ໂດຍ ເຊີງລູ່, ຈີນ

ສິ່ງນີ້ແມ່ນຍ້ອນກັບຄືນໄປໃນເດືອນທັນວາຂອງປີ 2012, ໃນຂະນະທີ່ຂ້ານ້ອຍຢູ່ນອກເມືອງເພື່ອເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດ. ເຊົ້າມື້ໜຶ່ງໃນຂະນະທີ່ຢູ່ໃນການເຕົ້າໂຮມກັບອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຄົນອື່ນຫຼາຍສິບຄົນ, ທັນທີກໍ່ມີການເຄາະທີ່ປະຕູໂດຍດ່ວນ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ເຈົ້າໜ້າທີ່ຕຳຫຼວດຫົກ ຫຼື ເຈັດຄົນໄດ້ບຸກເຂົ້າມາຢ່າງຮຸນແຮງ ໂດຍຖືກະບອງ. ພວກເຂົາໄດ້ໄລ່ພວກເຮົາອອກຈາກກັນ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ເລີ່ມຄົ້ນຫາ, ຮື້ຄົ້ນທົ່ວສະຖານທີ່. ເອື້ອຍຄົນໜຶ່ງກ້າວໄປຂ້າງໜ້າ ແລະ ຖາມວ່າ, “ພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ລະເມີດກົດໝາຍໃດໆ, ເຈົ້າມີສິດຫຍັງທີ່ຈະດຳເນີນການຄົ້ນຫາ?” ຄຳຕອບທີ່ໃຈຮ້າຍຂອງເຈົ້າໜ້າທີ່ແມ່ນ “ປະພຶດຕົວໃຫ້ດີ! ເຈົ້າຢືນຢູ່ນັ້ນຄືກັບທີ່ເຈົ້າຖືກສັ່ງ ແລະ ຢ່າເວົ້ານອກຈາກມີຄົນເວົ້ານຳ!” ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ລາວກໍ່ໄດ້ຍູ້ລາວລົງໃສ່ພື້ນຢ່າງຮຸນແຮງ, ເຮັດເລັບມືຂ້າງໜຶ່ງຂອງລາວແຕກຫັກ ແລະ ເລືອດອອກໃນທັນທີ. ການເຫັນວ່າຕໍາຫຼວດໂຫດຮ້າຍຫຼາຍສໍ່າໃດໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍທັງໃຈຮ້າຍ ແລະ ຢ້ານ, ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງກ່າວຄໍາອະທິຖານຢ່າງງຽບໆ, ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າປະທານຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍ, ຫວັງວ່າຈະຢືນເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກສະຫງົບຂຶ້ນຫຼາຍຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ອະທິຖານ. ຫຼັງຈາກທີ່ກວາດຄົ້ນສະຖານທີ່, ຕຳຫຼວດໄດ້ຍຶດອຸປະກອນສຳລັບຂ່າວປະເສີດ ແລະ ໜັງສືພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຈຳນວນໜຶ່ງ ແລະ ເອົາພວກເຮົາທຸກຄົນເຂົ້າໄປໃນພາຫະນະຂອງພວກເຂົາ.

ໃນສະຖານີຕໍາຫຼວດ, ພວກເຂົາເອົາທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຮົາມີຕິດໂຕພວກເຮົາ ແລະ ຕ້ອງການຮູ້ຈັກຊື່ຂອງພວກເຮົາ, ທີ່ຢູ່ ແລະ ຜູ້ນໍາຂອງຄຣິດຕະຈັກແມ່ນຜູ້ໃດ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ເວົ້າຈັກຄຳ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ເມື່ອພວກເຂົາກຽມພ້ອມທີ່ຈະສອບສວນຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍເອງກໍ່ເລີ່ມຮູ້ສຶກຢ້ານແທ້ໆ; ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍິນວ່າຕຳຫຼວດໂຫດຮ້າຍກັບຄົນທີ່ພວກເຂົາພົບວ່າເດີນທາງໄປເພື່ອແບ່ງປັນຂ່າວປະເສີດ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ໝາຍໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເປັນເປົ້າໝາຍຫຼັກສຳລັບການສອບສວນ. ມັນເບິ່ງຄືວ່າໂຫດຮ້າຍແທ້ໆສຳລັບຂ້ານ້ອຍ. ໃນເວລານັ້ນເອງ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຍິນເອື້ອຍຄົນໜຶ່ງທີ່ຢູ່ໃກ້ກັບຂ້ານ້ອຍໄດ້ອະທິຖານ, “ໂອ ພຣະເຈົ້າ, ພຣະອົງເປັນຫໍຄອຍທີ່ເຂັ້ມແຂງຂອງພວກຂ້ານ້ອຍ, ເປັນບ່ອນລີ້ໄພຂອງພວກຂ້ານ້ອຍ. ຊາຕານຢູ່ໃຕ້ຕີນຂອງພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການເພິ່ງພາພຣະທຳຂອງພຣະອົງ, ຢືນເປັນພະຍານ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພຣະອົງພໍໃຈ!” ສິ່ງນີ້ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍສົດໃສ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າ, “ສິ່ງນັ້ນຖືກຕ້ອງ. ພຣະເຈົ້າລະວັງຫຼັງຂອງພວກເຮົາ, ສະນັ້ນຂ້ານ້ອຍຕ້ອງຢ້ານຫຍັງ? ຕາບໃດທີ່ຂ້ານ້ອຍເພິ່ງພາພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ສາມາດເອົາຊະນະຊາຕານໄດ້ຢ່າງແນ່ນອນ”. ຄວາມຢ້ານຂອງຂ້ານ້ອຍຫາຍໄປ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກອັບອາຍໃນເວລາດຽວກັນ. ລາວໄດ້ອະທິຖານ ແລະ ເພິ່ງພາພຣະເຈົ້າເມື່ອຜະເຊີນໜ້າກັບສິ່ງນີ້ໂດຍບໍ່ຫວັ່ນໄຫວໃນຄວາມເຊື່ອຂອງລາວ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍຢ້ານຈົນຕົວສັ່ນ, ຂາດຄວາມກ້າຫານທີ່ຜູ້ເຊື່ອຄວນມີຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ຜ່ານການໃຫ້ກຳລັງໃຈ ແລະ ຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກຄໍາອະທິຖານຂອງເອື້ອຍຄົນນັ້ນກໍ່ຄື ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍຕັ້ງໃຈຢ່າງງຽບໆພາຍໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍວ່າຂ້ານ້ອຍຈະຢືນເປັນພະຍານຢ່າງແນ່ນອນ, ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ກາຍເປັນຢູດາ ແລະ ທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ.

