ໂດຍ ຈາງຈີ້ງ, ສາທາລະນະເຊັກ

ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດຊົງກ່າວວ່າ: “ແມ່ນຫຍັງຄືມາດຕະຖານທີ່ການກະທຳຂອງບຸກຄົນໜຶ່ງຈະຖືກຕັດສິນວ່າດີ ຫຼື ຊົ່ວຮ້າຍ? ມັນຂຶ້ນກັບວ່າ ໃນຄວາມຄິດ, ການສະແດງອອກ ແລະ ການກະທຳຂອງເຈົ້າ, ເຈົ້າມີຄຳພະຍານໃນການນໍາຄວາມຈິງເຂົ້າສູ່ການປະຕິບັດ ແລະ ການດຳລົງຊີວິດຕາມຄວາມເປັນຈິງຂອງຄວາມຈິງ ຫຼື ບໍ່. ຖ້າເຈົ້າບໍ່ມີຄວາມເປັນຈິງນີ້ ຫຼື ບໍ່ດຳລົງຊີວິດແບບນີ້, ແລ້ວເຈົ້າຈະເປັນຜູ້ເຮັດການຊົ່ວຮ້າຍໂດຍບໍ່ຕ້ອງສົງໄສ. ພຣະເຈົ້າເບິ່ງຜູ້ເຮັດການຊົ່ວຮ້າຍແນວໃດ? ຄວາມຄິດ ແລະ ການກະທຳພາຍນອກຂອງເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເປັນພະຍານໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ ຫຼື ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຊາຕານອັບອາຍ ຫຼື ເອົາຊະນະຊາຕານ; ກົງກັນຂ້າມ, ພວກເຂົາເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າອັບອາຍ ແລະ ຖືກລະດົມຍິງດ້ວຍເຄື່ອງໝາຍທີ່ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າອັບອາຍ. ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ໄດ້ເສຍສະຫຼະຕົນເອງເພື່ອພຣະເຈົ້າ ຫຼື ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກຳລັງປະຕິບັດຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງເຈົ້າ ແລະ ພັນທະຕໍ່ພຣະເຈົ້າ; ກົງກັນຂ້າມ, ເຈົ້າກຳລັງປະຕິບັດເພື່ອຕົວເຈົ້າເອງ. ແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມໝາຍຂອງ ‘ເພື່ອຕົວເຈົ້າເອງ’? ເພື່ອຊາຕານ. ສະນັ້ນ ໃນທີ່ສຸດແລ້ວ ພຣະເຈົ້າຈະເວົ້າວ່າ ‘ໃຫ້ຈາກເຮົາໄປ, ພວກເຈົ້າທີ່ເຮັດວຽກດ້ວຍຄວາມຊົ່ວຊ້າ’. ໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດການກະທຳທີ່ດີ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ພຶດຕິກຳຂອງເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນສິ່ງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ. ແທນທີ່ຈະໄດ້ຮັບການອະນຸມັດຈາກພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າພັດໄດ້ຮັບການປະນາມ. ຄົນທີ່ມີຄວາມເຊື່ອດັ່ງກ່າວໃນພຣະເຈົ້າແມ່ນສະແຫວງຫາທີ່ຈະໄດ້ຮັບຫຍັງ? ໃນທີ່ສຸດແລ້ວ ຄວາມເຊື່ອດັ່ງກ່າວຈະບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງບໍ?” (ຄັດຈາກບົດ “ມອບຫົວໃຈທີ່ແທ້ຈິງຂອງເຈົ້າໃຫ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າກໍຈະສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມຈິງ” ໃນໜັງສືການບັນທຶກບົດສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດກ່ຽວກັບຍຸກສຸດທ້າຍ). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າສະແດງໃຫ້ພວກເຮົາເຫັນວ່າ ພວກເຮົາອາດຕ້ອງເສຍສະຫຼະ ແລະ ທົນທຸກເລັກນ້ອຍເພື່ອໜ້າທີ່ຂອງພວກເຮົາ, ແຕ່ຖ້າແຮງຈູງໃຈຂອງພວກເຮົາໃນນີ້ບໍ່ແມ່ນເພື່ອເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ ແລະ ພວກເຮົາບໍ່ມີຄຳພະຍານຂອງການປະຕິບັດຄວາມຈິງ, ແຕ່ພຽງແຕ່ເຮັດໃຫ້ຕົວພວກເຮົາເອງພໍໃຈ, ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍ່ເຫັນວ່ານີ້ເປັນການເຮັດຄວາມຊົ່ວ. ມັນໜ້າລັງກຽດສຳລັບພຣະອົງ. ເມື່ອສອງສາມປີກ່ອນ ຂ້ອຍສັງເກດເຫັນເອື້ອຍນ້ອງຄົນໜຶ່ງຂັດຂວາງວຽກງານຂອງຄຣິດຕະຈັກ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ກ້າປະຕິບັດຄວາມຈິງ ຫຼື ຍຶດຖືຫຼັກການ. ຂ້ອຍຢ້ານເຮັດໃຫ້ລາວເຄືອງໃຈ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເປີດໂປງ ແລະ ລາຍງານການກະທຳຂອງລາວທັນເວລາ ແລະ ສິ່ງນີ້ທຳຮ້າຍວຽກງານຂ່າວປະເສີດຂອງພວກເຮົາ. ມັນແມ່ນຄວາມຜິດໃນສ່ວນຂອງຂ້ອຍເຊັ່ນກັນ. ຂ້ອຍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສໍານຶກຜິດ ແລະ ໂທດຕົນເອງທຸກຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍຄິດເຖິງມັນ.

ໃນທ້າຍເດືອນມີນາ 2018 ເອື້ອຍເຈນເຂົ້າຮ່ວມທີມຂອງພວກເຮົາໃນຖານະຫົວໜ້າທີມ. ຫຼັງຈາກເຂົ້າຮັບຕຳແໜ່ງໄດ້ໄລຍະໜຶ່ງ, ຂ້ອຍຄົ້ນພົບວ່າລາວບໍ່ໄດ້ຮັບຜິດຊອບໜ້າທີ່ຂອງຕົນ. ບາງຄັ້ງມີບາງຄົນທີ່ພວກເຮົາໄດ້ເທດສອນຕ້ອງການກວດສອບພາລະກິດຍຸກສຸດທ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ລາວຈະບໍ່ຈັດຕຽມການສົນທະນາ ແລະ ຄຳພະຍານໃນທັນທີ. ສິ່ງນີ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບວຽກງານຂ່າວປະເສີດ. ຂ້ອຍໄດ້ຊອກຫາລາວເພື່ອໃຫ້ການສົນທະນາກັບລາວ, ແຕ່ຂ້ອຍເກືອບບໍ່ໄດ້ເວົ້າເຖິງບັນຫາຂອງລາວເລີຍ, ຢ້ານວ່າລາວຈະຍອມຮັບມັນບໍ່ໄດ້. ລາວໄດ້ອະທິບາຍມັນທັນທີ, ເວົ້າວ່າລາວເອງກໍ່ມີໜ້າທີ່ອື່ນອີກ ແລະ ບໍ່ສາມາດເຮັດໄດ້, ແຕ່ລາວຈະເຮັດໃຫ້ດີກວ່ານີ້ໃນອະນາຄົດ. ຂ້ອຍເຫັນໄດ້ທັນທີວ່າລາວຖືເບົາກັບເລື່ອງນີ້ເກີນໄປ. ລາວບໍ່ເຫັນຄວາມຮ້າຍແຮງຂອງບັນຫາ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍຕ້ອງເວົ້າຫຍັງບາງຢ່າງຕື່ມເພື່ອວ່າມັນຈະບໍ່ເກີດຂຶ້ນອີກ ແລະ ເພື່ອຄ້ຳຊູວຽກງານຂອງຄຣິດຕະຈັກ. ແຕ່ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍພວມຈະອ້າປາກເວົ້າ, ຂ້ອຍກໍ່ຄິດໄດ້ວ່າ “ລາວເປັນຜູ້ຮັບຜິດຊອບ, ຂ້ອຍເປັນພຽງສະມາຊິກຄົນໜຶ່ງ. ຖ້າຂ້ອຍຊີ້ໃຫ້ເຫັນບັນຫາຂອງລາວ, ລາວຈະບໍ່ຄິດວ່າຂ້ອຍລ້ຳເສັ້ນ, ເສືອກ ແລະ ເວົ້າວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນອວດດີ ແລະ ບໍ່ມີເຫດຜົນບໍ? ລືມມັນໄປເສຍ. ຂ້ອຍຈະບໍ່ເວົ້າຫຍັງ. ລາວເປັນຜູ້ຮັບຜິດຊອບ, ສະນັ້ນ ລາວຄວນຮູ້ວ່າໜ້າທີ່ນີ້ສຳຄັນສ່ຳໃດ. ລາວຈະເບິ່ງແຍງສິ່ງຕ່າງໆໃນອະນາຄົດ”. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈເລັກນ້ອຍ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຍົກມັນຂຶ້ນມາເວົ້າກັບລາວອີກ.

