ໂດຍ ຊິນເຊີ້, ເກົາຫຼີໃຕ້

ໃນເດືອນມິຖຸນາຂອງປີ 2018, ຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າຮ່ວມການຝຶກຊ້ອມສໍາລັບການສະແດງປະສານສຽງເພງແຫ່ງອານາຈັກ. ເມື່ອຄິດວ່າຂ້ອຍຈະຂຶ້ນເທິງເວທີ ແລະ ຮ້ອງເພງສັນລະເສີນເພື່ອສັນລະເສີນ ແລະ ເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເປັນກຽດ ແລະ ພູມໃຈຫຼາຍ. ຂ້ອຍຍັງໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ, ໂດຍເວົ້າວ່າຂ້ອຍຈະເຮັດສຸດຄວາມສາມາດຂອງຂ້ອຍໃນການຝຶກຊ້ອມ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໃຫ້ດີ. ເມື່ອຂ້ອຍເລີ່ມຝຶກຊ້ອມການສະແດງອອກທາງໃບໜ້າ ແລະ ທ່າເຕັ້ນຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍກໍ່ດຸໝັ່ນແທ້ໆ ແລະ ທຸ້ມເທໃນການຝຶກຊ້ອມ, ແຕ່ເນື່ອງຈາກຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ຫຍັງເລີຍກ່ຽວກັບການຮ້ອງເພງ ແລະ ການເຕັ້ນ ແລະ ການສະແດງອອກຂອງຂ້ອຍມີຄວາມແຂງກະດ້າງ, ມັນຈຶ່ງມີຊ່ອງວ່າງທີ່ຊັດເຈນໃນຄວາມສາມາດລະຫວ່າງຂ້ອຍ ແລະ ຄົນອື່ນ. ຄູສອນຂອງພວກເຮົາຊີ້ໃຫ້ເຫັນບັນຫາຂອງຂ້ອຍຢູ່ສະເໝີ. ຫຼັງຈາກຊ່ວງເວລາໜຶ່ງ, ຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມຮູ້ສຶກທໍ້ຖອຍ, ຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າ ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະເຮັດວຽກໜັກສໍ່າໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ດີຂຶ້ນເລີຍ ແລະ ເມື່ອມີການມອບໝາຍຕໍາແໜ່ງ, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ເປັນນັກຮ້ອງ ແລະ ນັກເຕັ້ນທີ່ດີຈະຢູ່ທາງໜ້າຢ່າງແນ່ນອນ ແລະ ຂ້ອຍພຽງແຕ່ເປັນຜູ້ເຕີມເຕັມຢູ່ໃນແຖວຫຼັງ. ຂ້ອຍຫ້າວຫັນໜ້ອຍລົງເທື່ອລະໜ້ອຍໃນການຝຶກຊ້ອມ ແລະ ຂ້ອຍເລີ່ມປາກົດຕົວຊ້າເມື່ອໃດກໍ່ຕາມທີ່ຂ້ອຍສາມາດເຮັດໄດ້. ສຳລັບການຖ່າຍທຳຄັ້ງທຳອິດຂອງພວກເຮົາ, ຂ້ອຍຖືກຈັດໃຫ້ຢູ່ໃນແຖວຫຼັງສຸດ, ຫ່າງໄປດ້ານຂ້າງ. ຂ້ອຍຂ້ອນຂ້າງບໍ່ພໍໃຈ ໂດຍຄິດວ່າ, “ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເກັ່ງຂະໜາດນັ້ນໃນສິ່ງນີ້ ແລະ ບໍ່ມີທາງທີ່ຂ້ອຍຈະປຽບທຽບກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ທີ່ສາມາດຮ້ອງເພງ ແລະ ເຕັ້ນລໍາໄດ້. ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະຝຶກຊ້ອມໜັກສໍ່າໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ຢູ່ໃນມາດຕະຖານແຖວໜ້າຈັກເທື່ອ ແລະ ບໍ່ມີທາງທີ່ກ້ອງຈະເຫັນຂ້ອຍ. ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງຄວນທຸ້ມເທຫຼາຍໃນການຝຶກຊ້ອມ? ການເຮັດພໍແລ້ວມືແລ້ວຕີນກໍ່ຈະດີພໍແລ້ວ”. ຕັ້ງແຕ່ນັ້ນເປັນຕົ້ນມາ, ຂ້ອຍກໍ່ມີຄວາມສາມາດໜ້ອຍລົງເລື້ອຍໆທີ່ຈະຮວບຮວມແຮງຈູງໃຈໃດໜຶ່ງ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍບໍ່ເຕັ້ນດ້ວຍທ່າທີ່ຖືກຕ້ອງ ແຕ່ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ໄດ້ໃສ່ຄວາມພະຍາຍາມເຂົ້າໃນການແກ້ໄຂພວກມັນ. ບາງຄັ້ງ ຄູສອນບອກພວກເຮົາວ່າພວກເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງເອົາໃຈໃສ່ຕື່ມ ແລະ ຖ້າການສະແດງອອກ ແລະ ການນໍາສະເໜີຂອງບຸກຄົນໜຶ່ງຜິດພ້ຽນໄປ, ມັນຈະສົ່ງຜົນຕໍ່ໂຄງການທັງໝົດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ການຖ່າຍທຳຊັກຊ້າ. ການໄດ້ຍິນສິ່ງນັ້ນມີຜົນກະທົບຕໍ່ຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍຄວນຈື່ຜົນຕາມມາໂດຍລວມ, ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍຈະພະຍາຍາມຢ່າງໜັກໜ້ອຍໜຶ່ງ ແລະ ແລ້ວກໍ່ຈົມລົງໄປສູ່ການບໍ່ມີແຮງຈູງໃຈ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຝຶກຊ້ອມເພງ ແລະ ທ່າເຕັ້ນໃນທຸກມື້ໂດຍບໍ່ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນ, ໂດຍບໍ່ຮູ້ສຶກເຖິງການຊີ້ນໍາຫຍັງຈາກພຣະເຈົ້າ. ມີທ່າເຕັ້ນບາງຢ່າງທີ່ຂ້ອຍຝຶກຊ້ອມເປັນເວລາດົນ, ແຕ່ກໍ່ບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ມັນຖືກຕ້ອງໄດ້. ເມື່ອທຸກຄົນໂອ້ລົມກັບກ່ຽວກັບຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບເນື້ອເພງ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດໂອ້ລົມດ້ວຍຄວາມເຂົ້າໃຈໃດໜຶ່ງແທ້ໆ. ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ສຶກວ່າໄດ້ຮັບການດົນບັນດານຫຍັງເລີຍ ເມື່ອຂ້ອຍກຳລັງຮ້ອງເພງ ແລະ ໃນວິດີໂອ ສາຍຕາຂອງຂ້ອຍບໍ່ມີຊີວິດຊີວາ ແລະ ການສະແດງອອກຂອງຂ້ອຍກໍ່ໄຮ້ຊີວິດຊີວາ. ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດມີຄວາມສຸກໃນການເບິ່ງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆວ່າການຝຶກຊ້ອມເປັນຕາເບື່ອໜ່າຍ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດລໍຖ້າໃຫ້ໂຄງການນັ້ນສຳເລັດແທ້ໆ ເພື່ອວ່າຂ້ອຍຈະສາມາດໄປເຮັດໜ້າທີ່ອື່ນ.