ປະມານ 10 ໂມງ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ສອງຄົນໄດ້ເອົາກະແຈມືໃສ່ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ພາຂ້ານ້ອຍເຂົ້າໄປໃນຫ້ອງສຳລັບການສອບຖາມເປັນການສ່ວນຕົວ. ໜຶ່ງໃນພວກເຂົາໄດ້ເວົ້າບາງຢ່າງກັບຂ້ານ້ອຍໃນສຳນຽງທ້ອງຖິ່ນທີ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້, ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຖາມລາວວ່າລາວເວົ້າຫຍັງ. ດ້ວຍຄວາມປະຫຼາດໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍ, ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາທຸກຄົນໃຈຮ້າຍ ແລະ ຄົນທີ່ຢືນຢູ່ຂ້າງໆລາວກໍ່ຈັບຜົມຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ກະຊາກຫົວຂອງຂ້ານ້ອຍກັບໄປກັບມາ. ສິ່ງນັ້ນເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍວິນຫົວ ແລະ ສັບສົນ; ໜັງຫົວຂອງຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າມັນຖືກຈີກອອກໃນທັນທີ ແລະ ຜົມຂອງຂ້ານ້ອຍກໍ່ເຕັມຢູ່ເທິງພື້ນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ອີກຄົນໜຶ່ງໄດ້ຮ້ອງໃສ່ຂ້ານ້ອຍວ່າ, “ພວກເຮົາຈະເອົາຂໍ້ມູນຈາກເຈົ້າດ້ວຍວິທີໃດໜຶ່ງ! ເວົ້າແມະ! ຜູ້ໃດສົ່ງເຈົ້າອອກມາເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນປ່ຽນສາສະໜາ?” ຕໍ່ມາອີກບໍ່ດົນ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ເວົ້າວ່າ “ການແບ່ງປັນຂ່າວປະເສີດເປັນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ານ້ອຍ” ແລ້ວລາວກໍ່ຈັບຜົມຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ເລີ່ມຕົບຂ້ານ້ອຍ ໃນຂະນະທີ່ກຳລັງຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ “ຂ້ານ້ອຍຢາກເຫັນເຈົ້າພະຍາຍາມແບ່ງປັນຂ່າວປະເສີດອີກຄັ້ງ!” ໃບໜ້າຂອງຂ້ານ້ອຍລຸກໄໝ້ຈາກການຖືກຕີ ແລະ ກຳລັງບວມຂຶ້ນ. ລາວພຽງແຕ່ປ່ອຍໄປຫຼັງຈາກທີ່ລາວເມື່ອຍ, ແຕ່ລາວກໍ່ຍັງສືບຕໍ່ລະດົມຍິງຄຳຖາມໃສ່ຂ້ານ້ອຍ. “ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ມາຈາກຂອບເຂດອ້ອມແອ້ມນີ້, ເຈົ້າເວົ້າມ່ວນຫຼາຍ, ເຈົ້າບໍ່ແມ່ນຄົນປົກກະຕິແທ້ໆ. ເວົ້າອອກມາ! ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຢູ່ທີ່ນີ້? ຜູ້ໃດສົ່ງເຈົ້າມາທີ່ນີ້? ຜູ້ນຳຂອງເຈົ້າແມ່ນໃຜ? ...” ຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍເຕັ້ນເຂົ້າໄປໃນຮູຄໍຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍກຳລັງຮ້ອງຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງບໍ່ຢຸດເຊົາ, ຂໍຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງຈາກພຣະອົງ. ການອະທິຖານເຮັດໃຫ້ເສັ້ນປະສາດຂອງຂ້ານ້ອຍສະຫງົບງຽບລົງ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຕອບວ່າ, “ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ຫຍັງເລີຍ”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວໄດ້ຕົບໂຕະຢ່າງແຮງ ແລະ ຮ້ອງຂຶ້ນວ່າ, “ເຈົ້າຖ້າເບິ່ງກ່ອນ. ພວກເຮົາຈະໃຫ້ເຈົ້າເປັນຄົນຕໍ່ໄປໃນອີກບໍ່ດົນ” ໃນຂະນະທີ່ລາວຈັບເອົາເຄື່ອງຫຼີ້ນ MP4 ຂອງຂ້ານ້ອຍຂຶ້ນມາ ແລະ ເລີ່ມຫຼິ້ນມັນ. ດ້ວຍຄວາມຕົກໃຈ ແລະ ສົງໄສວ່າພວກເຂົາຈະໃຊ້ກົນລະຍຸດແບບໃດເພື່ອທໍລະມານຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ໄດ້ຮ້ອງຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງຮີບດ່ວນ. ບັງເອີນ ການອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ເລີ່ມຫຼິ້ນຂຶ້ນຢູ່ໃນເຄື່ອງຫຼີ້ນ MP4 ໂດຍກ່າວວ່າ, “ເຮົາຈະບໍ່ເມດຕາບັນດາຜູ້ທີ່ບໍ່ຈົງຮັກພັກດີຕໍ່ເຮົາເມື່ອພົບພໍ້ຄວາມລໍາບາກ ເພາະວ່າຄວາມເມດຕາຂອງເຮົາມີຂອບເຂດ. ນອກຈາກນີ້ ເຮົາບໍ່ມັກຜູ້ທີ່ທໍລະຍົດຕໍ່ເຮົາແມ່ນແຕ່ເທື່ອດຽວ ແລະ ໂດຍສະເພາະເຮົາຈະບໍ່ພົວພັນກັບຜູ້ທີ່ທໍລະຍົດຕໍ່ໝູ່ເພື່ອນ. ນີ້ແມ່ນອຸປະນິໄສຂອງເຮົາ ບໍ່ວ່າຄົນນັ້ນແມ່ນໃຜກໍຕາມ. ເຮົາຄວນບອກພວກເຈົ້າວ່າ: ຜູ້ໃດທີ່ເຮັດໃຫ້ເຮົາເສຍໃຈຈະບໍ່ໄດ້ຮັບໂອກາດຄັ້ງທີສອງຈາກເຮົາ ແລະ ຜູ້ໃດໄດ້ມີຄວາມເຊື່ອໃນເຮົາແລ້ວກໍຈະຢູ່ໃນໃຈຂອງເຮົາສະເໝີໄປ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ກະກຽມຄວາມດີໃຫ້ພຽງພໍສຳລັບຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງເຈົ້າ). ເມື່ອໄດ້ຍິນເລື່ອງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຕົກໃຈແທ້ໆ. ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າເມື່ອພຣະເຢຊູເຈົ້າກໍາລັງປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພຣະອົງ, ພຣະອົງເຮັດໃຫ້ຄົນຈໍານວນຫຼາຍຕິດຕາມພຣະອົງ ແລະ ຊື່ນຊົມຄວາມກະລຸນາຂອງພຣະອົງໄດ້ແນວໃດ. ແຕ່ເມື່ອພຣະອົງຖືກຄຶງທີ່ໄມ້ກາງແຂນ ແລະ ທະຫານໂຣມັນກຳລັງບ້າປ່ວງຈັບກຸມຄຣິດຕຽນ, ພວກເຂົາຫຼາຍຄົນໄດ້ແລ່ນໜີດ້ວຍຄວາມຢ້ານ. ສິ່ງງນັ້ນເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຈັບປວດຫຼາຍ! ເຊັ່ນດຽວກັນ, ຂ້ານ້ອຍຍັງໄດ້ຮັບພຣະຄຸນ ແລະ ພອນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕິດຕາມພຣະອົງຢ່າງໝັ້ນໃຈ, ແຕ່ທັນທີທີ່ຂ້ານ້ອຍຜະເຊີນໜ້າກັບຄວາມຍາກລຳບາກທີ່ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍທົນທຸກ ແລະ ຈ່າຍຄ່າລາຄາ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ກາຍເປັນຄົນຕາຂາວ ແລະ ຂີ້ຢ້ານ. ສິ່ງນັ້ນສາມາດນໍາຄວາມສະບາຍໃຈມາສູ່ຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ? ໃນຍຸກສຸດທ້າຍ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ກາຍມາເປັນເນື້ອໜັງ ແລະ ມາທີ່ປະເທດຈີນ, ດິນແດນແຫ່ງມານຮ້າຍນີ້ ເຊິ່ງເປັນບ່ອນທີ່ພັກກອມມູນິດຈີນປົກຄອງ, ເພື່ອຊ່ວຍພວກເຮົາເຊິ່ງເປັນມະນຸດທີ່ເສື່ອມຊາມໃຫ້ລອດພົ້ນ. ພຣະອົງໄດ້ທົນທຸກຜ່ານການຖືກກົດຂີ່ ແລະ ຖືກຕາມລ່າໂດຍພັກກອມມູນິດຈີນ, ແຕ່ເຖິງປານນັ້ນ ພຣະອົງກໍ່ບໍ່ເຄີຍຢຸດສະແດງຄວາມຈິງ ແລະ ຊີ້ນຳພວກເຮົາ. ລາຄາທີ່ພຣະອົງຈ່າຍເພື່ອຊ່ວຍພວກເຮົາແມ່ນມີຫຼາຍມະຫາສານ ແລະ ຂ້ານ້ອຍມີຄວາມສຸກກັບຄວາມລອດພົ້ນຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງເປັນອິດສະຫຼະ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຮັບມືກັບຄວາມຍາກລໍາບາກເລັກນ້ອຍເພື່ອເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ. ນັ້ນຄືຄວາມເຫັນແກ່ຕົວຫຼາຍແທ້ໆ. ຄວາມສຳນຶກຂອງຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຖືກກ່າວຫາແທ້ໆ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຢ່າງເລິກເຊິ່ງເຖິງຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການເບິ່ງແຍງຂ້ານ້ອຍ. ພຣະເຈົ້າຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍມີວຸດທິພາວະທີ່ບໍ່ເປັນຜູ້ໃຫຍ່ແນວໃດ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຢ້ານກົວເມື່ອຢູ່ຕໍ່ໜ້າການຂົ່ມເຫັງຂອງຊາຕານ. ນັ້ນແມ່ນເຫດຜົນທີ່ພຣະອົງເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເຂົ້າໃຈຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງໂດຍໃຫ້ຕໍາຫຼວດອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ເພື່ອວ່າຂ້ານ້ອຍຈະສາມາດໄດ້ຍິນ, ເພື່ອຊ່ວຍໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຢືນເປັນພະຍານຜ່ານຄວາມຍາກລໍາບາກ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮັບການດົນບັນດານຫຼາຍໂດຍຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າຈົນນໍ້າຕາໄຫຼຕາມໃບໜ້າຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຢ່າງງຽບໆວ່າ, “ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ທໍລະຍົດພຣະອົງ. ບໍ່ວ່າຊາຕານຈະທໍລະມານຂ້ານ້ອຍແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ານ້ອຍຈະຢືນເປັນພະຍານຢ່າງເດັດດ່ຽວ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຊາຕານອັບອາຍເພື່ອເຮັດໃຫ້ພຣະອົງສະບາຍໃຈ”.

ເຈົ້າໜ້າທີ່ໄດ້ປິດເຄື່ອງຫຼີ້ນ MP4 ໂດຍທຸບມັນໃນທັນທີ ແລະ ເວົ້າກັບຂ້ານ້ອຍຢ່າງເປັນຕາຢ້ານວ່າ, “ຖ້າເຈົ້າຈະຍັງບໍ່ເວົ້າ, ຂ້ານ້ອຍຍັງມີອີກຫຼາຍຢ່າງທີ່ກຽມພ້ອມໃຫ້ກັບເຈົ້າ!” ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຕຳຫຼວດສັ່ງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຢືນເທິງພື້ນຕີນເປົ່າ ແລະ ເອົາກະແຈມືໃສ່ມືເບື້ອງຂວາຂອງຂ້ານ້ອຍແລ້ວຕິດໃສ່ກັບຊຸດວົງແຫວນເຫຼັກທີ່ຢູ່ໃນກ້ອນຊີມັງ ເຊິ່ງຢູ່ໃນລະດັບຕໍ່າກັບພື້ນແທ້ໆ. ພວກເຂົາເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍກົງແອວແທນທີ່ຈະນັ່ງຢ່ອງຢໍ້ ແລະ ພວກເຂົາຈະບໍ່ຍອມໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຄໍ້າຕີນໜຶ່ງຂ້າງດ້ວຍມືອີກເບື້ອງຂອງຂ້ານ້ອຍ. ຫຼັງຈາກຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ, ເມື່ອຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຢືນອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ນັ່ງຢ່ອງຢໍ້, ເຈົ້າໜ້າທີ່ຄົນໜຶ່ງກໍ່ໄດ້ຮ້ອງໃສ່ຂ້ານ້ອຍວ່າ, “ບໍ່ໃຫ້ນັ່ງຢ່ອງຢໍ້! ຖ້າເຈົ້າຕ້ອງການຜ່ອນຄາຍ, ເຈົ້າຕ້ອງເວົ້າດີກວ່າ!” ສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍສາມາດເຮັດໄດ້ແມ່ນບັງຄັບໃຫ້ຕົນເອງຢືນຢູ່ໃນທ່ານັ້ນ. ຫຼັງຈາກຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າດົນສໍ່າໃດ, ຕີນຂອງຂ້ານ້ອຍເຢັນຄືກັບນໍ້າກ້ອນ ແລະ ຂາຂອງຂ້ານ້ອຍເຈັບປວດ ແລະ ມຶນຊາ. ຂ້ານ້ອຍນັ່ງຢ່ອງຢໍ້, ບໍ່ສາມາດຢືນຢູ່ແບບນັ້ນແທ້ໆ. ຕຳຫຼວດດຶງຂ້ານ້ອຍຂຶ້ນມາ ແລະ ເທນໍ້າເຢັນແກ້ວໜຶ່ງໃສ່ຫຼັງຄໍຂອງຂ້ານ້ອຍ, ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍສັ່ນຍ້ອນຄວາມເຢັນ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ພວກເຂົາກໍ່ປົດກະແຈມືຂ້ານ້ອຍ, ໃຫ້ຂ້ານ້ອຍນັ່ງເທິງຕັ່ງໄມ້, ເອົາກະແຈມືໃສ່ແຂນຂອງຂ້ານ້ອຍໄວ້ທາງຫຼັງຂ້ານ້ອຍແລ້ວຕິດກັບແຕ່ລະຂ້າງຂອງຕັ່ງ ແລະ ເປີດປ່ອງຢ້ຽມ ແລະ ເປີດເຄື່ອງປັບອາກາດ. ດ້ວຍອາກາດທີ່ໜາວເຢືອກເຢັນທີ່ພັດມາໃສ່ຂ້ານ້ອຍໂດຍກົງ, ຂ້ານ້ອຍສັ່ນໜາວຈາກຄວາມເຢັນ ແລະ ອະທິຖານຢູ່ງຽບໆຢ່າງບໍ່ຢຸດເຊົາ, ຂໍຄວາມເດັດດ່ຽວຈາກພຣະເຈົ້າເພື່ອທົນກັບສິ່ງນີ້, ເພື່ອໃຫ້ຂ້ານ້ອຍສາມາດເອົາຊະນະຄວາມອ່ອນແອທາງເນື້ອໜັງຂອງຂ້ານ້ອຍໄດ້. ໃນເວລານັ້ນເອງ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຄິດເຖິງແຖວໜຶ່ງຈາກເພງສັນລະເສີນໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ: “ຄວາມເຊື່ອເປັນຄືກັບຂົວໄມ້ໜຶ່ງດຽວ: ຄົນທີ່ຍຶດຕິດກັບຊີວິດຢ່າງໜ້າສົງສານກໍຈະມີຄວາມລໍາບາກທີ່ຈະຂ້າມມັນໄດ້, ແຕ່ຄົນທີ່ພ້ອມຈະເສຍສະຫຼະຕົນເອງກໍສາມາດຂ້າມຜ່ານໄດ້ ໂດຍບໍ່ຕົກລົງ ແລະ ປາສະຈາກຄວາມກັງວົນ” (ຈາກບົດເພງ “ການເລີ່ມຕົ້ນຂອງການເຈັບປ່ວຍແມ່ນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ” ໃນໜັງສືເພງຕິດຕາມລູກແກະ ແລະ ຮ້ອງເພງໃໝ່). ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າຕຳຫຼວດຕ້ອງການໃຫ້ຂ້ານ້ອຍທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າຜ່ານການທໍລະມານທາງຮ່າງກາຍ ແລະ ຖ້າຂ້ານ້ອຍສົນໃຈກັບເນື້ອໜັງ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຈະຕົກຢູ່ໃນກັບດັກຂອງພວກເຂົາ. ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງມີຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຢືນເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະອົງ, ບໍ່ວ່າຂ້ານ້ອຍອາດທົນທຸກຫຼາຍສໍ່າໃດກໍ່ຕາມ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຕຳຫຼວດໄດ້ເອົາການໍ້າເຢັນໜ່ວຍໃຫຍ່ໆ ແລະ ເທມັນລົງໃສ່ຄໍຂອງຂ້ານ້ອຍ, ເຮັດໃຫ້ເສື້ອຜ້າຂອງຂ້ານ້ອຍປຽກໝົດ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ານ້ອຍຖືກໂຍນເຂົ້າໄປໃນເຮືອນນໍ້າກອນ. ເມື່ອເຫັນວ່າຂ້ານ້ອຍໜາວສັ່ນຢ່າງໜັກ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ກໍ່ຈັບຜົມຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ດຶງຫົວຂອງຂ້ານ້ອຍຂຶ້ນຄືກັບວ່າຂ້ານ້ອຍກຳລັງເບິ່ງທ້ອງຟ້າຜ່ານປ່ອງຢ້ຽມ, ແລ້ວເວົ້າແບບເຍາະເຍີ້ຍວ່າ, “ເຈົ້າໜາວ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າມາຊ່ວຍເຈົ້າແມະ!” ເມື່ອຂ້ານ້ອຍບໍ່ໃສ່ໃຈລາວ, ລາວກໍ່ເທການໍ້າເຢັນອີກໜ່ວຍໜຶ່ງໃສ່ຂ້ານ້ອຍ, ປັບຄ່າເຄື່ອງປັບອາກາດໃຫ້ຢູ່ໃນການຕັ້ງຄ່າຕໍ່າສຸດ ແລະ ເດມັນໃສ່ຂ້ານ້ອຍ. ອາກາດໜາວທີ່ເຢືອກເຢັນ ແລະ ລົມໜາວຈາກພາຍນອກໄດ້ຫຸ້ມຫໍ່ຂ້ານ້ອຍອີກຄັ້ງໜຶ່ງ, ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍໜາວຈົນຂ້ານ້ອຍຂົດເປັນໝາກບານນ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ານ້ອຍກໍາລັງຈະແຂງຕົວ ແລະ ເລືອດຂອງຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າມັນກຳລັງກາຍເປັນນໍ້າກ້ອນ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຫ້າມຕົນເອງບໍ່ໃຫ້ມີຄວາມຄິດທີ່ບ້າປ່ວງວ່າ: “ເທນໍ້າເຢັນໃສ່ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ໃຊ້ເຄື່ອງປັບອາກາດໃນມື້ທີ່ໜາວເຢັນແບບນັ້ນ, ພວກເຂົາກໍາລັງແຊ່ແຂງຂ້ານ້ອຍໃຫ້ຕາຍ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ຖ້າຂ້ານ້ອຍຕາຍຢູ່ທີ່ນີ້ ຄອບຄົວຂອງຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ຮູ້ເລີຍ...”