ກ່ອນໜ້ານີ້ບໍ່ດົນ ນັກເທດຈາກຄຣິດຕະຈັກ ໂຊລາ ຟາຍ ຕ້ອງການກວດເບິ່ງວຽກງານ ໃນຍຸກສຸດທ້າຍຂອງພຣະເຈົ້າ. ເວລາບໍ່ເອື້ອອຳນວຍແທ້ໆ, ແຕ່ໃນເວລາວິກິດນີ້, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຕິດຕໍ່ກັບເອື້ອຍເຈນໄດ້. ຂ້ອຍຟ້າວຫາຫົວໜ້າທີມຂ່າວປະເສີດຄົນອື່ນເພື່ອໃຫ້ການສົນທະນາ. ຫຼັງຈາກເອື້ອຍເຈນຮູ້ເລື່ອງ, ລາວກໍ່ຕຳນິຂ້ອຍຢ່າງຮຸນແຮງ, ເວົ້າວ່າ “ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈິ່ງເອົາຫົວໜ້າທີມຄົນອື່ນເບິ່ງແຍງເລື່ອງນີ້? ມັນແມ່ນບັນຫາຂອງຂ້ອຍທີ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ມັນສຳເລັດທັນເວລາ ແລະ ບັນຫາໃດໆກໍ່ແມ່ນຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຂ້ອຍ. ການນຳເອົາຄົນອື່ນເຂົ້າມາບໍ່ໄດ້ສອດຄ່ອງກັບຫຼັກການ”. ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍຢາກເວົ້າເຖິງບັນຫາຂອງລາວໃນການສົນທະນາກັບລາວ ແຕ່ກໍ່ປ່ຽນໃຈ, ຄິດວ່າ “ຖ້າຂ້ອຍຊີ້ໃຫ້ເຫັນບັນຫາຂອງລາວທັນທີຫຼັງຈາກທີ່ລາວຈັດການ ແລະ ຮ້ອງດ່າຂ້ອຍ, ລາວຈະຄິດແນວໃດກັບຂ້ອຍ? ພວກເຮົາເຫັນກັນຕະຫຼອດເວລາ, ຖ້າພວກເຮົາຢູ່ໃນສະພາບທີ່ບໍ່ມີທາງອອກ ລາວອາດຈະສ້າງຄວາມຫຍຸ້ງຍາກໃຫ້ກັບຂ້ອຍ. ລືມມັນສາ. ມີຄວາມກັງວົນໜ້ອຍລົງອັນໜຶ່ງກໍ່ດີກວ່າ. ຂ້ອຍມີແຕ່ຈະເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຕົວເອງໃຫ້ດີ”. ດັ່ງນັ້ນ, ຂ້ອຍຈິ່ງອົດກັ້ນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຢາກເວົ້າກັບລາວ.

ໜຶ່ງເດືອນຕໍ່ມາ ຫຼື ປະມານນັ້ນ, ເພື່ອນຮ່ວມງານຄົນໜຶ່ງໃນຄຣິດຕະຈັກຄຣິດຕຽນມີຄວາມສົນໃຈໃນພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ. ຂ້ອຍເຕືອນເອື້ອຍເຈນກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ຫຼາຍຄັ້ງ. ຂ້ອຍເວົ້າວ່າ “ເຈົ້າຕ້ອງຈັດໃຫ້ຄົນໃດໜຶ່ງໃຫ້ການສົນທະນາກັບລາວ”. ລາວເຫັນດີໃນຕອນນັ້ນ, ແຕ່ທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍປະຫຼາດໃຈຄື ສອງມື້ຜ່ານໄປໂດຍທີ່ລາວບໍ່ໄດ້ແຕ່ງຕັ້ງຫຍັງເລີຍ. ຂ້ອຍໃຈຮ້າຍຫຼາຍ. ຂ້ອຍຄິດ “ຂ້ອຍບອກເຈົ້າຫຼາຍຄັ້ງແລ້ວ ແລະ ຂ້ອຍບອກເຈົ້າແລ້ວວ່າມັນດ່ວນ. ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈິ່ງບໍ່ຈິງຈັງກັບມັນແຕ່ໄກໆ? ບໍ່, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຝົ້າເບິ່ງວຽກງານຂ່າວປະເສີດຂອງພວກເຮົາຖືກຂັດຂວາງແບບນີ້ໄດ້ອີກຕໍ່ໄປ. ຂ້ອຍຕ້ອງປຶກສາເລື່ອງນີ້ກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໃນທີມ ແລະ ເບິ່ງວ່າພວກເຮົາສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ແດ່ກ່ຽວກັບບັນຫາຂອງລາວ”. ແຕ່ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂັດແຍ່ງກັນອີກຄັ້ງໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍກຳລັງຈະພົວພັນກັບຄົນອື່ນ. ຖ້າເອື້ອຍເຈນພົບວ່າຂ້ອຍກຳລັງປຶກສາເລື່ອງນີ້ກັບທຸກຄົນ, ລາວອາດຈະຄິດວ່າຂ້ອຍຕັ້ງໃຈຕັ້ງເປົ້າໃສ່ລາວ. ຖ້າຂ້ອຍເຮັດຜິດໃຈລາວ, ລາວອາດຈະຕອບໂຕ້ ແລະ ຊອກຫາຂໍ້ອ້າງເພື່ອໄລ່ຂ້ອຍອອກຈາກໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຕະປູທີ່ເດ່ອອກໄດ້ຖືກຄ້ອນຕີທຸບລົງແລ້ວ. ຂ້ອຍຕັດສິນໃຈຖ້າຈົນກວ່າຄົນອື່ນຍົກປະເດັນນີ້ຂຶ້ນມາ.

