໄດ້ຜ່ານການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີ ແລະ ການທົນທຸກ ແລະ ການຫຼໍ່ຫຼອມແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ການຈັດການ, ການລົງວິໄນ ແລະ ການລິຮານໂດຍພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ເມື່ອນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຈະສາມາດບັນລຸຄວາມເຊື່ອຟັງ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ເຮັດພໍເປັນພິທີຕໍ່ພຣະອົງອີກຕໍ່ໄປ. ມັນແມ່ນພາຍໃຕ້ການຫຼໍ່ຫຼອມແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເຮັດໃຫ້ອຸປະນິໄສຂອງຜູ້ຄົນປ່ຽນແປງ. ຜ່ານການເປີດໂປງ, ການພິພາກສາ, ການລົງວິໄນ ແລະ ການຈັດການຈາກພຣະທຳຂອງພຣະອົງເທົ່ານັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຈະບໍ່ກ້າປະພຶດຢ່າງໃຈຮ້ອນອີກຕໍ່ໄປ ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາຈະເລີ່ມໝັ້ນຄົງ ແລະ ສະຫງົບໃຈ. ຈຸດສຳຄັນທີ່ສຸດກໍຄືພວກເຂົາສາມາດຍອມຢູ່ພາຍໃຕ້ພຣະທຳໃນປັດຈຸບັນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພາຍໃຕ້ພາລະກິດຂອງພຣະອົງ, ເຖິງແມ່ນມັນຈະບໍ່ສອດຄ່ອງກັບແນວຄິດຂອງມະນຸດ, ພວກເຂົາກໍສາມາດປະຖິ້ມແນວຄິດເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມຮັບ(ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຜູ້ຄົນທີ່ປ່ຽນແປງອຸປະນິໄສແມ່ນຄົນທີ່ໄດ້ເຂົ້າສູ່ຄວາມເປັນຈິງແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ). ເມື່ອອ່ານບົດຄວາມນີ້ອີກເທື່ອໜຶ່ງ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂອບໃຈແທ້ໆວ່າເສັ້ນທາງດຽວທີ່ຈະແກ້ໄຂລັກສະນະທີ່ໂອ້ອວດຂອງບຸກຄົນໜຶ່ງແມ່ນເພື່ອຍອມຮັບການຖືກຕັດສິນ, ຖືກລົງໂທດ, ຖືກລິຮານ ແລະ ຖືກຈັດການໂດຍພຣະເຈົ້າ. ຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງພວກເຮົາໂດຍຊາຕານນັ້ນແມ່ນຢັ່ງລົງເລິກຫຼາຍ, ດັ່ງນັ້ນຖ້າພວກເຮົາພຽງແຕ່ອີງໃສ່ການອ່ານພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການທົບທວນສ່ວນຕົວ, ຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງພວກເຮົາຕໍ່ຕົວພວກເຮົາເອງຈະເປັນແບບຜິວເຜີນ ແລະ ອຸປະນິໄສເສື່ອມຊາມຕ່າງໆຂອງພວກເຮົາຈະບໍ່ປ່ຽນແປງ. ຖ້າປາສະຈາກການທີ່ພຣະເຈົ້າເປີດໂປງ, ລິຮານ ແລະ ຈັດການກັບຂ້ອຍເທື່ອແລ້ວເທື່ອອີກ, ຂ້ອຍຍັງໝັ້ນໃຈຫຼາຍເກີນໄປ ແລະ ຄິດວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນສຳຄັນແທ້ໆ. ຂ້ອຍຈະບໍ່ຮູ້ຈັກຕົວເອງເລີຍ. ຂ້ອຍຈະບໍ່ຮູ້ແທ້ໆວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນໂອ້ອວດແບບໃດ ຫຼື ອຸປະນິໄສແບບຊາຕານຂອງຂ້ອຍຮ້າຍແຮງສໍ່າໃດ. ດຽວນີ້, ເມື່ອຂ້ອຍຫວນຄິດຄືນຫຼັງກ່ຽວກັບທຸກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກລະອາຍຫຼາຍ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເສຍໃຈ. ຂ້ອຍບໍ່ຢາກຄິດຮອດມັນ ແລະ ເຖິງກັບບໍ່ສາມາດຍົກຫົວຂອງຂ້ອຍຂຶ້ນໄດ້. ແຕ່ມັນເປັນຍ້ອນບົດຮຽນທີ່ເຈັບປວດປະເພດນີ້ແທ້ໆທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈເລັກນ້ອຍກ່ຽວກັບທຳມະຊາດທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຮູ້ບ່ອນທີ່ຂ້ອຍອາດຈະສະດຸດ ແລະ ລົ້ມເຫຼວ. ມັນຍັງເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມເຄົາລົບຕໍ່ພຣະເຈົ້າໃນລະດັບໜຶ່ງ. ຂ້ອຍຍັງເຫັນວ່າຂ້ອຍຂາດທັງຄວາມຈິງທີ່ເປັນຈິງ ແລະ ຫົວໃຈທີ່ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍເປັນຄົນທະນົງຕົນ, ເຮັດຕາມໃຈຕົນເອງ ແລະ ກໍ່ກວນ. ຂ້ອຍຍັງຂາດຄວາມສາມາດທີ່ປົກກະຕິຂອງບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງເຫຼົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຜູ້ທີ່ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາຢ່າງມີສະຕິ. ຄວາມໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍແມ່ນບໍ່ມີພື້ນຖານ. ຫຼັງຈາກຮັບຮູ້ສິ່ງທັງໝົດນີ້, ຂ້ອຍມີຄວາມຖ່ອມຕົວຫຼາຍຂຶ້ນໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມໝັ້ນໃຈເກີນຕົວອີກຕໍ່ໄປ. ຂ້ອຍໄດ້ປະຕິບັດການປ່ອຍວາງຕົວເອງ ແລະ ປະຕິເສດຕົນເອງຢ່າງມີສະຕິ, ຂ້ອຍສະແຫວງຫາຫຼັກການຕ່າງໆຂອງຄວາມຈິງຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ຟັງບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຫຼາຍຂຶ້ນ. ຂ້ອຍເລີ່ມມີການສົນທະນາແບບເປີດເຜີຍເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາໃດໜຶ່ງໃນຄຣິດຕະຈັກ. ບາງຄັ້ງເມື່ອຂ້ອຍສະແດງຄວາມໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍອີກເທື່ອໜຶ່ງ ຫຼື ລະເມີດຫຼັກການຕ່າງໆໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຈະປະຕິບັດການປ່ອຍວາງຕົນເອງ ແລະ ຍອມຮັບການຖືກລິຮານ ແລະ ຖືກຈັດການ, ພ້ອມທັງຄໍາແນະນໍາ ແລະ ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຂອງຄົນອື່ນ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າການປະຕິບັດວິທີນັ້ນເປັນປະໂຫຍດແທ້ໆ. ເນື່ອງຈາກຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງຄວາມຈິງຂອງຂ້ອຍແມ່ນຕື້ນ ແລະ ຂ້ອຍຂາດຄວາມເຂົ້າໃຈອັນລະອຽດໃນຫຼາຍສິ່ງຫຼາຍຢ່າງ, ໂດຍການເຮັດວຽກກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ການເຮັດໃຫ້ທັດສະນະຕ່າງໆຂອງທຸກຄົນສອດຄ່ອງກັນ, ຂ້ອຍສາມາດຮັບເອົາຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບສິ່ງຕ່າງໆຫຼາຍຂຶ້ນ. ໂດຍການເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍແບບນັ້ນ, ກ່ອນທີ່ຂ້ອຍຈະຮູ້ຕົວ ຂ້ອຍໄດ້ຮັບການປົກປ້ອງຈາກພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຮັດຄວາມຜິດພາດອັນໃຫຍ່ຫຼວງ ຫຼື ມີບັນຫາໃຫຍ່ໆອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມດູແລຂອງບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ, ທຳມະຊາດທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍແມ່ນໄດ້ຖືກຄວບຄຸມເລັກນ້ອຍ. ການເອົາສິ່ງນີ້ໄປປະຕິບັດເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີສັນຕິສຸກ ແລະ ສະຫງົບລົງ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ຄ່ອຍໆປະພຶດດ້ວຍຄວາມໂອ້ອວດໜ້ອຍລົງເທື່ອລະກ້າວ. ຄັ້ງໜຶ່ງ, ເອື້ອຍທີ່ເຮັດວຽກຄຽງຂ້າງຂ້ອຍເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍຮູ້ຈັກເຈົ້າມາໄດ້ເກືອບສອງປີແລ້ວ. ເຈົ້າເຄີຍເປັນຄົນທີ່ໂອ້ອວດຫຼາຍ ແລະ ຄົນອື່ນຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈຍ້ອນເຈົ້າຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ, ແຕ່ດຽວນີ້ເຈົ້າປ່ຽນໄປແທ້ໆ”. ໃນຈຸດນັ້ນ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍກໍາລັງຈະຮ້ອງໄຫ້. ຂ້ອຍເຄີຍເປັນຄົນທີ່ໂອ້ອວດຢ່າງບໍ່ໜ້າເຊື່ອຫຼາຍ. ການປ່ຽນແປງແມ່ນແຕ່ສິ່ງເລັກນ້ອຍນີ້ບໍ່ໄດ້ມາຢ່າງງ່າຍໆ. ເມື່ອຫວນຄິດຄືນຍ້ອນຫຼັງໃນສອງສາມປີຜ່ານມາ, ທັງສອງຊ່ວງເວລາທີ່ລືມບໍ່ໄດ້ຂອງການຖືກລິຮານ ແລະ ຖືກຈັດການເປັນປະໂຫຍດ ແລະ ຊ່ວຍເຫຼືອສໍາລັບຂ້ອຍທີ່ສຸດ. ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຜ່ານເລື່ອງນັ້ນ, ແມ່ນແຕ່ຕອນນີ້ຂ້ອຍຍັງໝັ້ນໃຈວ່າຂ້ອຍຈະບໍ່ມີຄວາມເປັນມະນຸດປົກກະຕິ, ທີ່ຂ້ອຍຈະບໍ່ຄິດເຖິງພຣະເຈົ້າເລີຍ. ຂ້ອຍຈະຢູ່ໃນຈຸດທີ່ພ້ອມຈະຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າໄດ້ທຸກເວລາ. ດຽວນີ້ຂ້ອຍຮູ້ແທ້ໆວ່າການຖືກລິຮານ ແລະ ຖືກຈັດການແມ່ນການປົກປ້ອງ ແລະ ຄວາມລອດພົ້ນຂອງພຣະເຈົ້າສໍາລັບຂ້ອຍ.

