ໂດຍ ທາຊື່, ການາດາ

ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຊົງກ່າວວ່າ: “ຈົນກວ່າແຜນການຄຸ້ມຄອງ 6.000 ປີຂອງພຣະອົງຈະຈົບສິ້ນລົງ ກ່ອນທີ່ພຣະອົງຈະເປີດເຜີດຜົນສະຫຼຸບແຕ່ລະປະເພດຂອງມະນຸດ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າເທິງແຜ່ນດິນໂລກແມ່ນເພື່ອຄວາມລອດພົ້ນ; ຈຸດປະສົງຂອງມັນກໍ່ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜູ້ທີ່ຮັກພຣະອົງຢ່າງແທ້ຈິງສົມບູນທັງໝົດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຍອມຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງພຣະອົງ. ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດພົ້ນດ້ວຍວິທີໃດກໍຕາມ, ທັງໝົດແມ່ນເພື່ອເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍດັ່ງເດີມຂອງພວກເຂົາ; ນັ້ນກໍ່ຄື ພຣະອົງຊ່ວຍພວກເຂົາໃຫ້ລອດພົ້ນໂດຍເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາສະແຫວງຫາຊີວິດ. ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ສະແຫວງຫາຊີວິດດັ່ງກ່າວ ພວກເຂົາກໍ່ຈະບໍ່ມີທາງທີ່ຈະຮັບເອົາການໄຖ່ບາບຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້... ໃນອະດີດ, ຫົນທາງແຫ່ງການລອດພົ້ນຂອງພຣະອົງປະກອບດ້ວຍການສະແດງເຖິງຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເມດຕາຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ, ເຊັ່ນ: ພຣະອົງມອບທຸກສິ່ງໃຫ້ກັບຊາຕານເພື່ອແລກປ່ຽນກັບມະນຸດຊາດທັງໝົດ. ປັດຈຸບັນແມ່ນບໍ່ຄືອະດີດ: ຄວາມລອດພົ້ນທີ່ໄດ້ປະທານໃຫ້ກັບພວກເຈົ້າໃນປັດຈຸບັນເກີດຂຶ້ນໃນເວລາຍຸກສຸດທ້າຍ ໃນລະຫວ່າງການຈັດແບ່ງຜູ້ຄົນຕາມປະເພດຂອງພວກເຂົາ; ວິທີທາງແຫ່ງການລອດພົ້ນຂອງພວກເຈົ້າບໍ່ແມ່ນຄວາມຮັກ ຫຼື ຄວາມເມດຕາ, ແຕ່ແມ່ນການຂ້ຽນຕີ ແລະ ການພິພາກສາ ເພື່ອວ່າມະນຸດອາດຈະຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນໄດ້ຢ່າງສົມບູນ. ດັ່ງນັ້ນ, ສິ່ງດຽວທີ່ພວກເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບກໍຄືການຕີສອນ, ການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຢ່າງໄຮ້ຄວາມປານີ, ແຕ່ຮູ້ໄວ້ວ່າ ໃນການຂ້ຽນຕີຢ່າງໄຮ້ຄວາມປານີນີ້ ບໍ່ແມ່ນການລົງໂທດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວເລີຍ. ບໍ່ວ່າພຣະທຳຂອງເຮົາຈະຮຸນແຮງພຽງໃດກໍຕາມ ຫຼື ພຣະທໍາເລັກນ້ອຍທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ຮັບ ປາກົດວ່າຈະໄຮ້ຄວາມເມດຕາທີ່ສຸດສໍາລັບພວກເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ວ່າເຮົາຈະໂກດຮ້າຍພຽງໃດກໍຕາມ, ສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບພວກເຈົ້າກໍ່ຄືພຣະທຳແຫ່ງການສິດສອນ ແລະ ເຮົາບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈທີ່ຈະທຳຮ້າຍພວກເຈົ້າ ຫຼື ເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າເຖິງແກ່ຄວາມຕາຍ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຂໍ້ເທັດຈິງທັງໝົດບໍ? ຮູ້ໄວ້ວ່າ ທຸກມື້ນີ້, ບໍ່ວ່າຈະເປັນການພິພາກສາຢ່າງຊອບທຳ ຫຼື ການຫຼໍ່ຫຼອມ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຢ່າງໄຮ້ຄວາມປານີ, ທັງໝົດນີ້ແມ່ນເພື່ອຄວາມລອດພົ້ນຂອງມວນມະນຸດ. ບໍ່ວ່າໃນປັດຈຸບັນນີ້ຈະມີການຈັດແບ່ງຄົນຕາມປະເພດຂອງພວກເຂົາແບບໃດ ຫຼື ປະເພດຂອງມະນຸດຈະຖືກຈັດວາງອອກແບບໃດກໍຕາມ, ຈຸດປະສົງຂອງພຣະທໍາ ແລະ ພາລະກິດທັງໝົດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນເພື່ອຊ່ວຍບັນດາຜູ້ທີ່ຮັກພຣະອົງຢ່າງແທ້ຈິງໃຫ້ລອດພົ້ນ. ການພິພາກສາຢ່າງຊອບທຳກໍ່ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດບໍລິສຸດ, ການຫຼໍ່ຫຼອມຢ່າງໄຮ້ຄວາມເມດຕາກໍ່ເພື່ອຊຳລະລ້າງພວກເຂົາ, ພຣະທຳ ຫຼື ການຂ້ຽນຕີຢ່າງຮຸນແຮງກໍ່ເພື່ອເຮັດໃຫ້ບໍລິສຸດ ແລະ ເພື່ອຄວາມລອດພົ້ນ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຈົ້າຄວນວາງພອນທາງດ້ານສະຖານະໄວ້ທາງຂ້າງ ແລະ ເຂົ້າໃຈຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າເພື່ອນໍາຄວາມລອດພົ້ນມາສູ່ມະນຸດ). ຂ້ອຍເຄີຍຄິດວ່າພຣະເຈົ້າສະແດງຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງໂດຍການປະທານພຣະຄຸນ ແລະ ພອນຕ່າງໆໃຫ້ກັບຜູ້ຄົນ. ຂ້ອຍບໍ່ເຂົ້າໃຈວ່າເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງເວົ້າວ່າການຕັດສິນ ແລະ ການລົງໂທດຂອງພຣະອົງກໍ່ເປັນຄວາມຮັກຄືກັນ. ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍໄດ້ຜ່ານການຖືກຕັດສິນ, ເປີດເຜີຍ, ຈັດການ ແລະ ຊໍາລະລ້າງໂດຍພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມເຂົ້າໃຈບາງຢ່າງຂອງລັກສະນະຂອງຊາຕານທີ່ສໍາຄັນສ່ວນຕົວ, ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍກາຍເປັນຄົນອວດດີໜ້ອຍລົງ ແລະ ກາຍເປັນຄົນທີ່ສາມາດຕັ້ງສະຕິອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າໄດ້ ແລະ ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງໃນເວລາພົບກັບບັນຫາ; ຂ້ອຍຍັງກາຍເປັນຄົນທີ່ສາມາດຟັງຄໍາແນະນໍາຕ່າງໆຂອງຄົນອື່ນ ແລະ ດໍາເນີນຊີວິດທີ່ເປັນຄ້າຍຄືມະນຸດເລັກນ້ອຍໄດ້. ນີ້ແມ່ນວິທີທີ່ຂ້ອຍມີປະສົບການແທ້ໆທີ່ການຕັດສິນ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນການຊ່ວຍໃຫ້ພົ້ນບາບຂອງພຣະອົງສໍາລັບມະນຸດ, ວ່າພວກມັນເປັນປະເພດຂອງຄວາມຮັກທີ່ແທ້ຈິງທີ່ສຸດ.