. ຍິ່ງຂ້ານ້ອຍຄິດແບບນີ້ຫຼາຍສໍ່າໃດ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຍິ່ງຍອມຈໍານົນຕໍ່ກັບຄວາມມືດຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ. ໃນເວລານັ້ນເອງ, ຮູບແບບທີ່ພຣະເຢຊູເຈົ້າໄດ້ທົນທຸກຢູ່ເທິງໄມ້ກາງແຂນສຳລັບຜູ້ຄົນທີ່ພຣະອົງໄຖ່ບາບນັ້ນກໍ່ໄດ້ປາກົດຂຶ້ນໃນຄວາມຄິດຢ່າງກະທັນຫັນ, ເຊັ່ນດຽວກັບຂໍ້ຄວາມນີ້ໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ: “ຄວາມຮັກທີ່ໄດ້ຜ່ານການຫຼໍ່ຫຼອມເປັນສິ່ງໝັ້ນຄົງ ແລະ ບໍ່ອ່ອນແອ. ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະວາງເຈົ້າໄວ້ໃນການທົດລອງຂອງພຣະອົງເມື່ອໃດ ຫຼື ແນວໃດກໍຕາມ, ເຈົ້າກໍຈະສາມາດປ່ອຍວາງຄວາມກັງວົນຂອງເຈົ້າ ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະເປັນ ຫຼື ຕາຍ, ປະຖິ້ມທຸກສິ່ງເພື່ອພຣະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມຍິນດີ ແລະ ອົດກັ້ນຕໍ່ທຸກສິ່ງຢ່າງມີຄວາມສຸກເພື່ອພຣະເຈົ້າ, ສະນັ້ນ ຄວາມຮັກຂອງເຈົ້າກໍຈະບໍລິສຸດ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຂອງເຈົ້າກໍຈະເປັນຈິງ. ມີແຕ່ເມື່ອນັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງຈະກາຍເປັນຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າຮັກແທ້ຈິງ ແລະ ຄົນທີ່ຖືກພຣະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ສົມບູນຢ່າງແທ້ຈິງ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອປະສົບກັບການຫຼໍ່ຫຼອມເທົ່ານັ້ນ ມະນຸດຈຶ່ງສາມາດມີຄວາມຮັກຢ່າງແທ້ຈິງ). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໜູນໃຈຂ້ານ້ອຍແທ້ໆ. ພຣະເຈົ້າທົນທຸກຈົນເຖິງທີ່ສຸດ ແລະ ເຖິງກັບໄດ້ສະຫຼະຊີວິດຂອງພຣະອົງເພື່ອຊ່ວຍພວກເຮົາໃຫ້ລອດພົ້ນ. ໃນຖານະທີ່ເປັນສິ່ງຖືກສ້າງ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຄວນກຽມພ້ອມທີ່ຈະອົດທົນກັບຄວາມທົນທຸກປະເພດໃດໜຶ່ງສຳລັບພຣະເຈົ້າບໍ? ການທີ່ສາມາດຢືນເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າຕໍ່ໜ້າຊາຕານຄືການທີ່ພຣະເຈົ້າຍົກຂ້ານ້ອຍຂຶ້ນ ແລະ ເຖິງແມ່ນມັນໝາຍຄວາມວ່າຂ້ານ້ອຍຕ້ອງຕາຍ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຕ້ອງອຸທິດຕໍ່ພຣະເຈົ້າຢ່າງໜັກແໜ້ນ. ຄວາມຮູ້ສຶກໜາວຂອງຂ້ານ້ອຍກໍ່ຄ່ອຍໆບັນເທົາລົງຫຼາຍ. ຕຳຫຼວດສືບຕໍ່ການສອບສວນຂອງພວກເຂົາຕັ້ງແຕ່ຕອນທ່ຽງຈົນຮອດເວລາປະມານ 7:00 ໂມງແລງຂອງມື້ນັ້ນ. ເມື່ອເຫັນວ່າຂ້ານ້ອຍຍັງບໍ່ອ້າປາກເວົ້າ, ພວກເຂົາກໍ່ພຽງແຕ່ຂັງຂ້ານ້ອຍໄວ້ໃນຫ້ອງສອບສວນໂດຍທີ່ຍັງເປີດເຄື່ອງປັບອາກາດ.

ຕຳຫຼວດກິນເຂົ້າແລງຂອງພວກເຂົາ ແລ້ວກັບເຂົ້າມາ ແລະ ເວົ້າຂົ່ມຂູ່ວ່າ, “ເວົ້າອອກມາ! ຜູ້ໃດເປັນຜູ້ນຳຄຣິດຕະຈັກຂອງເຈົ້າ? ຖ້າເຈົ້າບໍ່ບອກພວກເຮົາ, ພວກເຮົາຈະໃຫ້ເຈົ້າດື່ມນໍ້າໝາກເຜັດຮ້ອນ, ດື່ມນໍ້າສະບູ່, ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າກິນຂີ້, ຈີກເສື້ອຜ້າທັງໝົດຂອງເຈົ້າອອກ ແລະ ລາກເຈົ້າໄປໄວ້ໃນຫ້ອງໃຕ້ດິນເພື່ອແຊ່ແຂງເຈົ້າຈົນຕາຍ!” ການໄດ້ຍິນພວກເຂົາເວົ້າແນວນີ້ສະແດງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເຫັນແທ້ໆວ່າພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນມະນຸດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ, ແຕ່ເປັນກຸ່ມມານຮ້າຍທີ່ກຳລັງສວມໃສ່ໜ້າກາກຂອງມະນຸດ. ຍິ່ງພວກເຂົາໂຫດຮ້າຍຫຼາຍສໍ່າຂຶ້ນ, ຍິ່ງພວກເຂົາຂົ່ມຂູ່ຂ້ານ້ອຍຫຼາຍສໍ່າໃດ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຍິ່ງກຽດຊັງພວກເຂົາຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ ແລະ ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຍິ່ງຕັ້ງໃຈທີ່ຈະບໍ່ເປີດເຜີຍຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ. ເມື່ອຂ້ານ້ອຍຍັງບໍ່ຍອມຈຳນົນ, ພວກເຂົາໄດ້ແຊ່ຖົງຜ້າໃສ່ນໍ້າ ແລະ ວາງມັນໄວ້ເທິງຫົວຂອງຂ້ານ້ອຍ, ຈັບຫົວຂອງຂ້ານ້ອຍໄວ້ເພື່ອວ່າຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ສາມາດຍັບມັນໄດ້ ແລະ ເລີ່ມດຶງຊ່ອງເປີດໃຫ້ແໜ້ນ. ຂ້ານ້ອຍເກືອບຈະຂາດອາກາດຫາຍໃຈໃນເວລາບໍ່ດົນເລີຍ, ແຕ່ຍ້ອນຍັງຖືກໃສ່ກະແຈມືກັບຕັ່ງ, ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຍັບໄດ້ແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຮ່າງກາຍທັງໝົດຂອງຂ້ານ້ອຍເລີ່ມແຂງ. ສິ່ງນັ້ນຍັງບໍ່ພຽງພໍສຳລັບພວກເຂົາ. ພວກເຂົາເທນໍ້າເຢັນຈາກການໍ້າໃສ່ດັງຂອງຂ້ານ້ອຍ, ໂດຍເວົ້າວ່າພວກເຂົາຈະປິດດັງຂ້ານ້ອຍຖ້າຂ້ານ້ອຍສືບຕໍ່ປະຕິເສດທີ່ຈະສາລະພາບ. ຂ້ານ້ອຍຫາຍໃຈລຳບາກແທ້ໆ ແລະ ສາມາດຮູ້ສຶກວ່າຄວາມຕາຍກໍາລັງໃກ້ເຂົ້າມາເທື່ອລະໜ້ອຍ, ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງງຽບໆວ່າ, “ໂອ ພຣະເຈົ້າ, ພຣະອົງໄດ້ມອບລົມຫາຍໃຈນີ້ໃຫ້ກັບຂ້ານ້ອຍ. ບໍ່ວ່າຕຳຫຼວດຈະເຮັດຫຍັງກໍ່ຕາມຕໍ່ຂ້ານ້ອຍ, ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ານ້ອຍຕ້ອງເສຍຊີວິດ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຈະບໍ່ທໍລະຍົດພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມຕໍ່ການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະອົງ”. ເມື່ອຂ້ານ້ອຍໃກ້ຈະເສຍສະຕິ ແລະ ຂ້ານ້ອຍເກືອບຫາຍໃຈບໍ່ອອກນັ້ນເອງ, ຕຳຫຼວດກໍ່ປ່ອຍໄປໃນທັນທີ. ຂ້ານ້ອຍຂອບໃຈພຣະເຈົ້າຢູ່ພາຍໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍຫຼາຍຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງອີກ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າເຖິງແມ່ນຂ້ານ້ອຍໄດ້ຕົກຢູ່ໃນມືຂອງຕໍາຫຼວດ, ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດເອົາຊີວິດຂອງຂ້ານ້ອຍໄດ້ ນອກຈາກພຣະເຈົ້າອະນຸຍາດ. ຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ານ້ອຍຍິ່ງໃຫຍ່ຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ.

ໃນຕອນສວຍຂອງມື້ຕໍ່ມາ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ສອງສາມຄົນໄດ້ພາຂ້ານ້ອຍ ແລະ ເອື້ອຍອີກຄົນໜຶ່ງໄປທີ່ສູນກັກຂັງ. ໜຶ່ງໃນພວກເຂົາເວົ້າກັບຂ້ານ້ອຍແບບຂົ່ມຂູ່ວ່າ, “ເຈົ້າບໍ່ແມ່ນຄົນທ້ອງຖິ່ນ, ສະນັ້ນ ພວກເຮົາສາມາດກັກຂັງເຈົ້າໄວ້ເປັນເວລາສອງສາມເດືອນ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍ່ຕັດສິນລົງໂທດເຈົ້າເປັນເວລາສາມຫາຫ້າປີ. ຈະບໍ່ມີຜູ້ໃດຮູ້”. ຂ້ານ້ອຍອ່ອນແອລົງໜ້ອຍໜຶ່ງເມື່ອກ່າວເຖິງການຖືກຕັດສິນລົງໂທດ ແລະ ຄິດວ່າ, “ຖ້າຂ້ານ້ອຍຖືກຕັດສິນແທ້ໆ ແລະ ເຂົ້າໄປໃນຄຸກ, ຂ້ານ້ອຍຈະສະແດງໜ້າຂອງຂ້ານ້ອຍອີກແນວໃດ? ຜູ້ຄົນຈະຄິດແນວໃດກ່ຽວກັບຂ້ານ້ອຍ?” ຫ້ອງຂັງທີ່ຂ້ານ້ອຍຖືກຂັງຢູ່ນັ້ນເຕັມໄປດ້ວຍເອື້ອຍນ້ອງຈາກຄຣິດຕະຈັກຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ, ສະນັ້ນ ເມື່ອພວກເຂົາເຫັນວ່າຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກບໍ່ດີ ແລະ ອ່ອນແອ, ພວກເຂົາກໍ່ໂອ້ລົມກ່ຽວກັບຄວາມຈິງກັບຂ້ານ້ອຍເພື່ອຊ່ວຍເຫຼືອ ແລະ ສະໜັບສະໜູນຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຮ້ອງເພງສັນລະເສີນໃນຄຣິດຕະຈັກສໍາລັບຂ້ານ້ອຍ ເຊິ່ງຖືກເອີ້ນວ່າ “ການຕອບແທນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການເປັນພະຍານຂອງພຣະອົງ,” ເຊິ່ງກ່າວວ່າ: “ພຣະເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນເນື້ອໜັງຢ່າງຖ່ອມຕົວເພື່ອຊ່ວຍມະນຸດຊາດໃຫ້ລອດພົ້ນ, ຍ່າງໃນທ່າມກາງບັນດາຄຣິສຕະຈັກ, ສະແດງຄວາມຈິງ, ຫົດນໍ້າພວກເຮົາຢ່າງພຽນພະຍາຍາມ, ນໍາພາພວກເຮົາໃນທຸກບາດກ້າວ. ສິ່ງນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ເຮັດມາທຸກໆມື້ເປັນເວລາຫຼາຍທົດສະວັດ, ທັງໝົດແມ່ນເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດບໍລິສຸດ ແລະ ສົມບູນ. ພຣະອົງໄດ້ເຫັນລະດູໃບໄມ້ປົ່ງ, ລະດູຮ້ອນ, ລະດູໃບໄມ້ຫຼົ່ນ, ລະດູໜາວມາຫຼາຍແລ້ວ, ມີຄວາມສຸກທີ່ຈະຮັບເອົາຄວາມຂົມກັບຄວາມຫວານ. ພຣະອົງເສຍສະລະທຸກສິ່ງຢ່າງບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວໂດຍປາສະຈາກຄວາມເສຍໃຈໃດໆ, ພຣະອົງໄດ້ມອບຄວາມຮັກທັງໝົດຂອງພຣະອົງໃຫ້ກັບມະນຸດຊາດ. ຂ້ອຍໄດ້ຜ່ານການພິພາກສາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ຊີມລົດຊາດອັນຂົມຂື່ນຈາກການທົດສອບຕ່າງໆ. ຄວາມຫວານຕິດຕາມຄວາມຂົມຂື່ນ, ຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງຂ້ອຍໄດ້ຖືກຊໍາລະລ້າງ, ຂ້ອຍຖວາຍຫົວໃຈ ແລະ ຮ່າງກາຍຂອງຂ້ອຍເພື່ອຕອບແທນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍໄປຈາກບ່ອນໜຶ່ງໄປຫາອີກບ່ອນເພື່ອເຮັດວຽໜັກ, ເສຍສະລະຕົວເອງເພື່ອພຣະເຈົ້າ. ຄົນຮັກປະຖິ້ມຂ້ອຍ, ຄົນອື່ນດູຖູກຂ້ອຍ, ແຕ່ຂ້ອຍຈະຮັກພຣະເຈົ້າຢ່າງບໍ່ຫວັ່ນໄຫວຈົນເຖິງທີ່ສຸດ. ຂ້ອຍອຸທິດຕົນຢ່າງເຕັມທີ່ເພື່ອປະຕິບັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍອົດທົນກັບການຂົ່ມເຫັງ ແລະ ຄວາມຍາກລຳບາກ, ປະສົບກັບຊ່ວງຊີວິດຕອນຂຶ້ນ ແລະ ລົງ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍຈະອົດທົນກັບຊີວິດທີ່ຂົມຂື່ນ, ຂ້ອຍຕ້ອງຕິດຕາມພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນພະຍານໃຫ້ພຣະອົງ” (ຈາກໜັງສືຕິດຕາມພຣະເມສານ້ອຍ ແລະ ຮ້ອງເພງໃໝ່). ການໄຕ່ຕອງຕາມເນື້ອເພງສັນລະເສີນໜູນໃຈຂ້ານ້ອຍແທ້ໆ. ພວກເຮົາຢູ່ໃນປະເທດຈີນ, ປະເທດນີ້ທີ່ກຽດຊັງ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຫຼາຍກວ່າສິ່ງອື່ນໃດ, ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ເດີນຕາມເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງໃນຊີວິດ, ສະນັ້ນ ມັນຈຶ່ງຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້ທີ່ພວກເຮົາຈະຕ້ອງທົນທຸກກັບຄວາມເຈັບປວດ ແລະ ຄວາມລໍາບາກຫຼາຍຢ່າງ. ແຕ່ສິ່ງນັ້ນກໍ່ບໍ່ມີຫຍັງຕ້ອງໃຫ້ອັບອາຍ, ພວກເຮົາຖືກຂົ່ມເຫັງ ເພາະພວກເຮົາມີຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຢູ່ໃນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ. ພວກເຮົາກຳລັງທົນທຸກກັບການກົດຂີ່ເພື່ອເຫັນແກ່ຄວາມຊອບທຳ ແລະ ນັ້ນເປັນກຽດ. ຂ້ານ້ອຍຄິດເຖິງໄພ່ພົນທັງໝົດຕະຫຼອດຍຸກຕ່າງໆທີ່ບໍ່ເຄີຍໄດ້ຍິນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຫຼາຍປານໃດ, ແຕ່ພວກເຂົາກໍ່ຍັງມີຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ວ່າການກົດຂີ່ຂອງພວກເຂົາມີຫຼາຍສໍ່າໃດ ຫຼື ພວກເຂົາທົນທຸກກັບຄວາມອັບອາຍແບບໃດກໍ່ຕາມ, ພວກເຂົາກໍ່ບໍ່ເຄີຍທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ, ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາຕ້ອງຕາຍ. ພວກເຂົາເປັນພະຍານທີ່ກ້ອງກັງວານ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮັບການລ້ຽງດູ ແລະ ການບຳລຸງລ້ຽງລ້າໆຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ເຂົ້າໃຈຄວາມລຶກລັບ ແລະ ຄວາມຈິງທີ່ຄົນຮຸ່ນຕ່າງໆບໍ່ເຄີຍເຂົ້າໃຈມາກ່ອນ, ສະນັ້ນ ເປັນຫຍັງຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ສາມາດທົນທຸກໜ້ອຍໜຶ່ງ ແລະ ເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ? ຄວາມຄິດນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກອັບອາຍ ແລະ ຮູ້ສຶກຜິດ ແລະ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮັບຄວາມເຊື່ອ, ຄວາມເຂັ້ມແຂງ ແລະ ຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈະຢືນເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າອີກຄັ້ງ.

ຫຼັງຈາກ 10 ມື້, ຕໍາຫຼວດກໍ່ໄດ້ພາຂ້ານ້ອຍໄປເຮືອນກັກຂັງຄົນໂດຍລຳພັງ. ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຂ້ານ້ອຍເຂົ້າໄປ, ນັກໂທດອີກຄົນໜຶ່ງກໍ່ເວົ້າກັບຂ້ານ້ອຍວ່າ, “ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ເຂົ້າມາໃນທີ່ນີ້ແມ່ນບໍ່ໄດ້ອອກມາ. ພວກເຮົາທຸກຄົນກຳລັງລໍຖ້າຄຳຕັດສິນຂອງພວກເຮົາ ແລະ ພວກເຮົາບາງຄົນໄດ້ລໍຖ້າເປັນເວລາຫຼາຍເດືອນ”. ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຄິດເຖິງອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຜູ້ທີ່ຕ້ອງດຳເນີນຕາມຄຳຕັດສິນເປັນເວລາແປດ, 10 ຫຼື ແມ່ນແຕ່ 15 ປີ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍຈະໄດ້ຮັບຈັກປີ, ຈະເປັນແນວໃດຖ້າຂ້ານ້ອຍຖືກກັກຂັງຢູ່ໃນນະຮົກທີ່ມືດມິດນີ້? ຂ້ານ້ອຍຈະຜ່ານມື້ທີ່ຍາວນານຂ້າງໜ້າໄດ້ແນວໃດ? ຂ້ານ້ອຍເຈັບປວດ ແລະ ນໍ້າຕາກໍ່ໄຫຼໃນຕາຂອງຂ້ານ້ອຍ. ເມື່ອຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍຕົກຢູ່ໃນໜຶ່ງໃນກົນອຸບາຍຂອງຊາຕານ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ອະທິຖານຢ່າງແຮງກ້າ ແລະ ຂໍໃຫ້ພຣະເຈົ້າປົກປ້ອງຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍ. ແລ້ວຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍກໍ່ໄດ້ຮັບແສງສະຫວ່າງຊີ້ນໍາທີ່ຈະແຈ້ງພາຍໃນຂ້ານ້ອຍ: ພຣະເຈົ້າອະນຸຍາດໃຫ້ສິ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ານ້ອຍ, ເຊັ່ນດຽວກັນກັບການທົດລອງຂອງໂຢບ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຈົ່ມຕໍ່ວ່າໄດ້. ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ປາກົດຂຶ້ນໃນຄວາມຄິດ: “ການເປັນປະຈັກພະຍານຕໍ່ການເອົາຊະນະຊາຕານຂອງເຮົາຂຶ້ນຢູ່ກັບຄວາມຈົງຮັກພັກດີ ແລະ ການເຊື່ອຟັງຂອງມະນຸດ, ເຊັ່ນດຽວກັນ ການເປັນປະຈັກພະຍານຕໍ່ການເອົາຊະນະມະນຸດທັງໝົດຂອງເຮົາ... ເຈົ້າຈະຍອມຮັບເອົາການຈັດແຈງທຸກຢ່າງຂອງເຮົາ (ເຖິງມັນຈະເປັນຄວາມຕາຍ ຫຼື ການທຳລາຍ) ຫຼື ຈະໜີໄປກາງທາງເພື່ອຫຼີກເວັ້ນການຂ້ຽນຕີຂອງເຮົາ?” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຈົ້າຮູ້ຫຍັງແດ່ກ່ຽວກັບຄວາມສັດທາ?). ຄໍາຖາມນີ້ຈາກພຣະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກອັບອາຍ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ານ້ອຍຂາດການອຸທິດຕົນ ແລະ ການເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ຂ້ານ້ອຍອ້າງວ່າຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການເປັນພະຍານທີ່ອັດສະຈັນສຳລັບພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ເມື່ອຂ້ານ້ອຍຜະເຊີນໜ້າກັບເວລາຕິດຄຸກແທ້ໆ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຕ້ອງການແລ່ນ ແລະ ຫຼົບໜີຈາກສະຖານະການດັ່ງກ່າວ. ສິ່ງນັ້ນຄືຄວາມອ່ອນນ້ອມປະເພດໃດ? ເມື່ອຫວນຄິດຄືນຫຼັງຫາເວລາທີ່ຂ້ານ້ອຍຖືກຈັບກຸມ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ຊີ້ນຳ ແລະ ໜູນໃຈຂ້ານ້ອຍດ້ວຍພຣະທຳຂອງພຣະອົງຕະຫຼອດເວລາ, ນໍາພາຂ້ານ້ອຍໃຫ້ເຫັນທະລຸກົນອຸບາຍຂອງຊາຕານ, ເພື່ອເອົາຊະນະການທໍລະມານທີ່ໂຫດຮ້າຍຂອງມານຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ດຳເນີນຊີວິດຕໍ່ໄປ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນວ່າຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ຂ້ານ້ອຍເປັນຈິງສໍ່າໃດ, ມັນບໍ່ວ່າງເປົ່າ ຫຼື ປອມແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ. ແຕ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ຄິດທີ່ຈະຢືນເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພຣະອົງພໍໃຈໃນສະພາບແວດລ້ອມນີ້; ກົງກັນຂ້າມ, ຂ້ານ້ອຍເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ຮັບໃຊ້ຕົນເອງ, ພຽງແຕ່ຄິດຫາຜົນປະໂຫຍດ ແລະ ການສູນເສຍຂອງເນື້ອໜັງ ແລະ ຕ້ອງການໜີໄປໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຂ້ານ້ອຍທົນທຸກໜ້ອຍດຽວ. ມັນເປັນການເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ເປັນຕາກຽດຊັງຫຼາຍ. ຄວາມເປັນມະນຸດຂອງຂ້ານ້ອຍຢູ່ໃສ? ຄວາມສຳນຶກຂອງຂ້ານ້ອຍຢູ່ໃສ? ຂ້ານ້ອຍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມເສຍໃຈ ແລະ ການກ່າວໂທດຕົນເອງໃນຄວາມຄິດນີ້, ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຢ່າງງຽບໆດ້ວຍຄວາມສໍານຶກຜິດ. “ໂອ ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍເຮັດຜິດ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດສືບຕໍ່ຮັບໃຊ້ແຕ່ປາກໃນລັກສະນະນີ້ ແລະ ບໍ່ຊື່ສັດກັບພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການເຮັດໃຫ້ພຣະອົງພໍໃຈດ້ວຍການກະທຳຕົວຈິງ. ຂ້ານ້ອຍຈະຢືນເປັນພະຍານໂດຍບໍ່ຕ້ອງສົງໄສ, ບໍ່ວ່າຄຳຕັດສິນຈະເປັນແນວໃດກໍ່ຕາມ”. ອາກາດໜາວ, ສະນັ້ນ ນັກໂທດຄົນອື່ນໆທີ່ຢູ່ໃນເຮືອນກັກຂັງໄດ້ເອົາເຄື່ອງນຸ່ງຈຳນວນໜຶ່ງມາໃຫ້ຂ້ານ້ອຍ ແລະ ພວກເຂົາຊ່ວຍຂ້ານ້ອຍໃນການອອກແຮງງານທີ່ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງປະຕິບັດທຸກມື້. ພວກເຂົາໄດ້ດູແລຂ້ານ້ອຍໃນທຸກວິທີທາງ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່ານີ້ເປັນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດແຈງໄວ້ ແລະ ຂ້ານ້ອຍກໍ່ມອບຄຳຂອບໃຈທີ່ຈິງໃຈໃຫ້ກັບພຣະອົງ.

ຕຳຫຼວດຈະຖາມຂ້ານ້ອຍທຸກໆສອງສາມມື້ໃນເຮືອນກັກຂັງ. ເມື່ອເຫັນວ່າກົນລະຍຸດທີ່ໃຊ້ຄວາມຮຸນແຮງບໍ່ໄດ້ຜົນ, ພວກເຂົາກໍ່ປ່ຽນໄປໃຊ້ວິທີການທີ່ອ່ອນໂຍນກວ່າ. ເຈົ້າໜ້າທີ່ຄົນໜຶ່ງໄດ້ພະຍາຍາມລົມກັບຂ້ານ້ອຍໂດຍມີລັກສະນະທີ່ພໍໃຈເທິງໃບໜ້າຂອງລາວ ແລະ ໄດ້ຊື້ສິ່ງດີໆມາໃຫ້ຂ້ານ້ອຍກິນ. ລາວຍັງເວົ້າວ່າລາວສາມາດຊ່ວຍຂ້ານ້ອຍໃຫ້ຊອກວຽກທີ່ດີໄດ້. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່ານີ້ແມ່ນໜຶ່ງໃນກົນອຸບາຍຂອງຊາຕານ, ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ສົນໃຈລາວເລີຍ. ໃນລະຫວ່າງການສອບສວນຄັ້ງໜຶ່ງ, ໃນທີ່ສຸດ ຕຳຫຼວດກໍ່ໄດ້ເປີດເຜີຍເຈດຕະນາທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຂົາ: “ພວກເຮົາບໍ່ມີຫຍັງສ່ວນຕົວກັບເຈົ້າ, ພວກເຮົາພຽງແຕ່ຕ້ອງການກຳຈັດຄຣິດຕະຈັກຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ ແລະ ພວກເຮົາຫວັງວ່າເຈົ້າຈະສາມາດເຮັດວຽກໃຫ້ພວກເຮົາໄດ້”. ການໄດ້ຍິນພວກເຂົາເວົ້າບາງສິ່ງທີ່ເປັນຕາຢ້ານແບບນັ້ນໄດ້ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍໃຈຮ້າຍຫຼາຍ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ກາຍເປັນເນື້ອໜັງ ແລະ ມາສູ່ໂລກໃນຍຸກສຸດທ້າຍ ເພື່ອຊ່ວຍມະນຸດຊາດໃຫ້ລອດພົ້ນ, ແຕ່ພັກກອມມູນິດຈີນຄັດຄ້ານ ແລະ ປະນາມພຣະອົງຢ່າງບ້າປ່ວງ ແລະ ຈັບກຸມ ແລະ ຂົ່ມເຫັງຜູ້ເຊື່ອ. ແລ້ວຕອນນີ້ ພວກເຂົາຕ້ອງການໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຂາຍຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ກາຍມາເປັນຫຸ່ນເຊີດຂອງພວກເຂົາ. ມັນເປັນຕາລັງກຽດ. ຂ້ານ້ອຍເຫັນວ່າພັກກອມມູນິດເປັນກຸ່ມມານຮ້າຍທີ່ຕັ້ງໃຈຕໍ່ສູ້ກັບພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ມີປະຕິກິລິຍາຕອບໂຕ້ທີ່ຕໍ່ຕ້ານຫຼາຍ! ຂ້ານ້ອຍເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມກຽດຊັງທຸກຮູບແບບຕໍ່ພັກ ແລະ ບໍ່ຕ້ອງການຫຍັງ ນອກຈາກການເປັນພະຍານເພື່ອເຮັດໃຫ້ມານຮ້າຍເຫຼົ່ານັ້ນຂອງຊາຕານອັບອາຍ. ຕຳຫຼວດໄດ້ພະຍາຍາມໃຊ້ກົນອຸບາຍທາງຈິດຕະວິທະຍາອີກຢ່າງໜຶ່ງ ເມື່ອຂ້ານ້ອຍຍັງບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງ. ພວກເຂົາຄົ້ນພົບຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍຜ່ານຜູ້ໃຫ້ບໍລິການໂທລະສັບມືຖື ແລະ ພາລາວ ແລະ ລູກຂອງພວກເຮົາມາຈາກນອກເມືອງ ເພື່ອມາພົບກັບຂ້ານ້ອຍທີ່ເຮືອນກັກຂັງ. ຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຄີຍຄັດຄ້ານຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ານ້ອຍ, ແຕ່ຍ້ອນຕໍາຫຼວດກຳລັງຂົ່ມຂູ່ ແລະ ຊັກຈູງລາວ, ລາວໄດ້ເວົ້າຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກວ່າ, “ຂ້ອຍຂໍຮ້ອງເຈົ້າຖິ້ມຄວາມເຊື່ອຂອງເຈົ້າ. ເຖິງແມ່ນວ່າມັນບໍ່ແມ່ນເພື່ອເຫັນແກ່ຂ້ອຍ, ພຽງແຕ່ຄິດຫາລູກຊາຍຂອງພວກເຮົາ. ລອງຈິນຕະນາການວ່າມັນຈະເປັນແນວໃດສຳລັບລາວທີ່ມີແມ່ຂອງລາວຢູ່ໃນຄຸກ”. ການໄດ້ຍິນສິ່ງນີ້ຈາກລາວເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍລຳບາກໃຈແທ້ໆ. ຂ້ານ້ອຍຄິດຫາເພງສັນລະເສີນນີ້ກ່ຽວກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໃນຕອນນັ້ນທັນທີ: “ພວກເຮົາຈໍາເປັນຕ້ອງມີຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມຮັກທີ່ສຸດໃນຂັ້ນຕອນນີ້ຂອງພາລະກິດ. ພວກເຮົາອາດສະດຸດດ້ວຍຄວາມປະໝາດເລັກນ້ອຍ, ຍ້ອນຂັ້ນຕອນນີ້ຂອງພາລະກິດແມ່ນແຕກຕ່າງຈາກທຸກຂັ້ນຕອນທີ່ຜ່ານມາ: ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າກຳລັງເຮັດໃຫ້ສົມບູນແມ່ນຄວາມເຊື່ອຂອງມະນຸດຊາດທີ່ບໍ່ສາມາດເຫັນໄດ້ ແລະ ຈັບຕ້ອງໄດ້. ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດກໍຄືປ່ຽນພຣະທຳໃຫ້ກາຍເປັນຄວາມເຊື່ອ, ຄວາມຮັກ ແລະ ຊີວິດ. ຜູ້ຄົນຕ້ອງບັນລຸເຖິງຈຸດທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຮັບການຫຼໍ່ຫຼອມຫຼາຍຮ້ອຍຄັ້ງ ແລະ ມີຄວາມເຊື່ອທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າຄວາມເຊື່ອຂອງໂຢບ. ພວກເຂົາຕ້ອງອົດກັ້ນກັບຄວາມທຸກຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ ແລະ ຄວາມທໍລະມານທຸກຮູບແບບໂດຍບໍ່ຈາກພຣະເຈົ້າໄປ. ເມື່ອພວກເຂົາເຊື່ອຟັງຈົນເຖິງຕາຍ ແລະ ມີຄວາມເຊື່ອທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໃນພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວຂັ້ນຕອນນີ້ຂອງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າກໍສຳເລັດແລ້ວ” (ຄັດຈາກໜັງສືພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເສັ້ນທາງ... (8)). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເຕີມເຕັມຂ້ານ້ອຍດ້ວຍຄວາມເຊື່ອ ແລະ ຄວາມເຂັ້ມແຂງ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ຫວັນໄຫວເລີຍ, ບໍ່ວ່າຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍຈະເວົ້າຫຍັງກໍ່ຕາມ. ໃນທີ່ສຸດ, ລາວກໍ່ຖິ້ມລະເບີດໃສ່ຂ້ານ້ອຍ: “ຖ້າເຈົ້າພຽງແຕ່ປະຕິເສດທີ່ຈະຮັບຟັງ, ພວກເຮົາຄວນຢ່າຮ້າງກັນ!” ຄຳວ່າ “ຢ່າຮ້າງ” ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍແຕກສະຫຼາຍ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າຖ້າມັນບໍ່ແມ່ນຍ້ອນການທີ່ພັກກອມມູນິດເວົ້າຕົວະ ແລະ ໝິ່ນປະໝາດພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂົ່ມຂູ່, ກົດຂີ່ ແລະ ສ້າງຄວາມແຕກແຍກ, ລາວກໍ່ຈະບໍ່ເວົ້າຫຍັງທີ່ໄຮ້ຫົວໃຈແບບນັ້ນຈັກເທື່ອ. ຂ້ານ້ອຍຍິ່ງກຽດຊັງພັກຫຼາຍກວ່າເກົ່າ. ມັນຄືຜູ້ຮ້າຍຄົນສຳຄັນທີ່ຜັກດັນໃຫ້ຄອບຄົວຂອງພວກເຮົາຈົບລົງ! ພວກເຂົາຕ້ອງການໃຊ້ປະໂຫຍດຈາກຄວາມຮູ້ສຶກຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ດຶງຄອບຄົວຂອງຂ້ານ້ອຍມາຫາຂ້ານ້ອຍເພື່ອໃຫ້ຂ້ານ້ອຍທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຕົກຢູ່ໃນກົນອຸບາຍຂອງພວກເຂົາຢ່າງແນ່ນອນ. ຫຼັງຈາກທີ່ຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຕອບຢ່າງໃຈເຢັນວ່າ “ເຈົ້າສາມາດເອົາລູກຊາຍຂອງພວກເຮົາ ແລະ ຈາກໄປ”. ເມື່ອເຫັນທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາພະຍາຍາມກຳລັງລົ້ມເຫຼວ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ກໍ່ຍ່າງມາຢູ່ໜ້າໂຕະຢ່າງໃຈຮ້າຍ ແລະ ຮ້ອງໃສ່ຂ້ານ້ອຍວ່າ “ພວກເຮົາໄດ້ທຸ້ມເທຫຼາຍໃນສິ່ງນີ້ ໂດຍບໍ່ໄດ້ຮັບຄຳເວົ້າອອກຈາກເຈົ້າແມ່ນແຕ່ຄຳດຽວ! ຖ້າເຈົ້າບໍ່ເປີດກັບດັກນັ້ນ, ເຈົ້າຈະຖືກປະນາມວ່າເປັນອາຊະຍາກອນທາງການເມືອງ. ມື້ນີ້ແມ່ນໂອກາດສຸດທ້າຍຂອງເຈົ້າທີ່ຈະເວົ້າ!” ແຕ່ບໍ່ວ່າພວກເຮົາຈະໃຈຮ້າຍກັບຂ້ານ້ອຍແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຍັງມິດງຽບ, ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າຕະຫຼອດເວລາ, ຂໍໃຫ້ພຣະອົງຊ່ວຍຂ້ານ້ອຍໃຫ້ເດັດດ່ຽວໃນຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ານ້ອຍ.

ຂ້ານ້ອຍຄຸ່ນຄິດສິ່ງທີ່ຜົວຂອງຂ້ານ້ອຍໄດ້ເວົ້າ ເມື່ອຂ້ານ້ອຍກັບຄືນໄປຢູ່ໃນຫ້ອງຂັງຂອງຂ້ານ້ອຍ. ມັນເບິ່ງຄືກັບວ່າລາວກຽມພ້ອມທີ່ຈະຢ່າຮ້າງຂ້ານ້ອຍແທ້ໆ, ຂ້ານ້ອຍສູນເສຍເຮືອນຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຍັງບໍ່ຮູ້ວ່າຄຳຕັດສິນຂອງຂ້ານ້ອຍຈະເປັນເທົ່າໃດປີ. ຂ້ານ້ອຍທໍລະມານຢ່າງທີ່ສຸດ. ໃນເວລານັ້ນເອງ, ພຣະທຳບາງຂໍ້ຂອງພຣະເຈົ້າກໍ່ປາກົດຂຶ້ນໃນຄວາມຄິດ: “ບັດນີ້ ເຈົ້າຄວນສາມາດເຫັນໄດ້ຢ່າງຈະແຈ້ງໃນທາງເດີນຂອງເປໂຕ. ຖ້າເຈົ້າສາມາດເຫັນທາງເດີນຂອງເປໂຕຢ່າງຈະແຈ້ງ, ແລ້ວເຈົ້າກໍຈະໝັ້ນໃຈກ່ຽວກັບພາລະກິດທີ່ກໍາລັງປະຕິບັດໃນທຸກມື້ນີ້ ເພື່ອເຈົ້າຈະບໍ່ໄດ້ຈົ່ມວ່າ ຫຼື ເປັນຄົນຂີ້ຄ້ານ ຫຼື ຕ້ອງການສິ່ງໃດອີກ. ເຈົ້າຄວນຮັບຮູ້ໄດ້ເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເປໂຕໃນເວລານັ້ນ: ລາວຢູ່ກັບຄວາມໂສກເສົ້າເສຍໃຈ, ລາວບໍ່ເຄີຍຖາມເຖິງເລື່ອງອະນາຄົດ ຫຼື ຕ້ອງການພອນປະເສີດໃດໆ. ລາວບໍ່ໄດ້ສະແຫວງຫາຜົນກໍາໄລ, ຄວາມສຸກສະບາຍ, ຊື່ສຽງ ຫຼື ໂຊກລາບຂອງໂລກນີ້ ແຕ່ສະແຫວງຫາເພື່ອໃຊ້ຊີວິດທີ່ມີຄຸນຄ່າທີ່ສຸດ ນັ້ນກໍຄືຕອບແທນຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມີຕໍ່ລາວ ແລະ ອຸທິດສິ່ງທີ່ມີຄຸນຄ່າທີ່ສຸດສໍາລັບລາວໃຫ້ກັບພຣະອົງ. ນັ້ນຄືສິ່ງທີ່ລາວເພິ່ງພໍໃຈທີ່ສຸດ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ວິທີທີ່ເປໂຕມາຮູ້ຈັກພຣະເຢຊູ). ຄວາມສຳເລັດຂອງເປໂຕດົນບັນດານຂ້ານ້ອຍຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. ມັນເປັນຄວາມຈິງ, ເປໂຕໄດ້ໃຊ້ຊີວິດຂອງລາວເພື່ອສະແຫວງຫາທີ່ຈະຮັກ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ, ໂດຍບໍ່ຄຳນຶງເຖິງອະນາຄົດ ແລະ ໂຊກຊະຕາຂອງລາວເອງ, ຄຳນຶງເຖິງຜົນປະໂຫຍດຂອງລາວເອງແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ. ໃນທີ່ສຸດ ລາວກໍ່ຖືກຄຶງໃສ່ໄມ້ກາງແຂນກັບຫົວ, ເຮັດໜ້າທີ່ເປັນພະຍານທີ່ສວຍງາມ ແລະ ກ້ອງກັງວານແກ່ພຣະເຈົ້າ. ມັນໂຊກດີທີ່ສາມາດຕິດຕາມພຣະເຈົ້າທີ່ບັງເກີດເປັນມະນຸດ ແລະ ໄດ້ຮັບການບຳລຸງລ້ຽງ ແລະ ການນໍາພາໂດຍພຣະທຳຂອງພຣະອົງ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍຈະເຄີຍຖວາຍຫຍັງໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າຈັກເທື່ອ. ຊ່ວງເວລາທີ່ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງຢືນເປັນພະຍານໄດ້ມາເຖິງ, ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈແທ້ໆໃນຕອນນີ້. ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ເສຍໃຈຕະຫຼອດຊີວິດບໍ ຖ້າຂ້ານ້ອຍພາດໂອກາດນີ້? ໃນສິ່ງນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ “ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການເຮັດໃນສິ່ງທີ່ເປໂຕເຮັດ. ບໍ່ວ່າຂ້ານ້ອຍອາດຜະເຊີນໜ້າກັບຫຍັງກໍ່ຕາມໃນເບື້ອງໜ້າ, ເຖິງແມ່ນຕ້ອງຢ່າຮ້າງ, ເຖິງແມ່ນຕ້ອງຕິດຄຸກ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ພ້ອມທີ່ຈະຢືນເປັນພະຍານ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພຣະອົງພໍໃຈ ແລະ ເຖິງແມ່ນຂ້ານ້ອຍຕ້ອງໃຊ້ເວລາທີ່ເຫຼືອທັງໝົດຂອງຂ້ານ້ອຍໃນຄຸກ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຈະບໍ່ກົ້ມລົງໃຫ້ກັບຊາຕານ ແລະ ທໍລະຍົດພຣະອົງ”. ເມື່ອຂ້ານ້ອຍມອບຖວາຍທຸກສິ່ງຢ່າງແທ້ຈິງ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ໄດ້ເຫັນການກະທຳທີ່ອັດສະຈັນຂອງພຣະເຈົ້າ. ສອງສາມມື້ຕໍ່ມາ, ເຈົ້າໜ້າທີ່ດັດສ້າງໄດ້ເວົ້າກັບຂ້ານ້ອຍໂດຍບໍ່ຄາດຄິດວ່າ “ມ້ຽນເຄື່ອງຂອງເຈົ້າ. ເຈົ້າກຳລັງຈະກັບເຮືອນ”. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເຊື່ອຫູຂອງຂ້ານ້ອຍແທ້ໆ. ຂ້ານ້ອຍຊື່ນຊົມຍິນດີ. ຊາຕານຖືກເຮັດໃຫ້ອັບອາຍ ແລະ ຖືກເອົາຊະນະໃນການສູ້ຮົບຝ່າຍວິນຍານ ແລະ ພຣະເຈົ້າໄດ້ຮັບສະຫງ່າລາສີຢ່າງກ້ອງກັງວານ!

ຂ້ານ້ອຍໄດ້ອົດທົນກັບການຂົ່ມເຫັງເປັນເວລາຫຼາຍກວ່າ 36 ມື້, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນຢ່າງສົມບູນ ແລະ ຢ່າງຊັດເຈນເຖິງແກ່ນແທ້ທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ເປັນປໍລະປັກຂອງພັກກອມມູນິດຈີນ, ມັນຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ເປັນທໍລະຊົນ ແລະ ຂັດກັບສະຫວັນຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ຂ້ານ້ອຍເລີ່ມກຽດຊັງ ແລະ ປະຕິເສດມັນຈາກກົ້ນເລິກໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍ. ຕະຫຼອດຄວາມເຈັບປວດນີ້, ມັນຄືພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ສ່ອງແສງ ແລະ ຊີ້ນໍາໃຫ້ແກ່ຂ້ານ້ອຍ, ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍມີໄຊຊະນະເໜືອການໂຈມຕີ ແລະ ການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຜະເຊີນຢ່າງແທ້ຈິງວ່າມັນຄືພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ເປັນຊີວິດ ແລະ ກຳລັງຂອງມະນຸດຊາດແທ້ໆ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າປົກຄອງເໜືອທຸກສິ່ງ, ທູກສິ່ງຢູ່ພາຍໃນກຳມືຂອງພຣະອົງ. ບໍ່ວ່າຊາຕານຈະພະຍາຍາມຫຼິ້ນກົນອຸບາຍຫຼາຍສໍ່າໃດກໍ່ຕາມ, ມັນກໍ່ຈະຈິບຫາຍດ້ວຍມືຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ. ເຖິງແມ່ນວ່າມັນທໍລະມານເນື້ອໜັງຂອງຂ້ານ້ອຍເພື່ອບັງຄັບໃຫ້ຂ້ານ້ອຍທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າ, ຄວາມໂຫດຮ້າຍຂອງມັນບໍ່ພຽງແຕ່ບໍ່ສາມາດທຳລາຍຂ້ານ້ອຍ, ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ມັນໄດ້ເປີດຕາຂອງຂ້ານ້ອຍໃຫ້ເຫັນເຖິງໃບໜ້າທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ມາຮູ້ຈັກຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມລອດພົ້ນຂອງພຣະເຈົ້າ, ປະຕິເສດຊາຕານຢ່າງສິ້ນເຊີງ ແລະ ເລີ່ມໝັ້ນຄົງໃນຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ໃນການຕິດຕາມພຣະເຈົ້າ. ສະຕິປັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າຈະເອົາຊະນະເໜືອແຜນອຸບາຍຂອງຊາຕານຢູ່ສະເໝີ. ຂ້ານ້ອຍຂອບໃຈພຣະເຈົ້າຢ່າງຈິງໃຈ!