ໄພພິບັດຕ່າງໆເກີດຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ສຽງກະດິງສັນຍານເຕືອນແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍໄດ້ດັງຂຶ້ນ ແລະຄໍາທໍານາຍກ່ຽວກັບການກັບມາຂອງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນຈີງ ທ່ານຢາກຕ້ອນຮັບການກັບຄືນມາຂອງພຣະເຈົ້າກັບຄອບຄົວຂອງທ່ານ ແລະໄດ້ໂອກາດປົກປ້ອງຈາກພຣະເຈົ້າບໍ?

ເນື້ອຫາທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ

ຈະລາຍງານ ຫຼື ບໍ່ລາຍງານ

ໂດຍ ຢາງຢີ່, ຈີນພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຊົງກ່າວວ່າ, “ພວກເຈົ້າຄວນສະແຫວງຫາການຖືກ ຍອມຮັບໂດຍພຣະເຈົ້າ ເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຕໍ່ ຊາຕາກໍາຂອງພວກເຈົ້າ....

ຖືກປົດປ່ອຍຈາກຊື່ສຽງ ແລະ ໂຊກລາບ

ໂດຍ ສຽວໝິນ, ຈີນກ່ອນກາຍເປັນຜູ້ທີ່ເຊື່ອ, ຂ້ອຍໄດ້ສະແຫວງຫາຊື່ສຽງ ແລະ ສະຖານະຢູ່ສະເໝີ ແລະ ຂ້ອຍຈະອິດສາ ແລະ ບໍ່ພໍໃຈກ່ຽວກັບມັນຖ້າມີຄົນເອົາຊະນະຂ້ອຍ....

Leave a Reply