ແລງມື້ນັ້ນ, ເມື່ອຄິດເຖິງສິ່ງຕ່າງໆທີ່ເອື້ອຍເຈນປ່ອຍໃຫ້ເລື່ອນລອຍໄປ, ຂ້ອຍເລີ່ມຮູ້ສຶກກັງວົນໃຈແທ້ໆ, ແຕ່ຍັງບໍ່ກ້າເວົ້າອອກມາ. ຂ້ອຍຍັງບໍ່ໄດ້ເອົາໃຈໃສ່ຕໍ່ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຂ້ອຍແທ້ໆ. ເມື່ອຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈ, ຂ້ອຍມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າໃນຄຳອະທິຖານ. ຂ້ອຍອ່ານພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຈາກພຣະເຈົ້າຫຼັງຈາກອະທິຖານແລ້ວ: “ທັງຈິດສຳນຶກ ແລະ ເຫດຜົນຄວນເປັນອົງປະກອບຂອງຄວາມເປັນມະນຸດຂອງບຸກຄົນໜຶ່ງ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເປັນທັງສິ່ງທີ່ເປັນພື້ນຖານທີ່ສຸດ ແລະ ສຳຄັນຫຼາຍທີ່ສຸດ. ຄົນແບບໃດທີ່ຂາດຈິດສຳນຶກ ແລະ ບໍ່ມີເຫດຜົນຂອງຄວາມເປັນມະນຸດທຳມະດາ? ເວົ້າໂດຍລວມແລ້ວ, ເຂົາເປັນບຸກຄົນທີ່ຂາດຄວາມເປັນມະນຸດ, ເປັນບຸກຄົນທີ່ມີຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ຕ່ຳຕ້ອຍທີ່ສຸດ. ຂໍໃຫ້ວິເຄາະເລື່ອງນີ້ຢ່າງໃກ້ຊິດ. ການສະແດງອອກເຖິງການສູນເສຍຄວາມເປັນມະນຸດອັນໃດທີ່ຄົນຜູ້ນີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນ ຈົນຜູ້ຄົນເວົ້າວ່າລາວບໍ່ມີຄວາມເປັນມະນຸດ? ຄົນເຊັ່ນນັ້ນມີຄຸນລັກສະນະໃດ? ພວກເຂົາມີການສະແດງອອກສະເພາະອັນໃດ? ຄົນເຊັ່ນນີ້ເຮັດພໍເປັນພິທີໃນການກະທຳຂອງຕົນ ແລະ ຢືນຢູ່ຫ່າງຈາກສິ່ງໃດໜຶ່ງ ທີ່ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບພວກເຂົາເປັນການສ່ວນຕົວ. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຄຳນຶງເຖິງຜົນປະໂຫຍດໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ສະແດງການພິຈາລະນາຕໍ່ຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາບໍ່ແບກຮັບພາລະໃດກ່ຽວກັບການເປັນພະຍານໃຫ້ພຣະເຈົ້າ ຫຼື ການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮັບຜິດຊອບໃດໆ... ຍັງມີຮອດຄົນທີ່ເມື່ອເຫັນບັນຫາໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຕົນ ກໍຍັງມິດງຽບຢູ່. ພວກເຂົາເຫັນວ່າຄົນອື່ນກໍ່ໃຫ້ເກີດການກີດຂວາງ ແລະ ການລົບກວນ, ແຕ່ບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງເພື່ອຢຸດພວກເຂົາ. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຄຳນຶງເຖິງຜົນປະໂຫຍດໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍເລີຍ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຄິດເຖິງໜ້າທີ່ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງພວກເຂົາເອງເລີຍ. ພວກເຂົາເວົ້າ, ກະທຳ, ໂດດເດັ່ນ, ໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມ ແລະ ໃຊ້ພະລັງງານພຽງເພື່ອຄວາມໄຮ້ສາລະ, ກຽດສັກສີ, ຕໍາແໜ່ງ, ຜົນປະໂຫຍດ ແລະ ກຽດຕິຍົດຂອງຕົນເອງເທົ່ານັ້ນ... ຄົນແບບນີ້ມີຈິດສຳນຶກ ແລະ ເຫດຜົນບໍ? ບຸກຄົນທີ່ບໍ່ມີຈິດສຳນຶກ ແລະ ບໍ່ມີເຫດຜົນທີ່ປະພຶດຕົນແບບນີ້ຮູ້ສຶກຕຳນິຕົວເອງຢູ່ບໍ? ຈິດສຳນຶກຂອງຄົນແບບນີ້ບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງເລີຍ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກຕຳນິຕົວເອງຈັກເທື່ອ. ສະນັ້ນ, ພວກເຂົາສາມາດຮູ້ສຶກໄດ້ເຖິງການຕຳນິ ຫຼື ການລົງວິໄນຂອງພຣະວິນຍານບໍລິສຸດບໍ? ບໍ່, ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ສຶກ” (ຄັດຈາກບົດ “ມອບຫົວໃຈທີ່ແທ້ຈິງຂອງເຈົ້າໃຫ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າກໍຈະສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມຈິງ” ໃນໜັງສືການບັນທຶກບົດສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດກ່ຽວກັບຍຸກສຸດທ້າຍ). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າກົງໄປທີ່ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ. ບໍ່ແມ່ນຂ້ອຍເປັນບຸກຄົນປະເພດທີ່ພຣະເຈົ້າເປີດເຜີຍຢ່າງຊັດເຈນບໍ? ຂ້ອຍຂາດຈິດສຳນຶກ, ຄວາມເປັນມະນຸດ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບໃນໜ້າທີ່ຂອງຕົນ. ຂ້ອຍໃຊ້ທັດສະນະທີ່ເຢັນຊາເສີຍເມີຍເພື່ອປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດຂອງຕົນເອງ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ກຳລັງຄຳນຶງເຖິງຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ສະໜັບສະໜູນວຽກງານຂອງຄຣິດຕະຈັກ. ຂ້ອຍຮູ້ດີວ່າເອື້ອຍເຈນບໍ່ໄດ້ຈິງຈັງກັບໜ້າທີ່ຂອງລາວ ແລະ ພຽງແຕ່ເຮັດໂຕຫຍຸ້ງ, ລາວໄດ້ທຳຮ້າຍວຽກງານຂ່າວປະເສີດຂອງພວກເຮົາແລ້ວ. ຂ້ອຍຄວນໄດ້ຊີ້ໃຫ້ເຫັນສິ່ງນີ້ໃນການສົນທະນາ. ແຕ່ຂ້ອຍຢ້ານລາວເວົ້າວ່າ ຂ້ອຍຄວນສົນໃຈເລື່ອງຂອງຕົວເອງ, ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍພຽງແຕ່ເບິ່ງຂ້າມບັນຫາຂອງລາວ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວກໍ່ບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງຫຍັງເລີຍ. ຂ້ອຍຢາກເວົ້າເຖິງມັນອີກຄັ້ງ, ເພື່ອແຍກແຍະທຳມະຊາດ ແລະ ຜົນຮັບທີ່ຕາມມາຂອງການເຮັດໜ້າທີ່ຂອງລາວແບບນັ້ນ, ແຕ່ຂ້ອຍຢ້ານວ່າຂ້ອຍຈະເຮັດຜິດໃຈລາວ, ແລ້ວລາວອາດຈະເຮັດໃຫ້ສິ່ງຕ່າງໆຫຍຸ້ງຍາກສຳລັບຂ້ອຍ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຖືກໄລ່ອອກຈາກໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍເຮັດຄືບໍ່ເຫັນ ແລະ ປັດມັນອອກ. ຂ້ອຍບໍ່ກ້າຢືນຂຶ້ນເພື່ອເຫັນແກ່ເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ ພຽງເພື່ອປົກປ້ອງໜ້າຕາ, ສະຖານະ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດຂອງຂ້ອຍເອງ, ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍເບິ່ງຫົວໜ້າທີມເຮັດໂຕຫຍຸ້ງຢູ່ກັບໜ້າທີ່ຂອງລາວ. ຈິດສຳນຶກຂອງຂ້ອຍຢູ່ໃສ? ໄພພິບັດຮ້າຍແຮງຂຶ້ນເລື້ອຍໆ, ດັ່ງນັ້ນ ຕ້ອງມີຄົນຫຼາຍຂຶ້ນທີ່ສືບສວນເສັ້ນທາງທີ່ແທ້ຈິງ. ການເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຍອມຮັບຄວາມລອດພົ້ນຂອງພຣະເຈົ້າໃນຍຸກສຸດທ້າຍແມ່ນເປັນບູລິມະສິດອັນຮີບດ່ວນ. ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮັບຜິດຊອບຕໍ່ເລື່ອງນີ້. ຂ້ອຍພຽງຕ້ອງການປົກປ້ອງຕົວເອງ, ບໍ່ແມ່ນປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ນັ້ນບໍ່ແມ່ນການຄຳນຶງເຖິງຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ໜ້າກຽດຊັງຫຼາຍ. ຄວາມຄິດເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າ ຂ້ອຍເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າເສຍໃຈແທ້ໆ. ຂ້ອຍຄິດ “ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດສືບຕໍ່ແບບນີ້ຕໍ່ໄປໄດ້. ຂ້ອຍຕ້ອງຫາວິທີແກ້ໄຂບັນຫານີ້”. ຕໍ່ມາ, ຂ້ອຍໄດ້ຕິດຕໍ່ຫາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງບາງຄົນໃນທີມເພື່ອປຶກສາຫາລືກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ແລະ ເບິ່ງວ່າພວກເຮົາຈະແກ້ໄຂບັນຫາຂອງເອື້ອຍເຈນໄດ້ແນວໃດ. ທຸກຄົນເຫັນດີເປັນເອກະພາບວ່າລາວຄວນຈະມີຄົນເຮັດວຽກກັບລາວເພື່ອແບ່ງເບົາພາລະ. ວິທີນັ້ນ ພວກເຂົາຈະສາມາດຊ່ວຍກັນ ແລະ ກັນ ແລະ ຈັບຕາເບິ່ງກັນ ແລະ ກັນ.

ຕອນບ່າຍມື້ດຽວກັນນັ້ນ, ຂ້ອຍໂທຫາເອື້ອຍເຈນ ແລະ ບອກລາວສິ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ປຶກສາຫາລືກັນ ແລະ ເວົ້າເຖິງລາຍລະອຽດກ່ຽວກັບຜົນງານການປະຕິບັດໃນປັດຈຸບັນຂອງລາວ ແລະ ຄວາມເສຍຫາຍທີ່ລາວໄດ້ເຮັດແກ່ວຽກງານຂ່າວປະເສີດ. ສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍປະຫຼາດໃຈຄື ເອື້ອຍເຈນບໍ່ໄດ້ມີຄວາມເສຍໃຈ ຫຼື ສຳນຶກຜິດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍເລີຍກັບການປະພຶດຂອງລາວ, ແຕ່ກັບປະຕິເສດແຜນຂອງພວກເຮົາ. ລາວເວົ້າຢ່າງດື້ດ້ານວ່າລາວບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ໃຜມາເຮັດວຽກກັບລາວ. ເມື່ອເຫັນວ່າລາວບໍ່ມີຄວາມຕື່ນຕົວ, ຂ້ອຍຈິ່ງສືບຕໍ່ສົນທະນາກັບລາວ, ແຕ່ກ່ອນທີ່ຂ້ອຍຈະເວົ້າຈົບ, ລາວເວົ້າວ່າລາວມີບາງຢ່າງທີ່ຕ້ອງເຮັດ ແລະ ວາງສາຍໄປ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ “ເອື້ອຍເຈນມີສະຖານະ ແຕ່ບໍ່ໄດ້ເຮັດວຽກຕົວຈິງ ແລະ ບໍ່ຕ້ອງການຄູ່ຮ່ວມງານ. ນັ້ນບໍ່ແມ່ນການກົດຂີ່ຂູດຮີດບໍ? ຖ້າເປັນແບບນີ້ຕໍ່ໄປ, ວຽກງານແຫ່ງຄົວເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າກໍ່ຈະບໍ່ເກີດຂຶ້ນ. ຂ້ອຍຕ້ອງຊີ້ໃຫ້ລາວເຫັນບັນຫານີ້”. ສຳລັບສອງສາມມື້ຂ້າງໜ້າ, ຂ້ອຍສົ່ງຂໍ້ຄວາມຫາລາວຕໍ່ໄປ, ແຕ່ລາວບໍ່ເຄີຍຕອບກັບ. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ເບິ່ງວຽກງານຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າຖືກຂັດຂວາງ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍຕ້ອງຟ້າວລາຍງານເລື່ອງນີ້ໃຫ້ຜູ້ນຳຄຣິດຕະຈັກຮູ້, ແຕ່ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍເກືອບຈະເຮັດແບບນັ້ນ, ຂ້ອຍກໍ່ຢາກຫັນຫຼັງໃສ່ອີກຄັ້ງ. ຂ້ອຍຄິດ “ຖ້າເອື້ອຍເຈນພົບວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນເວົ້າກັບຜູ້ນຳ, ຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນ? ຂ້ອຍຈະເຮັດແນວໃດຖ້າລາວຜິດໃຈ ແລະ ຫາຂໍ້ອ້າງເພື່ອໄລ່ຂ້ອຍອອກຈາກໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ? ແລ້ວຖ້າອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງບອກວ່າຂ້ອຍຢູ່ໃນປະເດັນຂອງເອື້ອຍເຈນສະເໝີ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດຕໍ່ລາວຢ່າງເປັນທຳ?” ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຂັດແຍ່ງຫຼາຍ. ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງຈັກຢ່າງ, ຂ້ອຍກໍ່ຄົງໄດ້ແຕ່ເບິ່ງວຽກງານຂອງທີມກະຕຸກກະຕັກ. ແຕ່ຖ້າຂ້ອຍເວົ້າຫຍັງບາງຢ່າງ, ຂ້ອຍກໍ່ອາດເຮັດຜິດໃຈລາວ. ທັນໃດນັ້ນ, ເອື້ອຍເຈນກໍ່ມາຖາມຂ້ອຍວ່າ ຂ້ອຍສົນໃຈເຂົ້າຮ່ວມທີມອື່ນບໍ. ຂ້ອຍຄິດ “ການໄດ້ເຮັດໜ້າທີ່ອື່ນນັ້ນຈະດີຫຼາຍ, ແລ້ວຂ້ອຍກໍ່ສາມາດປະທີມຂອງຂ້ອຍໄວ້ທາງຫຼັງໄດ້. ຂ້ອຍຈະບໍ່ຮູ້ສຶກຜິດ ແລະ ທໍລະມານທຸກມື້”. ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍໄດ້ແບ່ງປັນຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍກັບເອື້ອຍນ້ອງອີກຄົນໃນທີມ. ລາວໄດ້ຍິນຂ້ອຍເວົ້າ ແລະ ເວົ້າວ່າ “ເຈົ້າແມ່ນສະມາຊິກທີ່ອາວຸໂສທີ່ສຸດຂອງທີມພວກເຮົາ ແລະ ເຈົ້າຄຸ້ນເຄີຍກັບວຽກຫຼາຍທີ່ສຸດ. ເອື້ອຍເຈນເສີຍເມີຍຕໍ່ບັນຫາຂອງທີມພວກເຮົາ. ເຈົ້າຄິດວ່າມັນແມ່ນເວລາທີ່ເໝາະສົມທີ່ຈະຈາກໄປແທ້ບໍ?” ຂ້ອຍຮູ້ສຶກບໍ່ດີຫຼາຍເມື່ອໄດ້ຍິນລາວເວົ້າແບບນີ້. ຂ້ອຍຮັບຮູ້ວ່າ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮູ້ຈັກວຽກຂອງທີມດີກວ່າຄົນອື່ນ ແລະ ຂ້ອຍພຽງຢູ່ຊື່ໆ ເບິ່ງວຽກຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າຖືກຂັດຂວາງ. ຂ້ອຍບໍ່ພຽງແຕ່ເສີຍເມີຍ ແຕ່ຍັງຕ້ອງການຫັນຫຼັງໃສ່ອີກດ້ວຍ. ນັ້ນບໍ່ແມ່ນການປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າໃນຄຳອະທິຖານ, ຂໍໃຫ້ພຣະອົງຊີ້ນຳຂ້ອຍ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ອຍກໍ່ອ່ານບົດຄວາມຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າສອງສາມບົດໃນການເຝົ້າດ່ຽວຂອງຂ້ອຍ. ພຣະເຈົ້າຊົງກ່າວວ່າ “ເຈົ້າຕ້ອງເຂົ້າຈາກດ້ານບວກ; ຈົ່ງຫ້າວຫັນ ແລະ ບໍ່ກຽດຄ້ານ. ເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ຫວັ່ນໄຫວກັບໃຜ ຫຼື ສິ່ງໃດ ໃນທຸກສະຖານະການ ແລະ ເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກຄຳເວົ້າຂອງຜູ້ໃດ. ເຈົ້າຕ້ອງມີອຸປະນິໄສທີ່ໝັ້ນຄົງ; ບໍ່ວ່າຄົນຈະເວົ້າຫຍັງກໍຕາມ, ເຈົ້າຕ້ອງນຳສິ່ງທີ່ເຈົ້າຮູ້ວ່າເປັນຄວາມຈິງໄປປະຕິບັດທັນທີ. ເຈົ້າຕ້ອງໃຫ້ພຣະທຳຂອງເຮົາເຮັດວຽກຢູ່ຂ້າງໃນຕົວເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ, ບໍ່ວ່າເຈົ້າອາດຈະປະເຊີນໜ້າກັບໃຜກໍຕາມ; ເຈົ້າຕ້ອງສາມາດຍຶດໝັ້ນໃນການເປັນພະຍານຂອງເຈົ້າໃຫ້ແກ່ເຮົາ ແລະ ຄຳນຶງເຖິງພາລະຂອງເຮົາ. ເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ສັບສົນ, ເຫັນດີຢ່າງຕາບອດກັບຄົນໂດຍບໍ່ມີຄວາມຄິດເປັນຂອງຕົວເອງ; ກົງກັນຂ້າມ, ເຈົ້າຕ້ອງມີຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະຢືນຂຶ້ນ ແລະ ຄັດຄ້ານສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ບໍ່ໄດ້ມາຈາກເຮົາ. ຖ້າເຈົ້າຮູ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າບາງສິ່ງຜິດພາດ, ແຕ່ເຈົ້າກໍຍັງມິດງຽບຢູ່, ແລ້ວເຈົ້າກໍບໍ່ແມ່ນຜູ້ທີ່ປະຕິບັດຄວາມຈິງ. ຖ້າເຈົ້າຮູ້ວ່າບາງສິ່ງຜິດພາດ, ແຕ່ຈາກນັ້ນກໍບິດເບືອນຫົວຂໍ້ ແລະ ຖືກຊາຕານກີດກັນ, ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເວົ້າໂດຍບໍ່ມີຜົນຫຍັງ ແລະ ບໍ່ສາມາດອົດທົນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ, ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າເຈົ້າຍັງມີຄວາມຢ້ານຢູ່ໃນໃຈເຈົ້າຢູ່. ຖ້າຢ່າງນັ້ນ ຫົວໃຈຂອງເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຕັມໄປດ້ວຍແນວຄິດຂອງຊາຕານບໍ?” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະຄຳຂອງພຣະຄຣິດໃນຕົ້ນເດີມ, ບົດທີ 12). “ພວກເຈົ້າທຸກຄົນເວົ້າວ່າພວກເຈົ້າຄຳນຶງເຖິງພາລະຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຈະປົກປ້ອງປະຈັກພະຍານຂອງຄຣິສຕະຈັກ ເຈົ້າເປັນຄົນເຮັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງເຮົາບໍ? ຈົ່ງຖາມຕົວເອງວ່າ: ເຈົ້າແມ່ນຄົນທີ່ໄດ້ສະແດງການພິຈາລະນາຕໍ່ພາລະຂອງພຣະອົງບໍ? ເຈົ້າສາມາດປະຕິບັດຄວາມຊອບທຳເພື່ອພຣະອົງໄດ້ບໍ? ເຈົ້າສາມາດຢືນຂຶ້ນ ແລະ ເວົ້າເພື່ອເຮົາໄດ້ບໍ? ເຈົ້າສາມາດນຳເອົາຄວາມຈິງສູ່ການປະຕິບັດໄດ້ຢ່າງເດັດດ່ຽວບໍ? ເຈົ້າກ້າພໍທີ່ຈະຕໍ່ສູ້ກັບການກະທຳທັງໝົດຂອງຊາຕານບໍ? ເຈົ້າຈະສາມາດແຍກອາລົມຂອງເຈົ້າອອກ ແລະ ເປີດໂປງຊາຕານເພື່ອຄວາມຈິງຂອງເຮົາໄດ້ບໍ? ເຈົ້າສາມາດອະນຸຍາດໃຫ້ເຈດຕະນາຂອງເຮົາຖືກຕື່ມເຕັມໃນຕົວເຈົ້າໄດ້ບໍ? ເຈົ້າໄດ້ມອບຫົວໃຈຂອງເຈົ້າໃນຊ່ວງເວລາທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດບໍ? ເຈົ້າແມ່ນຄົນທີ່ເຮັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງເຮົາບໍ? ຈົ່ງຕັ້ງຄຳຖາມເຫຼົ່ານີ້ກັບຕົວເຈົ້າເອງ ແລະ ຄິດເຖິງພວກມັນເລື້ອຍໆ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະຄຳຂອງພຣະຄຣິດໃນຕົ້ນເດີມ, ບົດທີ 13). ອ່ານຄຳຖາມແລ້ວຄຳຖາມອີກ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າພຣະເຈົ້າກຳລັງຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າຂ້ອຍ, ສະແດງຄວາມບໍ່ພໍໃຈຢ່າງເປັນທາງການ. ທຸກພຣະຄຳແມ່ນການລະເບີດ. ຂ້ອຍກໍ່ຖາມຕົວເອງເຊັ່ນກັນວ່າ “ຂ້ອຍໄດ້ພິຈາລະນາພາລະຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວບໍ? ຂ້ອຍໄດ້ປະຕິບັດຄວາມຊອບທຳເພື່ອພຣະເຈົ້າແລ້ວບໍ? ຂ້ອຍໄດ້ປະຕິບັດຄວາມຈິງຢ່າງໝັ້ນຄົງແລ້ວບໍ?” ຄຳຕອບທັງໝົດແມ່ນ “ບໍ່”. ຂ້ອຍໄດ້ຖືກຍົກຂຶ້ນໃຫ້ເຮັດໜ້າທີ່ທີ່ສຳຄັນເຊັ່ນນີ້ໂດຍພຣະຄຸນຂອງພຣະເຈົ້າ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຄວນຮັບຜິດຊອບ ແລະ ເຮັດວຽກຮ່ວມກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງເພື່ອເຮັດມັນໃຫ້ດີ. ຂ້ອຍເຫັນຫົວໜ້າທີມໄດ້ເຮັດໃຫ້ຫຍຸ້ງ, ຂັດຂວາງວຽກຂອງຄຣິດຕະຈັກຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ. ລາວເປັນຜູ້ນຳຈອມປອມທີ່ບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດວຽກຕົວຈິງ. ຂ້ອຍຄວນໄດ້ລຸກຂຶ້ນ ແລະ ລາຍງານລາວ. ແຕ່ຂ້ອຍຢ້ານເຮັດຜິດໃຈລາວ ແລະ ສູນເສຍໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈິ່ງຝັງຫົວຂອງຕົນໃນດິນຊາຍ ແລະ ມີແຕ່ເບິ່ງລາວຂັດຂວາງພາລະກິດແຫ່ງຄົວເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຢືນຢັດທີ່ຈະປົກປ້ອງມັນ. ຂ້ອຍເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ໜ້າກຽດຊັງຫຼາຍ. ຂ້ອຍບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກດ້ານຄວາມຍຸດຕິທຳ ຫຼື ຄວາມຮັບຜິດຊອບ! ຂ້ອຍປົກປ້ອງໜ້າຕາ ແລະ ສະຖານະຂອງຕົວເອງໃນທຸກດ້ານ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຂັດຂວາງພາລະກິດຂ່າວປະເສີດຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າຄືກັບເອື້ອຍເຈນ, ຂ້ອຍມິດງຽບຕໍ່ກັບບັນຫາທີ່ຂ້ອຍເຫັນ ແລະ ບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດຄວາມຈິງ. ນັ້ນບໍ່ແມ່ນການຢືນຢູ່ຂ້າງຂອງຊາຕານ, ພຽງແຕ່ປ່ອຍໃຫ້ມັນກໍ່ວິນາດສະກຳຕໍ່ວຽກງານຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ບໍ່ແມ່ນຂ້ອຍມັກຄົນນອກທີ່ກັດມືທີ່ປ້ອນອາຫານໃຫ້ຂ້ອຍເພື່ອເຮັດໂຕເປັນຜູ້ຊ່ວຍຂອງຊາຕານບໍ? ຄວາມຄິດນັ້ນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍກຽດຊັງໂຕເອງແທ້ໆ. ຂ້ອຍໄດ້ເປັນຄົນເຫັນແກ່ຕົວ, ໄຮ້ມະນຸດສະທຳຂະໜາດນີ້ໄດ້ແນວໃດ? ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍບໍ່ສາມາເຮັດແບບນັ້ນຕໍ່ໄປໄດ້. ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດສືບຕໍ່ຍ່າງເທິງເປືອກໄຂ່ໄດ້, ພຽງແຕ່ປົກປ້ອງຕົວເອງ. ຂ້ອຍຕ້ອງປະຕິບັດຄວາມຈິງ, ເປັນຄົນທີ່ມີສຳນຶກດ້ານຄວາມຍຸດຕິທຳ, ຢືນຢູ່ຂ້າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດແຫ່ງຄົວເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍຕັດສິນໃຈລາຍງານເອື້ອຍເຈນໃນເວລານັ້ນ. ຕອນນັ້ນເອງ, ຂ້ອຍໄດ້ຍິນຈາກເອື້ອຍນ້ອງວ່າຜູ້ເຊື່ອໃໝ່ບາງຄົນໄດ້ກາຍເປັນຄົນອ່ອນແອ ແລະ ເປັນຄົນຄິດລົບຫຼັງຈາກໄດ້ຍິນຂ່າວລື. ເອື້ອຍເຈນບໍ່ໄດ້ຈັດແຈງໃຫ້ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງສົນທະນາກັບພວກເຂົາ ແລະ ແກ້ໄຂບັນຫາຂອງພວກເຂົາໄດ້ທັນເວລາ, ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາເກືອບຈະປະຖິ້ມຄວາມເຊື່ອຂອງພວກເຂົາ ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາຖືກເຮັດໃຫ້ເຂົ້າໃຈຜິດ. ຂ້ອຍດູໝິ່ນຕົວເອງເມື່ອໄດ້ຍິນເລື່ອງນີ້. ນີ້ແມ່ນຜົນຕາມມາທີ່ເປັນຕາຢ້ານຂອງການທີ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດຄວາມຈິງ! ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ພວກເຮົາບາງຄົນຈາກທີມງານທັງໝົດໄດ້ບອກຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກກ່ຽວກັບບັນຫາຂອງເອື້ອຍເຈນຮ່ວມກັນ. ຂ້ອຍປະຫຼາດໃຈທີ່ລາວໄດ້ກວດເບິ່ງເລື່ອງນີ້ ແລະ ໄລ່ລາວອອກໃນມື້ດຽວກັນນັ້ນ. ຕໍ່ມາ ຜູ້ນຳໄດ້ຕຳນິຂ້ອຍ, ເວົ້າວ່າ “ລາວໄດ້ຖືສິ່ງຕ່າງໆໄວ້ດົນແລ້ວ; ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ເຄີຍເວົ້າເຖິງເລື່ອງນີ້?” ຂ້ອຍຍິ່ງຮູ້ສຶກເສຍໃຈ ແລະ ສຳນຶກຜິດຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນເມື່ອໄດ້ຍິນແບບນັ້ນ.

ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍໄດ້ທົບທວນໂຕເອງວ່າເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈິ່ງຮູ້ວ່າເອື້ອຍເຈນບໍ່ມີຮັບຜິດຊອບໃນໜ້າທີ່ຂອງລາວ ແລະ ຖ່ວງດຶງພາລະກິດແຫ່ງຄົວເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າສະເໝີ, ແຕ່ບໍ່ເຄີຍຢືນຂຶ້ນເປີດໂປງ ແລະ ລາຍງານລາວ. ແມ່ນຫຍັງຄືຕົ້ນປາຍສາເຫດຂອງການທີ່ຂ້ອຍບໍ່ປະຕິບັດຄວາມຈິງ? ຂ້ອຍອ່ານພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຈາກພຣະເຈົ້າ: “ຈົນກວ່າຜູ້ຄົນໄດ້ປະສົບກັບພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮັບເອົາຄວາມຈິງ, ມັນຄືທຳມະຊາດຂອງຊາຕານທີ່ເຂົ້າຄວບຄຸມ ແລະ ມີອຳນາດເໜືອພວກເຂົາຈາກພາຍໃນ. ໂດຍສະເພາະແລ້ວ ທຳມະຊາດນັ້ນນໍາໄປສູ່ຫຍັງ? ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງເຫັນແກ່ຕົວ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງປົກປ້ອງຕໍາແໜ່ງຂອງເຈົ້າເອງ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈິ່ງມີຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແຮງກ້າເຊັ່ນນັ້ນ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງເພີດເພີນກັບສິ່ງທີ່ບໍ່ຊອບທຳເຫຼົ່ານັ້ນ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງມັກຄົນທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນ? ແມ່ນຫຍັງຄືພື້ນຖານທີ່ເຈົ້າມັກສິ່ງດັ່ງກ່າວ? ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ມາຈາກໃສ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງມີຄວາມສຸກທີ່ຈະຍອມຮັບເອົາພວກມັນ? ຮອດຕອນນີ້, ພວກເຈົ້າກໍໄດ້ມາເຂົ້າໃຈທັງໝົດວ່າ ເຫດຜົນຫຼັກໆທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ກໍຄືມີພິດຂອງຊາຕານຢຸ່ພາຍໃນຕົວພວກເຈົ້າ. ແຕ່ສຳລັບພິດຂອງຊາຕານແມ່ນຫຍັງນັ້ນ, ມັນສາມາດຖືກສະແດງອອກດ້ວຍຄຳເວົ້າຢ່າງສົມບູນ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ຖ້າເຈົ້າຖາມວ່າ ‘ຜູ້ຄົນຄວນດໍາລົງຊີວິດແບບໃດ? ຜູ້ຄົນຄວນດໍາລົງຊີວິເພື່ອຫຍັງ’ ຜູ້ຄົນຈະຕອບວ່າ ‘ມະນຸດທຸກຄົນເຮັດເພື່ອຕົນເອງ ແລະ ເຫັນແກ່ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ’. ວະລີໜຶ່ງຢ່າງນີ້ສຳແດງເຖິງຮາກແທ້ຂອງບັນຫາ. ປັດຊະຍາຂອງຊາຕານໄດ້ກາຍມາເປັນຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ. ບໍ່ວ່າຜູ້ຄົນຈະສະແຫວງຫາຫຍັງກໍ່ຕາມ, ພວກເຂົາກໍ່ເຮັດມັນເພື່ອຕົນເອງ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງດໍາລົງຊີວິດເພື່ອຕົນເອງເທົ່ານັ້ນ. ‘ມະນຸດທຸກຄົນເຮັດເພື່ອຕົນເອງ ແລະ ເຫັນແກ່ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ’, ນີ້ແມ່ນຊີວິດ ແລະ ປັດຊະຍາຂອງມະນຸດ ແລະ ມັນຍັງເປັນຕົວແທນໃຫ້ແກ່ທຳມະຊາດຂອງມະນຸດ. ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານແມ່ນພິດຂອງຊາຕານແທ້ໆ ແລະ ເມື່ອຜູ້ຄົນໄດ້ຊຶມຊັບມັນ, ມັນກໍກາຍມາເປັນທຳມະຊາດຂອງພວກເຂົາ. ທຳມະຊາດຂອງຊາຕານແມ່ນຖືກເປີດໂປງຜ່ານຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້; ພວກມັນເປັນຕົວແທນໃຫ້ກັບທຳມະຊາດນັ້ນຢ່າງສົມບູນ. ພິດນີ້ໄດ້ກາຍມາເປັນຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ ພ້ອມທັງເປັນພື້ນຖານການເປັນຢູ່ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ມະນຸດຊາດທີ່ເສື່ອມຊາມໄດ້ຖືກຄອບງວໍາໂດຍພິດນີ້ຢ່າງສະໝໍ່າສະເໝີເປັນເວລາຫຼາຍພັນປີ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 3. ບົດບັນທຶກການສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍ. ວິທີຍ່າງໃນເສັ້ນທາງຂອງເປໂຕ). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າສະແດງໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນເຫດຜົນທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງການບໍ່ປະຕິບັດຄວາມຈິງຄື ຂ້ອຍເຕັມໄປດ້ວຍປັດຊະຍາການດຳລົງຊີວິດຂອງຊາຕານ, ເຊັ່ນ: “ມະນຸດທຸກຄົນເຮັດເພື່ອຕົນເອງ ແລະ ເຫັນແກ່ຜົນປະໂຫຍດສ່ວນຕົວ”, “ຄົນມີເຫດຜົນດີໃນການປົກປ້ອງຕົນເອງ, ສະແຫວງຫາພຽງທີ່ຈະບໍ່ເຮັດຜິດເທົ່ານັ້ນ”, “ໃຫ້ສິ່ງຕ່າງໆລ່ອງລອຍໄປ ຖ້າພວກມັນບໍ່ໄດ້ສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຄົນໆໜຶ່ງເປັນການສ່ວນຕົວ”, “ຍິ່ງບັນຫາໜ້ອຍ ກໍຍິ່ງດີກວ່າ” ແລະ “ຕະປູທີ່ໂພ່ຂຶ້ນຫຼາຍທີ່ສຸດຈະຖືກຄ້ອນຕີລົງ”. ພວກມັນໄດ້ກາຍເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຂ້ອຍມາດົນແລ້ວ. ພວກມັນໄດ້ກາຍເປັນທຳມະຊາດຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍໄດ້ກາຍເປັນຄົນເຫັນແກ່ຕົວ, ເຈົ້າເລ່ ແລະ ສົນໃຈແຕ່ຕົວເອງ ຍ້ອນວ່າຂ້ອຍໄດ້ດຳລົງຊີວິດຕາມສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ. ຂ້ອຍກໍ່ພຽງອົດບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດຂອງຕົວເອງເມື່ອຜະເຊີນໜ້າກັບບັນຫາ. ກ່ອນທີ່ຂ້ອຍເປັນຜູ້ທີ່ເຊື່ອ, ໃນຊີວິດດ້ານວິຊາຊີບ ແລະ ຊີວິດສ່ວນຕົວຂອງຂ້ອຍ, ເມື່ອໃດກໍ່ຕາມທີ່ຂ້ອຍອາດເຮັດຜິດໃຈໃຜບາງຄົນໄດ້, ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາໄດ້ເຮັດບາງສິ່ງທີ່ຜິດ, ຂ້ອຍກໍ່ຈະມິດງຽບຢູ່. ຂ້ອຍສືບຕໍ່ດຳເນີນຊີວິດຕາມປັດຊະຍາເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານ ແມ່ນແຕ່ພາຍຫຼັງທີ່ກາຍເປັນຜູ້ທີ່ເຊື່ອແລ້ວ. ຂ້ອຍອົດບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດໃນໜ້າທີ່ຂອງຕົວເອງ, ແລ້ວຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ສາມາດປະຕິບັດຄວາມຈິງ. ເອື້ອຍເຈນແມ່ນໜຶ່ງໃນຕົວຢ່າງນັ້ນ. ຂ້ອຍເຫັນວ່າລາວບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດວຽກງານຕົວຈິງ ແລະ ບໍ່ສາມາດຮັບເອົາຄຳຕິຊົມໄດ້, ລາວເປັນຜູ້ນຳຈອມປອມ, ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຄວນໄດ້ຢືນຂຶ້ນ ແລະ ລາຍງານລາວ. ແຕ່ຂ້ອຍຢ້ານວ່າການລາຍງານຂອງຂ້ອຍຈະບໍ່ໄປຮອດໃສ ແລະ ຂ້ອຍຈະສູນເສຍໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. “ຕະປູທີ່ໂພ່ຂຶ້ນຫຼາຍທີ່ສຸດຈະຖືກຄ້ອນຕີລົງ” ແລະ “ຍິ່ງບັນຫາໜ້ອຍ ກໍຍິ່ງດີກວ່າ” ແມ່ນປັດຊະຍາການດຳລົງຊີວິດຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍເປັນຄົນຂີ້ຢ້ານ. ຂ້ອຍປ່ອຍໃຫ້ຄົນບໍ່ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຂັດຂວາງສິ່ງຕ່າງໆໂດຍບໍ່ກ້າທີ່ຈະຢືນຂຶ້ນ. ຂ້ອຍໄດ້ເປັນຄົນທີ່ເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ຫຼອກລວງຫຼາຍ. ການເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ ແລະ ການປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນສິ່ງທີ່ດີ ແລະ ມັນສອດຄ່ອງກັບຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອບາງຄົນຂັດຂວາງພາລະກິດແຫ່ງຄົວເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ, ມັນເຖິງເວລາແລ້ວທີ່ຈະຢືນຢູ່ຂ້າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮືອນຂອງພຣະອົງ. ພຣະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງສິ່ງນີ້ຈາກຜູ້ທີ່ຖືກເລືອກຂອງພຣະອົງ. ມັນແມ່ນໜ້າທີ່ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຂ້ອຍ. ແຕ່ຂ້ອຍຢ້ານທີ່ຈະເດ່ຄໍອອກມາ, ປະນີປະນອມຜົນປະໂຫຍດຂອງຂ້ອຍ, ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈິ່ງບໍ່ກ້າຢືນຂຶ້ນເພື່ອພາລະກິດແຫ່ງຄົວເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດໜ້າທີ່ ຫຼື ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍເປັນຄົນທີ່ເຊື່ອແບບໃດ? ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເດ່ຄໍອອກມາ; ຂ້ອຍປະນີປະນອມກັບຊາຕານ ແລະ ຝັງຫົວຂອງຕົນໃນດິນຊາຍ. ຂ້ອຍປ່ອຍໃຫ້ຄົນບໍ່ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບລົບກວນພາລະກິດແຫ່ງຄົວເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍບໍ່ກ້າທີ່ຈະຢືນຂຶ້ນ. ຂ້ອຍບໍ່ມີກະດູກສັນຫຼັງເລີຍ. ຂ້ອຍດຳລົງຊີວິດໂດຍປາສະຈາກຄວາມຊື່ກົງ ແລະ ກຽດສັກສີໃດໆ. ຂ້ອຍເຫັນຢ່າງຊັດເຈນວ່າເອື້ອຍເຈນກຳລັງຂັດຂວາງພາລະກິດແຫ່ງຄົວເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ພຽງແຕ່ເມີນເສີຍເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງຕ້ອງການແລ່ນໜີຈາກເລື່ອງນີ້ອີກດ້ວຍ. ນັ້ນບໍ່ແມ່ນການຢືນຢູ່ຂ້າງຊາຕານ, ການຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າບໍ? ນັ້ນເປັນການລ່ວງລະເມີດຄັ້ງໃຫຍ່ຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອຄິດເຖິງເລື່ອງນັ້ນແທ້ໆ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດປະຕິບັດຄວາມຈິງ ແລະ ຂ້ອຍຢ້ານວ່າຂ້ອຍຈະສູນເສຍໜ້າທີ່ຂອງຕົນເອງຖ້າຂ້ອຍລາຍງານເອື້ອຍເຈນ. ແຕ່ສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນແທ້ໆແມ່ນ ພາຍຫຼັງທີ່ພວກເຮົາທຸກຄົນລາຍງານເອື້ອຍເຈນ, ລາວກໍ່ຖືກໄລ່ອອກທັນທີ. ຄວາມຈິງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ສຶກອັບອາຍ ແລະ ມັນສະແດງໃຫ້ຂ້ອຍເຫັນວ່າໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ, ພຣະຄຣິດ ແລະ ຄວາມຈິງມີອຳນາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່. ຜູ້ທີ່ບໍ່ປະຕິບັດຄວາມຈິງ ແລະ ຂັດຂວາງພາລະກິດແຫ່ງຄົວເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ ບໍ່ສາມາດຕັ້ງຫຼັກຢູ່ທີ່ນັ້ນໄດ້. ພວກເຂົາຈະຖືກກຳຈັດບໍ່ໄວກໍ່ຊ້າຖ້າພວກເຂົາບໍ່ກັບໃຈ. ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ແນມເບິ່ງສິ່ງຕ່າງໆຕາມຫຼັກການແຫ່ງຄວາມຈິງ. ຂ້າພະເຈົ້າພຽງແຕ່ຖືກຈຳກັດດ້ວຍອຳນາດ ແລະ ສະຖານະ. ຂ້ອຍເຫັນຜູ້ຮັບຜິດຊອບເປັນຫົວໜ້າຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຄິດວ່າ ຖ້າຂ້ອຍເຮັດຜິດໃຈລາວ, ຂ້ອຍກໍ່ຈະບໍ່ສາມາດຕັ້ງຫຼັກໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້. ຂ້ອຍຄິດວ່າເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າມືດຄືກັບໂລກ ໂດຍປາສະຈາກຄວາມເປັນທຳ ແລະ ຄວາມຍຸດຕິທຳໃດໆ. ບໍ່ແມ່ນຂ້ອຍກຳລັງໝິ່ນປະໝາດພຣະເຈົ້າຢູ່ບໍ? ຖ້າພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເປີດໂປງຂ້ອຍໂດຍການກຳນົດສະພາບແວດລ້ອມນັ້ນ, ປາສະຈາກການພິພາກສາ ແລະ ການຂຽນຕີແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ຂ້ອຍກໍ່ຍັງຈະບໍ່ຮູ້ວ່າຜົນຕາມມາທີ່ຮ້າຍແຮງອັນໃດທີ່ມາຈາກການດຳລົງຊີວິດຕາມປັດຊະຍາຂອງຊາຕານ. ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຮຽນຮູ້ແທ້ໆຈາກເລື່ອງນີ້ຄື ໃນນາມເປັນຜູ້ທີ່ເຊື່ອ, ການດຳລົງຊີວິດຕາມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ການປະຕິບັດຄວາມຈິງ ແລະ ຍຶກຖືຫຼັກການໄດ້ນຳເອົາສັນຕິສຸກ ແລະ ຄວາມສະຫງົບງຽບຢ່າງແທ້ຈິງ. ມັນຍັງເປັນສິ່ງທີ່ຊອບທໍາທີ່ຜູ້ທີ່ເຊື່ອຄວນເຮັດ. ຕໍ່ມາ, ພວກເຮົາທຸກຄົນໃນທີມໄດ້ສົນທະນາກັນເຖິງສິ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ປະສົບ ແລະ ໄດ້ຮັບ. ທຸກຄົນໄດ້ຮຽນຮູ້ບົດຮຽນໃນລະດັບແຕກຕ່າງກັນ, ໂດຍສະເພາະກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສອັນຊອບທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ. ວຽກງານຢູ່ໃນທີມຂອງພວກເຮົາຄ່ອຍໆຫັນໄປສູ່ທາງທີ່ດີຂຶ້ນ.

ໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍນັບແຕ່ນັ້ນມາ, ພາຍຫຼັງທີ່ໄດ້ປະສານງານກັນກັບເອື້ອຍຫຼິວ, ຜູ້ນຳຂອງອີກທີມໜຶ່ງ, ຂ້ອຍພົບວ່າລາວອວດດີ ແລະ ຜະເດັດການ. ລາວບໍ່ຄ່ອຍຮັບເອົາຄຳແນະນຳຂອງຄົນອື່ນ ແລະ ລາວໄດ້ຂັດຂວາງພາລະກິດແຫ່ງຄົວເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າແລ້ວ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າເທື່ອນີ້ຂ້ອຍຄວນແຈ້ງໃຫ້ຜູ້ນຳຄຣິດຕະຈັກຮັບຊາບ. ແຕ່ແລ້ວຂ້ອຍກໍ່ຄິດວ່າ “ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຮັດວຽກຮ່ວມກັນດົນປານໃດ, ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ອຍຈິ່ງບໍ່ໄດ້ຮູ້ຈັກລາວດີປານນັ້ນ. ຂ້ອຍອາດຈະຜິດກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ບໍ? ຈະເປັນແນວໃດຖ້າກວດສອບແລ້ວ ປາກົດວ່າລາວບໍ່ມີບັນຫາໃຫຍ່? ຜູ້ນຳຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ຄົນອື່ນຈະຄິດກັບຂ້ອຍແນວໃດ? ພວກເຂົາຈະຄິດວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນຈູ້ຈີ້ຈຸກຈິກບໍ? ແລ້ວເອື້ອຍຫຼິວຈະຄິດແນວໃດກັບຂ້ອຍ ຖ້າລາວຮູ້? ບໍ່ເປັນຫຍັງ, ຂ້ອຍບໍ່ຄວນເວົ້າຫຍັງອອກໄປ”. ຂ້ອຍກຳລັງຈະກວາດສິ່ງນີ້ໄວ້ກ້ອງຜ້າເຊັດຕີນ, ແຕ່ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຖືກກ່າວຫາໂດຍມະໂນທຳຂອງຂ້ອຍແທ້ໆ. ຂ້ອຍຈື່ໄດ້ວ່າກ່ອນໜ້ານີ້ວຽກງານຂ່າວປະເສີດໄດ້ຖືກປະນີປະນອມແນວໃດ ຍ້ອນຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ລາຍງານເອື້ອຍເຈນໄດ້ທັນເວລາ. ຂ້ອຍເສຍໃຈຢ່າງສຸດຊຶ້ງ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ “ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດດໍາລົງຊີວິດໃນທາງທີ່ເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ເປັນຕາລັງກຽດ. ເທື່ອນີ້ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດປ່ອຍໃຫ້ເສຍໃຈໄດ້”. ບົດຄວາມໜຶ່ງຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍໃນຕອນນັ້ນ: “ສຳລັບທຸກຄົນທີ່ປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາ, ບໍ່ວ່າຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບຄວາມຈິງຈະເລິກເຊິ່ງ ຫຼື ຕື້ນພຽງໃດ, ວິທີທີ່ງ່າຍທີ່ສຸດໃນການປະຕິບັດໂດຍການເຂົ້າສູ່ຄວາມເປັນຈິງ-ຄວາມຈິງ ແມ່ນການຄິດເຖິງຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າໃນທຸກສິ່ງ ແລະ ປະຖິ້ມຄວາມປາຖະໜາທີ່ເຫັນແກ່ຕົວ, ເຈດຕະນາສ່ວນຕົວ, ແຮງຈູງໃຈ, ຊື່ສຽງ ແລະ ສະຖານະ. ຈົ່ງເອົາໃຈໃສ່ຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າກ່ອນ ເຊິ່ງຢ່າງໜ້ອຍທີ່ສຸດ ນີ້ກໍຄືສິ່ງທີ່ຄົນໆໜຶ່ງຄວນເຮັດ. ຖ້າບຸກຄົນໜຶ່ງທີ່ປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງເຂົາບໍ່ສາມາດແມ່ນແຕ່ເຮັດສິ່ງນີ້ໄດ້ຫຼາຍ, ແລ້ວເຂົາຈະສາມາດຖືກກ່າວໄດ້ແນວໃດວ່າກຳລັງປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງເຂົາຢູ່? ນີ້ບໍ່ແມ່ນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຄົນໆໜຶ່ງ. ກ່ອນອື່ນ ເຈົ້າຄວນຄຳນຶງເຖິງຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮືອນພຣະເຈົ້າ, ຄຳນຶງເຖິງຜົນປະໂຫຍດຂອງພຣະເຈົ້າເອງ, ຄຳນຶງເຖິງພາລະກິດຂອງພຣະອົງ ແລະ ກ່ອນອື່ນໝົດ ໃຫ້ຄໍານຶ່ງເຖິງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້; ຫຼັງຈາກນັ້ນເທົ່ານັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງສາມາດຄິດກ່ຽວກັບຄວາມໝັ້ນຄົງຂອງສະຖານະຂອງເຈົ້າ ຫຼື ວິທີການທີ່ຄົນອື່ນເບິ່ງເຈົ້າ” (ຄັດຈາກບົດ “ມອບຫົວໃຈທີ່ແທ້ຈິງຂອງເຈົ້າໃຫ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າກໍຈະສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມຈິງ” ໃນໜັງສືການບັນທຶກບົດສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດກ່ຽວກັບຍຸກສຸດທ້າຍ). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າມອບເສັ້ນທາງປະຕິບັດໃຫ້ຂ້ອຍ, ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າມາກ່ອນໂດຍບໍ່ໄດ້ຄຳນຶງເຖິງຕົວເອງ. ຂ້ອຍບໍ່ຄວນສົນໃຈສິ່ງທີ່ຄົນອື່ນຄິດກັບຂ້ອຍ, ແຕ່ເຮັດສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງເພື່ືອພາລະກິດແຫ່ງຄົວເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ຮູ້ຈັກກັນ ແລະ ກັນມາດົນ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮູ້ຈັກລາວດີປານນັ້ນ, ແຕ່ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນແທ້ແລ້ວວ່າ ພຶດຕິກຳຂອງລາວໄດ້ຂັດຂວາງພາລະກິດແຫ່ງຄົວເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍຄວນແບ່ງປັນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຫັນ, ແກ້ໄຂແຮງຈູງໃຈຂອງໂຕເອງໃຫ້ຖືກຕ້ອງ ແລະ ປະຕິບັດໜ້າທີ່ ແລະ ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນ. ຕໍ່ມາ ຂ້ອຍໄດ້ບອກຜູ້ນຳຄຣິດຕະຈັກກ່ຽວກັບບັນຫາຂອງເອຶ້ອຍຫຼິວ ແລະ ຫຼັງຈາກທີ່ກວດສອບມັນ, ລາວຖືກໄລ່ອອກຕາມຫຼັກການ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກໝັ້ນໃຈ ແລະ ສະບາຍໃຈເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຍິນຂ່າວ ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍໄດ້ຮັກສາຜົນປະໂຫຍດຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍຍັງມີປະສົບການແທ້ໆວ່າວິທີດຽວທີ່ຈະດໍາລົງຊີວິດຢ່າງມີຄວາມໝາຍຄືການດໍາລົງຊີວິດຕາມພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ.