ໂດຍ ຊິງຕ່າວ, ເກົາຫຼີໃຕ້

“ໂອ ພຣະເຈົ້າ! ບໍ່ວ່າຂ້ານ້ອຍມີສະຖານະ ຫຼື ບໍ່, ບັດນີ້ ຂ້ານ້ອຍກໍເຂົ້າໃຈຕົນເອງແລ້ວ. ຖ້າສະຖານະຂອງຂ້ານ້ອຍສູງສົ່ງ ມັນກໍຍ້ອນການຍົກຂຶ້ນຂອງພຣະອົງ ແລະ ຖ້າມັນຕໍ່າຕ້ອຍ ມັນກໍຍ້ອນການແຕ່ງຕັ້ງຂອງພຣະອົງ. ທຸກສິ່ງຢູ່ໃນມືຂອງພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີທາງເລືອກ ຫຼື ການຕໍ່ວ່າໃດເລີຍ. ພຣະອົງກຳນົດວ່າ ຂ້ານ້ອຍຈະເກີດໃນປະເທດນີ້ ແລະ ທ່າມກາງຄົນເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ສິ່ງດຽວທີ່ຂ້ານ້ອຍຄວນເຮັດກໍຄືເຊື່ອຟັງພາຍໃຕ້ອຳນາດຂອງພຣະອົງທັງໝົດ ເພາະທຸກສິ່ງຢູ່ພາຍໃນສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກຳນົດໄວ້ແລ້ວ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ຄິດກັບສະຖານະ; ໃນທີ່ສຸດແລ້ວ ຂ້ານ້ອຍກໍເປັນພຽງສິ່ງຖືກສ້າງ. ຖ້າພຣະອົງວາງຂ້ານ້ອຍໄວ້ໃນຂຸມເລິກທີ່ສຸດ, ໃນທະເລສາບແຫ່ງໄຟ ແລະ ມາດ, ຂ້ານ້ອຍກໍບໍ່ແມ່ນຫຍັງ ນອກຈາກສິ່ງຖືກສ້າງ. ຖ້າພຣະອົງໃຊ້ຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍກໍເປັນສິ່ງຖືກສ້າງ. ຖ້າພຣະອົງເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍສົມບູນ, ຂ້ານ້ອຍກໍຍັງເປັນສິ່ງຖືກສ້າງ. ຖ້າພຣະອົງບໍ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍສົມບູນ, ຂ້ານ້ອຍກໍຍັງຈະຮັກພຣະອົງ ເພາະຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ເປັນຫຼາຍໄປກວ່າສິ່ງຖືກສ້າງ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ເປັນຫຼາຍໄປກວ່າສິ່ງຖືກສ້າງເລັກນ້ອຍທີ່ຖືກເນລະມິດສ້າງຂຶ້ນໂດຍພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແຫ່ງການຊົງສ້າງ, ເປັນພຽງຄົນໜຶ່ງທ່າມກາງມະນຸດທີ່ຖືກສ້າງທັງປວງ. ພຣະອົງເປັນຜູ້ສ້າງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ບັດນີ້ ພຣະອົງໄດ້ວາງຂ້ານ້ອຍໄວ້ໃນມືຂອງພຣະອົງອີກຄັ້ງເພື່ອຈັດການກັບຂ້ານ້ອຍຕາມຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍເຕັມໃຈທີ່ຈະເປັນເຄື່ອງມືຂອງພຣະອົງ ແລະ ຕົວປະກອບຂອງພຣະອົງ ເພາະທຸກສິ່ງແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກຳນົດໄວ້ແລ້ວ. ບໍ່ມີໃຜສາມາດປ່ຽນແປງມັນໄດ້. ທຸກສິ່ງ ແລະ ທຸກເຫດການແມ່ນຢູ່ໃນມືຂອງພຣະອົງ” (ຈາກບົດເພງ “ຂ້ອຍເປັນພຽງແຕ່ສິ່ງມີຊີວິດນ້ອຍໆທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນ” ໃນໜັງສືເພງຕິດຕາມລູກແກະ ແລະ ຮ້ອງເພງໃໝ່). ການຮ້ອງເພງສັນລະເສີນນີ້ກ່ຽວກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ດົນບັນດານຂ້ານ້ອຍຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ ນອກຈາກຄິດຫາປະສົບການທີ່ຂ້ານ້ອຍມີໃນການທົດລອງຂອງຕົວປະກອບ.

ໃນຕົ້ນປີ 1993, ຂ້ານ້ອຍມີໜ້າທີ່ໃນການລ້ຽງດູຜູ້ເຊື່ອໃໝ່ໃນຄຣິດຕະຈັກ. ພວກເຮົາຕົກຢູ່ໃນອັນຕະລາຍທີ່ຈະຖືກຈັບກຸມຢູ່ບ່ອນໃດກໍ່ຕາມທີ່ພວກເຮົາໄປ ເພາະການຂົ່ມເຫັງທີ່ບ້າປ່ວງ ແລະ ການຈັບກຸມຄຣິດຕຽນຂອງພັກກອມມູນິດຈີນ. ເຖິງແມ່ນຈະຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ໂຫດຮ້າຍ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ບໍ່ເຄີຍຖອຍ, ແຕ່ສືບຕໍ່ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ານ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າ “ມີພຽງຄົນທີ່ຮັກພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດເປັນພະຍານໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ, ມີພຽງພວກເຂົາເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນພະຍານຂອງພຣະອົງ, ມີພຽງພວກເຂົາເທົ່ານັ້ນທີ່ໄດ້ຮັບການອວຍພອນຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ມີພຽງພວກເຂົາເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດຮັບສັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄົນທີ່ຮັກພຣະເຈົ້າຈະດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃນແສງສະຫວ່າງຂອງພຣະອົງຕະຫຼອດໄປ). ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກເຕັມລົ້ນດ້ວຍຄວາມເຊື່ອທີ່ຈະສະແຫວງຫາເພື່ອກາຍມາເປັນຄົນທີ່ຮັກພຣະເຈົ້າ. ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າການສະແຫວງຫາປະເພດນັ້ນຈະໄດ້ຮັບການເຫັນດີຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຈະເຂົ້າສູ່ສະຫວັນຢ່າງແນ່ນອນ ເປັນໜຶ່ງໃນປະຊາຊົນຂອງອານາຈັກຂອງພຣະອົງ.

ເມື່ອຂ້ານ້ອຍກຳລັງເສຍສະລະຕົນເອງຢ່າງກະຕືລືລົ້ນຢູ່ນັ້ນເອງ, ໂດຍແນ່ໃຈວ່າຂ້ານ້ອຍຈະຖືກຮັບເຂົ້າໄປໃນອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ, ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດກໍ່ໄດ້ສະແດງພຣະທຳທີ່ເຮັດໃຫ້ຂ້ານ້ອຍຕົກຢູ່ໃນການທົດລອງຂອງຕົວປະກອບ. ມື້ໜຶ່ງໃນເດືອນມີນາ, ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງໄດ້ສົ່ງຖ້ອຍຄຳໃໝ່ຂອງພຣະເຈົ້າໄປໃຫ້ຄຣິດຕະຈັກຂອງພວກເຮົາ “ເບື້ອງຫຼັງແທ້ຈິງຂອງພາລະກິດແຫ່ງການເອົາຊະນະ (1)”. ຂ້ານ້ອຍອ່ານໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າວ່າ: “ໃນປັດຈຸບັນ, ເຮົາປະຕິບັດພາລະກິດໃນຜູ້ທີ່ຖືກພຣະເຈົ້າເລືອກໃນປະເທດຈີນ ເພື່ອເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສກະບົດທັງໝົດຂອງເຂົາ ແລະ ຖອດໜ້າກາກແຫ່ງຄວາມຂີ້ຮ້າຍທັງໝົດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ສິ່ງນີ້ໄດ້ໃຫ້ບໍລິບົດເພື່ອເວົ້າທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງເວົ້າ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ເມື່ອເຮົາປະຕິບັດຂັ້ນຕອນຕໍ່ໄປຂອງພາລະກິດແຫ່ງການເອົາຊະນະຈັກກະວານທັງປວງ, ເຮົາຈະໃຊ້ການທີ່ເຮົາພິພາກສາພວກເຈົ້າເພື່ອພິພາກສາຄວາມບໍ່ຊອບທຳຂອງທຸກຄົນໃນຈັກກະວານທັງປວງ ຍ້ອນພວກເຈົ້າທຸກຄົນເປັນຕົວແທນແຫ່ງຄວາມກະບົດທ່າມກາງມະນຸດຊາດ. ຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດກ້າວຜ່ານໄປໄດ້ແມ່ນຈະກາຍເປັນຄົນຂັດຂວາງ ແລະ ເຄື່ອງມືຮັບໃຊ້ເທົ່ານັ້ນ, ໃນຂະນະທີ່ຄົນທີ່ສາມາດກ້າວຜ່ານໄດ້ຈະຖືກນໍາໃຊ້. ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງເວົ້າວ່າຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດກ້າວຜ່ານແມ່ນຈະເຮັດໜ້າທີ່ເປັນຜູ້ຂັດຂວາງເທົ່ານັ້ນ? ມັນເປັນເພາະພຣະທຳ ແລະ ພາລະກິດໃນປັດຈຸບັນຂອງເຮົາລ້ວນແລ້ວແຕ່ແນໃສ່ເບື້ອງຫຼັງຂອງພວກເຈົ້າ ແລະ ຍ້ອນພວກເຈົ້າໄດ້ກາຍມາເປັນຕົວແທນ ແລະ ຕົວຢ່າງແຫ່ງຄວາມກະບົດທ່າມກາງມະນຸດຊາດທັງປວງ. ຕໍ່ມາ, ເຮົາຈະນໍາພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ທີ່ເອົາຊະນະພວກເຈົ້າໄປຕ່າງປະເທດ ແລະ ໃຊ້ພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນເພື່ອເອົາຊະນະຜູ້ຄົນໃນທີ່ນັ້ນ, ແຕ່ເຈົ້າຈະບໍ່ໄດ້ຮັບພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນ. ສິ່ງນັ້ນຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າກາຍເປັນຜູ້ຂັດຂວາງບໍ? ອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງມະນຸດຊາດທັງປວງ, ການກະທຳທີ່ກະບົດຂອງມະນຸດ ແລະ ພາບ ແລະ ໃບໜ້າທີ່ຂີ້ຮ້າຍຂອງມະນຸດ, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ລ້ວນແລ້ວແຕ່ຖືກບັນທຶກໃນພຣະທຳໃນປັດຈຸບັນທີ່ໃຊ້ເພື່ອເອົາຊະນະພວກເຈົ້າ. ແລ້ວເຮົາຈະໃຊ້ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອເອົາຊະນະຜູ້ຄົນໃນທຸກຊົນຊາດ ແລະ ທຸກນິກາຍ, ເພາະພວກເຈົ້າຄືຕົ້ນແບບ ແລະ ເປັນຕົວຢ່າງຜ່ານມາ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເຮົາບໍ່ໄດ້ກ່າວໂດຍມີເຈດຕະນາທີ່ຈະປະຖິ້ມພວກເຈົ້າ; ຖ້າພວກເຈົ້າບໍ່ສາມາດປະຕິບັດຢ່າງດີໃນການສະແຫວງຫາຂອງພວກເຈົ້າ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພວກເຈົ້າກໍໄດ້ພິສູດວ່າຕົນເອງປົວບໍ່ໄດ້, ພວກເຈົ້າຈະບໍ່ເປັນພຽງເຄື່ອງມືຮັບໃຊ້ ແລະ ຄົນຂັດຂວາງເທົ່ານັ້ນບໍ? ເຮົາເຄີຍເວົ້າວ່າສະຕິປັນຍາຂອງເຮົາແມ່ນຖືກນໍາໃຊ້ໂດຍອີງຕາມກົນອຸບາຍຂອງຊາຕານ. ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງເວົ້າແບບນັ້ນ? ນັ້ນບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງສິ່ງທີ່ເຮົາກຳລັງເວົ້າ ແລະ ເຮັດໃນຕອນນີ້ບໍ? ຖ້າເຈົ້າບໍ່ສາມາດກ້າວຜ່ານໄປໄດ້, ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຖືກເຮັດໃຫ້ສົມບູນ ແຕ່ກົງກັນຂ້າມຖືກລົງໂທດ, ເຈົ້າຈະບໍ່ກາຍເປັນຄົນຂັດຂວາງບໍ? ບາງເທື່ອ ເຈົ້າໄດ້ທົນທຸກຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃນຊີວິດຂອງເຈົ້າ, ແຕ່ເຈົ້າກໍຍັງບໍ່ເຂົ້າໃຈຫຍັງເລີຍ; ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຈັກຫຍັງກ່ຽວກັບຊີວິດ. ເຖິງແມ່ນເຈົ້າຈະຖືກຂ້ຽນຕີ ແລະ ຖືກພິພາກສາ, ເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງຫຍັງເລີຍ ແລະ ໃນສ່ວນເລິກຂອງເຈົ້າ ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮັບຊີວິດ. ເມື່ອເວລາທີ່ຈະທົດສອບວຽກງານຂອງເຈົ້າມາເຖິງ, ເຈົ້າຈະຜະເຊີນກັບການທົດລອງທີ່ດຸເດືອດຄືກັບແປວໄຟ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ຈະຜະເຊີນກັບຄວາມລຳບາກຍາກແຄ້ນຫຼາຍທີ່ສຸດ. ແປວໄຟນີ້ຈະເຮັດໃຫ້ຕົວຕົນທັງໝົດຂອງເຈົ້າກາຍເປັນຂີ້ເທົ່າ. ໃນຖານະຂອງຄົນທີ່ບໍ່ມີຊີວິດ, ຄົນທີ່ບໍ່ມີຄຳບໍລິສຸດໜຶ່ງອອນຢູ່ພາຍໃນ, ຄົນທີ່ຍັງຕິດຢູ່ກັບອຸປະນິໄສເດີມທີ່ເສື່ອມຊາມ ແລະ ຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດແມ່ນແຕ່ຈະເຮັດໜ້າທີ່ໃນການເປັນຄົນຮັບໃຊ້ທີ່ດີ, ເຈົ້າຈະບໍ່ຖືກກຳຈັດໄດ້ແນວໃດ?” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເບື້ອງຫຼັງແທ້ຈິງຂອງພາລະກິດແຫ່ງການເອົາຊະນະ (1)). ຂ້ານ້ອຍມີປະຕິກິລິຍາແທ້ໆທີ່ໄດ້ເຫັນຄຳວ່າ “ຕົວປະກອບ” ຖືກກ່າວເຖິງຊໍ້າໄປຊໍ້າມາໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າ “ຕົວປະກອບ ບໍ? ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວເຖິງຕົວປະກອບໃນພຣະທຳຂອງພຣະອົງໃນເມື່ອກ່ອນ, ແຕ່ນັ້ນບໍ່ໄດ້ໝາຍເຖິງມັງກອນແດງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ບໍ? ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເສຍສະລະສຳລັບພຣະເຈົ້າໃນຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍສະແຫວງຫາເພື່ອຮັກພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍຄວນເປັນໜຶ່ງໃນປະຊາຊົນໃນອະນາຈັກຂອງພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍຈະສາມາດເປັນຕົວປະກອບໄດ້ແນວໃດ?” ຂ້ານ້ອຍອ່ານພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າອີກຄັ້ງຢ່າງລະມັດລະວັງຫຼາຍ. ພຣະເຈົ້າເວົ້າວ່າພວກເຮົາເຊິ່ງເປັນຄົນຈີນເປັນຄົນທີ່ເສື່ອມຊາມຢ່າງເລິກເຊິ່ງທີ່ສຸດ, ການທີ່ພວກເຮົາຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າເປັນສິ່ງທີ່ໂຫດຮ້າຍທີ່ສຸດ ແລະ ພວກເຮົາເປັນຕົວແທນຂອງຄວາມກະບົດຂອງມະນຸດຊາດທັງປວງ. ພຣະອົງເວົ້າວ່າ ຖ້າຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ຈົບລົງດ້ວຍການປ່ຽນແປງ, ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຮັບຊີວິດ, ພວກເຂົາກໍ່ຈະຮັບໃຊ້ເປັນຕົວປະກອບສຳລັບພາລະກີິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາທຸກຄົນຈະຖືກກຳຈັດໂດຍພຣະເຈົ້າ. ໜ້າເອິກຂອງຂ້ານ້ອຍແໜ້ນຂຶ້ນເມື່ອຂ້ານ້ອຍໄດ້ອ່ານສິ່ງນີ້ ແລະ ຂ້ານ້ອຍກໍ່ສົງໄສວ່າ “ຂ້ານ້ອຍເປັນຕົວປະກອບບໍ? ມັນບໍ່ສາມາດເປັນແບບນັ້ນໄດ້. ຖ້າຂ້ານ້ອຍເປັນຕົວປະກອບແທ້ໆ, ຂ້ານ້ອຍຈະຍັງສາມາດເຂົ້າສູ່ອານາຈັກສະຫວັນໄດ້ບໍ?”