ເມື່ອແຜນຜັງຕຳແໜ່ງເທິງເວທີອອກມາ, ຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍຈະບໍ່ໄດ້ຢູ່ຕໍ່ໜ້າກ້ອງໃນບາງຕໍາແໜ່ງ ແລະ ຂ້ອຍເຖິງກັບຮູ້ສຶກໝົດຫວັງຫຼາຍກວ່າເກົ່າ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ, “ຂ້ອຍບໍ່ເກັ່ງໃນເລື່ອງນີ້ເລີຍ, ແຕ່ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ໄດ້ຂີ້ຮ້າຍຂະໜາດນັ້ນເຊັ່ນກັນ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຢູ່ໃນແຖວໜ້າ, ຢ່າງໜ້ອຍ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຢູ່ຕໍ່ໜ້າກ້ອງໃນສາກເຫຼົ່ານີ້ບໍ? ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງຖືກລະເວັ້ນ? ຕະຫຼອດເວລານີ້, ບໍ່ແມ່ນຂ້ອຍໄດ້ຝຶກຊ້ອມໂດຍບໍ່ມີຜົນຫຍັງບໍ? ຖ້າຂ້ອຍຮູ້ແບບນີ້ມາກ່ອນ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ວຸ້ນວາຍໃນການຝຶກຊ້ອມທ່າເຕັ້ນເຫຼົ່ານີ້ທັງໝົດ”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ເມື່ອໃດກໍ່ຕາມທີ່ຂ້ອຍຢູ່ຕໍ່ໜ້າມຸມກ້ອງ ຂ້ອຍກໍ່ຈະເຮັດຕາມຢ່າງມີຄວາມສຸກ, ແຕ່ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນທີ່ນັ້ນ ແລະ ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຝຶກຊ້ອມໃຫ້ແລ້ວມືແລ້ວຕີນ. ຫຼັງຈາກທີ່ການຖ່າຍທຳທັງໝົດສຳເລັດລົງ, ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກບໍ່ສະຫງົບສຸກ ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຍິນທຸກຄົນລົມກັນຢູ່ໃນການເຕົ້າໂຮມກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຮັບ. ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ດຽວກັນ ແລະ ພວກເຂົາທຸກຄົນໄດ້ຮັບບາງສິ່ງ, ແລ້ວເປັນຫຍັງຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍຈຶ່ງຮູ້ສຶກວ່າງເປົ່າ, ຄືກັບວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮັບຫຍັງອອກສິ່ງນັ້ນ? ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຢ້ານໜ້ອຍໜຶ່ງ, ໂດຍສົງໄສວ່າຂ້ອຍຈະຖືກພຣະເຈົ້າກຽດຊັງໃນລັກສະນະບາງຢ່າງ ຫຼື ບໍ່. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມສະແຫວງຫາ ແລະ ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ, ໂດຍຂໍໃຫ້ພະອົງຊີ້ນຳຂ້ອຍໃຫ້ຮູ້ຈັກຕົນເອງ. ມື້ໜຶ່ງ, ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຈາກພຣະເຈົ້າ: “ຜູ້ຄົນເວົ້າຢູ່ສະເໝີວ່າ ພຣະເຈົ້າເບິ່ງເລິກລົງໄປໃນຫົວໃຈຂອງຄົນໆໜຶ່ງ ແລະ ສັງເກດທຸກສິ່ງ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຜູ້ຄົນບໍ່ເຄີຍຮູ້ຈັກວ່າເປັນຫຍັງບາງຄົນຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ຮັບແສງສະຫວ່າງຈາກພຣະວິນຍານບໍລິສຸດຈັກເທື່ອ, ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມກະລຸນາ, ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມປິຕິຍິນດີ, ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງຄິດລົບ ແລະ ໂສກເສົ້າຢູ່ສະເໝີ ແລະ ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຄິດບວກໄດ້. ໃຫ້ເບິ່ງທີ່ສະພາວະຂອງພວກເຂົາ. ມັນແນ່ນອນວ່າບໍ່ມີຜູ້ໃດໃນຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ທີ່ມີຄວາມສຳນຶກທີ່ກຳລັງເຮັດວຽກ ຫຼື ຫົວໃຈທີ່ຊື່ສັດ” (ຄັດຈາກບົດ “ມອບຫົວໃຈທີ່ແທ້ຈິງຂອງເຈົ້າໃຫ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າກໍຈະສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມຈິງ” ໃນໜັງສືການບັນທຶກບົດສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດກ່ຽວກັບຍຸກສຸດທ້າຍ). “ທັງຈິດສຳນຶກ ແລະ ເຫດຜົນຄວນເປັນອົງປະກອບຂອງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງບຸກຄົນໜຶ່ງ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເປັນທັງສິ່ງທີ່ເປັນພື້ນຖານທີ່ສຸດ ແລະ ສຳຄັນຫຼາຍທີ່ສຸດ. ຄົນແບບໃດທີ່ຂາດຈິດສຳນຶກ ແລະ ບໍ່ມີເຫດຜົນຂອງຄວາມເປັນມະນຸດທຳມະດາ? ເວົ້າໂດຍລວມແລ້ວ, ເຂົາເປັນບຸກຄົນທີ່ຂາດຄວາມເປັນມະນຸດ, ເປັນບຸກຄົນທີ່ມີຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ຕ່ຳຕ້ອຍທີ່ສຸດ. ຂໍໃຫ້ວິເຄາະເລື່ອງນີ້ຢ່າງໃກ້ຊິດ. ການສະແດງອອກເຖິງການສູນເສຍຄວາມເປັນມະນຸດອັນໃດທີ່ຄົນຜູ້ນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນ ຈົນຜູ້ຄົນເວົ້າວ່າລາວບໍ່ມີຄວາມເປັນມະນຸດ? ຄົນເຊັ່ນນັ້ນມີຄຸນລັກສະນະໃດ? ພວກເຂົາມີການສະແດງອອກສະເພາະອັນໃດ? ຄົນເຊັ່ນນີ້ເຮັດພໍເປັນພິທີໃນການກະທຳຂອງຕົນ ແລະ ຢືນຢູ່ຫ່າງຈາກສິ່ງໃດໜຶ່ງ ທີ່ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບພວກເຂົາເປັນການສ່ວນຕົວ. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຄຳນຶງເຖິງຜົນປະໂຫຍດໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ສະແດງການພິຈາລະນາຕໍ່ຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາບໍ່ແບກຮັບພາລະໃດກ່ຽວກັບການເປັນພະຍານໃຫ້ພຣະເຈົ້າ ຫຼື ການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັບຜິດຊອບໃດໆ. ພວກເຂົາຄິດເຖິງຫຍັງເມື່ອພວກເຂົາເຮັດບາງສິ່ງ? ການພິຈາລະນາທຳອິດຂອງພວກເຂົາແມ່ນ ‘ພຣະເຈົ້າຈະຮູ້ບໍຖ້າຂ້ອຍເຮັດສິ່ງນີ້? ຄົນອື່ນສາມາດເບິ່ງເຫັນໄດ້ບໍ? ຖ້າຄົນອື່ນບໍ່ເຫັນວ່າຂ້ອຍໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມທັງໝົດນີ້ ແລະ ເຮັດວຽກຢ່າງດຸໝັ່ນ ແລະ ຖ້າພຣະເຈົ້າບໍ່ເຫັນມັນເຊັ່ນກັນ, ກໍບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງທີ່ຂ້ອຍຈະພະຍາຍາມເຊັ່ນນີ້ ແລະ ທົນທຸກເພື່ອສິ່ງນີ້’. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມເຫັນແກ່ຕົວບໍ? ໃນຂະນະດຽວກັນ, ມັນເປັນຄວາມຕັ້ງໃຈພື້ນຖານເຊັ່ນກັນ. ເມື່ອພວກເຂົາຄິດ ແລະ ກະທຳແບບນີ້, ຈິດສຳນຶກກຳລັງເຮັດບົດບາດຫຍັງຢູ່ບໍ? ມີສ່ວນໃດຂອງຈິດສຳນຶກໃນເລື່ອງນີ້ບໍ? ຍັງມີຮອດຄົນທີ່ເມື່ອເຫັນບັນຫາໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຕົນ ກໍຍັງມິດງຽບຢູ່. ພວກເຂົາເຫັນວ່າຄົນອື່ນກໍ່ໃຫ້ເກີດການກີດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນ, ແຕ່ບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງເພື່ອຢຸດພວກເຂົາ. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຄຳນຶງເຖິງຜົນປະໂຫຍດໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍເລີຍ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຄິດເຖິງໜ້າທີ່ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງພວກເຂົາເອງເລີຍ. ພວກເຂົາເວົ້າ, ກະທຳ, ໂດດເດັ່ນ, ໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມ ແລະ ໃຊ້ພະລັງງານພຽງເພື່ອຄວາມໄຮ້ສາລະ, ກຽດສັກສີ, ຕໍາແໜ່ງ, ຜົນປະໂຫຍດ ແລະ ກຽດຕິຍົດຂອງຕົນເອງເທົ່ານັ້ນ. ການກະທຳ ແລະ ເຈດຕະນາຂອງຄົນເຊັ່ນນັ້ນແມ່ນຊັດເຈນສຳລັບທຸກຄົນ: ພວກເຂົາໂຜ່ອອກມາເມື່ອໃດກໍຕາມທີ່ມີໂອກາດໄດ້ຮັບກຽດຕິຍົດ ຫຼື ໄດ້ຮັບພອນບາງຢ່າງ. ແຕ່ເມື່ອບໍ່ມີໂອກາດສຳລັບກຽດຕິຍົດ ຫຼື ທັນທີທີ່ມີຊ່ວງເວລາແຫ່ງການທົນທຸກ, ພວກເຂົາກໍຫາຍວັບໄປຈາກສາຍຕາຄືກັບເຕົາຫົດຫົວຂອງມັນເຂົ້າ. ຄົນແບບນີ້ມີຈິດສຳນຶກ ແລະ ເຫດຜົນບໍ? ບຸກຄົນທີ່ບໍ່ມີຈິດສຳນຶກ ແລະ ບໍ່ມີເຫດຜົນທີ່ປະພຶດຕົນແບບນີ້ຮູ້ສຶກຕຳນິຕົວເອງຢູ່ບໍ? ຈິດສຳນຶກຂອງຄົນແບບນີ້ບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງເລີຍ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກຕຳນິຕົວເອງຈັກເທື່ອ. ສະນັ້ນ, ພວກເຂົາສາມາດຮູ້ສຶກໄດ້ເຖິງການຕຳນິ ຫຼື ການລົງວິໄນຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດບໍ? ບໍ່, ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ສຶກ” (ຄັດຈາກບົດ “ມອບຫົວໃຈທີ່ແທ້ຈິງຂອງເຈົ້າໃຫ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າກໍຈະສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມຈິງ” ໃນໜັງສືການບັນທຶກບົດສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດກ່ຽວກັບຍຸກສຸດທ້າຍ). ການອ່ານສິ່ງນີ້ໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ດົນບັນດານຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າ ຂ້ອຍຄິດລົບ ແລະ ຂີ້ຄ້ານໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຮັບເອົາພາລະກິດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດ ຫຼັກໆເພາະວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຊື່ສັດພາຍໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ພິຈາລະນາກຽດຕິຍົດ ແລະ ສະຖານະຂອງຂ້ອຍໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ ແທນທີ່ຈະພິຈາລະນາເຖິງຜົນປະໂຫຍດໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຂ້ອຍເອງ. ພຣະເຈົ້າກຽດຊັງທ່າທີແບບນັ້ນໃນໜ້າທີ່ຂອງຄົນໆໜຶ່ງ. ເມື່ອຫວນຄິດເຖິງການຝຶກຊ້ອມ, ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍມີຄວາມສາມາດໜ້ອຍກວ່າຄົນອື່ນ ແລະ ເມື່ອຂ້ອຍຖືກຈັດໃຫ້ຢູ່ຫຼັງສຸດເຊິ່ງຂ້ອຍບໍ່ສາມາດສະແດງອອກໄດ້, ຂ້ອຍກໍ່ຄິດລົບ ແລະ ຂີ້ຄ້ານ ແລະ ບໍ່ຕ້ອງການພະຍາຍາມໃຫ້ຕົນເອງຝຶກຊ້ອມການສະແດງອອກ ແລະ ທ່າເຕັ້ນຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍມີຄວາມສຸກກັບ “ການເຮັດພໍແລ້ວມືແລ້ວຕີນ” ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຄິດກ່ຽວກັບວິທີການປັບປຸງເລີຍ. ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນບາງສາກ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຢາກຈົ່ມ ແລະ ໂຕ້ຖຽງ, ໂດຍຄິດວ່າຄວາມດີ້ນລົນທັງໝົດຂອງຂ້ອຍສູນເປົ່າ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການຝຶກຊ້ອມອີກຕໍ່ໄປ. ໃນການຖ່າຍທຳຫຼັງຈາກນັ້ນ, ເມື່ອຂ້ອຍຢູ່ໃນໜ້າຈໍ ຂ້ອຍກໍ່ເຮັດສ່ວນຂອງຂ້ອຍ, ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຢູ່ໜ້າຈໍ, ຂ້ອຍກໍ່ຈະຂີ້ຄ້ານ ແລະ ເຮັດພໍແລ້ວມືແລ້ວຕີນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຜິດ ເມື່ອຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບເລື່ອງນັ້ນ. ວິດີໂອການປະສານສຽງໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າເຮັດໜ້າທີ່ເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ, ສະນັ້ນໂອກາດຂອງຂ້ອຍທີ່ຈະມີສ່ວນຮ່ວມໃນວິດີໂອໜຶ່ງຢ່າງກໍ່ເປັນການທີ່ພຣະເຈົ້າຍົກຂ້ອຍຂຶ້ນ. ຂ້ອຍຄວນພະຍາຍາມຢ່າງສຸດຄວາມສາມາດຂອງຂ້ອຍ ແລະ ເຮັດວຽກຄຽງຄູ່ກັບຄົນອື່ນ ເພື່ອເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍເປັນຢ່າງດີ. ກົງກັນຂ້າມ, ເມື່ອບໍ່ພໍໃຈຕາມຄວາມປາຖະຫນາຂອງຂ້ອຍສໍາລັບກຽດຕິຍົດ ແລະ ສະຖານະ, ຂ້ອຍກໍ່ເຮັດຢ່າງຮີບຮ້ອນ, ຄິດລົບ ແລະ ຂີ້ຄ້ານ. ຂ້ອຍບໍ່ມີຄວາມສຳນຶກ ຫຼື ເຫດຜົນຫຍັງເລີຍແທ້ໆ. ຂ້ອຍເປັນຄົນເຫັນແກ່ຕົວ, ມີເລ່ຫຼ່ຽມ, ເປັນຕາລັງກຽດ ແລະ ບໍ່ສຳຄັນ. ພຣະເຈົ້າກວດສອບເບິ່ງສ່ວນເລິກໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນ, ແລ້ວພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ລັງກຽດທ່າທີ່ຂອງຂ້ອຍຕໍ່ການຝາກຝັງຂອງພຣະອົງສຳລັບຂ້ອຍໄດ້ແນວໃດ? ການຮູ້ຈັກສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເສຍໃຈ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກຜິດ ແລະ ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານແບບນີ້ຫາພຣະເຈົ້າວ່າ: “ໂອ ພຣະເຈົ້າ! ຂ້ານ້ອຍເຮັດຜິດ. ຂ້ານ້ອຍເສຍໃຈຈາກສ່ວນຂອງຂ້ານ້ອຍໃນໂຄງການນີ້ ແລະ ຕອນນີ້ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີທາງທີ່ຈະທົດແທນມັນໄດ້. ຈາກນີ້ເປັນຕົ້ນໄປ, ຂ້ານ້ອຍຈະສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ຢຸດຄິດກ່ຽວກັບກຽດຕິຍົດ ແລະ ສະຖານະຂອງຂ້ານ້ອຍເອງແທ້ໆ. ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍຢ່າງແນ່ວແນ່ໃຫ້ອອກມາດີ”.

ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍຄິດວ່າ ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍສາມາດເຮັດໄດ້ຄືລໍຖ້າໃຫ້ໂຄງການຖືກອັບໂຫຼດ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເສຍໃຈ, ແຕ່ດ້ວຍຄວາມປະຫຼາດໃຈຂອງຂ້ອຍ, ພວກເຮົາຈໍາເປັນຕ້ອງໄດ້ຖ່າຍທຳເພີ່ມຍ້ອນເຫດຜົນຈຳນວນໜຶ່ງ. ຄວາມຮູ້ສຶກທຸກຮູບແບບເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍ ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຍິນແນວນັ້ນ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າມັນເປັນໂອກາດຂອງຂ້ອຍທີ່ຈະກັບໃຈ. ຂ້ອຍໄດ້ຕັ້ງໃຈວ່າຮອບນີ້ ຂ້ອຍຕ້ອງເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໃຫ້ດີ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ. ຂ້ອຍເລີ່ມທຸ້ມເທສຸດຄວາມສາມາດຂອງຂ້ອຍເຂົ້າໃນການຝຶກຊ້ອມ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນຄວາມຄືບໜ້າບາງຢ່າງໃນການສະແດງອອກ ແລະ ທ່າເຕັ້ນຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຄິດວ່າພວກເຮົາກຳລັງຈະເລີ່ມຖ່າຍທຳ, ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ ມັນກໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຖືກເລື່ອນອອກໄປ ເນື່ອງຈາກສະຖານະການບາງຢ່າງທີ່ບໍ່ຄາດຄິດ. ຜູ້ກຳກັບບອກບໍ່ໃຫ້ພວກເຮົາກັງວົນ ແລະ ສືບຕໍ່ຝຶກຊ້ອມ. ໃນຕອນທຳອິດ, ຂ້ອຍສາມາດສືບຕໍ່ເຮັດວຽກຢ່າງໜັກໃນການຝຶກຊ້ອມໃນທຸກໆມື້, ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ ຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມຄິດວ່າ, “ພວກເຮົາບໍ່ຮູ້ວ່າພວກເຮົາຈະຖ່າຍທຳໃນເມື່ອໃດ ຫຼື ພວກເຮົາຈະຝຶກຊ້ອມດົນສໍ່າໃດ. ຄັ້ງກ່ອນ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຢູ່ຕໍ່ໜ້າກ້ອງໃນບາງສາກ, ສະນັ້ນ ບາງທີ ມັນກໍ່ອາດຈະເປັນແບບນັ້ນໃນຄັ້ງນີ້ເຊັ່ນກັນ. ນອກຈາກນີ້, ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຄວາມເຂົ້າໃຈພື້ນຖານກ່ຽວກັບເພງ ແລະ ທ່າເຕັ້ນແລ້ວ, ສະນັ້ນ ຕາບໃດທີ່ຂ້ອຍສືບຕໍ່ຝຶກຊ້ອມໃນທຸກໆມື້, ນັ້ນກໍ່ຄວນຈະເປັນພຽງພໍ”. ຄູສອນໄດ້ເຕືອນພວກເຮົາຫຼາຍຄັ້ງວ່າ ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດຫຼຸດການຝຶກຊ້ອມກ່ອນທີ່ຈະຖ່າຍທຳ ແລະ ການຈັດແຈງເວທີສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້ໃນເວລາໃດກໍ່ໄດ້. ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ສົນໃຈກ່ຽວກັບສິ່ງນັ້ນ, ໂດຍຄິດວ່າ, “ເກືອບບໍ່ມີໂອກາດທີ່ຂ້ອຍຈະໄດ້ຢູ່ຂ້າງໜ້າ, ສະນັ້ນ ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍຈະສືບຕໍ່ເຮັດວຽກໜັກໃນການຝຶກຊ້ອມ, ຂ້ອຍບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຢູ່ໃນວິດີໂອເລີຍ. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງຕ້ອງວຸ້ນວາຍ?” ເມື່ອຄູສອນຊີ້ໃຫ້ເຫັນເຖິງບັນຫາຂອງຂ້ອຍໃນການຝຶກຊ້ອມ, ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະແກ້ໄຂບັນຫາເຫຼົ່ານັ້ນແທ້ໆ, ແຕ່ຫາຂໍ້ແກ້ຕົວເທົ່ານັ້ນ: “ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຢູ່ຂ້າງໜ້າຈະປາກົດຢູ່ໃນວິດີໂອ, ສະນັ້ນ ມັນດີທີ່ຈະໃຫ້ພວກເຂົາຝຶກຊ້ອມຫຼາຍ. ແຕ່ຂ້ອຍຈະຢູ່ທາງຫຼັງ ແລະ ຂ້ອຍຈະບໍ່ຖືກສັງເກດດ້ວຍຊໍ້າ. ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງພິຖີພິຖັນຫຼາຍກ່ຽວກັບເລື່ອງນັ້ນ”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກອິດເມື່ອຍກັບການຝຶກຊ້ອມ ແລະ ຄືກັບວ່າພວກມັນຕ້ອງໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງໜັກແທ້ໆ. ເປັນເວລາຫຼາຍຄັ້ງ ຂ້ອຍເຖິງກັບບໍ່ຕ້ອງການໄປ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າບັນຫາເດີມຂອງຂ້ອຍກໍາລັງເກີດຂຶ້ນອີກຄັ້ງ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ສຶກດີກ່ຽວກັບສິ່ງນັ້ນ. ຂ້ອຍຕ້ອງຖາມຕົນເອງວ່າ, “ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງເຮັດພໍເປັນພິທີໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ? ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ສາມາດພະຍາຍາມຢ່າງເຕັມທີ່ເພື່ອເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ?” ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າກ່ຽວກັບສະພາວະທີ່ແທ້ຈິງຂອງຂ້ອຍ, ໂດຍຂໍໃຫ້ພຣະອົງຊີ້ນໍາຂ້ອຍໃຫ້ຮູ້ຈັກຕົນເອງ.

ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານສິ່ງນີ້ໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ: “ເປັນເວລາຫຼາຍປີ, ຄວາມຄິດທີ່ຜູ້ຄົນເພິ່ງພາສຳລັບການຢູ່ລອດຂອງພວກເຂົາໄດ້ກັດເຊາະຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາຈົນເຖິງຈຸດທີ່ວ່າພວກເຂົາທໍລະຍົດ, ຂີ້ຢ້ານ ແລະ ຊົ່ວຊ້າ. ບໍ່ພຽງແຕ່ພວກເຂົາຂາດຄວາມຕັ້ງໃຈ ແລະ ຄວາມເດັດດ່ຽວເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ພວກເຂົາຍັງກາຍເປັນຄົນໂລບ, ອວດດີ ແລະ ດື້ດານອີກດ້ວຍ. ພວກເຂົາຂາດຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຢູ່ເໜືອຕົນເອງຢ່າງສິ້ນເຊີງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມກ້າຫານແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວທີ່ຈະກຳຈັດການຄວບຄຸມຂອງອິດທິພົນດ້ານມືດເຫຼົ່ານີ້. ຄວາມຄິດ ແລະ ຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນແມ່ນເນົ່າເປື່ອຍຫຼາຍຈົນທັດສະນະຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າເປັນຕາລັງກຽດຢ່າງເຫຼືອທົນ ແລະ ແມ່ນແຕ່ເມື່ອພວກເຂົາເວົ້າກ່ຽວກັບທັດສະນະຂອງພວກເຂົາໃນຄວາມເຊື່ອທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ກໍເປັນສິ່ງທີ່ທົນຟັງບໍ່ໄດ້ແທ້ໆ. ຜູ້ຄົນລ້ວນແລ້ວແຕ່ຂີ້ຢ້ານ, ບໍ່ມີຄວາມສາມາດ, ຊົ່ວຊ້າ ແລະ ອ່ອນແອຫຼາຍ. ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ສຶກກຽດຊັງອຳນາດມືດ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ສຶກຮັກແສງສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມຈິງ; ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາເຮັດສຸດຄວາມສາມາດຂອງພວກເຂົາເພື່ອຂັບໄລ່ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ... ບັດນີ້ ພວກເຈົ້າເປັນຜູ້ຕິດຕາມ ແລະ ພວກເຈົ້າມີຄວາມເຂົ້າໃຈບາງຢ່າງກ່ຽວກັບພາລະກິດຂັ້ນຕອນນີ້. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພວກເຈົ້າກໍຍັງບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມຄວາມປາຖະໜາສຳລັບສະຖານະຂອງພວກເຈົ້າ. ເມື່ອສະຖານະຂອງພວກເຈົ້າສູງ ພວກເຈົ້າກໍສະແຫວງຫາເປັນຢ່າງດີ, ແຕ່ເມື່ອສະຖານະຂອງພວກເຈົ້າຕໍ່າ ພວກເຈົ້າກໍບໍ່ສະແຫວງຫາອີກຕໍ່ໄປ. ການໃຫ້ພອນທາງດ້ານສະຖານະແມ່ນຢູ່ໃນຄວາມຄິດຂອງພວກເຈົ້າສະເໝີ. ເປັນຫຍັງຜູ້ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຈຶ່ງບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ຕົນເອງໜີອອກຈາກຄວາມຄິດດ້ານລົບນີ້ໄດ້? ຄໍາຕອບທີ່ປະຕິເສດບໍ່ໄດ້ກໍຄື ມັນບໍ່ແມ່ນຍ້ອນຄວາມຄາດຫວັງທີ່ວ່າງເປົ່າບໍ?” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະເປັນຕົວປະກອບ?). “ຈົ່ງຢ່າໃສ່ໃຈກັບສິ່ງທີ່ຄົນເຊັ່ນນັ້ນເວົ້າ; ເຈົ້າຕ້ອງເບິ່ງວ່າລາວໃຊ້ຊີວິດແນວໃດ, ລາວເປີດເຜີຍຫຍັງ ແລະ ທັດສະນະຄະຕິຂອງລາວເປັນແນວໃດເມື່ອລາວປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງລາວ ລວມເຖິງວ່າສະພາວະພາຍໃນຂອງລາວເປັນແນວໃດ ແລະ ສິ່ງທີ່ລາວຮັກ. ຖ້າຄວາມຮັກຂອງລາວຕໍ່ຊື່ສຽງ ແລະ ໂຊກລາບຂອງຕົວລາວເອງເກີນຄວາມຈົ່ງຮັກພັກດີຂອງລາວທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ຖ້າຄວາມຮັກຂອງລາວຕໍ່ຊື່ສຽງ ແລະ ໂຊກລາບຂອງຕົວລາວເອງເກີນຜົນປະໂຫຍດຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ຖ້າຄວາມຮັກຂອງລາວຕໍ່ຊື່ສຽງ ແລະ ໂຊກລາບຂອງຕົວລາວເອງເກີນຄວາມຄໍານຶງທີ່ລາວສະແດງອອກຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ລາວກໍ່ບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ມີຄວາມເປັນມະນຸດສະທຳ. ພຶດຕິກໍາຂອງລາວສາມາດເຫັນໄດ້ໂດຍຄົນອື່ນ ແລະ ໂດຍພະເຈົ້າ; ມັນຈຶ່ງຍາກຫຼາຍສຳລັບຄົນເຊັ່ນນັ້ນທີ່ຈະໄດ້ຮັບຄວາມຈິງ” (ຄັດຈາກບົດ “ມອບຫົວໃຈທີ່ແທ້ຈິງຂອງເຈົ້າໃຫ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າກໍຈະສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມຈິງ” ໃນໜັງສືການບັນທຶກບົດສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດກ່ຽວກັບຍຸກສຸດທ້າຍ). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ເປີດເຜີຍແຮງຈູງໃຈທີ່ຝັງເລິກ ແລະ ເປັນຕາລັງກຽດຂອງຂ້ອຍຢ່າງແຫຼມຄົມ ແລະ ສະແດງໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນວ່າ ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດສະແດງອອກໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ ນອກຈາກເຮັດມັນໃນລັກສະນະທີ່ຮີບຮ້ອນ ແລະ ເຖິງແມ່ນເມື່ອຂ້ອຍຮູ້ວ່າມັນຄືໜ້າທີ່ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍກໍ່ຍັງບໍ່ກະຕືລືລົ້ນ. ມັນເປັນເພາະຄວາມປາຖະໜາຂອງຂ້ອຍສຳລັບຊື່ສຽງ ແລະ ສະຖານະແມ່ນມີຫຼາຍເກີນໄປ. ເຖິງແມ່ນວ່າມັນບໍ່ຊັດເຈນວ່າຂ້ອຍກຳລັງສະແຫວງຫາໂອກາດເພື່ອສະແດງອອກ, ນັ້ນເປັນພຽງແຕ່ຍ້ອນຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ມີພອນສະຫວັນໃນຕອນທຳອິດ. ມັນບໍ່ແມ່ນເພາະວ່າຂ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການ. ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດລື່ນຄົນອື່ນ ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະເຮັດວຽກໜັກສໍ່າໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດໄປຢູ່ແຖວໜ້າໄດ້, ຂ້ອຍກໍ່ໃຊ້ວິທີການທີ່ລົບໆຕໍ່ທຸກສິ່ງ ແລະ ໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມເລັກນ້ອຍຫຼາຍໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ທຳທ່າເຮັດໂດຍບໍ່ໄດ້ພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ມັນອອກມາດີ. ຂ້ອຍຄິດວ່າເນື່ອງຈາກຂ້ອຍບໍ່ສາມາດສະແດງອອກໄດ້, ຂ້ອຍກໍ່ອາດຈະບໍ່ໄດ້ທົນທຸກຫຼາຍ, ສະນັ້ນ ຢ່າງໜ້ອຍໃນລັກສະນະນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ຈະບໍ່ລົ້ມເຫຼວ. ພິດຂອງຊາຕານ ເຊັ່ນ: “ມະນຸດທຸກຄົນເຮັດເພື່ອຕົນເອງ ແລະ ເຫັນແກ່ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ” ແລະ “ໃຫ້ໂດດເດັ່ນເໜືອຄົນທີ່ເຫຼືອ” ໄດ້ຝັ່ງເລິກຢູ່ໃນຕົວຂ້ອຍຢ່າງຮຸນແຮງ. ພວກມັນໄດ້ກາຍມາເປັນຫຼັກການຂອງຂ້ອຍທີ່ຄວບຄຸມທຸກການກະທຳຂອງຂ້ອຍຈົນຂ້ອຍພຽງແຕ່ຄິດເຖິງຜົນປະໂຫຍດຂອງຂ້ອຍເອງໃນທຸກສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເຮັດ. ສໍາລັບຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດ, ຂ້ອຍຈະເຮັດມັນ, ແຕ່ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, ຂ້ອຍກໍ່ຈະບໍ່ເຮັດ. ສິ່ງນັ້ນເຖິງກັບເປັນຈິງສຳລັບໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍເຮັດວຽກໜັກ ເມື່ອຂ້ອຍສາມາດສະແດງອອກໄດ້, ແຕ່ເມື່ອບໍ່ເປັນໄປຕາມຄວາມປາຖະໜາຂອງຂ້ອຍເອງ, ຂ້ອຍກໍ່ພຽງແຕ່ທຳທ່າເຮັດ, ໂດຍບໍ່ໄດ້ພິຈາລະນາເຖິງຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ຜົນປະໂຫຍດໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າເລີຍ. ຂ້ອຍກຳລັງດຳລົງຊີວິດຕາມທຳມະຊາດທີ່ມີເລ່ຫຼ່ຽມຂອງຂ້ອຍ, ວາງກົນອຸບາຍສຳລັບຊື່ສຽງ ແລະ ຕຳແໜ່ງຂອງຂ້ອຍເອງຢູ່ສະເໝີ. ຂ້ອຍຂີ້ຄ້ານ ແລະ ຫຼອກລວງໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ໂດຍບໍ່ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ ຫຼື ຄວາມສຳນຶກໃດໜຶ່ງ, ເຫດຜົນ ຫຼື ກຽດສັກສີແມ່ນແຕ່ເສດໜ້ອຍດຽວ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເພິ່ງພາໄດ້ແທ້ໆ. ຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບວ່າ ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຂ້ອຍຮູ້ຈັກຈະບໍລິສຸດ ແລະ ຊື່ສັດຫຼາຍສໍ່ານັ້ນໄດ້ແນວໃດ, ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະຢູ່ທາງໜ້າ ຫຼື ທາງຫຼັງ, ພວກເຂົາຈະພະຍາຍາມເຮັດຕາມສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງ. ການຮ້ອງເພງ ແລະ ການເຕັ້ນລຳຂອງພວກເຂົາດີຂຶ້ນຕະຫຼອດເວລາ ແລະ ພວກເຂົາສາມາດເຫັນພອນ ແລະ ການຊີ້ນຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ນອກຈາກນັ້ນ, ຍັງມີຄົນທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງສາກ, ຜູ້ທີ່ເຮັດສ່ວນຂອງພວກເຂົາເອງຢ່າງງຽບໆ ເຖິງແມ່ນວ່າຈະບໍ່ເຫັນພວກເຂົາຈັກເທື່ອ. ພວກເຂົາເວົ້າວ່າວຽກງານທັງໝົດຂອງພວກເຂົາຄຸ້ມຄ່າທີ່ຈະເຫັນໂຄງການຢູ່ໃນອອນລາຍ. ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍບໍ່ສາມາດສະແດງອອກໄດ້, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຮັດແມ່ນແຕ່ໜ້າທີ່ເລັກນ້ອຍທີ່ຂ້ອຍຄວນເຮັດ. ຂ້ອຍຂາດຄວາມເປັນມະນຸດແທ້ໆ. ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າບໍລິສຸດ ແລະ ຊອບທຳ, ສະນັ້ນ ພຣະອົງພຽງແຕ່ຈະລັງກຽດ ແລະ ກຽດຊັງຄວາມເປັນມະນຸດ ແລະ ການສະແຫວງຫາແບບຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຮັບເອົາພາລະກິດຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດກ້າວໜ້າໃນຊີວິດໄດ້. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າ ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ກັບໃຈ, ຂ້ອຍຈະບໍ່ໄດ້ຮັບຄວາມຈິງຈັກເທື່ອ ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍເຊື່ອຈົນເຖິງທີ່ສຸດ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຈະຖືກກຳຈັດໂດຍພຣະເຈົ້າ! ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຢ້ານໜ້ອຍໜຶ່ງໃນຈຸດນີ້ໃນການໄຕ່ຕອງຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ. “ໂອ ພຣະເຈົ້າ, ຕອນນີ້ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນວ່າຂ້ານ້ອຍເປັນຕາອັບອາຍສໍ່າໃດ, ໂດຍດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຂ້ານ້ອຍ, ໂດຍບໍ່ມີຄວາມເປັນມະນຸດເລີຍ. ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການກັບໃຈ ແລະ ປ່ຽນແປງ. ໄດ້ໂປດຊີ້ນໍາໃຫ້ຂ້ານ້ອຍໂຍນຖິ້ມພັນທະນາການໃນອຸປະນິໄສແບບຊາຕານຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ເອົາໃຈໃສ່ໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ານ້ອຍ”.

ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຈາກພຣະເຈົ້າ: “ຖ້າເຈົ້າປາຖະໜາທີ່ຈະອຸທິດຕົນໃນທຸກສິ່ງທີ່ເຈົ້າເຮັດເພື່ອບັນລຸຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າບໍ່ສາມາດພຽງແຕ່ປະຕິບັດໜ້າທີ່ໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ; ເຈົ້າຕ້ອງຍອມຮັບການມອບໝາຍໃດໆທີ່ພຣະເຈົ້າປະທານໃຫ້ແກ່ເຈົ້າ. ບໍ່ວ່າມັນຈະກົງກັບລົດສະນິຍົມຂອງເຈົ້າ ແລະ ຢູ່ໃນຄວາມສົນໃຈຂອງເຈົ້າ ຫຼື ແມ່ນບາງສິ່ງທີ່ເຈົ້າບໍ່ມີຄວາມສຸກນໍາ ຫຼື ບໍ່ເຄີຍເຮັດມາກ່ອນ ຫຼື ແມ່ນບາງສິ່ງທີ່ຍາກ ຫຼື ບໍ່ກໍຕາມ, ເຈົ້າກໍຍັງຄວນຍອມຮັບມັນ ແລະ ຍອມອ່ອນນ້ອມ. ເຈົ້າບໍ່ພຽງແຕ່ຕ້ອງຍອມຮັບມັນ, ແຕ່ເຈົ້າຕ້ອງໃຫ້ການຮ່ວມມືຢ່າງຫ້າວຫັນ ແລະ ຮຽນຮູ້ກ່ຽວກັບມັນ ແລະ ບັນລຸການເຂົ້າເຖິງ. ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າຈະທົນທຸກ ແລະ ຍັງບໍ່ສາມາດໂດດເດັ່ນ ແລະ ເປັ່ງປະກາຍໄດ້, ເຈົ້າຍັງຕ້ອງເຮັດການອຸທິດຕົນຂອງເຈົ້າ. ເຈົ້າຕ້ອງຖືວ່າມັນເປັນໜ້າທີ່ທີ່ເຈົ້າຕ້ອງປະຕິບັດ; ບໍ່ແມ່ນແບບເລື່ອງສ່ວນຕົວ, ແຕ່ເປັນໜ້າທີ່ຂອງເຈົ້າ. ຜູ້ຄົນຄວນເຂົ້າໃຈໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາແນວໃດ? ມັນແມ່ນເມື່ອພຣະຜູ້ສ້າງ ເຊິ່ງແມ່ນພຣະເຈົ້າ ມອບໜ້າທີ່ໃຫ້ຄົນໃດໜຶ່ງເຮັດ ແລະ ໃນຈຸດນັ້ນ, ໜ້າທີ່ຂອງບຸກຄົນນັ້ນໄດ້ເກີດຂຶ້ນ. ໜ້າວຽກທີ່ພຣະເຈົ້າມອບໃຫ້ເຈົ້າ, ການມອບໝາຍທີ່ພຣະເຈົ້າມອບໃຫ້ເຈົ້າ, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນໜ້າທີ່ຂອງເຈົ້າ. ເມື່ອເຈົ້າສະແຫວງຫາພວກມັນດັ່ງເປົ້າໝາຍຂອງເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າມີຫົວໃຈທີ່ຮັກພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ, ເຈົ້າຍັງສາມາດປະຕິເສດໄດ້ບໍ? ເຈົ້າບໍ່ຄວນປະຕິເສດພວກມັນ. ເຈົ້າຄວນຍອມຮັບພວກມັນ. ນີ້ແມ່ນເສັ້ນທາງແຫ່ງການປະຕິບັດ” (ຄັດຈາກບົດ “ຜູ້ຄົນສາມາດມີຄວາມສຸກໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງໂດຍການເປັນຄົນຊື່ສັດເທົ່ານັ້ນ” ໃນໜັງສືການບັນທຶກບົດສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດກ່ຽວກັບຍຸກສຸດທ້າຍ). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ສະແດງໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນວ່າໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍຄືການຝາກຝັງຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບຂ້ອຍ ແລະ ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະເກັ່ງໃນໜ້າທີ່ນັ້ນ ຫຼື ສາມາດສະແດງອອກໄດ້ ຫຼື ບໍ່ກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍຄວນປະຖິ້ມແຮງຈູງໃຈ ແລະ ເປົ້າໝາຍສ່ວນຕົວຂອງຂ້ອຍ, ຮັບເອົາໜ້າທີ່ໃຫ້ເປັນຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຂ້ອຍ ແລະ ເຮັດສຸດຄວາມສາມາດໃນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງ. ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ, ໃນການຈັດວາງຕໍາແໜ່ງໃດໜຶ່ງ, ບາງຄົນຢູ່ທາງໜ້າ ແລະ ບາງຄົນຢູ່ທາງຫຼັງ ແລະ ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະຢູ່ບ່ອນໃດກໍ່ຕາມ, ພວກເຂົາກໍ່ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາ. ພຣະເຈົ້າເບິ່ງທີ່ແຮງຈູງໃຈ ແລະ ທ່າທີຂອງພວກເຮົາຕໍ່ໜ້າທີ່ຂອງພວກເຮົາ, ບໍ່ວ່າພວກເຮົາຈະໃສ່ຫົວໃຈຂອງພວກເຮົາເຂົ້າໃນໜ້າທີ່ນັ້ນ ແລະ ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ພວກເຮົາປະຕິບັດຄວາມຈິງເພື່ອເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ ຫຼື ບໍ່. ຂ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບວ່າເຖິງແມ່ນຂ້ອຍບໍ່ມີພອນສະຫວັນຄືກັບນັກສະແດງຄົນອື່ນໆ, ແຕ່ພຣະເຈົ້າຍັງໃຫ້ໂອກາດຂ້ອຍໃນການຝຶກຝົນ ເພື່ອວ່າຂ້ອຍຈະສາມາດກ້າວໜ້າທັງໃນທັກສະຂອງຂ້ອຍ ແລະ ທາງເຂົ້າສູ່ຊີວິດຂອງຂ້ອຍ. ນັ້ນແມ່ນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບຂ້ອຍ! ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເປັນຄົນເຫັນແກ່ຕົວ, ເປັນຕາລັງກຽດ ແລະ ບໍ່ມີຫົວໃຈຄືແຕ່ກ່ອນ, ໂດຍທຳລາຍຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພຣະອົງເສຍໃຈ. ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະຢູ່ທາງໜ້າ ຫຼື ທາງຫຼັງ, ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະສາມາດປາກົດຕົວຕໍ່ໜ້າກ້ອງ ຫຼື ບໍ່, ຂ້ອຍກໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໃນຖານະສິ່ງຖືກສ້າງທີ່ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍຢ່າງບໍລິສຸດ ແລະ ຢ່າງຊື່ສັດ ແລະ ຕອບແທນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ ແລະ ເພິ່ງພາພຣະອົງ ແລະ ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດວຽກໜັກເພື່ອເຮັດສ່ວນຂອງຂ້ອຍ ບໍ່ວ່າພວກເຮົາຈະຝຶກຊ້ອມຫຍັງກໍ່ຕາມ. ເມື່ອພວກເຮົາອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ໃນການເຕົ້າໂຮມຂອງພວກເຮົາກ່ອນການຝຶກຊ້ອມ, ຂ້ອຍຄິດໜັກກ່ຽວກັບຂໍ້ກໍານົດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ນໍາເອົາພຣະທຳຂອງພຣະອົງເຂົ້າໃນການປະຕິບັດໃນການຝຶກຊ້ອມ. ເມື່ອຄູສອນນໍາເອົາບັນຫາຂອງຂ້ອຍຂຶ້ນມາ, ຂ້ອຍຮັບຟັງຢ່າງຕັ້ງໃຈ ແລະ ປະກອບຄໍາແນະນໍາຂອງລາວໃສ່ໃນການປະຕິບັດຂອງຂ້ອຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍກໍ່ຈະຄຳນວນຂໍ້ບົກຜ່ອງຂອງຂ້ອຍ ແລະ ໃຊ້ເວລາວ່າງຂອງຂ້ອຍເພື່ອຝຶກຊ້ອມເພີ່ມ. ຂ້ອຍຢຸດທີ່ຈະຕັ້ງເປົ້າສຳລັບມາດຕະຖານຂັ້ນຕໍ່າສຸດເທົ່ານັ້ນ. ເມື່ອຂ້ອຍເຮັດໃຫ້ແຮງຈູງໃຈຂອງຂ້ອຍຖືກຕ້ອງສຳລັບການຝຶກຊ້ອມ, ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກວ່າພໍໃຈແທ້ໆໃນທຸກໆມື້. ຄວາມສໍາພັນຂອງຂ້ອຍກັບພຣະເຈົ້າກໍ່ກາຍເປັນປົກກະຕິ, ຂ້ອຍສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງການຊີ້ນໍາຂອງພຣະອົງໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍແທ້ໆ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ອິດເມື່ອຍຄືແຕ່ກ່ອນ. ຫຼັງຊ່ວງເວລາໃດໜຶ່ງ, ທ່າເຕັ້ນ ແລະ ການສະແດງອອກຂອງຂ້ອຍກໍ່ປັບປຸງຂຶ້ນທັງໝົດ ແລະ ເອື້ອຍນ້ອງກໍ່ເວົ້າວ່າການຮ້ອງເພງ ແລະ ການສະແດງອອກຂອງຂ້ອຍດີຂຶ້ນຫຼາຍ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຢ່າງເລິກເຊິ່ງວ່າ ມັນສໍາຄັນແນວໃດທີ່ຈະເຂົ້າຫາໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍດ້ວຍຫົວໃຈທີ່ຊື່ສັດ.

ຕະຫຼອດການຖ່າຍທຳ, ຂ້ອຍຍັງຖືກຈັດໃຫ້ຢູ່ທາງຫຼັງ ແລະ ບາງຄັ້ງ ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ຕ້ອງການເຮັດໃຫ້ດີທີ່ສຸດ ເພາະວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນສາກ. ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈະເຮັດໃຫ້ແນ່ໃຈວ່າໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄິດກ່ຽວກັບວິທີຄຳນຶງເຖິງຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ, ວິທີການລົງທຶນດ້ວຍຕົນເອງໃນທັນທີ. ມັນໃຊ້ຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ, ແຕ່ແນວຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍກໍ່ປັບປຸງຂຶ້ນຫຼາຍ. ເມື່ອຂ້ອຍຢູ່ທາງຫຼັງ, ຂ້ອຍກໍ່ອະທິຖານສຳລັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງທີ່ຢູ່ທາງໜ້າ. ເມື່ອຂ້ອຍບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງຢູ່ໜ້າກ້ອງ, ຂ້ອຍກໍ່ສະເໜີທີ່ຈະຊ່ວຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍກັບເຄື່ອງນຸ່ງ ແລະ ຜົມຂອງພວກເຂົາ, ເຮັດແມ່ນຫຍັງກໍ່ຕາມທີ່ຂ້ອຍສາມາດເຮັດໄດ້ສໍາລັບໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນເອື້ອຍນ້ອງບາງຄົນຄິດລົບ ແລະ ອ່ອນແອ ເພາະພວກເຂົາຢູ່ຫຼັງທີ່ໄກເກີນໄປ, ຂ້ອຍກໍ່ສະເໜີການໂອ້ລົມຂອງຂ້ອຍກ່ຽວກັບຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າເພື່ອຊ່ວຍພວກເຂົາ. ການເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໃນລັກສະນະນັ້ນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍສະບາຍໃຈແທ້ໆ ແລະ ສະພາວະຂອງຂ້ອຍກໍ່ສືບຕໍ່ປັບປຸງດີຂຶ້ນ. ການທີ່ສາມາດປະວາງກຽດຕິຍົດ ແລະ ສະຖານະຂອງຂ້ອຍ ແລະ ປະຕິບັດຄວາມຈິງໜ້ອຍໜຶ່ງແມ່ນລ້ວນແລ້ວແຕ່ມາຈາກການຊີ້ນໍາແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂ້ອຍຂອບໃຈພຣະເຈົ້າທີ່ຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ລອດພົ້ນ.