ຄຣິດຕະຈັກໄດ້ກໍາລັງກະກຽມສາຍຮູບເງົາປີກາຍນີ້ ແລະ ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງແນະນໍາໃຫ້ຂ້ອຍຮັບຜິດຊອບໜ້າທີ່ຂອງຜູ້ກໍາກັບການສະແດງ. ຂ້ອຍຈື່ຕອນທີ່ຂ້ອຍເລີ່ມເຮັດໜ້າທີ່ນັ້ນທໍາອິດ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຫງຸດຫງິດເລັກນ້ອຍ, ແຕ່ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຕະຫຼອດເວລາຕໍ່ກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄ່ອຍໆເຮັດໃຫ້ເສັ້ນປະສາດຕ່າງໆຂອງຂ້ອຍສະຫງົບລົງ ແລະ ຂ້ອຍສາມາດເຮັດໃຫ້ຕີນຂອງຂ້ອຍປຽກໄດ້. ຂ້ອຍຮຽນໜັກ, ຮຽນຮູ້ວິທີການສ້າງຮູບເງົາ ແລະ ຄ່ອຍໆເຂົ້າໃຈທັກສະບາງອັນເຫຼົ່ານັ້ນ. ຈາກນັ້ນ, ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງສືບຕໍ່ຮັບເອົາແນວຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍ. ຫຼັງຈາກໄດ້ເຫັນຮູບເງົາທີ່ຂ້ອຍກຳກັບ, ພວກເຂົາຄິດຮອດມັນຫຼາຍ. ຜູ້ນໍາຍັງກ່າວອີກວ່າຂ້ອຍໄດ້ຖືກຕັດອອກເພື່ອເປັນຜູ້ກໍາກັບ. ຂ້ອຍດີໃຈຫຼາຍທີ່ໄດ້ຍິນແນວນັ້ນ ແລະ ຄິດກັບຕົວເອງວ່າ: “ດ້ວຍການເຝິກຕື່ມອີກໜ້ອຍໜຶ່ງ, ຂ້ອຍຈະກາຍເປັນຄົນທີ່ມີຄວາມສາມາດ, ໂດຍບໍ່ຕ້ອງສົງໃສເລີຍ”. ເມື່ອເຮັດວຽກກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຈຽມຕົວຄືກັບທີ່ຂ້ອຍເຄີຍເປັນ, ແຕ່ໄດ້ເວົ້າດ້ວຍຄວາມໝັ້ນໃຈ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ຍົກຫົວຂອງຂ້ອຍຂຶ້ນສູງ. ຂ້ອຍຍັງຕ້ອງການທີ່ຈະມີຄໍາເວົ້າສຸດທ້າຍໃນທຸກຢ່າງ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຄິດຫຍັງກ່ຽວກັບຄົນອື່ນເລີຍ. ເມື່ອມີຄົນສອບຖາມຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍ ຫຼື ໃຫ້ຄໍາແນະນໍາອັນອື່ນ, ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ຍອມແພ້, ບໍ່ອົດທົນ ແລະ ດູຖູກພວກເຂົາ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍໄດ້ລື່ນກາຍພວກເຂົາໃນທຸກໆດ້ານ, ວ່າພວກເຂົາຄວນຈະເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເວົ້າແທນທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ເກີດຄວາມວຸ່ນວາຍ. ແລະໃນສາຍຕາຂອງຂ້ອຍ, ພວກເຂົາພຽງແຕ່ນໍາເອົາສິ່ງເລັກນ້ອຍແທ້ໆທີ່ບໍ່ມີຄຸນຄ່າມາສົນທະນາ. ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງຖາມຢູ່ຕະຫຼອດເວລາວ່າ “ນີ້ແມ່ນຄຳຖາມຂອງຫຼັກການບໍ?” ເພື່ອປິດກັ້ນພວກເຂົາ. ຄັ້ງໜຶ່ງ, ເອື້ອຍຊັງ, ຕົວລະຄອນຫຼັກ, ໃຫ້ຂ້ອຍເບິ່ງເຄື່ອງແຕ່ງໂຕທີ່ລາວເລືອກ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ເຈົ້າມີສາຍຕາໃນການເລືອກທີ່ເປັນບໍ່ໄດ້ເລື່ອງໄດ້ແນວໃດ?” ຂ້ອຍໃຫ້ລາວເລືອກໃໝ່ທັງໝົດ. ຂ້ອຍບໍ່ເອົາຕົວເລືອກເສື້ອຜ້າຂອງລາວເລືອກຫຼາຍອັນ. ຂ້ອຍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຄິດຂອງການເປັນຜູ້ກຳກັບ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຄິດວ່າຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຂ້ອຍຖືກຕ້ອງ ແລະ ພວກເຂົາຄວນຟັງຂ້ອຍ. ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຮູ້ສຶກຖືກຈໍາກັດໂດຍຂ້ອຍ ແລະ ບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ຄຳແນະນຳຕ່າງໆອີກຕໍ່ໄປ. ຕົວຈິງແລ້ວ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກບໍ່ດີເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ເຫັນສິ່ງນີ້, ແຕ່ຈາກນັ້ນຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ຂ້ອຍພຽງແຕ່ພິຈາລະນາວຽກຂອງພວກເຮົາ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດວຽກນີ້ໜັກເກີນໄປ”. ສະນັ້ນ, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຄິດຫຍັງຫຼາຍ. ໃນລະຫວ່າງເວລານັ້ນເອງ, ຜູ້ນໍາຂອງຂ້ອຍໄດ້ສົນທະນາ ແລະ ເປີດເຜີຍຂ້ອຍ, ເວົ້າວ່າຂ້ອຍໂອ້ອວດເກີນໄປ ແລະ ວ່າຂ້ອຍມັກຄວບຄຸມຜູ້ຄົນ ແລະ ເຕືອນຂ້ອຍບໍ່ໃຫ້ຈ້ອງສາຍຕາຂອງຂ້ອຍໃສ່ຄົນອື່ນໆ, ແຕ່ໃຫ້ທົບທວນຕົວເອງ ແລະ ປະຕິບັດຄວາມຈິງເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາຕ່າງໆຂອງຕົວຂ້ອຍເອງ. ແຕ່ຕອນນັ້ນ ຂ້ອຍບໍ່ເຂົ້າໃຈທຳມະຊາດຂອງຕົວຂ້ອຍເອງ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍມີຄວາມຮັບຜິດຊອບແທ້ໆໃນວຽກຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຮັກສາການດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນສະພາບທີ່ຕໍ່ຕ້ານ, ແຂງກະດ້າງແບບນັ້ນ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ສາມາດເຮັດວຽກໄດ້ດີກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງອີກຕໍ່ໄປ. ເມື່ອເວລາຜ່ານໄປ, ບັນຫາຕ່າງໆຍັງສືບຕໍ່ຂະຫຍາຍຕົວຢູ່ໃນວຽກຂອງພວກເຮົາ, ເຊິ່ງກີດຂວາງຄວາມກ້າວໜ້າຂອງພວກເຮົາ.

ມື້ໜຶ່ງ, ຂ້ອຍໄດ້ຍິນຫົວໜ້າທີມທີ່ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຖືກໄລ່ອອກຈາກວຽກຍ້ອນການເຮັດໃຫ້ວຽກຊັກຊ້າຈາກຄວາມໂອ້ອວດ, ບໍ່ສາມາດຍອມຮັບຄວາມຈິງ ແລະ ຈໍາກັດບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ. ນັ້ນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຢ້ານໜ້ອຍໜຶ່ງ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍປະພຶດຕົວຄືກັບຫົວໜ້າທີມຄົນນັ້ນ. ຂ້ອຍຄິດວ່າພຣະເຈົ້າໃຫ້ຄໍາເຕືອນແກ່ຂ້ອຍ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຕັດສິນໃຈວ່າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດສືບຕໍ່ຖິ້ມນໍ້າໜັກຂອງຂ້ອຍໄປແບບນັ້ນໄດ້. ແທນທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ, ຂ້ອຍຄວນຄວບຄຸມຕົວເອງ, ເວົ້າດ້ວຍຄວາມກະລຸນາຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ເຮັດສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອສື່ສານ ແລະ ສົນທະນາວຽກກັບຄົນອື່ນ. ແຕ່ຂ້ອຍຍັງບໍ່ເຂົ້າໃຈທຳມະຊາດຂອງຕົວຂ້ອຍເອງ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຊອກຫາຄວາມຈິງເພື່ອແກ້ໄຂມັນ.

ຫຼັງຈາກໄລຍະໜຶ່ງ, ເນື່ອງຈາກຄວາມຄືບໜ້າໃນທີມຂອງພວກເຮົາຊ້າຫຼາຍ, ຜູ້ນໍາໄດ້ຈັດແຈງໃຫ້ເອື້ອຍຫຼິວເຮັດວຽກກັບຂ້ອຍ. ທຳອິດ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຍອມຮັບມັນໄດ້. ຂ້ອຍຄິດວ່າຜູ້ນໍາຕ້ອງສົງໃສຄວາມສາມາດຂອງຂ້ອຍ, ແຕ່ເນື່ອງຈາກມັນໄດ້ຖືກຈັດແຈງໄວ້ແລ້ວ, ຂ້ອຍໄດ້ຮັບເອົາລູກປືນນັ້ນຢ່າງບໍ່ເຕັມໃຈ. ໃນການສົນທະນາວຽກຕັ້ງແຕ່ນັ້ນມາ, ຂ້ອຍພົບວ່າຜູ້ນໍາໄດ້ຂໍຄໍາແນະນໍາຈາກເອື້ອຍຫຼິວຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ. ຂ້ອຍບໍ່ສະບາຍໃຈແທ້ໆ ແລະ ຮູ້ສຶກວ່າຜູ້ນຳບໍ່ໄດ້ຄິດຫຍັງຫຼາຍກັບຂ້ອຍ. ຂ້ອຍເລີ່ມບໍ່ພໍໃຈກັບລາວ. ແຕ່ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຂ້ອຍຕໍ່ຕ້ານເອື້ອຍຫຼິວ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຮັບເອົາລາວໄດ້. ສະນັ້ນ ເມື່ອໃດທີ່ພວກເຮົາສົນທະນາກ່ຽວກັບວຽກຂອງພວກເຮົາ, ຂ້ອຍພຽງແຕ່ນັ່ງຢູ່ບ່ອນນັ້ນກວດສາຍຕາໄປມາໃນຄວາມງຽບ. ຄັ້ງໜຶ່ງ, ລາວພົບກັບບັນຫາບາງຢ່າງກັບວຽກຂອງທີມ ແລະ ໄດ້ໃຫ້ຄໍາແນະນໍາບາງຢ່າງທີ່ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງພວກເຮົາທຸກຄົນມັກແທ້ໆ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ມີຫຍັງເລີຍ. ຂ້ອຍປະຕິເສດທີ່ຈະຮັບຟັງຄໍາແນະນໍາໃດໆຂອງລາວ. ເມື່ອທຸກຄົນຖາມຫາຄວາມຄິດເຫັນຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍລະເບີດຄວາມໃຈຮ້າຍຂອງຂ້ອຍ ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ອັນໃດກໍ່ໄດ້”. ຈາກນັ້ນ ຜູ້ນຳໄດ້ຈັດການກັບຂ້ອຍ, ໂດຍເວົ້າວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ສະໜັບສະໜູນວຽກຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຕົວຈິງແລ້ວຂ້ອຍຮູ້ສຶກບໍ່ດີ ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ວ່າບໍ່ວ່າຈະເປັນອັນໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດສືບຕໍ່ສະແດງຄວາມຜິດຫວັງຂອງຂ້ອຍອອກໄປໃນວຽກງານຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້. ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດກືນມັນໄດ້ແທ້ໆ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ຖ້າເຈົ້າພຽງແຕ່ຟັງເອື້ອຍຫຼິວຕະຫຼອດເວລາ, ມີຫຍັງທີ່ຈະຕ້ອງປຶກສາຫາລື?” ຂ້ອຍຄິດຢູ່ສະເໝີວ່າຂ້ອຍຖືກຕ້ອງໃນທຸກໆຢ່າງ, ສະນັ້ນ ໃນການສົນທະນາວຽກສອງສາມຄັ້ງຕໍ່ໄປ ຂ້ອຍຍຶດຕິດກັບຄວາມຄິດເຫັນຂອງຂ້ອຍເອງ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ເຫັນດີກັບເອື້ອຍຫຼິວເຖິງແມ່ນວ່າຄໍາແນະນໍາຕ່າງໆຂອງລາວມີເຫດຜົນ. ຂ້ອຍຄິດວ່າລາວກໍາລັງສະແດງອອກ. ມີຄັ້ງໜຶ່ງລາວໄດ້ແນະນຳນັກສະແດງຜູ້ໜຶ່ງ ແລະ ຂ້ອຍໄດ້ຍົກບັນຫາທຸກຢ່າງຂຶ້ນມາກ່ຽວກັບນັກສະແດງຄົນນັ້ນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຄຳແນະນຳຂອງລາວຕົກໄປ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຟັງລາວ. ຂ້ອຍຕ້ອງການເປັນຜູ້ຮັບຜິດຊອບວຽກທັງໝົດ. ສຸດທ້າຍເອື້ອຍຫຼິວກໍ່ຮູ້ສຶກຖືກຈໍາກັດໂດຍຂ້ອຍ ແລະ ຈະບໍ່ໃຫ້ຄໍາແນະນໍາອື່ນໆອີກຕໍ່ໄປ. ໃນລະຫວ່າງເວລານັ້ນ, ເນື່ອງຈາກວ່າຂ້ອຍກໍາລັງດໍາລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ຄວາມໂອ້ອວດ, ອຸບປະນິໄສຊອບທໍາໃນຕົວເອງ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຊອກຫາຄວາມຈິງ, ຈິດໃຈຂອງຂ້ອຍຄ່ອຍໆຕົກລົງສູ່ຄວາມມືດ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຊຶມເສົ້າທຸກໆມື້ ແລະ ມັນເບິ່ງຄືວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ເຊື່ອງພຣະອົງຈາກຂ້ອຍ. ຂ້ອຍບໍ່ມີຫຍັງທີ່ຈະເວົ້າກັບພຣະເຈົ້າໃນຄໍາອະທິຖານ ແລະ ພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຈົມລົງໃນເວລາທີ່ຂ້ອຍອ່ານມັນ. ຈິດໃຈຂອງຂ້ອຍຫວ່າງເປົ່າ ແລະ ຂ້ອຍສັບສົນໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຫັນບັນຫາໃດໆ. ຂ້ອຍກໍາລັງອາໄສຢູ່ໃນສະພາບທີ່ມີຄວາມວິຕົກກັງວົນ ແລະ ສືບຕໍ່ຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າບາງສິ່ງບາງຢ່າງກໍາລັງຈະເກີດຂຶ້ນ.

ສອງສາມມື້ຕໍ່ມາ, ຜູ້ນຳຂອງພວກເຮົາໄດ້ມາຈັດງານຊຸມນຸມກັບພວກເຮົາ. ລາວໄດ້ເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສຂອງຂ້ອຍ ແລະ ເວົ້າວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນໂອ້ອວດເກີນໄປ, ວ່າຂ້ອຍເປັນຜະເດັດການ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍຢ່າງພະລະການ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ຂັດຂວາງວຽກງານຂອງພວກເຮົາແທ້ໆ. ລາວບອກຂ້ອຍໃຫ້ກັບບ້ານເພື່ອເຮັດການເຝົ້າດ່ຽວ ແລະ ການທົບທວນຕົນເອງຢ່າງຈິງຈັງ. ຂ້ອຍຕົກໃຈທີ່ໄດ້ຍິນແນວນັ້ນ, ແຕ່ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈວ່າ: “ໂອ ພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະປະສົບກັບສະຖານະການອັນໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍເຊື່ອວ່າມັນເຮັດຂຶ້ນໂດຍພຣະອົງ ແລະ ຂ້ອຍເຕັມໃຈທີ່ຈະອ່ອນນ້ອມ”. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດນອນຫຼັບໄດ້ໃນຄືນນັ້ນ. ຂ້ອຍກຳລັງຄິດກ່ຽວກັບວ່າຂ້ອຍເປັນຜູ້ກຳ ກັບດົນປານໃດ, ແຕ່ມື້ອື່ນຂ້ອຍຕ້ອງອອກຈາກບ່ອນນັ້ນ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດປ່ອຍມັນໄປໄດ້ ແລະ ຂ້ອຍເສຍໃຈແທ້ໆ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດກັ້ນນໍ້າຕາຂອງຂ້ອຍໄວ້ໄດ້. ຂ້ອຍຕ້ອງການໃຊ້ໂອກາດນັ້ນເພື່ອເຮັດວຽກກ່ຽວກັບການເຝົ້າດ່ຽວຂອງຂ້ອຍ ແລະ ທົບທວນຕົວຂ້ອຍເອງ, ສະນັ້ນຂ້ອຍສາມາດເລືອກຕົວເອງໃຫ້ກັບຄືນບ່ອນທີ່ຂ້ອຍສະດຸດ. ແຕ່ກັບມາບ້ານ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດສຸມໃສ່ພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ມີຄວາມຫຍຸ້ງຍາກແທ້ໆ. ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍສາມາດເຮັດໄດ້ແມ່ນມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮ້ອງຫາພຣະອົງເທື່ອແລ້ວເທື່ອອີກ. ຂ້ອຍເວົ້າວ່າ: “ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍເຈັບປວດຫຼາຍ. ກະລຸນາຊ່ວຍຂ້ອຍ ແລະ ປົກປ້ອງຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍເພື່ອໃຫ້ຂ້ອຍສາມາດເຂົ້າໃຈຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງໃນສະຖານະການນີ້ ແລະ ຮູ້ຕົວເອງ”: ໂດຍການອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ, ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກໍ່ສາມາດຮູ້ສຶກສະຫງົບໄດ້.

ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງສອງສາມຄົນໄດ້ມາກວດເບິ່ງຂ້ອຍໃນມື້ຕໍ່ມາ, ເພື່ອສົນທະນາ ແລະ ຊ່ວຍຂ້ອຍ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ກ່າວເຖິງບາງບັນຫາຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຈື່ໄດ້ວ່າເອື້ອຍນ້ອງຄົນໜຶ່ງ ເວົ້າວ່າ: “ເຈົ້າກາຍເປັນຄົນໂອ້ອວດຫຼັງຈາກປະສົບຜົນສໍາເລັດໃນໝາກຜົນບາງຢ່າງໃນໜ້າທີ່ຂອງເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຕ້ອງການທີ່ຈະມີຄໍາເວົ້າສຸດທ້າຍໃນທຸກໆສິ່ງ. ເຈົ້າກໍາລັງຄວບຄຸມແທ້ໆ ແລະ ບໍ່ມີທາງທີ່ຈະເຮັດວຽກກັບເຈົ້າໄດ້”. ອ້າຍຄົນໜຶ່ງເວົ້າວ່າ: “ໃນການສົນທະນາວຽກ, ພວກເຮົາທຸກຄົນຜ່ອນຄາຍເວລາທີ່ເຈົ້າບໍ່ຢູ່, ແຕ່ທັນທີທີ່ເຈົ້າສະແດງຕົວໃຫ້ເຫັນ ພວກເຮົາທຸກຄົນລ້ວນແຕ່ຖືກຍູ້ໃສ່ຂອບມູມ, ຢ້ານວ່າເຈົ້າຈະຈັດການກັບຄວາມຄິດ ແລະ ແນວຄວາມຄິດຂອງພວກເຮົາລົງ”. ທຸກໆຄໍາເວົ້າທີ່ອອກຈາກປາກຂອງພວກເຂົາຄືກັບມີດດວງໜຶ່ງທີ່ຢູ່ໃນໃຈຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍມີຄວາມລະອາຍໃຈທີ່ຈະປະເຊີນໜ້າກັບພວກເຂົາ ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເປັນຕາຢ້ານຫຼາຍ. ໃນຊີວິດທັງໝົດຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກຄືກັບລົ້ມເຫຼວຂອງຄົນຜູ້ໜຶ່ງ. ມັນຮ້າຍແຮງຫຼາຍທີ່ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງບໍ່ກ້າເຂົ້າຫາຂ້ອຍ ແລະ ຢ້ານເມື່ອພວກເຂົາເຫັນຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ຂ້ອຍຍັງເປັນຄົນທີ່ປົກກະຕິຢູ່ບໍ? ຂ້ອຍເປັນຄົນທີ່ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກອ່ອນໄຫວໄດ້ແນວໃດ?” ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຮູ້ເລີຍວ່າອຸບປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍຈະສາມາດຂັດຂວາງ ແລະ ເຮັດອັນຕະລາຍຕໍ່ຄົນອື່ນໄດ້. ຂ້ອຍຮູ້ຢູ່ແລ້ວວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນໂອ້ອວດ ແລະ ຜູ້ນໍາໄດ້ສົນທະນາກັບຂ້ອຍເລື້ອຍໆ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຄິດຫຍັງຫຼາຍກ່ຽວກັບມັນ. ແທນທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ, ຂ້ອຍຄິດວ່າຄວາມໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍມາຈາກການມີຄວາມສາມາດສູງກວ່າ. ມີໃຜແດ່ທີ່ບໍ່ເຄີຍໂອ້ອວດຖ້າພວກເຂົາມີພອນສະຫວັນ ແລະ ມີຄວາມສາມາດສູງ? ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນເປັນຫຍັງຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຊອກຫາຄວາມຈິງເພື່ອແກ້ໄຂມັນ. ແຕ່ຜ່ານການຊ່ວຍເຫຼືອ ແລະ ການສົນທະນາຂອງບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ, ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກໍ່ພົບຄວາມສະຫງົບສຸກໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ ແລະ ສາມາດເຮັດໃຫ້ຕົວເອງມິດງຽບໄດ້ເພື່ອທົບທວນເຖິງພຶດຕິກໍາຂອງຂ້ອຍ.

ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍທົບທວນນັ້ນ, ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານສອງບົດຂອງພຣະທໍາຂອງພະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າຊົງກ່າວວ່າ: “ຖ້າເຈົ້າມີຄວາມຈິງຢູ່ໃນຕົວເຈົ້າຈິງແທ້, ເສັ້ນທາງທີ່ເຈົ້າຍ່າງກໍຈະເປັນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງໂດຍທໍາມະຊາດ. ປາດສະຈາກຄວາມຈິງແລ້ວ, ມັນງ່າຍທີ່ຈະເຮັດຊົ່ວ ແລະ ເຈົ້າກໍຈະເຮັດມັນ ເຖິງແມ່ນວ່າຈະເປັນຕົວເຈົ້າເອງ. ຕົວຢ່າງ: ຖ້າເຈົ້າມີຄວາມອວດດີ ແລະ ຄວາມທະນົງຕົວ, ເຈົ້າຈະເຫັນວ່າມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະຫຼີກເວັ້ນການທ້າທາຍພຣະເຈົ້າ; ເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກຖືກບີບບັງຄັບໃຫ້ທ້າທາຍພຣະອົງ. ເຈົ້າຈະບໍ່ເຮັດມັນຢ່າງຕັ້ງໃຈ; ແຕ່ເຈົ້າຈະເຮັດມັນພາຍໃຕ້ການຄອບງຳຂອງທຳມະຊາດທີ່ອວດດີ ແລະ ທະນົງຕົວຂອງເຈົ້າ. ຄວາມອວດດີ ແລະ ຄວາມທະນົງຕົວຂອງເຈົ້າຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າໝິ່ນປະມາດພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຫັນພຣະອົງເປັນພຽງສິ່ງມີຊີວິດທີ່ບໍ່ມີຄວາມໝາຍຫຍັງເລີຍ; ພວກມັນຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າສັນລະເສີນຕົວເອງ, ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າສະແດງຕົນຢູ່ສະເໝີ ແລະ ໃນທີ່ສຸດກໍນັ່ງຢູ່ບ່ອນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນປະຈັກພະຍານໃຫ້ຕົວເອງ. ເຈົ້າກໍຈະຫັນປ່ຽນແນວຄິດຂອງເຈົ້າເອງ, ຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າເອງ ແລະ ແນວຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າໃຫ້ເປັນຄວາມຈິງເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບການບູຊາ. ເຫັນບໍ່ວ່າ ພາຍໃຕ້ການຄອບງຳຂອງທຳມະຊາດອັນອວດດີ ແລະ ທະນົງຕົວຂອງພວກເຂົາ, ຜູ້ຄົນໄດ້ເຮັດຊົ່ວຫຼາຍປານໃດ!” (ຄັດຈາກໜັງສືພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 3. ບົດບັນທຶກການສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍ. ມີພຽງການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງເທົ່ານັ້ນ ຄົນໃດໜຶ່ງຈຶ່ງຈະສາມາດບັນລຸການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສ). “ຄວາມອວດດີເປັນສາເຫດຂອງອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງມະນຸດ. ຍິ່ງຜູ້ຄົນອວດດີສໍ່າໃດ, ພວກເຂົາກໍຍິ່ງມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ. ບັນຫານີ້ຮ້າຍແຮງສໍ່າໃດ? ບໍ່ພຽງແຕ່ວ່າຜູ້ຄົນທີ່ມີອຸປະນິໄສທີ່ອວດດີຈະຄິດວ່າທຸກຄົນຢູ່ພາຍໃຕ້ພວກເຂົາ, ແຕ່ສິ່ງທີ່ໂຫດຮ້າຍທີ່ສຸດກໍຄື ພວກເຂົາເຖິງກັບໂອ້ອວດໃສ່ພຣະເຈົ້າ. ດ້ານພາຍນອກ ເຖິງແມ່ນບາງຄົນອາດປາກົດວ່າເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕິດຕາມພຣະອົງ, ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດຕໍ່ພຣະອົງຄືກັບພຣະເຈົ້າເລີຍ. ພວກເຂົາຮູ້ສຶກຢູ່ສະເໝີວ່າພວກເຂົາມີຄວາມຈິງ ແລະ ຄິດວ່າໂລກເປັນຂອງພວກເຂົາເອງ. ນີ້ແມ່ນແກ່ນແທ້ ແລະ ສາເຫດຂອງອຸປະນິໄສທີ່ອວດດີ ແລະ ມັນມາຈາກຊາຕານ. ສະນັ້ນ, ບັນຫາຂອງຄວາມອວດດີຕ້ອງຖືກແກ້ໄຂ. ການຮູ້ສຶກວ່າຄົນໜຶ່ງດີກວ່າຄົນອື່ນ, ນັ້ນເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ສຳຄັນ. ບັນຫາທີ່ຮ້າຍແຮງກໍຄືອຸປະນິໄສທີ່ອວດດີຂອງຄົນໆໜຶ່ງໄດ້ຫ້າມບໍ່ໃຫ້ເຂົາຍອມຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ຍອມຕໍ່ການປົກຄອງຂອງພຣະອົງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະອົງ; ບຸກຄົນດັ່ງກ່າວຮູ້ສຶກຢູ່ສະເໝີວ່າມັກຈະແຂ່ງຂັນກັບພຣະເຈົ້າເພື່ອເອົາອຳນາດເໜືອຄົນອື່ນ. ບຸກຄົນປະເພດນີ້ບໍ່ເຄົາລົບພຣະເຈົ້າແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ, ບໍ່ຕ້ອງເວົ້າເຖິງເລື່ອງການຮັກພຣະເຈົ້າ ຫຼື ການຍອມຕໍ່ພຣະອົງເລີຍ” (ຄັດຈາກການສົນທະນາຂອງພຣະເຈົ້າ). ຂ້ອຍຮູ້ຈາກພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າວ່າຄວາມໂອ້ອວດ ແລະ ຄວາມອວດດີຂອງຂ້ອຍເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍກະບົດ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ. ເນື່ອງຈາກວ່າຂ້ອຍໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ເປັນຜູ້ກໍາກັບ, ເມື່ອຂ້ອຍປະສົບຜົນສຳເລັດບາງຢ່າງ, ຂ້ອຍຄິດວ່າ ມັນເປັນຍ້ອນການເຮັດວຽກໜັກຂອງຕົວຂ້ອຍເອງ, ວ່າຂ້ອຍດີກ່ວາຄົນອື່ນໆ. ຂ້ອຍເລີ່ມບໍ່ເຄົາລົບຄົນອື່ນໆ ແລະ ຍຶດຖືກັບຕົວເອງຢ່າງຫົວແຂງ, ຕ້ອງການມີຄຳເວົ້າສຸດທ້າຍໃນທຸກໆຢ່າງ. ເມື່ອຂ້ອຍບໍ່ປະສົບຜົນສຳເລັດໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍທົບທວນເລີຍວ່າບັນຫາຢູ່ກັບຂ້ອຍ, ແຕ່ພຽງແຕ່ສຸມໃສ່ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຈັດການ ແລະ ໃຫ້ໂອວາດກັບສອນຄົນອື່ນຢ່າງອວດອົ່ງ. ຂ້ອຍເບິ່ງທຸກຄົນຕໍ່າດ້ວຍຄວາມໂອ້ອວດ ແລະ ຄວາມອວດດີ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຫັນຈຸດແຂງຕ່າງໆຂອງຜູ້ໃດອີກເລີຍ ແລະ ຄິດວ່າແນວຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍແມ່ນດີທີ່ສຸດ. ຂ້ອຍກໍາຈັດກັບຄໍາແນະນໍາຕ່າງໆຂອງທຸກໆຄົນໃນແຕ່ລະເທື່ອ ແລະ ຄວບຄຸມ. ຂ້ອຍຜິດພາດທີ່ບໍ່ຮູ້ຕົວເອງຍ້ອນຄວາມໂອ້ອວດ ແລະ ຄວາມອວດດີຂອງຂ້ອຍ ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າຫຼັງຈາກຖືກລິຮານ ແລະ ຈັດການຫຼາຍຄັ້ງ, ຂ້ອຍກໍ່ຈະບໍ່ຍອມຮັບມັນ ຫຼື ທົບທວນຕົວຂ້ອຍເອງ. ຂ້ອຍບໍ່ມີຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະສະແຫວງຫາ. ເມື່ອຄວາມຄືບໜ້າວຽກຂອງຂ້ອຍຊ້າລົງ ແລະ ມັນຊັດເຈນວ່າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຈັດການວຽກໄດ້, ຂ້ອຍຍັງບໍ່ຕ້ອງການເຮັດວຽກກັບຄົນອື່ນ ຫຼື ໃຫ້ພວກເຂົາເຂົ້າມາແຊກແຊງວຽກຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າມັນຈະປະນີປະນອມສິດອໍານາດຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂົ່ມຂູ່ຊື່ສຽງ ແລະ ຕໍາແໜ່ງຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຕ້ອງການເປັນຜູ້ຮັບຜິດຊອບທັງໝົດ ແລະ ຂ້ອຍຕ້ອງການມີຄໍາເວົ້າສຸດທ້າຍ. ບໍ່ແມ່ນຂ້ອຍຍ່າງໄປຕາມເສັ້ນທາງຂອງການຕໍ່ຕ້ານກັບພຣະເຈົ້າບໍ? ເມື່ອເອື້ອຍຫຼິວປະສົບຜົນສໍາເລັດບາງຢ່າງໃນໜ້າທີ່ຂອງລາວທີ່ຂົ່ມຂູ່ຕໍາແໜ່ງຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຮູ້ດີວ່າລາວເວົ້າຖືກ ແລະ ສິ່ງທີ່ລາວແນະນໍາຈະເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ວຽກງານຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ຍອມຮັບມັນ. ແທນທີ່ຂ້ອຍຈະເຮັດໃຫ້ປັ່ນປ່ວນ ແລະ ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງພວກເຮົາເຫັນດີກັບລາວ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຮັບເອົາມັນໄດ້ ແລະ ເອົາຄວາມອຸກອັ່ງຂອງຂ້ອຍອອກໃສ່ໃນວຽກງານຄຣິດຕະຈັກ. ຂ້ອຍພ້ອມແລ້ວທີ່ຈະເຫັນວຽກຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າທົນທຸກເພື່ອປົກປ້ອງຊື່ສຽງ ແລະ ສະຖານະພາບຂອງຂ້ອຍເອງ. ການເຄົາລົບຂອງຂ້ອຍສໍາລັບພຣະເຈົ້າຢູ່ໃສ? ຈິດສໍານຶກ ແລະ ເຫດຜົນຂອງຂ້ອຍຢູ່ໃສ? ຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍໄດ້ດໍາລົງຊີວິດໂດຍອຸປະນິໄສຂອງຊາຕານທີ່ໂອ້ອວດ ແລະ ອວດອົ່ງຂອງຂ້ອຍ, ບັງຄັບເອົາຄວາມຄິດ ແລະ ຄວາມຄິດເຫັນຂອງຂ້ອຍເອງໃສ່ຍັງບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຄືກັບວ່າພວກມັນເປັນຄວາມຈິງ, ເຮັດໃຫ້ຄົນຟັງຂ້ອຍໃນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງ. ນັ້ນບໍ່ແມ່ນບໍທີ່ຕ້ອງການຈະທຽບເທົ່າກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕ້ອງການຄວບຄຸມຄົນອື່ນ? ດົນນານມາແລ້ວທີ່ຂ້ອຍໄດ້ລະເມີດດໍາລັດວ່າດ້ວຍການບໍລິຫານຂອງພຣະເຈົ້າ: “ມະນຸດບໍ່ຄວນສັນລະເສີນຕົວເອງ ຫຼື ຍົກຍ້ອງຕົວເອງ. ມະນຸດຄວນບູຊາ ແລະ ສັນລະເສີນຕໍ່ພຣະເຈົ້າ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ບົດບັນຍັດບໍລິຫານສິບຂໍ້ທີ່ຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າເລືອກໄວ້ຕ້ອງເຊື່ອຟັງໃນຍຸກແຫ່ງລາຊະອານາຈັກ). ໃນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ອຍຢູ່ໃນຕຳແໜ່ງທີ່ບໍ່ແນ່ນອນ. ມັນເບິ່ງຄືວ່າຂ້ອຍກໍາລັງເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍທຸກໆມື້, ວ່າຂ້ອຍມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນກ່ຽວກັບການໃຊ້ຈ່າຍຕົວເອງ, ແຕ່ຂ້ອຍໄດ້ເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສຂອງຊາຕານໃນທຸກໆດ້ານ. ການກະທຳຕ່າງໆຂອງຂ້ອຍລ້ວນແຕ່ຂັດກັບຄວາມຈິງ, ຂ້ອຍໄດ້ລົບກວນວຽກງານຂອງຄຣິດຕະຈັກ. ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດຄວາມຊົ່ວ, ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ ແລະ ກະທໍາຜິດຕໍ່ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ! ຂ້ອຍສົງໄສວ່າຂ້ອຍໄປຮອດຈຸດນັ້ນໄດ້ແນວໃດ. ມັນເປັນຍ້ອນວ່າຂ້ອຍມີລັກສະນະໂອ້ອວດ, ແຂງກະດ້າງດັ່ງກ່າວ. ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຍອມຮັບຄວາມຈິງ, ສະນັ້ນຂ້ອຍຈົບລົງດ້ວຍການນໍາໂທສະຂອງພຣະເຈົ້າມາໃຫ້ຂ້ອຍ. ຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍໄດ້ຮັບຄວາມເສື່ອມໂຊມຢ່າງໜັກຈາກຊາຕານ, ວ່າຂ້ອຍຂາດຄວາມເປັນຈິງຂອງຄວາມຈິງທັງໝົດ. ການສາມາດປະຕິບັດໜ້າທີ່ອັນສໍາຄັນຄືພຣະເຈົ້າໄດ້ຍົກລະດັບຂ້ອຍຂຶ້ນ ແລະ ການປະສົບຜົນສຳເລັດບາງຢ່າງໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍແມ່ນຂຶ້ນກັບວຽກງານຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດທັງໝົດ, ບໍ່ແມ່ນເພາະວ່າຂ້ອຍມີຄວາມສາມາດທັງນັ້ນ. ຂ້ອຍເຫັນວ່າເມື່ອຂ້ອຍເພິ່ງພາອາໄສຄວາມໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດໄດ້ຢຸດການເຮັດວຽກ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ສາມາດແກ້ໄຂບັນຫາ ຫຼື ແກ້ໄຂອັນໃດໄດ້ເລີຍ. ແຕ່ເຖິງປານນັ້ນ, ຂ້ອຍຍັງຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍບໍ່ເປັນຫຍັງ. ຂ້ອຍເປັນຄົນໂອ້ອວດເກີນເຫດຜົນ, ໂດຍປາດສະຈາກຄວາມຮູ້ສຶກຕົວເອງ. ພຽງແຕ່ຕອນນັ້ນຂ້ອຍເລີ່ມຮູ້ສຶກເບື່ອໜ່າຍ ແລະ ກຽດຊັງຕໍ່ກັບລັກສະນະທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍ.

ຕໍ່ມາຂ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ຈາກພຣະເຈົ້າ: “ພວກເຈົ້າທຸກຄົນດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນດິນແດນແຫ່ງຄວາມບາບ ແລະ ຄວາມຜິດສິນທໍາ ແລະ ພວກເຈົ້າທຸກຄົນແມ່ນຄົນທີ່ຜິດສິນທໍາ ແລະ ເປັນຄົນບາບ. ໃນປັດຈຸບັນ ພວກເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ຈະໄດ້ເຝົ້າເບິ່ງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ສໍາຄັນໄປກວ່ານັ້ນ ພວກເຈົ້າໄດ້ຮັບການຂ້ຽນຕີ ແລະ ການພິພາກສາ, ພວກເຈົ້າໄດ້ຮັບຄວາມລອດພົ້ນຢ່າງເລິກເຊິ່ງແທ້ໆ ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ພວກເຈົ້າໄດ້ຮັບຄວາມຮັກທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດ, ພຣະເຈົ້າຮັກພວກເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ. ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ມີເຈດຕະນາຮ້າຍ. ມັນເປັນຍ້ອນຄວາມຜິດບາບຂອງພວກເຈົ້າ, ພຣະອົງພິພາກສາພວກເຈົ້າ ເພື່ອວ່າພວກເຈົ້າຈະກວດສອບຕົນເອງ ແລະ ຮັບຄວາມລອດພົ້ນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ນີ້. ທັງໝົດນີ້ກໍເພື່ອຈຸດປະສົງໃນການເຮັດມະນຸດໃຫ້ສົມບູນ. ຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນຈົນຈົບ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ກະທໍາຢ່າງສຸດຄວາມສາມາດຂອງພຣະອົງ ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ມະນຸດລອດພົ້ນ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະທຳລາຍມະນຸດທີ່ພຣະອົງສ້າງຂຶ້ນມາດ້ວຍມືຂອງພຣະອົງຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ຕອນນີ້ ພຣະອົງໄດ້ມາຢູ່ທ່າມກາງພວກເຈົ້າເພື່ອປະຕິບັດພາລະກິດ ແລະ ຄວາມລອດພົ້ນຍິ່ງບໍ່ແມ່ນຄວາມລອດພົ້ນຫຼາຍກວ່າເກົ່າບໍ? ຖ້າພຣະອົງກຽດຊັງພວກເຈົ້າ, ພຣະອົງຍັງຈະປະຕິບັດພາລະກິດທີ່ສໍາຄັນດັ່ງນັ້ນເພື່ອນໍາພາພວກເຈົ້າດ້ວຍຕົວພຣະອົງເອງບໍ? ເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງຕ້ອງທົນທຸກແບບນັ້ນ? ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກຽດຊັງພວກເຈົ້າ ຫຼື ມີເຈດຕະນາຮ້າຍຕໍ່ພວກເຈົ້າ. ພວກເຈົ້າຄວນຮູ້ວ່າ ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແມ່ນຄວາມຮັກທີ່ແທ້ຈິງທີ່ສຸດ. ມັນເປັນຍ້ອນຜູ້ຄົນບໍ່ເຊື່ອຟັງ ພຣະອົງຈຶ່ງຕ້ອງໄດ້ຊ່ວຍພວກເຂົາໃຫ້ລອດພົ້ນຜ່ານການພິພາກສາ; ຖ້າບໍ່ສະນັ້ນ, ການຊ່ວຍພວກເຂົາໃຫ້ລອດພ້ົນກໍເປັນໄປບໍ່ໄດ້” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເບື້ອງຫຼັງແທ້ຈິງຂອງພາລະກິດແຫ່ງການເອົາຊະນະ (4)). ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າຫຼາຍເທື່ອຊໍ້າໄປຊໍ້າມາ. ຂ້ອຍມີຄວາມຮູ້ສຶກອົບອຸ່ນ ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຕື່ນເຕັ້ນຫຼາຍ. ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນສິ່ງນັ້ນ, ໂດຍການເປີດເຜີຍຂ້ອຍແບບນັ້ນ, ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກ່າວໂທດ ຫຼື ກໍາຈັດຂ້ອຍ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຫຍຸ້ງຍາກສໍາລັບຂ້ອຍໂດຍຄວາມຕັ້ງໃຈ. ພຣະອົງໄດ້ເຮັດມັນແທ້ໆເພື່ອຄວາມຢູ່ລອດຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍມີລັກສະນະໂອ້ອວດ, ແຂງກະດ້າງ ແລະ ພຣະເຈົ້າຮູ້ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການ. ໂດຍການສູນເສຍໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຖືກລິຮານ ແລະ ຈັດການໂດຍບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ, ຂ້ອຍໄດ້ມາຮູ້ຈັກກັບອຸປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດຂອງຕົວຂ້ອຍເອງ ແລະ ສາມາດທົບທວນກ່ຽວກັບເສັ້ນທາງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເດີນໄປ ແລະ ກັບໃຈແທ້ໆ ຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ສະນັ້ນຂ້ອຍຈະບໍ່ກະບົດ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະອົງອີກຕໍ່ໄປ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ຂ້ອຍປະສົບກັບຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ການກະທົບໃນແງ່ລົບ ໂດຍຜ່ານຂະບວນການນັ້ນ, ໂດຍປາສະຈາກການຕັດສິນ ແລະ ການລົງໂທດແບບນັ້ນ, ຫົວໃຈທີ່ມືນຊາຂອງຂ້ອຍຍັງບໍ່ສາມາດຖືກປຸກຂຶ້ນມາໄດ້. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດທົບທວນພຶດຕິກໍາຂອງຂ້ອຍ ຫຼື ມາຮູ້ຈັກອຸປະນິໄສອັນຊອບທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດກັບໃຈຢ່າງແທ້ຈິງຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ມີພຽງແຕ່ຈະຕໍ່ຕ້ານພຣະອົງເທົ່ານັ້ນ, ໃນທີ່ສຸດກໍ່ກະທໍາຜິດຕໍ່ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ ແລະ ຖືກລົງໂທດ. ໃນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍໄດ້ປະສົບກັບຕົວເອງວ່າການຕັດສິນ ແລະ ການເປີດເຜີຍພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າເປັນການປົກປ້ອງຂອງພຣະອົງສໍາລັບຂ້ອຍ ແລະ ເປັນຄວາມຮັກທີ່ແທ້ຈິງ. ຂ້ອຍຂອບໃຈພຣະເຈົ້າເມື່ອຂ້ອຍສໍານຶກໃນເລື່ອງນີ້ ແລະ ຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍຄວນໄລ່ຕາມຄວາມຈິງຢ່າງຈິງຈັງໃນອະນາຄົດເພື່ອຂ້ອຍຈະສາມາດປະລະອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມໂຊມຂອງຂ້ອຍ ແລະ ດໍາເນີນຊີວິດທີ່ເປັນຄ້າຍຄືມະນຸດໃນໄວໆນີ້.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຍັງສືບຕໍ່ອະທິຖານ ແລະ ສະແຫວງຫາ. ຂ້ອຍສົງໄສວ່າຂ້ອຍຈະຢຸດການດໍາລົງຊີວິດໂດຍອຸປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຢຸດການຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ. ໃນຂະນະທີ່ກໍາລັງສະແຫວງຫາ, ຂ້ອຍກໍໄດ້ອ່ານພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ຈາກພຣະເຈົ້າ: “ທຳມະຊາດທີ່ອວດດີເຮັດໃຫ້ເຈົ້າດື້ດ້ານ. ເມື່ອຜູ້ຄົນມີອຸປະນິໄສທີ່ດື້ດ້ານນີ້, ພວກເຂົາຈະບໍ່ມີແນວໂນ້ມທີ່ຈະເຮັດຕາມອຳເພີໃຈ ແລະ ບໍ່ຮອບຄອບບໍ? ແລ້ວເຈົ້າຈະແກ້ໄຂການເຮັດຕາມອຳເພີໃຈ ແລະ ຄວາມບໍ່ຮອບຄອບຂອງເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ? ເມື່ອເຈົ້າມີແນວຄິດ, ເຈົ້າກໍບອກມັນກັບຄົນອື່ນ ແລະ ເວົ້າສິ່ງທີ່ເຈົ້າຄິດ ແລະ ເຊື່ອກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ເຈົ້າກໍສື່ສານກັບທຸກຄົນກ່ຽວກັບມັນ. ຢ່າງທຳອິດ, ເຈົ້າສາມາດໃຫ້ແສງສະຫວ່າງໃນມຸມມອງຂອງເຈົ້າ ແລະ ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ; ນີ້ແມ່ນບາດກ້າວທຳອິດທີ່ເຈົ້ານໍາເຂົ້າສູ່ການປະຕິບັດເພື່ອເອົາຊະນະອຸປະນິໄສທີ່ເຮັດຕາມອຳເພີໃຈ ແລະ ບໍ່ຮອບຄອບນີ້. ບາດກ້າວທີ່ສອງເກີດຂຶ້ນ ເມື່ອຄົນອື່ນສະແດງຄຳຄິດເຫັນທີ່ກົງກັນຂ້າມ, ເຈົ້າສາມາດປະຕິບັດຫຍັງເພື່ອເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາບໍ່ເຮັດຕາມອຳເພີໃຈ ແລະ ບໍ່ຮອບຄອບ? ກ່ອນອື່ນ ເຈົ້າຕ້ອງມີທ່າທີທີ່ຖ່ອມຕົວ, ປະຖິ້ມສິ່ງທີ່ເຈົ້າເຊື່ອວ່າຖືກຕ້ອງ ແລະ ປ່ອຍໃຫ້ທຸກຄົນມີການໂອ້ລົມ. ເຖິງແມ່ນເຈົ້າເຊື່ອວ່າຫົນທາງຂອງເຈົ້າຖືກຕ້ອງ, ເຈົ້າບໍ່ຄວນສືບຕໍ່ເຮັດມັນ. ກ່ອນອື່ນໝົດ, ນັ້ນເປັນບາດກ້າວໄປຂ້າງໜ້າປະເພດໜຶ່ງ; ມັນສະແດງເຖິງທ່າທີຂອງການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ, ການປະຕິເສດຕົນເອງ ແລະ ການປະຕິບັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກທີ່ເຈົ້າມີທ່າທີນີ້, ໃນເວລາດຽວກັນທີ່ເຈົ້າບໍ່ຍຶດຕິດກັບຄວາມຄິດເຫັນຂອງເຈົ້າເອງ, ເຈົ້າກໍອະທິຖານ. ຍ້ອນວ່າເຈົ້າບໍ່ສາມາດແຍກແຍະສິ່ງທີ່ຖືກຈາກສິ່ງທີ່ຜິດ, ເຈົ້າຈຶ່ງປ່ອຍໃຫ້ພຣະເຈົ້າເປີດເຜີຍ ແລະ ບອກເຈົ້າກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ດີທີ່ສຸດ ແລະ ສິ່ງເໝາະສົມທີ່ສຸດທີ່ຈະເຮັດ. ຍ້ອນທຸກຄົນເຂົ້າຮ່ວມການໂອ້ລົມ, ພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຈຶ່ງນໍາແສງສະຫວ່າງທັງໝົດມາໃຫ້ກັບເຈົ້າ” (ຄັດຈາກການສົນທະນາຂອງພຣະເຈົ້າ). ຂ້ອຍພົບເສັ້ນທາງການປະຕິບັດຈາກພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ. ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການດໍາລົງຊີວິດດ້ວຍຄວາມໂອ້ອວດ ຫຼື ເປັນຕົວເອງຢູ່ໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍເອງ, ຂ້ອຍຕ້ອງມີຫົວໃຈແຫ່ງການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ເຄົາລົບຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍຕ້ອງຮ່ວມມືກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ເມື່ອມີຄວາມເຫັນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ຂ້ອຍຄວນຈະສາມາດປະຕິເສດຕົນເອງ ແລະ ປະລະຄວາມເປັນຕົວຕົນຂອງຂ້ອຍໄປ, ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ ແລະ ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ. ພຽງແຕ່ມີແນວຄິດຄືແນວນັ້ນ ຂ້ອຍຈະໄດ້ຮັບຄວາມສະຫວ່າງຈາກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດໄດ້ງ່າຍຂຶ້ນ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍໄປຈົນກະທັ້ງຂັດຂືນ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ ແລະ ທໍາລາຍວຽກງານຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າສໍາລັບການຍຶດຕິດກັບແນວຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍເອງ. ການຮັບຮູ້ສິ່ງທັງໝົດນີ້ເປັນຄືກັບແສງສະຫວ່າງທີ່ສ່ອງແສງຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານວ່າ: “ພຣະເຈົ້າ, ນັບແຕ່ນີ້ໄປ, ຂ້ອຍຫວັງຈະເຮັດວຽກຮ່ວມກັນກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຢ່າງກົມກຽວເພື່ອວ່າພວກເຮົາຈະສາມາດສະແຫວງຫາຄວາມຈິງຮ່ວມກັນ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຮົາອີງຕາມຫຼັກການຕ່າງໆ”.

ຫຼັງຈາກນັ້ນບໍ່ດົນ ຂ້ອຍໄດ້ຖືກຂໍໃຫ້ຂຽນຕົວອັກສອນດ້ວຍມືເປັນສອງສາມແຖວສໍາລັບໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຍິນເລື່ອງນີ້, ຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ຕົວອັກສອນສອງສາມຕົວຂອງການຂຽນຕົວອັກສອນແມ່ນບໍ່ມີຫຍັງເລີຍ. ຂ້ອຍໄດ້ສຶກສາການຂຽນ ໜັງສື, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງໝັ້ນໃຈຫຼາຍກ່ຽວກັບການເຮັດອັນນີ້”. ຂ້ອຍໄດ້ຂຽນສອງສາມແບບອອກມາ ແລະ ຫຼັງຈາກເບິ່ງພວກມັນແລ້ວ, ເອື້ອຍຫຼິວເວົ້າວ່າ: “ຂ້ອຍເດົາວ່າມັນບໍ່ຂີ້ຮ້າຍເລີຍ”. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກລັງກຽດຕໍ່ລາວອີກເທື່ອໜຶ່ງ ແລະ ຄິດວ່າ: “ເຈົ້າເວົ້າແບບນັ້ນຢ່າງບໍ່ເຕັມໃຈ. ການຂຽນອັກສອນຂອງຂ້ອຍແມ່ນບໍ່ດີແທ້ໆບໍ? ຂ້ອຍໄດ້ສຶກສາອັນນີ້, ມັນເປັນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເກັ່ງ. ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ກ່ຽວກັບມັນຫຼາຍກວ່າເຈົ້າບໍ? ຂ້ອຍສາມາດບອກໄດ້ວ່າເຈົ້າບໍ່ມີສາຍຕາຕໍ່ກັບເລື່ອງແບບນີ້ ແລະ ເຈົ້າຕັ້ງໃຈຫຼອກລວງຢູ່”. ແຕ່ໃນຂະນະທີ່ຄວາມຄິດເຫຼົ່ານັ້ນແລ່ນຜ່ານຈິດໃຈຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຮູ້ທັນທີວ່າຂ້ອຍຜິດ. ນັ້ນບໍ່ໄດ້ເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດອີກເທື່ອບໍ? ຂ້ອຍບໍ່ສູນເສຍເວລາໃນການມາຫາພຣະເຈົ້າໃນການອະທິຖານວ່າ: “ໂອ ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍຕ້ອງການມີທັດສະນະທີ່ສະແຫວງຫາ ແລະ ເຊື່ອຟັງ, ເພື່ອໃຫ້ຕົນເອງຢູ່ຫ່າງໄກ, ແລະ ໃຫ້ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຂອງຂ້ອຍເພື່ອໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ”. ຂ້ອຍຂຽນອີກສະບັບໜຶ່ງທີ່ມີແນວຄິດຄືແນວນັ້ນ ແລະ ເມື່ອເອື້ອຍຫຼິວເຫັນມັນ, ລາວໄດ້ໃຫ້ຄໍາແນະນໍາຕ່າງໆເພີ່ມເຕີມ, ຖາມວ່າຂ້ອຍສາມາດເຮັດໃຫ້ມັນປານີດກວ່ານີ້ໄດ້ບໍ. ຕົວຈິງແລ້ວ, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຈຳນວນໜຶ່ງເວົ້າວ່າມັນເບິ່ງຄືວ່າດີແລ້ວ. ອີງຕາມວິທີທີ່ຂ້ອຍເຄີຍເປັນມາກ່ອນ, ຖ້າຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍຖືກ ແລະ ຄົນອື່ນເຫັນດີນໍາຂ້ອຍຄືກັນ, ມັນບໍ່ມີຫຍັງຈະຕ້ອງໄດ້ເວົ້າອີກ ແລະ ຂ້ອຍຈະຂຸດສົ້ນຂອງຂ້ອຍຕື່ມອີກ. ແຕ່ນັ້ນບໍ່ແມ່ນຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍໃນເວລານັ້ນ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງກໍາລັງສະເໜີທັດສະນະທີ່ແຕກຕ່າງກັນໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາຄິດກ່ຽວກັບໜ້າທີ່ຂອງພວກເຮົາ. ບໍ່ມີໃຜເຮັດມັນເພື່ອສ້າງຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃຫ້ກັບໃຜ. ແນວຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງຖືກຕ້ອງ. ໃນທີ່ສຸດ, ພວກເຮົາຕ້ອງຕັດສິນໃຈວ່າອັນໃດຈະບັນລຸຜົນດີທີ່ສຸດໃນໜ້າທີ່ຂອງພວກເຮົາ”. ດ້ວຍຄວາມຄິດນີ້, ຂ້ອຍໄດ້ລິເລີ່ມ ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ຈະເປັນແນວໃດຖ້າຂ້ອຍຈະແຕ້ມຂຶ້ນອີກແບບ ແລະ ພວກເຈົ້າສາມາດຕັດສິນໃຈວ່າອັນໃດແມ່ນດີທີ່ສຸດ. ໃຊ້ອັນໃດກໍ່ຕາມທີ່ເຈົ້າມັກຫຼາຍກວ່າ”. ເມື່ອຂຽນດ້ວຍແນວຄິດຄືແນວນັ້ນ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກໃຈເຢັນ ແລະ ສະຫງົບໃຈຫຼາຍ ແລະ ການເສຍໜ້າກໍ່ບໍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍອີກ. ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍເຮັດສຳເລັດ, ຂ້ອຍໄດ້ຖາມພວກເຂົາເພື່ອຄຳຕິຊົມເພີ່ມເຕີມ ແລະ ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໄດ້ໃຫ້ຄຳແນະນຳທີ່ຫຼາກຫຼາຍແກ່ຂ້ອຍ. ພວກມັນທັງໝົດແມ່ນສົມເຫດສົມຜົນ. ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຕອນນັ້ນແມ່ນວ່າຕົວຈິງແລ້ວຂ້ອຍມີຄວາມຜິດຫຼາຍຢ່າງ ແລະ ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງມີຈຸດແຂງຫຼາຍບ່ອນທີ່ຂ້ອຍບໍ່ມີ. ແນວຄວາມຄິດ ແລະ ຄໍາແນະນໍາຂອງພວກເຂົາຫຼາຍອັນໄດ້ແກ້ໄຂຈຸດອ່ອນຂອງຂ້ອຍ. ສະນັ້ນຜ່ານການຊ່ວຍເຫຼືອຂອງທຸກຄົນ, ຜ່ານການແກ້ໄຂຈຸດອ່ອນຂອງກັນແລະກັນ, ພວກເຮົາປະສົບຜົນສໍາເລັດຫຼາຍຂຶ້ນໃນໜ້າທີ່ຂອງພວກເຮົາໃນທີ່ສຸດ. ຫຼັງຈາກເຮັດວຽກຮ່ວມກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງດ້ວຍວິທີນີ້ມາໄລຍະໜຶ່ງ ຂ້ອຍເລີ່ມຮູ້ສຶກສະຫງົບສຸກແທ້ໆ ແລະ ໃກ້ຊິດກັບຄົນອື່ນຫຼາຍຂຶ້ນ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເປັນຄົນອວດອົ່ງ ຫຼື ສູງສົ່ງ ແລະ ແຂງແຮງຄືແຕ່ກ່ອນ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ຍາກເມື່ອຄົນອື່ນມາໃກ້ຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຍັງພົບວ່າມັນບໍ່ຍາກເລີຍທີ່ຈະຍອມຮັບຄໍາແນະນໍາຕ່າງໆຂອງບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ຂ້ອຍສາມາດຮັບເອົາສິ່ງທີ່ພວກເຂົາບອກຂ້ອຍກ່ຽວກັບຂໍ້ບົກພ່ອງຕ່າງໆຂອງຂ້ອຍໃນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ. ບາງສິ່ງເກີດຂຶ້ນທີ່ຂ້ອຍບໍ່ມັກ ແລະ ຂ້ອຍໄດ້ເປີດເຜີຍຄວາມໂອ້ອວດບາງຢ່າງ, ແຕ່ດ້ວຍຄໍາເຕືອນຂອງບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ຂ້ອຍສາມາດເຂົ້າໄປຫາພຣະເຈົ້າໄດ້ທັນທີ. ຂ້ອຍເຕັມໃຈທີ່ຈະປະລະຕົວຂ້ອຍເອງ, ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍດ້ວຍຫຼັກການຕ່າງໆ. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຜ່ານສິ່ງທັງໝົດນີ້, ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍປະສົບແທ້ໆຈາກຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍກໍ່ຄືຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຄວາມສຸກທີ່ແທ້ຈິງ. ຂ້ອຍເຫັນວ່າໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍສາມາດເອົາພຣະທໍາຂອງພະເຈົ້າບາງອັນມາປະຕິບັດໄດ້, ເຊິ່ງມັນຍາກສໍາລັບຂ້ອຍມາກ່ອນ. ການປະລະຕົວຂ້ອຍເອງ ແລະ ຍອມຮັບຄຳແນະນຳຕ່າງໆຂອງຄົນອື່ນແມ່ນຍາກຫຼາຍ, ແຕ່ດຽວນີ້ຂ້ອຍສາມາດປະຕິບັດພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ໜ້ອຍໜຶ່ງ. ໃນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍກໍ່ສາມາດດໍາເນີນຊີວິດເປັນຄ້າຍຄືມະນຸດຢູ່ໄດ້ໜ້ອຍໜຶ່ງ. ຂ້ອຍບໍ່ອວດອົ່ງຄືກັບທີ່ຂ້ອຍເຄີຍເປັນມາກ່ອນ, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເປັນຕາລັງກຽດຫຼາຍຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ໄດ້ຈໍາກັດຄົນອື່ນຄືກັບທີ່ຂ້ອຍເຄີຍເຮັດມາກ່ອນ. ເມື່ອໃດກໍ່ຕາມທີ່ຂ້ອຍຄິດເຖິງສິ່ງທັງໝົດນັ້ນ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂອບໃຈພຣະເຈົ້າຫຼາຍ. ຖ້າມັນບໍ່ແມ່ນເພື່ອພຣະເຈົ້າທີ່ຈັດການກັບຂ້ອຍ ແລະ ລິຮານຂ້ອຍ, ໂດຍປາສະຈາກການຕັດສິນ ແລະ ການເປີດເຜີຍພຣະທໍາຂອງພຣະອົງ, ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ອຍຈະໂອ້ອວດ ຫຼື ເສື່ອມໂຊມຫຼາຍປານໃດຕອນນີ້. ຄວາມເຂົ້າໃຈເລັກນ້ອຍ ແລະ ການປ່ຽນແປງທີ່ຂ້ອຍບັນລຸໄດ້ໃນມື້ນີ້ແມ່ນຂຶ້ນກັບການຕັດສິນ ແລະ ການລົງໂທດຂອງພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າທັງໝົດ.