ບໍ່ດົນຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ໄດ້ອ່ານການໂອ້ລົມນີ້ຈາກພຣະເຈົ້າ: “ເພາະພວກເຈົ້າບໍ່ຊື່ສັດ ແລະ ຫຼອກລວງ ແລະ ຍ້ອນພວກເຈົ້າຂາດເຂີນໃນຄວາມສາມາດ ແລະ ພວກເຈົ້າມີສະຖານະທີ່ຕໍ່າ, ພວກເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຢູໃນສາຍຕາຂອງເຮົາ ຫຼື ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເຮົາເລີຍ. ພາລະກິດຂອງເຮົາແມ່ນປະຕິບັດດ້ວຍເຈດຕະນາທີ່ຈະປະນາມພວກເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ; ມືຂອງເຮົາບໍ່ເຄີຍອອກຫ່າງພວກເຈົ້າຈັກເທື່ອ ຫຼື ການຂ້ຽນຕີຂອງເຮົາກໍເຊັ່ນກັນ. ເຮົາໄດ້ສືບຕໍ່ພິພາກສາ ແລະ ສາບແຊ່ງພວກເຈົ້າ. ເພາະພວກເຈົ້າບໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບເຮົາ, ຄວາມໂກດຮ້າຍຂອງເຮົາແມ່ນຢູ່ເທິງພວກເຈົ້າສະເໝີ. ເຖິງແມ່ນເຮົາປະຕິບັດພາລະກິດທ່າມກາງພວກເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ, ພວກເຈົ້າກໍຄວນຮູ້ທ່າທີຂອງເຮົາທີ່ມີຕໍ່ພວກເຈົ້າ. ມັນບໍ່ແມ່ນຫຍັງເລີຍນອກຈາກຄວາມກຽດຊັງ, ບໍ່ມີທ່າທີ ຫຼື ຄວາມຄິດເຫັນອື່ນອີກເລີຍ. ເຮົາພຽງແຕ່ຕ້ອງການໃຫ້ພວກເຈົ້າເຮັດໜ້າທີ່ເປັນຕົວປະກອບສຳລັບສະຕິປັນຍາຂອງເຮົາ ແລະ ລິດອຳນາດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງເຮົາ. ພວກເຈົ້າບໍ່ແມ່ນຫຍັງນອກຈາກເປັນຕົວປະກອບຂອງເຮົາ ເພາະຄວາມຊອບທຳຂອງເຮົາຖືກເປີດເຜີຍຜ່ານຄວາມກະບົດຂອງພວກເຈົ້າ. ເຮົາໃຫ້ພວກເຈົ້າເຮັດໜ້າທີ່ເປັນຕົວປະກອບສຳລັບພາລະກິດຂອງເຮົາ, ເພື່ອເປັນສ່ວນປະກອບໃນພາລະກິດຂອງເຮົາ...” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະເປັນຕົວປະກອບ?). ຂ້ານ້ອຍໄດ້ເຫັນວ່າພຣະເຈົ້າລະບຸຢ່າງຊັດເຈນຫຼາຍວ່າພວກເຮົາເປັນຕົວປະກອບ, ພວກເຮົາເປັນສ່ວນເພີ່ມເຕີມໃນພາລະກິດຂອງພຣະອົງ ແລະ ພຣະອົງກໍ່ບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກຫຍັງ ນອກຈາກກຽດຊັງ ແລະ ລັງກຽດພວກເຮົາ. ຂ້ານ້ອຍຕົກຕະລຶງ ແລະ ຮູ້ສຶກວ່າຂ້ານ້ອຍຖືກພຣະເຈົ້າປະຖິ້ມ. ຂ້ານ້ອຍເສົ້າໃຈແທ້ໆ ແລະ ການຈົ່ມຕໍ່ວ່າກໍ່ເກີດຂຶ້ນພາຍໃນຂ້ານ້ອຍ. ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າ “ຂ້ານ້ອຍເຊື່ອຕະຫຼອດເວລາຫຼາຍປີ, ສະລະຄອບຄົວ ແລະ ອາຊີບຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍທົນທຸກຢ່າງຫຼວງຫຼາຍເພື່ອເສຍສະລະໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຜ່ານການທົດລອງຂອງຜູ້ໃຫ້ບໍລິການ ແລະ ການທົດລອງແຫ່ງຄວາມຕາຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍກໍ່ເລີ່ມສະແຫວງຫາຄວາມຮັກຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ໂດຍຄິດວ່າການກາຍມາເປັນຄົນໃນອານາຈັກແມ່ນແນ່ນອນ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຄີຍຈິນຕະນາການວ່າຂ້ານ້ອຍຈະເປັນຕົວປະກອບ, ເປັນສິ່ງຮັບໃຊ້, ເຊິ່ງຈະຖືກກຳຈັດທັນທີຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ານ້ອຍຈົບລົງດ້ວຍການເປັນຈຸດກົງກັນຂ້າມກັບອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ແລ້ວຂ້ານ້ອຍຈ່າຍລາຄາຕະຫຼອດປີທີ່ຜ່ານມາເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອຫຍັງ? ຖ້າພວກເຂົາຮູ້, ໝູ່ເພື່ອນ ແລະ ພີ່ນ້ອງຂອງຂ້ານ້ອຍຈະຄິດແນວໃດກ່ຽວກັບຂ້ານ້ອຍ? ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈ ເມື່ອຂ້ານ້ອຍສະລະອາຊີບ ແລະ ຄອບຄົວຂອງຂ້ານ້ອຍເພື່ອຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ານ້ອຍ. ພວກເຂົາເຍາະເຍີ້ຍຂ້ານ້ອຍ. ສະນັ້ນ ໃນເວລານັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການເປັນຜູ້ເຊື່ອທີ່ດີ ເພື່ອວ່າຫຼັງຈາກທີ່ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ສຳເລັດລົງ ແລະ ໄພພິບັດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ໄດ້ມາເຖິງ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຈະຖືກຮັບເຂົ້າສູ່ອານາຈັກຂອງພຣະອົງ. ແລ້ວຂ້ານ້ອຍຈະສາມາດເງີຍໜ້າຂຶ້ນສູງ ແລະ ພວກເຂົາທຸກຄົນກໍ່ຈະອັບອາຍ. ຜູ້ໃດຈະຄິດວ່າຂ້ານ້ອຍຈະຈົບລົງດ້ວຍການເປັນຫຍັງທີ່ຕ້ອຍຕໍ່າຄືກັບຕົວປະກອບ? ຕົວປະກອບບໍ່ມີຊີວິດ. ພວກເຂົາເປັນຂີ້ເຫຍື້ອ, ບໍ່ໄດ້ດີເທົ່າກັບຜູ້ໃຫ້ບໍລິການເລີຍ. ຢ່າງໜ້ອຍທີ່ສຸດ ຜູ້ໃຫ້ບໍລິການກໍ່ສາມາດເຮັດການບໍລິການສຳລັບພຣະເຈົ້າເປັນເວລາຊົ່ວໄລຍະໜຶ່ງ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມກະລຸນາ ແລະ ພອນຂອງພຣະອົງ. ແມ່ນແຕ່ການເປັນຜູ້ໃຫ້ບໍລິການກໍ່ຈະດີ. ໃນກໍລະນີໃດກໍ່ຕາມ, ມັນກໍ່ຟັງເບິ່ງດີກວ່າຕົວປະກອບ”.

ຄຳວ່າ “ຕົວປະກອບ” ພຽງແຕ່ກ້ອງຢູ່ໃນຫົວຂອງຂ້ານ້ອຍຕະຫຼອດສອງສາມມື້ຕໍ່ມາ ແລະ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຢຸດສົງໄສວ່າ “ຂ້ານ້ອຍຈະສາມາດເປັນພຽງແຕ່ຕົວປະກອບໄດ້ແນວໃດ? ເປັນຫຍັງຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງເກີດໃນປະເທດຈີນ? ຖ້າມັງກອນແດງທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຄົນຈີນເສື່ອມຊາມຢ່າງເລິກເຊິ່ງແບບນີ້, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຄົງຈະບໍ່ເປັນຕົວປະກອບ! ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າຂ້ານ້ອຍກຳລັງຈະເຂົ້າສູ່ອານາຈັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ກາຍມາເປັນໜຶ່ງໃນປະຊາຊົນຂອງອານາຈັກ, ມີຄວາມສຸກກັບສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ສັນຍາໄວ້. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຄີຍຄິດວ່າຂ້ານ້ອຍຈະຈົບລົງດ້ວຍການເປັນຕົວປະກອບແທນ”. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ພໍໃຈຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນ ເມື່ອຂ້ານ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງນັ້ນ ແລະ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຢຸດຮ້ອງໄຫ້ໄດ້. ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າ ຍ້ອນນັ້ນເປັນຄວາມຈິງ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ນອກຈາກປ່ອຍຕົນເອງໃຫ້ເປັນໄປຕາມໂຊກຊະຕາຂອງຂ້ານ້ອຍ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ເຖິງແມ່ນຂ້ານ້ອຍສືບຕໍ່ເຂົ້າຮ່ວມການເຕົ້າໂຮມ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ານ້ອຍ, ຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍກໍ່ບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນສິ່ງນັ້ນ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີຫຍັງເວົ້າກັບພຣະເຈົ້າໃນຄຳອະທິຖານ ແລະ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີຫົວໃຈທີ່ຈະຮ້ອງເພງ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮັບແສງສະຫວ່າງຫຍັງຈາກພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າ ຍ້ອນຂ້ານ້ອຍເປັນຕົວປະກອບ, ບໍ່ມີປະເດັນຫຍັງໃນການສະແຫວງຫາເພີ່ມເຕີມ ເນື່ອງຈາກວ່າຂ້ານ້ອຍຈົບລົງດ້ວຍການຖືກໂຍນຖິ້ມ ແລະ ຖືກຈຳກັດ, ຖືກໂຍນເຂົ້າສູ່ເຫວເລິກທີ່ບໍ່ສິ້ນສຸດ. ຂ້ານ້ອຍຄິດລົບ ແລະ ທຸກໃຈແທ້ໆ. ໃນຕອນແລງຂອງມື້ໜຶ່ງ ເມື່ອຂ້ານ້ອຍກຳລັງນອນບໍ່ຫຼັບໃນຕຽງນອນ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຄິດກ່ຽວກັບພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນທັງໝົດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວອອກມາໃນພາລະກິດຂອງພຣະອົງໃນຍຸກສຸດທ້າຍເຊິ່ງກຳລັງລ້ຽງດູ ແລະ ບຳລຸງລ້ຽງພວກເຮົາ ແລະ ການທົດລອງ ແລະ ການຫຼໍ່ຫຼອມທີ່ກຳລັງຊໍາລະລ້າງພວກເຮົາ. ຂ້ານ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບການທົດລອງຂອງຜູ້ໃຫ້ບໍລິການໂດຍສະເພາະ. ໃນເວລານັ້ນ, ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າໄດ້ປົດຄວາມຫວັງທາງເນື້ອໜັງຂອງພວກເຮົາອອກ ແລະ ສາບແຊ່ງພວກເຮົາສູ່ເຫວເລິກທີ່ບໍ່ສິ້ນສຸດ, ມັນກໍ່ເປັນການທົດລອງແຫ່ງພຣະທຳ ແລະ ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນກັບພວກເຮົາແທ້ໆ. ແມ່ນຜ່ານການທົດລອງນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງໄດ້ຮັບຄວາມເຂົ້າໃຈບາງຢ່າງທີ່ວ່າແຮງຈູງໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍສຳລັບຄວາມເຊື່ອຄືການຮັບເອົາພອນ ແລະ ຂ້ານ້ອຍໄດ້ປະສົບກັບອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າໜ້ອຍໜຶ່ງ. ຂ້ານ້ອຍເຫັນວ່າ ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະເຮັດພາລະກິດຫຍັງກໍ່ຕາມ, ມັນກໍ່ລ້ວນແລ້ວແຕ່ເພື່ອຊໍາລະລ້າງ ແລະ ຊ່ວຍພວກເຮົາໃຫ້ລອດພົ້ນ. ຂ້ານ້ອຍຍັງຈື່ວ່າຂ້ານ້ອຍຕັ້ງໃຈແນວໃດຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ເຊິ່ງຂ້ານ້ອຍມີຄວາມສຸກທີ່ໄດ້ໃຫ້ການບໍລິການແກ່ພຣະອົງ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກເຖິງການຕຳນິຕົນເອງບາງຢ່າງ ແລະ ໄດ້ຮັບແຮງຜັກດັນບາງຢ່າງ ແລະ ຄິດວ່າ “ບໍ່ວ່າຂ້ານ້ອຍຈະເປັນຜູ້ໃຫ້ບໍລິການ ຫຼື ຕົວປະກອບ, ການເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ານ້ອຍສຳລັບພຣະຜູ້ສ້າງກໍ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ເໝາະສົມ ແລະ ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະຈັດແຈງຫຍັງກໍ່ຕາມໃນອະນາຄົດ, ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີຜົນໄດ້ຮັບທີ່ດີຫຼັງຈາກການບໍລິການຂອງຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຍັງຈະເຮັດການບໍລິການເພື່ອພຣະອົງຈົນເຖິງທີ່ສຸດ”. ແລ້ວດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງສືບຕໍ່ປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ານ້ອຍ. ແຕ່ຍ້ອນຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ, ເມື່ອໃດກໍ່ຕາມທີ່ຂ້ານ້ອຍຄິດກ່ຽວກັບການເປັນຕົວປະກອບໂດຍບໍ່ໄດ້ຮັບເອົາຊີວິດ ຫຼື ຜົນໄດ້ຮັບທີ່ດີ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກຄິດລົບ ແລະ ບໍ່ສະບາຍໃຈ.

ໃນຕົ້ນເດືອນເມສາ, ພວກເຮົາໄດ້ຮັບພຣະຄຳຈາກພຣະເຈົ້າຫຼາຍຂຶ້ນ. ຂ້ານ້ອຍໄດ້ອ່ານສິ່ງນີ້ໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ: “ໃນການສະແຫວງຫາຂອງພວກເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າມີແນວຄິດ, ຄວາມຫວັງ ແລະ ອະນາຄົດສ່ວນຕົວຫຼາຍເກີນໄປ. ພາລະກິດໃນປັດຈຸບັນແມ່ນເພື່ອຈັດການກັບຄວາມປາຖະໜາຂອງພວກເຈົ້າສຳລັບສະຖານະ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາທີ່ເກີນຂອບເຂດຂອງພວກເຈົ້າ. ຄວາມຫວັງ, ສະຖານະ ແລະ ແນວຄິດຕ່າງໆລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຕົວແທນຊັ້ນຍອດຂອງອຸປະນິໄສຂອງຊາຕານ. ເຫດຜົນທີ່ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ມີຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນ ທັງໝົດກໍຍ້ອນພິດຂອງຊາຕານກັດເຊາະຄວາມຄິດຂອງຜູ້ຄົນຢູ່ສະເໝີ ແລະ ຜູ້ຄົນກໍບໍ່ສາມາດກຳຈັດການລໍ້ລວງເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານໄດ້ຕະຫຼອດເວລາ. ພວກເຂົາກໍາລັງດຳລົງຊີວິດທ່າມກາງຄວາມບາບ ແຕ່ບໍ່ເຊື່ອວ່າ ມັນຄືຄວາມບາບ ແລະ ພວກເຂົາຍັງຄິດວ່າ: ‘ພວກຂ້ານ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ສະນັ້ນ ພຣະອົງຕ້ອງປະທານພອນມາຍັງພວກຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຈັດແຈງທຸກສິ່ງສຳລັບພວກຂ້ານ້ອຍຢ່າງເໝາະສົມ. ພວກຂ້ານ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ສະນັ້ນ ພວກຂ້ານ້ອຍຕ້ອງດີກວ່າຄົນອື່ນ ແລະ ພວກຂ້ານ້ອຍຕ້ອງມີສະຖານະທີ່ສູງກວ່າ ແລະ ອະນາຄົດທີ່ດີກວ່າຄົນອື່ນໆ. ຍ້ອນພວກຂ້ານ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ພຣະອົງຕ້ອງມອບພອນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃຫ້ກັບພວກຂ້ານ້ອຍ. ບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, ສິ່ງນັ້ນກໍບໍ່ຖືກເອີ້ນວ່າເປັນການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ’. ເປັນເວລາຫຼາຍປີ, ຄວາມຄິດທີ່ຜູ້ຄົນເພິ່ງພາສຳລັບການຢູ່ລອດຂອງພວກເຂົາໄດ້ກັດເຊາະຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາຈົນເຖິງຈຸດທີ່ວ່າພວກເຂົາທໍລະຍົດ, ຂີ້ຢ້ານ ແລະ ຊົ່ວຊ້າ. ບໍ່ພຽງແຕ່ພວກເຂົາຂາດຄວາມຕັ້ງໃຈ ແລະ ຄວາມເດັດດ່ຽວເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ພວກເຂົາຍັງກາຍເປັນຄົນໂລບ, ອວດດີ ແລະ ດື້ດານອີກດ້ວຍ. ພວກເຂົາຂາດຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຢູ່ເໜືອຕົນເອງຢ່າງສິ້ນເຊີງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມກ້າຫານແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວທີ່ຈະກຳຈັດການຄວບຄຸມຂອງອິດທິພົນດ້ານມືດເຫຼົ່ານີ້. ຄວາມຄິດ ແລະ ຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນແມ່ນເນົ່າເປື່ອຍຫຼາຍຈົນທັດສະນະຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າເປັນຕາລັງກຽດຢ່າງເຫຼືອທົນ ແລະ ແມ່ນແຕ່ເມື່ອພວກເຂົາເວົ້າກ່ຽວກັບທັດສະນະຂອງພວກເຂົາໃນຄວາມເຊື່ອທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ກໍເປັນສິ່ງທີ່ທົນຟັງບໍ່ໄດ້ແທ້ໆ. ຜູ້ຄົນລ້ວນແລ້ວແຕ່ຂີ້ຢ້ານ, ບໍ່ມີຄວາມສາມາດ, ຊົ່ວຊ້າ ແລະ ອ່ອນແອຫຼາຍ. ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ສຶກກຽດຊັງອຳນາດມືດ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ສຶກຮັກແສງສະຫວ່າງ ແລະ ຄວາມຈິງ; ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາເຮັດສຸດຄວາມສາມາດຂອງພວກເຂົາເພື່ອຂັບໄລ່ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະເປັນຕົວປະກອບ?). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຕັດທະລຸໃນທັນທີ. ພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ເປີດໂປງອຸປະນິໄສແບບຊາຕານຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງຂ້ານ້ອຍສຳລັບການເອົາຕົວລອດຂອງຂ້ານ້ອຍເອງ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກລະອາຍໃຈແທ້ໆ. ຂ້ານ້ອຍຄິດຍ້ອນກັບໄປວ່າ ໃນຕອນທຳອິດ ຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ານ້ອຍແມ່ນພຽງແຕ່ເພື່ອຮັບເອົາພອນໄດ້ແນວໃດ. “ຍ້ອນພວກຂ້ານ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ພຣະອົງຕ້ອງມອບພອນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍໃຫ້ກັບພວກຂ້ານ້ອຍ. ບໍ່ດັ່ງນັ້ນ, ສິ່ງນັ້ນກໍບໍ່ຖືກເອີ້ນວ່າເປັນການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ”. ນີ້ຄືສິ່ງທີ່ຂ້ານ້ອຍຄິດໃນເວລານັ້ນ. ຫຼັງຈາກທີ່ຜ່ານການທົດລອງຂອງຜູ້ໃຫ້ບໍລິການ ແລະ ການທົດລອງແຫ່ງຄວາມຕາຍ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ເລີ່ມເຂົ້າໃຈແຮງຈູງໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍທີ່ຈະຮັບເອົາພອນ ແລະ ເຕັມໃຈທີ່ໃຫ້ການບໍລິການແກ່ພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ໃນສ່ວນເລິກຫົວໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍ, ຄວາມປາຖະໜາຢາກໄດ້ພອນນັ້ນກໍ່ຍັງຝັ່ງເລິກແທ້ໆ ແລະ ບໍ່ຖືກຊໍາລະລ້າງອອກຢ່າງສົມບູນ. ໂດຍສະເພາະແລ້ວເມື່ອຂ້ານ້ອຍເຫັນຄຳສັນຍາແຫ່ງພອນຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບຄົນທີ່ຮັກພຣະອົງ, ຄວາມປາຖະໜາຢາກໄດ້ພອນຂອງຂ້ານ້ອຍກໍ່ຖືກກະຕຸ້ນຂຶ້ນອີກ. ຂ້ານ້ອຍຄິດວ່າໃນຄັ້ງນີ້ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງເຂົ້າສູ່ອານາຈັກສະຫວັນຢ່າງແນ່ນອນ, ສະນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງເສຍສະລະຕົນເອງເພື່ອພຣະເຈົ້າຢ່າງກະຕືລືລົ້ນຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນ. ແຕ່ເມື່ອພຣະເຈົ້າເປີດໂປງພວກເຮົາວ່າເປັນຕົວປະກອບ, ເປັນສ່ວນເພີ່ມເຕີມ ແລະ ເປັນເປົ້າໝາຍທີ່ພຣະອົງລັງກຽດ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກວ່າຄວາມຫວັງຂອງຂ້ານ້ອຍສຳລັບພອນໄດ້ແຕກສະຫຼາຍ, ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີອະນາຄົດສຳລັບສະຖານະອີກຕໍ່ໄປ. ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກທຸກໃຈເຫຼືອເກີນ ແລະ ຂ້ານ້ອຍເຕັມໄປດ້ວຍຄຳຕໍ່ວ່າ. ຂ້ານ້ອຍໃຊ້ການເສຍສະລະ ແລະ ການເຮັດວຽກໜັກຂອງຂ້ານ້ອຍໃຫ້ເປັນເງິນທຶນທີ່ຂ້ານ້ອຍສາມາດໃຊ້ໄດ້ເພື່ອເຈລະຈາກັບພຣະເຈົ້າ, ເພື່ອຮັບປີ້ຈາກພຣະເຈົ້າເພື່ອຜ່ານເຂົ້າສູ່ອານາຈັກຂອງພຣະອົງໂດຍບໍ່ເສຍຄ່າຫຍັງ, ຖ້າບໍ່ດັ່ງນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍກໍ່ບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະສືບຕໍ່ເສຍສະລະຕົນເອງ. ມີແຕ່ເມື່ອນັ້ນ ຂ້ານ້ອຍຈຶ່ງຮູ້ວ່າຄວາມປາຖະໜາຂອງຂ້ານ້ອຍສຳລັບສະຖານະ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາທີ່ເຫຼືອເກີນຂອງຂ້ານ້ອຍຮ້າຍແຮງສໍ່າໃດ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີຄວາມຮັກ ຫຼື ການຍອມອ່ອນນ້ອມຕໍ່ພຣະເຈົ້າແມ່ນແຕ່ເສດສ່ວນດຽວ. ມັນເປັນການທຸລະກຳ, ຄວາມກະບົດ ແລະ ການຫຼອກລວງທັງສິ້ນ. ເມື່ອຜະເຊີນໜ້າກັບຂໍ້ແທ້ຈິງດັ່ງກ່າວ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ເຊື່ອໝັ້ນຢ່າງທີ່ສຸດ. ຂ້ານ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ານ້ອຍຖືກຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມຢ່າງເລິກເຊິ່ງສໍ່າໃດ. ຂ້ານ້ອຍອວດດີ, ຫຼອກລວງ, ເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ເປັນຕາລັງກຽດ, ບໍ່ມີຄວາມສຳນຶກ ແລະ ເຫດຜົນຫຍັງທັງສິ້ນ. ຂ້ານ້ອຍຍັງເຫັນເຖິງອຸປະນິໄສທີ່ບໍລິສຸດ ແລະ ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າເຊິ່ງບໍ່ອົດກັ້ນຕໍ່ການເຮັດຜິດ. ຄົນທີ່ເສື່ອມຊາມຄືຂ້ານ້ອຍ ເຊິ່ງມີມົນທິນຫຼາຍຈາກແຮງຈູງໃຈ ແລະ ອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຫຼາຍ, ຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າລັງກຽດໄດ້ແນວໃດ? ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະເອີ້ນຂ້ານ້ອຍວ່າເປັນຫຍັງກໍ່ຕາມ, ບໍ່ວ່າພຣະອົງຈະປະຕິບັດຕໍ່ຂ້ານ້ອຍແນວໃດກໍ່ຕາມ, ມັນກໍ່ຊອບທຳ.

ຕໍ່ມາ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າໃນການເຕົ້າໂຮມ: “ເຈົ້າຄວນອ່ານເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບພຣະຄຳເຫຼົ່ານີ້ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວໃນລະຫວ່າງຊ່ວງເວລານີ້ ແລະ ເບິ່ງການກະທຳຂອງເຈົ້າເພື່ອການປຽບທຽບ: ມັນເປັນຄວາມຈິງແທ້ທີ່ເຈົ້າສະບາຍດີ ແລະ ເປັນຕົວປະກອບຢ່າງແທ້ຈິງ! ແມ່ນຫຍັງຄືຂອບເຂດຂອງຄວາມຮູ້ຂອງເຈົ້າໃນມື້ນີ້? ແນວຄິດຂອງເຈົ້າ, ຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າ, ພຶດຕິກຳຂອງເຈົ້າ, ຄຳເວົ້າ ແລະ ການກະທຳຂອງເຈົ້າ, ທຸກການສະແດງອອກເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ເທົ່າກັບການເປັນຕົວປະກອບໃນຄວາມຊອບທຳ ແລະ ຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ການເວົ້າຂອງພວກເຈົ້າບໍ່ແມ່ນການສະແດງອອກເຖິງອຸປະນິໄສອັນເສື່ອມຊາມທີ່ຖືກເປີດເຜີຍໂດຍພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ຄວາມຄິດ ແລະ ແນວຄິດຂອງເຈົ້າ, ແຮງຈູງໃຈຂອງເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເສື່ອມຊາມທີ່ຖືກເປີດເຜີຍໃນຕົວເຈົ້າສະແດງເຖິງອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ພ້ອມທັງເປັນຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະອົງ. ພຣະເຈົ້າກໍເກີດໃນດິນແດນທີ່ສົກກະປົກເຊັ່ນກັນ ແຕ່ພຣະອົງຍັງບໍ່ໄດ້ເປິເປື້ອນໄປດ້ວຍຄວາມສົກກະປົກ. ພຣະອົງດຳລົງຊີວິດໃນໂລກທີ່ສົກກະປົກແບບດຽວກັບເຈົ້າ, ແຕ່ພຣະອົງມີເຫດຜົນ, ມີຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ພຣະອົງກຽດຊັງຄວາມສົກກະປົກ. ເຈົ້າເຖິງກັບອາດຈະບໍ່ສາມາດຄົ້ນພົບສິ່ງທີ່ສົກກະປົກໃນຄຳເວົ້າ ແລະ ການກະທຳຂອງເຈົ້າ, ແຕ່ພຣະອົງສາມາດເຮັດໄດ້ ແລະ ພຣະອົງຊີ້ແຈງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໃຫ້ກັບເຈົ້າ. ສິ່ງເດີມໆເຫຼົ່ານັ້ນຂອງເຈົ້າ, ການຂາດການປູກຝັງ, ຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຈົ້າ ແລະ ວິທີການດຳລົງຊີວິດທີ່ຫຼ້າຫຼັງຂອງເຈົ້າ, ບັດນີ້ ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຖືກເຮັດໃຫ້ປາກົດອອກສູ່ສາທາລະນະໂດຍການເປີດເຜີຍໃນປັດຈຸບັນ; ໂດຍການທີ່ພຣະເຈົ້າມາເທິງແຜ່ນດິນໂລກເພື່ອປະຕິບັດພາລະກິດແບບນີ້ເທົ່ານັ້ນ ຜູ້ຄົນຈຶ່ງຈະເຫັນເຖິງຄວາມບໍລິສຸດ ແລະ ອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະອົງ” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ວິທີທີ່ຜົນຂອງບາດກ້າວທີສອງຂອງພາລະກິດແຫ່ງການເອົາຊະນະຖືກບັນລຸ). “ແນ່ນອນ ພຣະເຈົ້າບໍ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າເປັນຕົວປະກອບພຽງແຕ່ເພື່ອເຫັນແກ່ສິ່ງນັ້ນ. ກົງກັນຂ້າມ ມັນເປັນພຽງເມື່ອພາລະກິດນີ້ເກີດໝາກຜົນເທົ່ານັ້ນ ມັນຈຶ່ງຈະຊັດເຈນວ່າ ຄວາມກະບົດຂອງມະນຸດເປັນຕົວປະກອບຂອງອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມັນເປັນພຽງແຕ່ຍ້ອນພວກເຈົ້າເປັນຕົວປະກອບເທົ່ານັ້ນ ພວກເຈົ້າຈຶ່ງມີໂອກາດທີ່ຈະຮູ້ຈັກການສະແດງອອກໂດຍທຳມະຊາດຂອງອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຈົ້າຖືກພິພາກສາ ແລະ ຖືກຂ້ຽນຕີຍ້ອນຄວາມກະບົດຂອງພວກເຈົ້າ, ແຕ່ມັນຄືຄວາມກະບົດຂອງພວກເຈົ້າເຊັ່ນກັນທີ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າເປັນຕົວປະກອບ ແລະ ມັນເປັນຍ້ອນຄວາມກະບົດຂອງພວກເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ຮັບຄວາມກະລຸນາອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ພຣະເຈົ້າປະທານໃຫ້ແກ່ພວກເຈົ້າ. ຄວາມກະບົດຂອງພວກເຈົ້າເປັນຕົວປະກອບໃນອຳນາດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ສະຕິປັນຍາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມັນຍັງເປັນຍ້ອນຄວາມກະບົດຂອງພວກເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ຮັບຄວາມລອດພົ້ນ ແລະ ພອນອັນຍິ່ງໃຫຍ່. ເຖິງແມ່ນພວກເຈົ້າຖືກເຮົາພິພາກສາຢູ່ຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກ, ພວກເຈົ້າກໍໄດ້ຮັບຄວາມລອດພົ້ນຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງທີ່ມະນຸດບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບມາກ່ອນ. ພາລະກິດນີ້ມີຄວາມສຳຄັນທີ່ສຸດສຳລັບພວກເຈົ້າ. ການເປັນ ‘ຕົວປະກອບ’ ຍັງມີຄຸນຄ່າຫຼາຍສຳລັບພວກເຈົ້າ: ພວກເຈົ້າຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມກະລຸນາແຫ່ງການລອດພົ້ນ ຍ້ອນພວກເຈົ້າເປັນຕົວປະກອບ, ສະນັ້ນຕົວປະກອບດັ່ງກ່າວບໍ່ມີຄຸນຄ່າທີ່ສຸດບໍ? ມັນບໍ່ໄດ້ມີຄວາມສຳຄັນທີ່ສຸດບໍ? ມັນເປັນຍ້ອນພວກເຈົ້າດຳລົງຊີວິດໃນໂລກດຽວກັນ ນັ້ນກໍຄື ດິນແດນອັນສົກກະປົກຜືນດຽວກັນກັບພຣະເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າຈຶ່ງເປັນຕົວປະກອບ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມລອດພົ້ນອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດ. ຖ້າພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກາຍມາເປັນເນື້ອໜັງ, ຜູ້ໃດຈະມີຄວາມເມດຕາຕໍ່ພວກເຈົ້າ ແລະ ຜູ້ໃດຈະເບິ່ງແຍງພວກເຈົ້າ, ຜູ້ທີ່ເປັນຄົນຕ້ອຍຕໍ່າແບບນັ້ນ? ຜູ້ໃດຈະດູແລພວກເຈົ້າ? ຖ້າພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກາຍມາເປັນເນື້ອໜັງເພື່ອປະຕິບັດພາລະກິດທ່າມກາງພວກເຈົ້າ, ເມື່ອໃດພວກເຈົ້າຈຶ່ງຈະໄດ້ຮັບຄວາມລອດພົ້ນນີ້ ທີ່ຜູ້ຄົນຢູ່ມາກ່ອນພວກເຈົ້າບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບມາກ່ອນ? ຖ້າເຮົາບໍ່ໄດ້ກາຍມາເປັນເນື້ອໜັງເພື່ອດູແລພວກເຈົ້າ, ເພື່ອພິພາກສາຄວາມຜິດບາບຂອງພວກເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າຈະບໍ່ຕົກລົງສູ່ດິນແດນມໍລະນາຕັ້ງແຕ່ດົນແລ້ວບໍ? ຖ້າເຮົາບໍ່ໄດ້ກາຍມາເປັນເນື້ອໜັງ ແລະ ຖ່ອມຕົນລົງທ່າມກາງພວກເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າຈະມີຄຸນສົມບັດເພື່ອເປັນຕົວປະກອບໃນອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ? ... ເຖິງແມ່ນເຮົາໄດ້ໃຊ້ ‘ຕົວປະກອບ’ ເພື່ອເອົາຊະນະພວກເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າກໍຄວນຮູ້ຈັກວ່າ ຄວາມລອດພົ້ນ ແລະ ພອນນີ້ແມ່ນໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ກໍເພື່ອຮັບເອົາພວກເຈົ້າ; ມັນແມ່ນເພື່ອເຫັນແກ່ການເອົາຊະນະ ແລະ ມັນຍັງເພື່ອວ່າ ເຮົາອາດຈະໄດ້ຮັບພວກເຈົ້າໄດ້ດີກວ່າ. ‘ຕົວປະກອບ’ ຄືຄວາມຈິງ, ແຕ່ເຫດຜົນທີ່ພວກເຈົ້າເປັນຕົວປະກອບກໍຍ້ອນຄວາມກະບົດຂອງພວກເຈົ້າ ແລະ ມັນເປັນຍ້ອນສິ່ງນີ້ ພວກເຈົ້າຈຶ່ງໄດ້ຮັບພອນທີ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດເຄີຍໄດ້ຮັບມາກ່ອນ. ມື້ນີ້ ພວກເຈົ້າຖືກສ້າງໃຫ້ເຫັນ ແລະ ໄດ້ຍິນ; ມື້ອື່ນ ພວກເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພວກເຈົ້າຈະໄດ້ຮັບພອນຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ. ສະນັ້ນ ຕົວປະກອບບໍ່ໄດ້ມີຄຸນຄ່າທີ່ສຸດບໍ?” (ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 1. ການປາກົດຕົວ ແລະ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ວິທີທີ່ຜົນຂອງບາດກ້າວທີສອງຂອງພາລະກິດແຫ່ງການເອົາຊະນະຖືກບັນລຸ). ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ສະແດງໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເຫັນວ່າມັນໝາຍຄວາມແນວໃດໃນການເປັນຕົວປະກອບ. ພວກເຮົາເກີດໃນປະເທດຈີນ, ສະນັ້ນ ພວກເຮົາກໍ່ຖືກສັ່ງສອນ, ໄດ້ຮັບອິດທິພົນ ແລະ ຖືກເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມໂດຍມັງກອນແດງໃຫຍ່ຕະຫຼອດຫຼາຍປີເຫຼົ່ານີ້. ພວກເຮົາເຕັມໄປດ້ວຍປັດຊະຍາແບບຊາຕານ, ອະເທວານິຍົມ, ວິວັດທະນາການ ແລະ ຄວາມເຊື່ອຜິດໆອື່ນໆ. ຄວາມຄິດຂອງພວກເຮົາຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຂັດກັບຄວາມຈິງ. ແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ຮູ້ສິ່ງນີ້, ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຮົາຄິດວ່າພວກເຮົາເປັນຄົນດີ, ພວກເຮົາເຮັດຕາມຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດໄດ້ເປີດໂປງອຸປະນິໄສແບບຊາຕານຂອງພວກເຮົາທັງໝົດຢ່າງຫຼັກແຫຼມ ເຊັ່ນ: ຄວາມອວດດີ, ຄວາມມີເລ່ຫຼ່ຽມ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພຣະອົງກໍ່ເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາເຊື່ອຢ່າງສິ້ນເຊີງໂດຍເປີດເຜີຍຂໍ້ແທ້ຈິງ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າກ່າວຄວາມຈິງເພື່ອພິພາກສາ ແລະ ເປີດໂປງຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງພວກເຮົາ, ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງທີ່ກຽດຊັງຄວາມຜິດບາບ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍກໍ່ປາກົດອອກມາໂດຍທຳມະຊາດ. ພວກເຮົາເຫັນເຖິງຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະອົງ ແລະ ອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງທີ່ບໍ່ອົດທົນຕໍ່ການເຮັດຜິດ, ແລ້ວຄວາມເສື່ອມຊາມ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງພວກເຮົາກໍ່ກາຍມາເປັນຕົວປະກອບໃນອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ານ້ອຍຍັງເຫັນເຖິງຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມລອດພົ້ນສຳລັບມະນຸດຊາດໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ໂດຍສະເພາະເມື່ອພຣະອົງເວົ້າວ່າ “ຖ້າພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກາຍມາເປັນເນື້ອໜັງ, ຜູ້ໃດຈະມີຄວາມເມດຕາຕໍ່ພວກເຈົ້າ ແລະ ຜູ້ໃດຈະເບິ່ງແຍງພວກເຈົ້າ, ຜູ້ທີ່ເປັນຄົນຕ້ອຍຕໍ່າແບບນັ້ນ? ຜູ້ໃດຈະດູແລພວກເຈົ້າ?” ນເປັນສິ່ງທີ່ດົນບັນດານຂ້ານ້ອຍແທ້ໆ. ເມື່ອຂ້ານ້ອຍຕຶກຕອງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປະຖິ້ມ ຫຼື ກຳຈັດພວກເຮົາ ເພາະຄວາມສົກກະປົກ ແລະ ຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງພວກເຮົາ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ພຣະອົງມີຄວາມເມດຕາຕໍ່ພວກເຮົາ ຜູ້ເຊິ່ງຖືກເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມເສຍຫາຍຈາກຊາຕານ. ພຣະອົງກາຍມາເປັນເນື້ອໜັງດ້ວຍຕົນເອງເພື່ອຊ່ວຍພວກເຮົາໃຫ້ລອດພົ້ນ, ທົນທຸກກັບຄວາມອັບອາຍທີ່ໃຫຍ່ຫຼວງເພື່ອປະຕິບັດພາລະກິດທ່າມກາງພວກເຮົາ, ສະແດງຄວາມຈິງເພື່ອລ້ຽງດູ ແລະ ບຳລຸງລ້ຽງພວກເຮົາ, ເພື່ອພິພາກສາ ແລະ ເປີດໂປງພວກເຮົາ. ເຖິງແມ່ນວ່າພຣະອົງໄດ້ເປີດໂປງວ່າພວກເຮົາເປັນຕົວປະກອບ, ຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງບໍ່ແມ່ນເພື່ອກຳຈັດພວກເຮົາ, ແຕ່ເພື່ອເຮັດໃຫ້ພວກເຮົາຮັບຮູ້ຖິງຄວາມປາຖະໜາຢາກໄດ້ສະຖານະຂອງພວກເຮົາ ແລະ ຄວາມຫວັງຂອງພວກເຮົາສຳລັບອະນາຄົດ, ເພື່ອຮູ້ຈັກເຖິງອຸປະນິໄສທີ່ອວດດີ, ຫຼອກລວງ ແລະ ຊົ່ວຮ້າຍແບບຊາຕານຂອງພວກເຮົາ ເພື່ອວ່າພວກເຮົາຈະສາມາດສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ, ປະຖິ້ມຄວາມເສື່ອມຊາມ ແລະ ຖືກພຣະເຈົ້າຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນຢ່າງສົມບູນ. ນີ້ຄືຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມລອດພົ້ນທີ່ແທ້ຈິງຫຼາຍຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບພວກເຮົາ! ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ານ້ອຍເຂົ້າໃຈຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຄິດກ່ຽວກັບວ່າຂ້ານ້ອຍໄດ້ປະພຶດແນວໃດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຢາກໃຫ້ພື້ນດິນກືນກິນຂ້ານ້ອຍເສຍ. ຂ້ານ້ອຍເປັນສິ່ງຖືກສ້າງທີ່ບໍ່ສຳຄັນ ແລະ ເລັກນ້ອຍ ເຊິ່ງຖືກເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມໂດຍຊາຕານ, ທັງສົກກະປົກ ແລະ ຕໍ່າຊ້າ. ການທີ່ສາມາດຮັບໃຊ້ເປັນຕົວປະກອບໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ, ພຣະຜູ້ສູງສຸດ ແລະ ການທີ່ມີໂອກາດໄດ້ປະສົບກັບພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນພະຍານໃຫ້ກັບຄວາມຊອບທຳ ແລະ ຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະອົງເປັນຄວາມກະລຸນາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບຂ້ານ້ອຍ! ຖ້າມັນບໍ່ແມ່ນຍ້ອນການທີ່ພຣະເຈົ້າກາຍມາເປັນເນື້ອໜັງ, ເວົ້າ ແລະ ເຮັດພາລະກິດຢູ່ທ່າມກາງພວກເຮົາ, ຂ້ານ້ອຍຈະມີໂອກາດເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງຫຼາຍຢ່າງແບບນີ້ໄດ້ແນວໃດ? ຂ້ານ້ອຍຈະມີໂອກາດຮູ້ຈັກເຖິງອຸປະນິໄສທີ່ຊອບທຳຂອງພຣະອົງໄດ້ແນວໃດ? ບໍ່ພຽງແຕ່ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ຂອບໃຈພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ຂ້ານ້ອຍຍັງພະຍາຍາມໂຕ້ຖຽງກັບພຣະເຈົ້າສຳລັບການທີ່ຖືກເອີ້ນວ່າ ຕົວປະກອບ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີເຫດຜົນ ຫຼື ຄວາມເປັນມະນຸດໃດເລີຍ. ເມື່ອຂ້ານ້ອຍຮູ້ແບບນີ້, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກວ່າຂ້ານ້ອຍຖືກຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມຢ່າງຮ້າຍແຮງຫຼາຍສໍ່າໃດ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຕິດໜີ້ພຣະເຈົ້າຫຼາຍສໍ່າໃດ. ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການກັບໃຈມາຫາພຣະເຈົ້າ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການຍອມອ່ອນນ້ອມຕໍ່ການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ ບໍ່ວ່າພຣະອົງຈະເອີ້ນຂ້ານ້ອຍວ່າຫຍັງກໍ່ຕາມ ແລະ ບໍ່ວ່າອະນາຄົດ ແລະ ຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງຂ້ານ້ອຍຈະເປັນຫຍັງກໍ່ຕາມ. ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສ.

ໂດຍການຜະເຊີນກັບການທົດລອງຂອງຕົວປະກອບ, ຂ້ານ້ອຍໄດ້ຮັບຄວາມເຂົ້າໃຈບາງຢ່າງກ່ຽວກັບແຮງຈູງໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍໃນການຮັບເອົາພອນ ແລະ ອຸປະນິໄສແບບຊາຕານຂອງຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຮູ້ວ່າ ບໍ່ວ່າຈະມີສະຖານະສູງ ຫຼື ຕໍ່າ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ເປັນພຽງສິ່ງຖືກສ້າງທີ່ເລັກນ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຄວນຍອມອ່ອນນ້ອມຕໍ່ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຈັດແຈງຕະຫຼອດເວລາ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ານ້ອຍເຮັດໜ້າທີ່ເປັນຕົວປະກອບໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍກໍ່ຕ້ອງຍົກຍ້ອງຄວາມຊອບທຳຂອງພຣະອົງ, ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງໃຫ້ດີ ແລະ ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ານ້ອຍໃນຖານະສິ່ງຖືກສ້າງ. ນັ້ນຄືຄຳພະຍານທີ່ເໝາະສົມທີ່ສິ່ງຖືກສ້າງຄວນມີ.