ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 120)

ການເຂົ້າໃຈສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຈາກມຸມມອງມະຫາພາກ ແລະ ມຸມມອງຈຸລະພາກ

ສິດອໍານາດຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນເປັນເອກະລັກ. ມັນແມ່ນລັກສະນະການສະແດງອອກ ແລະ ແກ່ນແທ້ທີ່ພິເສດແຫ່ງຕົວຕົນຂອງພຣະເຈົ້າເອງ ເຊັ່ນວ່າ ບໍ່ໄດ້ຖືກຄອບຄອງໂດຍສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ບໍ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນ; ມີພຽງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງເທົ່ານັ້ນທີ່ຄອບຄອງສິດອຳນາດແບບນີ້. ເຊິ່ງເວົ້າໄດ້ວ່າ ມີພຽງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ນັ້ນກໍຄື ພຣະເຈົ້າເອງທີ່ເປັນເອກະລັກເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດສະແດງອອກໃນທາງນີ້ ແລະ ມີແກ່ນແທ້ແບບນີ້. ດັ່ງນັ້ນ ເປັນຫຍັງພວກເຮົາຈິ່ງຄວນສົນທະນາກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ? ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າແຕກຕ່າງກັບ “ສິດອຳນາດ” ທີ່ມະນຸດຄິດຢູ່ໃນໃຈເຂົາແນວໃດ? ມີຫຍັງພິເສດກ່ຽວກັບມັນບໍ? ເປັນຫຍັງມັນຈິ່ງມີຄວາມສຳຄັນພິເສດທີ່ຈະຕ້ອງເວົ້າເຖິງມັນຢູ່ໃນນີ້? ພວກເຈົ້າທຸກຄົນຕ້ອງພິຈາລະນາບັນຫານີ້ຢ່າງຮອບຄອບ. ສຳລັບຄົນສ່ວນຫຼາຍ “ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ” ແມ່ນຄວາມຄິດທີ່ເລື່ອນລອຍ ເຊິ່ງຕ້ອງໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງຫຼາຍເພື່ອໃຫ້ຄົນເຂົ້າໃຈ ແລະ ການສົນທະນາໃດໆກ່ຽວກັບມັນກໍຈະເປັນຄືກັບນາມມະທໍາ. ດັ່ງນັ້ນ ຈະມີຊ່ອງຫວ່າງສະເໝີລະຫວ່າງຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມະນຸດສາມາດຄອບຄອງໄດ້. ເພື່ອເຊື່ອມຕໍ່ຊ່ອງຫວ່າງນີ້, ຜູ້ຄົນຕ້ອງຮູ້ຈັກສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຜ່ານຜູ້ຄົນ, ເຫດການ, ສິ່ງຕ່າງໆ ຫຼື ປະກົດການພາຍໃນເອື້ອມມື ແລະ ຄວາມສາມາດຂອງມະນຸດໃນຊີວິດຈິງຂອງພວກເຂົາ. ເຖິງແມ່ນວ່າປະໂຫຍກ “ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ” ອາດຈະເບິ່ງຄືວ່າ ບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້, ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນນາມມະທຳເລີຍ. ພຣະອົງສະຖິດຢູ່ກັບມະນຸດຕະຫຼອດທຸກນາທີໃນຊີວິດຂອງມະນຸດ, ຊົງນຳພາເຂົາທຸກວັນ. ດັ່ງນັ້ນ, ໃນຊີວິດຈິງ ທຸກຄົນຈຳເປັນຈະຕ້ອງເຫັນ ແລະ ປະສົບກັບລັກສະນະທີ່ເປັນຮູບປະທໍາທີ່ສຸດກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ລັກສະນະຮູບປະທຳນີ້ພິສູດວ່າ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນມີຢູ່ຈິງ ແລະ ມັນຊ່ວຍໃຫ້ຄົນຮັບຮູ້ ແລະ ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງທີ່ວ່າ ພຣະເຈົ້າຄອບຄອງສິດອຳນາດນີ້.

ພຣະເຈົ້າສ້າງທຸກສິ່ງ ແລະ ເມື່ອສ້າງມັນຂຶ້ນມາ, ພຣະອົງກໍມີອຳນາດໜືອທຸກສິ່ງ. ນອກຈາກມີອຳນາດຢູ່ເໜືອທຸກສິ່ງແລ້ວ, ພຣະອົງຍັງຄວບຄຸມທຸກສິ່ງອີກດ້ວຍ. ຄວາມຄິດທີ່ວ່າ “ພຣະເຈົ້າຄວບຄຸມທຸກສິ່ງ” ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? ແລ້ວຈະໃຫ້ອະທິບາຍແບບໃດ? ມັນໃຊ້ເຂົ້າກັບຊີວິດຈິງໄດ້ແນວໃດ? ການເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງທີ່ວ່າ ພຣະເຈົ້າຊົງຄວບຄຸມທຸກສິ່ງ ສາມາດນໍາມາຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບສິດອໍານາດຂອງພຣະອົງໄດ້ແນວໃດ? ຈາກປະໂຫຍກ “ພຣະເຈົ້າຊົງຄວບຄຸມທຸກສິ່ງ” ນີ້, ພວກເຮົາຄວນເຫັນວ່າ ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຄວບຄຸມນັ້ນບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ສ່ວນໜຶ່ງຂອງດາວເຄາະ, ສ່ວນໜຶ່ງຂອງການຊົງສ້າງ, ທັງບໍ່ແມ່ນສ່ວນໜຶ່ງຂອງມະນຸດຊາດ ແຕ່ແມ່ນທຸກສິ່ງຢ່າງ: ຈາກຂະໜາດໃຫຍ່ເຖິງຂະໜາດນ້ອຍ, ຈາກສິ່ງທີ່ສາມາດເບິ່ງເຫັນໄດ້ເຖິງສິ່ງທີ່ບໍ່ສາມາດເບິ່ງເຫັນໄດ້, ຈາກດວງດາວຕ່າງໆຂອງຈັກກະວານເຖິງສິ່ງທີ່ມີຊີວິດເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ລວມເຖິງຈຸລິນຊີທີ່ບໍ່ສາມາດເບິ່ງເຫັນດ້ວຍຕາເປົ່າໄດ້ ແລະ ສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຢູ່ໃນຮູບແບບອື່ນໆ. ນີ້ແມ່ນຄຳນິຍາມແທ້ຈິງຂອງຄໍາວ່າ “ທຸກສິ່ງ” ທີ່ພຣະເຈົ້າ “ຄວບຄຸມ”; ມັນແມ່ນຂອບເຂດແຫ່ງສິດອໍານາດຂອງພຣະອົງ, ຂອບເຂດອຳນາດອະທິປະໄຕ ແລະ ການປົກຄອງຂອງພຣະອົງ.

ກ່ອນມະນຸດຊາດນີ້ເກີດມີຊີວິດ, ຈັກກະວານພ້ອມທັງດາວເຄາະທຸກດວງ ແລະ ດວງດາວທຸກດວງໃນສະຫວັນໄດ້ມີຢູ່ແລ້ວ. ໃນລະດັບມະຫາພາກ, ອົງປະກອບສະຫວັນເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ໂຄຈອນຢູ່ເປັນປະຈຳ ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງພຣະເຈົ້າເພື່ອການມີຢູ່ທັງໝົດຂອງພວກມັນມາເປັນເວລາຫຼາຍປີແລ້ວ. ດາວເຄາະດວງໃດໄປໃສໃນສະເພາະເວລາໃດໜຶ່ງ; ດາວເຄາະດວງໃດເຮັດໜ້າທີ່ອັນໃດ ແລະ ເມື່ອໃດ; ສິ່ງທີ່ດາວເຄາະໝຸນຮອບຕາມວົງໂຄຈອນ ແລະ ເມື່ອມັນຫາຍໄປ ຫຼື ຖືກແທນທີ່, ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ດຳເນີນການໂດຍບໍ່ມີຂໍ້ຜິດພາດແມ່ນແຕ່ນ້ອຍດຽວ. ຕຳແໜ່ງຂອງດາວເຄາະຕ່າງໆ ແລະ ໄລຍະຫ່າງລະຫວ່າງພວກມັນທຸກດວງ ແມ່ນປະຕິບັດຕາມແບບແຜນຢ່າງເຂັ້ມງວດ ເຊິ່ງທັງໝົດນີ້ສາມາດອະທິບາຍໄດ້ດ້ວຍຂໍ້ມູນທີ່ແນ່ນອນ; ເສັ້ນທາງທີ່ພວກມັນເດີນທາງ, ຄວາມໄວ ແລະ ແບບແຜນຂອງວົງໂຄຈອນຂອງພວກມັນ, ເວລາທີ່ພວກມັນຢູ່ໃນຕຳແໜ່ງຕ່າງໆທັງໝົດນີ້ສາມາດປະເມີນໄດ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ ແລະ ອະທິບາຍໂດຍກົດໝາຍພິເສດ. ດາວເຄາະຕ່າງໆໄດ້ປະຕິບັດຕາມກົດໝາຍເຫຼົ່ານີ້ມາເປັນເວລາດົນນານແລ້ວ ແລະ ບໍ່ເຄີຍອອກນອກທິດທາງແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍ. ບໍ່ມີອຳນາດໃດສາມາດປ່ຽນແປງ ຫຼື ລົບກວນວົງໂຄຈອນຂອງພວກມັນ ຫຼື ແບບແຜນທີ່ພວກມັນປະຕິບັດຕາມໄດ້. ຍ້ອນກົດໝາຍພິເສດເຫຼົ່ານີ້ທີ່ຄວບຄຸມການເຄື່ອນໄຫວຂອງພວກມັນ ແລະ ຂໍ້ມູນແນ່ນອນຂອງພວກມັນແມ່ນໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າແລ້ວໂດຍສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ພວກມັນປະຕິບັດຕາມກົດໝາຍເຫຼົ່ານີ້ດ້ວຍຄວາມສອດຄ່ອງຂອງພວກມັນເອງ ພາຍໃຕ້ອຳນາດອະທິປະໄຕ ແລະ ການຄວບຄຸມຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ໃນລະດັບມະຫາພາກ, ມັນບໍ່ຍາກສຳລັບມະນຸດທີ່ຈະຄົ້ນພົບບາງແບບແຜນ, ບາງຂໍ້ມູນ ແລະ ບາງກົດໝາຍ ຫຼື ປະກົດການທີ່ແປກປະຫຼາດ ແລະ ບໍ່ສາມາດອະທິບາຍໄດ້. ເຖິງແມ່ນວ່າມະນຸດຊາດບໍ່ຍອມຮັບວ່າພຣະເຈົ້າມີຢູ່ຈິງ, ບໍ່ຍອມຮັບຄວາມຈິງທີ່ວ່າພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້ສ້າງ ແລະ ມີອຳນາດເໜືອທຸກສິ່ງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນຄືບໍ່ຍອມຮັບຮູ້ການມີຢູ່ແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ເຖິງຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ ນັກມະນຸດວິທະຍາ, ນັກດາລາສາດ, ນັກຟິຊິກຍັງຄົ້ນພົບເລື້ອຍໆວ່າ ການມີຢູ່ຂອງທຸກສິ່ງໃນຈັກກະວານ ພ້ອມຫຼັກການ ແລະ ແບບແຜນທີ່ກຳນົດການເຄື່ອນໄຫວຂອງພວກມັນ ລ້ວນແລ້ວແຕ່ຖືກປົກຄອງ ແລະ ຄວບຄຸມໂດຍພະລັງມືດທີ່ກວ້າງໃຫຍ່ ແລະ ເບິ່ງບໍ່ເຫັນ. ຄວາມຈິງນີ້ບີບບັງຄັບໃຫ້ມະນຸດຜະເຊີນໜ້າ ແລະ ຍອມຮັບຮູ້ວ່າມີຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ຄົນໜຶ່ງທ່າມກາງແບບແຜນການເຄື່ອນໄຫວເຫຼົ່ານີ້ເປັນຜູ້ປັ້ນແຕ່ງທຸກສິ່ງຢ່າງ. ພະລັງຂອງພຣະອົງນັ້ນມະຫັດສະຈັນ ແຕ່ເຖິງຢ່າງນັ້ນກໍຕາມ ບໍ່ມີໃຜສາມາດເຫັນໜ້າອັນແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງໄດ້, ພຣະອົງປົກຄອງ ແລະ ຄວບຄຸມທຸກສິ່ງຢ່າງຢູ່ທຸກເວລາ. ບໍ່ມີມະນຸດຄົນໃດ ຫຼື ພະລັງໃດສາມາດເຂົ້າເຖິງອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງໄດ້. ໃນການຜະເຊີນໜ້າກັບຄວາມຈິງນີ້, ມະນຸດຕ້ອງຍອມຮັບຮູ້ວ່າກົດໝາຍທີ່ປົກຄອງການດຳລົງຢູ່ຂອງທຸກສິ່ງຢ່າງບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມໄດ້ໂດຍມະນຸດ, ບໍ່ມີໃຜສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້; ພ້ອມກັນນັ້ນ ມະນຸດຕ້ອງຍອມຮັບວ່າມະນຸດບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈກົດນີ້ໄດ້ຢ່າງເຕັມສ່ວນ ແລະ ພວກມັນບໍ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນດ້ວຍທຳມະຊາດ ແຕ່ຖືກກຳນົດໂດຍຜູ້ມີອໍານາດອະທິປະໄຕ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນການສະແດງອອກເຖິງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ມະນຸດຊາດສາມາດຮັບຮູ້ໄດ້ໃນລະດັບມະຫາພາກ.

ໃນລະດັບຈຸລະພາກ, ພູເຂົາທຸກໜ່ວຍ, ແມ່ນ້ຳ, ທະເລສາບ, ທະເລ ແລະ ດິນແດນທີ່ມະນຸດເບິ່ງເຫັນຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ທຸກລະດູການທີ່ເຂົາປະສົບ, ທຸກສິ່ງທີ່ອາໄສຢູ່ໃນແຜ່ນດິນໂລກ ລວມທັງພືດ, ສັດ, ຈຸລິນຊີ ແລະ ມະນຸດລ້ວນແລ້ວແຕ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ, ຖືກຄວບຄຸມໂດຍພຣະເຈົ້າ. ພາຍໃຕ້ອຳນາດອະທິປະໄຕ ແລະ ການຄວບຄຸມຂອງພຣະເຈົ້າ ທຸກສິ່ງເກີດມີຊີວິດ ຫຼື ຫາຍໄປຕາມຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງ, ກົດໝາຍເກີດຂຶ້ນເພື່ອປົກຄອງການເປັນຢູ່ຂອງພວກມັນ, ພວກມັນເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ແລະ ເພີ່ມທະວີຈຳນວນຂຶ້ນເລື້ອຍໆເພື່ອຮັບຮອງພວກມັນ. ບໍ່ມີມະນຸດຄົນໃດ ຫຼື ສິ່ງໃດຢູ່ເໜືອກົດໝາຍເຫຼົ່ານີ້. ຍ້ອນຫຍັງ? ຄຳຕອບດຽວກໍ່ຄື: ຍ້ອນສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຫຼື ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ມັນເປັນຍ້ອນຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ; ຍ້ອນການກະທຳສ່ວນຕົວຂອງພຣະເຈົ້າເອງ. ເຊິ່ງເວົ້າໄດ້ວ່າ ມັນແມ່ນສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ກໍ່ໃຫ້ເກີດກົດໝາຍເຫຼົ່ານີ້ ທີ່ຖືກຜັດປ່ຽນ ຫຼື ປ່ຽນແປງຕາມຄວາມຄິດຂອງພຣະອົງ, ການຜັດປ່ຽນ ແລະ ການປ່ຽນແປງເຫຼົ່ານີ້ລ້ວນແລ້ວແຕ່ເກີດຂຶ້ນ ຫຼື ຈາງຫາຍໄປເພື່ອແຜນການຂອງພຣະອົງ. ຕົວຢ່າງ ເຊັ່ນພະຍາດລະບາດ. ມັນລະບາດໂດຍບໍ່ມີການແຈ້ງເຕືອນໃດໆ, ບໍ່ມີໃຜຮູ້ທີ່ມາຂອງມັນ ຫຼື ເຫດຜົນແທ້ຈິງວ່າເປັນຫຍັງມັນຈິ່ງເກີດຂຶ້ນ ແລະ ເມື່ອໃດພະຍາດລະບາດເກີດຂຶ້ນ ບໍ່ວ່າສະຖານທີ່ໃດກໍຕາມ, ບັນດາຜູ້ທີ່ຕິດເຊື້ອແມ່ນຈະບໍ່ສາມາດໜີພົ້ນໄພພິບັດນັ້ນໄດ້. ວິທະຍາສາດຂອງມະນຸດເຂົ້າໃຈພະຍາດລະບາດທີ່ເກີດຈາກການແຜ່ກະຈາຍຂອງແມ່ພະຍາດທີ່ໂຫດຮ້າຍ ຫຼື ເປັນອັນຕະລາຍ ແລະ ຄວາມໄວ, ຂອດເຂດ ແລະ ວິທີການສົ່ງຕໍ່ຂອງພວກມັນບໍ່ສາມາດຖືກຄາດເດົາໄດ້ ຫຼື ຄວບຄຸມໄດ້ໂດຍວິທະຍາສາດຂອງມະນຸດ. ເຖິງແມ່ນວ່າຄົນຕໍ່ຕ້ານພະຍາດລະບາດດ້ວຍທຸກວິທີທາງທີ່ເປັນໄປໄດ້ ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມໄດ້ວ່າບຸກຄົນໃດ ຫຼື ສັດໂຕໃດຈະໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຢ່າງບໍ່ສາມາດຫຼີກເວັ້ນໄດ້ເມື່ອມີພະຍາດລະບາດເກີດຂຶ້ນ. ສິ່ງດຽວທີ່ມະນຸດສາມາດເຮັດໄດ້ກໍ່ຄືພະຍາຍາມປ້ອງກັນພວກມັນ, ຕໍ່ຕ້ານພວກມັນ ແລະ ວິໄຈພວກມັນ. ແຕ່ບໍ່ມີໃຜຮູ້ຕົ້ນປາຍສາເຫດໃນການເລີ່ມຕົ້ນ ແລະ ການສິ້ນສຸດຂອງພະຍາດລະບາດໃດໜຶ່ງໄດ້ ແລະ ກໍບໍ່ມີໃຜສາມາດຄວບຄຸມພວກມັນໄດ້. ເມື່ອຜະເຊີນກັບການເພີ່ມຂຶ້ນ ຫຼື ການແຜ່ກະຈາຍຂອງພະຍາດລະບາດ, ມາດຕະການທຳອິດທີ່ມະນຸດໃຊ້ຄືການພັດທະນາຢາວັກຊີນ, ແຕ່ຫຼາຍຄັ້ງພະຍາດລະບາດໄດ້ຕາຍໄປເອງກ່ອນທີ່ຢາວັກຊິນຈະມີໃຊ້. ເປັນຫຍັງພະຍາດລະບາດຈິ່ງຕາຍໄປ? ບາງຄົນເວົ້າວ່າ ຍ້ອນພະຍາດໄດ້ຖືກຄວບຄຸມໄວ້ ແລະ ບາງຄົນເວົ້າວ່າ ພວກມັນຕາຍຍ້ອນການປ່ຽນແປງຂອງລະດູການ... ບໍ່ວ່າການສັນນິຖານລົມໆແລ້ງໆເຫຼົ່ານີ້ຈະສາມາດຢັ້ງຢືນໄດ້ ຫຼື ບໍ່ນັ້ນ, ທາງວິທະຍາສາດແມ່ນບໍ່ສາມາດອະທິບາຍ ແລະ ສາມາດໃຫ້ຄຳຕອບໄດ້ຢ່າງແນ່ນອນ. ມະນຸດຕ້ອງບໍ່ຄິດໃສ່ພຽງແຕ່ການສັນນິຖານເຫຼົ່ານີ້ເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງຕ້ອງຄິດໃສ່ການຂາດຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ຄວາມຢ້ານກົວພະຍາດລະບາດຂອງມະນຸດອີກດ້ວຍ. ໃນການວິເຄາະສຸດທ້າຍ ບໍ່ມີໃຜຮູ້ວ່າເປັນຫຍັງພະຍາດລະບາດຈິ່ງເລີ່ມຕົ້ນຂຶ້ນ ຫຼື ເປັນຫຍັງມັນຈິ່ງສິ້ນສຸດລົງ. ຍ້ອນວ່າມະນຸດມີຄວາມເຊື່ອພຽງໃນວິທະຍາສາດເທົ່ານັ້ນ, ເພິ່ງພາອາໄສທຸກສິ່ງຕໍ່ວິທະຍາສາດ ແລະ ບໍ່ຍອມຮັບຮູ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ຫຼື ຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງ, ພວກເຂົາຈຶ່ງຈະບໍ່ໄດ້ຮັບຄຳຕອບໃດໆເລີຍ.

ພາຍໃຕ້ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ, ທຸກສິ່ງເກີດຂຶ້ນ, ດຳລົງຢູ່ ແລະ ຈິບຫາຍໄປຍ້ອນສິດອຳນາດ ແລະ ການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງ. ບາງສິ່ງມາ ແລະ ໄປຢ່າງງຽບໆ ແລະ ມະນຸດບໍ່ສາມາດບອກໄດ້ວ່າພວກມັນມາຈາກໃສ ຫຼື ເຂົ້າໃຈແບບແຜນທີ່ພວກເຂົາປະຕິບັດ ແລ້ວແຮງໄກທີ່ຈະເຂົ້າໃຈເຫດຜົນວ່າເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈິ່ງມາ ແລະ ໄປ. ເຖິງແມ່ນວ່າມະນຸດສາມາດເຫັນທຸກຢ່າງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນທຸກສິ່ງດ້ວຍຕາຂອງເຂົາເອງ ແລະ ສາມາດໄດ້ຍິນມັນດ້ວຍຫູຂອງເຂົາເອງ, ສາມາດປະສົບມັນດ້ວຍຕົວຂອງເຂົາເອງ; ເຖິງແມ່ນວ່າມັນຈະມີຜົນກະທົບຕໍ່ມະນຸດ ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າມະນຸດຈະເຂົ້າໃຈຄວາມຜິດປົກກະຕິ, ຄວາມສະໝ່ຳສະເໝີ ຫຼື ແມ່ນແຕ່ຄວາມແປກປະຫຼາດຂອງຫຼາກຫຼາຍເຫດການທີ່ກ່ຽວພັນກັນດ້ວຍຈິດໃຕ້ສຳນຶກກໍ່ຕາມ ແຕ່ເຂົາກໍບໍ່ຮູ້ຫຍັງເລີຍກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ ເຊິ່ງມັນແມ່ນຄວາມປະສົງ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ມີເລື່ອງລາວຕ່າງໆຢູ່ເບື້ອງຫຼັງປະກົດການເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ມີຄວາມຈິງຫຼາຍປະການທີ່ປິດບັງຢູ່. ຍ້ອນວ່າມະນຸດໄດ້ຍ່າງຊັດເຊພະເນຈອນໄປໄກຈາກພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ຍ້ອນເຂົາບໍ່ຍອມຮັບຄວາມຈິງທີ່ວ່າສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງປົກຄອງທຸກສິ່ງ, ເຂົາຈະບໍ່ມີທາງຮູ້ ແລະ ເຂົ້າໃຈທຸກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນພາຍໃຕ້ອຳນາດອະທິປະໄຕແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້. ສ່ວນໃຫຍ່ແລ້ວ ການຄວບຄຸມ ແລະ ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນເກີນຂອບເຂດທີ່ມະນຸດຈະຈິນຕະນາການໄດ້, ເກີນຄວາມຮູ້ຂອງມະນຸດ, ເກີນຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງມະນຸດ ແລະ ເກີນສິ່ງທີ່ວິທະຍາສາດຂອງມະນຸດສາມາດບັນລຸໄດ້; ມັນເກີນຄວາມຮູ້ຂອງມະນຸດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນ. ບາງຄົນເວົ້າວ່າ “ເນື່ອງຈາກວ່າເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເປັນພະຍານເຖິງອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າດ້ວຍຕົວເຈົ້າເອງ ແລ້ວເຈົ້າຈະເຊື່ອໄດ້ແນວໃດວ່າທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງຂຶ້ນກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ?” ການເບິ່ງເຫັນບໍ່ແມ່ນການເຊື່ອສະເໝີໄປ ແລະ ບໍ່ແມ່ນການຮັບຮູ້ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈສະເໝີໄປ. ແລ້ວຄວາມເຊື່ອມາຈາກໃສ? ເຮົາກ້າເວົ້າຢ່າງໝັ້ນໃຈວ່າ ຄວາມເຊື່ອມາຈາກລະດັບ ແລະ ຄວາມເລິກເຊິ່ງດ້ານຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງຄົນ, ປະສົບການ, ຄວາມເປັນຈິງ ແລະ ສາເຫດຕົ້ນຕໍຂອງສິ່ງຕ່າງໆ. ຖ້າເຈົ້າເຊື່ອວ່າພຣະເຈົ້າມີຢູ່ຈິງ ແຕ່ເຈົ້າບໍ່ສາມາດຮັບຮູ້ໄດ້ ທັງບໍ່ຍອມຮັບຄວາມຈິງແຫ່ງການຄວບຄຸມ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອທຸກສິ່ງ, ແລ້ວໃນໃຈຂອງເຈົ້າຈະບໍ່ມີທາງຍອມຮັບວ່າພຣະເຈົ້າມີສິດອຳນາດແບບນີ້ ແລະ ຍອມຮັບວ່າສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນເປັນເອກະລັກ. ເຈົ້າຈະບໍ່ມີທາງຍອມຮັບພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໃຫ້ເປັນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ແລະ ພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 121)

ໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດຊາດ ແລະ ໂຊກຊະຕາຂອງຈັກກະວານບໍ່ສາມາດແຍກອອກຈາກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້

ພວກເຈົ້າທຸກຄົນເປັນຜູ້ໃຫຍ່ແລ້ວ. ພວກເຈົ້າບາງຄົນຢູ່ໃນໄວກາງຄົນ; ບາງຄົນເຂົ້າສູ່ໄວຊະລາແລ້ວ. ພວກເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນຈາກການບໍ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າສູ່ການເຊື່ອໃນພຣະອົງ ແລະ ຈາກການເລີ່ມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າສູ່ການຍອມຮັບພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ແລະ ປະສົບກັບພາລະກິດຂອງພຣະອົງ. ພວກເຈົ້າມີຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າຫຼາຍປານໃດ? ພວກເຈົ້າມີຄວາມເຂົ້າໃຈຫຍັງແດ່ກ່ຽວກັບໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດ? ຄົນໜຶ່ງສາມາດບັນລຸທຸກສິ່ງທີ່ເຂົາປາດຖະໜາໃນຊີວິດໄດ້ບໍ? ມີຈັກຢ່າງໃນຊ່ວງສອງສາມທົດສະວັດແຫ່ງການເປັນຢູ່ຂອງພວກເຈົ້າທີ່ພວກເຈົ້າສາມາດປະສົບຄວາມສຳເລັດໄດ້ຕາມແບບທີ່ພວກເຈົ້າປາດຖະໜາ? ມີຈັກຢ່າງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໂດຍທີ່ເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຄາດຄິດມາກ່ອນ? ມີຈັກຢ່າງທີ່ມາດ້ວຍຄວາມຕື່ນເຕັ້ນຕັນໃຈ? ມີຈັກຢ່າງທີ່ຜູ້ຄົນຍັງລໍຖ້າໂດຍຄາດຫວັງວ່າມັນຈະເກີດດອກອອກຜົນ, ລໍຖ້າໂອກາດທີ່ເໝາະສົມຢ່າງຂາດສະຕິ, ລໍຖ້າຄວາມປະສົງແຫ່ງສະຫວັນ? ມີຈັກຢ່າງທີ່ເຮັດໃຫ້ຄົນຮູ້ສຶກສິ້ນຫວັງ ແລະ ທໍ້ຖອຍ? ທຸກຄົນແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຫວັງກ່ຽວກັບໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາ, ຄາດຫວັງວ່າທຸກສິ່ງໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາຈະເປັນໄປດັ່ງທີ່ພວກເຂົາປາດຖະໜາ, ພວກເຂົາຈະບໍ່ຕ້ອງການອາຫານ ຫຼື ເຄື່ອງນຸ່ງ, ຄາດຫວັງວ່າພວກເຂົາຈະມີໂຊກລາບຍິ່ງຂຶ້ນຢ່າງໜ້າປະທັບໃຈ. ບໍ່ມີໃຜຕ້ອງການຊີວິດທີ່ທຸກຍາກ ແລະ ຖືກກົດຂີ່ຂົ່ມເຫັງ, ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຍາກລຳບາກ ແລະ ລ້ອມຮອບດ້ວຍໄພພິບັດ. ແຕ່ຄົນບໍ່ສາມາດເບິ່ງເຫັນອະນາຄົດ ຫຼື ຄວບຄຸມສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້. ບາງທີສຳລັບບາງຄົນ ອະດີດອາດເປັນພຽງປະສົບການທີ່ວຸ້ນວາຍ; ພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍຮຽນຮູ້ວ່າຄວາມປະສົງຂອງສະຫວັນແມ່ນຫຍັງ ແລະ ບໍ່ສົນໃຈວ່າມັນແມ່ນຫຍັງ. ພວກເຂົາໃຊ້ຊີວິດແຕ່ລະມື້ແບບບໍ່ຄິດຄືກັບສັດ ໂດຍບໍ່ສົນໃຈໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດ ຫຼື ເປັນຫຍັງມະນຸດຈິ່ງມີຊີວິດຢູ່ ຫຼື ພວກເຂົາຄວນດຳລົງຊີວິດແບບໃດ. ຄົນແບບນີ້ໃຊ້ຊີວິດຈົນເຖົ້າແກ່ໂດຍບໍ່ເຂົ້າໃຈໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດ ແລະ ຈົນເຖິງເວລາທີ່ພວກເຂົາຕາຍພວກເຂົາກໍ່ຍັງບໍ່ຮູ້ວ່າຊີວິດແມ່ນຫຍັງ. ຄົນໃນລັກສະນະນີ້ແມ່ນໄດ້ຕາຍໄປແລ້ວ; ພວກເຂົາຄືມະນຸດທີ່ບໍ່ມີຈິດວິນຍານ; ພວກເຂົາແມ່ນສັດຮ້າຍ. ເຖິງແມ່ນວ່າຜູ້ຄົນດໍາລົງຢູ່ໃນການຊົງສ້າງ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມສຸກຈາກຫຼາຍຫົນທາງທີ່ໂລກສະໜອງໃຫ້ກັບຄວາມຕ້ອງການດ້ານວັດຖຸຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາເຫັນໂລກແຫ່ງວັດຖຸກ້າວໜ້າຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ແຕ່ເຖິງຢ່າງນັ້ນກໍຕາມ ປະສົບການຂອງພວກເຂົາ, ສິ່ງທີ່ຫົວໃຈ ແລະ ຈິດວິນຍານຂອງພວກເຂົາຮູ້ສຶກ ແລະ ປະສົບນັ້ນ ບໍ່ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບສິ່ງຂອງທີ່ເປັນວັດຖຸ ແລະ ບໍ່ມີວັດຖຸໃດໆມາແທນທີ່ປະສົບການນັ້ນໄດ້. ປະສົບການແມ່ນການຮັບຮູ້ເລິກເຊິ່ງໃນຫົວໃຈຂອງມະນຸດ, ບາງສິ່ງທີ່ບໍ່ສາມາດເບິ່ງເຫັນດ້ວຍຕາເປົ່າໄດ້. ການຮັບຮູ້ນີ້ແມ່ນຢູ່ໃນຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງມະນຸດ, ຄວາມຮັບຮູ້ຂອງມະນຸດ, ຊີວິດມະນຸດ ແລະ ໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດ. ແລ້ວມັນມັກຈະນຳພາມະນຸດໄປສູ່ຄວາມເຂົ້າໃຈວ່າ ມີສິ່ງທີ່ເບິ່ງບໍ່ເຫັນກຳລັງຈັດແຈງທຸກສິ່ງ, ປັ້ນແຕ່ງທຸກຢ່າງໃຫ້ກັບມະນຸດ. ໃນທ່າມກາງສິ່ງທັງໝົດນີ້ ມະນຸດບໍ່ມີທາງເລືອກ ໄດ້ແຕ່ຍອມຮັບເອົາການຈັດແຈງ ແລະ ການປັ້ນແຕ່ງແຫ່ງໂຊກຊະຕາ; ມະນຸດບໍ່ມີທາງເລືອກ ໄດ້ແຕ່ຍອມຮັບເອົາເສັ້ນທາງຂ້າງໜ້າທີ່ພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້ວາງໄວ້, ຍອມຮັບເອົາອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງທີ່ຢູ່ເໜືອໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດ. ນີ້ແມ່ນຄວາມຈິງທີ່ບໍ່ສາມາດໂຕ້ຖຽງໄດ້. ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະມີຄວາມເຂົ້າໃຈເລິກເຊິ່ງ ແລະ ມີທັດສະນະຄະຕິຕໍ່ໂຊກຊະຕາຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ບໍ່ມີໃຜສາມາດປ່ຽນແປງຄວາມຈິງນີ້ໄດ້.

ບ່ອນທີ່ເຈົ້າຈະໄປແຕ່ລະມື້, ສິ່ງທີ່ເຈົ້າຈະເຮັດ, ໃຜ ຫຼື ສິ່ງໃດທີ່ເຈົ້າຈະຜະເຊີນ, ສິ່ງທີ່ເຈົ້າຈະເວົ້າ, ສິ່ງທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນກັບເຈົ້າ, ມີສິ່ງໃດທີ່ສາມາດທຳນາຍໄວ້ລ່ວງໜ້າໄດ້ບໍ? ຄົນບໍ່ສາມາດເບິ່ງເຫັນເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້ລ່ວງໜ້າໄດ້ ແຮງໄກທີ່ຈະສາມາດຄວບຄຸມວິທີທີ່ບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນ. ໃນຊີວິດ, ເຫດການທີ່ບໍ່ສາມາດເບິ່ງເຫັນໄດ້ລ່ວງໜ້າເຫຼົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ; ພວກມັນແມ່ນເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນທຸກວັນ. ການປ່ຽນແປງໃນຊີວິດປະຈຳວັນເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ວິທີການທີ່ພວກມັນດໍາເນີນການ ຫຼື ແບບແຜນທີ່ພວກມັນປະຕິບັດຕາມເປັນສິ່ງເຕືອນຄະຕິມະນຸດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງວ່າບໍ່ມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນໂດຍບັງເອີນ, ຂະບວນການຂອງແຕ່ລະເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນ, ທຳມະຊາດຂອງແຕ່ລະເຫດການທີ່ບໍ່ອາດປະຕິເສດໄດ້ ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້ດ້ວຍຄວາມປະສົງຂອງມະນຸດ. ທຸກເຫດການທີ່ເກີດຂຶ້ນບົ່ງບອກເຖິງການຕັກເຕືອນຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຕໍ່ມະນຸດ ແລະ ມັນຍັງຕັກເຕືອນວ່າມະນຸດບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມໂຊກຊະຕາຂອງຕົນເອງໄດ້. ທຸກເຫດການແມ່ນການຕອບໂຕ້ຕໍ່ທຳມະຊາດຂອງມະນຸດ, ຄວາມທະເຍີທະຍານທີ່ໄຮ້ປະໂຫຍດ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຈະຄວບຄຸມໂຊກຊະຕາຂອງຕົນເອງ. ມັນຄືກັບການຕົບໜ້າມະນຸດຊາດຢ່າງແຮງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ບັງຄັບໃຫ້ມະນຸດຄິດຄືນໃໝ່ວ່າໃນທີ່ສຸດແມ່ນໃຜເປັນຜູ້ປົກຄອງ ແລະ ຄວບຄຸມໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາ. ໃນຂະນະທີ່ຄວາມທະເຍີທະຍານ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາຂອງພວກເຂົາຖືກຂັດຂວາງ ແລະ ທໍາລາຍຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກ, ໂດຍທຳມະຊາດແລ້ວ ມະນຸດຈະຍອມຮັບເອົາໂຊກຊະຕາຂອງຕົນເອງໂດຍບໍ່ຄິດ, ຍອມຮັບຄວາມເປັນຈິງ, ຄວາມປະສົງຂອງສະຫວັນ ແລະ ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ຈາກການປ່ຽນແປງປະຈຳວັນເຫຼົ່ານີ້ຈົນເຖິງໂຊກຊະຕາຂອງຊີວິດມະນຸດທັງມວນ, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ບໍ່ເປີດເຜີຍເຖິງແຜນການຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງ; ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ບໍ່ຕັກເຕືອນວ່າ “ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງແມ່ນບໍ່ສາມາດລ່ວງເກີນໄດ້”, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ບໍ່ບົ່ງບອກເຖິງຄວາມຈິງຊົ່ວນິລັນດອນນີ້ວ່າ: “ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງນັ້ນສູງສຸດ”.

ໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດຊາດ ແລະ ຂອງຈັກກະວານນັ້ນຕິດພັນກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຢ່າງໃກ້ຊິດ, ຜູກຕິດຢູ່ກັບການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຢ່າງບໍ່ສາມາດແຍກອອກຈາກັນໄດ້; ທ້າຍທີ່ສຸດ ພວກມັນບໍ່ສາມາດແຍກອອກຈາກສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້. ໃນກົດເກນຂອງທຸກສິ່ງ, ມະນຸດໄດ້ປະສົບກັບການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງ; ໃນກົດແຫ່ງການຢູ່ລອດຂອງທຸກສິ່ງ ມະນຸດໄດ້ເຂົ້າໃຈການປົກຄອງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ; ໃນໂຊກຊະຕາຂອງທຸກສິ່ງ ມະນຸດໄດ້ເຂົ້າໃຈວິທີທີ່ພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້ໃຊ້ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງ ແລະ ຄວບຄຸມຢູ່ເໜືອພວກເຂົາ; ແລະ ໃນວົງຈອນຊີວິດຂອງມະນຸດ ແລະ ທຸກສິ່ງ ມະນຸດໄດ້ປະສົບກັບການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະຜູ້ສ້າງໃນທຸກສິ່ງ ແລະ ສິ່ງມີຊີວິດຢ່າງແທ້ຈິງ ເພື່ອເປັນພະຍານວ່າ ການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງເຫຼົ່ານັ້ນແມ່ນເໜືອກົດເກນ, ກົດລະບຽບ, ສະຖາບັນ, ເໜືອທຸກພະລັງ ແລະ ອຳນາດທາງໂລກທັງໝົດ. ດັ່ງນັ້ນ, ມະນຸດຊາດຈຶ່ງຖືກບັງຄັບໃຫ້ຍອມຮັບວ່າອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ່ສາມາດຖືກລະເມີດໄດ້ໂດຍສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງໃດໆ, ບໍ່ມີອຳນາດໃດສາມາດຍາດຊິງ ຫຼື ປ່ຽນແປງເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າໂດຍພຣະຜູ້ສ້າງໄດ້. ພາຍໃຕ້ກົດເກນ ແລະ ກົດລະບຽບສັກສິດເຫຼົ່ານີ້ທີ່ມະນຸດ ແລະ ທຸກສິ່ງມີຊີວິດຢູ່ ແລະ ແຜ່ຂະຫຍາຍພັນ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຕົວຕົນແທ້ຈິງແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງບໍ? ເຖິງແມ່ນວ່າໃນຈຸດປະສົງຂອງບົດບັນຍັດ ມະນຸດເຫັນອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ແລະ ການແຕ່ງຕັ້ງຂອງພຣະອົງສຳລັບທຸກເຫດການ ແລະ ທຸກສິ່ງ, ມີຈັກຄົນທີ່ເຂົ້າໃຈຫຼັກການແຫ່ງອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ສ້າງເໜືອໂລກຈັກກະວານນີ້ແດ່? ມີຈັກຄົນທີ່ຮູ້ຈັກ, ຮັບຮູ້, ຍອມຮັບ ແລະ ອ່ອນນ້ອມຕໍ່ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຈັດແຈງໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາຢ່າງແທ້ຈິງ? ມີຜູ້ໃດແດ່ທີ່ເຊື່ອອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ສ້າງວ່າເໜືອທຸກສິ່ງຢ່າງແທ້ຈິງ ຈະເຊື່ອ ແລະ ຮັບຮູ້ຢ່າງແທ້ຈິງວ່າພຣະຜູ້ສ້າງຍັງໄດ້ກຳນົດຊະຕາກຳຊີວິດຂອງມະນຸດ? ມີໃຜທີ່ສາມາດເຂົ້າໃຈຢ່າງແທ້ຈິງວ່າຊະຕາກຳຂອງມະນຸດ ແທ້ຈິງແລ້ວແມ່ນຢູ່ໃນກຳມືຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ? ມະນຸດຄວນມີທັດສະນະຄະຕິແບບໃດຕໍ່ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ສ້າງ ເມື່ອຜະເຊີນກັບຄວາມຈິງທີ່ວ່າພຣະອົງປົກຄອງ ແລະ ຄວບຄຸມໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດ? ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ມະນຸດທຸກຄົນໃນຕອນນີ້ ຜູ້ທີ່ຜະເຊີນກັບຄວາມຈິງນີ້ຕ້ອງຕັດສິດໃຈດ້ວຍຕົວພວກເຂົາເອງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 122)

ຫົກຊ່ວງເວລາໃນຊີວິດມະນຸດ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ໃນໄລຍະໜຶ່ງຂອງຊີວິດ ທຸກຄົນແມ່ນຈະມາເຖິງຊ່ວງເວລາສຳຄັນຕ່າງໆ. ນີ້ແມ່ນບາດກ້າວທີ່ເປັນພື້ນຖານທີ່ສຸດ ແລະ ສຳຄັນທີ່ສຸດ ເຊິ່ງກຳນົດໂຊກຊະຕາໃນຊີວິດຂອງຄົນໃດໜຶ່ງ. ຕໍ່ໄປແມ່ນບົດຄວາມອະທິບາຍຫຍໍ້ກ່ຽວກັບເຄື່ອງໝາຍນຳທາງເຫຼົ່ານີ້ ທີ່ທຸກຄົນຕ້ອງໄດ້ຜ່ານໃນຊ່ວງເວລາແຫ່ງຊີວິດ.

ຊ່ວງເວລາທີໜຶ່ງ: ເກີດ

ບ່ອນທີ່ຄົນເກີດ, ພວກເຂົາເກີດໃນຄອບຄົວໃດ, ເພດ, ຮູບລັກສະນະ ແລະ ເວລາເກີດຕ່າງໆ. ທັງໝົດນີ້ແມ່ນລາຍລະອຽດກ່ຽວກັບຊ່ວງເວລາທຳອິດຂອງຊີວິດຄົນ.

ບໍ່ມີໃຜອາດເລືອກລາຍລະອຽດທີ່ແນ່ນອນຂອງຊ່ວງເວລານີ້ໄດ້; ທັງໝົດໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າມາເປັນເວລາດົນນານແລ້ວ ໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ພວກມັນບໍ່ໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກສະພາບແວດລ້ອມພາຍນອກແຕ່ຢ່າງໃດເລີຍ ແລະ ບໍ່ມີປັດໃຈໃດທີ່ມະນຸດສ້າງຂຶ້ນສາມາດປ່ຽນແປງຄວາມຈິງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ ເຊິ່ງໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງແລ້ວ. ການທີ່ຄົນໆໜຶ່ງເກີດມາ ໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້ສໍາເລັດບາດກ້າວທຳອິດແຫ່ງໂຊກຊະຕາທີ່ພຣະອົງໄດ້ຈັດແຈງໄວ້ສຳລັບຄົນໆນັ້ນແລ້ວ. ຍ້ອນວ່າພຣະອົງໄດ້ກຳນົດລາຍລະອຽດທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້ໄວ້ລ່ວງໜ້າມາເປັນເວລາດົນນານແລ້ວ, ບໍ່ມີໃຜມີອຳນາດປ່ຽນແປງພວກມັນໄດ້. ບໍ່ວ່າໂຊກຊະຕາຂອງຄົນຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ, ເງື່ອນໄຂການເກີດຂອງຄົນແມ່ນໄດ້ຖືກກໍານົດໄວ້ລ່ວງໜ້າແລ້ວ ແລະ ຍັງຄົງເປັນແບບນັ້ນຕະຫຼອດໄປ; ພວກມັນບໍ່ໄດ້ຮັບອິດທິພົນໃດໆຈາກໂຊກຊະຕາຂອງຄົນໃດໜຶ່ງໃນຊີວິດ ແລະ ບໍ່ມີຜົນກະທົບຫຍັງຕໍ່ອໍານາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຕໍ່ໂຊກຊະຕາຊີວິດຂອງຄົນ.

1) ຊີວິດໃໝ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນຈາກແຜນການຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ

ສະຖານທີ່ເກີດ, ຄອບຄົວ, ເພດ, ຮູບລັກສະນະ ແລະ ເວລາເກີດ, ລາຍລະອຽດອັນໃດຂອງຊ່ວງເວລາທໍາອິດທີ່ຄົນສາມາດເລືອກໄດ້ແດ່? ເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າ ການເກີດແມ່ນເຫດການທີ່ເລືອກບໍ່ໄດ້. ຄົນໜຶ່ງເກີດມາໂດຍບໍ່ມີທາງເລືອກວ່າຈະເກີດ ຢູ່ສະຖານທີ່ໃດໜຶ່ງ, ໃນຄອບຄົວໃດໜຶ່ງ ແລະ ໃນຮູບລັກສະນະໃດໜຶ່ງ; ຄົນໆໜຶ່ງກາຍເປັນສະມາຊິກຂອງຄົວເຮືອນໃດໜຶ່ງ ແລະ ເປັນເຊື້ອສາຍຂອງວົງຕະກຸນໃດໜຶ່ງໂດຍບໍ່ມີທາງເລືອກ. ຜູ້ຄົນບໍ່ມີທາງເລືອກໃນຊ່ວງເວລາທຳອິດນີ້, ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາໄດ້ເກີດມາໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ຖືກກຳນົດໄວ້ຕາມແຜນການຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ເຊິ່ງກໍານົດໃຫ້ເກີດໃນສະເພາະຄອບຄົວໃດໜຶ່ງ ພ້ອມກັບເພດ ແລະ ຮູບລັກສະນະສະເພາະໂຕ ແລະ ໃນເວລາໃດໜຶ່ງທີ່ເຊື່ອມໂຍງກັນຢ່າງໃກ້ຊິດກັບເສັ້ນທາງຊີວິດຂອງຄົນໆໜຶ່ງ. ຜູ້ຄົນສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ແດ່ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ສໍາຄັນນີ້? ໂດຍລວມແລ້ວ ຜູ້ຄົນແມ່ນບໍ່ມີທາງເລືອກຕໍ່ລາຍລະອາດເຫຼົ່ານີ້ທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການເກີດຂອງຄົນ. ຖ້າບໍ່ແມ່ນຍ້ອນການກໍານົດລ່ວງໜ້າຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ຍ້ອນການນຳທາງຂອງພຣະອົງ ຊີວິດເກີດໃໝ່ໃນໂລກນີ້ກໍຈະບໍ່ຮູ້ວ່າຈະໄປໃສ ຫຼື ພັກເຊົາຢູ່ໃສ, ບໍ່ມີຄອບຄົວ, ບໍ່ຜູກພັນກັບສະຖານທີ່ໃດ ແລະ ບໍ່ມີເຮືອນເປັນຫຼັກ. ແຕ່ຍ້ອນການຈັດແຈງຢ່າງລະອຽດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ຊີວິດໃໜ່ນີ້ຈິ່ງມີບ່ອນອາໄສ, ມີພໍ່ແມ່, ມີບ່ອນຜູກພັນ, ມີຍາດພີ່ນ້ອງ ແລະ ດ້ວຍເຫດນີ້ຊີວິດຈິ່ງດໍາເນີນໄປຕາມເສັ້ນທາງຂອງມັນ. ຕະຫຼອດຂະບວນການນີ້, ການສ້າງຊີວິດໃໝ່ໃຫ້ເປັນຮູບປະທໍາແມ່ນຖືກກຳນົດໂດຍແຜນການຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ທຸກສິ່ງທີພວກເຂົາມີ ແມ່ນຖືກປະທານໃຫ້ໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ຈາກຮ່າງກາຍທີ່ລ່ອງລອຍບໍ່ມີຫຍັງ ຈົນກາຍເປັນຊື່, ຄ່ອຍໆກາຍເປັນເລືອດເນື້ອທີ່ສາມາດເບິ່ງເຫັນໄດ້, ກາຍເປັນມະນຸດທີ່ຈັບຕ້ອງໄດ້, ເປັນສິ່ງຊົງສ້າງປະເທດໜຶ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ສາມາດຄິດ, ຫາຍໃຈ ແລະ ສາມາດສຳຜັດເຖິງຄວາມອົບອຸ່ນ ແລະ ຄວາມໜາວໄດ້; ຜູ້ທີ່ສາມາດເຂົ້າຮ່ວມໃນທຸກກິດຈະກຳປົກກະຕິຂອງສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນໃນໂລກວັດຖຸ; ແລະ ຜູ້ທີ່ຈະຜ່ານຜ່າທຸກສິ່ງທີ່ມະນຸດຕ້ອງປະສົບໃນຊີວິດ. ການກໍານົດໄວ້ລ່ວງໜ້າກ່ຽວກັບການເກີດຂອງຄົນໆໜຶ່ງໂດຍພຣະເຈົ້າໝາຍຄວາມວ່າ ພຣະອົງຈະປະທານທຸກສິ່ງທີ່ຈຳເປັນເພື່ອການເອົາຊີວິດລອດໃຫ້ກັບຄົນໆນັ້ນ; ແລະ ເຊັ່ນດຽວກັນຄວາມຈິງແລ້ວ ຄົນທີ່ເກີດມາ ໝາຍເຖິງພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັບທຸກສິ່ງທີ່ຈຳເປັນສຳລັບການເອົາຊີວິດລອດຈາກພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ນັບແຕ່ຈຸດນັ້ນໄປ ພວກເຂົາກໍຈະມີຊີວິດຢູ່ໃນອີກຮູບແບບໜຶ່ງເຊິ່ງຈັດແຈງໃຫ້ໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ຢູ່ພາຍໃຕ້ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ.

2) ເປັນຫຍັງມະນຸດແຕ່ລະຄົນຈິ່ງເກີດໃນສະພາບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ

ຄົນມັກຈິນຕະນາການວ່າ ຖ້າພວກເຂົາໄດ້ເກີດໃໝ່ ແມ່ນຈະໄດ້ເກີດໃນຄອບຄົວທີ່ມີຊື່ສຽງ; ຖ້າພວກເຂົາເກີດເປັນຜູ້ຍິງ ພວກເຂົາກໍ່ຈະຄືກັບນາງສະໂນໄວ້ ແລະ ເປັນທີ່ຮັກຂອງທຸກຄົນ ແລະ ຖ້າພວກເຂົາເປັນຜູ້ຊາຍ ພວກເຂົາກໍຈະເປັນເຈົ້າຊາຍຮູບງາມ ບໍ່ຕ້ອງການຫຍັງ ເພາະໂລກທັງໝົດຢູ່ໃນຄໍາສັ່ງຂອງພວກເຂົາຢູ່ແລ້ວ. ຍັງມີຜູ້ທີ່ມັກດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ພາບລວງຕາຕ່າງໆກ່ຽວກັບການເກີດຂອງຕົນເອງ ແລະ ບໍ່ພໍໃຈກັບມັນຢ່າງແຮງ, ກຽດຊັງຄອບຄົວ, ຊັງຮູບລັກສະນະ ແລະ ເພດຂອງຕົນເອງ ແລະ ກຽດຊັງແມ່ນແຕ່ເວລາເກີດຂອງພວກເຂົາເອງ. ແຕ່ຄົນບໍ່ເຄີຍເຂົ້າໃຈວ່າເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈິ່ງເກີດຢູ່ໃນສະເພາະຄອບຄົວໃດໜຶ່ງ ຫຼື ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈິ່ງມີຮູບລັກສະນະສະເພາະໃດໜຶ່ງ. ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ເລີຍວ່າ ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະເກີດຢູ່ໃສ ຫຼື ພວກເຂົາມີຮູບລັກສະນະແບບໃດກໍ່ຕາມ, ພວກເຂົາຕ້ອງຫຼິ້ນບົດບາດຕ່າງໆ ແລະ ປະຕິບັດພາລະກິດຫຼາຍຢ່າງໃນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ວັດຖຸປະສົງນີ້ຈະບໍ່ມີວັນປ່ຽນແປງເລີຍ. ໃນສາຍຕາຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ສະຖານທີ່ທີ່ຄົນໆໜຶ່ງເກີດ, ເພດ ແລະ ຮູບຮ່າງລັກສະນະຂອງເຂົາເປັນພຽງສິ່ງຊົ່ວຄາວທັງນັ້ນ, ພວກມັນແມ່ນເສດສ່ວນນ້ອຍໆ ແລະ ເປັນສັນຍາລັກນ້ອຍໆທີ່ຢູ່ໃນແຕ່ລະໄລຍະຂອງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງຕໍ່ມະນຸດຊາດທັງມວນ. ຈຸດໝາຍປາຍທາງທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ຜົນໄດ້ຮັບຂອງຄົນໆໜຶ່ງບໍ່ໄດ້ຖືກກຳນົດໂດຍການເກີດຂອງພວກເຂົາໃນໄລຍະເວລາໃດໜຶ່ງ ແຕ່ຖືກກຳນົດໂດຍພາລະກິດທີ່ພວກເຂົາປະຕິບັດໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ໂດຍການພິພາກສາຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຕໍ່ພວກເຂົາ ເມື່ອແຜນການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະອົງສຳເລັດລົງ.

ເວົ້າໄດ້ວ່າ ມີສາເຫດໃນທຸກຜົນກະທົບ ແລະ ບໍ່ມີຜົນກະທົບໃດທີ່ບໍ່ມີສາເຫດ. ດັ່ງນັ້ນ, ການເກີດຂອງຄົນເຮົາຈຳເປັນຕ້ອງເຊື່ອມໂຍງກັນລະຫວ່າງຊີວິດປັດຈຸບັນ ແລະ ຊີວິດທີ່ຜ່ານມາ. ຖ້າຄວາມຕາຍຂອງຄົນໆໜຶ່ງຄືຈຸດຈົບຂອງຊີວິດປັດຈຸບັນ ແລ້ວການເກີດຂອງຄົນກໍຄືຈຸດເລີ່ມຕົ້ນຂອງວົງຈອນໃໝ່; ຖ້າວົງຈອນເກົ່າສະແດງເຖິງຊີວິດທີ່ຜ່ານມາຂອງຄົນໆໜຶ່ງ ວົງຈອນໃໝ່ກໍຄືຊີວິດປັດຈຸບັນຂອງພວກເຂົາຢ່າງແນ່ນອນ. ເນື່ອງຈາກວ່າການເກີດຂອງຄົນແມ່ນຕິດພັນກັບຊີວິດໃນອະດີດ ແລະ ຊີວິດໃນປັດຈຸບັນ. ເຊັ່ນດຽວກັນ ສະຖານທີ່ເກີດ, ຄອບຄົວ, ເພດ, ຮູບລັກສະນະ ແລະ ອື່ນໆທີ່ກ່ຽວພັນກັບການເກີດຂອງຄົນໆໜຶ່ງລ້ວນແລ້ວແຕ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຊີວິດໃນອະດີດ ແລະ ປັດຈຸບັນ. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ປັດໃຈຕ່າງໆກ່ຽວກັບການເກີດຂອງຄົນ ບໍ່ພຽງແຕ່ມີອິດທິພົນມາຈາກຊີວິດທີ່ຜ່ານມາເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງຖືກກຳນົດໂດຍຊະຕາກຳໃນຊີວິດປັດຈຸບັນຂອງເຂົາອີກດ້ວຍ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເກີດໃນສະພາບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ: ບາງຄົນເກີດໃນຄອບຄົວທີ່ທຸກຍາກ, ບາງຄົນເກີດໃນຄອບຄົວທີ່ຮັ່ງມີ. ບາງຄົນເປັນຄົນທໍາມະດາສາມັນ ໃນຂະນະທີ່ບາງຄົນມີເຊື້ອສາຍທີ່ມີຊື່ສຽງ. ບາງຄົນເກີດຢູ່ພາກໃຕ້ ແລະ ບາງຄົນເກີດຢູ່ພາກເໜືອ. ບາງຄົນເກີດຢູ່ທະເລຊາຍ ສ່ວນຄົນອື່ນໆເກີດຢູ່ດິນແດນທີ່ຂຽວງາມ. ບາງຄົນເກີດມາພ້ອມກັບສຽງເຊຍ, ສຽງຫົວ ແລະ ການສະເຫຼີມສະຫຼອງ ສ່ວນບາງຄົນເກີດມາພ້ອມກັບນ້ຳຕາ, ຄວາມຫາຍຍະນະ ແລະ ຄວາມຈິບຫາຍ. ບາງຄົນເກີດມາເພື່ອຖະໜຸຖະໜອມ ສ່ວນບາງຄົນເກີດມາເພື່ອຖືກປະຖິ້ມຄືກັບຕົ້ນຫຍ້າ. ບາງຄົນເກີດມາພ້ອມກັບຄຸນສົມບັດທີ່ດີ ສ່ວນບາງຄົນຄົດໂກງ. ບາງຄົນໜ້າຮັກເປັນຕາແຍງ ສ່ວນບາງຄົນຂີ້ເຮິ. ບາງຄົນເກີດຕອນທ່ຽງຄືນ ບາງຄົນເກີດພາຍໃຕ້ແສງຕາເວັນຍາມທ່ຽງ... ການເກີດຂອງຄົນທຸກປະເພດລ້ວນແລ້ວແຕ່ຖືກກຳນົດໂດຍໂຊກຊະຕາທີ່ພຣະຜູ້ຊົງສ້າງມີໄວ້ສໍາລັບພວກເຂົາ; ການເກີດຂອງພວກເຂົາກຳນົດໂຊກຊະຕາໃນຊີວິດປັດຈຸບັນຂອງພວກເຂົາ ພ້ອມທັງບົດບາດທີ່ພວກເຂົາຈະຫຼິ້ນ ແລະ ພາລະກິດທີ່ພວກເຂົາຈະປະຕິບັດ. ທັງໝົດນີ້ແມ່ນຢູ່ພາຍໃຕ້ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າໂດຍພຣະອົງ; ບໍ່ມີໃຜສາມາດຫຼົບໜີຊະຕາກໍາຂອງຕົນເອງໄດ້, ບໍ່ມີໃຜສາມາດປ່ຽນແປງການເກີດຂອງຕົວເອງໄດ້ ແລະ ບໍ່ມີໃຜສາມາດເລືອກໂຊກຊະຕາຂອງຕົວເອງໄດ້.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 123)

ຫົກຊ່ວງເວລາໃນຊີວິດມະນຸດ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ຊ່ວງເວລາທີສອງ: ການເຕີບໃຫຍ່

ຂຶ້ນຢູ່ກັບວ່າພວກເຂົາເກີດຢູ່ໃນຄອບຄົວແບບໃດ, ຄົນເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນໃນເຮືອນທີ່ມີສະພາບແວດລ້ອມແຕກຕ່າງກັນ ແລະ ຮຽນຮູ້ບົດຮຽນທີ່ແຕກຕ່າງກັນຈາກພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາ. ປັດໃຈເຫຼົ່ານີ້ກຳນົດສະພາບໃນການເຕີບໃຫຍ່ຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ການເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນຄືຕົວແທນຊ່ວງເວລາສຳຄັນທີສອງຂອງຊີວິດຄົນ. ແນ່ນອນ, ຜູ້ຄົນບໍ່ມີທາງເລືອກໃນຊ່ວງເວລານີ້ເຊັ່ນກັນ. ມັນໄດ້ຖືກກຳນົດ ແລະ ຖືກຈັດແຈງໄວ້ລ່ວງໜ້າແລ້ວເຊັ່ນກັນ.

1) ພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້ວາງແຜນເງື່ອນໄຂຕາຍຕົວສຳລັບການເຕີບໂຕເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຂອງແຕ່ລະຄົນ

ບຸກຄົນໃດໜຶ່ງບໍ່ສາມາດເລືອກຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ຫຼື ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ພວກເຂົາຈະໄດ້ການອົບຮົມ ແລະ ອິດທິພົນໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່. ຄົນເຮົາບໍ່ສາມາດເລືອກໄດ້ວ່າຄວາມຮູ້ໃດ ຫຼື ທັກສະໃດທີ່ຄົນເຮົາໄດ້ມາ, ນິໄສໃດທີ່ຄົນເຮົາສ້າງຂຶ້ນ. ບໍ່ມີໃຜເວົ້າວ່າໃຜເປັນພໍ່ແມ່ ແລະ ຍາດພີ່ນ້ອງ, ໃນສະພາບແວດລ້ອມແບບໃດທີ່ຄົນເຮົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ; ຄວາມສຳພັນຂອງບຸກຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບໂຕຂອງແຕ່ລະຄົນ ແລະ ວິທີທີ່ພວກມັນມີອິດທິພົນຕໍ່ການພັດທະນາຂອງບຸກຄົນໃດໜຶ່ງລ້ວນແລ້ວແຕ່ຢູ່ເໜືອການຄວບຄຸມຂອງແຕ່ລະຄົນ. ແລ້ວໃຜເປັນຜູ້ຕັດສິນໃຈໃນສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້? ໃຜເປັນຜູ້ຈັດແຈງພວກມັນ? ເນື່ອງຈາກວ່າຄົນບໍ່ມີທາງເລືອກໃນເລື່ອງນີ້, ເນື່ອງຈາກວ່າພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຕັດສິນໃຈໃນສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້ດ້ວຍຕົວພວກເຂົາເອງໄດ້ ແລະ ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ມີຮູບຮ່າງໂດຍທຳມະຊາດ, ມັນເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນແລ້ວວ່າ ການປະຕິຮູບຂອງທຸກຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆແມ່ນຢູ່ໃນມືຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ແນ່ນອນ, ດັ່ງທີ່ພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຈັດແຈງສະພາບການເກີດຂອງແຕ່ລະຄົນ, ເຊັ່ນດຽວກັນ ພຣະອົງກໍຈັດແຈງສະພາບການເຕີບໃຫຍ່ຂອງແຕ່ລະຄົນ. ຖ້າການເກີດຂອງຄົນໃດໜຶ່ງນຳມາເຊິ່ງການປ່ຽນແປງຕໍ່ຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆອ້ອມຮອບຕົວພວກເຂົາ ການເຕີບໃຫຍ່ ແລະ ການພັດທະນາຂອງບຸກຄົນນັ້ນກໍຈະສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ພວກເຂົາເຊັ່ນກັນ. ຕົວຢ່າງ: ບາງຄົນເກີດມາໃນຄອບຄົວທີ່ທຸກຍາກ ແຕ່ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນອ້ອມຮອບດ້ວຍຄວາມຮັ່ງມີ; ຄົນອື່ນເກີດໃນຄອບຄົວທີ່ຮັ່ງມີ ແຕ່ເຮັດໃຫ້ຄວາມຮັ່ງມີຂອງຄອບຄົວລົດລົງ ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາຈິ່ງເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ບໍ່ດີ. ບໍ່ມີການເກີດຂອງໃຜທີ່ຖືກປົກຄອງດ້ວຍກົດລະບຽບຕາຍຕົວ ແລະ ບໍ່ມີໃຜທີ່ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນພາຍໃຕ້ສະຖານະການທີ່ຕາຍຕົວ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້. ນີ້ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ຄົນສາມາດຈິນຕະນາການ ຫຼື ຄວບຄຸມໄດ້; ພວກມັນແມ່ນຜົນຜະລິດແຫ່ງໂຊກຊະຕາຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ໂດຍໂຊກຊະຕາຂອງຜູ້ຄົນ. ແນ່ນອນວ່າ ໃນຮາກຖານຂອງພວກມັນ ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຖືກກຳນົດດ້ວຍໂຊກຊະຕາທີ່ພຣະຜູ້ຊົງສ້າງກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າສຳລັບແຕ່ລະຄົນ; ພວກມັນໄດ້ຖືກກຳນົດໂດຍອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ທີ່ຢູ່ເໜືອໂຊກຊະຕາຂອງຄົນໆນັ້ນ ແລະ ດ້ວຍແຜນການຂອງພຣະອົງ.

2) ສະຖານະການຕ່າງໆໃນການເຕີບໃຫຍ່ຂອງຜູ້ຄົນເຮັດໃຫ້ເກີດບົດບາດທີ່ແຕກຕ່າງກັນ

ສະຖານະການຕ່າງໆແຫ່ງການເກີດຂອງຄົນໆໜຶ່ງສ້າງສະພາບແວດລ້ອມ ແລະ ສະຖານະການຕ່າງໆໃນລະດັບພື້ນຖານທີ່ພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ແລະ ເຊັ່ນດຽວກັນ ສະຖານະການຕ່າງໆທີ່ຄົນໆໜຶ່ງເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນແມ່ນຜົນຜະລິດຈາກສະຖານະການແຫ່ງການເກີດຂອງພວກເຂົາ. ໃນຊ່ວງເວລານີ້, ຄົນເລີ່ມຮຽນຮູ້ພາສາ ແລະ ຈິດໃຈຂອງເຂົາເລີ່ມຜະເຊີນ ແລະ ຊືມຊັບສິ່ງໃໝ່ໆ, ນີ້ຄືຂະບວນການໜຶ່ງໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຜູ້ຄົນກຳລັງເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຜູ້ຄົນໄດ້ຍິນດ້ວຍຫູຂອງເຂົາ, ເຫັນດ້ວຍຕາຂອງເຂົາ ແລະ ຊືມຊັບດ້ວຍຈິດໃຈຂອງເຂົາຄ່ອຍໆຕື່ມເຕັມ ແລະ ເຮັດໃຫ້ໂລກພາຍໃນຂອງເຂົາມີຊີວິດຊີວາ. ຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຄົນພົວພັນຢູ່; ສາມັນສຳນຶກ, ຄວາມຮູ້ ແລະ ທັກສະທີ່ຄົນຮຽນຮູ້ ແລະ ວິທີຄິດທີ່ມີອິດທິພົນຕໍ່ຄົນໆໜຶ່ງ ທີ່ຖືກປູກຝັງ ຫຼື ຖືກສັ່ງສອນ ທັງໝົດນັ້ນແມ່ນເປັນແນວທາງ ແລະ ມີອິດທິພົນຕໍ່ໂຊກຊະຕາຊີວິດຂອງທຸກຄົນ. ພາສາທີ່ຄົນຮຽນຮູ້ເມື່ອເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ແລະ ວິທີການຄິດຂອງຄົນບໍ່ສາມາດແຍກອອກໄດ້ຈາກສະພາບແວດລ້ອມທີ່ເຂົາໃຊ້ຊີວິດໄວໜຸ່ມຂອງເຂົາ ແລະ ສະພາບແວດລ້ອມນັ້ນປະກອບດ້ວຍພໍ່ແມ່ ແລະ ອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງ ແລະ ຄົນອື່ນໆ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຢູ່ອ້ອມຮອບພວກເຂົາ. ດັ່ງນັ້ນ, ຫົນທາງໃນການພັດທະນາຂອງຄົນໃດໜຶ່ງໄດ້ຖືກກຳນົດໂດຍສະພາບແວດລ້ອມທີ່ພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ແລະ ຍັງຂຶ້ນກັບຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ບຸກຄົນນັ້ນໄດ້ພົວພັນໃນຊ່ວງເວລານີ້ອີກດ້ວຍ. ເນື່ອງຈາກວ່າເງື່ອນໄຂທີ່ຄົນໆໜຶ່ງເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າເປັນເວລາດົນນານແລ້ວ, ສະພາບແວດລ້ອມທີ່ຄົນໆໜຶ່ງອາໄສຢູ່ໃນຊ່ວງຂະບວນການນີ້ກໍ່ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າຕາມທຳມະຊາດເຊັ່ນກັນ. ມັນບໍ່ໄດ້ຖືກຕັດສິນໂດຍທາງເລືອກ ແລະ ຄວາມມັກຂອງຄົນໆໜຶ່ງ ແຕ່ຕາມແຜນການຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ຖືກກຳນົດໂດຍການຈັດແຈງຢ່າງຮອບຄອບຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ອຳນາດອະທິປະໄຕເໜືອໂຊກຊະຕາຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນຂອງພຣະອົງ. ດັ່ງນັ້ນ, ຜູ້ຄົນທີ່ບຸກຄົນໃດໜຶ່ງພົບປະໃນໄລຍະການເຕີບໃຫຍ່ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ພວກເຂົາພົວພັນນຳ ລ້ວນແລ້ວແຕ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໂດຍທຳມະຊາດ. ຄົນບໍ່ສາມາດເບິ່ງເຫັນຄວາມສຳພັນທີ່ສັບຊ້ອນນີ້ໄດ້ລ່ວງໜ້າ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມ ຫຼື ເຂົ້າໃຈມັນໄດ້. ຫຼາຍສິ່ງຫຼາຍຢ່າງ ແລະ ທຸກຄົນມີຄວາມຮັບຜິດຊອບຕໍ່ສະພາບແວດລ້ອມທີ່ເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ແລະ ບໍ່ມີມະນຸດຄົນໃດທີ່ມີຄວາມສາມາດໃນການຈັດແຈງ ຫຼື ປັ້ນແຕ່ງເຄືອຂ່າຍເຊື່ອມຕໍ່ຂະໜາດໃຫຍ່ເຊັ່ນນີ້ໄດ້. ບໍ່ມີຄົນໃດ ຫຼື ສິ່ງໃດ ເວັ້ນແຕ່ພຣະຜູ້ຊົງສ້າງທີ່ສາມາດຄວບຄຸມການປາກົດຕົວຂອງທຸກຄົນ, ທຸກສິ່ງ ແລະ ທຸກເຫດການ ຫຼື ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຮັກສາ ຫຼື ຄວບຄຸມການສາບສູນຂອງພວກເຂົາໄດ້. ມັນແມ່ນເຄືອຂ່າຍແຫ່ງການເຊື່ອມຕໍ່ຂະໜາດໃຫຍ່ດັ່ງກ່າວນັ້ນທີ່ກຳນົດທຸກຮູບແບບການພັດທະນາຂອງຜູ້ຄົນ ເຊິ່ງໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າແລ້ວໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ສ້າງຫຼາກຫຼາຍສະພາບແວດລ້ອມໃຫ້ຄົນໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ. ນີ້ຄືສິ່ງທີ່ສ້າງບົດບາດຈໍາເປັນຕ່າງໆສຳລັບພາລະກິດແຫ່ງການຄຸ້ມຄອງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ມັນຄືສິ່ງທີ່ວາງຮາກຖານຢ່າງໝັ້ນຄົງ ແລະ ແຂງແກ່ນເພື່ອໃຫ້ຄົນໄດ້ປະສົບຜົນສຳເລັດໃນການປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພວກເຂົາ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 124)

ຫົກຊ່ວງເວລາໃນຊີວິດມະນຸດ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ຊ່ວງເວລາທີສາມ: ການເປັນອິດສະຫຼະ

ຫຼັງຈາກທີ່ຜູ້ຄົນໄດ້ຂ້າມຜ່ານໄວເດັກ ແລະ ໄວໜຸ່ມ ແລະ ສຸດທ້າຍກໍກ້າວເຂົ້າສູ່ການເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຢ່າງຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້, ຂັ້ນຕອນຕໍ່ໄປແມ່ນສໍາລັບພວກເຂົາປະຖິ້ມໄວໜຸ່ມຂອງພວກເຂົາຢ່າງສົມບູນ, ບອກລາພໍ່ແມ່ ແລະ ຜະເຊີນກັບເສັ້ນທາງຂ້າງໜ້າໃນຖານະຜູ້ໃຫຍ່ທີ່ເປັນອິດສະຫຼະ. ໃນຈຸດນີ້ ພວກເຂົາຕ້ອງຜະເຊີນກັບທຸກຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຜູ້ໃຫຍ່ຄົນໜຶ່ງຕ້ອງຜະເຊີນ, ຜະເຊີນກັບທຸກພາກສ່ວນຂອງໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາ ເຊິ່ງສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນຈະປະກົດຕໍ່ພວກເຂົາບໍ່ໄວກໍຊ້າ. ນີ້ແມ່ນຊ່ວງເວລາທີສາມທີ່ຜູ້ຄົນຕ້ອງໄດ້ຜ່ານ.

1) ຫຼັງຈາກໄດ້ເປັນອິດສະຫຼະ, ຄົນເລີ່ມປະສົບກັບອໍານາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ

ຖ້າການເກີດ ແລະ ການເຕີບໃຫຍ່ຂອງຄົນໃດໜຶ່ງແມ່ນ “ໄລຍະການກະກຽມ” ສຳລັບການເດີນທາງໃນຊີວິດຂອງເຂົາ, ເພື່ອວາງເສົາຫຼັກແຫ່ງໂຊກຊະຕາຂອງຄົນໆນັ້ນ ຄວາມເປັນອິດສະຫຼະຂອງເຂົາກໍຄືການເປີດຄໍາບັນຍາຍຕໍ່ໂຊກຊະຕາຊີວິດຂອງເຂົາ. ຖ້າການເກີດ ແລະ ການເຕີບໃຫຍ່ຂອງຄົນໆໜຶ່ງຄືຄວາມຮັ່ງມີທີ່ພວກເຂົາໄດ້ສະສົມໄວ້ເພື່ອຕຽມຮັບຊະຕາກຳໃນຊີວິດ ແລ້ວຄວາມເປັນອິດສະຫຼະຂອງຄົນໆນັ້ນກໍຄືເວລາທີ່ພວກເຂົາເລີ່ມໃຊ້ຈ່າຍ ຫຼື ເພີ່ມພູນຄວາມຮັ່ງມີນັ້ນ. ເມື່ອຄົນໆໜຶ່ງໜີຈາກພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາ ແລະ ກາຍເປັນຄົນອິດສະຫຼະ, ສະພາບທາງສັງຄົມທີ່ເຂົາຜະເຊີນ ແລະ ປະເພດວຽກງານ ແລະ ອາຊີບທີ່ເຂົາມີ, ທັງສອງຢ່າງແມ່ນຖືກກຳນົດໂດຍໂຊກຊະຕາ ແລະ ບໍ່ໄດ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາເລີຍ. ບາງຄົນເລືອກວິຊາຮຽນທີ່ດີໃນວິທະຍາໄລ ແລະ ຫຼັງຈາກຮຽນຈົບກໍມີວຽກງານເຮັດທີ່ໜ້າພໍໃຈ, ສ້າງຄວາມສໍາເລັດອັນຍິ່ງໃຫຍ່ໃນບາດກ້າວທຳອິດຂອງການເດີນທາງແຫ່ງຊີວິດຂອງພວກເຂົາ. ບາງຄົນຮຽນ ແລະ ໄດ້ຮັບທັກສະຕ່າງໆຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແຕ່ບໍ່ເຄີຍຊອກວຽກທີ່ເໝາະສົມກັບພວກເຂົາໄດ້ຈັກເທື່ອ ຫຼື ບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບຕຳແໜ່ງຂອງພວກເຂົາ ແລ້ວແຮງໄກທີ່ພວກເຂົາຈະມີອາຊີບ; ໃນການເລີ່ມຕົ້ນຊີວິດການເດີນທາງຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາພົບວ່າຕົວເອງຖືກຂັດຂວາງທຸກດ້ານ, ອ້ອມລ້ອມດ້ວຍບັນຫາ, ຄວາມຄາດຫວັງຂອງພວກເຂົາມືດມົວ ແລະ ຊີວິດຂອງພວກເຂົາກໍບໍ່ແນ່ນອນ. ບາງຄົນບຸກບືນຢ່າງພາກພຽນໃສ່ການສຶກສາຂອງພວກເຂົາ ແຕ່ກໍພາດທຸກໂອກາດທີ່ຈະໄດ້ຮັບການສຶກສາສູງ; ເບິ່ງຄືກັບວ່າໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍປະສົບຜົນສຳເລັດ, ຄວາມປາດຖະໜາທໍາອິດໃນການເດີນທາງແຫ່ງຊີວິດຂອງພວກເຂົາໄດ້ຖືກທໍາລາຍໄປໃນອາກາດ. ບໍ່ຮູ້ວ່າຫົນທາງຂ້າງໜ້ານັ້ນລາບລື້ນ ຫຼື ຍາກລຳບາກ, ພວກເຂົາຮູ້ສຶກເປັນຄັ້ງທຳອິດເຖິງຊະຕາກໍາມະນຸດທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍຫຼາກຫຼາຍອົງປະກອບພຽງໃດ ແລະ ດັ່ງນັ້ນ ຈຶ່ງເຫັນວ່າຊີວິດເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຄາດຫວັງ ແລະ ຄວາມຢ້ານກົວ. ບາງຄົນ ເຖິງແມ່ນບໍ່ໄດ້ຮັບການສຶກສາສູງກໍຕາມ ແຕ່ສາມາດຂຽນປຶ້ມຕ່າງໆ ແລະ ມີຊື່ສຽງໂດ່ງດັງໃນລະດັບໃດໜຶ່ງໄດ້; ບາງຄົນ ເຖິງແມ່ນວ່າເກືອບບໍ່ຮູ້ໜັງສືເລີຍ ແຕ່ກໍສາມາດຫາເງິນຈາກທຸລະກິດ ແລະ ສາມາດຊ່ວຍເຫຼືອຕົວເອງໄດ້... ອາຊີບທີ່ຜູ້ຄົນເລືອກ, ວິທີການທຳມາຫາກິນ: ພວກເຂົາກໍານົດໄດ້ບໍ່ວ່າ ພວກເຂົາໄດ້ເລືອກທາງທີ່ດີ ຫຼື ເລືອກທາງທີ່ບໍ່ດີໃນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້? ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ສອດຄ່ອງກັບຄວາມປາດຖະໜາ ແລະ ການຕັດສິນໃຈຂອງຜູ້ຄົນບໍ? ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ມີຄວາມປາດຖະໜາດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້: ເຮັດວຽກໜ້ອຍລົງ ແຕ່ມີລາຍຮັບຫຼາຍຂຶ້ນ, ບໍ່ຕ້ອງເຮັດວຽກຕາກແດດຕາກຝົນ, ນຸ່ງເຄື່ອງຈົບງາມ, ມີແສງສີ ແລະ ເປັ່ງປະກາຍຢູ່ທຸກບ່ອນ, ຢູ່ເໜືອຄົນອື່ນ ແລະ ນໍາເອົາກຽດຕິຍົດມາສູ່ບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາ. ຜູ້ຄົນຄາດຫວັງຄວາມສົມບູນແບບ ແຕ່ເມື່ອພວກເຂົາເລີ່ມຕົ້ນບາດກ້າວທຳອິດໃນການເດີນທາງແຫ່ງຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ພວກເຂົາຈຶ່ງໄດ້ເຂົ້າໃຈວ່າໂຊກຊະຕາທີ່ບໍ່ສົມບູນແບບຂອງມະນຸດເປັນແນວໃດ, ແລະ ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ພວກເຂົາເຂົ້າໃຈຢ່າງແທ້ຈິງວ່າ ຄວາມຈິງແລ້ວ ເຖິງແມ່ນວ່າຄົນໃດໜຶ່ງສາມາດສ້າງແຜນການຢ່າງດີສຳລັບອະນາຄົດຂອງເຂົາ ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າຄົນໃດໜຶ່ງອາດມີຈິນຕະນາການທີ່ງົດງາມ, ບໍ່ມີໃຜມີຄວາມສາມາດ ຫຼື ອຳນາດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຝັນຂອງພວກເຂົາເປັນຈິງໄດ້ ແລະ ບໍ່ມີໃຜສາມາດຄວບຄຸມອະນາຄົດຂອງຕົນເອງໄດ້. ມັນຈະມີຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງຄວາມຝັນຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຄວາມຈິງທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງຜະເຊີນຢູ່ສະເໝີ; ທຸກສິ່ງຈະບໍ່ເຄີຍເປັນດັ່ງທີ່ຜູ້ຄົນຕ້ອງການໃຫ້ມັນເປັນ ແລະ ເມື່ອຜະເຊີນກັບຄວາມຈິງດັ່ງກ່າວ, ພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍໄດ້ຮັບຄວາມເພິ່ງພໍໃຈ ຫຼື ຄວາມພໍໃຈເລີຍ. ບາງຄົນຈະເຮັດທຸກວິທີທາງເທົ່າທີ່ຈະເຮັດໄດ້, ຈະພະຍາຍາມຢ່າງໜັກ ແລະ ເສຍສະຫຼະຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງເພື່ອຊີວິດການເປັນຢູ່ ແລະ ອະນາຄົດຂອງພວກເຂົາ ໂດຍພະຍາຍາມທຸກຢ່າງເພື່ອປ່ຽນແປງໂຊກຊະຕາຂອງຕົນ. ແຕ່ສຸດທ້າຍແລ້ວ, ເຖິງແມ່ນວ່າ ພວກເຂົາຈະສາມາດເຮັດໃຫ້ຄວາມຝັນ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາຂອງພວກເຂົາເປັນຈິງໂດຍຄວາມພະຍາມຢ່າງໜັກຂອງພວກເຂົາ ແຕ່ພວກເຂົາກໍບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງໂຊກຊະຕາຂອງຕົນເອງໄດ້ ແລະ ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະພະຍາຍາມຢ່າງໜັກພຽງໃດ, ພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ສາມາດເຮັດເໜືອສິ່ງທີ່ໂຊກຊະຕາໄດ້ກໍານົດໄວ້ໃຫ້ພວກເຂົາ. ເຖິງແມ່ນວ່າຈະມີຄວາມແຕກຕ່າງດ້ານຄວາມສາມາດ, ສະຕິປັນຍາ ແລະ ເຈດຈຳນົງ, ທຸກຄົນແມ່ນເທົ່າທຽມກັນຕໍ່ໜ້າໂຊກຊະຕາ ເຊິ່ງບໍ່ໄດ້ຈຳແນກລະຫວ່າງໃຫຍ່ ແລະ ນ້ອຍ, ສູງ ແລະ ຕ່ຳ, ສູງສົ່ງ ແລະ ຕ່ຳຕ້ອຍ. ອາຊີບໃດທີ່ຜູ້ຄົນສະແຫວງຫາ, ສິ່ງໃດທີ່ຜູ້ຄົນເຮັດເພື່ອລ້ຽງຊີບ ແລະ ຜູ້ຄົນມີຊັບສົມບັດຫຼາຍປານໃດໃນຊີວິດຂອງເຂົາ ບໍ່ໄດ້ຕັດສິນໂດຍພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາ, ໂດຍພອນສະຫວັນຂອງເຂົາ, ໂດຍຄວາມພະຍາຍາມ ຫຼື ໂດຍຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງຕົນເອງ ແຕ່ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ.

2) ການໜີຈາກພໍ່ແມ່ຂອງຄົນໆໜຶ່ງ ແລະ ເລີ່ມຕົ້ນຢ່າງຈິງຈັງເພື່ອຫຼິ້ນບົດບາດໃນເວທີແຫ່ງຊີວິດ

ເມື່ອຄົນໆໜຶ່ງບັນລຸນິຕິພາວະ, ບຸກຄົນນັ້ນສາມາດໜີຈາກພໍ່ແມ່ຂອງຕົນ ແລະ ໃຊ້ຊີວິດດ້ວຍຕົວເອງ ແລະ ມັນແມ່ນໃນຈຸດນີ້ທີ່ເຂົາເລີ່ມຫຼິ້ນບົດບາດຂອງຕົນຢ່າງແທ້ຈິງ, ຈຸດທີ່ໝອກຮື້ອອກ ແລະ ພາລະກິດໃນຊີວິດຂອງເຂົາກໍຄ່ອຍໆຊັດເຈນຂຶ້ນ. ໂດຍທົ່ວໄປແລ້ວ ຄົນໃດໜຶ່ງຍັງຄົງຢູ່ຢ່າງໃກ້ຊິດກັບພໍ່ແມ່ຂອງຕົນ ແຕ່ຍ້ອນພາລະກິດ ແລະ ບົດບາດທີ່ເຂົາຫຼິ້ນໃນຊີວິດບໍ່ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາ, ໃນແກ່ນແທ້ແລ້ວ ຄວາມສຳພັນຢ່າງໃກ້ຊິດນີ້ຈະຈາງຫາຍໄປເມື່ອເຂົາຄ່ອຍໆກາຍເປັນຄົນອິດສະຫຼະ. ຈາກທາງດ້ານຊີວະພາບ, ຜູ້ຄົນບໍ່ສາມາດຊ່ວຍໄດ້ທີ່ຍັງຂຶ້ນຢູ່ກັບພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາໃນທາງຈິດສຳນຶກ ແຕ່ເວົ້າຢ່າງແທ້ຈິງແລ້ວ ເມື່ອພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຢ່າງເຕັມທີ່ ພວກເຂົາກໍມີຊີວິດທີ່ແຍກອອກຈາກພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາຢ່າງສິ້ນເຊີງ ແລະ ປະຕິບັດພາລະບົດບາດຂອງພວກເຂົາຢ່າງເປັນອິດສະຫຼະ. ນອກຈາກການເກີດ ແລະ ການລ້ຽງລູກ, ຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງພໍ່ແມ່ຕໍ່ຊີວິດລູກໆຂອງພວກເຂົາແມ່ນພຽງສະໜອງສິ່ງແວດລ້ອມທາງການໃຫ້ພວກເຂົາໄດ້ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ຍ້ອນວ່າ ບໍ່ມີສິ່ງໃດ ນອກຈາກການກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງທີ່ມີຜົນຕໍ່ໂຊກຊະຕາຂອງຄົນ. ບໍ່ມີໃຜສາມາດຄວບຄຸມໄດ້ວ່າຄົນໃດໜຶ່ງຈະມີອະນາຄົດແບບໃດ; ມັນໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າເປັນເວລາດົນນານແລ້ວ ແລະ ແມ່ນແຕ່ພໍ່ແມ່ກໍບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາໄດ້. ສໍາລັບໂຊກຊະຕາແລ້ວ ທຸກຄົນແມ່ນເປັນອິດສະຫຼະ ແລະ ທຸກຄົນມີໂຊກຊະຕາເປັນຂອງຕົນເອງ. ດັ່ງນັ້ນ, ບໍ່ມີພໍ່ແມ່ຂອງບຸກຄົນໃດທີ່ສາມາດຂັດຂວາງຊະຕາກຳຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ ຫຼື ແມ່ນແຕ່ມີອິດທິພົນເລັກນ້ອຍຕໍ່ບົດບາດໃນຊີວິດທີ່ພວກເຂົາຫຼິ້ນ. ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ໃນຄອບຄົວທີ່ຄົນໃດໜຶ່ງຖືກກຳນົດໃຫ້ເກີດມາ ແລະ ສະພາບແວດລ້ອມທີ່ພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ແມ່ນບໍ່ມີຫຍັງນອກຈາກການກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າເພື່ອປະຕິບັດພາລະກິດໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ. ພວກມັນບໍ່ໄດ້ກຳນົດຊະຕາຊີວິດຂອງຄົນໃດໜຶ່ງ ຫຼື ປະເພດຂອງໂຊກຊະຕາທີ່ບຸກຄົນໃດໜຶ່ງປະຕິບັດພາລະກິດຂອງເຂົາ. ດັ່ງນັ້ນ, ບໍ່ມີພໍ່ແມ່ຂອງໃຜທີ່ສາມາດຊ່ວຍເຂົາໃນການປະຕິບັດພາລະກິດໃນຊີວິດຂອງເຂົາໄດ້, ເຊັ່ນດຽວກັນ ບໍ່ມີຍາດຕິພີ່ນ້ອງຄົນໃດສາມາດຊ່ວຍເຂົາຮັບພາລະບົດບາດໃນຊີວິດຂອງເຂົາໄດ້. ວິທີການຂອງຄົນໃດໜຶ່ງປະຕິບັດພາລະກິດຂອງເຂົາ ແລະ ໃນສະພາບແວດລ້ອມຂອງການດໍາລົງງຊີວິດປະເພດໃດທີ່ເຂົາດໍາລົງຢູ່ ແມ່ນລ້ວນແລ້ວແຕ່ຖືກກຳນົດໄວ້ໂດຍຊະຕາຊີວິດຂອງເຂົາ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງຄື ບໍ່ມີເງື່ອນໄຂໃດໆທັງສິ້ນທີ່ມີອິດທິພົນຕໍ່ພາລະກິດຂອງພວກເຂົາ ເຊິ່ງທຸກສິ່ງໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ທຸກຄົນກາຍເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຢູ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມທີ່ພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນໂດຍສະເພາະ; ຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງຄ່ອຍໆອອກເດີນທາງໄປຕາມເສັ້ນທາງຊີວິດຂອງຕົນເອງເທື່ອລະກ້າວ ແລະ ປະຕິບັດຕາມໂຊກຊະຕາທີ່ໄດ້ຖືກວາງໄວ້ສຳລັບພວກເຂົາໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ໂດຍທຳມະຊາດແລ້ວ, ພວກເຂົາແມ່ນເຂົ້າສູ່ທະເລອັນກວ້າງໃຫຍ່ແຫ່ງມະນຸດຊາດ ແລະ ຮັບຕຳແໜ່ງໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ບ່ອນທີ່ພວກເຂົາເລີ່ມປະຕິບັດຄວາມຮັບຜິດຊອບຂອງຕົນໃນຖານະທີ່ເປັນສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນຢ່າງບໍ່ມີທາງເລືອກ, ທັງໝົດນີ້ແມ່ນເພື່ອເຫັນແກ່ການກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ເພື່ອເຫັນແກ່ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 125)

ຫົກຊ່ວງເວລາໃນຊີວິດມະນຸດ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ຊ່ວງເວລາທີສີ່: ການແຕ່ງດອງ

ເມື່ອຄົນໜຶ່ງເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ແລະ ເປັນຜູ້ໃຫຍ່, ເຂົາກໍຈະຍິ່ງຫ່າງອອກຈາກພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາ ແລະ ຫ່າງຈາກສະພາບແວດລ້ອມທີ່ເຂົາເກີດມາ ແລະ ເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ ແລະ ເລີ່ມສະແຫວງຫາທິດທາງໃນຊີວິດ ແລະ ຕາມຫາເປົ້າໝາຍຊີວິດຂອງຕົນເອງໃນຮູບແບບທີ່ແຕກຕ່າງຈາກພໍ່ແມ່ຂອງຕົນ. ໃນຊ່ວງເວລານີ້, ຜູ້ຄົນຈະບໍ່ຕ້ອງການພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາອີກຕໍ່ໄປ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາຕ້ອງການຄູ່ຊີວິດຜູ້ທີ່ພວກເຂົາສາມາດໃຊ້ຊີວິດຂອງພວກເຂົາຮ່ວມກັນ ນັ້ນກໍຄື ຄູ່ສົມລົດ ເຊິ່ງເປັນຄົນທີ່ຜູກມັດດ້ວຍໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາຢ່າງໃກ້ຊິດ. ດັ່ງນັ້ນ, ເຫດການສຳຄັນທຳອິດໃນຊີວິດຫຼັງຈາກຄວາມເປັນອິດສະຫຼະກໍຄືການແຕ່ງດອງ ເຊິ່ງເປັນຊ່ວງເວລາທີສີ່ທີ່ຜູ້ຄົນຕ້ອງຜ່ານ.

1) ຜູ້ຄົນບໍ່ມີທາງເລືອກກ່ຽວກັບການແຕ່ງດອງ

ການແຕ່ງດອງແມ່ນເຫດການສໍາຄັນໃນຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ; ມັນແມ່ນເວລາເມື່ອຄົນເລີ່ມແບກຮັບຄວາມຮັບຜິດຊອບຫຼາກຫຼາຍຮູບແບບຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ຄ່ອຍໆເຮັດສຳເລັດພາລະກິດຫຼາກຫຼາຍປະເພດ. ຜູ້ຄົນມີພາບລວງຕາກ່ຽວກັບການແຕ່ງດອງກ່ອນທີ່ພວກເຂົາຈະປະສົບກັບມັນດ້ວຍຕົວພວກເຂົາເອງ ແລະ ພາບລວງຕາທັງໝົດນີ້ ກໍຂ້ອນຂ້າງງົດງາມ. ຜູ້ຍິງຈິນຕະນາການວ່າຄູ່ຮັກຂອງພວກເຂົາຈະເປັນເຈົ້າຊາຍຮູບງາມ ແລະ ຜູ້ຊາຍຈິນຕະນາການວ່າພວກເຂົາຈະໄດ້ແຕ່ງດອງກັບນາງສາວສະໂນໄວ້. ຈິນຕະນາການເຫຼົ່ານີ້ສະແດງໃຫ້ເຫັນວ່າ ທຸກຄົນມີເງື່ອນໄຂທີ່ແນ່ນອນສຳລັບການແຕ່ງດອງ, ນັ້ນຄືຄວາມຕ້ອງການ ແລະ ມາດຕະຖານຂອງພວກເຂົາ. ເຖິງແມ່ນວ່າໃນຍຸກແຫ່ງຊົ່ວຮ້າຍນີ້ ມະນຸດຖືກຖະລົ່ມຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງດ້ວຍຂໍ້ຄວາມທີ່ບິດເບືອນກ່ຽວກັບການແຕ່ງດອງ ເຊິ່ງຍິ່ງສ້າງເງື່ອນໄຂເພີ່ມຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຕິດພັນຢູ່ກັບຄວາມຄິດຕ່າງນາໆ ແລະ ມີທັດສະນະຄະຕິທີ່ແປກປະຫຼາດ, ຄົນໃດກໍ່ຕາມທີ່ເຄີຍປະສົບກັບການແຕ່ງດອງຈະຮູ້ວ່າ ບໍ່ວ່າຜູ້ຄົນຈະເຂົ້າໃຈມັນແບບໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າຜູ້ຄົນຈະມີທັດສະນະຄະຕິກັບມັນແບບໃດກໍຕາມ, ການແຕ່ງດອງບໍ່ແມ່ນທາງເລືອກຂອງສ່ວນບຸກຄົນ.

ຄົນໜຶ່ງຈະຜະເຊີນກັບຜູ້ຄົນຢ່າງມາກມາຍໃນຊີວິດຂອງເຂົາ ແຕ່ບໍ່ມີໃຜຮູ້ໄດ້ວ່າໃຜຈະກາຍມາເປັນຄູ່ຊີວິດຂອງຕົນ. ເຖິງແມ່ນວ່າແຕ່ລະຄົນມີຄວາມຄິດເປັນຂອງຕົນເອງ ແລະ ຈຸດຢືນສ່ວນຕົວໃນເລື່ອງຂອງການແຕ່ງດອງ, ບໍ່ມີໃຜສາມາດເຫັນລ່ວງໜ້າໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ທ້າຍທີ່ສຸດແລ້ວ ວ່າແມ່ນໃຜຈະກາຍເປັນຄູ່ຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບເລື່ອງດັ່ງກ່າວມີຜົນສະທ້ອນພຽງເລັກນ້ອຍ. ຫຼັງຈາກພົບພໍ້ບາງຄົນທີ່ເຈົ້າມັກ, ເຈົ້າສາມາດຕາມຫາຄົນໆນັ້ນໄດ້; ແຕ່ວ່າເຂົາຈະສົນໃຈໃນຕົວເຈົ້າ ຫຼື ບໍ່ນັ້ນ, ເຂົາຈະສາມາດກາຍເປັນຄູ່ຊີວິດຂອງເຈົ້າ ຫຼື ບໍ່ນັ້ນ, ບໍ່ແມ່ນເຈົ້າເປັນຜູ້ຕັດສິນໃຈ. ຈຸດປະສົງແຫ່ງຄວາມຮັກຂອງເຈົ້າ ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງແມ່ນຄົນທີ່ເຈົ້າສາມາດໃຊ້ຊີວິດຮ່ວມກັບເຂົາ ແລະ ໃນຂະນະດຽວກັນ ບາງຄົນທີ່ເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຄາດຫວັງ ອາດຈະເຂົ້າມາໃນຊີວິດຂອງເຈົ້າຢ່າງງຽບໆ ແລະ ກາຍເປັນຄູ່ຊີວິດຂອງເຈົ້າກໍ່ເປັນໄດ້, ກາຍເປັນອົງປະກອບທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດໃນໂຊກຊະຕາຂອງເຈົ້າ, ເປັນຄູ່ຊີວິດຂອງເຈົ້າ, ເປັນຜູ້ທີ່ໂຊກຊະຕາຂອງເຈົ້າຜູກມັດໄວ້ຢ່າງບໍ່ສາມາດແຍກອອກຈາກກັນໄດ້. ດັ່ງນັ້ນ, ເຖິງແມ່ນວ່າມີການແຕ່ງດອງກັນຫຼາຍລ້ານຄົນຢູ່ໃນໂລກ, ແຕ່ລະຄົນແມ່ນມີຄວາມແຕກຕ່າງກັນ: ມີການແຕ່ງດອງຢ່າງຫຼວງຫຼາຍທີ່ບໍ່ພໍໃຈ, ມີຫຼາຍຄູ່ທີ່ມີຄວາມສຸກ; ມີຫຼາຍຄູ່ທັງພາກຕາເວັນອອກ ແລະ ຕາເວັນຕົກ, ມີທັງພາກເໜືອ ແລະ ພາກໃຕ້; ຫຼາຍຄູ່ສົມກັນຢ່າງສົມບູນແບບ, ຫຼາຍຄູ່ມີຖານະທາງສັງຄົມເທົ່າທຽມກັນ; ຫຼາຍຄູ່ມີຄວາມສຸກ ແລະ ເຂົ້າກັນໄດ້ດີ, ຫຼາຍຄູ່ເຈັບປວດ ແລະ ໂສກເສົ້າ, ຫຼາຍຄູ່ສ້າງຄວາມອິດສາໃຫ້ກັບຄົນອື່ນ, ຫຼາຍຄູ່ເຂົ້າໃຈຜິດ ແລະ ເຮັດໜ້າຫຍຸ້ງບໍ່ເຕັມໃຈ, ຫຼາຍຄູ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມສຸກ, ຫຼາຍຄູ່ເຮັດໃຫ້ມີນ້ຳຕາ ແລະ ເຮັດໃຫ້ໝົດຫວັງ... ໃນການແຕ່ງດອງປະເພດຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້, ມະນຸດເປີດເຜີຍຄວາມຊື່ສັດ ແລະ ຂໍ້ຜູກມັດຕະຫຼອດຊີວິດກັບການແຕ່ງດອງ; ພວກເຂົາເປີດເຜີຍຄວາມຮັກ, ຄວາມຜູກພັນ, ຄວາມໝັ້ນຄົງ ຫຼື ຄວາມທໍ້ຖອຍ ແລະ ຄວາມບໍ່ເຂົ້າໃຈກັນ. ບາງຄົນທໍລະຍົດຕໍ່ການແຕ່ງດອງຂອງຕົນ ຫຼື ຮູ້ສຶກກຽດຊັງມັນ. ບໍ່ວ່າການແຕ່ງດອງເອງຈະນຳມາເຊິ່ງຄວາມສຸກ ຫຼື ຄວາມເຈັບປວດ, ພາລະກິດໃນການແຕ່ງດອງຂອງແຕ່ລະຄົນ ໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ຈະບໍ່ມີວັນປ່ຽນແປງ; ພາລະກິດນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ທຸກຄົນຕ້ອງເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ. ໂຊກຊະຕາຂອງແຕ່ລະຄົນທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຂອງການແຕ່ງດອງບໍ່ປ່ຽນແປງ ແລະ ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງແຕ່ດົນນານມາແລ້ວ.

2) ການແຕ່ງດອງເກີດຈາກໂຊກຊະຕາຂອງຄູ່ຊີວິດທັງສອງ

ການແຕ່ງດອງແມ່ນຊ່ວງເວລາທີ່ສຳຄັນໃນຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ. ມັນແມ່ນຜົນຜະລິດແຫ່ງໂຊກຊະຕາຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ການເຊື່ອມໂຍງທີ່ສຳຄັນໃນໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາ; ມັນບໍ່ໄດ້ຖືກສ້າງຂຶ້ນຈາກຄວາມຕັ້ງໃຈ ຫຼື ຄວາມມັກຂອງບຸກຄົນໃດຄົນໜຶ່ງ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຮັບອິດທິພົນຈາກປັດໃຈພາຍນອກໃດໆ ແຕ່ຖືກກຳນົດໂດຍໂຊກຊະຕາຂອງສອງຝ່າຍຢ່າງສົມບູນ ເຊິ່ງຈັດແຈງໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າເພື່ອໂຊກຊະຕາຂອງຄູ່ຊີວິດທັງສອງ. ໃນດ້ານຜິວເຜີນແລ້ວ ວັດຖຸປະສົງຂອງການແຕ່ງດອງແມ່ນເພື່ອສືບຕໍ່ເຊື້ອຊາດມະນຸດ, ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ການແຕ່ງດອງບໍ່ແມ່ນເລື່ອງອື່ນໃດ ນອກຈາກພິທີການທີ່ຜູ້ຄົນຕ້ອງຜ່ານໃນການເຮັດສຳເລັດພາລະກິດຂອງຕົນ. ໃນການແຕ່ງດອງ, ຄົນບໍ່ພຽງແຕ່ມີບົດບາດໃນການລ້ຽງດູຄົນຮຸ່ນຫຼັງ; ພວກເຂົາຍັງຮັບເອົາບົດບາດຕ່າງໆທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຊີວິດການແຕ່ງດອງ ແລະ ພາລະກິດເຊິ່ງບົດບາດເຫຼົ່ານັ້ນຮຽກຮ້ອງໃຫ້ຄົນເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ. ເນື່ອງຈາກວ່າການເກີດຂອງຜູ້ຄົນມີອິດທິພົນຕໍ່ການປ່ຽນແປງຜ່ານຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງ, ການແຕ່ງດອງຂອງຜູ້ຄົນກໍຈະສົ່ງຜົນກະທົບຕໍ່ຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້ຢ່າງບໍ່ສາມາດຫຼີກເວັ້ນໄດ້ເຊັ່ນກັນ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ກໍຈະປ່ຽນແປງພວກມັນທັງໝົດດ້ວຍວິທີການຕ່າງໆ.

ເມື່ອຄົນໃດໜຶ່ງເປັນອິດສະຫຼະ, ຄົນນັ້ນກໍຈະເລີ່ມຕົ້ນການເດີນທາງໃນຊີວິດຂອງຕົນເອງ ເຊິ່ງນຳພາພວກເຂົາເທື່ອລະກ້າວໄປສູ່ຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆໄປສູ່ການແຕ່ງດອງຂອງພວກເຂົາ. ໃນຂະນະດຽວກັນ, ອີກຄົນທີ່ຈະຢູ່ໃນການແຕ່ງດອງນັ້ນ ກໍເດີນທາງມາເທື່ອລະກ້າວ ມາຫາຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆດັ່ງກ່າວ ພາຍໃຕ້ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ສອງຄົນທີ່ບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງກັນ ແຕ່ມີໂຊກຊະຕາທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັນກໍຄ່ອຍໆເຂົ້າມາສູ່ການແຕ່ງດອງອັນດຽວກັນ ແລະ ກາຍເປັນຄອບຄົວຢ່າງໜ້າອັດສະຈັນ: ເປັນ “ຕັກກະແຕນສອງໂຕຈັບຢູ່ເຊືອກດຽວກັນ”. ດັ່ງນັ້ນ, ເມື່ອຄົນໃດໜຶ່ງເຂົ້າສູ່ການແຕ່ງດອງ, ການເດີນທາງໃນຊີວິດຂອງຄົນນັ້ນຈະມີອິດທິພົນ ແລະ ສຳຜັດກັບຄູ່ຊີວິດຂອງຕົນ ແລະ ເຊັ່ນດຽວກັນ ການເດີນທາງໃນຊີວິດຂອງຄູ່ຊີວິດຂອງຜູ້ກ່ຽວກໍຈະມີອິດທິພົນ ແລະ ສຳຜັດກັບໂຊກຊະຕາຊີວິດຂອງຜູ້ກ່ຽວ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື, ໂຊກຊະຕາມະນຸດນັ້ນເຊື່ອມໂຍງກັນແລະກັນ ແລະ ບໍ່ມີໃຜສາມາດເຮັດສຳເລັດພາລະກິດໃນຊີວິດຂອງຕົນ ຫຼື ເຮັດບົດບາດຂອງຕົນຢ່າງສົມບູນຢ່າງເປັນອິດສະຫຼະຈາກຄົນອື່ນ. ການເກີດຂອງບຸກຄົນໃດໜຶ່ງມີຜົນສະທ້ອນຕໍ່ໂສ້ສຳພັນອັນໃຫຍ່ຫຼວງ; ການເຕີບໃຫຍ່ກໍຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບໂສ້ສຳພັນອັນສັບຊ້ອນນີ້ເຊັ່ນດຽວກັນ; ແລະ ໃນທຳນອງດຽວກັນ ການແຕ່ງດອງກໍເກີດຂຶ້ນຢ່າງຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້ ແລະ ຖືກຮັກສາໄວ້ພາຍໃນເຄືອຂ່າຍອັນກວ້າງໃຫຍ່ ແລະ ສັບຊ້ອນແຫ່ງການເຊື່ອມໂຍງຂອງມະນຸດ ເຊິ່ງກ່ຽວຂ້ອງກັບທຸກສະມາຊິກຂອງເຄືອຂ່າຍນັ້ນ ແລະ ມີອິດທິພົນຕໍ່ໂຊກຊະຕາຂອງທຸກຄົນທີ່ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງມັນ. ການແຕ່ງດອງບໍ່ແມ່ນຜົນຜະລິດຂອງສະມາຊິກທັງສອງຄອບຄົວ, ສະຖານະການທີ່ພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ, ຮູບລັກສະນະ, ອາຍຸ, ຄຸນນະພາບ, ພອນສະຫວັນຂອງພວກເຂົາ ຫຼື ປັດໃຈອື່ນໆ; ກົງກັນຂ້າມ, ມັນເກີດຂຶ້ນຈາກພາລະກິດຮ່ວມກັນ ແລະ ໂຊກຊະຕາທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັນ. ນີ້ແມ່ນຕົ້ນກຳເນີດຂອງການແຕ່ງດອງ ເຊິ່ງເປັນຜົນຜະລິດຂອງໂຊກຊະຕາມະນຸດທີ່ຖືກປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ຈັດແຈງໄວ້ໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 126)

ຫົກຊ່ວງເວລາໃນຊີວິດມະນຸດ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ຊ່ວງເວລາທີຫ້າ: ລູກຫຼານ

ຫຼັງຈາກແຕ່ງດອງແລ້ວ, ຜູ້ຄົນກໍເລີ່ມໃຫ້ກຳເນີດຮຸ່ນຕໍ່ໄປ. ຄົນໃດໜຶ່ງບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າເຂົາຈະມີລູກຈັກຄົນ ແລະ ມີລູກປະເພດໃດ; ສິ່ງນີ້ແມ່ນຖືກກຳນົດໂດຍໂຊກຊະຕາຂອງເຂົາເຊັ່ນກັນ, ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ນີ້ແມ່ນຊ່ວງເວລາທີຫ້າເຊິ່ງຜູ້ຄົນຕ້ອງຜ່ານ.

ຖ້າຄົນໜຶ່ງເກີດມາເພື່ອປະຕິບັດໜ້າທີ່ເປັນລຸກຂອງບາງຄົນ, ແລ້ວກໍຈະມີຄົນໃດໜຶ່ງລ້ຽງດູຮຸ່ນຕໍ່ໄປເພື່ອເຮັດໜ້າທີ່ເປັນພໍ່ແມ່ຂອງບາງຄົນ. ການປ່ຽນແປງໃນບົດບາດນີ້ເຮັດໃຫ້ຄົນໆໜຶ່ງປະສົບກັບໄລຍະທີ່ແຕກຕ່າງຂອງຊີວິດ ຈາກມຸມມອງທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ມັນຍັງໃຫ້ປະສົບການຊີວິດທີ່ແຕກຕ່າງກັນໂດຍຜ່ານການມາຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ເຊິ່ງຖືກນຳໃຊ້ໃນທາງດຽວກັນສະເໝີ ແລະ ຜ່ານປະສົບການຄວາມຈິງທີ່ວ່າ ບໍ່ມີໃຜສາມາດລ່ວງເກີນ ຫຼື ປ່ຽນແປງຊະຕາກຳຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້.

1) ຄົນໃດໜຶ່ງບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມເໜືອສິ່ງທີ່ເປັນລູກຫຼານຂອງເຂົາໄດ້

ການເກີດ, ການເຕີບໃຫຍ່ ແລະ ການແຕ່ງດອງ ລ້ວນແລ້ວແຕ່ນຳມາເຊິ່ງຄວາມຜິດຫວັງໃນຫຼາຍຮູບແບບ ແລະ ໃນລະດັບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ບາງຄົນບໍ່ພໍໃຈກັບຄອບຄົວຂອງຕົນ ຫຼື ຮູບລັກສະນະຂອງພວກເຂົາເອງ; ບາງຄົນບໍ່ມັກພໍ່ແມ່ຂອງເຂົາ. ບາງຄົນບໍ່ພໍໃຈ ຫຼື ມີການຈົ່ມວ່າກ່ຽວກັບສະພາບແວດລ້ອມທີ່ພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ. ສໍາລັບຄົນສ່ວນໃຫຍ່, ທ່າມກາງຄວາມຜິດຫວັງເຫຼົ່ານີ້, ການແຕ່ງດອງເປັນສິ່ງທີ່ບໍ່ໜ້າພໍໃຈຫຼາຍທີ່ສຸດ. ບໍ່ວ່າຄົນຈະບໍ່ພໍໃຈແນວໃດກັບການເກີດຂອງເຂົາ, ການເປັນຜູ້ໃຫຍ່ ຫຼື ການແຕ່ງດອງ, ທຸກຄົນທີ່ໄດ້ກ້າວຜ່ານສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຮູ້ວ່າ ຜູ້ຄົນບໍ່ສາມາດເລືອກໄດ້ວ່າ ພວກເຂົາຕ້ອງເກີດຢູ່ໃສ ຫຼື ເມື່ອໃດ, ພວກເຂົາຈະມີຮູບລັກສະນະແບບໃດ, ໃຜເປັນພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຄູ່ສົມລົດຂອງພວກເຂົາແມ່ນໃຜ ແຕ່ຕ້ອງຍອມຮັບຄວາມປະສົງຂອງສະຫວັນເທົ່ານັ້ນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ເມື່ອເຖິງເວລາທີ່ຄົນໃຫ້ກຳເນີດຄົນຮຸ່ນຕໍ່ໄປ, ພວກເຂົາກໍຈະຖ່າຍທອດຄວາມປາດຖະໜາທັງໝົດທີ່ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເປັນຈິງໃນເຄິ່ງຊີວິດທຳອິດຂອງພວກເຂົາໃຫ້ກັບລູກຫຼານຂອງພວກເຂົາ ໂດຍຫວັງວ່າລູກຫຼານຂອງພວກເຂົາຈະຊົດເຊີຍຄວາມຜິດຫວັງໃນຊ່ວງເຄິ່ງຊີວິດຂອງຕົນໄດ້. ດັ່ງນັ້ນ ຄົນຈິ່ງໝົກມຸ້ນຢູ່ກັບຈິນຕະນາການໃນທຸກຮູບແບບກ່ຽວກັບລູກໆຂອງພວກເຂົາ: ວ່າລູກສາວຂອງພວກເຂົາຈະເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນມາພ້ອມກັບຄວາມສວຍງາມຫຼືບໍ່, ວ່າລູກຊາຍຂອງພວກເຂົາຈະເປັນສຸພາບບຸລຸດບໍ່; ວ່າລູກສາວຂອງພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັບການສັ່ງສອນ ແລະ ມີພອນສະຫວັນ ແລະ ລູກຊາຍຂອງພວກເຂົາເປັນນັກຮຽນດີເດັ່ນ ແລະ ເປັນນັກກິລາຍອດຍ້ຽມຫຼືບໍ່; ວ່າລູກສາວຂອງພວກເຂົາຈະເປັນຄົນສຸພາບອ່ອນໂຍນ, ມີຄຸນນະທຳ ແລະ ມີເຫດຜົນ ສ່ວນລູກຊາຍຂອງພວກເຂົາກໍ່ເປັນຄົນສະຫຼາດ, ມີຄວາມສາມາດ ແລະ ລະອຽດອ່ອນ. ພວກເຂົາຫວັງວ່າລູກຫຼານຂອງພວກເຂົາ ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະເປັນລູກສາວ ຫຼື ລູກຊາຍກໍ່ຕາມ, ຈະໃຫ້ຄວາມເຄົາລົບຕໍ່ຜູ້ອາວຸໂສຂອງພວກເຂົາ, ມີນ້ຳໃຈຕໍ່ພໍ່ແມ່ຂອງພວກເຂົາ, ໄດ້ຮັບຄວາມຮັກ ແລະ ການຍົກຍ້ອງຈາກທຸກຄົນ... ໃນຈຸດນີ້, ຫວັງວ່າ ຊີວິດຈະເບັ່ງບານອີກຄັ້ງ ແລະ ຈະມີສິ່ງບັນດານໃຈໃໝ່ເກີດຂຶ້ນໃນໃຈຂອງຄົນ. ຄົນຮູ້ວ່າພວກເຂົາບໍ່ມີອຳນາດ ແລະ ໝົດຫວັງໃນຊີວິດນີ້, ພວກເຂົາຈະບໍ່ມີໂອກາດ ຫຼື ຄວາມຫວັງອື່ນອີກທີ່ຈະໂດດເດັ່ນຈາກຝູງຊົນ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ມີທາງເລືອກ ແຕ່ຕ້ອງຍອມຮັບໂຊກຊະຕາຂອງຕົນ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຈິ່ງມອບຄວາມຫວັງທັງໝົດຂອງພວກເຂົາ, ຄວາມປາດຖະໜາ ແລະ ຄວາມຄິດທີ່ບໍ່ເປັນຈິງຂອງພວກເຂົາສູ່ຄົນຮຸ່ນໃໝ່ ໂດຍຫວັງວ່າລູກຫຼານຂອງພວກເຂົາຈະສາມາດຊ່ວຍພວກເຂົາໃຫ້ບັນລຸຕາມຄວາມຝັນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຄວາມປາດຖະໜາຂອງພວກເຂົາເປັນຈິງໄດ້; ລູກສາວ ແລະ ລູກຊາຍຂອງພວກເຂົາຈະນຳເອົາຄວາມຮຸ່ງເຮືອງມາສູ່ຄອບຄົວ, ກາຍເປັນບຸກຄົນສຳຄັນ, ຮັ່ງມີ ແລະ ມີຊື່ສຽງ. ສະຫຼຸບກໍຄື, ພວກເຂົາຢາກເຫັນຄວາມຮັ່ງມີຂອງລູກໆພວກເຂົາເພີ່ມພູນ. ແຜນການ ແລະ ຈິນຕະນາການຂອງຄົນນັ້ນແມ່ນສົມບູນແບບ; ແຕ່ພວກເຂົາຮູ້ບໍ່ວ່າ ຈຳນວນລູກທີ່ພວກເຂົາມີ, ຮູບລັກສະນະຂອງລູກພວກເຂົາ, ຄວາມສາມາດ ແລະ ອື່ນໆນັ້ນບໍ່ແມ່ນພວກເຂົາເປັນຜູ້ຕັດສິນໃຈ, ໂຊກຊະຕາຂອງລູກພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນກໍາມືຂອງພວກເຂົາແຕ່ຢ່າງໃດເລີຍ? ມະນຸດບໍ່ແມ່ນເຈົ້ານາຍແຫ່ງໂຊກຊະຕາຂອງຕົວເອງ, ແຕ່ພວກເຂົາກໍຍັງຫວັງທີ່ຈະປ່ຽນແປງໂຊກຊະຕາຂອງຄົນຮຸ່ນໃໝ່; ພວກເຂົາບໍ່ມີອຳນາດທີ່ຈະຫຼົບໜີຈາກໂຊກຊະຕາຂອງຕົວເອງໄດ້, ແຕ່ພວກເຂົາກໍ່ຍັງພະຍາຍາມທີ່ຈະຄວບຄຸມໂຊກຊະຕາຂອງລູກຊາຍ ແລະ ລູກສາວຂອງພວກເຂົາ. ບໍ່ແມ່ນພວກເຂົາປະເມີນຄ່າຕົວເອງສູງເກີນໄປບໍ? ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມໂງ່ ແລະ ຄວາມບໍ່ຮູ້ຈັກຂອງມະນຸດບໍ? ຄົນຈະພະຍາຍາມສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອລູກຫຼານຂອງຕົນ, ແຕ່ທ້າຍທີ່ສຸດແລ້ວ ແຜນການ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາຂອງພວກເຂົາບໍ່ສາມາດບອກໄດ້ວ່າພວກເຂົາຈະມີລູກຈັກຄົນ ແລະ ລູກຫຼານເຫຼົ່ານັ້ນຈະມີຮູບລັກສະນະແນວໃດ. ບາງຄົນບໍ່ມີເງິນ ແຕ່ໃຫ້ກຳເນີດລູກໄດ້ຫຼາຍຄົນ; ບາງຄົນຮັ່ງມີ ແຕ່ບໍ່ມີລູກແມ່ນແຕ່ຄົນດຽວ. ບາງຄົນຢາກໄດ້ລູກສາວ ແຕ່ຄວາມປາດຖະໜານັ້ນຖືກປະຕິເສດ; ບາງຄົນຢາກໄດ້ລູກຊາຍ ແຕ່ບໍ່ສາມາດໃຫ້ກຳເນີດລູກຊາຍໄດ້. ສຳລັບບາງຄົນ ການມີລູກຄືພອນປະເສີດ, ສ່ວນຄົນອື່ນໆ ການມີລູກຄືການສາບແຊ່ງ. ບາງຄູ່ເປັນຄົນສະຫຼາດ ແຕ່ລູກເກີດມາເປັນຄົນໂງ່ຈ້າ; ພໍ່ແມ່ບາງຄົນເປັນຄົນດຸໝັ່ນ ແລະ ຊື່ສັດ ແຕ່ລູກທີ່ພວກເຂົາລ້ຽງດູກັບກາຍເປັນຄົນກຽດຄ້ານ. ພໍ່ແມ່ບາງຄົນເປັນຄົນໃຈດີ ແລະ ບໍລິສຸດ ແຕ່ມີລູກເປັນຄົນຂີ້ໂກງ ແລະ ຊົ່ວຊ້າ. ພໍ່ແມ່ບາງຄົນມີຈິດໃຈ ແລະ ຮ່າງກາຍທີ່ດີ ແຕ່ກັບມີລູກເປັນຄົນພິການ. ພໍ່ແມ່ບາງຄົນເປັນຄົນທຳມະດາ ແລະ ບໍ່ປະສົບຜົນສຳເລັດຫຍັງ ແຕ່ມີລູກທີ່ປະສົບຜົນສໍາເລັດຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງ. ພໍ່ແມ່ບາງຄົນມີສະຖານະຕ່ຳ ແຕ່ມີລູກທີ່ກາຍເປັນຜູ້ສູງສົ່ງ...

2) ຫຼັງຈາກລ້ຽງດູຄົນຮຸ່ນຕໍ່ໄປ, ຄົນໄດ້ຮັບຄວາມເຂົ້າໃຈໃໝ່ກ່ຽວກັບໂຊກຊະຕາ

ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ເຂົ້າສູ່ການສົມລົດ ມີອາຍຸປະມານສາມສິບປີ, ເປັນຊ່ວງເວລາໃນຊີວິດທີ່ຜູ້ຄົນຍັງບໍ່ທັນມີຄວາມເຂົ້າໃຈໃດໆກ່ຽວກັບໂຊກຊະຕາມະນຸດ. ແຕ່ເມື່ອຄົນເລີ່ມລ້ຽງລູກ ແລະ ເມື່ອລູກຫຼານຂອງພວກເຂົາເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ, ພວກເຂົາກໍເບິ່ງຄົນຮຸ່ນໃໝ່ພາກັນເຮັດຊ້ຳຮອຍຊີວິດ ແລະ ປະສົບການທັງໝົດຂອງຄົນຮຸ່ນກ່ອນ ແລະ ເຫັນອະດີດຂອງຕົວເອງສະທ້ອນໃນຄົນຮຸ່ນໃຫມ່, ພວກເຂົາຮັບຮູ້ວ່າເສັ້ນທາງທີ່ຄົນຮຸ່ນໃໝ່ຍ່າງໄປນັ້ນຄືກັນກັບຂອງຕົວເອງ ເຊິ່ງບໍ່ສາມາດວາງແຜນ ຫຼື ເລືອກໄດ້. ເມື່ອຜະເຊີນກັບຄວາມຈິງນີ້ ພວກເຂົາບໍ່ມີທາງເລືອກ ແຕ່ຕ້ອງຍອມຮັບວ່າ ໂຊກຊະຕາຂອງແຕ່ລະຄົນແມ່ນໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າແລ້ວ ແລະ ໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ, ພວກເຂົາກໍຄ່ອຍໆປ່ອຍວາງຄວາມປາດຖະໜາຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຄວາມຫຼົງໄຫຼໃນໃຈຂອງພວກເຂົາກໍຈາງຫາຍ ແລະ ຕາຍຈາກໄປ... ຄົນໃນໄລຍະນີ້ ສຸດທ້າຍກໍໄດ້ຜ່ານເຄື່ອງໝາຍບອກທາງທີ່ສຳຄັນໃນຊີວິດ, ໄດ້ຮັບຄວາມເຂົ້າໃຈໃໝ່ກ່ຽວກັບຊີວິດ ແລະ ຮັບເອົາທັດສະນະຄະຕິໃໝ່. ຄົນໃນໄວນີ້ສາມາດຄາດຫວັງຈາກອະນາຄົດໄດ້ຫຼາຍປານໃດ ແລະ ຄວາມຄາດຫວັງຫຍັງທີ່ພວກເຂົາລໍຄອຍ? ຜູ້ຍິງອາຍຸຫ້າສິບປີຍັງຈະຝັນເຖິງເຈົ້າຊາຍຮູບງາມຢູ່ບໍ? ຜູ້ຊາຍອາຍຸຫ້າສິບປີຍັງຈະຊອກຫາເຈົ້າຍິງສະໂນໄວ້ຂອງເຂົາຢູ່ບໍ? ຜູ້ຍິງໄວກາງຄົນຍັງຫວັງຈະປ່ຽນຈາກລູກເປັດຂີ້ເຮິໄປເປັນຫົງຢູ່ບໍ? ຜູ້ຊາຍທີ່ສູງອາຍຸສ່ວນໃຫຍ່ຈະມີຄວາມມຸ່ງໝັ້ນໃນອາຊີບຄ້າຍຄືກັນກັບຊາຍໜຸ່ມບໍ? ໂດຍລວມແລ້ວ ບໍ່ວ່າຈະເປັນຜູ້ຊາຍ ຫຼື ຜູ້ຍິງກໍ່ຕາມ, ທຸກຄົນທີ່ມີຊີວິດຢູ່ມາຮອດໄວນີ້ມັກຈະມີທັດສະນະຄະຕິທີ່ມີເຫດຜົນ ແລະ ມີຄວາມເປັນຈິງກ່ຽວກັບການແຕ່ງດອງ, ຄອບຄົວ ແລະ ລູກໆ. ຄົນດັ່ງກ່າວນີ້ບໍ່ມີທາງເລືອກເຫຼືອຢູ່ອີກແລ້ວ, ພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມກະຕືລືລົ້ນຢາກທ້າທາຍໂຊກຊະຕາອີກຕໍ່ໄປ. ສໍາລັບປະສົບການຂອງມະນຸດແລ້ວ ເມື່ອຜູ້ຄົນມາຮອດໄວນີ້, ໂດຍທໍາມະຊາດແລ້ວ ພວກເຂົາຈະສ້າງທັດສະນະຄະຕິໃດໜຶ່ງ ເຊັ່ນ: “ຜູ້ຄົນຕ້ອງຍອມຮັບຊະຕາກຳ; ລູກໆແຕ່ລະຄົນກໍມີໂຊກຊະຕາເປັນຂອງຕົວເອງ; ຊະຕາກຳມະນຸດໄດ້ຖືກແຕ່ງຕັ້ງໂດຍສະຫວັນ”. ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ທີ່ບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ, ຫຼັງຈາກໄດ້ຜ່ານວິກິດການຕ່າງໆ, ຄວາມຜິດຫວັງ ແລະ ຄວາມຍາກລຳບາກຂອງໂລກນີ້ແລ້ວ ກໍຈະສະຫຼຸບຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງເຂົາເຂົ້າໃນຊີວິດດ້ວຍຫ້າຄຳຄື: “ນັ້ນຄືໂຊກຊະຕາ!” ເຖິງແມ່ນວ່າປະໂຫຍກນີ້ສະຫຼຸບຫຍໍ້ໆເຖິງການຮັບຮູ້ຂອງຜູ້ຄົນທີ່ມີຕໍ່ໂຊກຊະຕາມະນຸດ ແລະ ເປັນບົດສະຫຼຸບທີ່ພວກເຂົາສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າມັນສະແດງເຖິງຄວາມໄຮ້ປະໂຫຍດຂອງມະນຸດຊາດ ແລະ ສາມາດອະທິບາຍໄດ້ວ່າ ມັນຊັດເຈນ ແລະ ຖືກຕ້ອງ, ມັນບໍ່ແມ່ນຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ບໍ່ແມ່ນການທົດແທນຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 127)

ການເຊື່ອໃນໂຊກຊະຕາບໍ່ແມ່ນການທົດແທນຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ

ການໄດ້ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າມາເປັນເວລາຫຼາຍປີ, ມີຄວາມແຕກຕ່າງທີ່ສຳຄັນຫຍັງແດ່ລະຫວ່າງຄວາມຮູ້ຂອງພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບໂຊກຊະຕາ ແລະ ຂອງຄົນໃນໂລກ? ເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໃຈການກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ໄດ້ຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຢ່າງແທ້ຈິງບໍ? ບາງຄົນມີຄວາມເຂົ້າໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບປະໂຫຍກ ທີ່ວ່າ “ນັ້ນຄືໂຊກຊະຕາ”. ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ເຊື່ອໃນອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ; ພວກເຂົາບໍ່ເຊື່ອວ່າ ໂຊກຊະຕາມະນຸດໄດ້ຖືກຈັດແຈງ ແລະ ປັ້ນແຕ່ງໂດຍພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ເຕັມໃຈຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄົນດັ່ງກ່າວນີ້ຄືກັບວ່າລ່ອງລອຍຢູ່ໃນມະຫາສະໝຸດ, ຖືກຄື້ນຟັດໄປມາ, ລ່ອງລອຍໄປກັບກະແສນ້ຳໂດຍບໍ່ມີທາງເລືອກ ໄດ້ແຕ່ລໍຖ້າຢ່າງສິ້ນຫວັງ ແລະ ປ່ອຍໃຫ້ເປັນໄປຕາມໂຊກຊະຕາ. ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ວ່າໂຊກຊະຕາມະນຸດຢູ່ໃຕ້ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ; ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າດ້ວຍການກະທໍາຂອງພວກເຂົາເອງ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ຍອມຮັບເອົາການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຊົາຕໍ່ຕ້ານໂຊກຊະຕາ ແລະ ໃຊ້ຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ການດູແລ, ການປົກປ້ອງ ແລະ ການຊີ້ນຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ການຍອມຮັບໂຊກຊະຕາບໍ່ຄືກັນກັບການຍອມຮັບອໍານາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ; ການເຊື່ອໃນໂຊກຊະຕາບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າຄົນໃດໜຶ່ງຍອມຮັບ, ຮັບຮູ້ ແລະ ຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ; ການເຊື່ອໃນໂຊກຊະຕາເປັນພຽງການຍອມຮັບຄວາມຈິງຂອງມັນ ແລະ ການປະຈັກພຽງຜິວເຜີນຂອງມັນ. ນີ້ແມ່ນແຕກຕ່າງຈາກການຮູ້ຈັກເຖິງວິທີທີ່ພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຄວບຄຸມໂຊກຊະຕາມະນຸດຊາດ, ແຕກຕ່າງຈາກການຮັບຮູ້ເຖິງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຄືບໍ່ເກີດແຫ່ງການປົກຄອງເໜືອໂຊກຊະຕາຂອງທຸກສິ່ງ ແລະ ແນ່ນອນ ແຮງໄກທີ່ຈະມາຍອມຮັບການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງສຳລັບໂຊກຊະຕາຂອງມວນມະນຸດ. ຖ້າຜູ້ຄົນພຽງເຊື່ອແຕ່ໃນໂຊກຊະຕາເທົ່ານັ້ນ, ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາຈະຮູ້ສຶກໄດ້ຢ່າງເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບມັນ ແຕ່ບໍ່ສາມາດຮູ້ຈັກ ແລະ ຮັບຮູ້ເຖິງອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງເໜືອໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດຊາດ, ອ່ອນນ້ອມຕໍ່ມັນ ແລະ ຍອມຮັບເອົາມັນ, ແລ້ວຊີວິດຂອງເຂົາກໍຈະໂສກເສົ້າໃນທີ່ສຸດ, ເປັນຊີວິດຢ່າງໄຮ້ຄ່າ, ເປັນຊີວິດທີ່ວ່າງເປົ່າ; ນອກຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາກໍຍັງຈະບໍ່ສາມາດເຂົ້າມາຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ກາຍມາເປັນມະນຸດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນໃນຄວາມໝາຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງຄໍາສັບ ແລະ ມີຄວາມສຸກກັບຄວາມພໍໃຈຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ຄົນທີ່ຮູ້ຈັກ ແລະ ປະສົບກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຢ່າງແທ້ຈິງ ຄວນຢູ່ໃນສະຖານະທີ່ຫ້າວຫັນ, ບໍ່ແມ່ນໃນສະຖານະທີ່ກຽດຄ້ານ ແລະ ໄຮ້ປະໂຫຍດ. ໃນຂະນະທີ່ບຸກຄົນດັ່ງກ່າວອາດຍອມຮັບວ່າທຸກສິ່ງໄດ້ຖືກລິຂິດໄວ້ແລ້ວ, ພວກເຂົາຄວນຈະເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍຢ່າງຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບຊີວິດ ແລະ ໂຊກຊະຕາ: ທຸກຊີວິດຢູ່ໃຕ້ອໍານາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອຄົນໃດໜຶ່ງຫວນຄືນເບິ່ງເສັ້ນທາງທີ່ເຂົາໄດ້ຍ່າງ, ເມື່ອຄົນໃດໜຶ່ງຈື່ຈໍາທຸກໄລຍະແຫ່ງການເດີນທາງຂອງຕົນເອງ, ເຂົາຈະເຫັນໄດ້ວ່າ ໃນທຸກບາດກ້າວ ບໍ່ວ່າຈະເປັນການເດີນທາງທີ່ຍາກລຳບາກ ຫຼື ລາບລື້ນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ຊີ້ນຳຫົນທາງດັ່ງກ່າວ ແລະ ວາງແຜນໄວ້ທຸກສິ່ງແລ້ວ. ມັນແມ່ນການຈັດແຈງຢ່າງລະອຽດທີ່ສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ມັນແມ່ນການວາງແຜນຢ່າງຮອບຄອບຂອງພຣະອົງ ທີ່ນຳພາຜູ້ຄົນຈົນມາຮອດທຸກມື້ນີ້ໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ. ການສາມາດຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ຮັບເອົາຄວາມລອດພົ້ນຂອງພຣະອົງ, ນັ້ນແມ່ນໂຊກລາບອັນໃຫຍ່ຫຼວງແທ້ໆ! ຖ້າຄົນໃດໜຶ່ງມີທັດສະນະຄະຕິດ້ານລົບຕໍ່ໂຊກຊະຕາ ນັ້ນກໍພິສູດວ່າ ພວກເຂົາກຳລັງຕໍ່ຕ້ານທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດແຈງໄວ້ໃຫ້ພວກເຂົາ, ພວກເຂົາບໍ່ມີທັດສະນະຄະຕິທີ່ອ່ອນນ້ອມ. ຖ້າຄົນໃດໜຶ່ງມີທັດສະນະຄະຕິດ້ານບວກຕໍ່ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດ, ແລ້ວເມື່ອເຂົາຫວນຄືນເບິ່ງການເດີນທາງຂອງເຂົາ, ເມື່ອເຂົາຜະເຊີນກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ, ເຂົາກໍຈະປາດຖະໜາຢ່າງຈິງໃຈທີ່ຈະຍອມຮັບເອົາທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດແຈງໄວ້, ຈະມີຄວາມຕັ້ງໃຈ ແລະ ຄວາມໝັ້ນໃຈຫຼາຍຂຶ້ນທີ່ຈະປ່ອຍໃຫ້ພຣະເຈົ້າລິຂິດໂຊກຊະຕາຂອງເຂົາ ແລະ ຢຸດກະບົດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ຍ້ອນຜູ້ຄົນເຫັນວ່າ ພວກເຂົາບໍ່ເຂົ້າໃຈໂຊກຊະຕາ, ເມື່ອພວກເຂົາບໍ່ເຂົ້າໃຈອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ, ເມື່ອພວກເຂົາງົມທາງໄປຂ້າງໜ້າຢ່າງເຕັມໃຈ, ຍ່າງໂຊເຊ ແລະ ໂດກເດກຜ່ານໝອກ, ການເດີນທາງແມ່ນຍາກລຳບາກ, ເຮັດໃຫ້ເຈັບປວດໃຈຫຼາຍເກີນໄປ. ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອຜູ້ຄົນຮັບຮູ້ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດ, ຜູ້ທີ່ສະຫຼາດກໍຈະເລືອກທີ່ຈະຮູ້ຈັກ ແລະ ຍອມຮັບມັນ, ໂຍນຖິ້ມວັນທີ່ເຈັບປວດໃນຕອນທີ່ພວກເຂົາພະຍາຍາມສ້າງຊີວິດທີ່ດີດ້ວຍສອງມືຂອງຕົວເອງ ແລະ ຢຸດເຊົາການຝືນຕໍ່ໂຊກຊະຕາ ແລະ ຢຸດການສະແຫວງຫາຂອງພວກເຂົາທີ່ເອີ້ນວ່າ “ເປົ້າໝາຍຊີວິດ” ໃນແບບຂອງພວກເຂົາເອງ. ເມື່ອຜູ້ຄົນບໍ່ມີພຣະເຈົ້າ, ເມື່ອຜູ້ຄົນບໍ່ສາມາດເຫັນພຣະອົງໄດ້, ເມື່ອຜູ້ຄົນບໍ່ສາມາດຮັບຮູ້ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນ, ທຸກມື້ກໍຈະບໍ່ມີຄວາມໝາຍ, ໄຮ້ຄ່າ ແລະ ມົວໝອງ. ບໍ່ວ່າຜູ້ຄົນຈະຢູ່ໃສ, ມີອາຊີບຫຍັງ, ວິທີການດຳລົງຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ການສະແຫວງຫາເປົ້າໝາຍຂອງພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ຊ່ວຍຫຍັງເລີຍ ແຕ່ກັບນຳເອົາຄວາມປວດໃຈອັນບໍ່ຮູ້ຈົບ ແລະ ຄວາມທຸກທໍລະມານທີ່ບໍ່ລົດລະ ເຊິ່ງພວກເຂົາບໍ່ສາມາດທົນທີ່ຈະຫວນຄືນເບິ່ງອະດີດຂອງຕົນເອງໄດ້. ເມື່ອຜູ້ຄົນຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ຍອມຮັບການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະອົງ ແລະ ສະແຫວງຫາຊີວິດມະນຸດທີ່ແທ້ຈິງເທົ່ານັ້ນ ພວກເຂົາຈິ່ງຈະຄ່ອຍໆເລີ່ມຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກຄວາມທຸກໃຈ ແລະ ຄວາມທຸກທໍລະມານທັງໝົດ ແລະ ກຳຈັດຄວາມວ່າງເປົ່າທັງໝົດຂອງຊີວິດ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 128)

ມີພຽງບັນດາຜູ້ທີ່ຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດໄດ້ຮັບອິດສະຫຼະທີ່ແທ້ຈິງ

ຍ້ອນຄົນບໍ່ຮູ້ຈັກການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ, ພວກເຂົາຈິ່ງຜະເຊີນກັບໂຊກຊະຕາດ້ວຍຄວາມຄັດຄ້ານ ແລະ ມີທັດສະນະຄະຕິກະບົດຢູ່ສະເໝີ ແລະ ພວກເຂົາຢາກປະຖິ້ມສິດອຳນາດ ແລະ ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ໂຊກຊະຕາກໍານົດຢູ່ສະເໝີ, ຫວັງລົມໆແລ້ງໆເພື່ອປ່ຽນແປງສະຖານະການປັດຈຸບັນຂອງພວກເຂົາ ແລະ ປ່ຽນແປງໂຊກຊະຕາຂອງຕົນ. ແຕ່ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດເຮັດສຳເລັດໄດ້ ແລະ ຖືກຂັດຂວາງທຸກດ້ານ. ການດີ້ນຮົນນີ້ ເຊິ່ງຝັງເລິກຢູ່ໃນຈິດວິນຍານຂອງພວກເຂົາ ນຳເອົາຄວາມເຈັບປວດຢ່າງຮ້າຍແຮງ ທີ່ຕັດເຂົ້າໃນກະດູກຂອງພວກເຂົາ ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາປະຖິ້ມຊີວິດຂອງພວກເຂົາຕະຫຼອດເວລາ. ແມ່ນຫຍັງຄືສາເຫດຂອງຄວາມເຈັບປວດນີ້? ມັນແມ່ນຍ້ອນອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າບໍ ຫຼື ຍ້ອນຄົນເກີດມາຢ່າງໂຊກຮ້າຍ? ເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າ ບໍ່ແມ່ນຈັກຢ່າງ. ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ ມັນເກີດຈາກເສັ້ນທາງທີ່ຜູ້ຄົນຍ່າງ, ວິທີທີ່ພວກເຂົາເລືອກດຳເນີນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ. ບາງຄົນອາດຈະບໍ່ໄດ້ຄຳນຶງເຖິງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້. ແຕ່ເມື່ອເຈົ້າຮູ້ຈັກຢ່າງແທ້ຈິງ, ເມື່ອເຈົ້າຮັບຮູ້ຢ່າງແທ້ຈິງວ່າພຣະເຈົ້າມີອຳນາດອະທິປະໄຕເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດ, ເມື່ອເຈົ້າເຂົ້າໃຈຢ່າງແທ້ຈິງວ່າ ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ວາງແຜນໄວ້ໃຫ້ເຈົ້າ ແລະ ຕັດສິນສໍາລັບເຈົ້າແມ່ນຜົນປະໂຫຍດທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ການປົກປ້ອງເຈົ້າ, ເມື່ອນັ້ນເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກວ່າຄວາມເຈັບປວດຂອງເຈົ້າເລີ່ມເບົາບາງລົງ ແລະ ເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກຜ່ອນຄາຍ, ເປັນອິດສະຫຼະ ແລະ ມີສິດເສລີພາບ. ຕັດສິນຈາກສະຖານະຄວາມເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຂອງຄົນ, ແທ້ຈິງແລ້ວພວກເຂົາບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈເຖິງຄຸນຄ່າ ແລະ ຄວາມໝາຍທີ່ແທ້ຈິງແຫ່ງອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດ, ເຖິງແມ່ນວ່າ ໃນລະດັບສ່ວນຕົວ ພວກເຂົາແມ່ນບໍ່ຢາກມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່ໄປຄືກັບເມື່ອກ່ອນ ແລະ ຕ້ອງການຕັດຂາດຈາກຄວາມເຈັບປວດຂອງພວກເຂົາ; ແທ້ຈິງແລ້ວ ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຮັບຮູ້ໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງ ແລະ ຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ແຮງໄກທີ່ພວກເຂົາຈະຮູ້ເຖິງວິທີການສະແຫວງຫາ ແລະ ຍອມຮັບການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ດັ່ງນັ້ນ, ຖ້າຄົນບໍ່ສາມາດຮັບຮູ້ຄວາມຈິງທີ່ວ່າພຣະຜູ້ຊົງສ້າງມີອຳນາດອະທິປະໄຕເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດ ແລະ ເໜືອທຸກເລື່ອງຂອງມະນຸດໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງ, ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຍອມຮັບການປົກຄອງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຢ່າງແທ້ຈິງ, ແລ້ວມັນກໍຍາກສຳລັບພວກເຂົາທີ່ຈະບໍ່ໃຫ້ຖືກຊັກຈູງ ແລະ ຖືກລ່າມໂສ້ດ້ວຍຄວາມຄິດທີ່ວ່າ “ໂຊກຊະຕາຂອງຄົນຢູ່ໃນກໍາມືຂອງເຂົາເອງ”. ມັນຍາກສຳລັບພວກເຂົາທີ່ຈະຫຼຸດພົ້ນອອກຈາກຄວາມເຈັບປວດໃນການພະຍາຍາມຝືນໂຊກຊະຕາ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ແນ່ນອນ ມັນຍັງຈະຍາກສຳລັບພວກເຂົາທີ່ຈະໄດ້ຮັບເສລີພາບ ແລະ ອິດສະຫຼະຢ່າງແທ້ຈິງ ເພື່ອກາຍເປັນຄົນທີ່ຍອມນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ມັນຍັງມີວິທີທີ່ງ່າຍທີ່ສຸດທີ່ຈະປົດປ່ອຍຕົວເອງອອກຈາກສະຖານະພາບນີ້ ເຊິ່ງນັ້ນກໍຄືປະຖິ້ມວິຖີຊີວິດດັ່ງເດີມຂອງຕົນ; ປະຖິ້ມເປົ້າໝາຍຊີວິດທີ່ຜ່ານມາຂອງຕົນ; ສະຫຼຸບຄວາມ ແລະ ວິເຄາະວິຖີຊີວິດຜ່ານມາ, ທັດສະນະຄະຕິຊີວິດ, ການສະແຫວງຫາ, ຄວາມປາດຖະໜາ ແລະ ອຸດົມຄະຕິ; ແລະ ຈາກນັ້ນ ຈົ່ງປຽບທຽບພວກມັນກັບຄວາມປະສົງ ແລະ ຄວາມຕ້ອງການຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ມະນຸດ ແລະ ເບິ່ງວ່າມີອັນໃດສອດຄ່ອງກັບຄວາມປະສົງ ແລະ ຄວາມຕ້ອງການຂອງພຣະເຈົ້າແດ່, ມີອັນໃດແດ່ທີ່ສະໜອງຄຸນຄ່າທີ່ຖືກຕ້ອງຂອງຊີວິດ, ນຳພາຜູ້ຄົນໃຫ້ມີຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບຄວາມຈິງຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນມີຊີວິດຢູ່ກັບຄວາມເປັນມະນຸດ ແລະ ຢູ່ໃນຮູບລັກສະນະຂອງມະນຸດ. ເມື່ອເຈົ້າກວດສອບຢູ່ຕະຫຼອດ ແລະ ຈໍາແນກເປົ້າໝາຍຕ່າງໆທີ່ຄົນສະແຫວງຫາໃນຊີວິດ ແລະ ວິຖີຊີວິດອັນນັບບໍ່ຖ້ວນຂອງພວກເຂົາຢ່າງຮອບຄອບ ເຈົ້າຈະພົບວ່າບໍ່ມີອັນໃດສອດຄ່ອງກັບຄວາມປະສົງເດີມຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ເຊິ່ງພຣະອົງໄດ້ຊົງສ້າງມະນຸດ. ສິ່ງທັງໝົດເຫຼົ່ານັ້ນດຶງຜູ້ຄົນອອກຈາກອຳນາດອະທິປະໄຕ ແລະ ການດູແລຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ; ພວກມັນທັງໝົດເປັນກັບດັກທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຊົ່ວຊ້າ ແລະ ເປັນສິ່ງທີ່ນຳພາພວກເຂົາໄປສູ່ນະຮົກ. ຫຼັງຈາກທີ່ເຈົ້າຮັບຮູ້ເລື່ອງນີ້, ໜ້າທີ່ຂອງເຈົ້າກໍ່ຄືໃຫ້ປະຖິ້ມທັດສະນະຊີວິດດັ່ງເດີມຂອງເຈົ້າ, ຈົ່ງຢູ່ຫ່າງຈາກກັບດັກຕ່າງໆ, ປ່ອຍໃຫ້ພຣະເຈົ້າຮັບຜິດຊອບຊີວິດຂອງເຈົ້າ ແລະ ຈັດແຈງໃຫ້ກັບເຈົ້າ; ຈົ່ງພະຍາຍາມອ່ອນນ້ອມຕໍ່ການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຊີ້ນຳຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ຈົ່ງດຳລົງຊີວິດໂດຍບໍ່ມີການເລືອກ ແລະ ຈົ່ງເປັນຄົນທີ່ນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ. ນີ້ຟັງເບິ່ງຄືວ່າງ່າຍ, ແຕ່ເປັນສິ່ງທີ່ເຮັດໄດ້ຍາກ. ບາງຄົນສາມາດທົນກັບຄວາມເຈັບປວດຂອງມັນໄດ້, ແຕ່ບາງຄົນທົນບໍ່ໄດ້. ບາງຄົນເຕັມໃຈທີ່ຈະປະຕິບັດຕາມ, ແຕ່ບາງຄົນບໍ່ເຕັມໃຈ. ບັນດາຜູ້ທີ່ບໍ່ເຕັມໃຈຂາດຄວາມປາດຖະໜາ ແລະ ຄວາມຕັ້ງໃຈ; ພວກເຂົາຮູ້ແຈ້ງເຖິງອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ, ຮູ້ດີວ່າແມ່ນພຣະເຈົ້າເປັນຜູ້ວາງແຜນ ແລະ ຈັດແຈງໂຊກຊະຕາມະນຸດ, ແຕ່ພວກເຂົາກໍຍັງເຕະ, ດີ້ນຮົນ ແລະ ຍັງຄົງບໍ່ຍອມວາງໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາໄວ້ໃນກໍາມືຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ; ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ພວກເຂົາຄຽດແຄ້ນການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ. ດັ່ງນັ້ນ ຈະມີບາງຄົນທີ່ຢາກເຫັນສິ່ງທີ່ພວກເຂົາສາມາດເຮັດໄດ້ດ້ວຍຕົວເອງສະເໝີ; ພວກເຂົາຢາກປ່ຽນແປງໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາດ້ວຍສອງມືຂອງພວກເຂົາເອງ ຫຼື ສ້າງຄວາມສຸກດ້ວຍກຳລັງຂອງຕົນເອງ, ເບິ່ງວ່າພວກເຂົາຈະສາມາດລ່ວງຂອບເຂດສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ບໍ່ ແລະ ຢູ່ເໜືອອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ບໍ່. ໂສກອະນາດຕະກໍາຂອງມະນຸດບໍ່ແມ່ນຍ້ອນວ່າເຂົາສະແຫວງຫາຊີວິດທີ່ມີຄວາມສຸກ, ບໍ່ແມ່ນວ່າເຂົາສະແຫວງຫາຊື່ສຽງ ແລະ ໂຊກລາບ ຫຼື ການຕໍ່ສູ້ກັບໂຊກຊະຕາຕົວເອງຜ່ານໝອກ, ແຕ່ຍ້ອນ ຫຼັງຈາກທີ່ເຂົາໄດ້ເຫັນການດຳລົງຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ, ຫຼັງຈາກທີ່ເຂົາໄດ້ຮຽນຮູ້ຄວາມຈິງທີ່ວ່າພຣະຜູ້ຊົງສ້າງມີອຳນາດອະທິປະໄຕເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດ ແລ້ວເຂົາກໍຍັງບໍ່ສາມາດແກ້ໄຂວິທີການຂອງເຂົາ, ບໍ່ສາມາດດຶງຕີນຂອງເຂົາອອກຈາກຕົມ, ແຕ່ເຮັດຫົວໃຈແຂງກະດ້າງ ແລະ ຢູ່ກັບຄວາມຜິດຂອງເຂົາຕໍ່ໄປ. ເຂົາເຕັມໃຈທີ່ຈະຟາດຂີ້ຕົມຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງເພື່ອຕໍ່ສູ້ກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຢ່າງດື້ດ້ານ, ຕໍ່ຕ້ານມັນຈົນເຖິງທີ່ສຸດ, ທັງໝົດແມ່ນບໍ່ມີເສດສ່ວນຂອງການສຳນຶກຜິດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ. ຈົນວ່າເມື່ອເຂົານອນເຈັບ ແລະ ມີເລືອດອອກເທົ່ານັ້ນ ເຂົາຈິ່ງຕັດສິນໃຈຍອມຈໍານົນ ແລະ ກັບໃຈໃນທີ່ສຸດ. ນີ້ແມ່ນຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ແທ້ຈິງຂອງມະນຸດ. ດັ່ງນັ້ນເຮົາຈິ່ງເວົ້າວ່າ ບັນດາຜູ້ເລືອກທີ່ຈະຍອມຮັບແມ່ນຄົນສະຫຼາດ ແລະ ສ່ວນບັນດາຜູ້ທີ່ເລືອກຕໍ່ສູ້ ແລະ ຫຼົບໜີໄປນັ້ນ ແນ່ນອນ ຄືຄົນໂງ່ຈ້າ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 129)

ຫົກຊ່ວງເວລາໃນຊີວິດມະນຸດ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ຊ່ວງເວລາທີຫົກ: ຄວາມຕາຍ

ຫຼັງຈາກຄວາມສັບສົນ ແລະ ຄວາມວຸ້ນວາຍ, ຄວາມອຸກອັ່ງ ແລະ ຄວາມຜິດຫວັງຢ່າງໜັກ, ຫຼັງຈາກຄວາມເບີກບານ ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າ ແລະ ການຂຶ້ນໆລົງໆ, ຫຼັງຈາກຫຼາຍປີທີ່ບໍ່ມີວັນລືມ, ຫຼັງຈາກເບິ່ງລະດູການຕ່າງໆປ່ຽນແປງເປັນເວລາຫຼາຍຄັ້ງ, ຜູ້ຄົນໄດ້ຜ່ານເຄື່ອງໝາຍບອກທາງທີ່ສຳຄັນໃນຊີວິດໂດຍບໍ່ໄດ້ສັງເກດ ແລະ ພຽງໃນກະພິບຕາ ຜູ້ຄົນພົບເຫັນວ່າຕົວເອງຢູ່ໃນບັ້ນປາຍແຫ່ງຊີວິດຂອງຕົນ. ເຄື່ອງໝາຍແຫ່ງການເວລາໄດ້ຖືກປະທັບຕາໃສ່ທົ່ວຮ່າງກາຍຂອງຜູ້ຄົນ: ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຢືນສູງໄດ້ອີກຕໍ່ໄປ, ຜົມຂອງພວກເຂົາປ່ຽນຈາກສີດຳເປັນສີຂາວ, ໃນຂະດຽວກັນ ດວງຕາທີ່ສົດໃສ ແລະ ແຈ້ງສະຫວ່າງກໍປ່ຽນເປັນບໍ່ເຫັນແຈ້ງ ແລະ ມືດມົວ ແລະ ຜິວໜັງທີ່ນິ້ມນວນກໍກາຍເປັນແຫ່ວແຫ້ງ ແລະ ດ່າງດໍາ. ຫູກໍບໍ່ໄດ້ຍິນດີ, ແຂ້ວກໍຄອນ ແລະ ຫຼ່ອນອອກ, ປະຕິກິລິຍາກໍຊ້າລົງ, ການເຄື່ອນໄຫວກໍຊັກຊ້າ... ໃນຈຸດນີ້ ຜູ້ຄົນໄດ້ກ່າວຄຳອຳລາຄັ້ງສຸດທ້າຍຕໍ່ປີແຫ່ງຄວາມກະຕືລືລົ້ນຂອງໄວໜຸ່ມຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເຂົ້າສູ່ຊີວິດບັ້ນປາຍຂອງພວກເຂົາ: ອາຍຸເຖົ້າ. ຕໍ່ໄປ ຜູ້ຄົນກໍຈະພົບກັບຄວາມຕາຍ ເຊິ່ງເປັນຊ່ວງເວລາສຸດທ້າຍໃນຊີວິດຂອງມະນຸດ.

1) ມີພຽງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງເທົ່ານັ້ນທີ່ຖືອໍານາດແຫ່ງຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍເໜືອມະນຸດ

ຖ້າການເກີດຂອງຄົນຖືກກຳນົດໂດຍຊີວິດໃນຊາດກ່ອນຂອງເຂົາ ແລ້ວຄວາມຕາຍຂອງຄົນກໍຄືຈຸດຈົບຂອງຊະຕາກຳນັ້ນ. ຖ້າການເກີດຂອງຄົນແມ່ນການເລີ່ມຕົ້ນພາລະກິດໃນຊີວິດນີ້ຂອງເຂົາ ແລ້ວຄວາມຕາຍຂອງເຂົາກໍຄືຈຸດຈົບຂອງພາລະກິດນັ້ນ. ເນື່ອງຈາກວ່າພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້ກຳນົດສະຖານະການທີ່ຕາຍຕົວສຳລັບການເກີດຂອງຄົນໄວ້ລ່ວງໜ້າແລ້ວ, ເຊິ່ງເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າ ພຣະອົງຍັງໄດ້ຈັດແຈງສະຖານະການທີ່ຕາຍຕົວສຳລັບຄວາມຕາຍຂອງຜູ້ຄົນອີກດ້ວຍ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ບໍ່ມີໃຜເກີດມາໂດຍບັງເອີນ, ບໍ່ມີຄວາມຕາຍຂອງໃຜມາເຖິງແບບກະທັນຫັນ ແລະ ທັງການເກີດ ແລະ ຄວາມຕາຍແມ່ນຈຳເປັນຕ້ອງເຊື່ອມໂຍງກັບຊີວິດໃນຊາດກ່ອນ ແລະ ຊີວິດປັດຈຸບັນຂອງຄົນ. ສະຖານະການແຫ່ງການເກີດ ແລະ ຄວາມຕາຍຂອງຄົນ ທັງສອງຢ່າງໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ; ນີ້ແມ່ນຊະຕາກຳຂອງຜູ້ຄົນ, ນີ້ຄືໂຊກຊະຕາຂອງຜູ້ຄົນ. ເນື່ອງຈາກວ່າມີຄໍາອະທິບາຍຢ່າງຫຼວງຫຼາຍສໍາລັບການເກີດຂອງຜູ້ຄົນ, ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຄວາມຕາຍຂອງຜູ້ຄົນກໍຈະເກີດຂຶ້ນໂດຍທຳມະຊາດຂອງມັນ ໂດຍອີງຕາມສະຖານະການພິເສດຕ່າງໆ. ນີ້ແມ່ນເຫດຜົນທີ່ຜູ້ຄົນມີອາຍຸໄຂທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ແລະ ມີລັກສະນະ ແລະ ເວລາຕາຍທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ບາງຄົນແຂງແຮງ ແລະ ມີສຸຂະພາບດີ ແຕ່ຕາຍແຕ່ຍັງໜຸ່ມ, ບາງຄົນອ່ອນແອ ແລະ ເຈັບປ່ວຍ ແຕ່ມີຊີວິດຢູ່ຈົນເຖົ້າແກ່ ແລະ ຕາຍໄປຢ່າງສະຫງົບ. ບາງຄົນຕາຍຍ້ອນສາເຫດທີ່ຜິດທຳມະຊາດ, ບາງຄົນຕາຍໂດຍທຳມະຊາດ. ບາງຄົນຈົບຊີວິດຂອງພວກເຂົາແຫ່ງໄກຈາກເຮືອນຊານ, ບາງຄົນຫຼັບຕາລົງເປັນຄັ້ງສຸດທ້າຍກັບຄົນທີ່ພວກເຂົາຮັກຢູ່ຄຽງຂ້າງພວກເຂົາ. ບາງຄົນຕາຍກາງອາກາດ, ບາງຄົນຕາຍຢູ່ໃຕ້ພື້ນດິນ. ບາງຄົນຈົມຢູ່ໃຕ້ນ້ຳ, ບາງຄົນເສຍຊີວິດໃນໄພພິບັດ. ບາງຄົນຕາຍຕອນເຊົ້າ, ບາງຄົນຕາຍຕອນກາງຄືນ... ທຸກຄົນຢາກເກີດມາມີຊື່ສຽງ, ມີຊີວິດທີ່ຮຸ່ງເຮືອງ ແລະ ຄວາມຕາຍທີ່ມີກຽດສະຫງ່າ ແຕ່ບໍ່ມີໃຜສາມາດຜ່ານຊະຕາກຳຊີວິດຂອງຕົນເອງໄດ້, ບໍ່ມີໃຜສາມາດຫຼົບໜີຈາກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້. ນີ້ແມ່ນໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດ. ມະນຸດສາມາດສ້າງແຜນທຸກຮູບແບບເພື່ອອະນາຄົດຂອງພວກເຂົາ ແຕ່ບໍ່ມີໃຜສາມາດວາງແຜນລັກສະນະ ແລະ ເວລາເກີດ ແລະ ເວລາຈາກໂລກນີ້ໄປຂອງພວກເຂົາໄດ້. ເຖິງແມ່ນວ່າຜູ້ຄົນເຮັດທຸກວິທີທາງເພື່ອຫຼີກເວັ້ນ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານຄວາມຕາຍທີ່ຈະມາເຖິງ ແຕ່ຄວາມຕາຍກໍຍັງຫຍັບເຂົ້າມາໃກ້ຕົວພວກເຂົາຢ່າງງຽບໆໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ. ບໍ່ມີໃຜຮູ້ວ່າພວກເຂົາຈະຕາຍເມື່ອໃດ ຫຼື ແນວໃດ, ແຮງໄກທີ່ພວກເຂົາຈະຮູ້ວ່າມັນຈະເກີດຂຶ້ນຢູ່ໃສ. ເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າ ບໍ່ແມ່ນມະນຸດທີ່ມີອຳນາດແຫ່ງຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍ, ບໍ່ແມ່ນສິ່ງມີຊີວິດໃດໃນໂລກທຳມະຊາດ ແຕ່ແມ່ນພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ຜູ້ທີ່ມີສິດອຳນາດເປັນເອກະລັກ. ຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍຂອງມະນຸດຊາດ ບໍ່ແມ່ນຜົນຜະລິດຈາກບາງກົດເກນຂອງໂລກແຫ່ງທຳມະຊາດ, ແຕ່ເປັນຜົນມາຈາກອຳນາດອະທິປະໄຕແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ.

2) ຜູ້ທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຈະຖືກຄອບງຳດ້ວຍຄວາມຢ້ານກົວແຫ່ງຄວາມຕາຍ

ເມື່ອຄົນເຂົ້າສູ່ໄວຊະລາ, ຄວາມທ້າທາຍທີ່ເຂົາຜະເຊີນບໍ່ແມ່ນການລ້ຽງດູຄອບຄົວ ຫຼື ການສ້າງຄວາມທະເຍີທະຍານໃນຊີວິດຂອງເຂົາ, ແຕ່ແມ່ນວິທີການກ່າວຄຳອຳລາຊີວິດຂອງເຂົາ, ວິທີການພົບກັບຈຸດຈົບຂອງຊີວິດເຂົາ, ວິທີການຈັດວາງຈຸດໃສ່ໃນຕອນທ້າຍຂອງປະໂຫຍກແຫ່ງຊີວິດຂອງເຂົາ. ເຖິງແມ່ນວ່າໂດຍຜິວເຜີນແລ້ວ ເບິ່ງຄືກັບວ່າ ຄົນໃຫ້ຄວາມສົນໃຈໜ້ອຍກັບຄວາມຕາຍ, ບໍ່ມີໃຜສາມາດຫຼີກເວັ້ນການສຳຫຼວດເລື່ອງດັ່ງກ່າວໄດ້ ຍ້ອນບໍ່ມີໃຜຮູ້ວ່າມີອີກໂລກແຫ່ງຄວາມຕາຍຢູ່ອີກດ້ານໜຶ່ງ, ໂລກທີ່ມະນຸດບໍ່ສາມາດເບິ່ງເຫັນ ຫຼື ສໍາຜັດໄດ້ ເຊິ່ງພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ຫຍັງກ່ຽວກັບມັນເລີຍ. ນີ້ເຮັດໃຫ້ຄົນຢ້ານທີ່ຈະຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍ, ຢ້ານທີ່ຈະຜະເຊີນກັບມັນດັ່ງທີ່ພວກເຂົາຄວນເຮັດ; ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາເຮັດສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອຫຼີກເວັ້ນເລື່ອງນີ້. ດັ່ງນັ້ນ ມັນຈິ່ງຕື່ມເຕັມທຸກຄົນດ້ວຍຄວາມຢ້ານກົວກ່ຽວກັບຄວາມຕາຍ ແລະ ເພີ່ມມ່ານຄວາມເລິກລັບໃຫ້ກັບຄວາມຈິງທີ່ຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້ຂອງຊີວິດນີ້, ສະແດງເງົາດື້ດ້ານທີ່ຄອບງຳຫົວໃຈຂອງທຸກຄົນ.

ເມື່ອຄົນສຶກວ່າຮ່າງກາຍຂອງເຂົາຊຸດໂຊມລົງ, ເມື່ອຄົນຮູ້ສຶກວ່າກຳລັງໃກ້ຄວາມຕາຍ, ເຂົາຈະຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຢ້ານກົວແບບເລື່ອນລອຍ, ຄວາມຢ້ານທີ່ບໍ່ສາມາດອະທິບາຍໄດ້. ຄວາມຢ້ານຕາຍເຮັດໃຫ້ຄົນຮູ້ສຶກໂດດດ່ຽວຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ໄຮ້ປະໂຫຍດຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ໃນຈຸດນີ້ ຄົນຖາມຕົວເອງວ່າ: ມະນຸດມາຈາກໃສ? ມະນຸດຈະໄປໃສ? ນີ້ແມ່ນວິທີທີ່ມະນຸດຕາຍບໍ ໂດຍວ່າຊີວິດຂອງເຂົາຟ້າວຈາກເຂົາໄປແບບນີ້ບໍ? ນີ້ແມ່ນໄລຍະເວລາທີ່ບົ່ງບອກເຖິງຈຸດຈົບຂອງຊີວິດມະນຸດບໍ? ທ້າຍສຸດ, ແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມໝາຍຂອງຊີວິດ? ສໍາຄັນທີ່ສຸດ ຊີວິດມີຄ່າຫຍັງ? ມັນກ່ຽວກັບຊື່ສຽງ ແລະ ໂຊກລາບບໍ? ມັນກ່ຽວກັບການລ້ຽງຄອບຄົວບໍ? ... ບໍ່ວ່າຄົນຈະເຄີຍຄິດກ່ຽວກັບຄຳຖາມສະເພາະເຫຼົ່ານີ້ມາກ່ອນກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າຄົນຈະຢ້ານຕາຍຫຼາຍພຽງໃດ, ໃນສ່ວນເລິກຂອງຫົວໃຈທຸກຄົນແມ່ນມີຄວາມປາດຖະໜາທີ່ຢາກຢັ່ງຮູ້ຄວາມເລິກລັບ, ຄວາມຮູ້ສຶກແຫ່ງຄວາມບໍ່ເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບຊີວິດ ແລະ ປະປົນຢູ່ກັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ຄື ຄວາມຮູ້ສຶກກ່ຽວກັບໂລກ, ຄວາມລັງເລທີ່ຈະຈາກໄປ. ບາງທີອາດບໍ່ມີໃຜສາມາດເວົ້າໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າມະນຸດຢ້ານຫຍັງ, ແມ່ນຫຍັງທີ່ມະນຸດສະແຫວງຫາ, ແມ່ນຫຍັງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຂົາຮູ້ສຶກອ່ອນໄຫວ ແລະ ແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຂົາລັງເລໃຈບໍ່ຢາກຈາກໄປ...

ຍ້ອນພວກເຂົາຢ້ານຕາຍ, ຄົນມີຄວາມກັງວົນຫຼາຍປະການ; ຍ້ອນພວກເຂົາຢ້ານຕາຍ, ພວກເຂົາມີຫຼາຍຢ່າງທີ່ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດປ່ອຍວາງໄດ້. ເມື່ອພວກເຂົາໃກ້ຈະຕາຍ, ບາງຄົນກັງວົນກ່ຽວກັບເລື່ອງນີ້ ຫຼື ເລື່ອງນັ້ນ; ພວກເຂົາເປັນຫ່ວງລູກໆຂອງພວກເຂົາ, ຄົນຮັກຂອງພວກເຂົາ, ຊັບສົມບັດຂອງພວກເຂົາ ຄືກັບວ່າ ຖ້າກັງວົນໃຈແລ້ວ ພວກເຂົາຈະສາມາດລຶບຄວາມທຸກທໍລະມານ ແລະ ຄວາມຢ້ານກົວຄວາມຕາຍນັ້ນໄດ້, ຄືກັບວ່າ ຖ້າພວກເຂົາຮັກສາຄວາມສຳພັນກັບຄົນເປັນ ພວກເຂົາຈະສາມາດຫຼົບໜີຈາກຄວາມສິ້ນຫວັງ ແລະ ຄວາມໂດດດ່ຽວທີ່ມາກັບຄວາມຕາຍນັ້ນໄດ້. ໃນສ່ວນເລິກຂອງຫົວໃຈມະນຸດ ມີຄວາມຢ້ານແບບເລື່ອນລອຍຢູ່, ຄວາມຢ້ານວ່າ ຈະໄດ້ແຍກຈາກຄົນຮັກ, ຢ້ານບໍ່ໄດ້ນອນຫງ່າຍໜ້າເບິ່ງທ້ອງຟ້າສີຟ້າອີກແລ້ວ, ຢ້ານບໍ່ໄດ້ເບິ່ງໂລກວັດຖຸອີກແລ້ວ. ວິນຍານທີ່ໂດດດ່ຽວ, ທີ່ຄຸ້ນເຄີຍກັບການມີຄົນຮັກຂອງມັນຢູ່ຄຽງຂ້າງ, ລັງເລທີ່ຈະປ່ອຍກຳມື ແລະ ຈາກໄປຄົນດຽວສູ່ໂລກທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກ ແລະ ບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 130)

ຊີວິດທີ່ໃຊ້ເພື່ອສະແຫວງຫາຊື່ສຽງ ແລະ ໂຊກລາບເຮັດໃຫ້ຄົນເສຍໃຈເມື່ອຜະເຊີນໜ້າກັບຄວາມຕາຍ

ຍ້ອນອຳນາດອະທິປະໄຕ ແລະ ການກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ດວງວິນຍານທີ່ໂດດດ່ຽວເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການບໍ່ມີຫຍັງໄປສູ່ການມີຊື່ສຽງ, ມີພໍ່ແມ່ ແລະ ຄອບຄົວ, ມີໂອກາດທີ່ຈະກາຍເປັນສະມາຊິກຂອງມະນຸດຊາດ, ມີໂອກາດທີ່ຈະປະສົບກັບຊີວິດມະນຸດ ແລະ ເຫັນໂລກ. ດວງວິນຍານດັ່ງກ່າວນີ້ຍັງໄດ້ຮັບໂອກາດທີ່ຈະປະສົບກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງອີກດ້ວຍ, ມີໂອກາດຮູ້ຈັກຄວາມອັດສະຈັນແຫ່ງການສ້າງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນກໍຄື ໄດ້ຮູ້ຈັກ ແລະ ໄດ້ຢູ່ພາຍໃຕ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ແຕ່ເຖິງຢ່າງນັ້ນກໍຕາມ ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ບໍ່ຍອມຄວ້າໂອກາດທີຫາຍາກ ແລະ ຊົ່ວຄາວນີ້. ຜູ້ຄົນໃຊ້ກໍາລັງຕະຫຼອດຊີວິດໃນການຕໍ່ສູ້ກັບໂຊກຊະຕາ, ໃຊ້ເວລາທັງໝົດຂອງພວກເຂົາຢ່າງຄຶກຄື້ນ, ພະຍາຍາມລ້ຽງດູຄອບຄົວຂອງຕົນ ແລະ ແລ່ນໄປມາລະຫວ່າງຄວາມຮັ່ງມີ ແລະ ສະຖານະພາບ. ສິ່ງທີ່ຄົນສະຫງວນໄວ້ຄືຄອບຄົວ, ເງິນ ແລະ ຊື່ສຽງ ແລະ ພວກເຂົາເບິ່ງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເປັນສິ່ງທີ່ມີຄ່າທີ່ສຸດໃນຊີວິດ. ທຸກຄົນຈົ່ມກ່ຽວກັບໂຊກຊະຕາຂອງຕົວເອງ, ແຕ່ພວກເຂົາກໍເກັບບັນຫາທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດທີ່ຕ້ອງສໍາຫຼວດ ແລະ ທຳຄວາມເຂົ້າໃຈໄວ້ດ້ານຫຼັງຈິດໃຈຂອງພວກເຂົາ: ເປັນຫຍັງມະນຸດຈິ່ງມີຊີວິດຢູ່, ມະນຸດຄວນດຳລົງຊີວິດແບບໃດ, ຄຸນຄ່າ ແລະ ຄວາມໝາຍຂອງຊີວິດແມ່ນຫຍັງ. ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະມີຊີວິດຍືນຍາວພຽງໃດກໍຕາມ, ພວກເຂົາຈະໃຊ້ຊີວິດທັງໝົດຂອງພວກເຂົາ ຟ້າວຊອກຫາພຽງແຕ່ຊື່ສຽງ ແລະ ໂຊກລາບ ຈົນກວ່າໄວໜຸ່ມຂອງພວກເຂົາໄດ້ຈາກໄປ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ກາຍເປັນຄົນເຖົ້າ ແລະ ແຫ່ວຍານ. ພວກເຂົາໃຊ້ຊີວິດໃນລັກສະນະນີ້ຈົນກວ່າພວກເຂົາເຫັນວ່າ ຊື່ສຽງ ແລະ ໂຊກລາບບໍ່ສາມາດຢຸດການຍ່າງໄປສູ່ຄວາມເຖົ້າແກ່ໄດ້, ເງິນບໍ່ສາມາດຕື່ມເຕັມຄວາມວ່າງເປົ່າຂອງຫົວໃຈໄດ້, ບໍ່ມີໃຜໄດ້ຮັບການຍົກເວັ້ນຈາກກົດແຫ່ງການກໍາເນີດ, ອາຍຸໄຂ, ຄວາມເຈັບປ່ວຍ ແລະ ຄວາມຕາຍນີ້ໄດ້, ບໍ່ມີໃຜສາມາດຫຼົບໜີຈາກສິ່ງທີ່ໂຊກຊະຕາກໍານົດໄວ້. ເມື່ອພວກເຂົາຖືກບັງຄັບໃຫ້ຜະເຊີນກັບຊ່ວງເວລາສຸດທ້າຍຂອງຊີວິດ ພວກເຂົາກໍຈະເຂົ້າໃຈຢ່າງແທ້ຈິງວ່າ ເຖິງແມ່ນວ່າຜູ້ຄົນຈະໄດ້ເປັນເຈົ້າຂອງຊັບສິນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແລະ ຊັບສົມບັດອັນມະຫາສານ, ເຖິງແມ່ນວ່າຜູ້ຄົນຈະໄດ້ຮັບສິດທິພິເສດ ແລະ ມີຕໍາແໜ່ງສູງ ພວກເຂົາກໍ່ຍັງບໍ່ສາມາດໜີພົ້ນຄວາມຕາຍໄດ້ ແລະ ຕ້ອງກັບໄປສູ່ຖານະເດີມຂອງພວກເຂົາ: ນັ້ນກໍຄື ດວງວິນຍານທີ່ໂດດດ່ຽວ ທີ່ບໍ່ມີຊື່ສຽງຫຍັງເລີຍ. ເມື່ອຄົນມີພໍ່ແມ່, ພວກເຂົາເຊື່ອວ່າພໍ່ແມ່ຄືທຸກສິ່ງ; ເມື່ອຄົນມີຊັບສິນ, ພວກເຂົາຄິດວ່າເງິນແມ່ນຫຼັກສຳຄັນຂອງຄົນ ເຊິ່ງມັນຄືຫົນທາງທີ່ຜູ້ຄົນມີຊີວິດຢູ່; ເມື່ອຄົນມີສະຖານະ ພວກເຂົາຢຶດຕິດກັບມັນຢ່າງແໜ້ນ ແລະ ຍອມສ່ຽງຊີວິດຂອງພວກເຂົາເພື່ອມັນ. ມີແຕ່ເມື່ອຄົນໃກ້ຈະຈາກໂລກນີ້ໄປເທົ່ານັ້ນ ພວກເຂົາຈິ່ງຮູ້ວ່າ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ພວກເຂົາໄດ້ໃຊ້ທັງຊີວິດໃນການສະແຫວງຫານັ້ນບໍ່ມີປະໂຫຍດຫຍັງເລີຍ ແຕ່ເປັນພຽງເມກທີ່ເລື່ອນລອຍໄປ, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ພວກເຂົາສາມາດຍຶດຄອງໄດ້, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ພວກເຂົາສາມາດເອົາໄປນຳໄດ້, ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ສາມາດຍົກເວັ້ນພວກເຂົາຈາກຄວາມຕາຍໄດ້, ບໍ່ມີສິ່ງໃດສາມາດໃຫ້ເພື່ອນຮ່ວມທາງ ຫຼື ການປອບໃຈໃຫ້ແກ່ດວງວິນຍານທີ່ໂດດດ່ຽວບົນເສັ້ນທາງກັບຄືນເມືອຂອງມັນໄດ້; ຮ້າຍແຮງໄປກວ່ານັ້ນ, ບໍ່ມີສິ່ງໃດທ່າມກາງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ສາມາດຊ່ວຍຄົນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາພົ້ນຈາກຄວາມຕາຍໄດ້. ຊື່ສຽງ ແລະ ໂຊກລາບທີ່ຄົນໄດ້ຮັບໃນໂລກແຫ່ງວັດຖຸຈະໃຫ້ຄວາມເພິ່ງພໍໃຈພຽງຊົ່ວຄາວ, ໃຫ້ຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກສະບາຍແບບຈອມປອມ; ໃນຂະນະດຽວກັນ, ພວກມັນເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນສູນເສຍວິຖີຂອງພວກເຂົາ. ດັ່ງນັ້ນຜູ້ຄົນ ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາຖືກພັດໄປມາໃນທະເລອັນກວ້າງໃຫຍ່ຂອງມະນຸດຊາດ, ປາດສະໜາຄວາມສະຫງົບສຸກ, ຄວາມສະດວກສະບາຍ ແລະ ຄວາມງຽບສະຫງົບຂອງຫົວໃຈ, ຖືກກືນກິນດ້ວຍຄື້ນທະເລຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ. ເມື່ອຜູ້ຄົນຍັງຄິດຫາຄຳຖາມທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດບໍ່ໄດ້ວ່າ ພວກເຂົາມາຈາກໃສ, ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈິ່ງມີຊີວິດຢູ່, ພວກເຂົາຈະໄປໃສ ແລະ ອື່ນໆ, ພວກເຂົາກໍຈະຖືກລໍ້ລວງດ້ວຍຊື່ສຽງ ແລະ ໂຊກລາບ, ຖືກພວກມັນເຮັດໃຫ້ຫຼົງຜິດ ແລະ ຖືກຄວບຄຸມ ແລະ ສູນເສຍຢ່າງຖາວອນ. ເວລາຜ່ານໄປໂດຍໄວ; ຫຼາຍປີຜ່ານໄປໃນຊົ່ວພິບຕາ ແລະ ກ່ອນທີ່ຜູ້ຄົນຈະຮູ້ສຶກຕົວ, ພວກເຂົາກໍ່ໄດ້ສູນເສຍຊ່ວງເວລາດີທີ່ສຸດຂອງຊີວິດຂອງພວກເຂົາໄປແລ້ວ. ເມື່ອເຖິງເວລາທີ່ຜູ້ຄົນຈະຈາກໂລກໄປໃນບໍ່ຊ້າ, ພວກເຂົາກໍຈະຮູ້ວ່າທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງໃນໂລກນີ້ກຳລັງເລື່ອນລອຍໄປ, ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດຄອບຄອງສິ່ງທີ່ເປັນຂອງພວກເຂົາໄດ້ອີກຕໍ່ໄປ; ເມື່ອນັ້ນ ຜູ້ຄົນກໍຈະຮູ້ສຶກໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງວ່າ ພວກເຂົາບໍ່ຕ່າງຫຍັງກັບເດັກນ້ອຍທີ່ຮ້ອງໄຫ້ເກີດມາໃນໂລກ ທີ່ບໍ່ມີຫຍັງເປັນຂອງພວກເຂົາເທື່ອ. ໃນຈຸດນີ້, ຜູ້ຄົນຖືກບັງຄັບໃຫ້ໄຕ່ຕອງເຖິງສິ່ງທີ່ໄດ້ເຮັດໃນຊີວິດ, ແມ່ນຫຍັງຄືຄຸນຄ່າຂອງການມີຊີວິດ, ຊີວິດໝາຍເຖິງຫຍັງ, ແລະ ເປັນຫຍັງຄົນຈຶ່ງເກີດມາໃນໂລກ. ໃນຈຸດນີ້ເອງທີ່ຜູ້ຄົນຢາກຮູ້ເພີ່ມເຕີມວ່າ ຊາດໜ້າມີແທ້ບໍ, ສະຫວັນມີແທ້ບໍ, ມີເວນກຳແທ້ບໍ... ຍິ່ງຜູ້ຄົນເຂົ້າໃກ້ຄວາມຕາຍຫຼາຍເທົ່າໃດ ພວກເຂົາກໍຍິ່ງຢາກເຂົ້າໃຈວ່າຊີວິດແມ່ນຫຍັງກັນແທ້; ຍິ່ງຜູ້ຄົນເຂົ້າໃກ້ຄວາມຕາຍຫຼາຍເທົ່າໃດ ຍິ່ງຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາວ່າງເປົ່າຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ; ຍິ່ງຜູ້ຄົນເຂົ້າໃກ້ຄວາມຕາຍຫຼາຍເທົ່າໃດ ພວກເຂົາກໍຍິ່ງຮູ້ສຶກໄຮ້ຄ່າຫຼາຍເທົ່ານັ້ນ; ແລະ ແຕ່ລະມື້ຄວາມຮູ້ສຶກຢ້ານຕາຍຂອງພວກເຂົາກໍຮ້າຍແຮງຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ມີສອງເຫດຜົນທີ່ຄວາມຮູ້ສຶກດັ່ງກ່າວສະແດງອອກໃນຜູ້ຄົນໃນເວລາທີ່ພວກເຂົາເຂົ້າໃກ້ຄວາມຕາຍ: ເຫດຜົນທີໜຶ່ງ, ພວກເຂົາກຳລັງຈະສູນເສຍຊື່ສຽງ ແລະ ຊັບສິນທີ່ຊີວິດຂອງພວກເຂົາໄດ້ເພິ່ງພາ, ພວກເຂົາກໍາລັງຈະຈາກລາທຸກສິ່ງທີ່ຕາເຫັນໃນໂລກນີ້; ແລະ ເຫດຜົນທີສອງກໍຄື ພວກເຂົາກຳລັງຈະຜະເຊີນກັບໂລກທີ່ບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍໂດຍລໍາພັງ, ໄປສູ່ດິນແດນທີ່ເລິກລັບ ແລະ ບໍ່ຮູ້ຈັກ ເປັນໂລກທີພວກເຂົາບໍ່ກ້າວາງຕີນລົງ, ບ່ອນທີ່ບໍ່ມີຄົນທີ່ພວກເຂົາຮັກ ແລະ ບໍ່ມີຫົນທາງແຫ່ງການຊ່ວຍເຫຼືອ. ດ້ວຍເຫດຜົນທັງສອງນີ້, ທຸກຄົນທີ່ຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍໃຈ, ປະສົບກັບຄວາມຕົກໃຈ ແລະ ຄວາມຮູ້ສຶກສິ້ນຫວັງດັ່ງທີ່ພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍຮູ້ມາກ່ອນ. ເມື່ອຜູ້ຄົນມາເຖິງຈຸດນີ້ຢ່າງແທ້ຈິງເທົ່ານັ້ນ ພວກເຂົາຈິ່ງຮູ້ວ່າ ໃນເວລາພວກເຂົາວາງຕີນລົງເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ສິ່ງທຳອິດທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງເຂົ້າໃຈຄື ມະນຸດມາຈາກໃສ, ເປັນຫຍັງຜູ້ຄົນຈິ່ງມີຊີວິດຢູ່, ໃຜເປັນຜູ້ກຳນົດໂຊກຊະຕາມະນຸດ ແລະ ໃຜເປັນຜູ້ສະໜອງ ແລະ ມີອຳນາດອະທິປະໄຕເໜືອການມີຊີວິດຢູ່ຂອງມະນຸດ. ຄວາມຮູ້ນີ້ຄືຫົນທາງແທ້ຈິງໃນການມີຊີວິດຢູ່ຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ເປັນພື້ນຖານທີ່ສຳຄັນສຳລັບການຢູ່ລອດຂອງມະນຸດ. ມັນບໍ່ແມ່ນການຮຽນຮູ້ວິທີສະໜອງໃຫ້ກັບຄອບຄົວ ຫຼື ວິທີການໄດ້ຮັບຊື່ສຽງ ແລະ ຄວາມຮັ່ງມີ, ບໍ່ແມ່ນການຮຽນຮູ້ວິທີເປັນຄົນໂດດເດັ່ນໃນທ່າມກາງຝູງຊົນ ຫຼື ວິທີໃຊ້ຊີວິດທີ່ລ້ຳລວຍຂຶ້ນ, ແຮງໄກທີ່ຈະແມ່ນການຮຽນຮູ້ວິທີເຮັດໃຫ້ໂຕເອງເກັ່ງ ແລະ ແຂ່ງຂັນກັບຄົນອື່ນຢ່າງສຳເລັດ. ເຖິງແມ່ນວ່າຫຼາກຫຼາຍທັກທະໃນການເອົາຊີວິດລອດທີ່ຜູ້ຄົນໃຊ້ທັງຊີວິດຂອງພວກເຂົາຮຽນຮູ້ຈະສາມາດໃຫ້ຄວາມອຸດົມສົມບູນແຫ່ງຄວາມສະດວກສະບາຍທາງວັດຖຸ, ພວກມັນບໍ່ເຄີຍນຳເອົາຄວາມສະຫງົບສຸກທີ່ແທ້ຈິງມາສູ່ພວກເຂົາ ແລະ ນໍາຄວາມປອບໃຈມາສູ່ຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນ, ກົງກັນຂ້າມ ພວກມັນເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນສູນເສຍທິດທາງຂອງພວກເຂົາຢູ່ຕະຫຼອດ, ເຮັດໃຫ້ຫຍຸ້ງຍາກໃນການຄວບຄຸມຕົວເອງ ແລະ ພາດໂອກາດທີ່ຈະຮຽນຮູ້ຄວາມໝາຍຂອງຊີວິດ; ທັກສະໃນການເອົາຊີວິດລອດເຫຼົ່ານີ້ສ້າງກະແສແຫ່ງຄວາມວິຕົກກັງວົນກ່ຽວກັບວິທີທາງຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍທີ່ເໝາະສົມ. ຊີວິດຂອງຄົນຖືກທຳລາຍດ້ວຍວິທີນີ້. ພຣະຜູ້ຊົງສ້າງປະຕິບັດຕໍ່ທຸກຄົນຢ່າງເປັນທຳ, ມອບໂອກາດທີ່ມີຄຸນຄ່າທັງຊີວິດໃຫ້ກັບທຸກຄົນເພື່ອຜະເຊີນ ແລະ ຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງ, ແຕ່ເຖິງຢ່າງນັ້ນກໍຕາມ ມີພຽງແຕ່ເມື່ອຄວາມຕາຍຫຍັບເຂົ້າມາໃກ້ ແລະ ເມື່ອມັດຈຸລາດປາກົດຕົວ ຜູ້ຄົນຈິ່ງເລີ່ມເຫັນແສງສະຫວ່ງ. ເຖິງເວລານັ້ນ ມັນກໍຊ້າເກີນໄປເສຍແລ້ວ.

ຄົນໃຊ້ທັງຊີວິດຂອງພວກເຂົາຕາມຫາເງິນ ແລະ ຊື່ສຽງ; ພວກເຂົາຈ່ອງດຶງເຟືອງເຫຼົ່ານີ້ໂດຍຄິດວ່າ ພວກມັນແມ່ນວິທີການຊ່ວຍເຫຼືອດຽວຂອງພວກເຂົາ, ຄືກັບວ່າ ການມີພວກມັນ ພວກເຂົາສາມາດມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່ໄປໄດ້ ແລະ ພົ້ນຈາກຄວາມຕາຍໄດ້. ມີພຽງແຕ່ເມື່ອພວກເຂົາໃກ້ຈະຕາຍເທົ່ານັ້ນ ພວກເຂົາຈິ່ງຮູ້ວ່າ ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຢູ່ຫ່າງໄກຈາກພວກເຂົາພຽງໃດ, ພວກເຂົາອ່ອນແອພຽງໃດເມື່ອຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍ, ພວກເຂົາໝົດກໍາລັງໃຈງ່າຍພຽງໃດ, ພວກເຂົາໂດດດ່ຽວ ແລະ ສິ້ນຫວັງພຽງໃດ ໂດຍບໍ່ມີບ່ອນທີ່ຈະເພິ່ງພາ. ພວກເຂົາຮູ້ວ່າຊີວິດບໍ່ສາມາດຊື້ດ້ວຍເງິນ ຫຼື ດ້ວຍຊື່ສຽງໄດ້, ບໍ່ວ່າຜູ້ຄົນຈະລ້ຳລວຍພຽງໃດ, ບໍ່ວ່າຖານະຂອງພວກເຂົາຈະສູງສົ່ງພຽງໃດ, ທຸກຄົນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຄົນທຸກຍາກ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມສຳຄັນຫຍັງເມື່ອຢູ່ຕໍ່ໜ້າຄວາມຕາຍ. ພວກເຂົາຮູ້ວ່າເງິນບໍ່ສາມາດຊື້ຊີວິດໄດ້, ຊື່ສຽງບໍ່ສາມາດລົບລ້າງຄວາມຕາຍໄດ້ ແລະ ທັງເງິນ ແລະ ຊື່ສຽງບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນຍືນຍາວໄດ້ແມ່ນແຕ່ນາທີດຽວ ຫຼື ວິນາທີດຽວ. ຍິ່ງຄົນຮູ້ສຶກແບບນີ້ຫຼາຍເທົ່າໃດ ພວກເຂົາຍິ່ງຢາກມີຊີວິດຢູ່ຕໍ່ໄປຫຼາຍເທົ່ານັ້ນ; ຍິ່ງຄົນຮູ້ສຶກແບບນີ້ຫຼາຍເທົ່າໃດ ພວກເຂົາຍິ່ງຢ້ານການຫຍັບເຂົ້າໃກ້ຂອງຄວາມຕາຍຫຼາຍເທົ່ານັ້ນ. ມີພຽງແຕ່ເຖິງຈຸດນີ້ເທົ່ານັ້ນ ພວກເຂົາຈິ່ງຮູ້ຢ່າງແທ້ຈິງວ່າ ຊີວິດຂອງພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນເປັນຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນເປັນຜູ້ຄວບຄຸມ ແລະ ບໍ່ວ່າຜູ້ຄົນຈະມີຊີວິດຢູ່ ຫຼື ຕາຍ ພວກເຂົາແມ່ນບໍ່ມີສິດອໍານາດຫຍັງ, ທັງໝົດນີ້ຢູ່ນອກເໜືອການຄວບຄຸມຂອງຜູ້ຄົນ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 131)

ມາຢູ່ໃຕ້ການປົກຄອງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍຢ່າງສະຫງົບສຸກ

ໃນເວລາທີ່ຜູ້ຄົນເກີດມາ, ດວງຍິນຍານອັນໂດດດ່ຽວດວງນັ້ນກໍເລີ່ມຕົ້ນປະສົບການແຫ່ງຊີວິດຂອງມັນເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ປະສົບການຂອງມັນຕໍ່ສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ເຊິ່ງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້ຈັດແຈງໄວ້ໃຫ້ມັນ. ແນ່ນອນ, ສຳລັບຜູ້ຄົນ ແລະ ດວງວິນຍານ ນີ້ແມ່ນໂອກາດອັນປະເສີດທີ່ຈະໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ໂອກາດໄດ້ມາຮູ້ຈັກສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ປະສົບກັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເປັນການສ່ວນຕົວ. ຜູ້ຄົນດໍາລົງຊີວິດຂອງພວກເຂົາພາຍໃນກົດແຫ່ງໂຊກຊະຕາທີ່ໄດ້ວາງອອກສຳລັບພວກເຂົາໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ສຳລັບຄົນທີ່ມີເຫດຜົນພ້ອມກັບຄວາມສໍານຶກ, ຮູ້ຈັກຜິດຖືກຊົ່ວດີ, ພ້ອມກັບຊີວິດຫຼາຍທົດສະວັດທີ່ຜ່ານມາຂອງພວກເຂົາ, ກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ການໄດ້ມາຮູ້ຈັກສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຮັດໄດ້ຍາກ. ເພາະສະນັ້ນ, ມັນຄວນຈະງ່າຍຫຼາຍສຳລັບທຸກຄົນທີ່ຈະຮັບຮູ້ ຜ່ານປະສົບການຊີວິດຫຼາຍທົດສະວັດຂອງພວກເຂົາ ວ່າໂຊກຊະຕາທັງໝົດຂອງມະນຸດໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າແລ້ວ ແລະ ມັນຄວນຈະງ່າຍຫຼາຍທີ່ຈະເຂົ້າໃຈ ຫຼື ສະຫຼຸບຄວາມໝາຍຂອງການມີຊີວິດຢູ່. ເມື່ອຜູ້ຄົນຍອມຮັບເອົາບົດຮຽນຊີວິດເຫຼົ່ານີ້ຢ່າງພູມໃຈ, ພວກເຂົາກໍຈະຄ່ອຍໆເຂົ້າໃຈວ່າຊີວິດມາຈາກໃສ, ເຂົ້າໃຈວ່າ ແທ້ຈິງແລ້ວ ຫົວໃຈຕ້ອງການຫຍັງ, ແມ່ນຫຍັງທີ່ຈະນຳພາພວກເຂົາໄປສູ່ຫົນທາງແຫ່ງຊີວິດທີ່ແທ້ຈິງ, ແມ່ນຫຍັງຄວນເປັນໜ້າທີ່ ແລະ ເປົ້າໝາຍຂອງຊີວິດມະນຸດ. ຜູ້ຄົນຈະຄ່ອຍໆຮັບຮູ້ວ່າ ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ນະມັດສະການພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ມາຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງພຣະອົງ, ແລ້ວເມື່ອເຖິງເວລາຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍ, ເມື່ອດວງວິນຍານຂອງພວກເຂົາໃກ້ຈະໄດ້ພົບກັບພຣະຜູ້ຊົງສ້າງອີກຄັ້ງ, ຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາກໍຈະເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຢ້ານກົວ ແລະ ຄວາມໂກລາຫົນຢ່າງໃຫຍ່. ຖ້າຜູ້ຄົນໄດ້ຢູ່ໃນໂລກເປັນເວລາຫຼາຍທົດສະວັດ ແຕ່ຍັງບໍ່ເຂົ້າໃຈວ່າມະນຸດມາຈາກໃສ ແລະ ບໍ່ຮູ້ວ່າໂຊກຊະຕາມະນຸດຢູ່ໃນກໍາມືຂອງໃຜແລ້ວ ມັນກໍບໍ່ແປກທີ່ພວກເຂົາຈະຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍດ້ວຍຄວາມບໍ່ສະຫງົບສຸກ. ໃນຫຼາຍທົດສະວັດແຫ່ງປະສົບການຊີວິດມະນຸດຂອງພວກເຂົາ, ຄົນທີ່ໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແມ່ນຄົນທີ່ເຫັນຄຸນຄ່າແຫ່ງຄວາມໝາຍຊີວິດຢ່າງຖືກຕ້ອງ. ຄົນເຊັ່ນນັ້ນມີຄວາມຮູ້ຢ່າງເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບຈຸດປະສົງຂອງຊີວິດ, ມີປະສົບການຕົວຈິງ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ນອກເໜືອໄປກວ່ານັ້ນ ແມ່ນສາມາດຍອມຮັບສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ຄົນເຊັ່ນນັ້ນເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍແຫ່ງການຊົງສ້າງມະນຸດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ເຂົ້າໃຈວ່າ ມະນຸດຄວນນະມັດສະການພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ທຸກສິ່ງທີ່ມະນຸດມີແມ່ນມາຈາກພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ມື້ໃດມື້ໜຶ່ງ ໃນອະນາຄົດບໍ່ຊ້າກໍໄວ ທຸກສິ່ງກໍຈະກັບໄປຫາພຣະອົງ. ຄົນແບບນີ້ເຂົ້າໃຈວ່າ ພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຈັດແຈງການກໍາເນີດຂອງມະນຸດ ແລະ ມີອຳນາດອະທິປະໄຕເໜືອຄວາມຕາຍຂອງມະນຸດ. ພວກເຂົາເຂົ້າໃຈວ່າ ທັງຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍໄດ້ຖືກກຳນົດໄວ້ລ່ວງໜ້າແລ້ວໂດຍສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ດັ່ງນັ້ນ, ເມື່ອຜູ້ຄົນເຂົ້າໃຈສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ແທນທີ່ຈະຢ້ານກົວມັນແບບບໍ່ມືນຫູມືນຕາ ແລະ ດິ້ນຮົນຕໍ່ສູ້ກັບມັນ, ພວກເຂົາແມ່ນຈະສາມາດຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍໄດ້ຢ່າງສະຫງົບໂດຍທຳມະຊາດ, ປ່ອຍວາງຊັບສົມບັດທາງໂລກທັງໝົດຂອງພວກເຂົາໄດ້ຢ່າງສະຫງົບ, ຍອມຮັບ ແລະ ຮັບເອົາທຸກສິ່ງທີ່ຕາມມາຢ່າງມີຄວາມສຸກ ແລະ ຍິນດີຮັບເອົາຊ່ວງເວລາສຸດທ້າຍຂອງຊີວິດ ທີ່ຈັດແຈງໄວ້ຢ່າງນັ້ນໂດຍພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ຖ້າຜູ້ຄົນເບິ່ງເຫັນວ່າ ຊີວິດຄືໂອກາດໜຶ່ງທີ່ຈະປະສົບກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ມາຮູ້ຈັກສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ, ຖ້າຜູ້ຄົນເຫັນວ່າຊີວິດຂອງພວກເຂົາເປັນໂອກາດທີ່ຫາໄດ້ຍາກທີ່ຈະປະຕິບັດໜ້າທີ່ໃນຖານະເປັນມະນຸດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນ ແລະ ປະຕິບັດເພື່ອສຳເລັດພາລະກິດຂອງພວກເຂົາ, ແນ່ນອນ ພວກເຂົາແມ່ນຈະມີມຸມມອງທີ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບຊີວິດ, ໃຊ້ຊີວິດທີ່ໄດ້ຮັບການອວຍພອນ ແລະ ການຊີ້ນຳຈາກພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ຍ່າງຢູ່ໃນແສງສະຫວ່າງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ຮູ້ຈັກສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ໄດ້ຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງພຣະອົງ ແລະ ກາຍເປັນພະຍານໃຫ້ແກ່ການກະທຳອັນໜ້າອັດສະຈັນຂອງພຣະອົງ ແລະ ເປັນພະຍານໃຫ້ແກ່ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງຢ່າງແນ່ນອນ. ບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງເວົ້າ, ຄົນເຊັ່ນນັ້ນ ຈະເປັນທີ່ຮັກ ແລະ ທີ່ຍອມຮັບຈາກພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຢ່າງແນ່ນອນ ແລະ ມີພຽງຄົນເຊັ່ນນີ້ເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດມີທັດສະນະທີ່ສະຫງົບຕໍ່ຄວາມຕາຍໄດ້ ແລະ ຍິນດີຮັບເອົາຊ່ວງເວລາສຸດທ້າຍຂອງຊີວິດດ້ວຍຄວາມສຸກ. ບຸກຄົນທີ່ມີທັດສະນະຄະຕິແບບນີ້ຕໍ່ຄວາມຕາຍແມ່ນໂຢບ. ໂຢບຢູ່ໃນຖານະທີ່ຍອມຮັບຊ່ວງເວລາສຸດທ້າຍຂອງຊີວິດຢ່າງມີຄວາມສຸກ ແລະ ເມື່ອໄດ້ນຳເອົາການເດີນທາງແຫ່ງຊີວິດຂອງລາວໄປສູ່ຈຸດສຸດທ້າຍຢ່າງລາບລື້ນ ແລະ ສຳເລັດພາລະກິດໃນຊີວິດຂອງລາວ, ລາວຈຶ່ງໄດ້ກັບຄືນໄປຢູ່ຂ້າງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 132)

ການສະແຫວງຫາຂອງໂຢບ ແລະ ການໄດ້ຮັບຊີວິດເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍໄດ້ຢ່າງສະຫງົບ

ໃນພຣະຄຳພີໄດ້ຂຽນໄວ້ກ່ຽວກັບໂຢບວ່າ: “ແລ້ວໂຢບກໍຕາຍໄປ ໂດຍແກ່ເຖົ້າທີ່ມີອາຍຸຍືນທີ່ສຸດ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍຊີວິດຊີວາ” (ໂຢບ 42:17). ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າເມື່ອໂຢບຕາຍໄປ, ເພິ່ນບໍ່ໄດ້ເສຍໃຈ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກເຈັບປວດ ແຕ່ຈາກໂລກນີ້ໄປໂດຍທຳມະຊາດ. ດັ່ງທີ່ທຸກຄົນຮູ້, ໂຢບແມ່ນບຸລຸດຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍໃນໄລຍະທີ່ເພິ່ນມີຊີວິດຢູ່. ການກະທຳຂອງເພິ່ນໄດ້ຮັບການຍ້ອງຍໍຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນທີ່ຈົດຈຳຂອງຄົນອື່ນໆ ແລະ ອາດເວົ້າໄດ້ວ່າຊີວິດຂອງເພິ່ນມີຄຸນຄ່າ ແລະ ມີຄວາມໝາຍຄວາມສຳຄັນທີ່ເໜືອກວ່າຄົນອື່ນໆທັງໝົດ. ໂຢບໄດ້ຮັບພອນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຖືກພຣະອົງເອີ້ນວ່າເປັນຜູ້ຊອບທຳຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ເພິ່ນຍັງໄດ້ຖືກພຣະເຈົ້າລອງໃຈ ແລະ ຖືກທົດສອບໂດຍຊາຕານອີກດ້ວຍ. ເພິ່ນຢືນຢັດເປັນພະຍານໃຫ້ພຣະເຈົ້າ ແລະ ສົມຄວນແລ້ວທີ່ຖືກພຣະອົງເອີ້ນວ່າເປັນຜູ້ຊອບທຳ. ໃນຫຼາຍທົດສະວັດຫຼັງຈາກທີ່ເພິ່ນໄດ້ຖືກລອງໃຈໂດຍພຣະເຈົ້າ, ເພິ່ນໄດ້ໃຊ້ຊີວິດທີ່ມີຄ່າ, ມີຄວາມໝາຍ, ລຽບງ່າຍ ແລະ ສະຫງົບສຸກຫຼາຍກວ່າເກົ່າ. ຍ້ອນການກະທຳອັນຊອບທຳຂອງເພິ່ນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ລອງໃຈເພິ່ນ ແລະ ຍ້ອນການກະທຳອັນຊອບທຳຂອງເພິ່ນ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ສະເດັດມາຫາເພິ່ນ ແລະ ເວົ້າກັບເພິ່ນໂດຍກົງ. ດັ່ງນັ້ນ, ໃນໄລຍະຫຼາຍປີ ຫຼັງຈາກທີ່ເພິ່ນຖືກລອງໃຈ, ໂຢບເຂົ້າໃຈ ແລະ ເຫັນຄຸນຄ່າຂອງຊີວິດຢ່າງໜັກແໜ້ນຫຼາຍຂຶ້ນ, ມີຄວາມເຂົ້າໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຫຼາຍຂຶ້ນ ແລະ ມີຄວາມຮູ້ທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ແນ່ນອນຫຼາຍຂຶ້ນກ່ຽວກັບວິທີການທີ່ພຣະຜູ້ຊົງສ້າງປະທານ ແລະ ຖອນຄືນພອນຂອງພຣະອົງ. ໃນໜັງສືຂອງໂຢບບັນທຶກໄວ້ວ່າ ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາໄດ້ປະທານພອນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ກວ່າທີ່ພຣະອົງເຄີຍປະທານໃຫ້ແກ່ໂຢບ, ໃຫ້ໂຢບຢູ່ໃນຖານະທີ່ດີກວ່າເພື່ອຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍຢ່າງສະຫງົບ. ດັ່ງນັ້ນ ເມື່ອໂຢບເຖົ້າແກ່ລົງ ແລະ ຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍ, ແນ່ນອນວ່າເພິ່ນບໍ່ມີຄວາມກັງວົນຫຍັງຕໍ່ຊັບສົມບັດຂອງເພິ່ນ. ເພິ່ນບໍ່ມີຄວາມກັງວົນ, ບໍ່ມີຫຍັງຕ້ອງເສຍໃຈ ແລະ ແນ່ນອນວ່າເພິ່ນບໍ່ໄດ້ຢ້ານຕາຍ ຍ້ອນວ່າເພິ່ນໄດ້ໃຊ້ຊີວິດທັງໝົດຂອງເພິ່ນຍ່າງບົນເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ. ບໍ່ມີເຫດຜົນຫຍັງທີ່ເພິ່ນຕ້ອງກັງວົນກ່ຽວກັບຈຸດຈົບຂອງຕົວເອງ. ປັດຈຸບັນນີ້ ມີຈັກຄົນທີ່ສາມາດປະຕິບັດໃນທຸກເສັ້ນທາງທີ່ໂຢບໄດ້ປະຕິບັດເມື່ອເຂົາຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍຂອງເຂົາເອງ? ເປັນຫຍັງຈິ່ງບໍ່ມີໃຜສາມາດຮັກສາຈຸດຢືນດ້ານພາຍນອກຢ່າງລຽບງ່າຍນີ້ໄດ້? ມີພຽງເຫດຜົນດຽວຄື: ໂຢບໃຊ້ຊີວິດຂອງເພິ່ນໃນການສະແຫວງຫາຄວາມເຊື່ອສ່ວນຕົວ, ການຮັບຮູ້ ແລະ ການຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ດ້ວຍຄວາມເຊື່ອ, ການຮັບຮູ້ ແລະ ການຍອມຮັບນີ້ທີ່ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນກ້າວຜ່ານຊ່ວງເວລາທີ່ສຳຄັນໃນຊີວິດ, ໃຊ້ຊີວິດບັ້ນປາຍຂອງເພິ່ນ ແລະ ຜະເຊີນກັບຊ່ວງເວລາສຸດທ້າຍແຫ່ງຊີວິດຂອງເພິ່ນ. ບໍ່ວ່າໂຢບປະສົບກັບສິ່ງໃດ, ການສະແຫວງຫາ ແລະ ເປົ້າໝາຍໃນຊີວິດຂອງເພິ່ນນັ້ນບໍ່ເຈັບປວດ ແຕ່ກັບມີຄວາມສຸກ. ເພິ່ນມີຄວາມສຸກ ບໍ່ແມ່ນຍ້ອນພອນຕ່າງໆ ແລະ ຄຳຍ້ອງຍໍທີ່ພຣະຜູ້ຊົງສ້າງປະທານໃຫ້ເພິ່ນເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ສຳຄັນຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນແມ່ນຍ້ອນການສະແຫວງຫາ ແລະ ເປົ້າໝາຍຊີວິດຂອງເພິ່ນ, ຍ້ອນຄວາມຮູ້ທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງທີ່ເພິ່ນໄດ້ຮັບຜ່ານການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຫຼາຍໄປກວ່ານັ້ນແມ່ນຍ້ອນປະສົບການສ່ວນຕົວຂອງເພິ່ນ ເຊິ່ງຢູ່ພາຍໃຕ້ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ພາຍໃຕ້ການກະທຳອັນມະຫັດສະຈັນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມອ່ອນໂຍນ ແຕ່ເປັນປະສົບການ ແລະ ຄວາມຊົງຈຳທີ່ບໍ່ມີວັນລືມຂອງມະນຸດ ແລະ ການຢູ່ຮ່ວມກັນຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມໃກ້ຊິດ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈເຊິ່ງກັນແລະກັນ. ໂຢບມີຄວາມສຸກຍ້ອນຄວາມສະດວກສະບາຍ ແລະ ຄວາມມ່ວນຊື່ນທີ່ມາຈາກການຮູ້ຈັກຄວາມປະສົງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ຍ້ອນຄວາມເຄົາລົບທີ່ເກີດຂຶ້ນຫຼັງຈາກທີ່ເຫັນວ່າພຣະອົງນັ້ນຍິ່ງໃຫຍ່, ມະຫັດສະຈັນ, ນ່າຮັກ ແລະ ສັດຊື່. ໂຢບສາມາດຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍໄດ້ໂດຍບໍ່ມີການທົນທຸກທໍລະມານໃດໆ ຍ້ອນເພິ່ນຮູ້ວ່າການຕາຍ ແມ່ນການໄດ້ກັບຄືນໄປຢູ່ຂ້າງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ແມ່ນການສະແຫວງຫາ ແລະ ການໄດ້ຮັບໃນຊີວິດຂອງເພິ່ນທີ່ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍໄດ້ຢ່າງສະຫງົບ, ເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຜະເຊີນກັບໂອກາດຂອງພຣະຜູ້ສ້າງທີ່ຈະເອົາຊີວິດຂອງເພິ່ນຄືນໄປຢ່າງສະຫງົບ, ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ຍັງເຮັດໃຫ້ເພິ່ນຢືນຢ່າງບໍລິສຸດໃຈ ແລະ ເປັນອິດສະຫຼະຈາກການດູແລຕໍ່ໜ້າພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ຄົນປັດຈະບັນນີ້ສາມາດໄດ້ຮັບຄວາມສຸກແບບໂຢບໄດ້ບໍ? ພວກເຈົ້າມີເງື່ອນໄຂທີ່ຈຳເປັນຕ້ອງເຮັດເຊັ່ນນັ້ນບໍ? ເນື່ອງຈາກວ່າຄົນໃນປັດຈຸບັນນີ້ມີເງື່ອນໄຂເຫຼົ່ານີ້, ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈິ່ງບໍ່ສາມາດດຳລົງຊີວິດຢ່າງມີຄວາມສຸກແບບໂຢບໄດ້? ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈິ່ງບໍ່ສາມາດຫຼົບໜີຄວາມທຸກທໍລະມານແຫ່ງຄວາມຢ້ານຕາຍໄດ້? ເມື່ອຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍ, ບາງຄົນຍ່ຽວແຕກໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ; ສ່ວນຄົນອື່ນໆກໍຕົວສັ່ນ, ເປັນລົມ, ພາກັນໂຈມຕີຕໍ່ສະຫວັນ ແລະ ມະນຸດຄືກັນ; ບາງຄົນເຖິງຂັ້ນສະອື້ນຮ້ອງໄຫ້. ແນ່ນອນວ່າ ນີ້ບໍ່ແມ່ນປະຕິກິລິຍາໂດຍທຳມະຊາດທີ່ເກີດຂຶ້ນທັນທີເມື່ອຄວາມຕາຍໃກ້ເຂົ້າມາ. ຄົນປະພຶດຕົນໃນຮູບແບບທີ່ໜ້າອັບອາຍເຫຼົ່ານີ້ ຕົ້ນຕໍແລ້ວແມ່ນຍ້ອນວ່າ ຢູ່ໃນສ່ວນເລິກຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ ພວກເຂົາຢ້ານຕາຍ, ຍ້ອນພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມຮູ້ທີ່ຊັດເຈນ ແລະ ເຫັນຄຸນຄ່າອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະອົງ, ແຮງໄກທີ່ຈະຍອມຮັບພວກມັນຢ່າງແທ້ຈິງ. ຄົນມີປະຕິກິລິຍາໃນລັກສະນະນີ້ກໍຍ້ອນວ່າພວກເຂົາບໍ່ຕ້ອງການຫຍັງ ແຕ່ຕ້ອງການຈັດແຈງ ແລະ ປົກຄອງທຸກສິ່ງດ້ວຍຕົວເອງ, ຄວບຄຸມໂຊກຊະຕາ, ຊີວິດ ແລະ ຄວາມຕາຍຂອງຕົວເອງ. ເພາະສະນັ້ນ, ຈິ່ງບໍ່ແປກໃຈເລີຍວ່າ ເປັນຫຍັງຄົນຈິ່ງບໍ່ສາມາດຫຼຸດພົ້ນຈາກຄວາມຢ້ານຕາຍນີ້ໄດ້.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 133)

ການຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງເທົ່ານັ້ນ ຜູ້ຄົນຈິງສາມາດກັບຄືນມາຢູ່ຂ້າງພຣະອົງໄດ້

ເມື່ອຄົນບໍ່ມີຄວາມຮູ້ທີ່ຊັດເຈນ ແລະ ປະສົບການກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະອົງ, ຄວາມຮູ້ຂອງເຂົາກ່ຽວກັບໂຊກຊະຕາ ແລະ ຄວາມຕາຍກໍຈະບໍ່ເຊື່ອມໂຍງກັນຢ່າງແນ່ນອນ. ຄົນບໍ່ສາມາດເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າ ທຸກສິ່ງຢູ່ໃນມືຂອງພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ຮັບຮູ້ວ່າທຸກສິ່ງຢູ່ໃຕ້ການຄວບຄຸມ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ຮັບຮູ້ວ່າມະນຸດບໍ່ສາມາດອອກຈາກ ຫຼື ຫຼົບໜີຈາກອຳນາດອະທິປະໄຕດັ່ງກ່າວໄດ້. ດ້ວຍເຫດນີ້, ເມື່ອຮອດເວລາທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍ, ບໍ່ມີທີ່ສິ້ນສຸດສຳລັບຄຳເວົ້າສຸດທ້າຍ, ຄວາມກັງວົນ ແລະ ຄວາມເສຍໃຈຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາຖືກຊັ່ງຊາດ້ວຍຄວາມຄິດຕ່າງໆນາໆ, ມີຄວາມຝືນໃຈຫຼາຍ, ມີຄວາມສັບສົນຫຼາຍ. ນີ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຢ້ານຕາຍ. ສຳລັບທຸກຄົນທີ່ເກີດມາໃນໂລກນີ້, ການເກີດນັ້ນຈຳເປັນ ແລະ ຄວາມຕາຍກໍຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້; ບໍ່ມີໃຜຢູ່ເໜືອກົດແຫ່ງກໍານີ້ໄດ້. ຖ້າຜູ້ໃດປາຖະໜາທີ່ຈະຈາກໂລກນີ້ໄປໂດຍບໍ່ເຈັບປວດ, ຖ້າຜູ້ໃດຢາກຈະຜະເຊີນກັບຊ່ວງເວລາສຸດທ້າຍຂອງຊີວິດໂດຍບໍ່ມີການລັງເລໃຈ ຫຼື ຄວາມກັງວົນ, ມີທາງດຽວຄືບໍ່ຕ້ອງເສຍໃຈ. ວິທີດຽວທີ່ຈະຈາກໄປໂດຍບໍ່ເສຍໃຈຄື ຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ຮູ້ຈັກສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ຍອມຮັບພວກມັນ. ມີພຽງວິທີນີ້ເທົ່ານັ້ນ ຜູ້ຄົນຈິ່ງສາມາດຢືນຢູ່ຫ່າງຈາກຄວາມຂັດແຍ້ງຂອງມະນຸດ, ຈາກຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຈາກການຕົກເປັນທາດຂອງຊາຕານ ແລະ ມີພຽງວິທີນີ້ເທົ່ານັ້ນ ຜູ້ຄົນຈິ່ງສາມາດໃຊ້ຊີວິດແບບໂຢບໄດ້, ໄດ້ຮັບການຊີ້ນຳ ແລະ ອວຍພອນຈາກພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ຊີວິດທີ່ເປັນອິດສະຫຼະ ແລະ ມີເສລີພາບ, ຊີວິດທີ່ມີຄຸນຄ່າ ແລະ ມີຄວາມໝາຍ, ຊີວິດທີ່ຊີ່ສັດ ແລະ ເປີດໃຈ. ມີພຽງວິທີນີ້ເທົ່ານັ້ນ ຜູ້ຄົນຈິ່ງສາມາດຍອມຮັບການທົດລອງ ແລະ ການລົງໂທດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້ຄືກັບໂຢບ. ມີພຽງວິທີນີ້ເທົ່ານັ້ນ ຜູ້ຄົນຈິ່ງສາມາດນະມັດສະການພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້ຕະຫຼອດຊີວິດຂອງເຂົາ ແລະ ໄດ້ຮັບການຍ້ອງຍໍຂອງພຣະອົງ ຄືກັນກັບໂຢບໄດ້ຮັບ ແລະ ໄດ້ຍິນສຽງຂອງພຣະອົງ ແລະ ເຫັນພຣະອົງປະຈັກມາ. ມີພຽງວິທີນີ້ເທົ່ານັ້ນ ຜູ້ຄົນຈິ່ງສາມາດມີຊີວິດ ແລະ ຕາຍຢ່າງມີຄວາມສຸກຄືກັບໂຢບ ໂດຍບໍ່ມີຄວາມເຈັບປວດ, ບໍ່ມີຄວາມກັງວົນ, ບໍ່ເສຍໃຈ. ມີພຽງວິທີນີ້ເທົ່ານັ້ນ ຜູ້ຄົນຈິ່ງສາມາດດຳລົງຢູ່ໃນແສງສະຫວ່າງຄືກັບໂຢບ ແລະ ຜ່ານທຸກຊ່ວງເວລາຊີວິດຂອງທຸກຄົນໃນແສງສະຫວ່າງ, ສໍາເລັດການເດີນທາງໃນແສງສະຫວ່າງຢ່າງລາບລື້ນ, ປະຕິບັດພາລະກິດຢ່າງສົມບູນ ເພື່ອປະສົບ, ຮຽນຮູ້ ແລະ ຮູ້ຈັກອໍານາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໃນຖານະສິ່ງທີ່ຖືກສ້າງ ແລະ ຕາຍໄປໃນແສງສະຫວ່າງ ແລະ ຢືນຢູ່ຄຽງຂ້າງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຕະຫຼອດໄປໃນນາມມະນຸດທີ່ຖືກສ້າງ ແລະ ໄດ້ຮັບຄຳສັນລະເສີນຈາກພຣະອົງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 134)

ຢ່າພາດໂອກາດທີ່ຈະຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ

ສອງສາມທົດສະວັດທີ່ປະກອບໃນຊີວິດມະນຸດນັ້ນບໍ່ຍາວ ແລະ ກໍບໍ່ສັ້ນ. ຊາວປີລະຫວ່າງການເກີດ ແລະ ການເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຜ່ານໄປໃນຊົ່ວພິບຕາ ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າໃນຈຸດນີ້ຖືວ່າຜູ້ຄົນໄດ້ເປັນຜູ້ໃຫຍ່ແລ້ວ, ຄົນໃນກຸ່ມອາຍຸນີ້ບໍ່ຮູ້ຫຍັງເລີຍກ່ຽວກັບຊີວິດມະນຸດ ແລະ ໂຊກຊະຕາມະນຸດ. ເມື່ອພວກເຂົາມີປະສົບການຫຼາຍຂຶ້ນ, ພວກເຂົາຈຶ່ງຄ່ອຍໆກ້າວເຂົ້າສູ່ໄວກາງຄົນ. ຄົນໃນໄວສາມສິບ ແລະ ສີ່ສິບປີໄດ້ຮັບປະສົບການຊີວິດ ແລະ ໂຊກຊະຕາໃໝ່ໆ ແຕ່ຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຍັງເລື່ອນລອຍຢູ່. ຈົນຮອດອາຍຸສີ່ສິບປີທີ່ບາງຄົນເລີ່ມເຂົ້າໃຈມະນຸດ ແລະ ໂລກຈັກກະວານທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຊົງສ້າງ ແລະ ເຂົ້າໃຈວ່າແມ່ນຫຍັງຄືຊີວິດມະນຸດ, ເຂົ້າໃຈວ່າ ແມ່ນຫຍັງຄືໂຊກຊະຕາມະນຸດ. ບາງຄົນ ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາເປັນຜູ້ຕິດຕາມຂອງພຣະເຈົ້າມາເປັນເວລາດົນນານແລ້ວ ແລະ ຕອນນີ້ກໍເຂົ້າສູ່ໄວກາງຄົນແລ້ວ ແຕ່ກໍຍັງບໍ່ສາມາດມີຄວາມຮູ້ ແລະ ສາມາດນິຍາມກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້ຢ່າງຖືກຕ້ອງ, ແລ້ວແຮງໄກທີ່ຈະຍອມຮັບຢ່າງແທ້ຈິງ. ບາງຄົນບໍ່ສົນໃຈຫຍັງ ນອກຈາກການສະແຫວງຫາທີ່ຈະໄດ້ຮັບພອນ ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າພວກເຂົາມີຊີວິດຢູ່ມາເປັນເວລາຫຼາຍປີແລ້ວ ພວກເຂົາກໍບໍ່ຮູ້ ຫຼື ບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງແຫ່ງອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ ແລະ ບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດແມ່ນແຕ່ບາດກ້າວດຽວກ່ຽວກັບບົດຮຽນຕົວຈິງແຫ່ງການຍອມຮັບເອົາການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ຄົນເຊັ່ນນີ້ເປັນຄົນໂງ່ຕະຫຼອດໄປ ແລະ ຊີວິດຂອງພວກເຂົາກໍຢູ່ໄປຢ່າງໄຮ້ຄ່າ.

ຖ້າຊ່ວງເວລາຂອງຊີວິດມະນຸດຖືກແບ່ງຕາມລະດັບປະສົບການຊີວິດ ແລະ ຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບໂຊກຊະຕາມະນຸດ, ພວກມັນສາມາດແຍກອອກເປັນສາມໄລຍະ. ໄລຍະທີໜຶ່ງແມ່ນໄວໜຸ່ມ ເຊິ່ງແມ່ນປີລະຫວ່າງການເກີດ ແລະ ໄວກາງຄົນ ຫຼື ແຕ່ເກີດຈົນຮອດອາຍຸສາມສິບປີ. ໄລຍະທີສອງແມ່ນຄວາມເປັນຜູ້ໃຫຍ່, ແຕ່ໄວກາງຄົນຈົນຮອດໄວເຖົ້າ ຫຼື ແຕ່ອາຍຸສາມສິບຈົນຮອດຫົກສິບປີ. ໄລຍະທີສາມແມ່ນຊ່ວງເວລາຂອງການເປັນຜູ້ໃຫຍ່ ເຊິ່ງເລີ່ມຕົ້ນເຂົ້າສູ່ໄວຊະລາ, ເລີ່ມແຕ່ອາຍຸຫົກສິບປີຈົນກວ່າຄົນນັ້ນຈະຈາກໂລກນີ້ໄປ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງວ່າ ແຕ່ເກີດຈົນຮອດໄວກາງຄົນ, ຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບໂຊກຊະຕາ ແລະ ຊີວິດຂອງຄົນສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນມີຂີດຈຳກັດຢູ່ທີ່ການຮຽນແບບຄວາມຄິດຂອງຄົນອື່ນ ແລະ ເກືອບວ່າບໍ່ມີແກ່ນສານແທ້ຈິງ ແລະ ເປັນຈິງເລີຍ. ໃນໄລຍະນີ້, ທັດສະນະກ່ຽວກັບຊີວິດຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ວິທີທີ່ຜູ້ຄົນສ້າງເສັ້ນທາງຂອງຕົວເອງຢູ່ໃນໂລກແມ່ນຂ້ອນຂ້າງໃນຮູບແບບຜິວເຜີນ ແລະ ໄຮ້ດຽງສາ. ນີ້ແມ່ນຊ່ວງເວລາເຍົາໄວຂອງຜູ້ຄົນ. ຫຼັງຈາກທີ່ຜູ້ຄົນໄດ້ຊີມລົດຊາດຄວາມສຸກ ແລະ ຄວາມໂສກເສົ້າທັງໝົດຂອງຊີວິດເທົ່ານັ້ນ ເຂົາຈິ່ງຈະໄດ້ຮັບຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບໂຊກຊະຕາ ແລະ ໃນທີ່ສຸດ ສ່ວນເລິກໆໃນຫົວໃຈຂອງເຂົາກໍຈະຄ່ອຍໆເຫັນຄຸນຄ່າຄວາມບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງຂອງໂຊກຊະຕາ ແລະ ເຂົ້າໃຈວ່າ ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດຢ່າງແທ້ຈິງ. ນີ້ແມ່ນຊ່ວງເວລາແຫ່ງຄວາມເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຂອງຜູ້ຄົນ. ຜູ້ຄົນເຂົ້າສູ່ໄລຍະຄວາມເປັນຜູ້ໃຫຍ່ຂອງຕົນເມື່ອພວກເຂົາໄດ້ເຊົາຝືນໂຊກຊະຕາ ແລະ ເມື່ອພວກເຂົາບໍ່ຕ້ອງການທີ່ຈະຖືກລາກເຂົ້າໄປສູ່ການຜິດຖຽງກັນອີກຕໍ່ໄປ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ຮູ້ຊະຕາກຳຊີວິດຂອງຕົນ, ຍອມຮັບຄວາມປະສົງແຫ່ງສະຫວັນ, ສະຫຼຸບຄວາມສຳເລັດ ແລະ ຂໍ້ຜິດພາດໃນຊີວິດຂອງຕົນເອງ ແລະ ຄອງຖ້າການພິພາກສາຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຕໍ່ຊີວິດຂອງພວກເຂົາ. ພິຈາລະນາປະສົບການ ແລະ ການຄອບຄອງຕ່າງໆທີ່ຄົນໄດ້ຮັບໃນຊ່ວງສາມໄລຍະນີ້, ພາຍໃຕ້ສະຖານະພາບປົກກະຕິ ປ່ອງຢ້ຽມແຫ່ງໂອກາດທີ່ຈະຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງຜູ້ຄົນນັ້ນບໍ່ໄດ້ກວ້າງປານໃດ. ຖ້າຜູ້ຄົນມີຊີວິດຢູ່ຮອດຫົກສິບປີ ເຂົາມີເວລາພຽງແຕ່ສາມສິບປີ ຫຼື ປະມານນັ້ນເພື່ອຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ; ຖ້າຜູ້ຄົນຕ້ອງການເວລາຍາວກວ່ານັ້ນ, ມີທາງດຽວກໍຄືຜູ້ຄົນຕ້ອງມີຊີວິດຍືນຍາວພໍສົມຄວນ ແລະ ຖ້າຜູ້ຄົນສາມາດຢູ່ໄດ້ຮອດສັດຕະວັດໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈິ່ງເວົ້າວ່າ, ອີງຕາມກົດເກນທົ່ວໄປແຫ່ງການດຳລົງຢູ່ຂອງມະນຸດ, ເຖິງແມ່ນວ່າມັນເປັນຂະບວນການທີ່ຍາວນານເລີ່ມຈາກເວລາຜູ້ຄົນຜະເຊີນກັບການຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າຈົນຮອດເວລາທີ່ເຂົາສາມາດຮັບຮູ້ຄວາມຈິງແຫ່ງອຳນາດອະທິປະໄຕນັ້ນ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນຈົນເຖິງຈຸດທີ່ຜູ້ຄົນສາມາດຍອມຮັບມັນໄດ້, ແທ້ຈິງແລ້ວ ຖ້າພວກເຂົານັບຈຳນວນປີ ແມ່ນບໍ່ເກີນສາມສິບ ຫຼື ສີ່ສິບປີໃນຊ່ວງເວລາທີ່ພວກເຂົາມີໂອກາດທີ່ຈະໄດ້ຮັບລາງວັນເຫຼົ່ານີ້. ຜູ້ຄົນມັກຈະຫຼົງໄຫຼກັບຄວາມປາດຖະໜາ ແລະ ຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງຕົນໃນການຮັບພອນສະເໝີ ດັ່ງນັ້ນພວກເຂົາຈິ່ງບໍ່ສາມາດແຍກແຍະວ່າທາດແທ້ຊີວິດມະນຸດຢືນຢູ່ຈຸດໃດ ແລະ ບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມສຳຄັນໃນການຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ຄົນເຊັ່ນນັ້ນບໍ່ຖະໜຸຖະໜອມໂອກາດອັນລ້ຳຄ່ານີ້ເພື່ອເຂົ້າສູ່ໂລກມະນຸດ ເພື່ອປະສົບກັບຊີວິດມະນຸດ ແລະ ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ, ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ຮັບຮູ້ວ່າມັນລ້ຳຄ່າພຽງໃດສຳລັບສິ່ງມີຊີວິດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນທີ່ຈະໄດ້ຮັບການຊີ້ນຳສ່ວນຕົວຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ. ດັ່ງນັ້ນ ເຮົາຈິ່ງເວົ້າວ່າ ບັນດາຜູ້ທີ່ຢາກໃຫ້ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າຈົບລົງໂດຍໄວ, ຜູ້ທີ່ປາດຖະໜາໃຫ້ພຣະເຈົ້າຈັດແຈງຈຸດຈົບຂອງມະນຸດໄວເທົ່າທີ່ຈະໄວໄດ້ ເພື່ອວ່າພວກເຂົາອາດຈະໄດ້ເຫັນຕົວຕົນທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະອົງທັນທີ ແລະ ໄດ້ຮັບພອນໄວເທົ່າທີ່ຈະໄວໄດ້. ພວກເຂົາມີຄວາມຜິດແຫ່ງການບໍ່ເຊື່ອຟັງທີ່ຮ້າຍແຮງທີ່ສຸດ ແລະ ພວກເຂົາຍັງເປັນຄົນໂງ່ຈ້າທີ່ສຸດອີກດ້ວຍ. ໃນຂະນະດຽວກັນ, ບັນດາຄົນສະຫຼາດ, ບັນດາຜູ້ທີ່ມີຄວາມສະຫຼາດຫຼັກແຫຼມທາງແນວຄິດ ແມ່ນພາກັນປາດຖະໜາຢາກເຂົ້າໃຈໂອກາດທີ່ເປັນເອກະລັກນີ້ ເພື່ອຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໃນຊ່ວງເວລາທີ່ຈຳກັດຂອງພວກເຂົາ. ຄວາມປາດຖະໜາທີ່ແຕກຕ່າງກັນທັງສອງນີ້ເຜີຍໃຫ້ເຫັນສອງມຸມມອງ ແລະ ການສະແຫວງຫາທີ່ແຕກຕ່າງກັນຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ: ບັນດາຜູ້ທີ່ສະແຫວງຫາພອນເປັນຄົນເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຄຳນຶງເຖິງຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ເຄີຍສະແຫວງຫາເພື່ອຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ເຄີຍປາດຖະໜາທີ່ຈະຍອມຮັບມັນ, ພຽງແຕ່ຢາກມີຊີວິດຕາມໃຈພວກເຂົາ. ພວກເຂົາແມ່ນຄົນເສື່ອມໂຊມທີ່ບໍ່ສົນໃຈຫຍັງ ແລະ ຄົນປະເພດນີ້ແມ່ນຈະຖືກທຳລາຍ. ບັນດາຜູ້ທີ່ສະແຫວງຫາຢາກຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ ສາມາດປ່ອຍວາງຄວາມປາດຖະໜາຂອງຕົນໄດ້, ເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາພະຍາຍາມທີ່ຈະເປັນຄົນປະເພດທີ່ຍອມຮັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນຜູ້ທີ່ປະຕິບັດຕາມຄວາມປາດຖະໜາຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄົນແບບນີ້ດຳລົງຢູ່ໃນແສງສະຫວ່າງ ແລະ ຢູ່ທ່າມກາງພອນຕ່າງໆຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັບການຍົກຍ້ອງຈາກພຣະເຈົ້າຢ່າງແນ່ນອນ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ທາງເລືອກຂອງມະນຸດນັ້ນໄຮ້ປະໂຫຍດ ແລະ ມະນຸດບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນຈະໃຊ້ເວລາດົນປານໃດ. ສຳລັບຜູ້ຄົນ ມັນຈະເປັນການດີກວ່າທີ່ຈະຍອມຢູ່ພາຍໃຕ້ການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງ. ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຍອມຢູ່ໃຕ້ການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ ເຈົ້າຈະເຮັດຫຍັງໄດ້ແດ່? ທ້າຍທີ່ສຸດ ພຣະເຈົ້າຈະປະສົບກັບການສູນເສຍໃດໆບໍ່? ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຍອມຢູ່ໃຕ້ການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ເຈົ້າພະຍາຍາມທີ່ຈະຄວບຄຸມດ້ວຍຕົວເຈົ້າເອງ, ແລ້ວເຈົ້າແມ່ນກຳລັງເລືອກເສັ້ນທາງທີ່ໂງ່ທີ່ສຸດ ແລະ ໃນທີ່ສຸດເຈົ້າຈະເປັນຄົນທີ່ປະສົບກັບການສູນເສຍ. ມີພຽງຜູ້ຄົນຮ່ວມມືກັບພຣະເຈົ້າໄວເທົ່າທີ່ຈະໄວໄດ້ເທົ່ານັ້ນ, ມີພຽງພວກເຂົາເລີ່ມຍອມຮັບການປັ້ນແຕ່ງຂອງພຣະອົງ ແລະ ຮູ້ຈັກສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ເຂົ້າໃຈທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ກະທໍາເພື່ອພວກເຂົາເທົ່ານັ້ນ ພວກເຂົາຈິ່ງຈະມີຄວາມຫວັງ. ມີພຽງວິທີນີ້ເທົ່ານັ້ນ ຊີວິດຂອງພວກເຂົາຈິ່ງຈະບໍ່ໄຮ້ປະໂຫຍດ ແລະ ພວກເຂົາຈະບັນລຸຄວາມລອດພົ້ນ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 135)

ບໍ່ມີໃຜສາມາດປ່ຽນແປງຄວາມຈິງທີ່ວ່າພຣະເຈົ້າມີອຳນາດອະທິປະໄຕເໜືອໂຊກຊະຕານະນຸດໄດ້

ພາຍໃຕ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ທຸກຄົນບໍ່ວ່າ ຫ້າວຫັນ ຫຼື ກຽດຄ້ານແມ່ນຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະອົງ ແລະ ບໍ່ວ່າຄົນໃດໜຶ່ງຈະຕໍ່ສູ້ດິ້ນລົນແນວໃດກໍຕາມໃນຊ່ວງເວລາແຫ່ງຊີວິດຂອງເຂົາ, ບໍ່ວ່າຜູ້ຄົນຈະຍ່າງບົນເສັ້ນທາງຄົດລ້ຽວຈັກເສັ້ນທາງກໍຕາມ, ສຸດທ້າຍແລ້ວ ພວກເຂົາກໍຈະກັບໄປສູ່ວົງໂຄຈອນແຫ່ງໂຊກຊະຕາທີ່ພຣະຜູ້ຊົງສ້າງໄດ້ຂີດໄວ້ໃຫ້ພວກເຂົາ. ນີ້ແມ່ນຄວາມບໍ່ສາມາດເອົາຊະນະໄດ້ແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງ ແລະ ວິທີການທີ່ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງຄວບຄຸມ ແລະ ປົກຄອງຈັກກະວານ. ມັນແມ່ນຄວາມບໍ່ສາມາດກີດກັ້ນໄດ້ນີ້, ຮູບແບບການຄວບຄຸມ ແລະ ການປົກຄອງດັ່ງກ່າວຈຶ່ງເປັນສິ່ງທີ່ຮັບຜິດຊອບຕໍ່ກົດເກນໃນການກຳນົດຊີວິດຂອງທຸກສິ່ງ, ເຮັດໃຫ້ມະນຸດກັບຊາດມາເກີດຊ້ຳແລ້ວຊ້ຳອີກໂດຍບໍ່ມີການແຊກແຊງ, ທີ່ເຮັດໃຫ້ໂລກໝູນວຽນເປັນປົກກະຕິ ແລະ ໝຸນໄປຂ້າງໜ້າມື້ຕໍ່ມື້ ແລະ ປີຕໍ່ປີ. ພວກເຈົ້າໄດ້ເປັນພະຍານຕໍ່ຄວາມຈິງເຫຼົ່ານີ້ທັງໝົດ ແລະ ພວກເຈົ້າເຂົ້າໃຈພວກມັນ ບໍ່ວ່າຈະແບບຜິວເຜີນ ຫຼື ຢ່າງເລິກເຊິ່ງກໍຕາມ ແລະ ຄວາມເລິກແຫ່ງຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງພວກເຈົ້ານັ້ນຂຶ້ນຢູ່ກັບປະສົບການ ແລະ ຄວາມຮູ້ຂອງພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບຄວາມຈິງ ແລະ ຂຶ້ນຢູ່ກັບຄວາມຮູ້ຂອງພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ. ຂຶ້ນຢູ່ກັບວ່າ ເຈົ້າຮູ້ຈັກຄວາມເປັນຈິງແຫ່ງຄວາມຈິງດີປານໃດ, ເຈົ້າໄດ້ປະສົບກັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຫຼາຍປານໃດ, ເຈົ້າຮູ້ຈັກແກ່ນແທ້ ແລະ ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າດີປານໃດ, ທັງໝົດນີ້ສະແດງເຖິງຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງເຈົ້າກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ ວ່າເຈົ້າເຂົ້າໃຈເລິກເຊິ່ງພຽງໃດ. ການມີຢູ່ຂອງອໍານາດອະທິປະໄຕ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າຂຶ້ນຢູ່ກັບວ່າມະນຸດຊາດຍອມຮັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ຫຼື ບໍ່? ຄວາມຈິງທີ່ວ່າ ພຣະເຈົ້າຄອບຄອງສິດອຳນາດນີ້ ແມ່ນຖືກກຳນົດໂດຍການຍອມຮັບຂອງມະນຸດບໍ່? ບໍ່ວ່າຈະໃນສະຖານະການໃດໆກໍຕາມ ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າກໍຍັງຄົງມີຢູ່. ໃນທຸກສະພາບການ, ພຣະເຈົ້າຊົງກຳນົດ ແລະ ຈັດແຈງໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດທຸກຄົນ ແລະ ທຸກສິ່ງອີງຕາມຄວາມຄິດ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາຂອງພຣະອົງ. ສິ່ງນີ້ຈະບໍ່ປ່ຽນແປງຍ້ອນການປ່ຽນແປງມະນຸດ; ມັນເປັນອິດສະຫຼະຈາກຄວາມປະສົງຂອງມະນຸດ, ບໍ່ສາມາດຖືກປ່ຽນແປງໂດຍການປ່ຽນແປງໃດໆເຊັ່ນ ເວລາ, ອາກາດແລະ ສະພາບພູມີສາດ ເພາະວ່າສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງ. ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະສາມາດຮູ້ຈັກ ແລະ ຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ບໍ່ກໍ່ຕາມ, ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະສາມາດຍອມຮັບມັນໄດ້ ຫຼື ບໍ່ກໍ່ຕາມ ສະພາບການເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງຄວາມເປັນຈິງກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ. ເຊິ່ງເວົ້າໄດ້ວ່າ ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະມີທັດສະນະຄະຕິແນວໃດກໍຕາມຕໍ່ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ ມັນກໍບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງຄວາມຈິງທີ່ວ່າພຣະເຈົ້າມີອຳນາດອະທິປະໄຕເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດ ແລະ ເໜືອທຸກສິ່ງໄດ້. ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າບໍ່ຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ, ພຣະອົງກໍ່ຍັງຄວບຄຸມໂຊກຊະຕາຂອງເຈົ້າຢູ່ດີ; ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າບໍ່ສາມາດຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງໄດ້, ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງກໍ່ຍັງຄົງດຳລົງຢູ່ຄືເກົ່າ. ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຈິງແຫ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດນັ້ນເປັນອິດສະຫຼະຈາກຄວາມປະສົງຂອງມະນຸດ ແລະ ມັນຈະບໍ່ປ່ຽນແປງໂດຍອີງຕາມຄວາມມັກຂອງມະນຸດ ແລະ ເສັ້ນທາງເລືອກຂອງພວກເຂົາ. ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ທົ່ວທຸກບ່ອນ, ທຸກເວລາ ແລະ ທຸກເມື່ອ. ສະຫວັນ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກຈະຜ່ານພົ້ນໄປ ແຕ່ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງຈະບໍ່ມີວັນຜ່ານພົ້ນໄປໄດ້ ຍ້ອນວ່າພຣະອົງເອງແມ່ນພຣະເຈົ້າ, ພຣະອົງຄອບຄອງສິດອຳນາດທີ່ເປັນເອກະລັກ ແລະ ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງບໍ່ໄດ້ຖືກຈຳກັດ ຫຼື ກຳນົດໂດຍຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ຫຼື ສິ່ງຕ່າງໆ ຫຼື ກໍານົດໂດຍອາກາດ ຫຼື ສະພາບພູມີສາດ. ພຣະເຈົ້າຊົງໃຊ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງສະແດງໃຫ້ເຫັນເຖິງລິດທານຸພາບຂອງພຣະອົງ, ສືບຕໍ່ພາລະກິດການຄຸ້ມຄອງດັ່ງທີ່ພຣະອົງເຄີຍປະຕິບັດສະເໝີມາ; ພຣະອົງປົກຄອງທຸກສິ່ງ, ປະທານໃຫ້ທຸກສິ່ງ ແລະ ປັ້ນແຕ່ງທຸກສິ່ງດັ່ງທີ່ພຣະອົງຊົງປະຕິບັດສະເໝີມາ. ບໍ່ມີໃຜສາມາດປ່ຽນແປງສິ່ງນີ້ໄດ້. ມັນແມ່ນຄວາມຈິງ; ມັນຄືຄວາມຈິງທີບໍ່ມີການປ່ຽນແປງມາແຕ່ດົນນານແລ້ວ!

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 136)

ທັດສະນະຄະຕິ ແລະ ການປະຕິບັດທີ່ເໝາະສົມສຳລັບຜູ້ທີ່ປາດຖະໜາຍອມຮັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ

ໃນປັດຈຸບັນນີ້, ມະນຸດຄວນມີທັດສະນະຄະຕິໃດໃນການຮູ້ຈັກ ແລະ ໃຫ້ຄວາມເຄົາລົບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຈິງແຫ່ງອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດ? ນີ້ແມ່ນບັນຫາແທ້ຈິງທີ່ຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າທຸກຄົນ. ເມື່ອຜະເຊີນກັບບັນຫາຊີວິດຈິງ, ເຈົ້າຄວນຮູ້ຈັກ ແລະ ເຂົ້າໃຈສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງແນວໃດ? ເມື່ອເຈົ້າຕ້ອງຜະເຊີນກັບບັນຫາເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ບໍ່ຮູ້ວ່າຈະເຂົ້າໃຈ, ຮັບມື ແລະ ປະສົບກັບມັນແນວໃດ, ເຈົ້າຄວນມີທັດສະນະຄະຕິແບບໃດ ເພື່ອສະແດງເຖິງຄວາມຕັ້ງໃຈໃນການຍອມຮັບ, ຄວາມປາດຖະໜາຍອມຮັບ ແລະ ຄວາມເປັນຈິງແຫ່ງການຍອມຮັບເອົາອຳນາດອະທິປະໄຕ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ? ກ່ອນອື່ນໝົດ ເຈົ້າຕ້ອງຮຽນຮູ້ການລໍຖ້າ; ຈາກນັ້ນ ເຈົ້າຕ້ອງຮຽນຮູ້ໃນການສະແຫວງຫາ; ຫຼັງຈາກນັ້ນ ເຈົ້າຕ້ອງຮຽນຮູ້ໃນການຍອມຮັບ. “ການລໍຖ້າ” ໝາຍເຖິງການລໍຖ້າເວລາຂອງພຣະເຈົ້າ, ການລໍຖ້າຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ພຣະອົງໄດ້ຈັດແຈງໄວ້ໃຫ້ເຈົ້າ, ລໍຖ້າຄວາມປະສົງຂອງພຣະອົງທີ່ຄ່ອຍໆເປີດເຜີຍໃຫ້ແກ່ເຈົ້າ. “ການສະແຫວງຫາ” ໝາຍເຖິງການສັງເກດ ແລະ ການເຂົ້າໃຈຄວາມຕັ້ງໃຈອັນຮອບຄອບຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບເຈົ້າໂດຍຜ່ານຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ພຣະອົງໄດ້ວາງອອກ, ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງຜ່ານສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ເຂົ້າໃຈສິ່ງທີ່ມະນຸດຕ້ອງເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ ແລະ ເສັ້ນທາງທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງຍຶດໝັ້ນ, ເຂົ້າໃຈໃນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການບັນລຸໃນມະນຸດ ແລະ ແມ່ນຫຍັງຄືຜົນສຳເລັດທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການບັນລຸໃນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້. “ການຍອມຮັບ” ແນ່ນອນ ໝາຍເຖິງການຍອມຮັບຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ປັ້ນແຕ່ງ, ຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງ ແລະ ໂດຍຜ່ານສິ່ງນີ້ ມາຮູ້ຈັກວິທີທີ່ພຣະຜູ້ຊົງສ້າງກຳນົດໂຊກຊະຕາມະນຸດ, ວິທີທີ່ພຣະອົງສະໜອງຊີວິດຂອງພຣະອົງໃຫ້ມະນຸດ, ວິທີທີ່ພຣະອົງປະຕິບັດຄວາມຈິງໃນຕົວມະນຸດ. ທຸກສິ່ງທີ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ການຈັດແຈງ ແລະ ພາຍໃຕ້ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນເຊື່ອຟັງກົດເກນທຳມະຊາດ ແລະ ຖ້າເຈົ້າຕັ້ງໃຈປ່ອຍໃຫ້ພຣະເຈົ້າຈັດແຈງ ແລະ ກຳນົດທຸກສິ່ງໃຫ້ເຈົ້າ, ເຈົ້າຄວນຮຽນຮູ້ໃນການລໍຖ້າ, ເຈົ້າຄວນຮຽນຮູ້ຈັກການສະແຫວງຫາ ແລະ ເຈົ້າຄວນຮຽນຮູ້ຈັກການຍອມຮັບ. ນີ້ແມ່ນທັດສະນະຄະຕິທີ່ທຸກຄົນທີ່ຕ້ອງການຍອມຮັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຕ້ອງໄດ້ມີ, ນັ້ນກໍຄື ຄຸນນະພາບພື້ນຖານເຊິ່ງທຸກຄົນທີ່ຕ້ອງການຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າຕ້ອງມີ. ເພື່ອໃຫ້ມີທັດສະນະຄະຕິດັ່ງກ່າວ, ເພື່ອໃຫ້ມີຄຸນນະພາບດັ່ງກ່າວ ເຈົ້າຕ້ອງພະຍາຍາມຫຼາຍຂຶ້ນ. ນີ້ແມ່ນຫົນທາງດຽວທີ່ເຈົ້າສາມາດເຂົ້າສູ່ຄວາມເປັນຈິງຢ່າງແທ້ຈິງໄດ້.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 137)

ການຍອມຮັບພຣະເຈົ້າເປັນນາຍທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງເຈົ້າແມ່ນບາດກ້າວທຳອິດໃນການໄດ້ຮັບຄວາມລອດພົ້ນ

ຄວາມຈິງກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຄວາມຈິງທີ່ທຸກຄົນຕ້ອງຄຳນຶງເຖິງຢ່າງຈິງຈັງ, ຕ້ອງປະສົບ ແລະ ເຂົ້າໃຈດ້ວຍໃຈຂອງພວກເຂົາ ຍ້ອນວ່າ ຄວາມຈິງເຫຼົ່ານີ້ມີຜົນຕໍ່ຊີວິດຂອງທຸກຄົນ; ຕໍ່ອະດີດ, ປັດຈຸບັນ ແລະ ອະນາຄົດຂອງທຸກຄົນ; ຕໍ່ຊ່ວງເວລາທີ່ສຳຄັນໃນຊີວິດທີ່ທຸກຄົນຕ້ອງໄດ້ຜ່ານ; ຕໍ່ຄວາມຮູ້ຂອງມະນຸດກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ທັດສະນະຄະຕິທີ່ພວກເຂົາຄວນມີກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ; ແລະ ແນ່ນອນກ່ຽວກັບຈຸດໝາຍປາຍທາງຂອງທຸກຄົນ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຈຶ່ງຕ້ອງໄດ້ໃຊ້ເວລາຕະຫຼອດຊີວິດເພື່ອຮູ້ຈັກ ແລະ ເຂົ້າໃຈພວກມັນ. ເມື່ອເຈົ້າເບິ່ງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງເຕັມທີ່, ເມື່ອເຈົ້າຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງ, ເຈົ້າຈະຄ່ອຍໆຮັບຮູ້ ແລະ ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງແຫ່ງການມີຢູ່ຂອງສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ. ແຕ່ຖ້າເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຮັບຮູ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ, ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະມີຊີວິດມາດົນນານປານໃດກໍຕາມ ເຈົ້າກໍ່ຈະບໍ່ໄດ້ຮັບເສດສ່ວນຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ. ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຈັກ ແລະ ບໍ່ເຂົ້າໃຈສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ, ເມື່ອເຈົ້າໄປຮອດຈຸດສິ້ນສຸດຂອງເສັ້ນທາງ, ເຖິງແມ່ນວ່າ ເຈົ້າໄດ້ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າມາເປັນເວລາຫຼາຍທົດສະວັດ ເຈົ້າກໍ່ຈະບໍ່ມີຫຍັງສະແດງອອກໃຫ້ເຫັນເຖິງຊີວິດຂອງເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຈະບໍ່ມີຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດໂດຍທຳມະຊາດແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ໜ້າເສົ້າໃຈທີ່ສຸດບໍ? ດັ່ງນັ້ນ, ບໍ່ວ່າໃນຊີວິດເຈົ້າໄດ້ຍ່າງໄປໄກເທົ່າໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າຕອນນີ້ເຈົ້າມີອາຍຸກຈັກປີແລ້ວກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າການເດີນທາງຂອງເຈົ້າອາດຍັງຍາວໄກຫຼາຍພຽງໃດກໍຕາມ, ກ່ອນອື່ນ ເຈົ້າຕ້ອງຮັບຮູ້ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພິຈາລະນາມັນຢ່າງຈິງຈັງ ແລະ ຍອມຮັບຄວາມຈິງທີ່ວ່າ ພຣະເຈົ້າຄືເຈົ້ານາຍທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງເຈົ້າ. ການບັນລຸຄວາມຮູ້ທີ່ຊັດເຈນ ແລະ ຖືກຕ້ອງ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງເຫຼົ່ານີ້ກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດ ແມ່ນບົດຮຽນທີ່ຈຳເປັນສຳລັບທຸກຄົນ; ແມ່ນກຸນແຈສູ່ການຮູ້ຈັກຊີວິດມະນຸດ ແລະ ການບັນລຸຄວາມຈິງ. ນັ້ນຄືຊີວິດແຫ່ງການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ, ເປັນຫຼັກສູດພື້ນຖານແຫ່ງການສຶກສາທີ່ທຸກຄົນຕ້ອງຜະເຊີນໃນແຕ່ລະມື້ ແລະ ບໍ່ມີໃຜສາມາດຫຼີກເວັ້ນໄດ້. ຖ້າບາງຄົນຢາກໃຊ້ທາງລັດເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍນີ້, ເຮົາຂໍບອກເຈົ້າດຽວນີ້ເລີຍວ່າ ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້! ຖ້າເຈົ້າຢາກຫຼົບໜີຈາກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ ນັ້ນແຮງເປັນໄປໄດ້ໜ້ອຍທີ່ສຸດ! ພຣະເຈົ້າແມ່ນພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າດຽວຂອງມະນຸດ, ພຣະເຈົ້າແມ່ນເຈົ້ານາຍອົງດຽວຂອງໂຊກຊະຕາມະນຸດ, ສະນັ້ນ ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ມະນຸດຈະກຳນົດໂຊກຊະຕາຂອງຕົວເອງ, ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ເຂົາຈະກ້າວຂາອອກຈາກສິ່ງນີ້ໄດ້. ບໍ່ວ່າຜູ້ຄົນຈະມີຄວາມສາມາດສູງປານໃດ ເຂົາກໍຈະບໍ່ສາມາດມີອິດທິພົນໄດ້ ແຮງໄກທີ່ຈະສາມາດປັ້ນແຕ່ງ, ຈັດແຈງ, ຄວບຄຸມ ຫຼື ປ່ຽນແປງໂຊກຊະຕາຂອງຄົນອື່ນໄດ້. ມີພຽງພຣະເຈົ້າເອງທີ່ເປັນເອກະລັກເທົ່ານັ້ນ ທີ່ກຳນົດທຸກສິ່ງໃຫ້ກັບມະນຸດ. ຍ້ອນວ່າມີພຽງພຣະອົງທີ່ເປັນເອກະລັກເທົ່ານັ້ນທີ່ມີສິດອຳນາດທີ່ເປັນເອກະລັກທີ່ຄອບຄອງອຳນາດອະທິປະໄຕເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດ. ມີພຽງພຣະຜູ້ຊົງສ້າງເທົ່ານັ້ນທີ່ເປັນເຈົ້ານາຍທີ່ເປັນເອກະລັກຂອງມະນຸດ. ສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຄອບຄອງອຳນາດອະທິປະໄຕ ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ເໜືອມະນຸດຊາດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນມາເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງເໜືອສິ່ງມີຊີວິດທີ່ບໍ່ໄດ້ຖືກສ້າງຂຶ້ນ ເຊິ່ງມະນຸດບໍ່ສາມາດເບິ່ງເຫັນໄດ້, ເໜືອດວງດາວ ແລະ ເໜືອຈັກກະວານ. ນີ້ແມ່ນຄວາມຈິງທີ່ບໍ່ສາມາດໂຕ້ຖຽງໄດ້, ຄວາມຈິງທີ່ມີຢູ່ແທ້ ເຊິ່ງບໍ່ມີໃຜ ຫຼື ສິ່ງໃດສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້. ຖ້າຜູ້ໃດໃນພວກເຈົ້າຍັງບໍ່ພໍໃຈກັບສິ່ງທີ່ເປັນຢູ່, ຖ້າເຈົ້າເຊື່ອວ່າເຈົ້າມີທັກສະພິເສດ ຫຼື ຄວາມສາມາດບາງຢ່າງ ແລະ ຍັງຄິດວ່າ ອາດມີໂອກາດໂຊກດີ ສາມາດປ່ຽນແປງສະຖານະການປັດຈຸບັນຂອງເຈົ້າໄດ້ ຫຼື ບໍ່ດັ່ງນັ້ນກໍ່ສາມາດຫຼົບໜີສິ່ງນີ້ໄດ້; ຖ້າເຈົ້າພະຍາຍາມປ່ຽນແປງໂຊກຊະຕາຂອງເຈົ້າເອງໂດຍໃຊ້ຄວາມພະຍາຍາມຂອງມະນຸດ ແລະ ແຍກຕົວເອງອອກຈາກໝູ່ເພື່ອນຂອງເຈົ້າ ແລະ ໃນທີ່ສຸດກໍມີຊື່ສຽງ ແລະ ມີໂຊກລາບ; ເຮົາຂໍບອກເຈົ້າວ່າ ເຈົ້າກຳລັງສ້າງບັນຫາໃຫ້ກັບເຈົ້າເອງ, ເຈົ້າກຳລັງຂຸດຂຸມຝັງສົບຕົວເອງຢູ່! ວັນໜຶ່ງ ບໍ່ໄວກໍຊ້າ ເຈົ້າຈະຄົ້ນພົບວ່າ ເຈົ້າໄດ້ເລືອກທາງຜິດ ແລະ ຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຈົ້າກໍຈະສູນເປົ່າ. ຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງເຈົ້າ, ຄວາມຕ້ອງການຝືນໂຊກຊະຕາ ຂອງເຈົ້າ ແລະ ການປະພຶດອັນຊົ່ວຊ້າຂອງເຈົ້າເອງຈະນຳພາເຈົ້າໄປສູ່ເສັ້ນທາງທີ່ບໍ່ມີທາງກັບຄືນ ແລະ ຍ້ອນສິ່ງນີ້ເຈົ້າຈະໄດ້ຈ່າຍລາຄາຢ່າງຂົມຂື່ນ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ປັດຈຸບັນນີ້ເຈົ້າຍັງບໍ່ທັນເຫັນຜົນຮ້າຍແຮງທີ່ຈະຕາມມາ ໃນຂະນະທີ່ເຈົ້າສືບຕໍ່ປະສົບ ແລະ ເຫັນຄຸນຄ່າຄວາມຈິງທີ່ວ່າ ພຣະເຈົ້າແມ່ນນາຍຂອງໂຊກຊະຕາມະນຸດຢ່າງເລິກເຊິ່ງຂຶ້ນ ເຈົ້າຈະຄ່ອຍໆຮັບຮູ້ສິ່ງທີ່ເຮົາເວົ້າເຖິງໃນວັນນີ້ ແລະ ຄວາມໝາຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງມັນ. ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະມີຫົວໃຈ ແລະ ຈິດວິນຍານແທ້ຈິງ ຫຼື ບໍ່ກໍຕາມ ແລະ ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະເປັນຄົນທີ່ຮັກຄວາມຈິງ ຫຼື ບໍ່ກໍຕາມ ທຸກສິ່ງແມ່ນຂຶ້ນຢູ່ກັບທັດສະນະຄະຕິທີ່ເຈົ້າມີຕໍ່ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕໍ່ຄວາມຈິງ. ແນ່ນອນ ສິ່ງນີ້ກຳນົດວ່າ ເຈົ້າສາມາດຮູ້ຈັກ ແລະ ເຂົ້າໃຈສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ແທ້ ຫຼື ບໍ່. ຖ້າໃນຊີວິດຂອງເຈົ້າ ເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຮູ້ສຶກເຖິງສິດອຳນາດ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າ, ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ເຈົ້າບໍ່ຍອມຮັບຮູ້ ແລະ ຍອມຮັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າກໍຈະເປັນເປົ້າໝາຍແຫ່ງຄວາມກຽດຊັງ ແລະ ການປະຕິເສດຂອງພຣະເຈົ້າໂດຍບໍ່ຕ້ອງສົງໄສ ຍ້ອນເສັ້ນທາງທີ່ເຈົ້າເດີນ ແລະ ທາງເລືອກທີ່ເຈົ້າເລືອກ. ແຕ່ໃນພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ບັນດາຜູ້ທີ່ສາມາດຍອມຮັບການທົດລອງຂອງພຣະອົງ, ຍອມຮັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງ, ຍອມຮັບສິດອຳນາດຂອງພຣະອົງ ແລະ ໄດ້ຮັບປະສົບການຈິງແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະອົງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ຈະບັນລຸຄວາມຮູ້ກ່ຽວກັບສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະອົງ; ພວກເຂົາຈະໄດ້ກາຍເປັນຜູ້ທີ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ອໍານາດພຣະຜູ້ຊົງສ້າງຢ່າງແທ້ຈິງ. ມີພຽງຄົນແບບນີ້ເທົ່ານັ້ນທີ່ຈະຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນຢ່າງແທ້ຈິງ ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາໄດ້ຮູ້ຈັກອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ, ຍ້ອນວ່າພວກເຂົາໄດ້ຍອມຮັບສິ່ງນີ້, ການເຫັນຄຸນຄ່າຄວາມຈິງກ່ຽວກັບອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອໂຊກຊະຕາມະນຸດ ແລະ ການຍອມຮັບຂອງພວກເຂົານັ້ນແທ້ຈິງ ແລະ ຖືກຕ້ອງ. ເມື່ອພວກເຂົາຜະເຊີນກັບຄວາມຕາຍ, ພວກເຂົາຈະມີຈິດໃຈທີ່ບໍ່ຢ້ານກົວຕໍ່ຄວາມຕາຍຄືກັບໂຢບ ແລະ ຍອມຮັບການປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າໃນທຸກສິ່ງໂດຍບໍ່ມີການເລືອກສ່ວນບຸກຄົນ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມປາດຖະໜາສ່ວນບຸກຄົນແຕ່ຢ່າງໃດ. ມີພຽງບຸກຄົນເຊັ່ນນີ້ເທົ່ານັ້ນທີ່ຈະສາມາດກັບຄືນມາຢູ່ຂ້າງພຣະເຈົ້າໃນນາມຂອງມະນຸດຊາດທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນຢ່າງແທ້ຈິງໄດ້.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ III

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 138)

ຄຳສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາຕໍ່ມະນຸດ

“ແລະ ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວານໍາຊາຍຄົນນັ້ນມາ ແລ້ວວາງລາວໄວ້ໃນສວນເອເດັນເພື່ອຕົບແຕ່ງລາວ ແລະ ເບິ່ງແຍງລາວ. ແລ້ວພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາສັ່ງຫ້າມຊາຍຄົນນັ້ນວ່າ ຈາກຕົ້ນໄມ້ທຸກຕົ້ນທີ່ຢູ່ໃນສວນ ເຈົ້າສາມາດກິນໄດ້ຢ່າງຕາມໃຈຍົກເວັ້ນຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຄວາມຮູ້ຈັກດີ ແລະ ຊົ່ວ, ເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງກິນຈາກຕົ້ນນັ້ນ ຍ້ອນວ່າເມື່ອໃດທີ່ເຈົ້າກິນຈາກຕົ້ນໄມ້ນັ້ນ ເມື່ອນັ້ນເຈົ້າກໍຈະມີຄວາມຕາຍຢ່າງແນ່ນອນ” (ປະຖົມມະການ 2:15-17).

ງູຊັກຊວນແມ່ຍິງ

“ງູເປັນສັດທີ່ມີເລ່ຫຼ່ຽມຫຼາຍກວ່າສັດໂຕອື່ນໆໃນຈຳນວນສັດທີ່ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາໄດ້ສ້າງ ແລະ ມັນໄດ້ເວົ້າກັບຜູ້ຍິງນັ້ນວ່າ ແມ່ນແລ້ວ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວວ່າ ພວກເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ກິນຈາກຕົ້ນໄມ້ທຸກໆຕົ້ນທີ່ຢູ່ໃນສວນບໍ? ແລະ ຜູ້ຍິງກໍກ່າວກັບງູນັ້ນວ່າ ພວກເຮົາສາມາດກິນໝາກໄມ້ຈາກທຸກໆຕົ້ນທີ່ຢູ່ໃນສວນ ນອກຈາກໝາກໄມ້ຂອງຕົ້ນທີ່ຢູ່ກາງສວນ ເຊິ່ງພຣະເຈົ້າໄດ້ເວົ້າວ່າ ພວກເຈົ້າບໍ່ຄວນກິນຈາກຕົ້ນນັ້ນ ຫຼື ຈັບຕ້ອງມັນ ບໍ່ດັ່ງນັ້ນພວກເຈົ້າກໍຈະມີຄວາມຕາຍ ແລະ ງູກໍເວົ້າກັບຜູ້ຍິງນັ້ນວ່າ ພວກເຈົ້າອາດຈະບໍ່ມີຄວາມຕາຍແທ້ດອກ ຍ້ອນພຣະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ເມື່ອໃດທີ່ພວກເຈົ້າກິນຈາກຕົ້ນນັ້ນ ຕາຂອງພວກເຈົ້າກໍຈະສະຫວ່າງຂຶ້ນ ແລະ ພວກເຈົ້າຈະເປັນຄືກັບພຣະເຈົ້າ ທີ່ຮູ້ຈັກຄວາມດີ ແລະ ຄວາມຊົ່ວ” (ປະຖົມມະການ 3:1-5).

ນັ້ນແມ່ນສອງຂໍ້ພຣະທໍາທີ່ຄັດມາຈາກໜັງສືປະຖົມມະການໃນພຣະຄຳພີ. ພວກເຈົ້າທັງໝົດຄຸ້ນເຄີຍກັບສອງຂໍ້ພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ບໍ? ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນໃນຕອນຕົ້ນເມື່ອມະນຸດຊາດຖືກສ້າງຂຶ້ນມາ; ເຫດການເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນເກີດຂຶ້ນແທ້ຈິງ. ກ່ອນອື່ນໝົດ ໃຫ້ພວກເຮົາມາເບິ່ງວ່າ ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາໄດ້ມອບຄຳສັ່ງປະເພດໃດໃຫ້ແກ່ອາດາມ ແລະ ເອວາ; ເນື້ອໃນຂອງຄຳສັ່ງນີ້ສຳຄັນຫຼາຍສຳລັບຫົວຂໍ້ຂອງພວກເຮົາໃນມື້ນີ້. “ແລ້ວພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາສັ່ງຫ້າມຊາຍຄົນນັ້ນວ່າ ຈາກຕົ້ນໄມ້ທຸກຕົ້ນທີ່ຢູ່ໃນສວນ ເຈົ້າສາມາດກິນໄດ້ຢ່າງຕາມໃຈຍົກເວັ້ນຕົ້ນໄມ້ແຫ່ງຄວາມຮູ້ຈັກດີ ແລະ ຊົ່ວ, ເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງກິນຈາກຕົ້ນນັ້ນ ຍ້ອນວ່າເມື່ອໃດທີ່ເຈົ້າກິນຈາກຕົ້ນໄມ້ນັ້ນ ເມື່ອນັ້ນເຈົ້າກໍຈະມີຄວາມຕາຍຢ່າງແນ່ນອນ”. ແມ່ນຫຍັງຄືຄຳສັ່ງທີ່ສໍາຄັນຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ມະນຸດໃນຂໍ້ພຣະທໍາດັ່ງກ່າວນີ້? ກ່ອນອື່ນໝົດ, ພຣະເຈົ້າບອກມະນຸດສິ່ງທີ່ເຂົາສາມາດກິນໄດ້ ເຊັ່ນ: ໝາກໄມ້ຈາກຕົ້ນໄມ້ຫຼາກຫຼາຍຊະນິດ. ບໍ່ມີອັນຕະລາຍ ແລະ ບໍ່ມີພິດ; ທັງໝົດສາມາດກິນໄດ້ ແລະ ກິນໄດ້ຢ່າງສະບາຍຕາມຄວາມປາດຖະໜາຂອງພວກເຂົາ ໂດຍປາສະຈາກຄວາມວິຕົກກັງວົນ ແລະ ຂໍ້ສົງໄສໃດໆ. ນີ້ແມ່ນພາກໜຶ່ງຂອງຄໍາສັ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ. ສ່ວນພາກອື່ນແມ່ນການຕັກເຕືອນ. ໃນການຕັກເຕືອນນີ້ ພຣະເຈົ້າບອກມະນຸດວ່າ ເຂົາຕ້ອງບໍ່ກິນໝາກໄມ້ຈາກຕົ້ນແຫ່ງຄວາມຮູ້ຈັກດີ ແລະ ຊົ່ວນັ້ນ. ແລ້ວຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນຖ້າເຂົາກິນໝາກໄມ້ຈາກຕົ້ນນີ້? ພຣະເຈົ້າໄດ້ບອກມະນຸດວ່າ: ຖ້າເຈົ້າກິນມັນ ເຈົ້າຈະມີຄວາມຕາຍແນ່ນອນ. ພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ກົງໄປກົງມາຫຼືບໍ່? ຖ້າພຣະເຈົ້າບອກສິ່ງນີ້ແກ່ເຈົ້າ ແຕ່ເຈົ້າບໍ່ເຂົ້າໃຈວ່າຍ້ອນຫຍັງ, ແລ້ວເຈົ້າຈະຖືວ່າພຣະທໍາຂອງພຣະອົງເປັນກົດເກນ ຫຼື ຄຳສັ່ງທີ່ຕ້ອງປະຕິບັດຕາມບໍ່? ພຣະທໍາເຫຼົ່ານັ້ນຄວນຖືກປະຕິບັດຕາມ. ແຕ່ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະສາມາດປະຕິບັດຕາມໄດ້ ຫຼື ບໍ່, ພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນແມ່ນຊັດເຈນ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ບອກມະນຸດຢ່າງຈະແຈ້ງແລ້ວວ່າ ສິ່ງໃດທີ່ເຂົາສາມາດກິນໄດ້ ແລະ ສິ່ງໃດທີ່ເຂົາບໍ່ສາມາດກິນໄດ້, ແລ້ວຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນຖ້າເຂົາກິນສິ່ງທີ່ເຂົາບໍ່ສາມາດກິນ. ເຈົ້າໄດ້ເຫັນອຸປະນິໄສອັນໃດແດ່ຂອງພຣະເຈົ້າໃນພຣະທໍາຫຍໍ້ໆເຫຼົ່ານີ້ທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວບໍ່? ພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນແທ້ບໍ? ມີການຫຼອກລວງໃດໆບໍ? ມີຄວາມບໍ່ເປັນຈິງບໍ? ມີການຄຸກຄາມໃດໆບໍ? (ບໍ່.) ພຣະເຈົ້າບອກມະນຸດຢ່າງກົງໄປກົງມາ, ຢ່າງທ່ຽງທຳ ແລະ ຢ່າງຈິງໃຈກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເຂົາສາມາດກິນໄດ້ ແລະ ສິ່ງທີ່ເຂົາບໍ່ສາມາດກິນໄດ້. ພຣະເຈົ້າກ່າວຢ່າງຊັດເຈນ ແລະ ຢ່າງເປີດເຜີຍ. ແລ້ວມີຄວາມໝາຍເລິກລັບໃນພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ບໍ່? ພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ກົງໄປກົງມາບໍ? ຈຳເປັນຕ້ອງຄາດເດົາບໍ? ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງທວາຍ. ຄວາມໝາຍຂອງມັນຊັດເຈນ. ຫຼັງຈາກໄດ້ອ່ານພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ ຜູ້ຄົນຮູ້ສຶກເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບຄວາມໝາຍຂອງມັນ. ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການກ່າວ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕ້ອງການສະແດງອອກມາຈາກໃຈຂອງພຣະອົງ. ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າສະແດງອອກນັ້ນບໍລິສຸດ, ກົງໄປກົງມາ ແລະ ຊັດເຈນ. ບໍ່ມີແຮງຈູງໃຈທີ່ແອບແຝງ ຫຼື ຄວາມໝາຍທີ່ລີ້ລັບ. ພຣະອົງກ່າວກັບມະນຸດໂດຍກົງ, ບອກເຂົາສິ່ງທີ່ເຂົາສາມາກິນໄດ້ ແລະ ສິ່ງທີ່ເຂົາບໍ່ສາມາດກິນໄດ້. ເວົ້າໄດ້ວ່າ, ຜ່ານພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າ ມະນຸດສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າ ຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນໂປ່ງໄສ ແລະ ມີຄວາມເປັນຈິງ. ບໍ່ມີຮ່ອງຮອຍຂອງຄວາມບໍ່ຈິງຢູ່ໃນນີ້; ບໍ່ແມ່ນວ່າພຣະອົງຈະບອກວ່າ ເຈົ້າບໍ່ສາມາດກິນສິ່ງທີ່ກິນໄດ້ ຫຼື ບອກເຈົ້າວ່າ “ກິນໂລດ ແລະ ເບິ່ງວ່າຈະມີຫຍັງເກີດຂຶ້ນ” ກັບສິ່ງທີ່ເຈົ້າບໍ່ສາມາດກິນໄດ້. ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ໝາຍເຖິງສິ່ງນີ້. ສິ່ງໃດກໍຕາມທີ່ພຣະເຈົ້າຄິດໃນໃຈຂອງພຣະອົງແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະອົງກ່າວ. ຖ້າເຮົາເວົ້າວ່າ ພຣະເຈົ້າເປັນຜູ້ບໍລິສຸດ ນັ້ນກໍຍ້ອນວ່າພຣະອົງສະແດງ ແລະ ເປີດເຜີຍພຣະອົງເອງພາຍໃນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ດ້ວຍວິທີນີ້, ເຈົ້າອາດຮູ້ສຶກວ່າເຮົາໄດ້ເຮັດໃຫ້ເປັນເລື່ອງໃຫຍ່ໂດຍບໍ່ມີຫຍັງເລີຍ ຫຼື ວ່າເຮົາໄດ້ລາກດຶງປະເດັນນີ້ອອກໄປໄກເກີນໄປ. ຖ້າເປັນດັ່ງນັ້ນ, ບໍ່ຕ້ອງຫ່ວງ, ພວກເຮົາຍັງບໍ່ຈົບເທື່ອ.

ບັດນີ້ເຮົາມາເວົ້າກ່ຽວກັບ “ງູຊັກຊວນແມ່ຍິງ”. ງູແມ່ນໃຜ? ຊາຕານ. ມັນຫຼິ້ນບົດບາດເປັນຜູ້ທຳລາຍແຜນການຄຸ້ມຄອງຫົກພັນປີຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມັນເປັນບົດບາດທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງໄດ້ກ່າວເຖິງເມື່ອພວກເຮົາສົນທະນາກ່ຽວກັບຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເປັນຫຍັງເຮົາຈິ່ງເວົ້າສິ່ງນີ້? ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຈັກຄວາມຊົ່ວ ແລະ ຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງຊາຕານ, ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຮູ້ທຳມະຊາດຂອງຊາຕານ, ແລ້ວເຈົ້າກໍຈະບໍ່ມີທາງຮັບຮູ້ຄວາມບໍລິສຸດໄດ້ ຫຼື ເຈົ້າສາມາດຮູ້ໄດ້ວ່າຄວາມບໍລິສຸດນັ້ນແມ່ນຫຍັງແທ້. ໃນຄວາມສັບສົນ, ຜູ້ຄົນເຊື່ອວ່າສິ່ງທີ່ຊາຕານເຮັດນັ້ນຖືກຕ້ອງ, ຍ້ອນວ່າ ພວກເຂົາອາໄສຢູ່ໃນນິໄສເສື່ອມຊາມແບບນີ້. ບໍ່ມີການແບ່ງແຍກ, ບໍ່ມີຈຸດປຽບທຽບ ແລ້ວເຈົ້າກໍຈະບໍ່ສາມາດຮູ້ໄດ້ວ່າຄວາມບໍລິສຸດນັ້ນແມ່ນຫຍັງ. ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຊາຕານຈຶ່ງຕ້ອງໄດ້ຖືກກ່າວເຖິງຢູ່ໃນນີ້. ການກ່າວເຖິງດັ່ງກ່າວບໍ່ແມ່ນການເວົ້າວ່າງເປົ່າ. ຜ່ານຄໍາເວົ້າ ແລະ ການກະທໍາຂອງຊາຕານ ພວກເຮົາຈະເຫັນໄດ້ວ່າຊາຕານປະພຶດແນວໃດ, ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມວນມະນຸດເສື່ອມຊາມແນວໃດ ແລະ ແມ່ນຫຍັງຄືທາດແທ້ ແລະ ໜ້າຕາຂອງຊາຕານ. ແລ້ວແມ່ຍິງໄດ້ເວົ້າຫຍັງກັບງູ? ແມ່ຍິງໄດ້ເລົ່າໃຫ້ງູຟັງສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາໄດ້ກ່າວກັບນາງ. ເມື່ອນາງເວົ້າຖ້ອຍຄໍາເຫຼົ່ານີ້, ນາງໄດ້ແນ່ໃຈບໍ່ວ່າສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກ່າວກັບນາງນັ້ນແມ່ນຄວາມຈິງ? ນາງບໍ່ສາມາດຢືນຢັນໄດ້. ໃນຖານະເປັນຄົນທີ່ພວມຖືກສ້າງຂຶ້ນມາໃໝ່, ນາງບໍ່ສາມາດແຍກແຍະຄວາມດີອອກຈາກຄວາມຊົ່ວໄດ້ ຫຼື ນາງມີຄວາມສາມາດຮັບຮູ້ໃນສິ່ງທີ່ຢູ່ອ້ອມຂ້າງໂຕນາງໄດ້. ຕັດສິນຈາກຄຳເວົ້າທີ່ນາງເວົ້າກັບງູ, ໃນໃຈຂອງນາງ, ນາງບໍ່ໄດ້ແນ່ໃຈວ່າພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນຖືກຕ້ອງຫຼືບໍ່; ນີ້ແມ່ນທັດສະນະຄະຕິຂອງນາງ. ດັ່ງນັ້ນ, ເມື່ອງູເຫັນວ່າແມ່ຍິງບໍ່ມີທັດສະນະຄະຕິທີ່ຊັດເຈນຕໍ່ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ມັນຈຶ່ງເວົ້າວ່າ: “ພວກເຈົ້າອາດຈະບໍ່ມີຄວາມຕາຍແທ້ດອກ ຍ້ອນພຣະເຈົ້າຮູ້ວ່າ ເມື່ອໃດທີ່ພວກເຈົ້າກິນຈາກຕົ້ນນັ້ນ ຕາຂອງພວກເຈົ້າກໍຈະສະຫວ່າງຂຶ້ນ ແລະ ພວກເຈົ້າຈະເປັນຄືກັບພຣະເຈົ້າ ທີ່ຮູ້ຈັກຄວາມດີ ແລະ ຄວາມຊົ່ວ”. ມີຫຍັງທີ່ຜິດປົກກະຕິກັບພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ບໍ່? ເມື່ອພວກເຈົ້າອ່ານປະໂຫຍກນີ້ແລ້ວ, ພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງງູບໍ່? ແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມຕັ້ງໃຈນັ້ນ? ມັນຕ້ອງການຫຼອກລວງແມ່ຍິງຄົນນີ້ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ນາງສົນໃຈພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ແຕ່ມັນບໍ່ໄດ້ເວົ້າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໂດຍກົງ. ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າມັນສະຫຼາດແກມໂກງຫຼາຍ. ມັນສະແດງຄວາມໝາຍຂອງມັນອອກມາໃນທາງທີ່ມີມານຍາ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນ ເພື່ອບັນລຸຈຸດປະສົງທີ່ມັນຕັ້ງໃຈໄວ້, ເຊິ່ງມັນເກັບໄວ້ໃນໃຈຂອງມັນ, ຊຸກເຊື່ອງຈາກມະນຸດ ແລະ ນັ້ນຄືຄວາມສະຫຼາດແກມໂກງຂອງງູ. ນີ້ແມ່ນວິທີທີ່ຊາຕານເວົ້າ ແລະ ປະຕິບັດ. ມັນເວົ້າວ່າ “ບໍ່ແນ່ນອນ” ໂດຍບໍ່ມີການຢືນຢັນຫຍັງຈັກຢ່າງ. ແຕ່ເມື່ອໄດ້ຍິນສິ່ງນີ້, ຫົວໃຈຂອງຜູ້ຍິງທີ່ໂງ່ຈ້າຄົນນີ້ກໍຖືກດົນໃຈ. ແລ້ວງູກໍດີໃຈເພາະວ່າຄຳເວົ້າຂອງມັນໄດ້ຜົນຕາມທີ່ມັນຕ້ອງການ, ນີ້ແມ່ນຄວາມຕັ້ງໃຈອັນສະຫຼາດແກມໂກງຂອງງູ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ໂດຍການສັນຍາວ່າ ຜົນໄດ້ຮັບແມ່ນເປັນເລື່ອງດີຕໍ່ມະນຸດ, ມັນລໍ້ລວງນາງ ແລະ ເວົ້າວ່າ “ເມື່ອໃດທີ່ພວກເຈົ້າກິນຈາກຕົ້ນນັ້ນ ຕາຂອງພວກເຈົ້າກໍຈະສະຫວ່າງຂຶ້ນ”. ດັ່ງນັ້ນ ນາງຈຶ່ງຄິດວ່າ: “ການເຮັດໃຫ້ຕາຂອງນາງສະຫວ່າງຂຶ້ນນັ້ນເປັນເລື່ອງດີ!” ຫຼັງຈາກນັ້ນມັນກໍເວົ້າບາງສິ່ງທີ່ໜ້າເຊື່ອຖືວ່າເກົ່າອີກ, ເປັນຄຳເວົ້າທີ່ມະນຸດບໍ່ເຄີຍຮູ້ຈັກມາກ່ອນ, ຄຳເວົ້າທີ່ມີອຳນາດຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງແຫ່ງການລໍ້ລວງຜູ້ທີ່ໄດ້ຍິນມັນ ເຊັ່ນ: “ພວກເຈົ້າຈະເປັນຄືກັບພຣະເຈົ້າ ທີ່ຮູ້ຈັກຄວາມດີ ແລະ ຄວາມຊົ່ວ”. ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ລໍ້ລວງມະນຸດຢ່າງຮ້າຍແຮງບໍ? ມັນຄືກັບມີບາງຄົນທີ່ເວົ້າກັບເຈົ້າວ່າ: “ໃບໜ້າຂອງເຈົ້າມີຮູບຊົງທີ່ປະເສີດ. ພຽງແຕ່ສັນດັງສັ້ນໄປເລັກນ້ອຍ, ແຕ່ຖ້າເຈົ້າໄດ້ແປງໂຕນັ້ນ, ເຈົ້າຈະເປັນຄົນທີ່ງາມລະດັບໂລກ!” ສຳລັບບາງຄົນທີ່ບໍ່ເຄີຍຕ້ອງການຜ່າຕັດເພື່ອເສີມຄວາມງາມມາກ່ອນ, ຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາຈະບໍ່ຖືກດົນໃຈເມື່ອໄດ້ຍິນຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ບໍ? ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ລໍ້ລວງບໍ? ການລໍ້ລວງນີ້ບໍ່ລໍ້ໃຈເຈົ້າບໍ? ແລ້ວມັນບໍ່ແມ່ນການລໍ້ລວງໃຈບໍ? (ແມ່ນ.) ພຣະເຈົ້າກ່າວສິ່ງຕ່າງໆແບບນີ້ບໍ? ມີຄຳໃດໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ພວກເຮົາອ່ານຢູ່ໃນຕອນນີ້ບົ່ງບອກເຖິງສິ່ງນັ້ນບໍ? ພຣະເຈົ້າກ່າວສິ່ງທີ່ພຣະອົງຄິດຢູ່ໃນໃຈບໍ? ມະນຸດສາມາດເບິ່ງເຫັນຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າຜ່ານພຣະທຳຂອງພຣະອົງໄດ້ບໍ? (ໄດ້.) ແຕ່ເມື່ອງູກ່າວຖ້ອຍຄໍາເຫຼົ່ານັ້ນກັບແມ່ຍິງ, ເຈົ້າສາມາດເຫັນຈິດໃຈຂອງມັນບໍ? ບໍ່. ແລະ ຍ້ອນຄວາມໂງ່ຈ້າຂອງມະນຸດ, ມະນຸດຈຶ່ງຖືກຫຼອກລວງໄດ້ຢ່າງງ່າຍດາຍດ້ວຍຄໍາເວົ້າຂອງງູ ແລະ ຖືກຕິດກັບດັກໄດ້ງ່າຍ. ແລ້ວເຈົ້າສາມາດເຫັນຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຊາຕານບໍ? ເຈົ້າສາມາດເຫັນຈຸດປະສົງທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງໃນສິ່ງທີ່ມັນເວົ້າບໍ? ເຈົ້າສາມາດເບິ່ງເຫັນກົນອຸບາຍ ແລະ ການຫຼອກລວງຂອງມັນບໍ? (ບໍ່.) ນິໄສປະເພດໃດທີ່ສະແດງເຖິງວິທີການເວົ້າຂອງຊາຕານ? ແກ່ນແທ້ປະເພດໃດໃນຊາຕານທີ່ເຈົ້າໄດ້ເຫັນຜ່ານຄໍາເວົ້າເຫຼົ່ານີ້? ມັນເກັ່ງກ້າບໍ? ບາງເທື່ອ ພາຍນອກມັນຍິ້ມໃສ່ເຈົ້າ ຫຼື ບາງເທື່ອ ມັນບໍ່ເປີດເຜີຍໃຫ້ເຫັນທ່າທີໃດໆເລີຍ. ແຕ່ໃນໃຈຂອງມັນ ມັນກຳລັງຄິດຫາວິທີເພື່ອບັນລຸຈຸດປະສົງຂອງມັນ ແລະ ມັນແມ່ນຈຸດປະສົງນີ້ທີ່ເຈົ້າບໍ່ສາມາດເບິ່ງເຫັນໄດ້. ທຸກຄໍາສັນຍາທີ່ມັນສັນຍາກັບເຈົ້າ ແລະ ທຸກຜົນປະໂຫຍດທີ່ມັນເວົ້າເຖິງລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນກົນອຸບາຍຂອງມັນ. ເຈົ້າເຫັນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເປັນສິ່ງທີ່ດີ, ດັ່ງນັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງຮູ້ສຶກວ່າສິ່ງທີ່ມັນເວົ້ານັ້ນມີປະໂຫຍດຫຼາຍ, ຫຼາຍກວ່າສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວອີກ. ເມື່ອສິ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນ, ແລ້ວມະນຸດຈະບໍ່ກາຍເປັນນັກໂທດທີ່ຍອມຈໍານົນບໍ? ວິທີການນີ້ທີ່ນຳໃຊ້ໂດຍຊາຕານບໍ່ໂຫດຮ້າຍບໍ? ເຈົ້າປ່ອຍໃຫ້ຕົນເອງຈົມລົງສູ່ຄວາມເສື່ອມໂຊມ. ໂດຍທີ່ຊາຕານບໍ່ຈໍາເປັນຕ້ອງຕີງນິ້ວມື, ພຽງແຕ່ເວົ້າສອງປະໂຫຍກນີ້ ເຈົ້າກໍຍິນດີທີ່ຈະຕິດຕາມຊາຕານ ແລະ ປະຕິບັດຕາມໃຈມັນ. ສຸດທ້າຍ ຈຸດປະສົງຂອງມັນກໍໄດ້ຖືກບັນລຸ. ຄວາມຕັ້ງໃຈນີ້ບໍ່ເປັນຕາຢ້ານບໍ? ນີ້ບໍ່ແມ່ນໃບໜ້າພື້ນຖານທີ່ສຸດຂອງຊາຕານບໍ? ຈາກຄໍາເວົ້າຂອງຊາຕານ, ມະນຸດສາມາດເຫັນແຮງຈູງໃຈທີ່ເປັນຕາຢ້ານຂອງມັນ, ເຫັນໃບໜ້າອັນເປັນຕາຊັງຂອງມັນ ແລະ ເຫັນທຳມະຊາດຂອງມັນ. ນັ້ນບໍ່ແມ່ນບໍ? ໃນການປຽບທຽບປະໂຫຍກເຫຼົ່ານີ້, ໂດຍບໍ່ມີການວິເຄາະໃດໆ, ບາງເທື່ອ ເຈົ້າອາດຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເຢໂຮວານັ້ນໜ້າເບື່ອ, ສາມັນ ແລະ ທຳມະດາ, ບໍ່ເໝາະສົມທີ່ຈະເວົ້າຢ່າງຕື່ນເຕັ້ນຕັນໃຈໃນການສັນລະເສີນຄວາມຊື່ສັດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຢ່າງໃດກໍຕາມ, ເມື່ອພວກເຮົາເອົາຄຳເວົ້າຂອງຊາຕານ ແລະ ໃບໜ້າອັນໜ້າເປັນຕາຊັງຂອງມັນ ແລະ ໃຊ້ມັນເປັນການປຽງທຽບ, ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ມີນໍ້າໜັກຫຍັງສຳລັບຄົນໃນປັດຈຸບັນບໍ? (ມີ.) ຜ່ານການປຽບທຽບນີ້, ມະນຸດສາມາດຮູ້ສຶກໄດ້ເຖິງຄວາມບໍລິສຸດຢ່າງແທ້ຈິງຂອງພຣະເຈົ້າ. ທຸກໆຄຳເວົ້າທີ່ຊາຕານເວົ້າ ພ້ອມທັງແຮງຈູງໃຈຂອງມັນ, ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງມັນ ແລະ ວິທີທີ່ມັນເວົ້າ ທັງໝົດລ້ວນແລ້ວແຕ່ບໍ່ມີຄວາມບໍລິສຸດໃຈ. ແມ່ນຫຍັງຄືລັກສະນະຫຼັກຂອງວິທີທີ່ມັນເວົ້າ? ມັນໃຊ້ຄໍາເວົ້າແອບແຝງເພື່ອລໍ້ລວງເຈົ້າໂດຍເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເບິ່ງບໍ່ເຫັນການລໍ້ລວງຂອງມັນ ຫຼື ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເບິ່ງບໍ່ອອກຈຸດປະສົງຂອງມັນ; ມັນເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຫຼົງກົນມັນ, ແຕ່ເຈົ້າກໍຍັງສັນລະເສີນມັນ ແລະ ຮ້ອງເພງຍົກຍ້ອງກິດຕິຄຸນຂອງມັນ. ກົນອຸບາຍນີ້ບໍ່ແມ່ນວິທີການຂອງຊາຕານເລືອກໂດຍສັນດານບໍ? (ແມ່ນ.)

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ IV

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 139)

ບົດສົນທະນາລະຫວ່າງຊາຕານ ແລະ ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

“ມີມື້ໜຶ່ງເມື່ອບຸດຊາຍຂອງພຣະເຈົ້າລົງມາເພື່ອສະເໜີຕົນເອງຕໍ່ໜ້າພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ຊາຕານກໍມາທ່າມກາງພວກເຂົາເຊັ່ນກັນ. ພຣະເຢໂຮວາເວົ້າກັບຊາຕານວ່າ ເຈົ້າມາຈາກບ່ອນໃດ? ແລ້ວຊາຕານກໍຕອບພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ເວົ້າວ່າ ໄປໆມາໆ ແລະ ຍ່າງຂຶ້ນໆລົງໆເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ພຣະເຢໂຮວາກໍກ່າວກັບຊາຕານວ່າ ເຈົ້າເຄີຍຄຳນຶງເຖິງໂຢບຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາບໍ ບໍ່ມີໃຜທີ່ຄືກັບລາວໃນແຜ່ນດິນໂລກ ເຊິ່ງເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ? ແລ້ວຊາຕານກໍຕອບພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ເວົ້າວ່າ ໂຢບຢຳເກງພຣະເຈົ້າຍ້ອນບໍ່ຫວັງຜົນຫຍັງບໍ? ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ປົກປ້ອງລາວ, ປົກປ້ອງເຮືອນຂອງລາວ ແລະ ປົກປ້ອງທຸກຢ່າງທີ່ລາວມີບໍ? ພຣະອົງອວຍພອນວຽກງານທີ່ເຮັດຈາກມືຂອງລາວ ແລະ ຊັບສິນໃນທີ່ດິນຂອງລາວກໍເພີ່ມຂຶ້ນ. ແຕ່ຈົ່ງເດ່ມືຂອງພຣະອົງໄປແຕະຕ້ອງທຸກສິ່ງທີ່ລາວມີຕອນນີ້ເບິ່ງ ແລະ ລາວຈະສາບແຊ່ງພຣະອົງຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະອົງເລີຍລະ” (ໂຢບ 1:6-11).

“ມີມື້ໜຶ່ງອີກເມື່ອບຸດຊາຍຂອງພຣະເຈົ້າມາສະເໜີຕົນເອງຕໍ່ໜ້າພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ຊາຕານກໍໄດ້ມາທ່າມກາງພວກເຂົາອີກເຊັ່ນກັນເພື່ອສະເໜີຕົນເອງຕໍ່ໜ້າພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ກ່າວກັບຊາຕານວ່າ ເຈົ້າມາຈາກບ່ອນໃດ? ແລະ ຊາຕານກໍຕອບພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ກ່າວວ່າ ໄປໆມາໆ ແລະ ຍ່າງຂຶ້ນໆລົງໆເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ພຣະເຢໂຮວາກໍກ່າວກັບຊາຕານນັ້ນວ່າ ເຈົ້າເຄີຍຄຳນຶງເຖິງໂຢບ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາບໍ ບໍ່ມີໃຜທີ່ຄືກັບລາວໃນແຜ່ນດິນໂລກ ເຊິ່ງເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ? ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາຕໍ່ຕ້ານລາວ ແລະ ທຳລາຍລາວໂດຍບໍ່ມີເຫດຜົນຫຍັງກໍຕາມ ລາວກໍຍັງຍຶດໝັ້ນຢ່າງໜຽວແໜ້ນໃນຄວາມຊື່ສັດຂອງລາວ. ຊາຕານກໍຕອບພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ກ່າວວ່າ ຜິວໜັງຕໍ່ຜິວໜັງ ແມ່ນແລ້ວ ທຸກສິ່ງທີ່ມະນຸດມີ ເຂົາຈະຍອມສະລະເພື່ອຊີວິດຂອງເຂົາ. ແຕ່ຈົ່ງເດ່ມືພຣະອົງອອກໄປແຕະຕ້ອງກະດູກ ແລະ ເນື້ອໜັງຂອງລາວຕອນນີ້ເບິ່ງ ແລະ ລາວຈະສາບແຊ່ງພຣະອົງຕໍ່ໜ້າພຣະອົງເລີຍລະ” (ໂຢບ 2:1-5).

ທັງສອງຂໍ້ຄວາມນີ້ປະກອບດ້ວຍບົດສົນທະນາລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຊາຕານ; ແລະ ມັນບັນທຶກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວ ແລະ ສິ່ງທີ່ຊາຕານກ່າວ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກ່າວຫຼາຍ ແລະ ພຣະອົງກ່າວແບບທໍາມະດາ. ພວກເຮົາສາມາດເຫັນຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າໃນພຣະທຳແບບທໍາມະດາຂອງພຣະອົງໄດ້ບໍ? ບາງຄົນຈະເວົ້າວ່າສິ່ງນີ້ແມ່ນບໍ່ງ່າຍເລີຍ. ສະນັ້ນ, ພວກເຮົາສາມາດເຫັນຄວາມເປັນຕາຊັງຂອງຊາຕານໃນການຕອບຂອງມັນບໍ? ກ່ອນອື່ນ, ໃຫ້ພວກເຮົາເບິ່ງວ່າຄຳຖາມປະເພດໃດທີ່ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາໄດ້ຖາມຊາຕານ. “ເຈົ້າມາຈາກບ່ອນໃດ?” ນີ້ແມ່ນຄຳຖາມທີ່ກົງໄປກົງມາບໍ? ມັນມີຄວາມໝາຍທີ່ປິດບັງໄວ້ບໍ? ບໍ່; ມັນເປັນພຽງຄຳຖາມທີ່ກົງໄປກົງມາ. ຖ້າເຮົາຖາມພວກເຈົ້າວ່າ: “ເຈົ້າມາຈາກໃສ?” ແລ້ວພວກເຈົ້າຈະຕອບແນວໃດ? ມັນເປັນຄຳຖາມທີ່ຕອບຍາກບໍ່? ເຈົ້າຈະຕອບວ່າ: “ໄປໆມາໆ ແລະ ຍ່າງຂຶ້ນໆລົງໆເທິງແຜ່ນດິນໂລກ” ບໍ? (ບໍ່.) ພວກເຈົ້າຈະບໍ່ຕອບເຊັ່ນນີ້, ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດເມື່ອພວກເຈົ້າເຫັນວ່າຊາຕານຕອບດ້ວຍວິທີນີ້? (ພວກເຮົາຮູ້ສຶກວ່າຊາຕານນັ້ນໄຮ້ເຫດຜົນ ແລະ ຍັງຫຼອກລວງອີກ.) ພວກເຈົ້າສາມາດບອກສິ່ງທີ່ເຮົາກຳລັງຮູ້ສຶກຢູ່ໄດ້ບໍ? ທຸກໆເທື່ອທີ່ເຮົາເຫັນຖ້ອຍຄໍາເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານ ເຮົາຮູ້ສຶກເບື່ອໜ່າຍ, ເພາະວ່າຊາຕານເວົ້າ ແລະ ຄໍາເວົ້າຂອງມັນແມ່ນບໍ່ມີເນື້ອຫາຫຍັງເລີຍ. ຊາຕານໄດ້ຕອບຄຳຖາມຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ບໍ່, ຄໍາເວົ້າຂອງຊາຕານບໍ່ແມ່ນຄຳຕອບ, ເປັນຄໍາເວົ້າທີ່ໄຮ້ປະໂຫຍດ. ພວກມັນບໍ່ແມ່ນຄຳຕອບທີ່ກົງກັບຄຳຖາມຂອງພຣະເຈົ້າ. “ໄປໆມາໆ ແລະ ຍ່າງຂຶ້ນໆລົງໆເທິງແຜ່ນດິນໂລກ”. ເຈົ້າເຂົ້າໃຈຫຍັງຈາກຖ້ອຍຄໍາເຫຼົ່ານີ້? ຊາຕານມາຈາກບ່ອນໃດຂອງໂລກ? ພວກເຈົ້າໄດ້ຄຳຕອບຕໍ່ຄໍາຖາມນີ້ແລ້ວບໍ? (ບໍ່.) ນີ້ແມ່ນ “ຄວາມຫຼັກແຫຼມ” ອັນສະຫຼາດແກມໂກງຂອງຊາຕານ, ມັນບໍ່ປ່ອຍໃຫ້ໃຜຄິດອອກວ່າມັນເວົ້າຫຍັງແທ້. ເມື່ອໄດ້ຍິນຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້, ເຈົ້າກໍຍັງບໍ່ສາມາດເບິ່ງອອກວ່າມັນເວົ້າຫຍັງ, ເຖິງແມ່ນວ່າ ມັນໄດ້ຕອບໄປແລ້ວ. ແຕ່ຊາຕານເຊື່ອວ່າມັນໄດ້ຕອບຢ່າງສົມບູນແລ້ວ. ແລ້ວເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດ? ເບື່ອໜ່າຍ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ບັດນີ້ ເຈົ້າເລີ່ມຮູ້ສຶກເບື່ອໜ່າຍກັບຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້. ຄຳເວົ້າຂອງຊາຕານມີຄຸນລັກສະນະໃດໜຶ່ງ: ສິ່ງທີ່ຊາຕານເວົ້າເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເກົາຫົວຂອງເຈົ້າ, ບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈແຫຼ່ງທີ່ມາຂອງຄໍາເວົ້າຂອງມັນ. ບາງຄັ້ງ, ຊາຕານມີແຮງຈູງໃຈ ແລະ ເວົ້າຢ່າງຈົງໃຈ ແລະ ບາງຄັ້ງກໍຖືກປົກຄອງໂດຍທຳມະຊາດຂອງມັນ, ຄຳເວົ້າດັ່ງກ່າວອອກມາຢ່າງເປັນທຳມະຊາດ ແລະ ອອກມາຈາກປາກຂອງຊາຕານໂດຍກົງ. ຊາຕານບໍ່ໄດ້ໃຊ້ເວລາດົນທີ່ຈະກະຕວງຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານັ້ນ; ກົງກັນຂ້າມ, ພວກມັນຖືກກ່າວອອກມາໂດຍບໍ່ໄດ້ຄິດ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າຖາມວ່າມັນມາຈາກໃສ, ຊາຕານກໍຕອບດ້ວຍຄຳເວົ້າທີ່ຄຸມເຄືອສອງສາມຄຳ. ເຈົ້າຮູ້ສຶກສັບສົນຫຼາຍ ໂດຍບໍ່ຮູ້ແທ້ວ່າຊາຕານມາແຕ່ໃສ. ມີໃຜໃນພວກເຈົ້າທີ່ເວົ້າໃນລັກສະນະນີ້ບໍ? ການເວົ້າແບບນີ້ແມ່ນເວົ້າແບບປະເພດໃດ? (ມັນບໍ່ແນ່ນອນ ແລະ ບໍ່ມີຄຳຕອບທີ່ຊັດເຈນ.) ພວກເຮົາຄວນໃຊ້ຄຳເວົ້າປະເພດໃດເພື່ອບັນລະຍາຍເຖິງການເວົ້າແບບນີ້? ມັນເປັນຄໍາເວົ້າແບບກວມລວມ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເຂົ້າໃຈຜິດ. ສົມມຸດວ່າບາງຄົນບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ຄົນອື່ນຮູ້ວ່າພວກເຂົາເຮັດຫຍັງໃນມື້ວານ. ເຈົ້າຖາມເຂົາວ່າ: “ມື້ວານນີ້ຂ້ອຍເຫັນເຈົ້າ. ເຈົ້າກໍາລັງຈະໄປໃສ?” ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ບອກເຈົ້າໂດຍກົງວ່າພວກເຂົາໄປໃສ. ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາເວົ້າວ່າ: “ມື້ວານນີ້ແມ່ນວັນຫຍັງ, ມັນຄືເມື່ອຍຫຼາຍແທ້!” ພວກເຂົາຕອບຄຳຖາມຂອງເຈົ້າບໍ? ພວກເຂົາຕອບ, ແຕ່ບໍ່ແມ່ນຄຳຕອບທີ່ເຈົ້າຕ້ອງການ. ນີ້ແມ່ນ “ຄວາມຫຼັກແຫຼມ” ຂອງເລ່ກົນມະນຸດ. ເຈົ້າບໍ່ມີທາງສາມາດຄົ້ນພົບໄດ້ວ່າພວກເຂົາໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ ຫຼື ຮັບຮູ້ແຫຼ່ງຂໍ້ມູນ ຫຼື ເຈດຕະນາໃນຄໍາເວົ້າຂອງພວກເຂົາ. ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າພວກເຂົາກໍາລັງພະຍາຍາມຫຼີກເວັ້ນຫຍັງ ຍ້ອນວ່າໃນໃຈຂອງພວກເຂົາກໍມີເລື່ອງລາວຂອງພວກເຂົາ, ນີ້ແມ່ນການມີເລ່ກົນ. ມີຜູ້ໃດທ່າມກາງພວກເຈົ້າທີ່ມັກເວົ້າໃນລັກສະນະນີ້ບໍ? (ແມ່ນ.) ແລ້ວວັດຖຸປະສົງຂອງເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ? ບາງຄັ້ງແມ່ນເພື່ອປົກປ້ອງຜົນປະໂຫຍດຂອງເຈົ້າເອງ, ບາງຄັ້ງແມ່ນເພື່ອຮັກສາຄວາມທະນົງຕົວ, ຕຳແໜ່ງ ແລະ ພາບລັກຂອງເຈົ້າເອງ, ເພື່ອຮັກສາຄວາມລັບຂອງຊີວິດສ່ວນຕົວຂອງເຈົ້າບໍ? ບໍ່ວ່າຈະເພື່ອວັດຖຸປະສົງໃດ, ມັນບໍ່ສາມາດແຍກອອກຈາກຜົນປະໂຫຍດຂອງເຈົ້າໄດ້, ມັນເຊື່ອມໂຍງກັບຜົນປະໂຫຍດຂອງເຈົ້າ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນທຳມະຊາດຂອງມະນຸດບໍ? ທຸກຄົນທີ່ມີທຳມະຊາດດັ່ງກ່າວກໍເຊື່ອມໂຍງຢ່າງໃກ້ຊິດກັບຊາຕານ, ຖ້າບໍ່ແມ່ນຄອບຄົວຂອງມັນ. ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າແບບນີ້ໄດ້ແມ່ນບໍ? ເວົ້າໂດຍລວມແລ້ວ, ການສະແດງອອກແບບນີ້ເປັນຕາຊັງ ແລະ ໜ້າກຽດຊັງທີ່ສຸດ. ແລ້ວຕອນນີ້ ພວກເຈົ້າກໍຮູ້ສຶກເບື່ອໜ່າຍຄືກັນ ບໍ່ແມ່ນບໍ? (ແມ່ນ.)

ໃຫ້ພວກເຮົາກັບຄືນມາເບິ່ງຂໍ້ຄວາມດັ່ງຕໍ່ໄປນີ້. ຊາຕານຕອບພຣະເຢໂຮວາວ່າ: “ໂຢບຢຳເກງພຣະເຈົ້າຍ້ອນບໍ່ຫວັງຜົນຫຍັງບໍ?” ຊາຕານເລີ່ມໂຈມຕີການປະເມີນຂອງພຣະເຢໂຮວາກ່ຽວກັບໂຢບ ແລະ ການໂຈມຕີນີ້ແມ່ນຖືກຕື່ມສີສັນດ້ວຍການເປັນປໍລະປັກ. “ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ປົກປ້ອງລາວ, ປົກປ້ອງເຮືອນຂອງລາວ ແລະ ປົກປ້ອງທຸກຢ່າງທີ່ລາວມີບໍ?” ນີ້ແມ່ນຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ການປະເມີນຜົນຂອງຊາຕານກ່ຽວກັບພາລະກິດຂອງພຣະເຢໂຮວາໃນໂຢບ. ຊາຕານປະເມີນມັນແບບນີ້ ໂດຍເວົ້າວ່າ: “ພຣະອົງອວຍພອນວຽກງານທີ່ເຮັດຈາກມືຂອງລາວ ແລະ ຊັບສິນໃນທີ່ດິນຂອງລາວກໍເພີ່ມຂຶ້ນ. ແຕ່ຈົ່ງເດ່ມືຂອງພຣະອົງໄປແຕະຕ້ອງທຸກສິ່ງທີ່ລາວມີຕອນນີ້ເບິ່ງ ແລະ ລາວຈະສາບແຊ່ງພຣະອົງຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະອົງເລີຍລະ”. ຊາຕານເຄີຍເວົ້າແບບອ້ອມຄ້ອມ, ແຕ່ທີ່ນີ້ມັນເວົ້າເປັນຂໍ້ເປັນຄວາມ. ແນວໃດກໍ່ຕາມ, ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ ເຖິງວ່າຈະເວົ້າເປັນຂໍ້ເປັນຄວາມ ແຕ່ມັນກໍຄືການໂຈມຕີ, ການດູໝິ່ນ ແລະ ເປັນພຶດຕິກໍາທີ່ຕ່ໍຕ້ານພຣະເຢໂຮວາ ນັ້ນກໍຄື ພຣະເຈົ້າເອງ. ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດເມື່ອພວກເຈົ້າໄດ້ຍິນຄໍາເວົ້າເຫຼົ່ານີ້? ເຈົ້າຮູ້ສຶກບໍ່ມັກແມ່ນບໍ? ເຈົ້າສາມາດເບິ່ງເຫັນຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຊາຕານແມ່ນບໍ? ກ່ອນອື່ນໝົດ, ຊາຕານປະຕິເສດການປະເມີນຂອງພຣະເຢໂຮວາກ່ຽວກັບໂຢບ ຜູ້ທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ. ຈາກນັ້ນຊາຕານປະຕິເສດທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ໂຢບເວົ້າ ແລະ ກະທຳ, ນັ້ນກໍຄື ມັນປະຕິເສດຄວາມຢຳເກງຂອງໂຢບຕໍ່ພຣະເຢໂຮວາ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຂໍ້ກ່າວຫາບໍ? ຊາຕານກ່າວຫາ, ປະຕິເສດ ແລະ ສົງໄສທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ພຣະເຢໂຮວາກະທຳ ແລະ ກ່າວ. ມັນບໍ່ເຊື່ອ ແລະ ເວົ້າວ່າ, “ຖ້າພຣະອົງເວົ້າສິ່ງຕ່າງໆແບບນີ້, ແລ້ວຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ເຫັນມັນໄດ້ແນວໃດ? ພຣະອົງໄດ້ປະທານພອນໃຫ້ເຂົາຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ແລ້ວຈະບໍ່ໃຫ້ເຂົາຢຳເກງພຣະອົງໄດ້ແນວໃດ?” ນີ້ບໍ່ແມ່ນການປະຕິເສດທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ພຣະເຈົ້າກະທຳບໍ? ການກ່າວຫາ, ການປະຕິເສດ ແລະ ການດູໝິ່ນບໍ່ແມ່ນຄໍາເວົ້າແບບໂຈມຕີບໍ? ພວກມັນບໍ່ແມ່ນການສະແດງອອກທີ່ແທ້ຈິງເຖິງສິ່ງທີ່ຊາຕານຄິດໃນໃຈຂອງມັນບໍ? ແນ່ນອນ ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນບໍ່ຄືກັນກັບຄຳເວົ້າທີ່ພວກເຮົາອ່ານຢູ່ຕອນນີ້: “ໄປໆມາໆ ແລະ ຍ່າງຂຶ້ນໆລົງໆເທິງແຜ່ນດິນໂລກ”. ພວກມັນແຕກຕ່າງກັນຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ຜ່ານຄໍາເວົ້າເຫຼົ່ານີ້, ຊາຕານວາງທັດສະນະຄະຕິຕໍ່ພຣະເຈົ້າ ແລະ ກຽດຊັງຄວາມຢຳເກງຂອງໂຢບທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອສິ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນ, ເຈດຕະນາຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ທໍາມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນແມ່ນຖືກເປີດເຜີຍອອກຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ມັນກຽດຊັງບັນດາຜູ້ທີ່ຢໍາເກງພຣະເຈົ້າ, ກຽດຊັງບັນດາຜູ້ທີ່ຫຼີກເວັ້ນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ມັນກຽດຊັງພຣະເຢໂຮວາທີ່ໃຫ້ພອນແກ່ມະນຸດ. ມັນຕ້ອງການໃຊ້ໂອກາດນີ້ເພື່ອທຳລາຍໂຢບຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ລ້ຽງດູດ້ວຍມືຂອງພຣະອົງເອງ, ເພື່ອເຮັດໃຫ້ເຂົາເສຍຫາຍ ໂດຍເວົ້າວ່າ: “ພຣະອົງເວົ້າວ່າໂຢບຢໍາເກງພຣະອົງ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ. ຂ້ານ້ອຍພັດເຫັນມັນເປັນຢ່າງອື່ນ”. ມັນໃຊ້ທຸກວິທີທາງເພື່ອທ້າທາຍ ແລະ ລໍ້ລວງພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ໃຊ້ກົນອຸບາຍຕ່າງໆນາໆຈົນວ່າພຣະເຢໂຮວາມອບໂຢບໃຫ້ກັບຊາຕານຄວບຄຸມ, ທໍາຮ້າຍ ແລະ ຂົ່ມເຫັງ. ມັນຕ້ອງການໃຊ້ໂອກາດນີ້ເພື່ອກຳຈັດຜູ້ຊາຍຄົນນີ້ທີ່ເປັນຜູ້ຊອບທຳ ແລະ ສົມບູນແບບໃນສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ. ມັນມີຄວາມຮູ້ສຶກແບບນີ້ໃນຈິດໃຈຂອງມັນພຽງຊົ່ວຄາວບໍ? ບໍ່, ມັນບໍ່ແມ່ນ. ມັນມີແຜນການເປັນເວລາດົນນານແລ້ວ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າເຮັດພາລະກິດ, ດູແລບຸກຄົນໜຶ່ງ, ເຝົ້າເບິ່ງບຸກຄົນນີ້ ແລະ ເມື່ອພຣະອົງໂປດປານ ແລະ ຮອງຮັບບຸກຄົນນີ້, ຊາຕານຍັງຕາມຫຼັງຢ່າງຕິດໆ, ພະຍາຍາມຫຼອກລວງບຸກຄົນດັ່ງກ່າວ ແລະ ນໍາຄວາມເສຍຫາຍມາສູ່ພວກເຂົາ. ຖ້າພຣະເຈົ້າປາດຖະໜາທີ່ຈະຮັບເອົາບຸກຄົນນີ້, ຊາຕານຈະເຮັດທຸກສິ່ງໃນອຳນາດຂອງມັນເພື່ອຂັດຂວາງພຣະເຈົ້າ, ໃຊ້ກົນອຸບາຍຊົ່ວຮ້າຍທີ່ຫຼາກຫຼາຍເພື່ອລໍ້ລວງ, ຂັດຂວາງ ແລະ ທຳລາຍພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ເພື່ອບັນລຸຈຸດປະສົງທີ່ເຊື່ອງໄວ້ຂອງມັນ. ເປົ້າໝາຍຂອງມັນແມ່ນຫຍັງ? ມັນບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ພຣະເຈົ້າໄດ້ຮັບໃຜຈັກຄົນ; ມັນຕ້ອງການຍາດເອົາເພື່ອຄອບຄອງຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າປາດຖະໜາຈະຮັບເອົາ, ມັນຕ້ອງການຄວບຄຸມພວກເຂົາ, ເຂົ້າຄຸມພວກເຂົາເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະນະມັດສະການມັນ, ເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະເຂົ້າຮ່ວມກັບມັນໃນການເຮັດການຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນແຮງຈູງໃຈທີ່ເປັນຕາຢ້ານຂອງຊາຕານບໍ? ພວກເຈົ້າມັກເວົ້າຢູ່ເລື້ອຍໆວ່າຊາຕານນັ້ນຊົ່ວຮ້າຍຫຼາຍ, ບໍ່ດີຫຼາຍ, ແຕ່ວ່າພວກເຈົ້າເຄີຍເຫັນມັນແລ້ວບໍ? ເຈົ້າສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າມະນຸດຊາດຊົ່ວສໍ່າໃດ; ເຈົ້າໄດ້ເຫັນວ່າຊາຕານທີ່ແທ້ຈິງຊົ່ວສໍ່າໃດ. ແຕ່ໃນເລື່ອງຂອງໂຢບ, ເຈົ້າໄດ້ສັງເກດຢ່າງຊັດເຈນວ່າຊາຕານຊົ່ວຮ້າຍສໍ່າໃດແທ້ໆ. ເລື່ອງນີ້ເຮັດໃຫ້ເຫັນໂສມໜ້າອັນເປັນຕາຊັງຂອງຊາຕານ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງມັນຢ່າງຊັດເຈນຫຼາຍ. ການເຮັດສົງຄາມກັບພຣະເຈົ້າ, ການສະກົດລອຍຕາມຫຼັງພຣະອົງ, ຈຸດປະສົງຂອງຊາຕານກໍຄືເພື່ອທຳລາຍພາລະກິດທັງໝົດທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການກະທຳ, ເພື່ອຍຶດເອົາ ແລະ ຄວບຄຸມບັນດາຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການຮັບເອົາ ແລະ ເພື່ອທຳລາຍຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການຮັບເອົາຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ຖ້າພວກເຂົາບໍ່ຖືກທໍາລາຍ, ພວກເຂົາກໍຈະຖືກຊາຕານຄອບຄອງ, ຖືກມັນນຳໃຊ້ ແລະ ນີ້ຄືຈຸດປະສົງຂອງມັນ. ແລ້ວພຣະເຈົ້າກະທຳສິ່ງໃດແດ່? ພຣະເຈົ້າພຽງແຕ່ກ່າວປະໂຫຍກສັ້ນໆ; ບໍ່ມີການບັນທຶກຫຍັງເພີ່ມກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າກະທຳ, ແຕ່ພວກເຮົາເຫັນມີການບັນທຶກຢ່າງຫຼວງຫຼາຍກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຊາຕານເຮັດ ແລະ ເວົ້າ. ໃນຂໍ້ຄວາມຈາກພຣະຄຳພີຂ້າງລຸ່ມ, ພຣະເຢໂຮວາຖາມຊາຕານວ່າ: “ເຈົ້າມາຈາກບ່ອນໃດ?” ຄຳຕອບຂອງຊາຕານແມ່ນຫຍັງ? (ມັນຍັງເປັນຄໍາຕອບທີ່ວ່າ “ໄປໆມາໆ ແລະ ຍ່າງຂຶ້ນໆລົງໆເທິງແຜ່ນດິນໂລກ” ຄືເກົ່າ.) ມັນຍັງແມ່ນປະໂຫຍກນັ້ນຄືເກົ່າ. ມັນກາຍເປັນຄຳຂວັນຂອງຊາຕານ, ເປັນນາມບັດໂທລະສັບຂອງມັນ. ສິ່ງນີ້ເປັນໄປໄດ້ແນວໃດ? ຊາຕານບໍ່ເປັນທີ່ກຽດຊັງບໍ? ແນ່ນອນ ມັນສົມຄວນພໍແລ້ວທີ່ຈະເວົ້າປະໂຫຍກອັນໜ້າກຽດຊັງນີ້ພຽງຄັ້ງດຽວ. ແລ້ວເປັນຫຍັງຊາຕານຈິ່ງກັບມາຫາປະໂຫຍກນີ້ຕະຫລອດ? ນີ້ພິສູດໃຫ້ເຫັນສິ່ງໜຶ່ງຄື: ທຳມະຊາດຂອງຊາຕານນັ້ນບໍ່ປ່ຽນແປງ. ຊາຕານບໍ່ໃຊ້ການທຳທ່າເພື່ອປິດບັງໃບໜ້າທີ່ຂີ້ຮ້າຍຂອງມັນ. ພຣະເຈົ້າຖາມມັນໜຶ່ງຄຳຖາມ ແລະ ນີ້ຄືວິທີທີ່ມັນຕອບ. ຂະໜາດກັບພຣະເຈົ້າມັນຍັງເຮັດໄດ້ສໍ່ານີ້, ລອງຈິນຕະນາການເບິ່ງວ່າມັນຈະປະຕິບັດຕໍ່ຜູ້ຄົນແບບໃດ! ຊາຕານບໍ່ຢ້ານພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ. ດັ່ງນັ້ນ ມັນຈິ່ງກ້າອວດດີແບບໄຮ້ຢາງອາຍຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ, ໃຊ້ຄຳເວົ້າເກົ່າໆເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອປັດເປົ່າຄຳຖາມຂອງພຣະເຈົ້າ, ໃຊ້ຄຳຕອບເກົ່າໆເຫຼົ່ານີ້ນີ້ເພື່ອຕອບຄຳຖາມຂອງພຣະເຈົ້າຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າອີກ ແລະ ພະຍາຍາມໃຊ້ຄຳຕອບນີ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າຈົນປັນຍາ, ນີ້ແມ່ນໃບໜ້າອັນຂີ້ຮ້າຍຂອງຊາຕານ. ມັນບໍ່ເຊື່ອໃນຄວາມຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ເຊື່ອໃນສິດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ແນ່ນອນ ບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມຢູ່ພາຍໃຕ້ການປົກຄອງຂອງພຣະເຈົ້າ. ມັນຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ໂຈມຕີທຸກໆການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ພະຍາຍາມທຳລາຍທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າກະທຳ, ນີ້ແມ່ນຈຸດປະສົງອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ IV

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 140)

ບົດສົນທະນາລະຫວ່າງຊາຕານ ແລະ ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

“ມີມື້ໜຶ່ງເມື່ອບຸດຊາຍຂອງພຣະເຈົ້າລົງມາເພື່ອສະເໜີຕົນເອງຕໍ່ໜ້າພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ຊາຕານກໍມາທ່າມກາງພວກເຂົາເຊັ່ນກັນ. ພຣະເຢໂຮວາເວົ້າກັບຊາຕານວ່າ ເຈົ້າມາຈາກບ່ອນໃດ? ແລ້ວຊາຕານກໍຕອບພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ເວົ້າວ່າ ໄປໆມາໆ ແລະ ຍ່າງຂຶ້ນໆລົງໆເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ພຣະເຢໂຮວາກໍກ່າວກັບຊາຕານວ່າ ເຈົ້າເຄີຍຄຳນຶງເຖິງໂຢບຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາບໍ ບໍ່ມີໃຜທີ່ຄືກັບລາວໃນແຜ່ນດິນໂລກ ເຊິ່ງເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ? ແລ້ວຊາຕານກໍຕອບພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ເວົ້າວ່າ ໂຢບຢຳເກງພຣະເຈົ້າຍ້ອນບໍ່ຫວັງຜົນຫຍັງບໍ? ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ປົກປ້ອງລາວ, ປົກປ້ອງເຮືອນຂອງລາວ ແລະ ປົກປ້ອງທຸກຢ່າງທີ່ລາວມີບໍ? ພຣະອົງອວຍພອນວຽກງານທີ່ເຮັດຈາກມືຂອງລາວ ແລະ ຊັບສິນໃນທີ່ດິນຂອງລາວກໍເພີ່ມຂຶ້ນ. ແຕ່ຈົ່ງເດ່ມືຂອງພຣະອົງໄປແຕະຕ້ອງທຸກສິ່ງທີ່ລາວມີຕອນນີ້ເບິ່ງ ແລະ ລາວຈະສາບແຊ່ງພຣະອົງຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະອົງເລີຍລະ” (ໂຢບ 1:6-11).

“ມີມື້ໜຶ່ງອີກເມື່ອບຸດຊາຍຂອງພຣະເຈົ້າມາສະເໜີຕົນເອງຕໍ່ໜ້າພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ຊາຕານກໍໄດ້ມາທ່າມກາງພວກເຂົາອີກເຊັ່ນກັນເພື່ອສະເໜີຕົນເອງຕໍ່ໜ້າພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ພຣະເຢໂຮວາໄດ້ກ່າວກັບຊາຕານວ່າ ເຈົ້າມາຈາກບ່ອນໃດ? ແລະ ຊາຕານກໍຕອບພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ກ່າວວ່າ ໄປໆມາໆ ແລະ ຍ່າງຂຶ້ນໆລົງໆເທິງແຜ່ນດິນໂລກ. ພຣະເຢໂຮວາກໍກ່າວກັບຊາຕານນັ້ນວ່າ ເຈົ້າເຄີຍຄຳນຶງເຖິງໂຢບ ຜູ້ຮັບໃຊ້ຂອງເຮົາບໍ ບໍ່ມີໃຜທີ່ຄືກັບລາວໃນແຜ່ນດິນໂລກ ເຊິ່ງເປັນມະນຸດທີ່ສົມບູນ ແລະ ຊື່ສັດ, ຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ? ແລະ ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຮົາຕໍ່ຕ້ານລາວ ແລະ ທຳລາຍລາວໂດຍບໍ່ມີເຫດຜົນຫຍັງກໍຕາມ ລາວກໍຍັງຍຶດໝັ້ນຢ່າງໜຽວແໜ້ນໃນຄວາມຊື່ສັດຂອງລາວ. ຊາຕານກໍຕອບພຣະເຢໂຮວາ ແລະ ກ່າວວ່າ ຜິວໜັງຕໍ່ຜິວໜັງ ແມ່ນແລ້ວ ທຸກສິ່ງທີ່ມະນຸດມີ ເຂົາຈະຍອມສະລະເພື່ອຊີວິດຂອງເຂົາ. ແຕ່ຈົ່ງເດ່ມືພຣະອົງອອກໄປແຕະຕ້ອງກະດູກ ແລະ ເນື້ອໜັງຂອງລາວຕອນນີ້ເບິ່ງ ແລະ ລາວຈະສາບແຊ່ງພຣະອົງຕໍ່ໜ້າພຣະອົງເລີຍລະ” (ໂຢບ 2:1-5).

ດັ່ງທີ່ໄດ້ບັນທຶກໄວ້ໃນໜັງສືຂອງໂຢບ, ທັງສອງຂໍ້ຄວາມທີ່ຊາຕານເວົ້າ ແລະ ສິ່ງທີ່ຊາຕານກະທຳແມ່ນສະແດງເຖິງການຕໍ່ຕ້ານຂອງມັນຕໍ່ພຣະເຈົ້າໃນແຜນການຄຸ້ມຄອງຫົກພັນປີຂອງພຣະອົງ, ນີ້ແມ່ນຊາຕານສະແດງເຖິງທາດແທ້ຂອງມັນ. ເຈົ້າເຄີຍເຫັນຄຳເວົ້າ ແລະ ການກະທຳຂອງຊາຕານໃນຊີວິດຈິງບໍ? ເມື່ອເຈົ້າເຫັນພວກມັນ, ເຈົ້າອາດບໍ່ຄິດວ່າພວກມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ໄດ້ກ່າວໂດຍຊາຕານ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມກັບຄິດວ່າພວກມັນເປັນສິ່ງທີ່ໄດ້ກ່າວໂດຍມະນຸດ. ມັນສະແດງເຖິງຫຍັງ ເມື່ອສິ່ງນັ້ນຖືກກ່າວໂດຍມະນຸດ? ມັນສະແດງເຖິງຊາຕານ. ເຖິງແມ່ນວ່າເຈົ້າຈື່ມັນໄດ້, ແຕ່ເຈົ້າບໍ່ສາມາດຮັບຮູ້ໄດ້ວ່າແທ້ຈິງແລ້ວມັນແມ່ນຊາຕານທີ່ກໍາລັງເວົ້າຢູ່. ແຕ່ວ່າຢູ່ໃນນີ້ ແລະ ຕອນນີ້ ເຈົ້າໄດ້ເຫັນສິ່ງທີ່ຊາຕານເວົ້າຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງ, ຕອນນີ້ເຈົ້າມີຄວາມເຂົ້າໃຈຢ່າງຊັດເຈນກ່ຽວກັບໃບໜ້າອັນເປັນຕາຊັງ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ. ສະນັ້ນ, ທັງສອງຂໍ້ຄວາມທີ່ຊາຕານໄດ້ເວົ້າມີຄຸນຄ່າພໍທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນໃນປັດຈຸບັນນີ້ສາມາດຮູ້ໄດ້ເຖິງທຳມະຊາດຂອງຊາຕານບໍ? ທັງສອງຂໍ້ຄວາມນີ້ເໝາະສົມໃນການສະສົມໄວ້ຢ່າງລະມັດລະວັງເພື່ອໃຫ້ມວນມະນຸດໃນວັນນີ້ສາມາດຈື່ຈຳໃບໜ້າອັນເປັນຕາຊັງຂອງຊາຕານບໍ່, ຈື່ຈຳໃບໜ້າດັ່ງເດີມ ແລະ ໃບຫນ້າທີ່ແທ້ຈິງຂອງຊາຕານບໍ? ເຖິງແມ່ນວ່າການເວົ້າແບບນີ້ອາດເບິ່ງບໍ່ເໝາະສົມປານໃດ, ແຕ່ຄໍາເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ທີ່ສະແດງອອກກໍຍັງຖືວ່າຖືກຕ້ອງຢູ່. ແນ່ນອນ ເຮົາສາມາດເຮັດໄດ້ແຕ່ວິທີນີ້ເທົ່ານັ້ນ ແລະ ຖ້າພວກເຈົ້າສາມາດເຂົ້າໃຈມັນໄດ້, ນັ້ນກໍ່ພຽງພໍແລ້ວ. ຊາຕານໂຈມຕີໃນສິ່ງທີ່ພຣະເຢໂຮວາກະທຳຢູ່ຊ້ຳແລ້ວຊໍ້າອີກ, ໂດຍການກ່າວຫາກ່ຽວກັບຄວາມຢໍາເກງຂອງໂຢບທີ່ມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາ. ຊາຕານພະຍາຍາມທ້າທາຍພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາດ້ວຍວິທີຕ່າງໆ, ພະຍາຍາມເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າເຢໂຮວາຍອມຮັບເອົາການຫຼອກລວງໂຢບຂອງມັນ. ດັ່ງນັ້ນ ຄຳເວົ້າຂອງມັນຈຶ່ງມີຄວາມຍຸຍົງໂດຍທໍາມະຊາດ. ສະນັ້ນ ຈົ່ງບອກເຮົາເບິ່ງວ່າ ເມື່ອເວລາຊາຕານກ່າວຄໍາເວົ້າເຫຼົ່ານີ້, ພຣະເຈົ້າສາມາດເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນບໍວ່າຊາຕານຕ້ອງການເຮັດຫຍັງ? (ແມ່ນ.) ໃນຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ, ຜູ້ຊາຍຄົນນີ້ ນັ້ນກໍຄື ໂຢບຜູ້ທີ່ພຣະເຈົ້າເຝົ້າເບິ່ງ, ຜູ້ຮັບໃຊ້ຄົນນີ້ຂອງພຣະເຈົ້າ ທີ່ພຣະເຈົ້າຖືວ່າເປັນຄົນທີ່ຊອບທຳ ແລະ ເປັນຄົນທີ່ສົມບູນຈະສາມາດທົນຕໍ່ການທົດລອງແບບນີ້ໄດ້ບໍ? (ໄດ້.) ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງໝັ້ນໃຈກ່ຽວກັບສິ່ງນັ້ນຫຼາຍ? ພຣະເຈົ້າກວດສອບຈິດໃຈຂອງມະນຸດຕະຫຼອດບໍ? (ແມ່ນ.) ແລ້ວ ຊາຕານສາມາດກວດສອບຈິດໃຈຂອງມະນຸດໄດ້ບໍ? ຊາຕານບໍ່ສາມາດກວດສອບໄດ້. ເຖິງແມ່ນວ່າຊາຕານສາມາດເຫັນຈິດໃຈຂອງເຈົ້າໄດ້, ທໍາມະຊາດອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນບໍ່ເຄີຍປ່ອຍໃຫ້ມັນເຊື່ອວ່າຄວາມບໍລິສຸດຄືຄວາມບໍລິສຸດ ຫຼື ຄວາມຊົ່ວຊ້າແມ່ນຄວາມຊົ່ວຊ້າ. ຊາຕານຜູ້ຕໍ່າຊາມບໍ່ສາມາດເຫັນຄຸນຄ່າໃນສິ່ງທີ່ບໍລິສຸດ, ຊອບທໍາ ຫຼື ແສງສະຫວ່າງໄດ້. ຊາຕານບໍ່ສາມາດຫຼີກເວັ້ນໃນການກະທຳຕາມທໍາມະຊາດຂອງມັນ, ຕາມຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ ແລະ ດ້ວຍວິທີການທີ່ເປັນນິໄສຂອງມັນ. ເຖິງກັບຍອມເສຍສະຫຼະຕົວມັນເອງໃຫ້ພຣະເຈົ້າລົງໂທດ ຫຼື ທໍາລາຍ, ມັນບໍ່ລັງເລທີ່ຈະຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຢ່າງດື້ດ້ານ, ນີ້ຄືຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ນີ້ແມ່ນທຳມະຊາດຂອງຊາຕານ. ສະນັ້ນ ໃນຂໍ້ຄວາມນີ້, ຊາຕານເວົ້າວ່າ: “ຜິວໜັງຕໍ່ຜິວໜັງ ແມ່ນແລ້ວ ທຸກສິ່ງທີ່ມະນຸດມີ ເຂົາຈະຍອມສະລະເພື່ອຊີວິດຂອງເຂົາ. ແຕ່ຈົ່ງເດ່ມືພຣະອົງອອກໄປແຕະຕ້ອງກະດູກ ແລະ ເນື້ອໜັງຂອງລາວຕອນນີ້ເບິ່ງ ແລະ ລາວຈະສາບແຊ່ງພຣະອົງຕໍ່ໜ້າພຣະອົງເລີຍລະ”. ຊາຕານຄິດວ່າຄວາມຢຳເກງທີ່ມະນຸດມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າແມ່ນເນື່ອງຈາກວ່າມະນຸດໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຈາກພຣະເຈົ້າ. ມະນຸດໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຈາກພຣະເຈົ້າ, ດັ່ງນັ້ນ ເຂົາຈິ່ງເວົ້າວ່າພຣະເຈົ້ານັ້ນປະເສີດ. ແຕ່ວ່າ ມັນບໍ່ແມ່ນຍ້ອນວ່າພຣະເຈົ້າປະເສີດ, ມັນເປັນຍ້ອນມະນຸດໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຈິ່ງເຮັດໃຫ້ເຂົາສາມາດຢໍາເກງພຣະເຈົ້າໃນລັກສະນະນີ້: ເມື່ອພຣະເຈົ້າປະຕິເສດຜົນປະໂຫຍດເຫຼົ່ານີ້ກັບເຂົາ, ເຂົາກໍຈະປະຖິ້ມພຣະເຈົ້າ. ໃນທໍາມະຊາດອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ, ຊາຕານບໍ່ເຊື່ອວ່າຫົວໃຈຂອງມະນຸດສາມາດຢຳເກງພຣະເຈົ້າໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງ. ຍ້ອນທໍາມະຊາດອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ ມັນບໍ່ຮູ້ວ່າຄວາມບໍລິສຸດແມ່ນຫຍັງ, ແຮງໄກທີ່ຈະຮູ້ວ່າຄວາມເຄົາລົບນັບຖືທີ່ໜ້າຢ້ານກົວນັ້ນແມ່ນຫຍັງ. ມັນບໍ່ຮູ້ວ່າການເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ ຫຼື ການຢຳເກງພຣະເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ. ມັນບໍ່ຮູ້ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ກໍຍ້ອນມັນເຊື່ອວ່າ ມະນຸດກໍບໍ່ສາມາດຢໍາເກງພຣະເຈົ້າໄດ້ເຊັ່ນກັນ. ແລ້ວຈົ່ງບອກເຮົາເບິ່ງ, ຊາຕານບໍ່ຊົ່ວຮ້າຍບໍ? ຍົກເວັ້ນຄຣິດຕະຈັກຂອງພວກເຮົາ, ບໍ່ມີສາດສະໜາ ແລະ ນິກາຍ ຫຼື ກຸ່ມທາງສາດສະໜາ ແລະ ສັງຄົມໃດ ເຊື່ອວ່າໃນການມີຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຮງໄກທີ່ພວກເຂົາຈະເຊື່ອວ່າ ພຣະເຈົ້າໄດ້ກາຍມາເປັນເນື້ອໜັງ ແລະ ກຳລັງປະຕິບັດພາລະກິດແຫ່ງການພິພາກສາ, ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາຄິດວ່າສິ່ງທີ່ເຈົ້າເຊື່ອນັ້ນບໍ່ແມ່ນພຣະເຈົ້າ. ຄົນທີ່ຂາດສິນທໍາເບິ່ງອ້ອມຂ້າງຕົວເອງ ແລະ ເຫັນຄົນອື່ນເປັນຄົນຂາດສິນທໍາຄືກັນກັບຕົວເອງ. ຄົນຫຼອກລວງເບິ່ງອ້ອມຂ້າງຕົວເອງ ແລະ ເຫັນແຕ່ຄົນຂີ້ຕົວະ ແລະ ບໍ່ສັດຊື່. ຄົນຊົ່ວຮ້າຍເຫັນທຸກຄົນເປັນຄົນຊົ່ວ ແລະ ຕ້ອງການຕໍ່ສູ້ກັບທຸກຄົນທີ່ເຂົາເຫັນ. ຄົນທີ່ຂ້ອນຂ້າງສັດຊື່ເຫັນຄົນອື່ນເປັນຄົນສັດຊື່, ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈິ່ງຖືກຫຼອກສະເໝີ, ຖືກຕົວະສະເໝີ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້. ເຮົາຍົກຕົວຢ່າງເຫຼົ່ານີ້ກໍເພື່ອເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າເຂັ້ມແຂງໃນຄວາມເຊື່ອໝັ້ນຂອງພວກເຈົ້າ: ທໍາມະຊາດອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານບໍ່ແມ່ນຂໍ້ຜູກມັດຊົ່ວຄາວ ຫຼື ຖືກກໍານົດໂດຍສະພາບແວດລ້ອມ ຫຼື ມັນເປັນການສະແດງອອກຊົ່ວຄາວທີ່ເກີດຈາກເຫດຜົນ ຫຼື ປັດໄຈທີ່ກ່ຽວຂ້ອງ. ມັນບໍ່ແມ່ນແນ່ນອນ! ຊາຕານບໍ່ສາມາດຊ່ວຍໄດ້ທີ່ມັນເປັນແບບນີ້. ມັນບໍ່ສາມາດເຮັດສິ່ງທີ່ດີໄດ້. ແມ່ນແຕ່ເມື່ອເວລາມັນເວົ້າບາງສິ່ງບາງຢ່າງທີ່ເປັນຕາຟັງ, ສິ່ງນັ້ນກໍພຽງເພື່ອຫຼອກລວງເຈົ້າ. ຍິ່ງຄໍາເວົ້າຂອງມັນເປັນຕາຟັງຫຼາຍເທົ່າໃດ, ຍິ່ງສຸພາບຫຼາຍເທົ່າໃດ ແລະ ຍິ່ງຄໍາເວົ້າຂອງມັນອ່ອນໂຍນຫຼາຍເທົ່າໃດຄວາມເຈດຕະນາອັນຊົ່ວຮ້າຍໃນຄໍາເວົ້າເຫຼົ່ານັ້ນຂອງມັນຍິ່ງຮ້າຍແຮງຂຶ້ນຫຼາຍເທົ່ານັ້ນ. ໃບໜ້າແບບໃດ, ທຳມະຊາດແບບໃດທີ່ຊາຕານສະແດງອອກໃນສອງຂໍ້ຄວາມນີ້? (ຮ້າຍກາດ, ເປັນອັນຕະລາຍ ແລະ ຊົ່ວຮ້າຍ.) ຄຸນລັກສະນະພື້ນຖານຂອງຊາຕານແມ່ນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ນອກເໜືອສິ່ງອື່ນໃດກໍຄືຊາຕານແມ່ນຊົ່ວຊ້າ ແລະ ໂຫດຮ້າຍ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ IV

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 141)

ພຣະເຈົ້າສ້າງມະນຸດ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍໄດ້ນຳພາຊີວິດຂອງມະນຸດຊາດ. ບໍ່ວ່າຈະເປັນການປະທານພຣະພອນໃຫ້ມວນມະນຸດ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນການໃຫ້ພອນ, ການສ້າງກົດລະບຽບ ແລະ ພຣະບັນຍັດສໍາລັບມະນຸດ ຫຼື ສ້າງກົດເກນຕ່າງໆສຳລັບຊີວິດກໍຕາມ, ພວກເຈົ້າຮູ້ວ່າເປົ້າໝາຍທີ່ພຣະເຈົ້າຕັ້ງໃຈໄວ້ແມ່ນຫຍັງບໍ່ໃນການເຮັດສິ່ງເຫຼົ່ານີ້? ກ່ອນອື່ນໝົດ, ເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້ຢ່າງໝັ້ນໃຈບໍວ່າສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດນັ້ນແມ່ນເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງມະນຸດຊາດ? ສໍາລັບພວກເຈົ້າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ເບິ່ງຄືກັບວ່າເປັນພຣະທໍາທີ່ກວ້າງ ແລະ ວ່າງເປົ່າ, ແຕ່ເມື່ອກວດສອບຈາກພາຍໃນຢ່າງລະອຽດແລ້ວ ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າກະທໍາບໍ່ແມ່ນເພື່ອນຳພາ ແລະ ຊີ້ນຳມະນຸດໄປສູ່ການດໍາລົງຊີວິດທີ່ປົກກະຕິບໍ? ບໍ່ວ່າຈະເປັນການເຮັດໃຫ້ມະນຸດປະຕິບັດຕາມກົດເກນຂອງພຣະອົງ ຫຼື ຮັກສາກົດລະບຽບຂອງພຣະເຈົ້າກໍຕາມ, ເປົ້າໝາຍຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນເພື່ອບໍ່ໃຫ້ມະນຸດຕົກສູ່ການບູຊາຊາຕານ ແລະ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຖືກທໍາຮ້າຍໂດຍຊາຕານ; ນີ້ແມ່ນພື້ນຖານທີ່ສຸດ ແລະ ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ໄດ້ເຮັດໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນ. ໃນຕົ້ນເດີມນັ້ນ, ເມື່ອມະນຸດບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໃຈຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ, ພຣະອົງໄດ້ສ້າງກົດລະບຽບ ແລະ ກົດເກນທໍາມະດາບາງຢ່າງ ແລະ ສ້າງກົດລະບຽບເພື່ອຄວບຄຸມທຸກສິ່ງທີ່ເປັນໄປໄດ້. ກົດລະບຽບເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນທໍາມະດາ, ແຕ່ພາຍໃນກົດເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນປະກອບດ້ວຍຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າໃຫ້ຄຸນຄ່າ, ຖະໜຸຖະໜອມ ແລະ ຮັກມວນມະນຸດຫຼາຍທີ່ສຸດ. ສະນັ້ນ ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າຫົວໃຈຂອງພຣະອົງບໍລິສຸດ? ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າຫົວໃຈຂອງພຣະອົງສະອາດ? (ເວົ້າໄດ້.) ພຣະເຈົ້າມີເຈດຕະນາອື່ນບໍ? (ບໍ່.) ແລ້ວ ເປົ້າໝາຍຂອງພຣະອົງຖືກຕ້ອງ ແລະ ເປັນບວກບໍ? ໃນຊ່ວງເວລາແຫ່ງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ກົດລະບຽບທັງໝົດທີ່ພຣະອົງໄດ້ສ້າງຂຶ້ນແມ່ນມີຜົນດີຕໍ່ມະນຸດ ແລະ ນໍາພາມະນຸດ. ສະນັ້ນ, ໃນຄວາມຄິດຂອງພຣະເຈົ້ານັ້ນມີຄວາມຄິດເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງພຣະອົງເອງບໍ? ສໍາລັບມະນຸດແລ້ວ ພຣະເຈົ້າມີເປົ້າໝາຍອື່ນບໍ? ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການໃຊ້ມະນຸດໃນທາງອື່ນບໍ? ບໍ່ຕ້ອງການເລີຍ. ພຣະເຈົ້າກະທຳຕາມທີ່ພຣະອົງກ່າວ ແລະ ພຣະທໍາ ແລະ ການກະທໍາຂອງພຣະອົງແມ່ນສອດຄ່ອງກັບຄວາມຄິດທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ. ບໍ່ມີວັດຖຸປະສົງໃດເຈືອປົນເລີຍ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມຄິດເພື່ອຜົນປະໂຫຍດຂອງພຣະອົງເອງ. ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ກະທໍາສິ່ງໃດເພື່ອພຣະອົງເອງ; ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງກະທໍາ ພຣະອົງກະທໍາເພື່ອມະນຸດ ໂດຍບໍ່ມີຈຸດປະສົງສ່ວນຕົວ. ເຖິງແມ່ນວ່າພຣະອົງມີແຜນການ ແລະ ຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ພຣະອົງວາງໄວ້ສໍາລັບມະນຸດ, ບໍ່ມີສິ່ງໃດເພື່ອພຣະອົງເອງເລີຍ. ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງກະທໍາລ້ວນແລ້ວແຕ່ເພື່ອມະນຸດ, ເພື່ອປົກປ້ອງມະນຸດ, ເພື່ອປ້ອງກັນບໍ່ໃຫ້ມະນຸດຫຼົງທາງ. ແລ້ວ ຫົວໃຈດວງນີ້ຂອງພຣະອົງບໍ່ລໍ້າຄ່າບໍ? ເຈົ້າສາມາດເຫັນວີແວວຂອງຫົວໃຈອັນລໍ້າຄ່າແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວໃນຊາຕານບໍ? ເຈົ້າບໍ່ສາມາດເຫັນແມ່ນແຕ່ວີແວວເລັກນ້ອຍໃນຊາຕານ, ເຈົ້າບໍ່ສາມາດເຫັນມັນເລີຍ. ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າກະທໍາແມ່ນເປີດເຜີຍໂດຍທຳມະຊາດ. ບັດນີ້ ໃຫ້ເຮົາມາເບິ່ງວິທີທີ່ພຣະເຈົ້າປະຕິບັດພາລະກິດ; ພຣະອົງປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພຣະອົງແນວໃດ? ພຣະເຈົ້ານໍາເອົາກົດລະບຽບເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ພຣະທຳຂອງພຣະອົງ ແລ້ວ ມັດມັນຢ່າງແໜ້ນໃສ່ຫົວຂອງທຸກຄົນຄືກັບຄາຖາບ້ວງຮັດຫົວກ^[ກ] ເພື່ອຄອບງຳພວກເຂົາແຕ່ລະຄົນບໍ? ພຣະອົງປະຕິບັດພາລະກິດໃນທາງນີ້ບໍ? (ບໍ່.) ແລ້ວພຣະເຈົ້າປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພຣະອົງໃນທາງໃດ? ພຣະອົງຂົ່ມຂູ່ບໍ? ພຣະອົງເວົ້າກັບພວກເຈົ້າແບບກ້ຽວໄປວົນມາບໍ? (ບໍ່.) ເມື່ອເຈົ້າບໍ່ເຂົ້າໃຈຄວາມຈິງ, ພຣະເຈົ້ານຳທາງເຈົ້າແນວໃດ? ພຣະອົງສ່ອງແສງສະຫວ່າງໃສ່ເຈົ້າ, ບອກເຈົ້າຢ່າງແຈ່ມແຈ້ງວ່າການເຮັດແບບນີ້ບໍ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມຈິງ ແລະ ສິ່ງທີ່ເຈົ້າຄວນເຮັດ. ຈາກວິທີທາງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ພຣະເຈົ້າປະຕິບັດພາລະກິດ, ເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າພຣະເຈົ້າມີຄວາມສໍາພັນກັບພຣະເຈົ້າແບບໃດ? ເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າພຣະເຈົ້າຢູ່ເໜືອຄວາມຢັ່ງຮູ້ບໍ? (ບໍ່.) ແລ້ວເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດເມື່ອເວລາເຈົ້າເຫັນວິທີທາງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ພຣະເຈົ້າປະຕິບັດ? ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເປັນຈິງໂດຍສະເພາະ ແລະ ຄວາມສຳພັນຂອງພຣະອົງກັບມະນຸດກໍເປັນປົກກະຕິໂດຍສະເພາະ. ພຣະເຈົ້າແມ່ນຢູ່ໃກ້ເຈົ້າເປັນພິເສດ; ບໍ່ມີໄລຍະຫ່າງໄກລະຫວ່າງເຈົ້າ ແລະ ພຣະເຈົ້າ. ເມື່ອພຣະເຈົ້ານຳທາງເຈົ້າ, ເມື່ອພຣະອົງປະທານໃຫ້ເຈົ້າ, ຊ່ວຍເຈົ້າ ແລະ ສະໜັບສະໜູນເຈົ້າ, ເຈົ້າຮູ້ສຶກໄດ້ເຖິງຄວາມເປັນມິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມໜ້າເຄົາລົບນັບຖືຂອງພຣະອົງ, ເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າພຣະອົງສະຫງ່າງາມພຽງໃດ ແລະ ເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມອົບອຸ່ນຂອງພຣະອົງ. ແຕ່ເມື່ອພຣະເຈົ້າຕໍານິຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງເຈົ້າ ຫຼື ເມື່ອພຣະອົງຕັດສິນ ແລະ ໃສ່ວິໄນເຈົ້າສຳລັບການຕໍ່ຕ້ານພຣະອົງ, ພຣະເຈົ້າໃຊ້ວິທີການໃດ? ພຣະອົງຕຳໜິເຈົ້າດ້ວຍພຣະທໍາບໍ? ພຣະອົງໃສ່ວິໄນເຈົ້າອີງຕາມສະພາບແວດລ້ອມຂອງເຈົ້າ ແລະ ອີງຕາມຜູ້ຄົນ, ກິດຈະການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆບໍ? (ແມ່ນ.) ພຣະເຈົ້າໃສ່ວິໄນເຈົ້າໃນລະດັບໃດ? ພຣະເຈົ້າໃສ່ວິໄນມະນຸດໃນລະດັບດຽວກັນກັບຊາຕານທຳຮ້າຍມະນຸດບໍ? (ບໍ່, ພຣະເຈົ້າໃສ່ວິໄນມະນຸດພຽງແຕ່ໃນລະດັບທີ່ມະນຸດສາມາດອົດທົນໄດ້.) ພຣະເຈົ້າປະຕິບັດພາລະກິດດ້ວຍວິທີທີ່ອ່ອນໂຍນ, ລະອຽດອ່ອນ, ດ້ວຍຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມຫ່ວງໃຍ, ເປັນວິທີທາງທີ່ສາມາດວັດແທກໄດ້ ແລະ ຖືກຕ້ອງທີ່ສຸດ. ວິທີທາງຂອງພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຮູ້ສຶກມີປະຕິກິລິຍາທີ່ຮຸນແຮງ ເຊັ່ນ: “ພຣະເຈົ້າຕ້ອງປ່ອຍໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເຮັດສິ່ງນີ້” ຫຼື “ພຣະເຈົ້າຕ້ອງປ່ອຍໃຫ້ຂ້ານ້ອຍເຮັດສິ່ງນັ້ນ”. ພຣະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍປະທານຄວາມຄິດ ຫຼື ຄວາມຮູ້ສຶກຢ່າງຮຸນແຮງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າບໍ່ສາມາດທົນໄດ້. ນັ້ນບໍ່ແມ່ນບໍ? ແມ່ນແຕ່ໃນເວລາທີ່ເຈົ້າຍອມຮັບເອົາພຣະທຳແຫ່ງການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດ? ເມື່ອເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງສິດອໍານາດ ແລະ ພະລັງຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດ? ເຈົ້າຮູ່ສຶກວ່າພຣະເຈົ້າຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ບໍ່ສາມາດລ່ວງເກີນໄດ້ແມ່ນບໍ? ໃນຊ່ວງເວລາເຫຼົ່ານີ້ເຈົ້າຮູ້ສຶກຫ່າງເຫີນຈາກພຣະເຈົ້າບໍ? ເຈົ້າຮູ້ສຶກຢໍາເກງພຣະເຈົ້າບໍ? ບໍ່, ກົງກັນຂ້າມ, ເຈົ້າຮູ້ສຶກຢໍາເກງຄວາມເຄົາລົບນັບຖືຂອງພຣະເຈົ້າ. ມັນບໍ່ແມ່ນຍ້ອນພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າບໍທີ່ຜູ້ຄົນຮູ້ສຶກເຖິງສິ່ງທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້? ພວກເຂົາຈະມີຄວາມຮູ້ສຶກເຫຼົ່ານີ້ບໍ ຖ້າຊາຕານເປັນຜູ້ປະຕິບັດພາລະກິດ? ບໍ່ແມ່ນຢ່າງແນ່ນອນ. ພຣະເຈົ້າໃຊ້ພຣະທຳຂອງພຣະອົງ, ຄວາມຈິງ ແລະ ຊີວິດຂອງພຣະອົງເພື່ອສະໜອງໃຫ້ກັບມະນຸດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ແລະ ເພື່ອຊ່ວຍມະນຸດ. ເມື່ອມະນຸດອ່ອນແອ, ເມື່ອມະນຸດຮູ້ສຶກທໍ້ແທ້ໃຈ, ແນ່ນອນພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ກ່າວຢ່າງຮຸນແຮງ ແລະ ເວົ້າວ່າ: “ບໍ່ຕ້ອງຮູ້ສຶກທໍ້ແທ້ໃຈ, ມີຫຍັງໃຫ້ເຈົ້າທໍ້ແທ້ໃຈ? ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງອ່ອນແອ? ມີເຫດຜົນຫຍັງໃຫ້ເຈົ້າອ່ອນແອ? ເຈົ້າອ່ອນແອຫຼາຍຢູ່ສະເໝີ ແລະ ເຈົ້າຄິດລົບຢູ່ຕະຫຼອດ! ແລ້ວມີປະໂຫຍດຫຍັງທີ່ເຈົ້າຈະມີຊີວິດຢູ່? ຈົ່ງຕາຍເສຍ ໃຫ້ມັນຈົບສິ້ນໄປເລີຍ!” ພຣະເຈົ້າເຮັດພາລະກິດໃນທາງນີ້ບໍ? (ບໍ່.) ພຣະເຈົ້າມີສິດອຳນາດທີ່ຈະເຮັດແບບນີ້ບໍ? ແມ່ນ, ພຣະອົງມີ. ແຕ່ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດແບບນີ້. ເຫດຜົນທີ່ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດແບບນີ້ກໍຍ້ອນທາດແທ້ຂອງພຣະອົງ ນັ້ນກໍຄື ທາດແທ້ແຫ່ງຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມຮັກຂອງພຣະອົງທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດ, ການໃຫ້ຄຸນຄ່າ ແລະ ຄວາມຖະໜຸຖະໜອມຂອງພຣະອົງຕໍ່ມະນຸດບໍ່ສາມາດສະແດງອອກຢ່າງຊັດເຈນໄດ້ພຽງແຕ່ໃນໜຶ່ງ ຫຼື ສອງປະໂຫຍກ. ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ເກີດຈາກການໂອ້ອວດຂອງມະນຸດ, ແຕ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້ານຳໃຊ້ໃນການປະຕິບັດຕົວຈິງ; ມັນແມ່ນການເປີດເຜີຍທາດແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ. ທຸກວິທີທາງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ພຣະເຈົ້າປະຕິບັດພາລະກິດສາມາດເຮັດໃຫ້ມະນຸດເຫັນຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ບໍ? ໃນທຸກວິທີທາງທີ່ພຣະເຈົ້າປະຕິບັດພາລະກິດ, ລວມເຖິງເຈດຕະນາດີຂອງພຣະເຈົ້າ, ລວມເຖິງຜົນໄດ້ຮັບທີ່ພຣະເຈົ້າປາດຖະໜາທີ່ຈະປະຕິບັດໃນມະນຸດ, ລວມເຖິງວິທີການຕ່າງໆທີ່ພຣະເຈົ້າໃຊ້ເພື່ອປະຕິບັດພາລະກິດໃນມະນຸດ, ປະເພດພາລະກິດທີ່ພຣະອົງປະຕິບັດ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕ້ອງການໃຫ້ມະນຸດເຂົ້າໃຈ, ເຈົ້າເຄີຍເຫັນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ຫຼື ຄວາມຫຼອກລວງໃນເຈດຕະນາດີຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? (ບໍ່.) ດັ່ງນັ້ນ, ໃນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ພຣະເຈົ້າກະທຳ, ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວ, ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ພຣະອົງຄິດໃນໃຈຂອງພຣະອົງ, ລວມເຖິງທາດແທ້ທັງໝົດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ພຣະອົງເປີດເຜີຍ ພວກເຮົາສາມາດເອີ້ນວ່າພຣະເຈົ້າບໍລິສຸດໄດ້ບໍ? (ໄດ້.) ມີມະນຸດຄົນໃດເຄີຍເຫັນຄວາມບໍລິສຸດນີ້ໃນໂລກ ຫຼື ໃນຕົວຂອງເຂົາເອງບໍ? ນອກຈາກພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າເຄີຍເຫັນສິ່ງນີ້ໃນຕົວມະນຸດຄົນໃດ ຫຼື ໃນຊາຕານບໍ? (ບໍ່.) ອີງຕາມທີ່ພວກເຮົາໄດ້ສົນທະນາກັນໃນນີ້, ພວກເຮົາສາມາດເອີ້ນພຣະເຈົ້າວ່າເປັນເອກະລັກ ແລະ ເປັນພຣະເຈົ້າອົງບໍລິສຸດໄດ້ບໍ? (ໄດ້.) ທັງໝົດທີ່ພຣະເຈົ້າປະທານໃຫ້ມະນຸດ, ລວມເຖິງພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ, ວິທີການຕ່າງໆທີ່ພຣະເຈົ້າປະຕິບັດພາລະກິດໃນມະນຸດ, ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າບອກມະນຸດ, ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຕືອນຄວາມຈຳມະນຸດ, ສິ່ງທີ່ພຣະອົງແນະນຳ ແລະ ໃຫ້ກຳລັງໃຈ, ທັງໝົດນີ້ແມ່ນມາຈາກທາດແທ້ໜຶ່ງດຽວ: ຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຖ້າບໍ່ມີພຣະເຈົ້າບໍລິສຸດເຊັ່ນນີ້, ກໍບໍ່ມີມະນຸດຄົນໃດສາມາດແທນທີ່ພຣະອົງເພື່ອເຮັດພາລະກິດທີ່ພຣະອົງກະທຳໄດ້. ຖ້າພຣະເຈົ້າເອົາຄົນເຫຼົ່ານີ້ທັງໝົດມອບໃຫ້ກັບຊາຕານ, ພວກເຈົ້າເຄີຍຄິດບໍ່ວ່າສະພາບຂອງພວກເຈົ້າທັງໝົດໃນມື້ນີ້ຈະເປັນແນວໃດ? ພວກເຈົ້າທັງໝົດຈະຍັງນັ່ງຢູ່ນີ້ໂດຍສົມບູນ ແລະ ບໍ່ຖືກລ່ວງເກີນບໍ? ພວກເຈົ້າຈະເວົ້າວ່າ: “ໄປໆມາໆ ແລະ ຍ່າງຂຶ້ນໆລົງໆເທິງແຜ່ນດິນໂລກ” ບໍ? ເຈົ້າຈະບໍ່ເປັນຄົນໜ້າດ້ານທີ່ສຸດ, ໂອ້ອວດ ແລະ ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມທະນົງຕົວໃນການເວົ້າແບບນີ້ ແລະ ໂອ້ອວດຢ່າງໜ້າບໍ່ອາຍຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າບໍ? ແນ່ນອນເຈົ້າຈະເປັນແບບນັ້ນໂດຍບໍ່ຕອງສົງໄສ! ທັດສະນະຄະຕິຂອງຊາຕານທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດເຮັດໃຫ້ມະນຸດເຫັນວ່າທຳມະຊາດຂອງຊາຕານ ແລະ ທາດແທ້ຂອງມັນແມ່ນແຕກຕ່າງຈາກພຣະເຈົ້າຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ແມ່ນຫຍັງຄືທາດແທ້ຂອງຊາຕານທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ? (ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ.) ທໍາມະຊາດອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານແມ່ນສິ່ງທີ່ກົງກັນຂ້າມກັບຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຫດຜົນທີ່ວ່າເປັນຫຍັງຄົນສ່ວນຫຼາຍຈຶ່ງບໍ່ຮູ້ຈັກການເປີດເຜີຍນີ້ຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ທາດແທ້ແຫ່ງຄວາມບໍລິສຸດນີ້ຂອງພຣະເຈົ້າ ກໍຍ້ອນວ່າ ພວກເຂົາດໍາລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ອານາເຂດຂອງຊາຕານ, ພາຍໃນຄວາມເສີ່ອມຊາມຂອງຊາຕານ ແລະ ພາຍໃນບ່ອນຢູ່ອາໄສຂອງຊາຕານ. ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ວ່າຄວາມບໍລິສຸດແມ່ນຫຍັງ ຫຼື ຮູ້ວິທີນິຍາມຄວາມບໍລິສຸດ. ແມ່ນແຕ່ເມື່ອເວລາທີ່ເຈົ້າເຂົ້າໃຈຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າຍັງບໍ່ສາມາດນິຍາມມັນວ່າ ນັ້ນແມ່ນຄວາມບໍລິສຸດດຂອງພຣະເຈົ້າດ້ວຍຄວາມໝັ້ນໃຈ. ນີ້ຄືຄວາມແຕກຕ່າງຂອງຄວາມຮູ້ມະນຸດກ່ຽວກັບຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ IV

ໝາຍເຫດ:

ກ. “ຄາຖາບ້ວງຮັດຫົວກ” ແມ່ນຄາຖາໃຊ້ໂດຍພະສົງຊື່ວ່າ ຕັງສານຊາງໃນນະວະນິຍາຍຈີນ “ການເດີນທາງສູ່ທິດຕາເວັນຕົກ”. ເພິ່ນໃຊ້ຄາຖາເພື່ອຄວບຄຸມສັນວູກົງໂດຍຫັດບ້ວງເຫຼັກໃສ່ຫົວຂອງສັນວູກົງເຮັດໃຫ້ລາວເຈັບຫົວຢ່າງໜັກ ແລະ ເຮັດໃຫ້ລາວຍອມຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມ. ມັນໄດ້ກາຍມາເປັນຄຳອຸປະມາເພື່ອອະທິບາຍສິ່ງທີ່ຜູກມັດບຸກຄົນໜຶ່ງ.

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 142)

ແມ່ນຫຍັງກຳນົດລັກສະນະພາລະກິດຂອງຊາຕານໃນມະນຸດ? ເຈົ້າຄວນສາມາດຮຽນຮູ້ສິ່ງນີ້ຜ່ານທາງປະສົບການຂອງຕົວພວກເຈົ້າເອງ, ມັນແມ່ນລັກສະນະຕົວຢ່າງຂອງຊາຕານ, ສິ່ງທີ່ມັນເຮັດຢູ່ເລື້ອຍໆ, ສິ່ງທີ່ມັນພະຍາຍາມເຮັດກັບທຸກຄົນ. ບາງເທື່ອເຈົ້າອາດບໍ່ສາມາດເຫັນລັກສະນະນີ້, ດັ່ງນັ້ນເຈົ້າຈິ່ງບໍ່ຮູ້ສຶກວ່າຊາຕານນັ້ນໜ້າຢ້ານກົວ ແລະ ເປັນຕາຊັງຫຼາຍສໍ່າໃດ. ມີໃຜຮູ້ບໍວ່າລັກສະນະນີ້ແມ່ນຫຍັງ? (ມັນຊັກຊວນ, ລໍ້ລວງ ແລະ ຫຼອກລວງມະນຸດ.) ນັ້ນຖືກຕ້ອງແລ້ວ; ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສະແດງໃຫ້ເຫັນສອງສາມວິທີທາງຂອງລັກສະນະດັ່ງກ່າວນີ້. ຊາຕານຍັງໄດ້ລວງຕາ, ໂຈມຕີ ແລະ ກ່າວຫາມະນຸດ, ທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສະແດງອອກຢ່າງຊັດເຈນ. ຍັງມີອີກບໍ? (ມັນຂີ້ຕົວະ.) ສໍ້ໂກງ ແລະ ຕົວະຍົວະແມ່ນທຳມະຊາດຂອງຊາຕານ. ມັນມັກເຮັດສິ່ງເຫຼົ່ານີ້. ຍັງມີການສັ່ງຜູ້ຄົນໄປມາ, ກະຕຸ້ນພວກເຂົາ, ບັງຄັບໃຫ້ພວກເຂົາເຮັດສິ່ງຕ່າງໆ, ສັ່ງພວກເຂົາໄປມາ ແລະ ໃຊ້ກຳລັງບັງຄັບເພື່ອຄອບຄອງພວກເຂົາ. ບັດນີ້ ເຮົາຈະບັນລະຍາຍບາງຢ່າງໃຫ້ພວກເຈົ້າຟັງເຊິ່ງຈະເຮັດໃຫ້ຂົນຂອງພວກເຈົ້າລຸກ, ແຕ່ເຮົາບໍ່ໄດ້ກ່າວສິ່ງນີ້ເພື່ອໃຫ້ພວກເຈົ້າຢ້ານ. ພຣະເຈົ້າປະຕິບັດພາລະກິດກັບມະນຸດ ແລະ ຖະໜຸຖະໜອມມະນຸດດ້ວຍທັດສະນະຄະຕິ ແລະ ຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ. ໃນອີກດ້ານໜຶ່ງ, ຊາຕານບໍ່ໄດ້ເຊີດຊູມະນຸດເລີຍ ແລະ ມັນໃຊ້ເວລາທັງໝົດຂອງມັນເພື່ອຄິດຫາວິທີການທຳຮ້າຍມະນຸດ. ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນແບບນັ້ນບໍ? ເມື່ອມັນຄິດທຳຮ້າຍມະນຸດ, ສະພາບຈິດໃຈຂອງມັນຟ້າວຟັ່ງບໍ? (ແມ່ນ.) ດັ່ງນັ້ນ, ເມື່ອເວົ້າເຖິງການເຮັດວຽກຂອງຊາຕານກັບມະນຸດ, ເຮົາມີສອງປະໂຫຍກທີ່ສາມາດບັນລະຍາຍຄວາມຊົ່ວຊ້າ ແລະ ຄວາມອັນຕະລາຍຂອງຊາຕານໄດ້ຢ່າງພຽງພໍ, ເຊິ່ງສາມາດເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າຮູ້ຈັກຄວາມກຽດຊັງຂອງຊາຕານໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງ: ໃນວິທີການຂອງຊາຕານຕໍ່ມະນຸດ, ມັນຕ້ອງການທີ່ຈະຄອບຄອງ ແລະ ຄອບງຳມະນຸດທຸກຄົນດ້ວຍການບັງຄັບຢູ່ສະເໝີຈົນເຖິງຂັ້ນທີ່ມັນສາມາດຄວບຄຸມມະນຸດໄດ້ຢ່າງສົມບູນ ແລະ ທໍາຮ້າຍມະນຸດຢ່າງໜ້າໂສກເສົ້າ ເພື່ອວ່າ ມັນຈະສາມາດບັນລຸຈຸດປະສົງ ແລະ ຄວາມໄຝ່ສູງຂອງມັນ. “ການຄອບຄອງດ້ວຍການບັງຄັບ” ໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? ມັນເປັນສິ່ງທີ່ເກີດຈາກການຍິນຍອມຂອງເຈົ້າ ຫຼື ປາສະຈາກການຍິນຍອມຂອງເຈົ້າບໍ? ມັນເກີດຈາກການຮັບຮູ້ຂອງເຈົ້າ ຫຼື ປາສະຈາກການຮັບຮູ້ຂອງເຈົ້າບໍ? ຄໍາຕອບກໍຄື ມັນເກີດຈາກການທີ່ເຈົ້າບໍ່ຮັບຮູ້ຢ່າງສິ້ນເຊີງ! ມັນເກີດໃນສະຖານະການທີ່ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຕົວ, ບາງເທື່ອ ໂດຍທີ່ມັນບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງ ຫຼື ເຮັດຫຍັງໃຫ້ເຈົ້າເລີຍ, ບໍ່ມີການໃຫ້ສັນຍາ, ບໍ່ມີບໍລິບົດ, ແຕ່ມັນກໍຢູ່ຫັ້ນ, ຢູ່ອ້ອມຂ້າງເຈົ້າ ແລະ ອ້ອມຮອບຕົວເຈົ້າ. ມັນແນມຫາໂອກາດທີ່ຈະເອົາປຽບ ແລະ ຫຼັງ ຈາກນັ້ນ ມັນກໍຈະຄອບຄອງເຈົ້າ, ຄອບງຳເຈົ້າດ້ວຍການບັງຄັບ ເພື່ອ ບັນລຸຈຸດປະສົງຂອງມັນໃນການຄວບຄຸມເຈົ້າ ແລະ ທໍາຮ້າຍເຈົ້າຢ່າງສົມບູນ. ນີ້ແມ່ນຄວາມຕັ້ງໃຈ ແລະ ພຶດຕິກຳທົ່ວໄປຂອງຊາຕານໃນການຕໍ່ສູ້ເພື່ອດຶງເອົາມະນຸດອອກຈາກພຣະເຈົ້າ. ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດເມື່ອພວກເຈົ້າໄດ້ຍິນສິ່ງນີ້? (ຕົກໃຈ ແລະ ຮູ້ສຶກຢ້ານຢູ່ໃນໃຈຂອງພວກຂ້ານ້ອຍ.) ເຈົ້າຮູ້ສຶກເບື່ອໜ່າຍບໍ? (ແມ່ນ.) ໃນຂະນະທີ່ພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກເບື່ອໜ່າຍກັບສິ່ງນີ້, ພວກເຈົ້າຄິດວ່າຊາຕານບໍ່ລະອາຍໃຈບໍ? ເມື່ອພວກເຈົ້າຄິດວ່າຊາຕານບໍ່ມີຄວາມລະອາຍໃຈ, ແລ້ວພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກເບື່ອໜ່າຍກັບຜູ້ຄົນຢູ່ອ້ອມຮອບຕົວເຈົ້າ ທີ່ຕ້ອງການຄວບຄຸມພວກເຈົ້າຢູ່ຕະຫຼອດບໍ, ກັບບັນດາຜູ້ທີ່ທະເຍີທະຍານກັບສະຖານະ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດບໍ? (ແມ່ນ.) ສະນັ້ນ ຊາຕານໃຊ້ວິທີການໃດເພື່ອຄອບງຳ ແລະ ຄອບຄອງມະນຸດ? ພວກເຈົ້າຈະແຈ້ງກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້ແລ້ວບໍ? ເມື່ອເຈົ້າໄດ້ຍິນສອງວະລີທີ່ວ່າ “ການຄອບຄອງດ້ວຍການບັງຄັບ” ແລະ “ການຄອບງຳ” ນີ້, ເຈົ້າຮູ້ສຶກເບື່ອໜ່າຍ ແລະ ເຈົ້າສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍກ່ຽວກັບຄໍາເວົ້າເຫຼົ່ານີ້. ໂດຍປາສະຈາກການຍິນຍອມຂອງເຈົ້າ ຫຼື ການຮູ້ຂອງເຈົ້າ, ຊາຕານຄອບງຳເຈົ້າ, ຄອບຄອງເຈົ້າໂດຍໃຊ້ກຳລັງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເສື່ອມຊາມ. ເຈົ້າສາມາດຊີມລົດຊາດຫຍັງໄດ້ແດ່ໃນຫົວໃຈຂອງເຈົ້າ? ເຈົ້າຮູ້ສຶກກຽດຊັງ ແລະ ລັງກຽດບໍ? (ແມ່ນ.) ເມື່ອເຈົ້າຮູ້ສຶກກຽດຊັງ ແລະ ລັງກຽດຕໍ່ວິທີທາງເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານ, ແລ້ວເຈົ້າມີຄວາມຮູ້ສຶກແນວໃດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ? (ຮູ້ສຶກກະຕັນຍູ.) ກະຕັນຍູຕໍ່ພຣະເຈົ້າທີ່ໄດ້ຊ່ວຍເຈົ້າໃຫ້ລອດພົ້ນ. ສະນັ້ນ ຕອນນີ້ ແລະ ໃນຊ່ວງເວລານີ້, ເຈົ້າມີຄວາມປາດຖະໜາ ຫຼື ຄວາມປະສົງທີ່ຈະໃຫ້ພຣະເຈົ້າເບິ່ງແຍງທຸກຢ່າງ ແລະ ຄອບຄອງທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ເຈົ້າມີ ແລະ ເປັນບໍ? (ແມ່ນ.) ຄໍາຕອບຂອງເຈົ້າແມ່ນໃນບໍລິບົດໃດ? ເຈົ້າຕອບວ່າ “ແມ່ນ” ຍ້ອນວ່າເຈົ້າຢ້ານຖືກຊາຕານຄອບຄອງດ້ວຍການບັງຄັບ ແລະ ຄອບງຳແມ່ນບໍ? (ແມ່ນ.) ເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ມີຄວາມຄິດແບບນີ້; ມັນບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ບໍ່ຕ້ອງຢ້ານ, ເພາະວ່າ ພຣະເຈົ້າຢູ່ນີ້ແລ້ວ. ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ຈະຕ້ອງຢ້ານ. ເມື່ອເຈົ້າໄດ້ເຂົ້າໃຈເຖິງທໍາມະຊາດອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານແລ້ວ, ເຈົ້າຄວນມີຄວາມເຂົ້າໃຈຢ່າງຖືກຕ້ອງຫຼາຍຂຶ້ນ ຫຼື ຖະໜຸຖະໜອມຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ດີຂອງພຣະເຈົ້າ, ຄວາມເມດຕາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມອົດທົນທີ່ມີຕໍ່ມະນຸດ ແລະ ອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະອົງຫຼາຍຂຶ້ນ. ຊາຕານນັ້ນເປັນຕາຊັງຫຼາຍ, ແຕ່ຖ້າສິ່ງນີ້ຍັງບໍ່ສ້າງແຮງບັນດານໃຈໃຫ້ເຈົ້າຮັກພຣະເຈົ້າ, ເພິ່ງພາ ແລະ ເຊື່ອໃນພຣະອົງ, ແລ້ວເຈົ້າແມ່ນຄົນປະເພດໃດ? ເຈົ້າເຕັມໃຈທີ່ຈະໃຫ້ຊາຕານທຳຮ້າຍເຈົ້າບໍ? ຫຼັງຈາກທີ່ເຫັນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມໜ້າລັງກຽດຂອງຊາຕານແລ້ວ, ພວກເຮົາກໍໄດ້ຫັນກັບມາເບິ່ງພຣະເຈົ້າ. ຄວາມຮູ້ຂອງເຈົ້າກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າໃນຕອນນີ້ໄດ້ມີການປ່ຽນແປງໃດໆຢູ່ບໍ? ເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້ານັ້ນບໍລິສຸດ? “ພຣະເຈົ້າແມ່ນບໍລິສຸດຢ່າງມີເອກະລັກ”, ພຣະເຈົ້າສາມາດປະຕິບັດຕາມຕໍາແໜ່ງນີ້ໄດ້ບໍ? (ໄດ້.) ສະນັ້ນ ຢູ່ໃນໂລກ ແລະ ທ່າມກາງສິ່ງຕ່າງໆທັງໝົດ, ມີພຽງພຣະເຈົ້າເອງບໍທີ່ສາມາດປະຕິບັດຕາມຄວາມເຂົ້າໃຈນີ້ຂອງມະນຸດ? (ແມ່ນ.) ແລ້ວພຣະເຈົ້າປະທານຫຍັງແທ້ໃຫ້ກັບມະນຸດ? ພຣະອົງໃຫ້ຄວາມເບິ່ງແຍງ, ການເປັນຫ່ວງ ແລະ ຄວາມນຶກຄິດພຽງເລັກນ້ອຍໃຫ້ກັບເຈົ້າໂດຍທີ່ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ສຶກຕົວເທົ່ານັ້ນບໍ? ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານຫຍັງໃຫ້ກັບມະນຸດ? ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານຊີວິດໃຫ້ກັບມະນຸດ, ປະທານທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງໃຫ້ກັບມະນຸດ ແລະ ປະທານທັງໝົດນີ້ໃຫ້ກັບມະນຸດໂດຍບໍ່ມີເງື່ອນໄຂ, ບໍ່ຮຽກຮ້ອງຫຍັງ ແລະ ບໍ່ມີເຈດຕະນາອື່ນໃດ. ພຣະອົງໃຊ້ຄວາມຈິງ, ໃຊ້ພຣະທຳຂອງພຣະອົງ, ໃຊ້ຊີວິດຂອງພຣະອົງເພື່ອຊີ້ນໍາ ແລະ ນໍາພາມະນຸດ, ນໍາເອົາມະນຸດອອກຈາກການທໍາຮ້າຍຂອງຊາຕານ, ອອກຈາກການຫຼອກລວງຂອງຊາຕານ, ອອກຈາກການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານ ແລະ ເຮັດໃຫ້ມະນຸດເຫັນຢ່າງຊັດເຈນເຖິງທໍາມະຊາດອັນຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ໃບໜ້າທີ່ເປັນຕາຊັງຂອງຊາຕານ. ຄວາມຮັກ ແລະ ຄວາມເປັນຫ່ວງຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ມວນມະນຸດແມ່ນແທ້ຈິງບໍ? ມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າທຸກຄົນສາມາດປະສົບໄດ້ບໍ? (ແມ່ນ.)

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ IV

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 143)

ໃຫ້ຫັນກັບໄປເບິ່ງຊີວິດຂອງເຈົ້າຈົນເຖິງທຸກວັນນີ້ ກັບທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະຕິບັດຕໍ່ເຈົ້າໃນຊົ່ວຊີວິດການເຊື່ອຂອງເຈົ້າເບິ່ງ. ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກເຖິງມັນຢ່າງເລິກເຊິ່ງ ຫຼື ບໍ່ກໍຕາມ, ສິ່ງນີ້ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ຈໍາເປັນທີ່ສຸດສໍາລັບເຈົ້າບໍ? ມັນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຈົ້າຕ້ອງການຢາກໄດ້ທີ່ສຸດບໍ? (ແມ່ນ.) ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງບໍ? ນີ້ບໍ່ແມ່ນຊີວິດບໍ? (ແມ່ນ.) ພຣະເຈົ້າເຄີຍໃຫ້ແສງສະຫວ່າງຕໍ່ເຈົ້າ ແລ້ວຖາມເຈົ້າໃຫ້ສົ່ງຄືນທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະທານໃຫ້ກັບເຈົ້າບໍ? (ບໍ່.) ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືຈຸດປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າ? ພຣະເຈົ້າມີຈຸດປະສົງທີ່ຈະຄອບຄອງເຈົ້າເຊັ່ນກັນບໍ? (ບໍ່.) ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການຂຶ້ນຄອງບັນລັງຂອງພຣະອົງດ້ວຍຫົວໃຈຂອງມະນຸດບໍ? (ແມ່ນ.) ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງການຂຶ້ນຄອງບັນລັງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຄອບຄອງດ້ວຍການບັງຄັບຂອງຊາຕານ? ພຣະເຈົ້າຢາກໄດ້ຫົວໃຈຂອງມະນຸດ, ພຣະອົງຕ້ອງການຄອບຄອງຫົວໃຈຂອງມະນຸດ, ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? ມັນໝາຍຄວາມວ່າພຣະເຈົ້າຕ້ອງການໃຫ້ມະນຸດກາຍເປັນຫຸ່ນຮັບໃຊ້ຂອງພຣະອົງ, ເປັນເຄື່ອງຈັກຂອງພຣະອົງບໍ? (ບໍ່.) ແລ້ວວັດຖຸປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ? ມີຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າຕ້ອງການຄອບຄອງຫົວໃຈຂອງມະນຸດ ແລະ ການຄອບຄອງດ້ວຍການບັງຄັບ ແລະ ການຄອບງຳມະນຸດຂອງຊາຕານບໍ? (ມີ.) ແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມແຕກຕ່າງ? ເຈົ້າສາມາດບອກເຮົາຢ່າງຊັດເຈນບໍ? (ຊາຕານເຮັດສິ່ງນັ້ນໂດຍໃຊ້ກຳລັງ ໃນຂະນະທີ່ພຣະເຈົ້າປ່ອຍໃຫ້ມະນຸດອາສາສະໝັກ.) ນີ້ແມ່ນຄວາມແຕກຕ່າງບໍ? ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການຫົວໃຈຂອງເຈົ້າເພື່ອຫຍັງ? ແລະ ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການຄອບຄອງເຈົ້າເພື່ອຫຍັງ? ໃນຫົວໃຈຂອງເຈົ້າ ເຈົ້າເຂົ້າໃຈ ປະໂຫຍກທີ່ວ່າ “ພຣະເຈົ້າຄອບຄອງຫົວໃຈຂອງມະນຸດ” ແນວໃດ? ພວກເຈົ້າຕ້ອງຍຸຕິທຳກັບສິ່ງທີ່ເຮົາເວົ້າກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າຢູ່ໃນນີ້, ບໍ່ດັ່ງນັ້ນ ຜູ້ຄົນກໍຈະເຂົ້າໃຈຜິດສະເໝີ ແລະ ຄິດວ່າ: “ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການຄອບຄອງຂ້ານ້ອຍຢູ່ຕະຫຼອດ. ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການຄອບຄອງຂ້ານ້ອຍເພື່ອຫຍັງ? ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຢາກຖືກຄອບຄອງ, ຂ້ານ້ອຍຢາກເປັນນາຍຂອງຕົວເອງ. ພຣະອົງເວົ້າວ່າຊາຕານຄອບຄອງຜູ້ຄົນ, ແລ້ວນີ້ບໍ່ແມ່ນກໍລະນີດຽວກັນບໍ? ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ໃຜມາຄອບຄອງຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍເປັນຕົວຂອງຂ້ານ້ອຍເອງ!” ແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມແຕກຕ່າງໃນນີ້? ລອງໃຊ້ເວລາຄິດເບິ່ງ. ເຮົາຂໍຖາມພວກເຈົ້າວ່າ “ພຣະເຈົ້າຄອບຄອງມະນຸດ” ແມ່ນວະລີທີ່ໄຮ້ປະໂຫຍດບໍ? ການຄອບຄອງມະນຸດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນໝາຍເຖິງພຣະອົງອາໄສຢູ່ໃນຫົວໃຈເຈົ້າ ແລະ ຄວບຄຸມທຸກຄຳເວົ້າ ແລະ ການເຄື່ອນໄຫວຂອງເຈົ້າບໍ? ຖ້າພຣະອົງບອກເຈົ້າໃຫ້ນັ່ງ, ເຈົ້າຈະບໍ່ກ້າຢືນບໍ? ຖ້າພຣະອົງບອກໃຫ້ເຈົ້າໄປທາງທິດຕາເວັນອອກ, ເຈົ້າຈະບໍ່ກ້າໄປທາງທິດຕາເວັນຕົກບໍ່? ຄໍາວ່າ “ການຄອບຄອງ” ໝາຍເຖິງສິ່ງນີ້ບໍ? (ບໍ່, ມັນບໍ່ແມ່ນ. ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການໃຫ້ມະນຸດດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າມີ ແລະ ເປັນ.) ຕະຫຼອດຫຼາຍປີທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຄຸ້ມຄອງມະນຸດ, ໃນພາລະກິດຂອງພຣະອົງທີ່ປະຕິບັດຕໍ່ມະນຸດຈົນເຖິງຂັ້ນຕອນສຸດທ້າຍນີ້, ແມ່ນຫຍັງຄືພຣະທໍາທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວທີ່ມີຜົນກະທົບຕໍ່ມະນຸດໂດຍເຈດຕະນາ? ມັນແມ່ນການທີ່ມະນຸດດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າມີ ແລະ ເປັນບໍ? ຖ້າເບິ່ງຄວາມໝາຍຂອງປະໂຫຍກທີ່ວ່າ “ພຣະເຈົ້າຄອບຄອງຫົວໃຈຂອງມະນຸດ” ໂດຍຕາມຄວາມໝາຍຂອງມັນ ກໍຈະເບິ່ງຄືກັບວ່າ ພຣະເຈົ້າເອົາຫົວໃຈຂອງມະນຸດ ແລະ ຄອບຄອງມັນ, ອາໄສຢູ່ໃນມັນ ແລະ ບໍ່ອອກມາອີກ; ພຣະອົງກາຍເປັນນາຍຂອງມະນຸດ ແລະ ສາມາດຄວບຄຸມ ແລະ ຈັດການຫົວໃຈຂອງມະນຸດໄດ້ຕາມໃຈ ເພື່ອວ່າມະນຸດຕ້ອງເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າບອກໃຫ້ເຂົາເຮັດ. ໃນຄວາມຮູ້ສຶກນີ້, ມັນເບິ່ງຄືກັບວ່າ ທຸກຄົນໄດ້ກາຍມາເປັນພຣະເຈົ້າ ແລະ ມີທາດແທ້ ແລະ ອຸປະນິໄສຂອງພຣະອົງ. ດັ້ງນັ້ນ ໃນກໍລະນີນີ້, ມະນຸດສາມາດປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ເຊັ່ນກັນບໍ? ຄໍາວ່າ “ການຄອບຄອງ” ສາມາດອະທິບາຍແບບນີ້ໄດ້ບໍ? (ບໍ່.) ແລ້ວມັນແມ່ນຫຍັງ? ເຮົາຂໍຖາມພວກເຈົ້າດັ່ງນີ້: ພຣະທຳ ແລະ ຄວາມຈິງທັງໝົດທີ່ພຣະເຈົ້າສະໜອງໃຫ້ແກ່ມະນຸດແມ່ນການເປີດເຜີຍທາດແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງມີ ແລະ ເປັນບໍ? (ແມ່ນ.) ສິ່ງນີ້ແມ່ນແທ້ແນ່ນອນ. ແຕ່ວ່າມັນຈໍາເປັນບໍທີ່ພຣະເຈົ້າເອງຕ້ອງປະຕິບັດ ແລະ ຄອບຄອງພຣະທໍາທັງໝົດທີ່ພຣະເຈົ້າສະໜອງໃຫ້ກັບມະນຸດ? ຈົ່ງໃຊ້ເວລາຄິດເບິ່ງ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າຕັດສິນມະນຸດ, ເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງຕັດສິນພວກເຂົາ? ພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນໄດ້ແນວໃດ? ແມ່ນຫຍັງຄືເນື້ອໃນຂອງພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວໃນເວລາພຣະອົງຕັດສິນມະນຸດ? ແລ້ວພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ອີງໃສ່ຫຍັງ? ພວກມັນອີງໃສ່ນິໄສອັນເສື່ອມຊາມຂອງມະນຸດບໍ? (ແມ່ນ.) ດັ່ງນັ້ນ, ຜົນໄດ້ຮັບຈາກການພິພາກສາມະນຸດແມ່ນອີງໃສ່ທາດແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? (ແມ່ນ.) ແລ້ວ “ການຄອບຄອງມະນຸດ” ຂອງພຣະເຈົ້າເປັນພຽງວະລີທີ່ວ່າງເປົ່າບໍ? ແນ່ນອນວ່າບໍ່ແມ່ນ. ແລ້ວເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈິ່ງກ່າວພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ກັບມະນຸດ? ວັດຖຸປະສົງໃນການກ່າວພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະອົງແມ່ນຫຍັງ? ພຣະອົງຕ້ອງການໃຊ້ພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອຊີວິດຂອງມະນຸດບໍ? (ແມ່ນ.) ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການໃຊ້ຄວາມຈິງທັງໝົດນີ້ທີ່ພຣະອົງໄດ້ກ່າວເພື່ອຊີວິດຂອງມະນຸດ. ເມື່ອມະນຸດຮັບເອົາຄວາມຈິງທັງໝົດ ແລະ ພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ປະຕິຮູບມັນເຂົ້າໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ, ແລ້ວມະນຸດສາມາດເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າໄດ້ບໍ? ແລ້ວມະນຸດສາມາດຢໍາເກງພຣະເຈົ້າໄດ້ບໍ? ແລ້ວມະນຸດສາມາດຫຼີກເວັ້ນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍໄດ້ບໍ? ເມື່ອມະນຸດໄດ້ເຂົ້າເຖິງຈຸດນີ້ແລ້ວ, ເຂົາຈະເຊື່ອຟັງອໍານາດອະທິປະໄຕ ແລະ ການຈັດແຈງຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ແລ້ວມະນຸດຈະຍອມຢູ່ພາຍໃຕ້ສິດອໍານາດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ເມື່ອຜູ້ຄົນຄືໂຢບ ຫຼື ເປໂຕມາເຖິງຈຸດສິ້ນສຸດຂອງເສັ້ນທາງພວກເຂົາ, ເມື່ອຊີວິດຂອງພວກເຂົາຖືວ່າໄດ້ບັນລຸວຸດທິພາວະ, ເມື່ອພວກເຂົາມີຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ, ແລ້ວຊາຕານຍັງຈະສາມາດເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາໄປທາງອື່ນບໍ? ຊາຕານຍັງສາມາດຄອບຄອງພວກເຂົາໄດ້ບໍ? ຊາຕານຍັງສາມາດຄອບງຳພວກເຂົາດ້ວຍກໍາລັງໄດ້ບໍ? (ບໍ່.) ແລ້ວນີ້ແມ່ນຄົນປະເພດໃດ? ນີ້ແມ່ນບຸກຄົນທີ່ຖືກພຣະເຈົ້າຮັບເອົາໂດຍສົມບູນບໍ? (ແມ່ນ.) ໃນຄວາມໝາຍລະດັບນີ້, ພວກເຈົ້າເຫັນຄົນປະເພດນີ້ທີ່ຖືກພຣະເຈົ້າຮັບເອົາໂດຍສົມບູນແນວໃດ? ໃນມຸມມອງຂອງພຣະເຈົ້າ, ພາຍໃຕ້ສະຖານະການເຫຼົ່ານີ້, ພຣະອົງໄດ້ຄອບຄອງຫົວໃຈຂອງບຸກຄົນນີ້ແລ້ວ. ແຕ່ວ່າບຸກຄົນນີ້ຈະຮູ້ສຶກຫຍັງ? ຮູ້ສຶກເຖິງພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ, ສິດອໍານາດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ແນວທາງຂອງພຣະເຈົ້າ, ກາຍເປັນຊີວິດພາຍໃນມະນຸດ, ແລ້ວຊີວິດດັ່ງກ່າວນີ້ກໍຄອບຄອງຄວາມເປັນຢູ່ທັງໝົດຂອງມະນຸດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ເຂົາອາໄສຢູ່ພ້ອມດ້ວຍທາດແທ້ຂອງເຂົາພຽງພໍທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈບໍ? ໃນມຸມມອງຂອງພຣະເຈົ້າ, ຫົວໃຈຂອງມະນຸດໃນຕອນນີ້ຖືກພຣະອົງຄອບຄອງແລ້ວບໍ? (ແມ່ນ.) ຕອນນີ້, ພວກເຈົ້າເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍລະດັບນີ້ແນວໃດ? ມັນແມ່ນພຣະວິນຍານຂອງພຣະເຈົ້າບໍທີ່ຄອບຄອງພວກເຈົ້າ? (ບໍ່, ມັນແມ່ນພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຄອບຄອງພວກຂ້ານ້ອຍ.) ມັນແມ່ນຫົນທາງຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ໄດ້ກາຍເປັນຊີວິດຂອງເຈົ້າ ແລະ ມັນແມ່ນຄວາມຈິງທີ່ໄດ້ກາຍເປັນຊີວິດຂອງເຈົ້າ. ໃນເວລານີ້, ມະນຸດມີຊີວິດທີ່ມາຈາກພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າຊີວິດດັ່ງກ່າວນີ້ແມ່ນຊີວິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍ່ຄື, ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດເວົ້າວ່າຊີວິດມະນຸດທີ່ໄດ້ມາຈາກພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຊີວິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ດັ່ງນັ້ນ, ບໍ່ວ່າມະນຸດຈະຕິດຕາມພຣະເຈົ້າດົນປານໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າມະນຸດໄດ້ຮັບພຣະທຳຈາກພຣະເຈົ້າຫຼາຍປານໃດ, ມະນຸດບໍ່ສາມາດກາຍເປັນພຣະເຈົ້າໄດ້. ເຖິງແມ່ນວ່າ ວັນໜຶ່ງຖ້າພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າ, “ເຮົາໄດ້ຄອບຄອງຫົວໃຈຂອງເຈົ້າແລ້ວ, ຕອນນີ້ເຈົ້າມີຊີວິດຂອງເຮົາ”, ແລ້ວເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກວ່າເຈົ້າເປັນພຣະເຈົ້າບໍ? (ບໍ່.) ແລ້ວເຈົ້າຈະກາຍເປັນຫຍັງ? ເຈົ້າຈະບໍ່ໄດ້ມີການເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງບໍ? ຫົວໃຈຂອງເຈົ້າຈະບໍ່ເຕັມໄປດ້ວຍຊີວິດທີ່ພຣະເຈົ້າປະທານໃຫ້ເຈົ້າບໍ? ນີ້ຈະເປັນການສະແດງອອກທີ່ປົກກະຕິທີ່ສຸດກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນເມື່ອພຣະເຈົ້າຄອບຄອງຫົວໃຈຂອງມະນຸດ. ນີ້ແມ່ນຄວາມຈິງ. ສະນັ້ນ ເມື່ອເບິ່ງມັນຈາກດ້ານນີ້, ມະນຸດສາມາດກາຍເປັນພຣະເຈົ້າໄດ້ບໍ? ເມື່ອມະນຸດສາມາດດຳລົງຊີວິດຕາມຄວາມເປັນຈິງໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ກາຍມາເປັນຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ມະນຸດຈະສາມາດມີແກ່ນແທ້ຂອງຊີວິດ ແລະ ຄວາມສັກສິດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ບໍ່ແມ່ນຢ່າງແນ່ນອນ. ບໍ່ວ່າຫຍັງຈະເກີດຂຶ້ນກໍຕາມ, ເມື່ອທຸກສິ່ງຈົບສິ້ນລົງ ມະນຸດກໍຍັງເປັນມະນຸດຢູ່. ເຈົ້າຄືສິ່ງຖືກສ້າງ; ເມື່ອເຈົ້າໄດ້ຮັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ໄດ້ຮັບເສັ້ນທາງຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຈົ້າພຽງມີຊີວິດທີ່ມາຈາກພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ເຈົ້າກາຍມາເປັນຄົນທີ່ພຣະເຈົ້າຍົກຍ້ອງ, ແຕ່ເຈົ້າຈະບໍ່ມີແກ່ນແທ້ຊີວິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ແຮງໄກທີ່ຈະມີຄວາມສັກສິດຂອງພຣະເຈົ້າ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ IV

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 144)

ການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

“ແລ້ວພຣະວິນຍານກໍໄດ້ນໍາພາພຣະເຢຊູມາທີ່ທະເລຊາຍເພື່ອໃຫ້ມານຮ້າຍທົດລອງ. ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ອົດເຂົ້າເປັນເວລາສີ່ສິບມື້ ແລະ ສີ່ສິບຄືນ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພຣະອົງກໍຫິວອາຫານ ແລະ ເມື່ອມານຮ້າຍມາຫາພຣະອົງ ມັນກໍກ່າວວ່າ ຖ້າທ່ານເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ຈົ່ງສັ່ງກ້ອນຫີນເຫຼົ່ານີ້ໃຫ້ກາຍເປັນເຂົ້າຈີ່ແມະ. ແຕ່ພຣະອົງຕອບ ແລະ ກ່າວໄປວ່າ ມີຖ້ອຍຄຳທີ່ຂຽນໄວ້ວ່າ ມະນຸດຈະບໍ່ລ້ຽງຊີວິດດ້ວຍອາຫານຢ່າງດຽວ ແຕ່ດ້ວຍພຣະທຳທຸກຂໍ້ທີ່ອອກມາຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າ” (ມັດທາຍ 4:1-4).

ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຄຳເວົ້າທີ່ມານຮ້າຍໄດ້ພະຍາຍາມລໍ້ລວງພຣະເຢຊູເຈົ້າເປັນຄັ້ງທຳອິດ. ແມ່ນຫຍັງຄືເນື້ອຫາຂອງສິ່ງທີ່ມານຮ້າຍໄດ້ກ່າວ? (“ຖ້າທ່ານເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ຈົ່ງສັ່ງກ້ອນຫີນເຫຼົ່ານີ້ໃຫ້ກາຍເປັນເຂົ້າຈີ່ແມະ”.) ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ທີ່ມານຮ້າຍໄດ້ເວົ້າມາແມ່ນຂ້ອນຂ້າງທຳມະດາ ແຕ່ມີບັນຫາກັບແກ່ນແທ້ຂອງພວກມັນບໍ? ມານຮ້າຍເວົ້າວ່າ “ຖ້າທ່ານເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ”. ແຕ່ໃນຫົວໃຈຂອງມັນ, ມັນຮູ້ ຫຼື ບໍ່ວ່າພຣະເຢຊູເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ? ມັນຮູ້ ຫຼື ບໍ່ວ່າພຣະອົງເປັນພຣະຄຣິດ? (ມັນຮູ້.) ແລ້ວເປັນຫຍັງມັນຈຶ່ງເວົ້າວ່າ “ຖ້າທ່ານເປັນ”? (ມັນກຳລັງພະຍາຍາມລໍ້ລວງພຣະເຈົ້າ.) ແຕ່ແມ່ນຫຍັງຄືເປົ້າໝາຍຂອງມັນໃນການເຮັດແບບນັ້ນ? ມັນເວົ້າວ່າ “ຖ້າທ່ານເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ”. ໃນຫົວໃຈຂອງມັນ, ມັນຮູ້ວ່າພຣະເຢຊູຄຣິດເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ມັນຊັດເຈນຫຼາຍກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້ໃນຫົວໃຈຂອງມັນ, ແຕ່ເຖິງຈະຮູ້ເຊັ່ນນີ້, ມັນຍອມຕໍ່ພຣະອົງ ແລະ ນະມັດສະການພຣະອົງບໍ? (ບໍ່.) ມັນຕ້ອງການເຮັດຫຍັງ? ມັນຕ້ອງການໃຊ້ວິທີການນີ້ ແລະ ກ່າວຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ພຣະເຢຊູເຈົ້າໃຈຮ້າຍ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍລໍ້ລວງໃຫ້ພຣະອົງເຮັດຕາມເຈດຕະນາຂອງມັນ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມໝາຍທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຄຳເວົ້າຂອງມານຮ້າຍບໍ? ໃນຫົວໃຈຂອງຊາຕານ, ມັນຮູ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າ ນີ້ແມ່ນພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ, ແຕ່ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ມັນກໍກ່າວຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້. ນີ້ບໍ່ແມ່ນທຳມະຊາດຂອງຊາຕານບໍ? ແມ່ນຫຍັງຄືທຳມະຊາດຂອງຊາຕານ? (ການມີເລ່ຫຼຽມ, ຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມເຄົາລົບສຳລັບພຣະເຈົ້າ.) ແມ່ນຫຍັງຄືຜົນທີ່ຕາມມາຈາກບໍ່ມີຄວາມເຄົາລົບສຳລັບພຣະເຈົ້າ? ບໍ່ແມ່ນວ່າມັນຕ້ອງການໂຈມຕີພຣະເຈົ້າບໍ? ມັນຕ້ອງການໃຊ້ວິທີການນີ້ເພື່ອໂຈມຕີພຣະເຈົ້າ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ມັນຈຶ່ງກ່າວວ່າ: “ຖ້າທ່ານເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ຈົ່ງສັ່ງກ້ອນຫີນເຫຼົ່ານີ້ໃຫ້ກາຍເປັນເຂົ້າຈີ່ແມະ”; ນີ້ບໍ່ແມ່ນເຈດຕະນາອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານບໍ? ມັນກຳລັງພະຍາຍາມເຮັດຫຍັງແທ້ໆ? ເປົ້າໝາຍຂອງມັນຊັດເຈນຫຼາຍ: ມັນກຳລັງພະຍາຍາມໃຊ້ວິທີການນີ້ເພື່ອປະຕິເສດຕໍາແໜ່ງ ແລະ ຕົວຕົນຂອງພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າ. ສິ່ງທີ່ຊາຕານໝາຍເຖິງໂດຍຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ກໍຄື “ຖ້າທ່ານເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ໃຫ້ປ່ຽນກ້ອນຫີນເຫຼົ່ານີ້ກາຍເປັນເຂົ້າຈີ່. ຖ້າທ່ານບໍ່ສາມາດເຮັດສິ່ງນີ້ໄດ້, ແລ້ວທ່ານກໍບໍ່ແມ່ນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວທ່ານກໍບໍ່ຄວນປະຕິບັດພາລະກິດຂອງທ່ານອີກຕໍ່ໄປ”. ມັນບໍ່ແມ່ນແບບນີ້ບໍ? ມັນຕ້ອງການໃຊ້ວິທີການນີ້ເພື່ອໂຈມຕີພຣະເຈົ້າ, ມັນຕ້ອງການມ້າງ ແລະ ທຳລາຍພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ; ນີ້ຄືຄວາມມຸ່ງຮ້າຍຂອງຊາຕານ. ຄວາມມຸ່ງຮ້າຍຂອງມັນແມ່ນການສະແດງອອກໂດຍທຳມະຊາດຂອງທຳມະຊາດຂອງມັນ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ມັນຮູ້ຈັກວ່າພຣະເຢຊູຄຣິດເຈົ້າເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ການບັງເກີດເປັນມະນຸດແທ້ໆຂອງພຣະເຈົ້າເອງ, ມັນກໍເຮັດໄດ້ແຕ່ພຽງສິ່ງແບບນີ້ ໂດຍຕາມຫຼັງຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງໃກ້ຊິດ, ໂຈມຕີພຣະອົງຢ່າງບໍ່ຢຸດຢັ້ງ ແລະ ພະຍາຍາມຢ່າງໜັກເພື່ອລົບກວນ ແລະ ທຳລາຍພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ.

ບັດນີ້ ໃຫ້ພວກເຮົາວິເຄາະວະລີນີ້ທີ່ຊາຕານເວົ້າວ່າ: “ຈົ່ງສັ່ງກ້ອນຫີນເຫຼົ່ານີ້ໃຫ້ກາຍເປັນເຂົ້າຈີ່ແມະ”. ເຮັດໃຫ້ກ້ອນຫີນກາຍເປັນເຂົ້າຈີ່, ສິ່ງນີ້ມີຄວາມໝາຍຫຍັງບໍ? ຖ້າມີອາຫານ, ເປັນຫຍັງຈຶ່ງບໍ່ກິນມັນ? ເປັນຫຍັງມັນຈຶ່ງຈຳເປັນຕ້ອງເຮັດໃຫ້ກ້ອນຫີນກາຍເປັນອາຫານ? ມັນສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າບໍ່ມີຄວາມໝາຍໃນບ່ອນນີ້? ເຖິງພຣະອົງກຳລັງອົດອາຫານໃນເວລານັ້ນ ແຕ່ແນ່ນອນບໍວ່າ ພຣະເຢຊູເຈົ້າບໍ່ມີອາຫານກິນ? (ພຣະອົງມີ.) ສະນັ້ນ ໃນບ່ອນນີ້ ພວກເຮົາສາມາດເຫັນເຖິງຄວາມໄຮ້ເຫດຜົນຂອງຄຳເວົ້າຂອງຊາຕານ. ສຳລັບການທໍລະຍົດ ແລະ ຄວາມຄິດຮ້າຍທຸກຢ່າງຂອງຊາຕານ, ພວກເຮົາຍັງສາມາດເຫັນເຖິງຄວາມໄຮ້ເຫດຜົນ ແລະ ຄວາມໄຮ້ສາລະຂອງມັນ. ຊາຕານເຮັດຫຼາຍໆສິ່ງທີ່ເຈົ້າສາມາດເຫັນໄດ້ເຖິງທຳມະຊາດທີ່ມຸ່ງຮ້າຍຂອງມັນ; ເຈົ້າສາມາດເຫັນວ່າມັນກຳລັງເຮັດສິ່ງຕ່າງໆທີ່ທຳລາຍພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເມື່ອເຫັນແບບນີ້ ເຈົ້າກໍຮູ້ສຶກວ່າມັນເປັນຕາຊັງ ແລະ ເປັນຕາໂມໂຫ. ແຕ່ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຫັນເຖິງທຳມະຊາດຄືເດັກນ້ອຍ ແລະ ເປັນຕາຫົວທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງຄຳເວົ້າ ແລະ ການກະທຳຂອງມັນບໍ? ນີ້ແມ່ນການເປີດເຜີຍກ່ຽວກັບທຳມະຊາດຂອງຊາຕານ; ຍ້ອນມັນມີທຳມະຊາດແບບນີ້, ມັນຈຶ່ງເຮັດສິ່ງແບບນີ້. ສຳລັບຜູ້ຄົນໃນປັດຈຸບັນ, ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານແມ່ນໄຮ້ເຫດຜົນ ແລະ ເປັນຕາຫົວ. ແຕ່ແນ່ນອນວ່າ ຊາຕານສາມາດກ່າວຄຳເວົ້າດັ່ງກ່າວໄດ້. ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າມັນໂງ່ຈ້າ ແລະ ໄຮ້ສາລະ? ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານຢູ່ທຸກຫົນທຸກແຫ່ງ ແລະ ມັນກຳລັງຖືກເປີດໂປງຢູ່ເລື້ອຍໆ. ແລ້ວພຣະເຢຊູເຈົ້າຕອບມັນວ່າແນວໃດ? (“ມະນຸດຈະບໍ່ລ້ຽງຊີວິດດ້ວຍອາຫານຢ່າງດຽວ ແຕ່ດ້ວຍພຣະທຳທຸກຂໍ້ທີ່ອອກມາຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າ”.) ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ມີລິດອຳນາດບໍ? (ພວກມັນມີ.) ເປັນຫຍັງພວກເຮົາຈຶ່ງເວົ້າວ່າພວກມັນມີລິດອຳນາດ? ມັນກໍຍ້ອນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ເປັນຄວາມຈິງ. ບັດນີ້ ມະນຸດລ້ຽງຊີວິດດ້ວຍເຂົ້າຈີ່ຢ່າງດຽວບໍ? ພຣະເຢຊູເຈົ້າອົດອາຫານເປັນເວລາສີ່ສິບມື້ ແລະ ຄືນ. ພຣະອົງອົດອາຫານຈົນຕາຍບໍ? ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ອົດອາຫານຈົນຕາຍ, ສະນັ້ນ ຊາຕານຈຶ່ງເຂົ້າຫາພຣະອົງ, ກະຕຸ້ນໃຫ້ພຣະອົງປ່ຽນກ້ອນຫີນໃຫ້ກາຍເປັນອາຫານໂດຍເວົ້າສິ່ງຕ່າງໆເຊັ່ນ: “ຖ້າທ່ານປ່ຽນກ້ອນຫີນໃຫ້ກາຍເປັນອາຫານ, ແລ້ວທ່ານຈະບໍ່ມີແນວໃຫ້ກິນບໍ? ແລ້ວທ່ານກໍຈະບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງອົດອາຫານ, ບໍ່ຕ້ອງຫິວໂຫຍບໍ?” ແຕ່ພຣະເຢຊູເຈົ້າກ່າວວ່າ “ມະນຸດຈະບໍ່ລ້ຽງຊີວິດດ້ວຍອາຫານຢ່າງດຽວ” ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ເຖິງແມ່ນວ່າມະນຸດຈະດຳລົງຊີວິດໃນຮ່າງກາຍທາງກາຍະພາບ, ມັນບໍ່ແມ່ນອາຫານທີ່ເຮັດໃຫ້ຮ່າງກາຍທາງກາຍະພາບຂອງເຂົາດຳລົງຊີວິດ ແລະ ຫາຍໃຈ ແຕ່ເປັນພຣະທຳທຸກໆຂໍ້ທີ່ຖືກກ່າວອອກມາຈາກປາກຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ເປັນຄວາມຈິງ; ພວກເຂົາມອບຄວາມເຊື່ອໃຫ້ແກ່ຜູ້ຄົນ, ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຮູ້ສຶກວ່າພວກເຂົາສາມາດເພິ່ງພາພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະອົງຄືຄວາມຈິງ. ໃນທາງກົງກັນຂ້າມກັນ, ມີລັກສະນະຕົວຈິງໃນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ບໍ? ພຣະເຢຊູເຈົ້າຍັງບໍ່ໄດ້ຢືນຢູ່ ແລະ ຍັງບໍ່ມີຊີວິດຢູ່ຫຼັງຈາກທີ່ອົດອາຫານເປັນເວລາສີ່ສິບມື້ ແລະ ຄືນບໍ? ນີ້ບໍ່ແມ່ນຕົວຢ່າງທີ່ແທ້ຈິງບໍ? ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ກິນອາຫານເປັນເວລາສີ່ສິບມື້ ແລະ ຄືນ ແລະ ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ພຣະອົງກໍຍັງມີຊີວິດ. ສິ່ງນີ້ຄືຫຼັກຖານທີ່ມີອຳນາດ ເຊິ່ງຢືນຢັນເຖິງຄວາມຈິງຂອງພຣະທຳຂອງພຣະອົງ. ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ທຳມະດາ, ແຕ່ສຳລັບພຣະເຢຊູເຈົ້າແລ້ວ ພຣະອົງໄດ້ກ່າວພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນ ພຽງແຕ່ເມື່ອຊາຕານລໍ້ໍລວງພຣະອົງບໍ ຫຼື ພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງພຣະອົງໂດຍທຳມະຊາດ? ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ພຣະເຈົ້າເປັນຄວາມຈິງ ແລະ ພຣະເຈົ້າເປັນຊີວິດ, ແຕ່ຄວາມຈິງ ແລະ ຊີວິດຂອງພຣະເຈົ້າເປັນການເພີ່ມຕື່ມພາຍຫຼັງບໍ? ພວກມັນເກີດຈາກປະສົບການໃນເວລາຕໍ່ມາບໍ? ບໍ່, ພວກມັນມີມາຕັ້ງແຕ່ເກີດໃນພຣະເຈົ້າ. ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ຄວາມຈິງ ແລະ ຊີວິດຄືແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ. ແມ່ນຫຍັງກໍຕາມທີ່ເກີດຂຶ້ນກັບພຣະອົງ, ສິ່ງທີ່ພຣະອົງເປີດເຜີຍກໍມີພຽງແຕ່ຄວາມຈິງ. ຄວາມຈິງນີ້, ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້, ບໍ່ວ່າເນື້ອຫາຂອງຄຳເວົ້າຂອງພຣະອົງຈະຍາວ ຫຼື ສັ້ນ ກໍສາມາດເຮັດໃຫ້ມະນຸດດຳລົງຊີວິດ ແລະ ມອບຊີວິດໃຫ້ແກ່ມະນຸດ; ພວກມັນສາມາດເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນສາມາດໄດ້ຮັບເອົາຄວາມຈິງ ແລະ ຄວາມຊັດເຈນກ່ຽວກັບເສັ້ນທາງແຫ່ງຊີວິດມະນຸດ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາສາມາດມີຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ແຫຼ່ງທີ່ມາຂອງການທີ່ພຣະເຈົ້າໃຊ້ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ກໍເປັນສິ່ງທີ່ດີ. ສະນັ້ນ ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າສິ່ງທີ່ດີນີ້ຄືສິ່ງທີ່ສັກສິດ? (ເວົ້າໄດ້.) ພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນຂອງຊາຕານແມ່ນມາຈາກທຳມະຊາດຂອງຊາຕານ. ຊາຕານເປີດເຜີຍທຳມະຊາດອັນຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ມຸ່ງຮ້າຍຂອງມັນທຸກບ່ອນຢູ່ເລື້ອຍໆ. ບັດນີ້ ຊາຕານເຮັດການເປີດເຜີຍເຫຼົ່ານີ້ຢ່າງທຳມະຊາດບໍ? ມີຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງບັນຊາໃຫ້ມັນເຮັດແບບນີ້ບໍ? ມີຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງທີ່ຊ່ວຍມັນບໍ? ມີຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງທີ່ບັງຄັບມັນບໍ? ບໍ່ມີ. ມັນເປີດເຜີຍສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທັງໝົດດ້ວຍຄວາມສະໝັກໃຈຂອງມັນເອງ. ນີ້ຄືທຳມະຊາດອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ. ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະເຮັດຫຍັງກໍຕາມ ແລະ ບໍ່ວ່າພຣະອົງຈະເຮັດມັນແນວໃດກໍຕາມ, ຊາຕານກໍຕິດຕາມສົ້ນນ່ອງຂອງພຣະອົງ. ແກ່ນແທ້ ແລະ ທຳມະຊາດທີ່ແທ້ຈິງຂອງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ຊາຕານເວົ້າ ແລະ ເຮັດແມ່ນແກ່ນແທ້ຂອງຊາຕານ ເຊິ່ງເປັນແກ່ນແທ້ທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ມຸ່ງຮ້າຍ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ V

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 145)

ການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

“ແລ້ວມານຮ້າຍກໍໄດ້ນໍາພຣະອົງຂຶ້ນໄປເທິງເມືອງທີ່ສັກສິດ ແລະ ວາງພຣະອົງລົງທີ່ເທິງຍອດພຣະວິຫານ ແລະ ເວົ້າກັບພຣະອົງວ່າ ຖ້າທ່ານເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ຈົ່ງໂດດລົງ: ເພາະມີຖ້ອຍຄຳທີ່ຂຽນໄວ້ວ່າ ພຣະອົງຈະມອບທູດສະຫວັນຂອງພຣະອົງໃຫ້ດູແລສິ່ງທີ່ກ່ຽວກັບທ່ານ: ແລະ ໃນມືຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາຈະອູ້ມທ່ານຂຶ້ນເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຕີນຂອງທ່ານກະແທກກັບກ້ອນຫີນບໍ່ວ່າໃນຕອນໃດກໍຕາມ. ພຣະເຢຊູກ່າວກັບມັນວ່າ ມີຖ້ອຍຄຳທີ່ຂຽນໄວ້ອີກວ່າ ເຈົ້າຈົ່ງຢ່າລໍ້ລວງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເຊິ່ງເປັນພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າເລີຍ” (ມັດທາຍ 4:5-7).

ໃຫ້ພວກເຮົາເບິ່ງຄຳເວົ້າທີ່ຊາຕານເວົ້າໃນຈຸດນີ້ກ່ອນ. ຊາຕານເວົ້າວ່າ “ຖ້າທ່ານເປັນພຣະບຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ຈົ່ງໂດດລົງ” ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ມັນກໍອ້າງຈາກຂໍ້ພຣະຄຳພີວ່າ: “ພຣະອົງຈະມອບທູດສະຫວັນຂອງພຣະອົງໃຫ້ດູແລສິ່ງທີ່ກ່ຽວກັບທ່ານ: ແລະ ໃນມືຂອງພວກເຂົາ, ພວກເຂົາຈະອູ້ມທ່ານຂຶ້ນເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຕີນຂອງທ່ານກະແທກກັບກ້ອນຫີນບໍ່ວ່າໃນຕອນໃດກໍຕາມ”. ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດເມື່ອເຈົ້າໄດ້ຍິນຄຳເວົ້າຂອງຊາຕານ? ພວກມັນບໍຄືເດັກນ້ອຍຫຼາຍບໍ? ພວກມັນຄືເດັກນ້ອຍ, ໄຮ້ເຫດຜົນ ແລະ ເປັນຕາລັງກຽດ. ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງເວົ້າແບບນີ້? ຊາຕານເຮັດສິ່ງທີ່ໂງ່ຈ້າຢູ່ເລື້ອຍໆ ແລະ ມັນເຊື່ອວ່າຕົນເອງສະຫຼາດຫຼາຍ. ມັນອ້າງຈາກຂໍ້ພຣະຄຳພີຢູ່ເລື້ອຍໆ, ແມ່ນແຕ່ພຣະທຳທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວແທ້ໆ, ໂດຍພະຍາຍາມດັດປ່ຽນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ໃສ່ພຣະເຈົ້າເພື່ອໂຈມຕີພຣະອົງ ແລະ ລໍ້ລວງພຣະອົງເພື່ອພະຍາຍາມບັນລຸຈຸດປະສົງຂອງມັນໃນການທຳລາຍແຜນການແຫ່ງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເຈົ້າສາມາດເຫັນຫຍັງໃນຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ທີ່ຊາຕານໄດ້ກ່າວມາ? (ຊາຕານມີເຈດຕະນາອັນຊົ່ວຮ້າຍ.) ໃນທຸກສິ່ງທີ່ຊາຕານເຮັດ, ມັນສະແຫວງຫາເພື່ອລໍ້ລວງມະນຸດຊາດຢູ່ສະເໝີ. ຊາຕານບໍ່ເວົ້າຢ່າງກົງໄປກົງມາ ແຕ່ໃນລັກສະນະທີ່ອ້ອມໄປມາ ໂດຍໃຊ້ການລໍ້ລວງ, ການຫຼອກລວງ ແລະ ການລໍ້ໃຈ. ຊາຕານເຂົ້າຫາການທີ່ມັນລໍ້ລວງພຣະເຈົ້າຄືກັບວ່າພຣະອົງເປັນມະນຸດທີ່ທຳມະດາ ໂດຍເຊື່ອວ່າພຣະເຈົ້າບໍ່ມີຄວາມຮູ້, ໂງ່ຈ້າ ແລະ ບໍ່ສາມາດແຍກແຍະຮູບຮ່າງທີ່ແທ້ຈິງຂອງສິ່ງຕ່າງໆເຊັ່ນກັນ ຄືກັນກັບທີ່ມະນຸດບໍ່ສາມາດເຮັດໄດ້. ຊາຕານຄິດວ່າ ພຣະເຈົ້າ ແລະ ມະນຸດແມ່ນບໍ່ສາມາດເຫັນທະລຸເຊິ່ງແກ່ນແທ້ຂອງມັນ ແລະ ການລໍ້ລວງ ແລະ ເຈດຕະນາທີ່ມຸ່ງຮ້າຍຂອງມັນ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ເປັນຄວາມໂງ່ຈ້າຂອງຊາຕານບໍ? ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຊາຕານອ້າງຈາກຂໍ້ພຣະຄຳພີຢ່າງເປີດເຜີຍ ໂດຍເຊື່ອວ່າການເຮັດແບບນີ້ຈະເຮັດໃຫ້ມັນມີຄວາມໜ້າເຊື່ອຖື ແລະ ເຈົ້າຈະບໍ່ສາມາດຈັບຜິດຂໍ້ບົກຜ່ອງທີ່ຢູ່ໃນຄຳເວົ້າຂອງມັນ ຫຼື ຫຼີກຫຼ່ຽງການຖືກຫຼອກລວງໄດ້. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມໄຮ້ສາລະ ແລະ ຄວາມເປັນເດັກນ້ອຍຂອງຊາຕານບໍ? ນີ້ເປັນຄືກັບເວລາທີ່ຜູ້ຄົນເຜີຍແຜ່ຂ່າວປະເສີດ ແລະ ເປັນພະຍານໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ: ບາງເທື່ອ ຜູ້ທີ່ບໍ່ເຊື່ອຈະບໍ່ເວົ້າບາງສິ່ງທີ່ຄ້າຍຄືກັບສິ່ງທີ່ຊາຕານເວົ້າບໍ? ພວກເຈົ້າໄດ້ຍິນຜູ້ຄົນເວົ້າບາງສິ່ງທີ່ຄ້າຍຄືກັນບໍ? ເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດເມື່ອເຈົ້າໄດ້ຍິນສິ່ງດັ່ງກ່າວ? ເຈົ້າຮູ້ສຶກເບື່ອໜ່າຍບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ເມື່ອເຈົ້າຮູ້ສຶກເບື່ອໜ່າຍ, ເຈົ້າຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມລັງກຽດ ແລະ ຄວາມກຽດຊັງເຊັ່ນກັນບໍ? ເມື່ອເຈົ້າມີຄວາມຮູ້ສຶກເຫຼົ່ານີ້, ເຈົ້າສາມາດຮັບຮູ້ໄດ້ບໍວ່າຊາຕານ ແລະ ອຸປະນິໄສເສື່ອມຊາມທີ່ຊາຕານໃສ່ເຂົ້າໄປໃນມະນຸດເປັນສິ່ງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ? ໃນຫົວໃຈຂອງເຈົ້າ, ເຈົ້າເຄີຍມີຄວາມເຂົ້າໃຈແບບນີ້ບໍ: “ເມື່ອຊາຕານເວົ້າ, ມັນກໍເວົ້າເພື່ອເປັນການໂຈມຕີ ແລະ ການລໍ້ລວງ; ຄຳເວົ້າຂອງຊາຕານແມ່ນໄຮ້ສາລະ, ເປັນຕາຫົວ, ຄືເດັກນ້ອຍ ແລະ ເປັນຕາເບື່ອໜ່າຍ; ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ພຣະເຈົ້າກໍຈະບໍ່ກ່າວ ຫຼື ປະຕິບັດພາລະກິດໃນລັກສະນະດັ່ງກ່າວ ແລະ ແນ່ນອນຢູ່ແລ້ວທີ່ພຣະອົງບໍ່ເຄີຍເຮັດແບບນັ້ນ”? ແນ່ນອນຢູ່ແລ້ວທີ່ໃນສະຖານະການນີ້ ຜູ້ຄົນພຽງແຕ່ສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງມັນໄດ້ໜ້ອຍໜຶ່ງ ແລະ ຍັງບໍ່ສາມາດເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມສັກສິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ດ້ວຍວຸດທິພາວະຂອງພວກເຈົ້າໃນປັດຈຸບັນ, ພວກເຈົ້າພຽງແຕ່ຮູ້ສຶກວ່າ: “ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວແມ່ນຄວາມຈິງ, ເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ພວກຂ້ານ້ອຍ ແລະ ພວກຂ້ານ້ອຍຕ້ອງຍອມຮັບເອົາມັນ”. ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະສາມາດຍອມຮັບເອົາສິ່ງນີ້ໄດ້ ຫຼື ບໍ່, ເຈົ້າກໍເວົ້າໂດຍບໍ່ມີການຍົກເວັ້ນວ່າ ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າຄືຄວາມຈິງ ແລະ ພຣະເຈົ້າຄືຄວາມຈິງ ແຕ່ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າຄວາມຈິງເອງແມ່ນສິ່ງທີ່ສັກສິດ ແລະ ພຣະເຈົ້ານັ້ນສັກສິດ.

ສະນັ້ນ ແມ່ນຫຍັງຄືການຕອບໂຕ້ຂອງພຣະເຢຊູຕໍ່ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານ? ພຣະເຢຊູກ່າວຕໍ່ມັນວ່າ: “ມີຖ້ອຍຄຳທີ່ຂຽນໄວ້ອີກວ່າ ເຈົ້າຈົ່ງຢ່າລໍ້ລວງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເຊິ່ງເປັນພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າເລີຍ”. ມີຄວາມຈິງໃນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ທີ່ພຣະເຢຊູກ່າວບໍ? ມີຄວາມຈິງໃນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຢ່າງແນ່ນອນ. ໃນທາງຜິວເຜີນແລ້ວ, ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຄືພຣະບັນຍັດໃຫ້ຜູ້ຄົນໄດ້ປະຕິບັດຕາມ, ເປັນວະລີທຳມະດາ, ແຕ່ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ທັງມະນຸດ ແລະ ຊາຕານກໍລະເມີດພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຢູ່ເລື້ອຍໆ. ສະນັ້ນ ພຣະເຢຊູເຈົ້າຈຶ່ງເວົ້າຕໍ່ຊາຕານວ່າ: “ເຈົ້າຈົ່ງຢ່າລໍ້ລວງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເຊິ່ງເປັນພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າເລີຍ” ຍ້ອນນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ຊາຕານເວົ້າຢູ່ເລື້ອຍໆ ໂດຍຮັບເອົາຄວາມເຈັບປວດໃນຂະນະທີ່ມັນສືບຕໍ່ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆ. ສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ຊາຕານເຮັດສິ່ງນີ້ຢ່າງໜ້າດ້ານ ແລະ ບໍ່ມີຢາງອາຍ. ມັນຢູ່ໃນທຳມະຊາດ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງຊາຕານ ຄືການບໍ່ຢ້ານພຣະເຈົ້າ ແລະ ການບໍ່ມີຄວາມເຄົາລົບຕໍ່ພຣະເຈົ້າໃນຫົວໃຈຂອງມັນ. ແມ່ນແຕ່ໃນເວລາທີ່ຊາຕານຢືນຢູ່ຂ້າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສາມາດເຫັນພຣະອົງ, ມັນກໍບໍ່ສາມາດຫ້າມຕົນເອງບໍ່ໃຫ້ລໍ້ລວງພຣະເຈົ້າ. ສະນັ້ນ ພຣະເຢຊູເຈົ້າຈຶ່ງເວົ້າຕໍ່ຊາຕານວ່າ “ເຈົ້າຈົ່ງຢ່າລໍ້ລວງພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເຊິ່ງເປັນພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າເລີຍ”. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນພຣະທຳທີ່ພຣະເຈົ້າກ່າວຕໍ່ຊາຕານຢູ່ເລື້ອຍໆ. ແລ້ວມັນເໝາະສົມບໍທີ່ຈະນໍາໃຊ້ວະລີນີ້ໃນຍຸກປັດຈຸບັນ? (ເໝາະສົມ, ຍ້ອນພວກຂ້ານ້ອຍກໍລໍ້ລວງພຣະເຈົ້າຢູ່ເລື້ອຍໆເຊັ່ນກັນ.) ເປັນຫຍັງຜູ້ຄົນຈຶ່ງລໍ້ລວງພຣະເຈົ້າຢູ່ເລື້ອຍໆ? ມັນເປັນຍ້ອນວ່າຜູ້ຄົນເຕັມໄປດ້ວຍອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມແບບຊາຕານບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ສະນັ້ນ ຄຳເວົ້າຂອງຊາຕານແມ່ນຢູ່ເໜືອສິ່ງໃດໜຶ່ງທີ່ຜູ້ຄົນເວົ້າຢູ່ເລື້ອຍໆບໍ? ແລ້ວຜູ້ຄົນເວົ້າຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ໃນສະຖານະການໃດ? ຄົນໆໜຶ່ງສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ຜູ້ຄົນໄດ້ກ່າວສິ່ງຕ່າງໆແບບນີ້ ໂດຍບໍ່ຄຳນຶງເຖິງເວລາ ແລະ ສະຖານທີ່. ສິ່ງນີ້ພິສູດວ່າ ອຸປະນິໄສຂອງຜູ້ຄົນບໍ່ໄດ້ແຕກຕ່າງຈາກອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຊາຕານ. ພຣະເຢຊູເຈົ້າກ່າວພຽງພຣະທຳທີ່ທໍາມະດາສອງສາມຂໍ້ ເຊິ່ງເປັນພຣະທຳທີ່ເປັນຕົວແທນໃຫ້ແກ່ຄວາມຈິງ ແລະ ເປັນພຣະທຳທີ່ຜູ້ຄົນຕ້ອງການ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ໃນສະຖານະການນີ້, ພຣະເຢຊູເຈົ້າກຳລັງກ່າວໃນລັກສະນະດັ່ງກ່າວເພື່ອໂຕ້ຖຽງກັບຊາຕານບໍ? ມີຫຍັງທີ່ເປັນການປະທະກັນໃນສິ່ງທີ່ພຣະອົງກ່າວຕໍ່ຊາຕານບໍ? (ບໍ່ມີ.) ພຣະເຢຊູເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດກ່ຽວກັບການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານ ໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ? ພຣະອົງຮູ້ສຶກລັງກຽດ ແລະ ກຽດຊັງບໍ? ພຣະເຢຊູເຈົ້າຮູ້ສຶກກຽດຊັງ ແລະ ເບື່ອໜ່າຍ ແລະ ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ພຣະອົງກໍບໍ່ໄດ້ໂຕ້ຖຽງກັບຊາຕານ ແລະ ແຮງໄກທີ່ພຣະອົງຈະເວົ້າຫຍັງກ່ຽວກັບຫຼັກການທີ່ໃຫຍ່ໂຕ. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເປັນແບບນັ້ນ? (ຍ້ອນຊາຕານເປັນແບບນີ້ຢູ່ສະເໝີ; ມັນບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້.) ສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າຊາຕານບໍ່ໄດ້ຊືມຊັບເອົາເຫດຜົນ? (ເວົ້າໄດ້.) ຊາຕານສາມາດຮັບຮູ້ໄດ້ບໍວ່າພຣະເຈົ້າຄືຄວາມຈິງ? ຊາຕານຈະບໍ່ຮັບຮູ້ຈັກເທື່ອວ່າພຣະເຈົ້າຄືຄວາມຈິງ ແລະ ຈະບໍ່ຍອມຮັບຈັກເທື່ອວ່າພຣະເຈົ້າຄືຄວາມຈິງ; ນີ້ຄືທຳມະຊາດຂອງມັນ. ຍັງມີອີກລັກສະນະຂອງທຳມະຊາດຂອງຊາຕານທີ່ເປັນຕາລັງກຽດ. ມັນແມ່ນຫຍັງ? ໃນຄວາມພະຍາຍາມຂອງມັນທີ່ຈະລໍ້ລວງພຣະເຢຊູເຈົ້າ, ຊາຕານຄິດວ່າ ເຖິງວ່າມັນຈະບໍ່ສຳເລັດ ແຕ່ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ມັນກໍຍັງຈະລອງເຮັດແບບນັ້ນ. ເຖິງວ່າມັນຈະຖືກລົງໂທດ ແຕ່ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ມັນກໍເລືອກທີ່ຈະລອງ. ເຖິງວ່າມັນຈະບໍ່ໄດ້ຮັບປະໂຫຍດຫຍັງຈາກການເຮັດແບບນັ້ນ ແຕ່ເຖິງແນວໃດກໍຕາມ ມັນກໍຈະລອງ ໂດຍບໍ່ຍອມທໍ້ຖອຍໃນຄວາມພະຍາຍາມຂອງມັນ ແລະ ຢືນຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຈົນເຖິງທີ່ສຸດ. ນີ້ແມ່ນທຳມະຊາດແບບໃດ? ມັນບໍ່ຊົ່ວຮ້າຍບໍ? ຖ້າມະນຸດໂມໂຫ ແລະ ເກີດອາລົມໃຈຮ້າຍ ເມື່ອເວົ້າເຖິງພຣະເຈົ້າ ແລ້ວເຂົາໄດ້ເຫັນພຣະເຈົ້າບໍ? ເຂົາຮູ້ບໍວ່າພຣະເຈົ້າແມ່ນໃຜ? ເຂົາບໍ່ຮູ້ວ່າພຣະເຈົ້າແມ່ນໃຜ, ບໍ່ເຊື່ອໃນພຣະອົງ ແລະ ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເວົ້າກັບເຂົາ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍເຮັດໃຫ້ເຂົາມີບັນຫາ, ແລ້ວເປັນຫຍັງເຂົາຈຶ່ງຈະໃຈຮ້າຍ? ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າບຸກຄົນນີ້ຊົ່ວຮ້າຍ? ຄ່ານິຍົມທາງໂລກ ນັ້ນກໍຄື ການກິນ, ການດື່ມ ແລະ ການສະແຫວງຫາຄວາມສຸກ ແລະ ການຕິດຕາມຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງ, ບໍ່ມີຫຍັງໃນບັນດາສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ຈະລົບກວນມະນຸດດັ່ງກ່າວ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ເມື່ອເວົ້າເຖິງຄຳທີ່ວ່າ “ພຣະເຈົ້າ” ຫຼື ຄວາມຈິງແຫ່ງພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຂົາກໍເກີດອາລົມໃຈຮ້າຍ. ນີ້ບໍ່ໄດ້ປະກອບເປັນທຳມະຊາດອັນຊົ່ວຮ້າຍບໍ? ສິ່ງນີ້ພຽງພໍທີ່ຈະພິສູດວ່ານີ້ຄືທຳມະຊາດອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງມະນຸດ. ບັດນີ້ ໃນເວລາທີ່ມີການກ່າວເຖິງຄວາມຈິງ ຫຼື ເມື່ອມີການກ່າວເຖິງການທົດລອງມະນຸດຊາດຂອງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ພຣະທຳແຫ່ງການພິພາກສາຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ມະນຸດ, ເມື່ອໃຫ້ເວົ້າເພື່ອຕົວພວກເຈົ້າເອງແລ້ວ ພວກເຈົ້າແມ່ນຮູ້ສຶກກຽດຊັງ; ພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກລັງກຽດ ແລະ ພວກເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງການໄດ້ຍິນສິ່ງດັ່ງກ່າວແມ່ນບໍ? ຫົວໃຈຂອງພວກເຈົ້າອາດຄິດວ່າ: “ທຸກຄົນບໍ່ໄດ້ເວົ້າບໍວ່າພຣະເຈົ້າເປັນຄວາມຈິງ? ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ບາງຂໍ້ກໍບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງ! ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນເປັນພຽງແຕ່ພຣະທຳແຫ່ງການຕັກເຕືອນຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ມະນຸດຢ່າງຊັດເຈນ!” ບາງຄົນອາດເຖິງກັບຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມກຽດຊັງອັນແຮງກ້າໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຄິດວ່າ: “ສິ່ງນີ້ແມ່ນຖືກເວົ້າເຖິງທຸກໆມື້ ເຊິ່ງກໍຄືການທົດລອງຂອງພຣະອົງ, ການພິພາກສາຂອງພຣະອົງ, ແລ້ວເມື່ອໃດມັນຈະສິ້ນສຸດ? ເມື່ອໃດພວກຂ້ານ້ອຍຈະໄດ້ຮັບຈຸດໝາຍປາຍທາງທີ່ດີ?” ມັນບໍ່ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກວ່າຄວາມໃຈຮ້າຍທີ່ໄຮ້ເຫດຜົນນີ້ມາຈາກໃສ. ນີ້ແມ່ນທຳມະຊາດແບບໃດ? (ທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ.) ມັນຖືກບົງການ ແລະ ນໍາພາໂດຍທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ. ຈາກທັດສະນະຂອງພຣະເຈົ້າ ກ່ຽວກັບທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ ແລະ ອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງມະນຸດ, ພຣະອົງບໍ່ເຄີຍໂຕ້ຖຽງ ຫຼື ມີຄວາມຄຽດແຄ້ນຕໍ່ຜູ້ຄົນ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ເຄີຍຄັດຄ້ານເມື່ອຜູ້ຄົນປະພຶດຢ່າງໂງ່ຈ້າ. ເຈົ້າຈະບໍ່ເຫັນຈັກເທື່ອວ່າພຣະເຈົ້າມີມຸມມອງທີ່ຄ້າຍຄືກັນກັບມະນຸດກ່ຽວກັບສິ່ງຕ່າງໆ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ເຈົ້າຈະບໍ່ເຫັນວ່າພຣະອົງໃຊ້ມຸມມອງ, ຄວາມຮູ້, ວິທະຍາສາດ, ປັດຊະຍາ ຫຼື ຈິນຕະນາການຂອງມະນຸດຊາດເພື່ອຈັດການບັນຫາຕ່າງໆ. ກົງກັນຂ້າມ, ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງເປີດເຜີຍແມ່ນເຊື່ອມໂຍງກັບຄວາມຈິງ. ນັ້ນກໍຄື ພຣະທຳທຸກຂໍ້ທີ່ພຣະອົງກ່າວ ແລະ ທຸກການກະທຳທີ່ພຣະອົງໄດ້ເຮັດແມ່ນຜູກມັດກັບຄວາມຈິງ. ຄວາມຈິງນີ້ບໍ່ແມ່ນຜົນຂອງຄວາມເພີ້ຝັນທີ່ບໍ່ມີເຫດຜົນ; ຄວາມຈິງນີ້ ແລະ ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຖືກສະແດງອອກໂດຍພຣະເຈົ້າ ໂດຍຄຸນງາມຄວາມດີແຫ່ງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງ ແລະ ຊີວິດຂອງພຣະອົງ. ຍ້ອນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດແມ່ນຄວາມຈິງ, ພວກເຮົາຈຶ່ງສາມາດເວົ້າວ່າແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າສັກສິດ. ເວົ້າອີກຢ່າງກໍຄື ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເວົ້າ ແລະ ເຮັດໄດ້ນໍາພາລະກຳລັງ ແລະ ແສງສະຫວ່າງມາເຖິງຜູ້ຄົນ, ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນສາມາດເຫັນສິ່ງທີ່ດີ ແລະ ຄວາມເປັນຈິງຂອງສິ່ງທີ່ດີເຫຼົ່ານັ້ນ ແລະ ຊີ້ເຖິງຫົນທາງສຳລັບມະນຸດຊາດ ເພື່ອວ່າພວກເຂົາອາດຍ່າງໃນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ລ້ວນແລ້ວແຕ່ຖືກກຳນົດໂດຍແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໂດຍແກ່ນແທ້ແຫ່ງຄວາມສັກສິດຂອງພຣະອົງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ V

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 146)

ການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

“ເປັນອີກຄັ້ງທີ່ມານຮ້າຍໄດ້ນໍາພຣະອົງຂຶ້ນໄປເທິງພູເຂົາທີ່ສູງຫຼາຍ ແລະ ສະແດງໃຫ້ພຣະອົງເຫັນເຖິງທຸກອານາຈັກໃນແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ຄວາມສະຫງ່າລາສີຂອງອານາຈັກເຫຼົ່ານັ້ນ; ແລະ ເວົ້າກັບພຣະອົງວ່າ ເຮົາຈະມອບທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໃຫ້ກັບທ່ານ ຖ້າທ່ານຈະກົ້ມລົງ ແລະ ນະມັດສະການເຮົາ. ແລ້ວພຣະເຢຊູກໍກ່າວກັບມັນວ່າ ຈົ່ງອອກໄປຈາກນີ້ ຊາຕານເອີຍ; ຍ້ອນມີຖ້ອຍຄໍາທີ່ຂຽນໄວ້ວ່າ ເຈົ້າຄວນນະມັດສະການພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເຊິ່ງເປັນພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຄວນຮັບໃຊ້ພຣະອົງພຽງແຕ່ຜູ້ດຽວ. ແລ້ວມານຮ້າຍກໍຈາກພຣະອົງໄປ ແລະ ເບິ່ງແມ້ ໄດ້ມີທູດສະຫວັນມາ ແລະ ຄອຍຮັບໃຊ້ພຣະອົງ” (ມັດທາຍ 4:8-11).

ເມື່ອໄດ້ລົ້ມເຫຼວໃນແຜນການສອງຄັ້ງກ່ອນໜ້າຂອງມັນ, ຊາຕານທີ່ເປັນມານຮ້າຍກໍໄດ້ພະຍາຍາມແຜນການອື່ນ: ມັນສະແດງອານາຈັກທັງໝົດໃນແຜ່ນດິນໂລກ ແລະ ຄວາມສະຫງ່າລາສີຂອງພວກມັນແກ່ພຣະເຢຊູເຈົ້າ ແລະ ຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພຣະອົງນະມັດສະການມັນ. ເຈົ້າສາມາດເຫັນຫຍັງໄດ້ກ່ຽວກັບລັກສະນະທີ່ແທ້ຈິງຂອງມານຮ້າຍຈາກສະຖານະການນີ້? ຊາຕານທີ່ເປັນມານຮ້າຍບໍ່ໄດ້ໄຮ້ຢາງອາຍທີ່ສຸດບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ມັນໄຮ້ຢາງອາຍແນວໃດ? ທຸກສິ່ງແມ່ນຖືກພຣະເຈົ້າເນລະມິດສ້າງ ແຕ່ຊາຕານກໍຫັນກັບໄປ ແລະ ສະແດງທຸກສິ່ງໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ ໂດຍເວົ້າວ່າ “ເບິ່ງທີ່ຄວາມຮັ່ງມີ ແລະ ຄວາມສະຫງ່າລາສີຂອງອານາຈັກທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້ແມ້. ຖ້າທ່ານນະມັດສະການຂ້ານ້ອຍ, ຂ້ານ້ອຍກໍຈະມອບພວກມັນທັງໝົດໃຫ້ແກ່ທ່ານ”. ນີ້ບໍ່ແມ່ນບົດບາດທີ່ກັບກັນທັງສິ້ນບໍ? ຊາຕານບໍ່ໄດ້ໄຮ້ຢາງອາຍບໍ? ພຣະເຈົ້າສ້າງທຸກສິ່ງ, ແຕ່ພຣະອົງສ້າງທຸກສິ່ງເພື່ອຄວາມສຸກຂອງພຣະອົງເອງບໍ? ພຣະເຈົ້າມອບທຸກສິ່ງໃຫ້ແກ່ມະນຸດຊາດ, ແຕ່ຊາຕານຕ້ອງການຍຶດມັນທັງໝົດ ແລະ ເມື່ອໄດ້ຍຶດມັນທັງໝົດແລ້ວ ມັນກໍບອກພຣະເຈົ້າວ່າ “ຈົ່ງນະມັດສະການຂ້ານ້ອຍ! ນະມັດສະການຂ້ານ້ອຍ ແລະ ຂ້ານ້ອຍຈະມອບທຸກສິ່ງນີ້ໃຫ້ແກ່ທ່ານ”. ນີ້ຄືໃບໜ້າທີ່ຂີ້ຮ້າຍຂອງຊາຕານ; ມັນໄຮ້ຢາງອາຍທີ່ສຸດ! ຊາຕານບໍ່ຮູ້ແມ່ນແຕ່ຄວາມໝາຍຂອງຄຳວ່າ “ຢາງອາຍ”. ນີ້ເປັນພຽງອີກໜຶ່ງຕົວຢ່າງຂອງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ. ມັນບໍ່ຮູ້ແມ່ນແຕ່ວ່າຢາງອາຍແມ່ນຫຍັງ. ຊາຕານຮູ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າພຣະເຈົ້າເນລະມິດສ້າງທຸກສິ່ງ ແລະ ພຣະອົງຄຸ້ມຄອງ ແລະ ມີອຳນາດເໜືອສິ່ງທັງປວງ. ທຸກສິ່ງບໍ່ໄດ້ເປັນຂອງມະນຸດ ແລະ ແຮງໄກທີ່ຈະເປັນຂອງຊາຕານ, ແຕ່ເປັນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຖິງຢ່າງນັ້ນ ຊາຕານທີ່ເປັນມານຮ້າຍກໍເວົ້າຢ່າງໜ້າດ້ານວ່າ ມັນຈະມອບທຸກສິ່ງໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນອີກໜຶ່ງຕົວຢ່າງຂອງຊາຕານບໍທີ່ປະພຶດຢ່າງໄຮ້ເຫດຜົນ ແລະ ໄຮ້ຢາງອາຍ? ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າກຽດຊັງຊາຕານຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ແຕ່ບໍ່ວ່າຊາຕານຈະພະຍາຍາມຫຍັງກໍຕາມ, ພຣະເຢຊູເຈົ້າແມ່ນຖືກຫຼອກລວງບໍ? ພຣະເຢຊູເຈົ້າເວົ້າຫຍັງ? (“ເຈົ້າຄວນນະມັດສະການພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເຊິ່ງເປັນພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຄວນຮັບໃຊ້ພຣະອົງພຽງແຕ່ຜູ້ດຽວ”.) ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ມີຄວາມໝາຍຕົວຈິງບໍ? (ມີ.) ຄວາມໝາຍຕົວຈິງແບບໃດ? ພວກເຮົາໄດ້ເຫັນເຖິງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມໄຮ້ຢາງອາຍຂອງຊາຕານໃນຄຳເວົ້າຂອງມັນ. ສະນັ້ນ ຖ້າມະນຸດນະມັດສະການຊາຕານ, ແມ່ນຫຍັງຈະເປັນຜົນທີ່ຕາມມາ? ພວກເຂົາຈະມີຄວາມຮັ່ງມີ ແລະ ຄວາມສະຫງ່າລາສີຂອງອານາຈັກທັງໝົດບໍ? (ບໍ່.) ພວກເຂົາຈະໄດ້ຮັບຫຍັງ? ມະນຸດຊາດຈະພຽງແຕ່ໄຮ້ຢາງອາຍ ແລະ ເປັນຕາຫົວຄືກັບຊາຕານບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ພວກເຂົາຈະບໍ່ແຕກຕ່າງຈາກຊາຕານເລີຍ. ສະນັ້ນ ພຣະເຢຊູເຈົ້າຈຶ່ງເວົ້າຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ ເຊິ່ງສຳຄັນສຳລັບມະນຸດທຸກໆຄົນ: “ເຈົ້າຄວນນະມັດສະການພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າ ເຊິ່ງເປັນພຣະເຈົ້າຂອງເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຄວນຮັບໃຊ້ພຣະອົງພຽງແຕ່ຜູ້ດຽວ”. ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ນອກຈາກພຣະຜູ້ເປັນເຈົ້າແລ້ວ, ນອກຈາກພຣະເຈົ້າເອງ, ຖ້າເຈົ້າຮັບໃຊ້ຄົນອື່ນ, ຖ້າເຈົ້ານະມັດສະການຊາຕານທີ່ເປັນມານຮ້າຍ, ເຈົ້າກໍຈະກິ້ງເກືອກໃນຄວາມສົກກະປົກອັນດຽວກັນກັບຊາຕານ. ແລ້ວເຈົ້າກໍຈະຮ່ວມມີຄວາມໄຮ້ຢາງອາຍຂອງຊາຕານ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ ແລະ ເຈົ້າກໍຈະລໍ້ລວງພຣະເຈົ້າ ແລະ ໂຈມຕີພຣະເຈົ້າຄືກັນກັບຊາຕານ. ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຈະເປັນຜົນທີ່ຕາມມາສຳລັບເຈົ້າ? ເຈົ້າຈະຖືກພຣະເຈົ້າກຽດຊັງ, ຖືກພຣະເຈົ້າຕີໃຫ້ລົ້ມລົງ ແລະ ຖືກພຣະເຈົ້າທຳລາຍ. ຫຼັງຈາກທີ່ຊາຕານໄດ້ລໍ້ລວງພຣະເຢຊູເຈົ້າສອງສາມຄັ້ງໂດຍບໍ່ສຳເລັດແລ້ວ, ມັນໄດ້ພະຍາຍາມອີກຄັ້ງບໍ? ຊາຕານບໍ່ໄດ້ພະຍາຍາມອີກຄັ້ງ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ມັນກໍຈາກໄປ. ສິ່ງນີ້ໄດ້ພິສູດເຖິງຫຍັງ? ມັນພິສູດວ່າທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ, ຄວາມຄິດຮ້າຍຂອງມັນ ແລະ ຄວາມໄຮ້ສາລະ ແລະ ຄວາມໄຮ້ເຫດຜົນຂອງມັນບໍ່ສົມຄວນທີ່ຈະແມ່ນແຕ່ຖືກກ່າວເຖິງຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຢຊູເຈົ້າເອົາຊະນະຊາຕານດ້ວຍສາມປະໂຫຍກເທົ່ານັ້ນ ເຊິ່ງຫຼັງຈາກນັ້ນ ມັນກໍຮີບໜີໄປໂດຍທີ່ຫາງຂອງມັນຄົດເຂົ້າຢູ່ລະຫວ່າງຂາຂອງມັນ, ໂດຍທີ່ອັບອາຍເກີນໄປທີ່ຈະສະແດງໃບໜ້າຂອງມັນ ແລະ ມັນຈະບໍ່ລໍ້ລວງພຣະເຢຊູເຈົ້າອີກຈັກເທື່ອ. ຍ້ອນພຣະເຢຊູເຈົ້າໄດ້ເອົາຊະນະການລໍ້ລວງນີ້ຂອງຊາຕານ, ບັດນີ້ ພຣະອົງກໍສາມາດສືບຕໍ່ພາລະກິດທີ່ພຣະອົງຕ້ອງເຮັດ ແລະ ໜ້າວຽກທີ່ຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະອົງຢ່າງງ່າຍດາຍ. ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຢຊູເຈົ້າເຮັດ ແລະ ກ່າວໃນສະຖານະການນີ້ຈະມີຄວາມໝາຍຕົວຈິງສຳລັບມະນຸດທຸກໆຄົນບໍ ຖ້າມັນຖືກນໍາໃຊ້ໃນປັດຈຸບັນ? (ມີ.) ຄວາມໝາຍຕົວຈິງແບບໃດ? ການເອົາຊະນະຊາຕານເປັນສິ່ງງ່າຍດາຍທີ່ຈະເຮັດບໍ? ຜູ້ຄົນຕ້ອງມີຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ຊັດເຈນກ່ຽວກັບທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານບໍ? ຜູ້ຄົນຕ້ອງມີຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານບໍ? (ຕ້ອງມີ.) ເມື່ອເຈົ້າໄດ້ປະສົບກັບການລໍ້ລວງຂອງຊາຕານໃນຊີວິດຂອງເຈົ້າເອງ, ຖ້າເຈົ້າສາມາດເບິ່ງທະລຸທຳມະຊາດອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ, ເຈົ້າຈະບໍ່ສາມາດເອົາຊະນະມັນໄດ້ບໍ? ຖ້າເຈົ້າຮູ້ກ່ຽວກັບຄວາມໄຮ້ສາລະ ແລະ ຄວາມໄຮ້ເຫດຜົນຂອງຊາຕານ, ເຈົ້າຈະຍັງຢືນຢູ່ຂ້າງຊາຕານ ແລະ ໂຈມຕີພຣະເຈົ້າບໍ? ຖ້າເຈົ້າເຂົ້າໃຈວິທີທີ່ຄວາມຄິດຮ້າຍ ແລະ ຄວາມໄຮ້ຢາງອາຍຂອງຊາຕານກຳລັງຖືກເປີດເຜີຍຜ່ານເຈົ້າ, ຖ້າເຈົ້າຮັບຮູ້ ແລະ ເຂົ້າໃຈສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຢ່າງຊັດເຈນ, ເຈົ້າຈະຍັງໂຈມຕີ ແລະ ລໍ້ລວງພຣະເຈົ້າໃນລັກສະນະນີ້ບໍ? (ບໍ່, ພວກຂ້ານ້ອຍຈະບໍ່ເຮັດ.) ເຈົ້າຈະເຮັດຫຍັງ? (ພວກຂ້ານ້ອຍຈະກະບົດຕໍ່ຊາຕານ ແລະ ໂຍນມັນຖິ້ມ.) ນັ້ນເປັນສິ່ງງ່າຍດາຍທີ່ຈະເຮັດບໍ? ມັນບໍ່ໄດ້ງ່າຍ. ເພື່ອທີ່ຈະເຮັດແບບນີ້, ຜູ້ຄົນຕ້ອງອະທິຖານຢູ່ເລື້ອຍໆ, ພວກເຂົາຕ້ອງວາງຕົນເອງຢູ່ໜ້າພຣະເຈົ້າຢູ່ເລື້ອຍໆ ແລະ ກວດສອບຕົນເອງ. ແລ້ວພວກເຂົາຕ້ອງປ່ອຍໃຫ້ການລົງວິໄນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຂອງພຣະອົງເກີດຂຶ້ນກັບພວກເຂົາ. ມີແຕ່ໃນລັກສະນະນີ້ເທົ່ານັ້ນ ຜູ້ຄົນຈຶ່ງຈະເຮັດໃຫ້ຕົນເອງຫຼຸດພົ້ນຈາກການຫຼອກລວງ ແລະ ການຄວບຄຸມຂອງຊາຕານ.

ບັດນີ້ ໂດຍການຫຼຽວເບິ່ງທຸກຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ທີ່ຊາຕານກ່າວເຖິງ, ພວກເຮົາຈະສະຫຼຸບສິ່ງຕ່າງໆທີ່ປະກອບເປັນແກ່ນແທ້ຂອງຊາຕານ. ຢ່າງທຳອິດ, ໂດຍລວມແລ້ວ ແກ່ນແທ້ຂອງຊາຕານສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າເປັນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ ເຊິ່ງຢູ່ກົງກັນຂ້າມກັບຄວາມສັກສິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງເວົ້າວ່າແກ່ນແທ້ຂອງຊາຕານຊົ່ວຮ້າຍ? ເພື່ອທີ່ຈະຕອບຄຳຖາມນີ້, ຄົນໆໜຶ່ງຕ້ອງກວດສອບຜົນຕາມມາຂອງສິ່ງທີ່ຊາຕານເຮັດໃສ່ຜູ້ຄົນ. ຊາຕານຄວບຄຸມ ແລະ ເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ ແລະ ມະນຸດກໍກະທຳໂດຍຢູ່ພາຍໃຕ້ອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຊາຕານ ແລະ ດຳລົງຊີວິດໃນໂລກຂອງຜູ້ຄົນທີ່ຖືກຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມ. ມະນຸດຊາດຖືກຊາຕານຄອບງຳ ແລະ ຮັບໄວ້ຢ່າງບໍ່ຮູ້ຕົວ; ສະນັ້ນ ມະນຸດຈຶ່ງມີອຸນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຊາຕານ ເຊິ່ງເປັນທຳມະຊາດຂອງຊາຕານ. ຈາກທຸກສິ່ງທີ່ຊາຕານໄດ້ກ່າວ ແລະ ເຮັດ, ເຈົ້າໄດ້ເຫັນເຖິງຄວາມອວດດີຂອງມັນບໍ? ເຈົ້າໄດ້ເຫັນເຖິງຄວາມຫຼອກລວງ ແລະ ຄວາມຄິດຮ້າຍຂອງມັນບໍ? ຫຼັກໆແລ້ວ ຄວາມອວດດີຂອງມັນແມ່ນສະແດງອອກແນວໃດ? ຊາຕານມີຄວາມປາຖະໜາທີ່ຈະຍຶດເອົາຕໍາແໜ່ງຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ? ຊາຕານຕ້ອງການທີ່ຈະມ້າງທຳລາຍພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕໍາແໜ່ງຂອງພຣະເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ ແລະ ເອົາມັນມາໃຫ້ຕົນເອງ ເພື່ອວ່າຜູ້ຄົນຈະຕິດຕາມ, ສະໜັບສະໜູນ ແລະ ນະມັດສະການຊາຕານ; ນີ້ຄືທຳມະຊາດທີ່ອວດດີຂອງຊາຕານ. ເມື່ອຊາຕານເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມ, ມັນບອກພວກເຂົາໂດຍກົງບໍວ່າພວກເຂົາຄວນເຮັດຫຍັງ? ເມື່ອຊາຕານລໍ້ລວງພຣະເຈົ້າ, ມັນອອກມາຂ້າງນອກ ແລະ ເວົ້າວ່າ “ຂ້ານ້ອຍກຳລັງລໍ້ລວງທ່ານ, ຂ້ານ້ອຍກຳລັງຈະໂຈມຕີທ່ານ” ບໍ? ມັນບໍ່ແມ່ນຢ່າງແນ່ນອນ. ແລ້ວຊາຕານນໍາໃຊ້ວິທີການຫຍັງ? ມັນຫຼອກລໍ້, ລໍ້ລວງ, ໂຈມຕີ ແລະ ວາງກັບດັກ ແລະ ເຖິງກັບກ່າວອ້າງຈາກຂໍ້ພຣະຄຳພີ. ຊາຕານເວົ້າ ແລະ ກະທຳດ້ວຍວິທີຕ່າງໆເພື່ອບັນລຸຈຸດປະສົງອັນມຸ່ງຮ້າຍຂອງມັນ ແລະ ບັນລຸເຈດຕະນາຂອງມັນ. ຫຼັງຈາກທີ່ຊາຕານໄດ້ເຮັດສິ່ງນີ້, ມັນສາມາດເຫັນຫຍັງຈາກສິ່ງທີ່ສະແດງອອກໃນມະນຸດ? ຜູ້ຄົນບໍ່ໄດ້ອວດດີເຊັ່ນກັນບໍ? ມະນຸດໄດ້ທົນທຸກຈາກຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງຊາຕານເປັນເວລາຫຼາຍພັນປີ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ມະນຸດຈຶ່ງໄດ້ອວດດີ, ຫຼອກລວງ, ມຸ່ງຮ້າຍ ແລະ ໄກຈາກເຫດຜົນ. ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນໄດ້ເກີດຂຶ້ນເນື່ອງຈາກທຳມະຊາດຂອງຊາຕານ. ຍ້ອນທຳມະຊາດຂອງຊາຕານຊົ່ວຮ້າຍ, ມັນຈຶ່ງມອບທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍນີ້ໃຫ້ແກ່ມະນຸດ ແລະ ນໍາອຸປະນິໄສທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ເສື່ອມຊາມນີ້ມາຫາມະນຸດ. ສະນັ້ນ ມະນຸດຈຶ່ງດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມແບບຊາຕານ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ, ໂຈມຕີພຣະເຈົ້າ ແລະ ລໍ້ລວງພຣະອົງຄືກັນກັບຊາຕານ ຈົນມະນຸດບໍ່ສາມາດນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ມີຫົວໃຈທີ່ເຄົາລົບນັບຖືພຣະອົງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ V

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 147)

ວິທີທີ່ຊາຕານໃຊ້ຄວາມຮູ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ

ຄວາມຮູ້ເປັນສິ່ງທີ່ທຸກຄົນພິຈາລະນາວ່າເປັນສິ່ງທີ່ດີແມ່ນບໍ? ຢ່າງໜ້ອຍທີ່ສຸດ, ຜູ້ຄົນກໍຄິດວ່າ ຄວາມໝາຍແອບແຝງຂອງຄຳວ່າ “ຄວາມຮູ້” ເປັນສິ່ງທີ່ດີຫຼາຍກວ່າບໍ່ດີ. ແລ້ວເປັນຫຍັງພວກເຮົາຈຶ່ງກຳລັງເວົ້າໃນຈຸດນີ້ວ່າຊາຕານໃຊ້ຄວາມຮູ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ? ທິດສະດີແຫ່ງການວິວັດທະນາການບໍ່ແມ່ນລັກສະນະໜຶ່ງຂອງຄວາມຮູ້ບໍ? ກົດເກນທາງວິທະຍາສາດຂອງນິວຕັນບໍ່ແມ່ນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄວາມຮູ້ບໍ? ແຮງໂນ້ມຖ່ວງຂອງໂລກກໍຍັງເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄວາມຮູ້, ບໍ່ແມ່ນບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ແລ້ວເປັນຫຍັງຄວາມຮູ້ທີ່ຖືກລົງລາຍການໄວ້ໃນບັນດາສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຊາຕານໃຊ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດຊາດເສື່ອມຊາມ? ແມ່ນຫຍັງຄືມຸມມອງຂອງພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້? ຄວາມຮູ້ມີຄວາມຈິງແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວບໍ? (ບໍ່ມີ.) ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືແກ່ນແທ້ຂອງຄວາມຮູ້? ຄວາມຮູ້ທຸກຢ່າງທີ່ມະນຸດມີແມ່ນຮຽນຮູ້ຈາກພື້ນຖານຫຍັງ? ມັນອີງໃສ່ທິດສະດີແຫ່ງການວິວັດທະນາການບໍ? ຄວາມຮູ້ທີ່ມະນຸດໄດ້ຮັບຜ່ານທາງການສໍາຫຼວດ ແລະ ການສະຫຼຸບຂອງມັນບໍ່ແມ່ນອີງບົນຄວາມບໍ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າບໍ? ຄວາມຮູ້ໃດໜຶ່ງນີ້ມີການເຊື່ອມໂຍງກັບພຣະເຈົ້າບໍ? ມັນເຊື່ອມໂຍງກັບການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າບໍ? ມັນເຊື່ອມໂຍງກັບຄວາມຈິງບໍ? (ບໍ່.) ແລ້ວຊາຕານໃຊ້ຄວາມຮູ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມໄດ້ແນວໃດ? ເຮົາຫາກໍເວົ້າວ່າ ບໍ່ມີຫຍັງໃນຄວາມຮູ້ນີ້ທີ່ເຊື່ອມໂຍງກັບການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ ຫຼື ກັບຄວາມຈິງ. ບາງຄົນຄິດແບບນີ້ກ່ຽວກັບມັນ: “ຄວາມຮູ້ອາດບໍ່ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງ, ແຕ່ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ມັນກໍບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມ”. ແມ່ນຫຍັງຄືມຸມມອງຂອງພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້? ຄວາມຮູ້ໄດ້ສອນເຈົ້າບໍວ່າ ຄວາມສຸກຂອງບຸກຄົນໃດໜຶ່ງຕ້ອງຖືກສ້າງຂຶ້ນດ້ວຍມືທັງສອງຂອງພວກເຂົາເອງ? ຄວາມຮູ້ສອນເຈົ້າບໍວ່າ ໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດຢູ່ໃນມືຂອງເຂົາເອງ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ນີ້ແມ່ນການສົນທະນາແບບໃດ? (ມັນແມ່ນການສົນທະນາທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ.) ຖືກຕ້ອງທີ່ສຸດ! ມັນແມ່ນການສົນທະນາທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ! ຄວາມຮູ້ຄືຫົວຂໍ້ຊັບຊ້ອນທີ່ຈະສົນທະນາ. ເຈົ້າອາດກ່າວໄດ້ຢ່າງງ່າຍໆວ່າ ຂະແໜງຄວາມຮູ້ເປັນພຽງແຕ່ຄວາມຮູ້ເທົ່ານັ້ນ. ນັ້ນຄືຂະແໜງຄວາມຮູ້ ເຊິ່ງຖືກຮຽນຮູ້ບົນພື້ນຖານແຫ່ງການບໍ່ນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ ແລະ ການທີ່ບໍ່ເຂົ້າໃຈວ່າພຣະເຈົ້າເນລະມິດສ້າງສິ່ງທັງປວງ. ເມື່ອຜູ້ຄົນສຶກສາຄວາມຮູ້ປະເພດນີ້, ພວກເຂົາກໍບໍ່ເຫັນວ່າພຣະເຈົ້າມີອຳນາດທີ່ສູງຊົ່ງເໜືອສິ່ງທັງປວງ; ພວກເຂົາບໍ່ເຫັນວ່າພຣະເຈົ້າຄວບຄຸມ ຫຼື ຄຸ້ມຄອງສິ່ງທັງປວງ. ກົງກັນຂ້າມ ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເຮັດແມ່ນພຽງແຕ່ການຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ການສໍາຫຼວດຂະແໜງຄວາມຮູ້ນັ້ນຢ່າງບໍ່ສິ້ນສຸດ ແລະ ສະແຫວງຫາຄຳຕອບບົນຄວາມຮູ້. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ມັນບໍ່ເປັນຈິງບໍທີ່ວ່າ ເຖິງແມ່ນຜູ້ຄົນບໍ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ກົງກັນຂ້າມຄືສະແຫວງຫາພຽງແຕ່ການຄົ້ນຄວ້າເທົ່ານັ້ນ, ພວກເຂົາຈະບໍ່ຄົ້ນພົບຄຳຕອບທີ່ແທ້ຈິງຈັກເທື່ອ? ທຸກສິ່ງທີ່ຄວາມຮູ້ສາມາດມອບໃຫ້ແກ່ເຈົ້າແມ່ນການຫາລ້ຽງຊີບ, ອາຊີບ ແລະ ລາຍຮັບ ເພື່ອວ່າເຈົ້າຈະບໍ່ຫິວ; ແຕ່ມັນຈະບໍ່ເຮັດໃຫ້ເຈົ້ານະມັດສະການພຣະເຈົ້າຈັກເທື່ອ ແລະ ມັນຈະບໍ່ຮັກສາເຈົ້າໃຫ້ຫ່າງຈາກສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍຈັກເທື່ອ. ຍິ່ງຜູ້ຄົນສຶກສາຄວາມຮູ້, ພວກເຂົາກໍຍິ່ງປາຖະໜາທີ່ຈະກະບົດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ວາງພຣະເຈົ້າໄວ້ພາຍໃຕ້ການສຶກສາຂອງພວກເຂົາ, ລໍ້ລວງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ. ແລ້ວພວກເຮົາເຫັນຫຍັງໃນຕອນນີ້ໃນເມື່ອຄວາມຮູ້ກຳລັງສັ່ງສອນຜູ້ຄົນ? ມັນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນປັດຊະຍາຂອງຊາຕານ. ປັດຊະຍາ ແລະ ກົດລະບຽບແຫ່ງການຢູ່ລອດທີ່ຊາຕານແຜ່ຂະຫຍາຍໃນບັນດາມະນຸດທີ່ເສື່ອມຊາມແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງບໍ? ພວກມັນບໍ່ມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງ ແລະ ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ແມ່ນຢູ່ກົງກັນຂ້າມກັບຄວາມຈິງ. ຜູ້ຄົນເວົ້າຢູ່ເລື້ອຍໆວ່າ “ຊີວິດຄືການເຄື່ອນໄຫວ” ແລະ “ມະນຸດຄືເຫຼັກ, ເຂົ້າຄືເຫຼັກກ້າ, ມະນຸດຮູ້ສຶກວ່າອຶດຢາກ ຖ້າເຂົາບໍ່ໄດ້ກິນເຂົ້າ”; ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຫຍັງ? ພວກມັນຄືຄວາມເຊື່ອຜິດໆ ແລະ ການໄດ້ຍິນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ຮູ້ສຶກເບື່ອໜ່າຍ. ໃນສິ່ງທີ່ເອີ້ນວ່າຄວາມຮູ້ຂອງມະນຸດ, ຊາຕານໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຕັມໄປດ້ວຍປັດຊະຍາຊີວິດ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງມັນ. ແລ້ວໃນຂະນະທີ່ຊາຕານເຮັດແບບນີ້, ມັນກໍປ່ອຍໃຫ້ມະນຸດນໍາໃຊ້ຄວາມຄິດ, ປັດຊະຍາ ແລະ ມຸມມອງຂອງມັນ ເພື່ອວ່າມະນຸດອາດປະຕິເສດການມີຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ, ປະຕິເສດອຳນາດຂອງພຣະເຈົ້າເໜືອສິ່ງທັງປວງ ແລະ ເໜືອໂຊກຊະຕາຂອງມະນຸດ. ແລ້ວໃນຂະນະທີ່ການສຶກສາຂອງມະນຸດຄືບໜ້າໄປ ແລະ ເຂົາໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ຫຼາຍຂຶ້ນ, ເຂົາກໍຮູ້ສຶກວ່າການມີຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າຄຸມເຄືອ ແລະ ເຖິງກັບອາດບໍ່ຮູ້ສຶກອີກຕໍ່ໄປວ່າພຣະເຈົ້າມີຢູ່. ເພາະຊາຕານໄດ້ປູກຝັງຄວາມຄິດ, ມຸມມອງ ແລະ ແນວຄິດບ່າງຢ່າງໃນມະນຸດ, ຫຼັງຈາກທີ່ຊາຕານໄດ້ປູກຝັງພິດນີ້ພາຍໃນມະນຸດ, ມະນຸດຈະບໍ່ໄດ້ຕິດກັບ ແລະ ຖືກຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມບໍ? ແລ້ວພວກເຈົ້າຈະເວົ້າວ່າຜູ້ຄົນໃນປັດຈຸບັນດຳລົງຊີວິດຕາມຫຍັງ? ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ດຳລົງຊີວິດຕາມຄວາມຮູ້ ແລະ ຄວາມຄິດທີ່ຊາຕານໄດ້ປູກຝັງໃຫ້ບໍ? ແລ້ວສິ່ງຕ່າງໆທີ່ລີ້ລັບຢູ່ພາຍໃນຄວາມຮູ້ ແລະ ຄວາມຄິດນີ້, ພວກມັນບໍ່ແມ່ນປັດຊະຍາ ແລະ ພິດຂອງຊາຕານບໍ? ມະນຸດດຳລົງຊີວິດຕາມປັດຊະຍາ ແລະ ພິດຂອງຊາຕານ. ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຢູ່ໃນໃຈກາງຄວາມເສື່ອມຊາມທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ເກີດຂຶ້ນຕໍ່ມະນຸດ? ຊາຕານຕ້ອງການເຮັດໃຫ້ມະນຸດປະຕິເສດ, ຕໍ່ຕ້ານ ແລະ ຢືນຄັດຄ້ານພຣະເຈົ້າຄືກັບທີ່ມັນເຮັດ; ນີ້ຄືເປົ້າໝາຍຂອງຊາຕານໃນການເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ ແລະ ຍັງເປັນວິທີການທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ.

ພວກເຮົາຈະເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການກ່າວເຖິງລັກສະນະທີ່ຜິວເຜີນທີ່ສຸດຂອງຄວາມຮູ້. ຫຼັກໄວຍະກອນ ແລະ ຄຳເວົ້າໃນພາສາຕ່າງໆສາມາດເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມໄດ້ບໍ? ຄຳເວົ້າສາມາດເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມບໍ? ຄຳເວົ້າບໍ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມ; ພວກມັນເປັນເຄື່ອງມືທີ່ຜູ້ຄົນໃຊ້ເພື່ອເວົ້າ ແລະ ພວກມັນຍັງເປັນເຄື່ອງມືທີ່ຜູ້ຄົນໃຊ້ສື່ສານກັບພຣະເຈົ້າ ແລ້ວບໍ່ຕ້ອງກ່າວເຖິງເລີຍວ່າໃນປັດຈຸບັນ, ພາສາ ແລະ ຄຳເວົ້າແມ່ນວິທີທີ່ພຣະເຈົ້າສື່ສານກັບຜູ້ຄົນ. ພວກມັນແມ່ນເຄື່ອງມື ແລະ ພວກມັນເປັນສິ່ງຈຳເປັນ. ໜຶ່ງບວກໜຶ່ງເທົ່າກັບສອງ ແລະ ສອງຄູນສອງເທົ່າກັບສີ່; ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມຮູ້ບໍ? ແຕ່ສິ່ງນີ້ສາມາດເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເສື່ອມຊາມໄດ້ບໍ? ນີ້ມີຄວາມຮູ້ທົ່ວໄປ, ມັນຄືແບບແຜນທີ່ຄົງທີ່ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ມັນຈຶ່ງບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມ. ແລ້ວຄວາມຮູ້ປະເພດໃດທີ່ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມ? ຄວາມຮູ້ທີ່ເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມຄືຄວາມຮູ້ທີ່ປະສົມກັບມຸມມອງ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງຊາຕານ. ຊາຕານສະແຫວງຫາເພື່ອຕອກຢໍ້າມຸມມອງ ແລະ ຄວາມຄິດເຫຼົ່ານີ້ໃສ່ໃນມະນຸດຜ່ານທາງສື່ກາງແຫ່ງຄວາມຮູ້. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ໃນບົດຄວາມແມ່ນບໍ່ມີຫຍັງຜິດກັບຄຳເວົ້າທີ່ຖືກຂຽນລົງໃນຕົວພວກມັນເອງ. ບັນຫາແມ່ນຢູ່ທີ່ມຸມມອງ ແລະ ເຈດຕະນາຂອງຜູ້ຂຽນ ເມື່ອພວກເຂົາຂຽນບົດຄວາມ ພ້ອມທັງເນື້ອຫາຂອງຄວາມຄິດຂອງພວກເຂົາ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສິ່ງຂອງຝ່າຍວິນຍານ ແລະ ພວກມັນສາມາດເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມໄດ້. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ຖ້າເຈົ້າກຳລັງເບິ່ງລາຍການໂທລະພາບ, ສິ່ງຂອງປະເພດໃດໃນລາຍການນັ້ນສາມາດປ່ຽນແປງມຸມມອງຂອງຜູ້ຄົນ? ສິ່ງທີ່ຜູ້ສະແດງໄດ້ກ່າວ ເຊິ່ງກໍຄືຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານັ້ນເອງ ແມ່ນສາມາດເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມບໍ? (ບໍ່.) ສິ່ງຂອງປະເພດໃດທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມ? ມັນຈະເປັນຄວາມຄິດຫຼັກ ແລະ ເນື້ອຫາຂອງການສະແດງ ເຊິ່ງຈະສະແດງເຖິງມຸມມອງຂອງຜູ້ກຳກັບ. ຂໍ້ມູນທີ່ປະກອບມີຢູ່ໃນມຸມມອງເຫຼົ່ານີ້ສາມາດແກວ່ງໄກວຫົວໃຈ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງຜູ້ຄົນ. ມັນບໍ່ແມ່ນແນວນັ້ນບໍ? ບັດນີ້ ພວກເຈົ້າໄດ້ຮູ້ເຖິງສິ່ງທີ່ເຮົາກຳລັງໝາຍເຖິງໃນການສົນທະນາຂອງເຮົາກ່ຽວກັບການທີ່ຊາຕານໃຊ້ຄວາມຮູ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມ. ພວກເຈົ້າຈະບໍ່ເຂົ້າໃຈຜິດ, ແມ່ນບໍ? ສະນັ້ນ ຄັ້ງຕໍ່ໄປທີ່ເຈົ້າອ່ານນະວະນິຍາຍ ຫຼື ບົດຄວາມ, ເຈົ້າຈະສາມາດປະເມີນໄດ້ ຫຼື ບໍ່ວ່າ ຄວາມຄິດທີ່ສະແດງອອກໃນຄຳເວົ້າທີ່ຖືກຂຽນລົງນັ້ນເຮັດໃຫ້ມະນຸດຊາດເສື່ອມຊາມ ຫຼື ມີສ່ວນຊ່ວຍມະນຸດຊາດ? (ໄດ້, ໃນລະດັບນ້ອຍໆ.) ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ຕ້ອງໄດ້ສຶກສາ ແລະ ປະສົບກັບຢ່າງຊ້າໆ ແລະ ມັນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ເຂົ້າໃຈຢ່າງງ່າຍໆໄດ້ທັນທີທັນໃດ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ເມື່ອກຳລັງຄົ້ນຄວ້າ ຫຼື ສຶກສາຂະແໜງຄວາມຮູ້ໃດໜຶ່ງ, ບາງລັກສະນະທີ່ດີຂອງຄວາມຮູ້ນັ້ນອາດຊ່ວຍໃຫ້ເຈົ້າເຂົ້າໃຈຄວາມຮູ້ທົ່ວໄປບາງຢ່າງກ່ຽວກັບຂອບເຂດນັ້ນ ໃນຂະນະທີ່ຍັງເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນຄວນຫຼີກຫຼ່ຽງ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ “ໄຟຟ້າ”, ນີ້ຄືຂອບເຂດຂອງຄວາມຮູ້, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ເຈົ້າຈະບໍ່ຂາດຄວາມຮູ້ບໍ ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຮູ້ວ່າໄຟຟ້າສາມາດຊັອດ ແລະ ທຳຮ້າຍຜູ້ຄົນໄດ້? ແຕ່ຫຼັງຈາກທີ່ເຈົ້າເຂົ້າໃຈຂອບເຂດຂອງຄວາມຮູ້ນີ້, ເຈົ້າກໍຈະບໍ່ປະໝາດໃນການຈັບສິ່ງຂອງທີ່ມີກະແສໄຟຟ້າ ແລະ ເຈົ້າຈະຮູ້ຈັກວິທີໃຊ້ໄຟຟ້າ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສິ່ງດີໆທັງສອງຢ່າງ. ບັດນີ້ ເຈົ້າມີຄວາມຊັດເຈນແລ້ວບໍ ກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ສົນທະນາໃນເລື່ອງຂອງວິທີທີ່ຄວາມຮູ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມ? ມີຄວາມຮູ້ຫຼາຍປະເພດທີ່ຖືກສຶກສາໃນໂລກ ແລະ ພວກເຈົ້າຕ້ອງໃຊ້ເວລາຂອງພວກເຈົ້າເພື່ອແຍກແຍະສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ສຳລັບຕົວພວກເຈົ້າເອງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ V

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 148)

ວິທີທີ່ຊາຕານໃຊ້ວິທະຍາສາດເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ

ແມ່ນຫຍັງຄືວິທະຍາສາດ? ວິທະຍາສາດບໍ່ໄດ້ຖືກຍົກຂຶ້ນເປັນກຽດຕິຍົດອັນສູງສົ່ງໃນຄວາມຄິດຂອງມະນຸດແຕ່ລະຄົນ ແລະ ຖືກພິຈາລະນາວ່າເລິກເຊິ່ງບໍ? ເມື່ອເວົ້າເຖິງວິທະຍາສາດແລ້ວ, ຜູ້ຄົນບໍ່ໄດ້ຮູ້ສຶກວ່າ: “ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ຢູ່ເກີນກວ່າຜູ້ຄົນທຳມະດາຈະຢື້ເຖິງ; ນີ້ແມ່ນຫົວຂໍ້ທີ່ມີພຽງແຕ່ນັກຄົ້ນຄວ້າດ້ານວິທະຍາສາດ ຫຼື ວິຊາການເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດຈັບຕ້ອງໄດ້; ມັນບໍ່ກ່ຽວຂ້ອງຫຍັງກັບພວກເຮົາທີ່ເປັນຄົນສາມັນທຳມະດາບໍ”? ມັນມີການເຊື່ອມໂຍງຫຍັງຕໍ່ຜູ້ຄົນທຳມະດາບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ຊາຕານໃຊ້ວິທະຍາສາດເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມໄດ້ແນວໃດ? ໃນການສົນທະນາຂອງພວກເຮົາໃນທີ່ນີ້, ພວກເຮົາຈະລົມກັນກ່ຽວກັບສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຜູ້ຄົນພົບພໍ້ໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາເອງຢູ່ເລື້ອຍເທົ່ານັ້ນ ແລະ ຈະບໍ່ສົນໃຈເລື່ອງອື່ນໆ. ມີຄຳວ່າ “ພັນທຸກຳ”. ພວກເຈົ້າເຄີຍໄດ້ຍິນມັນບໍ? ພວກເຈົ້າທຸກຄົນຄຸ້ນເຄີຍກັບຄຳສັບນີ້. ພັນທຸກຳບໍ່ໄດ້ຖືກຄົ້ນພົບຜ່ານທາງວິທະຍາສາດບໍ? ພັນທຸກຳໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດແທ້ໆຕໍ່ຜູ້ຄົນ? ພວກມັນບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຮູ້ສຶກວ່າຮ່າງກາຍເປັນສິ່ງທີ່ລຶກລັບບໍ? ເມື່ອຜູ້ຄົນຖືກແນະນໍາແກ່ຫົວຂໍ້ນີ້, ຈະບໍ່ມີບາງຄົນ ໂດຍສະເພາະຄົນທີ່ຢາກຮູ້ຢາກເຫັນ ເຊິ່ງເປັນຜູ້ທີ່ຕ້ອງການຮູ້ເພີ່ມເຕີມ ແລະ ຕ້ອງການລາຍລະອຽດເພີ່ມເຕີມບໍ? ຜູ້ຄົນທີ່ຢາກຮູ້ຢາກເຫັນເຫຼົ່ານີ້ຈະສຸມພະລັງງານຂອງພວກເຂົາໃສ່ຫົວຂໍ້ນີ້ ແລະ ເມື່ອພວກເຂົາບໍ່ມີສິ່ງອື່ນໆໃຫ້ເຮັດ, ພວກເຂົາກໍຈະຄົ້ນຫາຂໍ້ມູນໃນປຶ້ມ ແລະ ໃນອິນເຕີເນັດເພື່ອຮຽນຮູ້ລາຍລະອຽດເພີ່ມເຕີມກ່ຽວກັບມັນ. ແມ່ນຫຍັງຄືວິທະຍາສາດ? ເວົ້າງ່າຍກໍຄື ວິທະຍາສາດແມ່ນຄວາມຄິດ ແລະ ທິດສະດີຂອງສິ່ງຕ່າງໆທີ່ມະນຸດຢາກຮູ້ຢາກເຫັນ, ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ບໍ່ເປັນທີ່ຮູ້ຈັກ ແລະ ເປັນສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ບອກພວກເຂົາ; ວິທະຍາສາດແມ່ນຄວາມຄິດ ແລະ ທິດສະດີກ່ຽວກັບຄວາມລຶກລັບທີ່ມະນຸດຕ້ອງການຄົ້ນຫາ. ແມ່ນຫຍັງຄືຂອບເຂດຂອງວິທະຍາສາດ? ເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ມັນຂ້ອນຂ້າງກວ້າງ; ມະນຸດຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ສຶກສາທຸກສິ່ງທີ່ເຂົາສົນໃຈ. ວິທະຍາສາດປະກອບມີການຄົ້ນຄວ້າລາຍລະອຽດ ແລະ ກົດເກນຂອງສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍວາງທິດສະດີທີ່ພໍຟັງຂຶ້ນ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຄິດວ່າ: “ນັກວິທະຍາສາດເຫຼົ່ານີ້ຍອດຢ້ຽມແທ້ໆ! ພວກເຂົາຮູ້ຫຼາຍສິ່ງ ເຊິ່ງພຽງພໍທີ່ຈະເຂົ້າໃຈສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້!” ພວກເຂົາມີຄວາມຊື່ນຊົມຫຼາຍສຳລັບນັກວິທະຍາສາດ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ຜູ້ຄົນທີ່ຄົ້ນຄວ້າວິທະຍາສາດ, ພວກເຂົາມີມຸມມອງແບບໃດ? ພວກເຂົາບໍ່ຕ້ອງການຄົ້ນຄວ້າຈັກກະວານ, ຄົ້ນຄວ້າສິ່ງຕ່າງໆທີ່ລຶກລັບໃນຂົງເຂດຄວາມສົນໃຈຂອງພວກເຂົາບໍ? ແມ່ນຫຍັງຄືຜົນຕາມມາອັນສຸດທ້າຍຂອງສິ່ງນີ້? ໃນວິທະຍາສາດບາງຢ່າງ, ຜູ້ຄົນສະຫຼຸບໂດຍການສົມມຸດ ແລະ ໃນຢ່າງອື່ນໆ ພວກເຂົາອີງໃສ່ປະສົບການຂອງມະນຸດເພື່ອສະຫຼຸບ. ແຕ່ໃນຂົງເຂດອື່ນໆຂອງວິທະຍາສາດ, ຜູ້ຄົນມາເຖິງຂໍ້ສະຫຼຸບຂອງພວກເຂົາໂດຍອີງຕາມການສັງເກດດ້ານປະຫວັດສາດ ແລະ ເບື້ອງຫຼັງ. ມັນບໍ່ແມ່ນແບບນີ້ບໍ? ແລ້ວວິທະຍາສາດເຮັດຫຍັງສຳລັບຜູ້ຄົນ? ສິ່ງທີ່ວິທະຍາສາດເຮັດກໍມີພຽງແຕ່ປ່ອຍໃຫ້ຜູ້ຄົນໄດ້ເຫັນສິ່ງຂອງໃນໂລກທາງກາຍ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພໍໃຈຕາມຄວາມຢາກຮູ້ຢາກເຫັນຂອງມະນຸດ ແຕ່ມັນບໍ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ມະນຸດສາມາດເຫັນກົດເກນທີ່ພຣະເຈົ້າມີອຳນາດເໜືອສິ່ງທັງປວງໄດ້. ມະນຸດເບິ່ງຄືຈະຄົ້ນຫາຄຳຕອບໃນວິທະຍາສາດ ແຕ່ຄຳຕອບເຫຼົ່ານີ້ກໍສັບສົນ ແລະ ນໍາຄວາມພໍໃຈຊົ່ວຄາວມາເທົ່ານັ້ນ ເຊິ່ງເປັນຄວາມພໍໃຈທີ່ພຽງແຕ່ເຮັດໜ້າທີ່ຈຳກັດຫົວໃຈຂອງມະນຸດກັບໂລກທາງວັດຖຸ. ມະນຸດຮູ້ສຶກວ່າ ພວກເຂົາໄດ້ຮັບຄຳຕອບຈາກວິທະຍາສາດ, ແລ້ວບໍ່ວ່າບັນຫາຫຍັງກໍຕາມຈະເກີດຂຶ້ນ, ພວກເຂົາກໍໃຊ້ມຸມມອງດ້ານວິທະຍາສາດຂອງພວກເຂົາເປັນພື້ນຖານເພື່ອພິສູດ ແລະ ຍອມຮັບບັນຫານັ້ນ. ຫົວໃຈຂອງມະນຸດຖືກລໍ້ລວງໂດຍວິທະຍາສາດ ແລະ ຖືກມັນຄອບຄອງ ຈົນເຖິງຈຸດທີ່ມະນຸດບໍ່ມີຄວາມຄິດທີ່ຈະຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ, ນະມັດສະການພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຊື່ອວ່າທຸກສິ່ງມາຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ມະນຸດຄວນເບິ່ງຫາພຣະອົງສຳລັບຄຳຕອບອີກຕໍ່ໄປ. ມັນບໍ່ແມ່ນແບບນີ້ບໍ? ຍິ່ງບຸກຄົນໃດໜຶ່ງເຊື່ອໃນວິທະຍາສາດຫຼາຍສໍ່າໃດ, ພວກເຂົາກໍຍິ່ງໄຮ້ເຫດຜົນຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ ໂດຍເຊື່ອວ່າທຸກສິ່ງມີວິທີແກ້ໄຂທາງວິທະຍາສາດ ແລະ ການຄົ້ນຄວ້າສາມາດແກ້ໄຂທຸກຢ່າງໄດ້. ພວກເຂົາບໍ່ສະແຫວງຫາພຣະເຈົ້າ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ເຊື່ອວ່າພຣະອົງມີຢູ່. ເມື່ອຜະເຊີນກັບບັນຫາໃດໜຶ່ງ, ຈະມີ ຫຼາຍຄົນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າມາໄດ້ດົນແລ້ວຈະໃຊ້ຄອມພິວເຕີເພື່ອຊອກຫາສິ່ງຕ່າງໆ ແລະ ຄົ້ນຫາຄຳຕອບ; ພວກເຂົາເຊື່ອພຽງແຕ່ໃນຄວາມຮູ້ທາງວິທະຍາສາດ. ພວກເຂົາບໍ່ເຊື່ອວ່າພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເປັນຄວາມຈິງ, ພວກເຂົາບໍ່ເຊື່ອວ່າພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າສາມາດແກ້ໄຂບັນຫາທັງໝົດຂອງມະນຸດຊາດ, ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເບິ່ງບັນຫາທີ່ມີຢູ່ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຂອງມະນຸດຊາດຈາກທັດສະນະຂອງຄວາມຈິງ. ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຈະປະສົບກັບບັນຫາຫຍັງກໍຕາມ, ພວກເຂົາບໍ່ເຄີຍອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ ຫຼື ຊອກຫາວິທີແກ້ໄຂໂດຍຄົ້ນຫາຄວາມຈິງໃນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນຫຼາຍໆເລື່ອງ, ພວກເຂົາເລືອກທີ່ຈະເຊື່ອວ່າຄວາມຮູ້ສາມາດແກ້ໄຂບັນຫາ; ສຳລັບພວກເຂົາແລ້ວ, ວິທະຍາສາດຄືຄຳຕອບສຸດທ້າຍ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນດັ່ງກ່າວຢ່າງສົມບູນ. ພວກເຂົາເປັນຜູ້ທີ່ບໍ່ມີຄວາມເຊື່ອ ແລະ ມຸມມອງຂອງພວກເຂົາກ່ຽວກັບຄວາມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ແຕກຕ່າງຫຍັງຈາກມຸມມອງຂອງວິຊາການ ແລະ ນັກວິທະຍາສາດທີ່ໂດ່ງດັງຫຼາຍຄົນທີ່ກຳລັງພະຍາຍາມກວດສອບພຣະເຈົ້າໂດຍໃຊ້ວິທີການທາງວິທະຍາສາດຢູ່ສະເໝີ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ມີຊ່ຽວຊານ ດ້ານສາສະໜາຫຼາຍຄົນທີ່ໄດ້ໄປທີ່ພູເຂົາບ່ອນທີ່ເຮືອໄດ້ມາຢຸດຢູ່ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ພວກເຂົາກໍໄດ້ພິສູດການມີຢູ່ຂອງເຮືອ. ແຕ່ໃນການປາກົດຕົວຂອງເຮືອ, ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເຫັນເຖິງການມີຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ. ພວກເຂົາເຊື່ອພຽງແຕ່ໃນເລື່ອງລາວ ແລະ ປະຫວັດສາດ; ນີ້ຄືຜົນຈາກການຄົ້ນຄວ້າວິທະຍາສາດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ການສຶກສາໂລກຝ່າຍວັດຖຸ. ຖ້າເຈົ້າຄົ້ນຄວ້າສິ່ງຕ່າງໆທີ່ເປັນວັດຖຸ, ບໍ່ວ່າມັນຈະເປັນຈຸລະຊີບວິທະຍາ, ດາລາສາດ ຫຼື ພູມສາດ, ເຈົ້າກໍຈະບໍ່ຄົ້ນພົບຜົນຕາມມາທີ່ກຳນົດວ່າພຣະເຈົ້າມີຢູ່ ຫຼື ພຣະອົງມີອຳນາດສູງສຸດເໜືອສິ່ງທັງປວງ ຫຼື ບໍ່. ແລ້ວວິທະຍາສາດເຮັດຫຍັງເພື່ອມະນຸດ? ມັນບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ມະນຸດຫ່າງອອກຈາກພຣະເຈົ້າບໍ? ມັນບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນວາງພຣະເຈົ້າໄວ້ພາຍໃຕ້ການສຶກສາບໍ? ມັນບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນສົງໄສຍິ່ງຂຶ້ນກ່ຽວກັບການມີຢູ່ ແລະ ອຳນາດອະທິປະໄຕຂອງພຣະເຈົ້າ ແລ້ວປະຕິເສດ ແລະ ທໍລະຍົດພຣະເຈົ້າບໍ? ນີ້ຄືຜົນຕາມມາ. ແລ້ວເມື່ອຊາຕານໃຊ້ວິທະຍາສາດເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ, ຊາຕານພະຍາຍາມທີ່ຈະບັນລຸຜົນຫຍັງ? ມັນຕ້ອງການໃຊ້ຂໍ້ສະຫຼຸບທາງວິທະຍາສາດເພື່ອຫຼອກລວງຜູ້ຄົນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາມຶນຊາ ແລະ ໃຊ້ຄຳຕອບທີ່ຄຸມເຄືອເພື່ອຈັບຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນໄວ້ ເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະບໍ່ສະແຫວງຫາ ຫຼື ເຊື່ອໃນການມີຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ. ແລ້ວນີ້ຄືເຫດຜົນທີ່ເຮົາເວົ້າວ່າ ວິທະຍາສາດແມ່ນໜຶ່ງໃນວິທີທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ V

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 149)

ວິທີຊາຕານໃຊ້ວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ

ມີ ຫຼື ບໍ່ມີຫຼາຍສິ່ງທີ່ຖືວ່າເປັນສ່ວນຂອງວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມບໍ? (ມີ.) “ວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມ” ນີ້ໝາຍເຖິງຫຍັງ? ບາງຄົນເວົ້າວ່າ ມັນຖືກສືບທອດຈາກບັນພະບຸລຸດ ເຊິ່ງນີ້ແມ່ນລັກສະນະໜຶ່ງ. ຕັ້ງແຕ່ຕົ້ນເດີມ, ວິຖີຊີວິດ, ປະເພນີ, ຄຳເວົ້າ ແລະ ກົດລະບຽບໄດ້ຖືກສືບທອດພາຍໃນຄອບຄົວ, ກຸ່ມເຊື້ອຊາດ ແລະ ແມ່ນແຕ່ເຜົ່າພັນມະນຸດທັງໝົດ ແລະ ພວກມັນໄດ້ຖືກປູກຝັງໃນຄວາມຄິດຂອງຜູ້ຄົນ. ຜູ້ຄົນຖືວ່າພວກມັນເປັນສ່ວນທີ່ຈຳເປັນຫຼາຍແທ້ໆໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຖືວ່າພວກມັນເປັນກົດລະບຽບ ໂດຍປະຕິບັດຕາມພວກມັນຄືກັບວ່າພວກມັນເປັນຊີວິດເອງ. ແນ່ນອນຢູ່ແລ້ວທີ່ພວກເຂົາບໍ່ຕ້ອງການປ່ຽນແປງ ຫຼື ປະຖິ້ມສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ຍ້ອນພວກມັນຖືກສືບທອດຈາກບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາ. ມີອີກລັກສະນະຂອງວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມທີ່ຝັງແໜ້ນໃນກະດູກຂອງຜູ້ຄົນ ຄືກັບສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຖືກສືບທອດຈາກຂົງຈື້ ແລະ ເມິງຈື້ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ລັດທິເຕົ໋າ ແລະ ລັດທິຂົງຈື້ຂອງຈີນໄດ້ສອນແກ່ຜູ້ຄົນ. ມັນບໍ່ແມ່ນແບບນີ້ບໍ? ແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງທີ່ຖືກປະກອບໃນວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມ? ມັນລວມເຖິງມື້ພັກທີ່ຜູ້ຄົນສະເຫຼີມສະຫຼອງບໍ? ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ບຸນສະຫຼອງປີໃໝ່ຈີນ, ບຸນສະຫຼອງໂຄມໄຟ, ວັນຂາບໄຫວ້ບັນພະລຸບຸດ, ບຸນສະຫຼອງແຂ່ງເຮືອມັງກອນ ພ້ອມທັງບຸນສະຫຼອງສາດຈີນ ແລະ ບຸນສະຫຼອງໄຫວ້ພະຈັນ. ບາງຄອບຄົວເຖິງກັບສະເຫຼີມສະຫຼອງມື້ຕ່າງໆເມື່ອທີ່ຜູ້ອາວຸໂສມີອາຍຸໃດໜຶ່ງ ຫຼື ມື້ທີ່ເດັກນ້ອຍໄດ້ຮອດໜຶ່ງເດືອນ ຫຼື ມີອາຍຸໜຶ່ງຮ້ອຍມື້ ແລະ ອື່ນໆອີກ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນມື້ພັກດັ່ງເດີມ. ບໍ່ມີວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມໃດທີ່ເປັນຮາກຖານໃຫ້ແກ່ມື້ພັກເຫຼົ່ານີ້ບໍ? ແມ່ນຫຍັງຄືແກ່ນແທ້ຂອງວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມ? ມັນມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າບໍ? ມັນມີຫຍັງກ່ຽວຂ້ອງກັບການບອກໃຫ້ຜູ້ຄົນປະຕິບັດຄວາມຈິງບໍ? ມີມື້ພັກໃດເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຄົນໄດ້ຖວາຍເຄື່ອງບູຊາແກ່ພຣະເຈົ້າ, ໄປທີ່ແທ່ນບູຊາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮັບເອົາຄຳສັ່ງສອນຂອງພຣະອົງບໍ? ມີມື້ພັກໃດທີ່ເປັນເຊັ່ນນີ້ບໍ? (ບໍ່ມີ.) ຜູ້ຄົນເຮັດຫຍັງໃນມື້ພັກທັງໝົດເຫຼົ່ານີ້? ໃນສະໄໝໃໝ່ ພວກມັນຖືກເບິ່ງວ່າເປັນໂອກາດສຳລັບການກິນ, ການດື່ມ ແລະ ຄວາມມ່ວນຊື່ນ. ແມ່ນຫຍັງຄືແຫຼ່ງກຳເນີດທີ່ເປັນຮາກຖານໃຫ້ແກ່ວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມ? ວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມມາຈາກຜູ້ໃດ? ມັນມາຈາກຊາຕານ. ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງສາກຂອງມື້ພັກດັ່ງເດີມເຫຼົ່ານີ້, ຊາຕານປູກຝັງສິ່ງໃດໜຶ່ງໃນມະນຸດ. ແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງເຫຼົ່ານີ້? ການຮັບປະກັນວ່າຜູ້ຄົນຈະຈື່ບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາ, ນັ້ນແມ່ນໜຶ່ງໃນສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນບໍ? ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ໃນລະຫວ່າງວັນຂາບໄຫວ້ບັນພະບຸລຸດ, ຜູ້ຄົນທຳຄວາມສະອາດຂຸມຝັງສົບ ແລະ ຖວາຍເຄື່ອງບູຊາແກ່ບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາ ເພື່ອວ່າຈະບໍ່ລືມບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາ. ອີກຢ່າງ ຊາຕານກໍຮັບປະກັນວ່າຜູ້ຄົນຈະຈື່ຄວາມເປັນຊາດນິຍົມ ເຊິ່ງຕົວຢ່າງກໍຄືບຸນສະຫຼອງແຂ່ງເຮືອມັງກອນ. ແລ້ວບຸນສະຫຼອງໄຫວ້ພະຈັນເດ? (ການກັບຄືນຫາກັນຂອງຄອບຄົວ.) ແມ່ນຫຍັງຄືເບື້ອງຫຼັງຂອງການກັບຄືຫາກັນຂອງຄອບຄົວ? ແມ່ນຫຍັງຄືເຫດຜົນສຳລັບສິ່ງນັ້ນ? ມັນແມ່ນເພື່ອສື່ສານ ແລະ ເຊື່ອມໂຍງດ້ວຍຄວາມຮູ້ສຶກ. ແນ່ນອນຢູ່ແລ້ວ, ບໍ່ວ່າມັນເປັນການສະເຫຼີມສະຫຼອງມື້ສົ່ງທ້າຍປີເກົ່າຕາມປີຈັນທະຄາດ ຫຼື ບຸນສະຫຼອງໂຄມໄຟ, ມີຫຼາຍວິທີເພື່ອອະທິບາຍເຫດຜົນທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງການສະເຫຼີມສະຫຼອງເຫຼົ່ານີ້. ບໍ່ວ່າຄົນໆໜຶ່ງຈະອະທິບາຍເຫດຜົນເຫຼົ່ານັ້ນວ່າແນວໃດກໍຕາມ, ແຕ່ລະຢ່າງກໍຄືວິທີການທີ່ຊາຕານປູກຝັງປັດຊະຍາຂອງມັນ ແລະ ການຄິດຂອງມັນໃນຜູ້ຄົນ ເພື່ອວ່າພວກເຂົາຈະຫັນເຫຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ຮູ້ວ່າມີພຣະເຈົ້າ ແລະ ຖວາຍເຄື່ອງບູຊາໃຫ້ແກ່ບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາ ຫຼື ໃຫ້ແກ່ຊາຕານ ຫຼື ກິນ, ດື່ມ ແລະ ມ່ວນຊື່ນເພື່ອເຫັນແກ່ຄວາມປາຖະໜາຂອງເນື້ອໜັງ. ໃນຂະນະທີ່ມື້ພັກເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ຖືກສະເຫຼີມສະຫຼອງ, ຄວາມຄິດ ແລະ ມຸມມອງຂອງຊາຕານແມ່ນຖືກຝັງເລິກພາຍໃນຄວາມຄິດຂອງຜູ້ຄົນໂດຍທີ່ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ຕົວ. ເມື່ອຜູ້ຄົນຮອດອາຍຸສີ່ສິບປີ, ຫ້າສິບປີ ຫຼື ແມ່ນເຖິງໄວເຖົ້າຊະລາ, ຄວາມຄິດ ແລະ ມຸມມອງເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານກໍຖືກຝັງເລິກໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາແລ້ວ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ຜູ້ຄົນເຮັດສຸດຄວາມສາມາດຂອງພວກເຂົາເພື່ອຖ່າຍທອດແນວຄິດເຫຼົ່ານີ້ ບໍ່ວ່າຈະຖືກຕ້ອງ ຫຼື ຜິດກໍຕາມ ເຊິ່ງລົງສູ່ຮຸ່ນຕໍ່ໄປ ໂດຍບໍ່ເລືອກເຟັ້ນ ແລະ ບໍ່ຈໍາກັດ. ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນແບບນີ້ບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມ ແລະ ມື້ພັກເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມໄດ້ແນວໃດ? ເຈົ້າຮູ້ບໍ? (ຜູ້ຄົນຖືກຈຳກັດ ແລະ ຖືກຜູກມັດໂດຍກົດລະບຽບຕ່າງໆຂອງປະເພນີເຫຼົ່ານີ້ ຈົນພວກເຂົາບໍ່ມີເວລາ ຫຼື ພະລັງງານທີ່ຈະສະແຫວງຫາພຣະເຈົ້າ.) ນີ້ແມ່ນໜຶ່ງລັກສະນະ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ທຸກຄົນສະເຫຼີມສະຫຼອງໃນລະຫວ່າງວັນຂຶ້ນປີໃໝ່ຕາມຈັນທະຄາດ, ຖ້າເຈົ້າບໍ່ສະເຫຼີມສະຫຼອງ, ເຈົ້າຈະບໍ່ຮູ້ສຶກເສຍໃຈບໍ? ມີສິ່ງງົມງວາຍອື່ນທີ່ເຈົ້າມີໃນຫົວໃຈຂອງເຈົ້າບໍ? ເຈົ້າອາດຮູ້ສຶກບໍວ່າ “ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ສະເຫຼີມສະຫຼອງວັນຂຶ້ນປີໃໝ່ ແລະ ຍ້ອນມື້ວັນຂຶ້ນປີໃໝ່ຕາມຈັນທະຄາດເປັນມື້ທີ່ບໍ່ດີ, ມື້ທັງໝົດທີ່ເຫຼືອໃນປີຈະເປັນມື້ທີ່ບໍ່ດີເຊັ່ນກັນ”? ເຈົ້າຈະບໍ່ຮູ້ສຶກບໍ່ສະບາຍຢ່າງງ່າຍດາຍ ແລະ ຢ້ານໜ້ອຍໜຶ່ງບໍ? ເຖິງກັບມີບາງຄົນທີ່ບໍ່ໄດ້ຖວາຍໃຫ້ແກ່ບັນພະບຸລຸດຂອງພວກເຂົາໃນປີຕ່າງໆ ແລະ ຄົນທີ່ຝັນຢ່າງກະທັນຫັນວ່າຄົນທີ່ເສຍຊີວິດໄປແລ້ວໄດ້ຂໍເງິນຈາກພວກເຂົາ. ພວກເຂົາຈະຮູ້ສຶກແນວໃດ? “ເປັນຕາໂສກເສົ້າທີ່ບຸກຄົນນີ້ ເຊິ່ງໃນຕອນນີ້ໄດ້ຈາກໄປແລ້ວ ແຕ່ຕ້ອງການເງິນເພື່ອໃຊ້ຈ່າຍ! ຂ້ານ້ອຍຈະເຜົາເງິນເຈ້ຍບາງສ່ວນໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາ. ຖ້າຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຮັດແບບນັ້ນ, ມັນກໍຈະບໍ່ຖືກຕ້ອງແທ້ໆ. ມັນອາດກໍ່ໃຫ້ເກີດບັນຫາສຳລັບພວກເຮົາ ເຊິ່ງເປັນຄົນທີ່ດຳລົງຊີວິດຢູ່. ຜູ້ໃດຈະສາມາດເວົ້າໄດ້ເຖິງເວລາທີ່ຄວາມໂຊກຮ້າຍຈະໂຈມຕີ?” ພວກເຂົາຈະມີເງົາມືດເລັກໆນ້ອຍໆແຫ່ງຄວາມຢ້ານ ແລະ ຄວາມກັງວົນນີ້ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາຢູ່ສະເໝີ. ຜູ້ໃດມອບຄວາມກັງວົນນີ້ໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາ? ຊາຕານຄືແຫຼ່ງກຳເນີດຂອງຄວາມກັງວົນນີ້. ນີ້ບໍ່ແມ່ນໜຶ່ງໃນວິທີການທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມບໍ? ມັນໃຊ້ຫຼາກຫຼາຍວິທີການ ແລະ ຂໍ້ອ້າງເພື່ອຄວບຄຸມເຈົ້າ, ເພື່ອຂົ່ມຂູ່ເຈົ້າ ແລະ ເພື່ອຜູກມັດເຈົ້າ, ເພື່ອວ່າເຈົ້າຈະຕົກລົງໃນຄວາມມຶນງົງ ແລະ ຍອມຈຳນົນ ແລະ ຍອມອ່ອນນ້ອມຕໍ່ມັນ; ນີ້ແມ່ນວິທີທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ. ຫຼາຍຄັ້ງທີ່ຜູ້ຄົນອ່ອນແອ ຫຼື ເມື່ອພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ເຖິງສະຖານະການນີ້ຢ່າງຖີ່ຖ້ວນ, ພວກເຂົາກໍອາດເຮັດບາງສິ່ງໃນລັກສະນະທີ່ໂງ່ຈ້າໂດຍບໍ່ເຈດຕະນາ; ນັ້ນກໍຄື ພວກເຂົາຈະຕົກລົງສູ່ອົ້ງມືຂອງຊາຕານໂດຍບໍ່ເຈດຕະນາ ແລະ ອາດກະທຳການໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ ແລະ ອາດເຮັດສິ່ງຕ່າງໆໂດຍບໍ່ຮູ້ວ່າພວກເຂົາກຳລັງເຮັດຫຍັງຢູ່. ນີ້ຄືວິທີທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ. ບັດນີ້ ເຖິງກັບມີສອງສາມຄົມທີ່ຈະລັງເລຈາກວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມທີ່ຝັງເລິກ ເຊິ່ງກໍຄືຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດຍອມປ່ອຍມັນໄປແທ້ໆ. ໂດຍສະເພາະເວລາທີ່ພວກເຂົາອ່ອນແອ ແລະ ຂີ້ຄ້ານ, ພວກເຂົາປາຖະໜາທີ່ຈະສະເຫຼີມສະຫຼອງມື້ພັກປະເພດເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ພວກເຂົາປາຖະໜາທີ່ຈະພົບກັບຊາຕານ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຊາຕານພໍໃຈອີກຄັ້ງ ເພື່ອນໍາຄວາມສະບາຍໃຈມາສູ່ຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ. ແມ່ນຫຍັງຄືເບື້ອງຫຼັງຂອງວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມດັ່ງກ່າວ? ມືທີ່ດຳມືດຂອງຊາຕານກຳລັງຊັກໄຍເບື້ອງຫຼັງສາກເຫຼົ່ານີ້ບໍ? ທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານກຳລັງຈັດການ ແລະ ຄວບຄຸມບໍ? ການຄວບຄຸມຂອງຊາຕານແກວ່ງໄກວທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ເມື່ອຜູ້ຄົນດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມ ແລະ ສະເຫຼີມສະຫຼອງມື້ພັກຕາມປະເພນີປະເພດເຫຼົ່ານີ້, ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າບໍວ່າ ນີ້ແມ່ນສະພາບແວດລ້ອນທີ່ພວກເຂົາກຳລັງຖືກຊາຕານຫຼອກລວງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພວກເຂົາມີຄວາມສຸກທີ່ຈະຖືກຊາຕານຫຼອກລວງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ນີ້ຄືບາງສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າທຸກຄົນຮັບຮູ້, ບາງສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າທຸກຄົນຮູ້ຈັກ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ V

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 150)

ວິທີທີ່ຊາຕານໃຊ້ຄວາມງົມງວາຍເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ

ຊາຕານໃຊ້ຄວາມງົມງວາຍເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມໄດ້ແນວໃດ? ທຸກຄົນຕ້ອງການຮູ້ຈັກໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາ, ສະນັ້ນຊາຕານຈຶ່ງສວຍໃຊ້ໂອກາດຈາກຄວາມຢາກຮູ້ຢາກເຫັນຂອງພວກເຂົາເພື່ອລໍ້ລວງພວກເຂົາ. ຜູ້ຄົນມີສ່ວນຮ່ວມໃນການທຳນາຍ, ການດູດວງ ແລະ ການທຳນາຍຈາກໃບໜ້າ ເພື່ອຮຽນຮູ້ວ່າແມ່ນຫຍັງຈະເກີດຂຶ້ນຕໍ່ພວກເຂົາໃນອະນາຄົດ ແລະ ຫົນທາງເບື້ອງໜ້າຈະເປັນແບບໃດ. ໃນທີ່ສຸດແລ້ວ ໂຊກຊະຕາ ແລະ ຄວາມຄາດຫວັງທີ່ຜູ້ຄົນກັງວົນຫຼາຍແມ່ນຢູ່ໃນມືຂອງຜູ້ໃດ? (ໃນມືຂອງພຣະເຈົ້າ.) ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຢູ່ໃນມືຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນການໃຊ້ວິທີການເຫຼົ່ານີ້, ຊາຕານຕ້ອງການໃຫ້ຜູ້ຄົນຮູ້ຈັກຫຍັງ? ຊາຕານຕ້ອງການໃຊ້ການທຳນາຍຈາກໃບໜ້າ ແລະ ການທຳນາຍດວງຊະຕາເພື່ອບອກຜູ້ຄົນວ່າ ມັນຮູ້ຈັກໂຊກຊະຕາໃນອະນາຄົດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ມັນບໍ່ພຽງແຕ່ຮູ້ຈັກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ແຕ່ຍັງຄວບຄຸມພວກມັນ. ຊາຕານຕ້ອງການໃຊ້ໂອກາດນີ້ ແລະ ໃຊ້ວິທີການເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອຄວບຄຸມຜູ້ຄົນ ຈົນຜູ້ຄົນເຊື່ອມັນຢ່າງລັບຫູລັບຕາ ແລະ ເຊື່ອຟັງທຸກໆຄຳເວົ້າຂອງມັນ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ຖ້າເຈົ້າໄດ້ທຳນາຍໃບໜ້າ, ຖ້າໝໍດູປິດຕາຂອງລາວ ແລະ ບອກເຈົ້າກ່ຽວກັບທຸກສິ່ງທີ່ໄດ້ເກີດຂຶ້ນໃນສອງສາມທົດສະວັດທີ່ຜ່ານມາຢ່າງຊັດເຈນທີ່ສຸດ, ເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກແນວໃດຢູ່ພາຍໃນ? ເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກທັນທີວ່າ “ລາວຖືກຕ້ອງຫຼາຍ! ຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຄີຍບອກອະດີດຂອງຂ້ານ້ອຍແກ່ຜູ້ໃດມາກ່ອນ, ລາວຮູ້ມັນໄດ້ແນວໃດ? ຂ້ານ້ອຍນັບຖືໝໍດູຄົນນີ້ແທ້ໆ!” ສຳລັບຊາຕານແລ້ວ, ມັນບໍ່ງ່າຍເກີນໄປບໍທີ່ຈະຮູ້ຈັກອະດີດຂອງເຈົ້າ? ພຣະເຈົ້າໄດ້ນໍາພາເຈົ້າມາເຖິງບ່ອນທີ່ເຈົ້າຢູ່ໃນປັດຈຸບັນ ແລະ ຕະຫຼອດເວລາ ຊາຕານໄດ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມ ແລະ ຕິດຕາມເຈົ້າ. ທາງຜ່ານຊີວິດໃນຫຼາຍທົດສະວັດຂອງເຈົ້າແມ່ນບໍ່ມີຫຍັງເລີຍສຳລັບຊາຕານ ແລະ ມັນບໍ່ຫຍຸ້ງຍາກສຳລັບຊາຕານທີ່ຈະຮູ້ຈັກສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້. ເມື່ອເຈົ້າຮຽນຮູ້ວ່າທຸກສິ່ງທີ່ຊາຕານເວົ້າຖືກຕ້ອງ, ເຈົ້າຈະບໍ່ມອບຫົວໃຈຂອງເຈົ້າໃຫ້ແກ່ມັນບໍ? ເຈົ້າຈະບໍ່ເພິ່ງພາມັນໃຫ້ຄວບຄຸມອະນາຄົດຂອງເຈົ້າ ແລະ ໂຊກຊະຕາຂອງເຈົ້າບໍ? ໃນທັນທີທັນໃດນັ້ນ, ຫົວໃຈຂອງເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເຄົາລົບ ຫຼື ຄວາມນັບຖືສຳລັບມັນ ແລະ ສຳລັບບາງຄົນແລ້ວ ວິນຍານຂອງພວກເຂົາອາດຖືກມັນຍາດເອົາໄປໃນຈຸດນີ້. ແລ້ວເຈົ້າຈະຖາມໝໍດູຢ່າງທັນທີທັນໃດວ່າ: “ຂ້ານ້ອຍຄວນເຮັດແນວໃດຕໍ່? ຂ້ານ້ອຍຄວນຫຼີກຫຼ່ຽງຫຍັງໃນປີທີ່ຈະມາເຖິງນີ້? ຂ້ານ້ອຍຕ້ອງບໍ່ເຮັດຫຍັງ?” ແລ້ວຫຼັງຈາກນັ້ນ ລາວກໍຈະເວົ້າວ່າ “ເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ໄປທີ່ນັ້ນ, ເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ເຮັດສິ່ງນີ້, ຢ່ານຸ່ງເຄື່ອງທີ່ມີສີໃດສີໜຶ່ງ, ເຈົ້າຄວນໄປສະຖານທີ່ໃດໜຶ່ງໃຫ້ໜ້ອຍລົງ, ເຮັດສິ່ງໃດສິ່ງໜຶ່ງໃຫ້ຫຼາຍຂຶ້ນ...”. ເຈົ້າຈະບໍ່ຮັບເອົາທຸກສິ່ງທີ່ລາວເວົ້າໃສ່ໃຈຂອງເຈົ້າຢ່າງທັນທີທັນໃດເລີຍບໍ? ເຈົ້າຈະຈື່ຄຳເວົ້າຂອງລາວໄດ້ໄວກວ່າພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງຈື່ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ໄວແບບນີ້? ຍ້ອນເຈົ້າຕ້ອງການເພິ່ງພາຊາຕານເພື່ອຄວາມໂຊກດີ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນເວລາທີ່ມັນຍຶດກຸມຫົວໃຈຂອງເຈົ້າບໍ? ເມື່ອຄຳທຳນາຍຂອງມັນກາຍມາເປັນຈິງ ເຊິ່ງອັນແລ້ວອັນເລົ່າ, ເຈົ້າຈະບໍ່ຕ້ອງການກັບຄືນໄປຫາມັນ ເພື່ອຄົ້ນຫາວ່າປີຖັດໄປຈະນໍາໂຊກຊະຕາຫຍັງມາບໍ? (ຕ້ອງການ.) ເຈົ້າຈະເຮັດຫຍັງກໍຕາມທີ່ຊາຕານບອກໃຫ້ເຈົ້າເຮັດ ແລະ ເຈົ້າຈະຫຼີກຫຼ່ຽງສິ່ງຕ່າງໆທີ່ມັນບອກໃຫ້ຫຼີກຫຼ່ຽງ. ໃນລັກສະນະນີ້, ເຈົ້າຈະບໍ່ເຊື່ອຟັງທຸກສິ່ງທີ່ມັນເວົ້າບໍ? ເຈົ້າຈະຕົກລົງສູ່ອ້ອມກອດຂອງມັນ, ຖືກຫຼອກລວງ ແລະ ມາຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງມັນຢ່າງໄວຫຼາຍ. ສິ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນ ຍ້ອນເຈົ້າເຊື່ອວ່າສິ່ງທີ່ມັນເວົ້ານັ້ນເປັນຄວາມຈິງ ແລະ ຍ້ອນເຈົ້າເຊື່ອວ່າມັນຮູ້ຈັກກ່ຽວກັບຊີວິດໃນອະດີດຂອງເຈົ້າ, ຊີວິດເຈົ້າໃນຕອນນີ້ ແລະ ສິ່ງທີ່ອະນາຄົດຈະນໍາມາ. ນີ້ແມ່ນວິທີການທີ່ຊາຕານໃຊ້ເພື່ອຄວບຄຸມຜູ້ຄົນ. ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ, ຜູ້ໃດຄວບຄຸມແທ້ໆ? ພຣະເຈົ້າເອງຄວບຄຸມ, ບໍ່ແມ່ນຊາຕານ. ຊາຕານພຽງແຕ່ໃຊ້ແຜນການອັນສະຫຼາດຂອງມັນໃນກໍລະນີນີ້ເພື່ອລໍ້ລວງຜູ້ຄົນທີ່ບໍ່ມີຄວາມຮູ້, ລໍ້ລວງຜູ້ຄົນທີ່ພຽງແຕ່ເຫັນໂລກທາງກາຍໃຫ້ເຊື່ອ ແລະ ເພິ່ງພາມັນ. ແລ້ວພວກເຂົາກໍຕົກເຂົ້າໃນອົ້ງມືຂອງຊາຕານ ແລະ ເຊື່ອຟັງທຸກຄຳເວົ້າຂອງມັນ. ແຕ່ຊາຕານເຄີຍເຮັດໃຫ້ການຍຶດຕິດຂອງມັນອ່ອນລົງບໍເມື່ອຜູ້ຄົນຕ້ອງການເຊື່ອ ແລະ ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າ? ຊາຕານບໍ່ເຄີຍ. ໃນສະຖານະການນີ້, ຜູ້ຄົນຕົກຢູ່ໃນອົງມື້ຂອງຊາຕານແທ້ໆບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າ ພຶດຕິກຳຂອງຊາຕານໃນລັກສະນະນີ້ແມ່ນໄຮ້ຢາງອາຍ? (ເວົ້າໄດ້.) ເປັນຫຍັງພວກເຮົາຈຶ່ງເວົ້າແນວນັ້ນ? ເພາະສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຍຸດທະວິທີທີ່ສໍ້ໂກງ ແລະ ຫຼອກລວງ. ຊາຕານໄຮ້ຢາງອາຍ ແລະ ນໍາພາຜູ້ຄົນຢ່າງຜິດໆໃຫ້ຄິດວ່າມັນຄວບຄຸມທຸກສິ່ງທີ່ກ່ຽວກັບພວກເຂົາ ແລະ ມັນຄວບຄຸມໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາແທ້ໆ. ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ຄົນທີ່ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ເຊື່ອຟັງມັນຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ພວກເຂົາຖືກຫຼອກລວງດ້ວຍຄຳເວົ້າພຽງແຕ່ສອງສາມຄຳ. ໃນຄວາມມຶນງົງຂອງພວກເຂົາ, ຜູ້ຄົນກົ້ມລົງຕໍ່ໜ້າມັນ. ແລ້ວຊາຕານນໍາໃຊ້ວິທີການແບບໃດ, ມັນເວົ້າຫຍັງເພື່ອເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເຊື່ອໃນຕົວມັນ? ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ເຈົ້າອາດບໍ່ໄດ້ບອກຊາຕານວ່າມີເທົ່າໃດຄົນຢູ່ໃນຄອບຄົວຂອງເຈົ້າ ແຕ່ມັນອາດຈະສາມາດບອກເຈົ້າໄດ້ວ່າມີເທົ່າໃດຄົນ ແລະ ອາຍຸຂອງພໍ່ແມ່ ແລະ ລູກໆຂອງເຈົ້າ. ເຖິງວ່າເຈົ້າອາດມີຄວາມສົງໄສ ແລະ ຂໍ້ຂ້ອງໃຈຂອງເຈົ້າກ່ຽວກັບຊາຕານກ່ອນໜ້ານີ້ ແຕ່ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຍິນມັນເວົ້າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ເຈົ້າກໍຈະບໍ່ຮູ້ສຶກວ່າມັນເປັນຕາເຊື່ອຂຶ້ນໜ້ອຍໜຶ່ງບໍ? ແລ້ວຊາຕານອາດເວົ້າວ່າ ວຽກງານນັ້ນລໍາບາກສໍ່າໃດສຳລັບເຈົ້າໃນເມື່ອບໍ່ດົນມານີ້ ທີ່ວ່າຫົວໜ້າຂອງເຈົ້າບໍ່ໃຫ້ການຍອມຮັບທີ່ເຈົ້າສົມຄວນໄດ້ຮັບ ແລະ ເຮັດວຽກຂັດໃສ່ເຈົ້າຢູ່ສະເໝີ ແລະ ອື່ນໆອີກ. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຍິນແບບນັ້ນ, ເຈົ້າກໍຈະຄິດວ່າ “ນັ້ນຖືກຕ້ອງແທ້ໆ! ສິ່ງຕ່າງໆບໍ່ໄດ້ເປັນໄປລາບລື່ນໃນບ່ອນເຮັດວຽກ”. ແລ້ວເຈົ້າກໍຈະເຊື່ອຊາຕານຫຼາຍຂຶ້ນໜ້ອຍໜຶ່ງ. ແລ້ວມັນກໍຈະເວົ້າບາງສິ່ງອື່ນອີກເພື່ອຫຼອກລວງເຈົ້າ ແລະ ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເຊື່ອມັນຫຼາຍຂຶ້ນອີກ. ເຈົ້າຈະຄົ້ນພົບວ່າຕົນເອງບໍ່ສາມາດຕໍ່ຕ້ານ ຫຼື ຄົງສົງໄສມັນໄດ້ອີກຕໍ່ໄປເທື່ອລະເລັກເທື່ອລະໜ້ອຍ. ຊາຕານພຽງແຕ່ໃຊ້ອຸບາຍຕື້ນໆສອງສາມຢ່າງ, ແມ່ນແຕ່ອຸບາຍເລັກໆນ້ອຍໆ ແລະ ໃນລັກສະນະນີ້ກໍເຮັດໃຫ້ເຈົ້າສັບສົນ. ໃນຂະນະທີ່ເຈົ້າສັບສົນ, ເຈົ້າກໍຈະບໍ່ສາມາດຄົ້ນພົບຕໍາແໜ່ງທີ່ແທ້ຈິງຂອງເຈົ້າ, ເຈົ້າຈະມຶນງົງວ່າຈະເຮັດຫຍັງ ແລະ ເຈົ້າຈະເລີ່ມຕົ້ນປະຕິບັດຕາມສິ່ງທີ່ຊາຕານເວົ້າ. ນີ້ຄືວິທີການ “ອັນສະຫຼາດ” ທີ່ຊາຕານໃຊ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຕົກລົງສູ່ກັບດັກຂອງມັນຢ່າງບໍ່ຮູ້ຕົວ ແລະ ຖືກມັນລໍ້ລວງ. ຊາຕານບອກເຈົ້າສອງສາມສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນຈິນຕະນາວ່າດີ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ມັນກໍບອກເຈົ້າກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຄວນເຮັດ ແລະ ສິ່ງທີ່ຄວນຫຼີກຫຼ່ຽງ. ນີ້ຄືວິທີທີ່ເຈົ້າຖືກລໍ້ລວງໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ. ຫຼັງຈາກທີ່ເຈົ້າຫຼົງກົນແລ້ວ, ສິ່ງຕ່າງໆກໍຈະເປັນບັນຫາສຳລັບເຈົ້າ; ເຈົ້າຈະຄິດກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ຊາຕານເວົ້າ ແລະ ສິ່ງທີ່ມັນບອກໃຫ້ເຈົ້າເຮັດຢູ່ຢ່າງສະໝໍ່າສະເໝີ ແລະ ເຈົ້າຈະຖືກມັນຄອບງຳໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ. ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເປັນແບບນີ້? ມັນກໍຍ້ອນມະນຸດຊາດຂາດຄວາມຈິງ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຍຶດໝັ້ນ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານການລໍ້ລວງ ແລະ ການຫຼອກລວງຂອງຊາຕານ. ເມື່ອຜະເຊີນກັບຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ ແລະ ການຫຼອກລວງ, ການທໍລະຍົດ ແລະ ຄວາມຄິດຮ້າຍຂອງມັນ, ມະນຸດຊາດກໍໂງ່ຈ້າ, ເປັນເດັກນ້ອຍ ແລະ ອ່ອນແອ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ນີ້ບໍ່ແມ່ນໜຶ່ງໃນວິທີທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ມະນຸດຖືກຕົວະ ແລະ ຫຼອກລວງໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ ເທື່ອລະໜ້ອຍ ໂດຍວິທີການຕ່າງໆຂອງຊາຕານ ຍ້ອນພວກເຂົາຂາດຄວາມສາມາດທີ່ຈະແຍກແຍະລະຫວ່າງສິ່ງທີ່ດີ ແລະ ສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ. ພວກເຂົາຂາດວຸດທິພາວະນີ້ ແລະ ຄວາມສາມາດທີ່ຈະເອົາຊະນະເໜືອຊາຕານ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ V

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 151)

ວິທີທີ່ຊາຕານໃຊ້ຄ່ານິຍົມໃນສັງຄົມເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ

ຄ່ານິຍົມໃນສັງຄົມເກີດຂຶ້ນເມື່ອໃດ? ພວກມັນຫາກໍມີຂຶ້ນໃນຍຸກປັດຈຸບັນບໍ? ຄົນໆໜຶ່ງສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ຄ່ານິຍົມໃນສັງຄົມເກີດຂຶ້ນ ເມື່ອຊາຕານເລີ່ມເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມ. ຄ່ານິຍົມໃນສັງຄົມປະກອບມີຫຍັງ? (ລັກສະນະການແຕ່ງຕົວ ແລະ ການແຕ່ງໜ້າ.) ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນພົບພໍ້ຢູ່ເລື້ອຍໆ. ລັກສະນະການແຕ່ງຕົວ, ລົດສະນິຍົມ ແລະ ຄ່ານິຍົມ, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ປະກອບເປັນລັກສະນະໜຶ່ງທີ່ເລັກນ້ອຍ. ມີຫຍັງອີກບໍ? ວະລີທີ່ມີຊື່ສຽງທີ່ຜູ້ຄົນເວົ້າອອກມາຢູ່ເລື້ອຍໆກໍນັບບໍ? ວິຖີຊີວິດທີ່ຜູ້ຄົນປາຖະໜາແມ່ນນັບບໍ? ດາລາສິລະປິນ, ຄົນມີຊື່ສຽງ, ວາລະສານ ແລະ ນະວະນິຍາຍທີ່ຜູ້ຄົນມັກກໍນັບບໍ? (ນັບ.) ໃນຄວາມຄິດຂອງພວກເຈົ້າ, ລັກສະນະໃດຂອງຄ່ານິຍົມໃນສັງຄົມທີ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ? ອັນໃດຂອງຄ່ານິຍົມເຫຼົ່ານີ້ທີ່ເປັນຕາດຶງດູດໃຈສໍາລັບພວກເຈົ້າຫຼາຍທີ່ສຸດ? ບາງຄົນກໍເວົ້າວ່າ: “ພວກຂ້ານ້ອຍທຸກຄົນໄດ້ຮອດອາຍຸໃດໜຶ່ງ, ພວກຂ້ານ້ອຍຢູ່ໃນຊ່ວງຫ້າສິບ ຫຼື ຫົກສິບປີ, ໃນຊ່ວງເຈັດສິບ ຫຼື ແປດສິບປີ ແລະ ພວກຂ້ານ້ອຍບໍ່ເໝາະສົມກັບຄ່ານິຍົມເຫຼົ່ານີ້ອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ພວກມັນກໍບໍ່ດຶງດູດຄວາມສົນໃຈຂອງພວກຂ້ານ້ອຍແທ້ໆ”. ສິ່ງນີ້ຖືກຕ້ອງບໍ? ຄົນອື່ນເວົ້າວ່າ: “ພວກຂ້ານ້ອຍບໍ່ຕິດຕາມຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງ, ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ຊາວໜຸ່ມໃນຊ່ວງຊາວປີເຮັດ; ພວກຂ້ານ້ອຍຍັງບໍ່ສວມໃສ່ເສື້ອຜ້າທີ່ທັນສະໄໝ, ນັ້ນແມ່ນສິ່ງທີ່ຄົນທີ່ຄຳນຶງເຖິງພາບລັກເຮັດ”. ແລ້ວອັນໃດໃນບັນດາສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ສາມາດເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າເສື່ອມຊາມໄດ້? (ຄຳເວົ້າທີ່ມີຊື່ສຽງ.) ຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ສາມາດເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມບໍ? ເຮົາຈະໃຫ້ຕົວຢ່າງ ແລະ ພວກເຈົ້າກໍຈະສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າ ມັນສາມາດເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມ ຫຼື ບໍ່: “ເງິນເຮັດໃຫ້ໂລກໝູນໄປ”; ນີ້ແມ່ນຄ່ານິຍົມບໍ? ເມື່ອປຽບທຽບກັບລົດສະນິຍົມ ແລະ ຄ່ານິຍົມກ່ຽວກັບອາຫານທີ່ພວກເຈົ້າກ່າວເຖິງ, ນີ້ຍິ່ງຈະບໍ່ຮ້າຍແຮງກວ່າບໍ? “ເງິນເຮັດໃຫ້ໂລກໝູນໄປ” ແມ່ນປັດຊະຍາຂອງຊາຕານ. ມັນມີກຳລັງເໜືອມະນຸດຊາດທັງປວງ ເຊິ່ງຢູ່ໃນທຸກສັງຄົມຂອງມະນຸດ. ເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ມັນແມ່ນຄ່ານິຍົມ. ນີ້ແມ່ນຍ້ອນມັນຖືກປູກຝັງໃນຫົວໃຈຂອງທຸກໆຄົນ, ຜູ້ທີ່ບໍ່ຍອມຮັບເອົາຄຳເວົ້ານີ້ໃນຕອນທໍາອິດ, ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນພວກເຂົາກໍຍອມຮັບໂດຍປະລິຍາຍ ເມື່ອພວກເຂົາພົບພໍ້ກັບຊີວິດທີ່ເປັນຈິງ ແລະ ເລີ່ມຮູ້ສຶກວ່າຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ເປັນຈິງແທ້ໆ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຂະບວນການທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມບໍ? ບາງເທື່ອ ຜູ້ຄົນບໍ່ເຂົ້າໃຈຄຳເວົ້ານີ້ໃນລະດັບດຽວກັນ ແຕ່ທຸກຄົນມີການຕີຄວາມໝາຍ ແລະ ການຮັບຮູ້ຄຳເວົ້ານີ້ໃນລະດັບທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ໂດຍອີງຕາມສິ່ງຕ່າງໆທີ່ເກີດຂຶ້ນອ້ອມຂ້າງພວກເຂົາ ແລະ ດ້ວຍປະສົບການສ່ວນຕົວຂອງພວກເຂົາເອງ. ນັ້ນບໍ່ເປັນຄວາມຈິງບໍ? ໂດຍບໍ່ຄຳນຶງເຖິງວ່າຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງຈະມີປະສົບການຫຼາຍສໍ່າໃດກັບຄຳເວົ້ານີ້, ແມ່ນຫຍັງຄືຜົນລົບທີ່ມັນສາມາດມີໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງ? ບາງສິ່ງແມ່ນຖືກເປີດເຜີຍຜ່ານອຸປະນິໄສມະນຸດຂອງຜູ້ຄົນໃນໂລກນີ້ ລວມເຖິງພວກເຈົ້າທຸກໆຄົນ. ມັນແມ່ນຫຍັງ? ມັນຄືການນະມັດສະການເງິນ. ມັນຍາກທີ່ຈະກຳຈັດສິ່ງນີ້ອອກຈາກຫົວໃຈຂອງຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງບໍ? ມັນຍາກຫຼາຍ! ເບິ່ງຄືກັບວ່າ ການທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມແມ່ນເລິກແທ້ໆ! ຊາຕານໃຊ້ເງິນເພື່ອລໍ້ລວງຜູ້ຄົນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເສື່ອມຊາມໂດຍການນະມັດສະການເງິນ ແລະ ນັບຖືສິ່ງຂອງທີ່ເປັນວັດຖຸ. ແລ້ວການນະມັດສະການເງິນແບບນີ້ໄດ້ສະແດງອອກໃນຜູ້ຄົນແນວໃດ? ພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກບໍວ່າ ພວກເຈົ້າບໍ່ສາມາດຢູ່ລອດໃນໂລກນີ້ໄດ້ ຫາກປາສະຈາກເງິນ, ແມ່ນແຕ່ມື້ດຽວທີ່ປາສະຈາກເງິນກໍເປັນໄປບໍ່ໄດ້? ສະຖານະຂອງຜູ້ຄົນແມ່ນຂຶ້ນກັບວ່າພວກເຂົາມີເງິນຫຼາຍສໍ່າໃດ ເຊັ່ນດຽວກັນກັບຄວາມເຄົາລົບນັບຖືທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຮັບ. ຫຼັງຂອງຄົນທຸກຍາກແມ່ນຄົດດ້ວຍຄວາມອັບອາຍ ໃນຂະນະທີ່ຄົນລໍ້າລວຍໄດ້ຮັບສະຖານະທີ່ສູງສົ່ງຂອງພວກເຂົາ. ພວກເຂົາເຊີດໜ້າຊູຕາ ແລະ ພາກພູມໃຈ, ເວົ້າຢ່າງສຽງດັງ ແລະ ດຳລົງຊີວິດຢ່າງອວດດີ. ຄຳເວົ້າ ແລະ ຄ່ານິຍົມນີ້ນໍາຫຍັງມາເຖິງຜູ້ຄົນ? ມັນບໍ່ເປັນຈິງບໍທີ່ຫຼາຍຄົນໄດ້ເສຍສະຫຼະເພື່ອສະແຫວງຫາເງິນ? ຫຼາຍຄົນບໍ່ໄດ້ສູນເສຍສັກສີ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງພວກເຂົາເພື່ອສະແຫວງຫາເງິນເພີ່ມບໍ? ຫຼາຍຄົນບໍ່ໄດ້ສູນເສຍໂອກາດທີ່ຈະປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າເພື່ອເຫັນແກ່ເງິນບໍ? ການສູນເສຍໂອກາດທີ່ຈະຮັບເອົາຄວາມຈິງ ແລະ ຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນບໍ່ແມ່ນຄວາມສູນເສຍທີ່ໃຫຍ່ຫຼວງທີ່ສຸດສຳລັບຜູ້ຄົນບໍ? ຊາຕານບໍ່ໄດ້ມຸ່ງຮ້າຍບໍທີ່ໃຊ້ວິທີການນີ້ ແລະ ຄຳເວົ້ານີ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມຈົນເຖິງລະດັບດັ່ງກ່າວ? ນີ້ບໍ່ແມ່ນກົນອຸບາຍທີ່ປອງຮ້າຍບໍ? ໃນຂະນະທີ່ເຈົ້າກ້າວຈາກການຂັດຄ້ານຄຳເວົ້າທີ່ມີຊື່ສຽງນີ້ຈົນຍອມຮັບວ່າມັນເປັນຄວາມຈິງໃນທີ່ສຸດ, ຫົວໃຈຂອງເຈົ້າກໍຕົກຢູ່ໃນອົງມື້ຂອງຊາຕານຢ່າງສົມບູນ ແລະ ສະນັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງມາດຳລົງຊີວິດດ້ວຍຄຳເວົ້ານັ້ນໂດຍບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈ. ຄຳເວົ້ານີ້ມີຜົນຕໍ່ເຈົ້າຈົນເຖິງລະດັບໃດ? ເຈົ້າອາດຮູ້ຈັກຫົນທາງທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ເຈົ້າອາດຮູ້ຈັກຄວາມຈິງ, ແຕ່ເຈົ້າກໍໄຮ້ອຳນາດທີ່ຈະສະແຫວງຫາມັນ. ເຈົ້າອາດຮູ້ຈັກວ່າ ພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເປັນຄວາມຈິງຢ່າງຊັດເຈນ, ແຕ່ເຈົ້າກໍບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຈ່າຍລາຄາ ຫຼື ທົນທຸກເພື່ອຮັບເອົາຄວາມຈິງ. ກົງກັນຂ້າມ, ເຈົ້າຈະເສຍສະຫຼະອະນາຄົດ ແລະ ໂຊກຊະຕາຂອງເຈົ້າເອງເພື່ອຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າຈົນເຖິງທີ່ສຸດແທ້ໆ. ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະເວົ້າຫຍັງກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະເຮັດຫຍັງກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະເຂົ້າໃຈ ຫຼື ບໍ່ວ່າຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າສຳລັບເຈົ້ານັ້ນເລິກເຊິ່ງສໍ່າໃດ ແລະ ຍິ່ງໃຫຍ່ສໍ່າໃດ, ເຈົ້າກໍຈະຢືນຢັນຢ່າງດື້ດຶງທີ່ຈະເຮັດຕາມທາງຂອງເຈົ້າເອງ ແລະ ຈ່າຍລາຄາສຳລັບຄຳເວົ້ານີ້. ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ຄຳເວົ້ານີ້ໄດ້ຫຼອກລວງ ແລະ ຄວບຄຸມຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າແລ້ວ, ມັນໄດ້ປົກຄອງເໜືອພຶດຕິກຳຂອງເຈົ້າແລ້ວ ແລະ ເຈົ້າກໍຈະປ່ອຍໃຫ້ມັນປົກຄອງໂຊກຊະຕາຂອງເຈົ້າແທນທີ່ຈະປະຖິ້ມການສະແຫວງຫາຄວາມຮັ່ງມີຂອງເຈົ້າ. ການທີ່ຜູ້ຄົນສາມາດເຮັດແບບນັ້ນໄດ້, ການທີ່ພວກເຂົາຖືກຄວບຄຸມ ແລະ ຖືກບົງການໂດຍຄຳເວົ້າຂອງຊາຕານ, ນີ້ບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າພວກເຂົາຖືກຫຼອກລວງ ແລະ ຖືກຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມບໍ? ປັດຊະຍາ ແລະ ວິທີຄິດຂອງຊາຕານ ແລະ ອຸປະນິໄສຂອງຊາຕານບໍ່ໄດ້ຝັງຮາກໃນຫົວໃຈຂອງເຈົ້າບໍ? ເມື່ອເຈົ້າສະແຫວງຫາຄວາມຮັ່ງມີຢ່າງຫຼັບຫູຫຼັບຕາ ແລະ ປະຖິ້ມການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ, ຊາຕານບໍ່ໄດ້ບັນລຸເປົ້າໝາຍຂອງມັນໃນການຫຼອກລວງເຈົ້າບໍ? ມັນເປັນແບບນັ້ນແທ້ໆ. ສະນັ້ນ ເຈົ້າຈະສາມາດຮູ້ສຶກໄດ້ບໍ ເມື່ອເຈົ້າຖືກຫຼອກລວງ ແລະ ຖືກຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມ? ເຈົ້າບໍ່ສາມາດຮູ້ສຶກໄດ້. ຖ້າເຈົ້າບໍ່ສາມາດເຫັນຊາຕານທີ່ຢືນຢູ່ຕໍ່ໜ້າເຈົ້າແທ້ໆ ຫຼື ຮູ້ສຶກວ່າມັນຄືຊາຕານທີ່ກຳລັງດຳເນີນການຢູ່ໃນເງົາ, ເຈົ້າຈະສາມາດເຫັນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານບໍ? ເຈົ້າຈະສາມາດຮູ້ຈັກວິທີການທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດຊາດເສື່ອມຊາມບໍ? ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມຢູ່ສະເໝີ ແລະ ຢູ່ໃນທຸກຫົນແຫ່ງ. ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ສຳລັບມະນຸດທີ່ຈະປ້ອງກັນຕໍ່ຄວາມເສື່ອມຊາມນີ້ ແລະ ເຮັດໃຫ້ມະນຸດໝົດຫົນທາງຕໍ່ຕ້ານມັນ. ຊາຕານເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຍອມຮັບເອົາຄວາມຄິດຂອງມັນ, ມຸມມອງຂອງມັນ ແລະ ສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍທີ່ມາຈາກມັນໃນສະຖານະການຕ່າງໆທີ່ເຈົ້າບໍ່ຮູ້ຕົວ ແລະ ເວລາທີ່ເຈົ້າບໍ່ຮັບຮູ້ກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ກຳລັງເກີດຂຶ້ນກັບເຈົ້າ. ຜູ້ຄົນຍອມຮັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຄັດຄ້ານພວກເຂົາ. ພວກເຂົາຊື່ນຊົມ ແລະ ຍຶດຖືສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຄືກັບຊັບສົມບັດ, ພວກເຂົາປ່ອຍໃຫ້ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຈັດການພວກເຂົາ ແລະ ຫຼິ້ນກັບພວກເຂົາ; ນີ້ແມ່ນວິທີການທີ່ຜູ້ຄົນດຳລົງຊີວິດພາຍໃຕ້ລິດອຳນາດຂອງຊາຕານ ແລະ ເຊື່ອຟັງຊາຕານຢ່າງບໍ່ມີສະຕິ ແລະ ຊາຕານກໍໍເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນເລື້ອຍໆ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ V

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 152)

ຊາຕານໃຊ້ແຕ່ລະວິທີການເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ. ມະນຸດມີຄວາມຮູ້ ແລະ ຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບຫຼັກການທາງວິທະຍາສາດບາງຢ່າງ, ມະນຸດດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃຕ້ອິດທິພົນຂອງວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມ ແລະ ມະນຸດທຸກຄົນເປັນຜູ້ສືບມໍລະດົກ ແລະ ຜູ້ຖ່າຍທອດວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມ. ມະນຸດຖືກຜູກມັດໃຫ້ສືບຕໍ່ວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມທີ່ຊາຕານໄດ້ມອບໃຫ້ແກ່ເຂົາ ແລະ ມະນຸດຍັງປະຕິບັດຕາມຄ່ານິຍົມໃນສັງຄົມທີ່ຊາຕານໄດ້ໃຫ້ແກ່ມະນຸດຊາດ. ມະນຸດບໍ່ສາມາດຖືກແຍກອອກຈາກຊາຕານໄດ້ ໂດຍປະຕິບັດຕາມທຸກສິ່ງທີ່ຊາຕານເຮັດຢູ່ທຸກເວລາ, ຍອມຮັບຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ການຫຼອກລວງ, ຄວາມຄິດຮ້າຍ ແລະ ຄວາມອວດດີຂອງມັນ. ຫຼັງຈາກທີ່ມະນຸດໄດ້ມີອຸປະນິໄສເຫຼົ່ານີ້ຂອງຊາຕານ, ເຂົາມີຄວາມສຸກ ຫຼື ຄວາມໂສກເສົ້າທີ່ໄດ້ດຳລົງຊີວິດຢູ່ທ່າມກາງມະນຸດຊາດທີ່ເສື່ອມຊາມນີ້? (ຄວາມໂສກເສົ້າ.) ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງເວົ້າແນວນັ້ນ? (ເພາະມະນຸດຖືກຜູກມັດ ແລະ ຄວບຄຸມໂດຍສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ເສື່ອມຊາມ, ເຂົາດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນຄວາມຜິດບາບ ແລະ ຖືກປົກຄຸມໄປດ້ວຍຄວາມຫຍຸ້ງຍາກທີ່ລຳເຄັນ.) ບາງຄົນສວມໃສ່ແວ່ນຕາ, ປາກົດວ່າສະຫຼາດຫຼາຍ; ພວກເຂົາອາດເວົ້າຢ່າງເປັນຕານັບຖືຫຼາຍ, ດ້ວຍຄວາມຄ່ອງແຄ້ວ ແລະ ເຫດຜົນ ແລະ ຍ້ອນພວກເຂົາອາດໄດ້ຜ່ານຫຼາຍສິ່ງ, ພວກເຂົາອາດມີປະສົບການ ແລະ ຊັບຊ້ອນຫຼາຍ. ພວກເຂົາອາດສາມາດເວົ້າຢ່າງລະອຽດກ່ຽວກັບເລື່ອງຕ່າງໆທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ເລັກນ້ອຍ; ພວກເຂົາອາດຍັງສາມາດປະເມີນຄວາມເປັນຕາເຊື່ອຖື ແລະ ເຫດຜົນຂອງສິ່ງຕ່າງໆ. ບາງຄົນອາດຫຼຽວເບິ່ງທີ່ພຶດຕິກຳ ແລະ ລັກສະນະພາຍນອກຂອງຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ ພ້ອມທັງລັກສະນະນິໄສຂອງພວກເຂົາ, ຄວາມເປັນມະນຸດ, ຄວາມປະພຶດ ແລະ ອື່ນໆອີກ ແລະ ບໍ່ຄົ້ນພົບຂໍ້ບົກຜ່ອງໃນພວກເຂົາ. ໂດຍສະເພາະແລ້ວ ຄົນດັ່ງກ່າວສາມາດປັບຕົວໃຫ້ເຂົ້າກັບຄ່ານິຍົມໃນສັງຄົມໃນປັດຈຸບັນ. ເຖິງວ່າຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ອາດອາວຸໂສກວ່າ, ພວກເຂົາກໍບໍ່ເຄີຍຕົກຢູ່ຫຼັງຄ່ານິຍົມໃນເວລາຕ່າງໆ ແລະ ບໍ່ເຄີຍແກ່ເກີນໄປທີ່ຈະຮຽນຮູ້. ໃນທາງຜິວເຜີນ, ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດຄົ້ນພົບຂໍ້ບົກຜ່ອງໃນບຸກຄົນດັ່ງກ່າວ, ແຕ່ເລິກລົງໄປຂ້າງໃນແກ່ນແທ້ຂອງພວກຂົາ ພວກເຂົາແມ່ນຖືກຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມຢ່າງສິ້ນເຊີງ ແລະ ຢ່າງສົມບູນ. ເຖິງຈະບໍ່ສາມາດພົບຂໍ້ບົກຜ່ອງພາຍນອກກັບຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້, ເຖິງວ່າໃນທາງຜິວເຜີນ ພວກເຂົາອ່ອນໂຍນ, ສຸພາບຮຽບຮ້ອຍ ແລະ ມີຄວາມຮູ້ ແລະ ສິນທຳໃດໜຶ່ງ ແລະ ພວກເຂົາມີຄວາມຊື່ສັດ ແລະ ເຖິງວ່າໃນເລື່ອງຂອງຄວາມຮູ້ ພວກເຂົາບໍ່ມີທາງດ້ອຍກວ່າຄົນໜຸ່ມ, ແຕ່ໃນເລື່ອງທຳມະຊາດ ແລະ ທາດແທ້ຂອງພວກເຂົາແລ້ວ, ຜູ້ຄົນດັ່ງກ່າວແມ່ນຫຸ່ນຈຳລອງທີ່ສົມບູນ ແລະ ມີຊີວິດຢູ່ຂອງຊາຕານ; ພວກເຂົາຄືພາບລັກທີ່ຄ້າຍຄືກັບຊາຕານ. ນີ້ຄື “ໝາກຜົນ” ຂອງການທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ. ສິ່ງທີ່ເຮົາເວົ້າອາດເຈັບປວດສຳລັບພວກເຈົ້າ ແຕ່ມັນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນຄວາມຈິງ. ຄວາມຮູ້ທີ່ມະນຸດສຶກສາ, ວິທະຍາສາດທີ່ເຂົາເຂົ້າໃຈ ແລະ ວິທີການທີ່ເຂົາເລືອກຄ່ານິຍົມໃນສັງຄົມເພື່ອເຂົ້າຢູ່ໃນ ແມ່ນເຄື່ອງມືທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ ໂດຍບໍ່ມີຂໍ້ຍົກເວັ້ນ. ສິ່ງນີ້ເປັນຈິງທີ່ສຸດ. ສະນັ້ນ ມະນຸດກໍດຳລົງຊີວິດພາຍໃນອຸປະນິໄສທີ່ຖືກຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມຢ່າງສິ້ນເຊີງ ແລະ ມະນຸດບໍ່ມີທາງຮູ້ຈັກວ່າຄວາມສັກສິດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ. ນີ້ກໍຍ້ອນ ໃນທາງຜິວເຜີນ ຄົນໆໜຶ່ງບໍ່ສາມາດພົບຂໍ້ບົກຜ່ອງໃນວິທີທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ; ຄົນໆໜຶ່ງບໍ່ສາມາດບອກໄດ້ຈາກພຶດຕິກຳຂອງຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງວ່າມີຫຍັງທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ທຸກຄົນເຮັດວຽກຂອງພວກເຂົາຢ່າງເປັນປົກກະຕິ ແລະ ດຳລົງຊີວິດທີ່ປົກກະຕິ; ພວກເຂົາອ່ານໜັງສື ແລະ ໜັງສືພິມຢ່າງເປັນປົກກະຕິ, ພວກເຂົາສຶກສາ ແລະ ເວົ້າຢ່າງເປັນປົກກະຕິ. ບາງຄົນເຖິງກັບຮຽນຮູ້ເຖິງຈັນຍາບັນສອງສາມຢ່າງ ແລະ ເວົ້າໄດ້ດີ, ເຂົ້າໃຈ ແລະ ເປັນມິດ, ຊ່ວຍເຫຼືອ ແລະ ມີຈິດໃຈກຸສົນ ແລະ ບໍ່ຜິດຖຽງເລັກໆນ້ອຍໆກັບຄົນອື່ນ ຫຼື ເອົາປຽບຜູ້ຄົນ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ອຸປະນິໄສແບບຊາຕານທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງພວກເຂົາຖືກຝັງເລິກຢູ່ພາຍໃນພວກເຂົາ ແລະ ແກ່ນແທ້ນີ້ບໍ່ສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້ໂດຍການເພິ່ງພາຄວາມພະຍາຍາມພາຍນອກເທົ່ານັ້ນ. ຍ້ອນແກ່ນແທ້ນີ້, ມະນຸດຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຮູ້ຈັກຄວາມສັກສິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຖິງວ່າແກ່ນແທ້ແຫ່ງຄວາມສັກສິດຂອງພຣະເຈົ້າຈະຖືກເປີດເຜີຍຕໍ່ມະນຸດ, ມະນຸດກໍບໍ່ຈິງຈັງກັບສິ່ງນີ້. ນີ້ກໍຍ້ອນຊາຕານໄດ້ຄອບງຳຄວາມຮູ້ສຶກ, ແນວຄິດ, ມຸມມອງ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງມະນຸດຢ່າງສົມບູນຜ່ານທາງວິທີການຕ່າງໆ. ການຄອບງຳ ແລະ ຄວາມເສື່ອມຊາມນີ້ບໍ່ໄດ້ເປັນສິ່ງຊົ່ວຄາວ ຫຼື ເປັນຄັ້ງຄາວ ແຕ່ຢູ່ທຸກຫົນທຸກແຫ່ງ ແລະ ຢູ່ທຸກເວລາ. ສະນັ້ນ ຫຼາຍຄົນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າເປັນເວລາສາມ ຫຼື ສີ່ປີ ຫຼື ແມ່ນແຕ່ຫ້າ ຫຼື ຫົກປີ, ກໍຍັງເອົາຄວາມຄິດ, ມຸມມອງ, ເຫດຜົນ ແລະ ປັດຊະຍາທີ່ຊົ່ວຮ້າຍເຫຼົ່ານີ້ ທີ່ຊາຕານໄດ້ປູກຝັງໃນພວກເຂົາ ດັ່ງຊັບສົມບັດ ແລະ ບໍ່ສາມາດປ່ອຍພວກມັນໄປ. ເພາະມະນຸດໄດ້ຍອມຮັບສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ, ອວດດີ ແລະ ມີເຈດຕະນາຮ້າຍ ທີ່ມາຈາກທຳມະຊາດຂອງຊາຕານ, ມັນຈຶ່ງມີຂໍ້ຂັດແຍ້ງ, ການຜິດຖຽງ ແລະ ຄວາມບໍ່ເຂົ້າກັນຢູ່ເລື້ອຍໆໃນຄວາມສຳພັນລະຫວ່າງບຸກຄົນຂອງມະນຸດຢ່າງຫຼີກຫຼ່ຽງບໍ່ໄດ້ ເຊິ່ງເກີດຂຶ້ນຍ້ອນຜົນຕາມມາຂອງທຳມະຊາດທີ່ອວດດີຂອງຊາຕານ. ຖ້າຊາຕານໄດ້ມອບສິ່ງທີ່ດີໃຫ້ແກ່ມະນຸດຊາດ, ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ຖ້າລັດທິຂົງຈື້ ແລະ ລັດທິເຕົ໋າແຫ່ງວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມທີ່ມະນຸດຍອມຮັບເປັນສິ່ງທີ່ດີ, ຄົນປະເພດດຽວກັນກໍຄວນຈະສາມາດເຂົ້າກັນໄດ້ດີກັບຄົນອື່ນຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຍອມຮັບເອົາສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ. ແລ້ວເປັນຫຍັງຈຶ່ງເກີດມີການແບ່ງແຍກທີ່ໃຫຍ່ຫຼວງລະຫວ່າງຜູ້ຄົນທີ່ຍອມຮັບເອົາສິ່ງດຽວກັນ? ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເປັນແບບນັ້ນ? ມັນກໍຍ້ອນສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ມາຈາກຊາຕານ ແລະ ຊາຕານສ້າງການແບ່ງແຍກທ່າມກາງຜູ້ຄົນ. ສິ່ງຕ່າງໆຈາກຊາຕານ ບໍ່ວ່າພວກມັນຈະປາກົດວ່າສະຫງ່າງາມ ຫຼື ຍິ່ງໃຫຍ່ສໍ່າໃດກໍຕາມໃນທາງຜິວເຜີນ ແມ່ນໄດ້ນໍາພຽງແຕ່ຄວາມໂງ່ຈ້າມາສູ່ມະນຸດ ແລະ ອອກຈາກຊີວິດຂອງມະນຸດ ແລະ ບໍ່ມີຫຍັງເລີຍນອກຈາກການຫຼອກລວງຂອງທຳມະຊາດອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ. ມັນບໍ່ແມ່ນແນວນັ້ນບໍ? ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງທີ່ສາມາດປອມຕົນເອງ, ຜູ້ທີ່ມີຄວາມຮູ້ຢ່າງຫຼວງລາຍ ຫຼື ຜູ້ທີ່ມີການອົບຮົມສັ່ງສອນເປັນຢ່າງດີຈະຍັງຫຍຸ້ງຍາກໃນການປິດບັງທຳມະຊາດແບບຊາຕານທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງພວກເຂົາ. ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ບໍ່ວ່າບຸກຄົນນີ້ຈະປິດບັງຕົນເອງໃນຈັກວິທີກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະຄິດວ່າພວກເຂົາເປັນນັກບຸນ ຫຼື ບໍ່ ຫຼື ເຈົ້າຄິດວ່າພວກເຂົາສົມບູນ ຫຼື ບໍ່ ຫຼື ເຈົ້າຄິດວ່າພວກເຂົາເປັນທູດສະຫວັນ ຫຼື ບໍ່ ແລະ ບໍ່ວ່າເຈົ້າຄິດວ່າພວກເຂົາບໍລິສຸດສໍ່າໃດກໍຕາມ, ຊີວິດທີ່ເປັນຈິງຂອງພວກເຂົາແມ່ນເປັນແນວໃດໃນເບື້ອງຫຼັງສາກຕ່າງໆ? ເຈົ້າຈະເຫັນແກ່ນແທ້ຫຍັງໃນການເປີດເຜີຍອຸປະນິໄສຂອງພວກເຂົາ? ແນ່ນອນຢູ່ແລ້ວວ່າ ເຈົ້າຈະເຫັນເຖິງທຳມະຊາດອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ. ມັນຍອມຮັບໄດ້ບໍທີ່ຈະເວົ້າແບບນັ້ນ? (ໄດ້.) ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ ສົມມຸດວ່າເຈົ້າຮູ້ຈັກຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງທີ່ໃກ້ຊິດກັບພວກເຈົ້າ ເຊິ່ງເປັນຜູ້ທີ່ເຈົ້າຄິດວ່າເປັນຄົນດີ, ບາງເທື່ອເປັນຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງທີ່ເຈົ້າເຫຼື້ອມໃສຫຼາຍ. ດ້ວຍວຸດທິພາວະໃນປັດຈຸບັນຂອງເຈົ້າ, ເຈົ້າຄິດແນວໃດກ່ຽວກັບພວກເຂົາ? ກ່ອນອື່ນ, ເຈົ້າຈະປະເມີນວ່າບຸກຄົນປະເພດນີ້ມີຄວາມເປັນມະນຸດ ຫຼື ບໍ່, ພວກເຂົາຊື່ສັດ ຫຼື ບໍ່, ພວກເຂົາມີຄວາມຮັກທີ່ແທ້ຈິງສຳລັບຜູ້ຄົນ ຫຼື ບໍ່, ຄຳເວົ້າ ແລະ ການກະທຳຂອງພວກເຂົາເປັນປະໂຫຍດ ແລະ ຊ່ວຍເຫຼືອຄົນອື່ນ ຫຼື ບໍ່. (ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເປັນແບບນັ້ນ.) ແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງທີ່ຖືກເອີ້ນວ່າຄວາມເມດຕາ, ຄວາມຮັກ ຫຼື ຄວາມດີທີ່ຄົນເຫຼົ່ານີ້ເປີດເຜີຍອອກ? ມັນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນສິ່ງຈອມປອມ, ມັນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນສາກບັງໜ້າ. ເບື້ອງຫຼັງສາກບັງໜ້ານີ້ແມ່ນມີເປົ້າໝາຍແອບແຝງທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ: ເພື່ອເຮັດໃຫ້ບຸກຄົນນັ້ນເປັນທີ່ເຄົາລົບນັບຖື ແລະ ບູຊາ. ພວກເຈົ້າເຫັນສິ່ງນີ້ຢ່າງຊັດເຈນບໍ? (ເຫັນ.)

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ V

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 153)

ວິທີການທີ່ຊາຕານໃຊ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມໄດ້ນໍາຫຍັງມາສູ່ມະນຸດຊາດ? ພວກມັນນໍາສິ່ງດີໆມາບໍ? ກ່ອນອື່ນ, ມະນຸດສາມາດແຍກແຍະຄວາມດີ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍບໍ? ເຈົ້າຈະເວົ້າບໍວ່າ ໃນໂລກນີ້, ບໍ່ວ່າມັນຈະເປັນບາງຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງ ຫຼື ຍິ່ງໃຫຍ່ ຫຼື ວາລະສານບາງສະບັບ ຫຼື ສິ່ງຈັດພິມອື່ນໆ, ມາດຕະຖານທີ່ພວກເຂົາໃຊ້ເພື່ອຕັດສິນວ່າ ບາງສິ່ງດີ ຫຼື ຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຖືກຕ້ອງ ຫຼື ຜິດ, ຖືກຕ້ອງບໍ? ການທີ່ພວກເຂົາປະເມີນເຫດການ ແລະ ຜູ້ຄົນຕ່າງໆນັ້ນຍຸຕິທຳບໍ? ພວກມັນປະກອບມີຄວາມຈິງບໍ? ໂລກນີ້, ມະນຸດຊາດນີ້ ແມ່ນປະເມີນສິ່ງທີ່ດີ ແລະ ບໍ່ດີ ໂດຍອີງໃສ່ມາດຕະຖານຂອງຄວາມຈິງບໍ? (ບໍ່ແມ່ນ.) ເປັນຫຍັງຜູ້ຄົນຈຶ່ງບໍ່ມີຄວາມສາມາດນັ້ນ? ຜູ້ຄົນໄດ້ສຶກສາຄວາມຮູ້ຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ ແລະ ຮູ້ຈັກຫຼາຍຢ່າງກ່ຽວກັບວິທະຍາສາດ, ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງມີຄວາມສາມາດອັນຍິ່ງໃຫຍ່, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ແລ້ວເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ສາມາດແຍກແຍະລະຫວ່າງສິ່ງທີ່ດີ ແລະ ບໍ່ດີໄດ້? ເປັນຫຍັງຈຶ່ງເປັນແບບນີ້? (ຍ້ອນຜູ້ຄົນບໍ່ມີຄວາມຈິງ; ວິທະຍາສາດ ແລະ ຄວາມຮູ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງ.) ທຸກສິ່ງທີ່ຊາຕານນໍາມາສູ່ມະນຸດຊາດແມ່ນຊົ່ວຮ້າຍ, ເສື່ອມຊາມ ແລະ ຂາດຄວາມຈິງ, ຊີວິດ ແລະ ຫົນທາງ. ດ້ວຍຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມເສື່ອມຊາມທີ່ຊາຕານນໍາມາສູ່ມະນຸດ, ເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າຊາຕານມີຄວາມຮັກ? ເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າມະນຸດມີຄວາມຮັກ? ບາງຄົນອາດເວົ້າວ່າ: “ເຈົ້າຜິດ; ມີຫຼາຍຄົນທົ່ວໂລກທີ່ຊ່ວຍເຫຼືອຄົນທຸກຍາກ ຫຼື ຄົນໄຮ້ບ້ານ. ຄົນເຫຼົ່ານັ້ນບໍ່ແມ່ນຄົນດີບໍ? ຍັງມີອົງກອນການກຸສົນທີ່ເຮັດວຽກດີ; ວຽກທີ່ພວກເຂົາເຮັດບໍ່ແມ່ນວຽກທີ່ດີບໍ?” ເຈົ້າຈະເວົ້າແນວໃດກ່ຽວກັບສິ່ງນັ້ນ? ຊາຕານໃຊ້ຫຼາຍວິທີການ ແລະ ທິດສະດີທີ່ແຕກຕ່າງກັນເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ; ການເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມນີ້ບໍ່ແມ່ນແນວຄິດຄຸມເຄືອບໍ? ບໍ່, ມັນບໍ່ຄຸມເຄືອເລີຍ. ຊາຕານຍັງເຮັດສິ່ງທີ່ເປັນຈິງບາງຢ່າງ ແລະ ມັນຍັງສົ່ງເສີມມຸມມອງ ຫຼື ທິດສະດີໃນໂລກນີ້ ແລະ ໃນສັງຄົມ. ໃນທຸກລາຊະວົງ ແລະ ໃນທຸກຍຸກສະໄໝ, ມັນສົ່ງເສີມທິດສະດີ ແລະ ປູກຝັງຄວາມຄິດເຂົ້າໃສ່ຄວາມຄິດຂອງມະນຸດ. ຄວາມຄິດ ແລະ ທິດສະດີເຫຼົ່ານີ້ຢັ່ງຮາກລົງໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນເທື່ອລະໜ້ອຍ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ພວກເຂົາກໍເລີ່ມດຳລົງຊີວິດຕາມສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ. ຫຼັງຈາກທີ່ພວກເຂົາເລີ່ມຕົ້ນດຳລົງຊີວິດໂດຍສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ພວກເຂົາຈະບໍ່ກາຍມາເປັນຊາຕານຢ່າງບໍ່ຮູ້ຕົວບໍ? ແລ້ວຜູ້ຄົນຈະບໍ່ກາຍມາເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັບຊາຕານບໍ? ເມື່ອຜູ້ຄົນໄດ້ກາຍມາເປັນອັນໜຶ່ງອັນດຽວກັບຊາຕານ, ໃນທີ່ສຸດແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືທັດສະນະຂອງພວກເຂົາຕໍ່ພຣະເຈົ້າ? ມັນບໍ່ແມ່ນທັດສະນະດຽວກັນກັບທີ່ຊາຕານມີຕໍ່ພຣະເຈົ້າບໍ? ບໍ່ມີຜູ້ໃດກ້າຍອມຮັບສິ່ງນີ້, ແມ່ນບໍ? ຊ່າງເປັນຕາຢ້ານຫຼາຍແທ້ໆ! ເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງເວົ້າວ່າ ທຳມະຊາດຂອງຊາຕານຊົ່ວຮ້າຍ? ເຮົາບໍ່ໄດ້ເວົ້າສິ່ງນີ້ໂດຍບໍ່ມີຫຼັກຖານ; ກົງກັນຂ້າມ ທຳມະຊາດຂອງຊາຕານແມ່ນຖືກກຳນົດ ແລະ ວິເຄາະໂດຍອີງໃສ່ສິ່ງທີ່ມັນໄດ້ເຮັດ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ມັນໄດ້ເປີດເຜີຍ. ຖ້າເຮົາພຽງແຕ່ເວົ້າວ່າຊາຕານຊົ່ວຮ້າຍ, ພວກເຈົ້າຈະຄິດວ່າແນວໃດ? ພວກເຈົ້າກໍຈະຄິດວ່າ: “ແນ່ນອນຢູ່ແລ້ວວ່າຊາຕານຊົ່ວຮ້າຍ”. ສະນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງຖາມເຈົ້າວ່າ: “ລັກສະນະໃດຂອງຊາຕານທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ?” ຖ້າເຈົ້າເວົ້າວ່າ: “ການທີ່ຊາຕານຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າເປັນສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍ” ເຈົ້າກໍຍັງບໍ່ໄດ້ເວົ້າດ້ວຍຄວາມຊັດເຈນ. ບັດນີ້ເມື່ອເຮົາໄດ້ເວົ້າກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ເຈາະຈົງໃນລັກສະນະນີ້, ພວກເຈົ້າມີຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບເນື້ອຫາທີ່ສະເພາະເຈາະຈົງຂອງແກ່ນແທ້ແຫ່ງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານບໍ? (ມີ.) ຖ້າເຈົ້າສາມາດເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນເຖິງທຳມະຊາດທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ ແລ້ວເຈົ້າກໍຈະເຫັນສະພາບການຂອງເຈົ້າເອງ. ມີຄວາມສຳພັນຫຍັງລະຫວ່າງສອງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ? ສິ່ງນີ້ເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ພວກເຈົ້າ ຫຼື ບໍ່? (ມັນເປັນປະໂຫຍດ.) ເມື່ອເຮົາສົນທະນາກ່ຽວກັບແກ່ນແທ້ຂອງຄວາມສັກສິດຂອງພຣະເຈົ້າ, ມັນຈຳເປັນບໍທີ່ເຮົາຈະສົນທະນາກ່ຽວກັບແກ່ນແທ້ອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ? ແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມຄິດເຫັນຂອງພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້? (ໂດຍ, ມັນຈຳເປັນ.) ເປັນຫຍັງ? (ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານເຮັດໃຫ້ຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າຫຼຸດລົງ.) ນັ້ນແມ່ນແບບທີ່ມັນເປັນບໍ? ສິ່ງນີ້ຖືກຕ້ອງແຕ່ພຽງສ່ວນໜຶ່ງ, ໃນຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ວ່າ ຫາກປາສະຈາກຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ, ຜູ້ຄົນກໍຈະບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າພຣະເຈົ້າສັກສິດ; ມັນຖືກຕ້ອງທີ່ເວົ້າແບບນີ້. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ຖ້າເຈົ້າເວົ້າວ່າຄວາມສັກສິດຂອງພຣະເຈົ້າພຽງແຕ່ມີຢູ່ ເນື່ອງຈາກຄວາມແຕກຕ່າງຂອງມັນກັບຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ, ສິ່ງນີ້ຈະຖືກຕ້ອງບໍ? ວິທີການຄິດຕອບໂຕ້ແບບນີ້ແມ່ນຜິດ. ຄວາມສັກສິດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນແກ່ນແທ້ໂດຍທຳມະຊາດຂອງພຣະເຈົ້າ; ແມ່ນແຕ່ເມື່ອພຣະເຈົ້າເປີດເຜີຍມັນຜ່ານທາງການກະທຳຂອງພຣະອົງ, ນີ້ກໍຍັງເປັນການສະແດງອອກໂດຍທຳມະຊາດເຖິງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມັນຍັງເປັນແກ່ນແທ້ໂດຍທຳມະຊາດຂອງພຣະເຈົ້າ; ມັນໄດ້ມີຢູ່ສະເໝີ ແລະ ເປັນຈິງ ແລະ ເປັນທຳມະຊາດສຳລັບພຣະເຈົ້າເອງ ເຖິງວ່າມະນຸດບໍ່ສາມາດເຫັນກໍຕາມ. ນີ້ກໍຍ້ອນມະນຸດດຳລົງຊີວິດທ່າມກາງອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຊາຕານ ແລະ ຢູ່ພາຍໃຕ້ອິດທິພົນຂອງຊາຕານ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ຮູ້ຈັກກ່ຽວກັບຄວາມສັກສິດ ແລ້ວແຮງໄກທີ່ຈະຮູ້ຈັກກ່ຽວກັບເນື້ອຫາທີ່ສະເພາະເຈາະຈົງແຫ່ງຄວາມສັກສິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ແລ້ວມັນຈຳເປັນບໍທີ່ພວກເຮົາສົນທະນາກັນກ່ອນກ່ຽວກັບທາດແທ້ອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ? (ໂດຍ, ມັນຈໍາເປັນ.) ບາງຄົນອາດສະແດງຄວາມສົງໄສບາງຢ່າງວ່າ: “ພຣະອົງກຳລັງສົນທະນາກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າເອງ ແລ້ວເປັນຫຍັງພຣະອົງຈຶ່ງເວົ້າຢູ່ສະເໝີກ່ຽວກັບວິທີທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມ ແລະ ວິທີທີ່ທຳມະຊາດຂອງຊາຕານຊົ່ວຮ້າຍ?” ຕອນນີ້ ເຈົ້າເຊົາກັງວົນກ່ຽວກັບຂໍ້ສົງໄສເຫຼົ່ານີ້ແລ້ວ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ເມື່ອຜູ້ຄົນມີການຢັ່ງຮູ້ເຖິງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ ແລະ ເມື່ອພວກເຂົາມີນິຍາມທີ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບມັນ, ເມື່ອຜູ້ຄົນສາມາດເຫັນເຖິງເນື້ອຫາທີ່ສະເພາະເຈາະຈົງ ແລະ ການສຳແດງອອກເຖິງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ແຫຼ່ງກຳເນີດ ແລະ ແກ່ນແທ້ຂອງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ມີແຕ່ເມື່ອນັ້ນ ຜູ້ຄົນຈຶ່ງຈະສາມາດເຂົ້າໃຈ ແລະ ຮັບຮູ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າຄວາມສັກສິດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຫຍັງ ແລະ ຄວາມສັກສິດແມ່ນຫຍັງ ຜ່ານທາງການສົນທະນາກ່ຽວກັບຄວາມສັກສິດຂອງພຣະເຈົ້າ. ຖ້າເຮົາບໍ່ສົນທະນາກັນກ່ຽວກັບຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ, ບາງຄົນກໍຈະເຊື່ອຢ່າງຜິດໆວ່າ ບາງສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນເຮັດໃນສັງຄົມ ແລະ ທ່າມກາງຜູ້ຄົນ ຫຼື ສິ່ງໃດໜຶ່ງທີ່ມີຢູ່ໃນໂລກນີ້ ແມ່ນອາດມີຄວາມເຊື່ອມໂຍງບາງຢ່າງກັບຄວາມສັກສິດ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນມຸມມອງທີ່ຜິດບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ.)

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ V

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 154)

ຊາຕານໃຊ້ຄວາມຮູ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ ແລະ ມັນໃຊ້ຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດເພື່ອຄວບຄຸມພຣະອົງ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ໃນບັນດາຫ້າວິທີການທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ, ວິທີການທຳອິດທີ່ພວກເຮົາກ່າວເຖິງແມ່ນຄວາມຮູ້, ສະນັ້ນ ໃຫ້ພວກເຮົາເອົາຄວາມຮູ້ເປັນຫົວຂໍ້ທຳອິດຂອງພວກເຮົາສຳລັບການສົນທະນາ. ຊາຕານໃຊ້ຄວາມຮູ້ເປັນເບັດ. ຈົ່ງຟັງຢ່າງຕັ້ງໃຈ: ຄວາມຮູ້ເປັນພຽງແຕ່ເບັດປະເພດໜຶ່ງເທົ່ານັ້ນ. ຜູ້ຄົນຖືກລໍ້ລວງໃຫ້ສຶກສາຢ່າງໜັກ ແລະ ປັບປຸງພວກເຂົາເອງໃນແຕ່ລະມື້, ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄວາມຮູ້ກາຍເປັນອາວຸດ ແລະ ປະກອບຄວາມຮູ້ເຫຼົ່ານັ້ນເພື່ອປົກປ້ອງພວກເຂົາເອງ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍນໍາໃຊ້ຄວາມຮູ້ເພື່ອເປີດປະຕູສູ່ວິທະຍາສາດ; ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ຍິ່ງເຈົ້າໄດ້ຮັບຄວາມຮູ້ຫຼາຍສໍ່າໃດ, ເຈົ້າຍິ່ງຈະເຂົ້າໃຈຫຼາຍສໍ່ານັ້ນ. ຊາຕານບອກທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແກ່ຜູ້ຄົນ; ມັນບອກໃຫ້ຜູ້ຄົນສົ່ງເສີມອຸດົມການທີ່ສູງສົ່ງໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາກຳລັງສຶກສາເອົາຄວາມຮູ້, ສັ່ງສອນພວກເຂົາໃຫ້ສ້າງຄວາມຝັນ ແລະ ມີຄວາມທະເຍີທະຍານ. ຊາຕານຖ່າຍທອດຫຼາຍຂໍ້ຄວາມແບບນີ້ໂດຍທີ່ມະນຸດບໍ່ຮູ້ຕົວ, ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຮູ້ສຶກໂດຍບໍ່ມີສະຕິວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຖືກຕ້ອງ ຫຼື ເປັນປະໂຫຍດ. ຜູ້ຄົນກ້າວເຂົ້າສູ່ເສັ້ນທາງນີ້ໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ, ຖືກນໍາພາໄປທາງໜ້າດ້ວຍອຸດົມການ ແລະ ຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງພວກເຂົາເອງໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ. ເທື່ອລະກ້າວ, ພວກເຂົາຮຽນຮູ້ຈາກຄວາມຮູ້ທີ່ຊາຕານມອບໃຫ້ໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ ເຊິ່ງເປັນວິທີການທີ່ຜູ້ຄົນຍິ່ງໃຫຍ່ ຫຼື ມີຊື່ສຽງຄິດ. ພວກເຂົາຍັງຮຽນຮູ້ບາງສິ່ງຈາກການກະທຳຂອງຜູ້ຄົນທີ່ຖືວ່າເປັນວິລະບຸລຸດ. ແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງທີ່ຊາຕານສະໜັບສະໜູນມະນຸດໃນການກະທຳຂອງວິລະບຸລຸດເຫຼົ່ານີ້? ມັນຕ້ອງການປູກຝັງຫຍັງໃນມະນຸດ? ການທີ່ໃຫ້ມະນຸດຕ້ອງມີຄວາມຮັກຊາດ, ມີຄວາມຊື່ສັດຕໍ່ຊາດ ແລະ ມີຈິດວິນຍານຂອງວິລະບຸລຸດ. ມະນຸດໄດ້ຮຽນຮູ້ຫຍັງຈາກເລື່ອງລາວໃນປະຫວັດສາດ ຫຼື ຊີວະປະຫວັດຂອງບຸກຄົນທີ່ເປັນວິລະບຸລຸດ? ການມີຄວາມຮູ້ສຶກຈົງຮັກພັກດີເປັນການສ່ວນຕົວ, ການກຽມພ້ອມເພື່ອເຮັດສິ່ງໃດກໍຕາມສຳລັບໝູ່ເພື່ອນ ແລະ ອ້າຍນ້ອງຂອງຄົນໆໜຶ່ງ. ພາຍໃນຄວາມຮູ້ນີ້ຂອງຊາຕານ, ມະນຸດຮຽນຮູ້ຫຼາຍສິ່ງໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ ເຊິ່ງມັນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ດີເລີຍ. ໃນທ່າມກາງຄວາມບໍ່ຮູ້ຂອງມະນຸດ, ແກ່ນພືດທີ່ຊາຕານຈັດກຽມໄວ້ແມ່ນໄດ້ຖືກຝັງຢູ່ໃນຄວາມຄິດທີ່ຍັງບໍ່ເຕີບໂຕຂອງຜູ້ຄົນ. ແກ່ນພືດເຫຼົ່ານີ້ຈະເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາຮູ້ສຶກວ່າພວກເຂົາຄວນເປັນຜູ້ຄົນທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່, ຄວນມີຊື່ສຽງ, ຄວນເປັນວິລະບຸລຸດ, ຄວນມີຄວາມຮັກຊາດ, ເປັນຄົນທີ່ຮັກຄອບຄົວຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເປັນຄົນທີ່ຈະເຮັດທຸກສິ່ງເພື່ອໝູ່ເພື່ອນ ແລະ ມີຄວາມຮູ້ສຶກແຫ່ງຄວາມຈົງຮັກພັກດີເປັນການສ່ວນຕົວ. ເມື່ອຖືກລໍ້ລວງໂດຍຊາຕານ, ພວກເຂົາກໍຍ່າງໃນຫົນທາງທີ່ມັນໄດ້ຈັດກຽມໃຫ້ກັບພວກເຂົາໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ. ໃນຂະນະທີ່ພວກເຂົາໄປຕາມຫົນທາງນີ້, ພວກເຂົາກໍຖືກບັງຄັບໃຫ້ຍອມຮັບກົດລະບຽບແຫ່ງການດຳລົງຊີວິດຂອງຊາຕານ. ໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວແທ້ໆ ພວກເຂົາໄດ້ພັດທະນາກົດລະບຽບຂອງພວກເຂົາເອງທີ່ພວກເຂົາດຳລົງຊີວິດຕາມ, ແຕ່ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ເປັນຫຼາຍກວ່າກົດລະບຽບຂອງຊາຕານ ເຊິ່ງມັນໄດ້ປູກຝັງຢູ່ໃນພວກເຂົາຢ່າງໜັກແໜ້ນ. ຊາຕານສ້າງພວກເຂົາ, ໃນລະຫວ່າງຂະບວນການຮຽນຮູ້, ສົ່ງເສີມຈຸດປະສົງຂອງພວກເຂົາເອງ ແລະ ກຳນົດເປົ້າໝາຍຊີວິດຂອງພວກເຂົາເອງ, ກົດລະບຽບເພື່ອດຳລົງຊີວິດຕາມ ແລະ ທິດທາງໃນຊີວິດ, ໃນຂະນະດຽວກັນນັ້ນ ມັນກໍປູກຝັງສິ່ງຕ່າງໆຂອງຊາຕານໃນພວກເຂົາ ໂດຍໃຊ້ເລື່ອງລາວ, ຊີວະປະວັດ ແລະ ວິທີທາງອື່ນໆທີ່ເປັນໄປໄດ້ເພື່ອລໍ້ລວງຜູ້ຄົນ, ເທື່ອລະໜ້ອຍ, ຈົນກວ່າພວກເຂົາຈະກິນເບັດ. ໃນລັກສະນະນີ້, ໃນລະຫວ່າງຊ່ວງເວລາການຮຽນຮູ້ຂອງພວກເຂົາ, ບາງຄົນມັກວັນນະຄະດີ, ບາງຄົນມັກເສດຖະສາດ, ຄົນອື່ນມັກດາລາສາດ ຫຼື ພູມສາດ. ແລ້ວກໍມີບາງຄົນທີ່ມັກການເມືອງ, ບາງຄົນມັກຟີຊິກສາດ, ບາງຄົນມັກເຄມີສາດ ແລະ ມີບາງຄົນເຖິງກັບມັກສາສະໜາສາດ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງຄວາມຮູ້. ໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າແຕ່ລະຄົນຮູ້ຈັກວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນກ່ຽວກັບຫຍັງກັນແທ້; ພວກເຈົ້າແຕ່ລະຄົນໄດ້ສຳຜັດກັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ມາກ່ອນແລ້ວ. ພວກເຈົ້າແຕ່ລະຄົນສາມາດເວົ້າໄປເລື້ອຍໆກ່ຽວກັບຂະແໜງໃດໜຶ່ງຂອງຄວາມຮູ້ນີ້. ແລ້ວສະນັ້ນ ມັນຈຶ່ງຊັດເຈນວ່າຄວາມຮູ້ນີ້ໄດ້ເຂົ້າສູ່ຄວາມຄິດຂອງມະນຸດຢ່າງເລິກເຊິ່ງຫຼາຍສໍ່າໃດ; ມັນແຈ່ມແຈ້ງທີ່ຈະເຫັນຕໍາແໜ່ງທີ່ຄວາມຮູ້ນີ້ໄດ້ຍຶດຄອງໃນຄວາມຄິດຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ມັນມີຜົນກະທົບຢ່າງເລິກເຊິ່ງໃນພວກເຂົາຫຼາຍສໍ່າໃດ. ຫຼັງຈາກທີ່ບາງຄົນມີຄວາມຮັກມັກສຳລັບຄວາມຮູ້ດ້ານໃດໜຶ່ງ, ເມື່ອບຸກຄົນໜຶ່ງຕົກຂຸມຮັກກັບສິ່ງນັ້ນຫຼາຍ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍຈະມີຄວາມທະເຍີທະຍານໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ: ບາງຄົນຕ້ອງການເປັນນັກຂຽນ, ບາງຄົນຕ້ອງການເປັນນັກປະພັນວັນນະຄະດີ, ບາງຄົນຕ້ອງການມີອາຊີບກ່ຽວກັບການເມືອງ ແລະ ບາງຄົນຕ້ອງການມີສ່ວນຮ່ວມໃນເສດຖະສາດ ແລະ ກາຍມາເປັນນັກທຸລະກິດ. ແລ້ວມີຄົນກຸ່ມໜຶ່ງທີ່ຕ້ອງການເປັນວິລະບຸລຸດ, ຕ້ອງການເປັນໃຫຍ່ ຫຼື ມີຊື່ສຽງ. ບໍ່ວ່າບາງຄົນຕ້ອງການເປັນຄົນປະເພດໃດກໍຕາມ, ເປົ້າໝາຍຂອງພວກເຂົາກໍຄືການນໍາເອົາວິທີການສຶກສາຄວາມຮູ້ນີ້ ແລະ ນໍາໃຊ້ມັນເພື່ອປະໂຫຍດຂອງພວກເຂົາເອງ, ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຄວາມປາຖະໜາຂອງພວກເຂົາເອງ, ຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງພວກເຂົາເປັນຈິງ. ບໍ່ວ່າມັນຈະຟັງຄືດີສໍ່າໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າພວກເຂົາຕ້ອງການບັນລຸຄວາມຝັນຂອງພວກເຂົາ, ບໍ່ເສຍຖິ້ມຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ຫຼື ມີອາຊີບບາງຢ່າງ, ພວກເຂົາກໍຈະສົ່ງເສີມອຸດົມຄະຕິ ແລະ ຄວາມທະເຍີທະຍານທີ່ສູງສົ່ງເຫຼົ່ານີ້, ແຕ່ທຸກສິ່ງນັ້ນຈຳເປັນສຳລັບຫຍັງ? ພວກເຈົ້າເຄີຍພິຈາລະນາຄຳຖາມນີ້ມາກ່ອນຢູ່ບໍ? ເປັນຫຍັງຊາຕານຈຶ່ງປະພຶດໃນລັກສະນະນີ້? ແມ່ນຫຍັງຄືເປົ້າໝາຍຂອງຊາຕານໃນການປູກຝັງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໃນມະນຸດ? ຫົວໃຈຂອງພວກເຈົ້າຕ້ອງຊັດເຈນໃນຄຳຖາມນີ້.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ VI

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 155)

ຊາຕານໃຊ້ຄວາມຮູ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ ແລະ ມັນໃຊ້ຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດເພື່ອຄວບຄຸມພຣະອົງ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ໃນລະຫວ່າງຂະບວນການສຶກສາເອົາຄວາມຮູ້ຂອງມະນຸດ, ຊາຕານນໍາໃຊ້ທຸກວິທີທາງ, ບໍ່ວ່າຈະເປັນການເລົ່າເລື່ອງ, ການພຽງແຕ່ມອບຄວາມຮູ້ບາງສ່ວນໃຫ້ກັບພວກເຂົາ ຫຼື ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາບັນລຸຕາມຄວາມປະສົງ ຫຼື ຄວາມທະເຍີທະຍານຂອງພວກເຂົາ. ຊາຕານຕ້ອງການນໍາເຈົ້າໄປສູ່ຫົນທາງແບບໃດ? ຜູ້ຄົນຄິດວ່າບໍ່ມີຫຍັງຜິດໃນການສຶກສາຄວາມຮູ້, ມັນເປັນເລື່ອງທຳມະຊາດທັງສິ້ນ. ຖ້າຈະເວົ້າໃນລັກສະນະທີ່ຟັງແລ້ວ ເປັນຕາສົນໃຈ, ການສົ່ງເສີມອຸດົມຄະຕິທີ່ສູງສົ່ງ ຫຼື ການມີຄວາມທະເຍີທະຍານກໍຄືການມີແຮງຂັບເຄື່ອນ ແລະ ສິ່ງນີ້ຄວນເປັນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງໃນຊີວິດ. ມັນບໍ່ແມ່ນຫົນທາງທີ່ສະຫງ່າງາມຫຼາຍກວ່າບໍ ທີ່ຈະໃຫ້ຜູ້ຄົນດຳລົງຊີວິດ ຖ້າພວກເຂົາສາມາດຮູ້ຈັກອຸດົມຄະຕິຂອງພວກເຂົາເອງ ຫຼື ຕັ້ງໝັ້ນອາຊີບຢ່າງປະສົບຜົນສຳເລັດ? ການເຮັດສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ມະນຸດບໍ່ພຽງແຕ່ໃຫ້ກຽດບັນພະບຸລຸດຂອງເຂົາເທົ່ານັ້ນ ແຕ່ຍັງມີໂອກາດທີ່ຈະສ້າງຊື່ສຽງໄວ້ໃນປະຫວັດສາດອີກດ້ວຍ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ດີບໍ? ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ດີໃນສາຍຕາຂອງຄົນທາງໂລກ ແລະ ສຳລັບພວກເຂົາແລ້ວ ມັນຈຶ່ງເໝາະສົມ ແລະ ດີ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ຊາຕານພ້ອມກັບແຮງຈູງໃຈອັນຊົ່ວຮ້າຍຂອງມັນ ນໍາພາຜູ້ຄົນໄປສູ່ເສັ້ນທາງປະເພດນີ້ ແລະ ມີພຽງສໍ່ານັ້ນບໍ? ແນ່ນອນມັນບໍ່ແມ່ນແບບນັ້ນ. ໃນຄວາມຈິງແລ້ວ, ບໍ່ວ່າອຸດົມຄະຕິຂອງມະນຸດຈະສູງສົ່ງສໍ່າໃດກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າຄວາມປາຖະໜາຂອງມະນຸດຈະເປັນຈິງຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ ຫຼື ສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນຈະເໝາະສົມສໍ່າໃດກໍຕາມ, ທຸກສິ່ງທີ່ມະນຸດຕ້ອງການບັນລຸ, ທຸກສິ່ງທີ່ມະນຸດສະແຫວງຫາ ແມ່ນຖືກເຊື່ອມໂຍງກັນກັບສອງຄຳເວົ້າໂດຍຕັດຂາດອອກຈາກກັນບໍ່ໄດ້. ສອງຄຳເວົ້ານີ້ແມ່ນສຳຄັນຫຼາຍຕໍ່ຊີວິດຂອງທຸກຄົນ ແລະ ພວກມັນແມ່ນສິ່ງທີ່ຊາຕານຕັ້ງໃຈປູກຝັງໃນມະນຸດ. ສອງຄຳເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຫຍັງ? ພວກມັນແມ່ນ “ຊື່ສຽງ” ແລະ “ຜົນປະໂຫຍດ”. ຊາຕານໃຊ້ວິທີການທີ່ສະຫຼາດຫຼັກແຫຼມຫຼາຍ, ເປັນວິທີການທີ່ສອດຄ່ອງກັບແນວຄິດຂອງຜູ້ຄົນ ເຊິ່ງບໍ່ໄດ້ຮຸນແຮງເລີຍ ໂດຍທີ່ມັນເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຍອມຮັບເອົາວິທີການດຳລົງຊີວິດຂອງມັນ, ກົດລະບຽບຂອງມັນໃນການດຳລົງຊີວິດໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ ແລະ ສ້າງເປົ້າໝາຍຊີວິດ ແລະ ທິດທາງໃນຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ໃນການເຮັດແບບນັ້ນ ພວກເຂົາກໍມີຄວາມທະເຍີທະຍານໃນຊີວິດໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ. ບໍ່ວ່າຄວາມທະເຍີທະຍານໃນຊີວິດເຫຼົ່ານີ້ ເບິ່ງຄືກັບວ່າ ຍິ່ງໃຫຍ່ສໍ່າໃດກໍຕາມ, ພວກມັນກໍເຊື່ອມໂຍງກັບ “ຊື່ສຽງ” ແລະ “ຜົນປະໂຫຍດ” ໂດຍຕັດຂາດຈາກກັນບໍ່ໄດ້. ທຸກສິ່ງທີ່ບຸກຄົນມີອໍານາດ ຫຼື ມີຊື່ສຽງ ໂດຍທີ່ຈິງແລ້ວກໍຄືທຸກຄົນ ປະຕິບັດໃນຊີວິດແມ່ນກ່ຽວຂ້ອງກັບຄຳເວົ້າເຫຼົ່ານີ້ເທົ່ານັ້ນ: “ຊື່ສຽງ” ແລະ “ຜົນປະໂຫຍດ”. ຜູ້ຄົນຄິດວ່າ ຫຼັງຈາກທີ່ພວກເຂົາມີຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍໄດ້ຜົນປະໂຫຍດຈາກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອມີຄວາມສຸກກັບສະຖານະທີ່ສູງສົ່ງ ແລະ ຄວາມຮັ່ງມີທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ເພື່ອມີຄວາມສຸກກັບຊີວິດ. ພວກເຂົາຄິດວ່າຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດເປັນທຶນປະເພດໜຶ່ງທີ່ພວກເຂົາສາມາດນໍາໃຊ້ເພື່ອຮັບເອົາຊີວິດແຫ່ງການສະແຫວງຫາຄວາມສຸກ ແລະ ເພື່ອໝົກມຸ້ນຢູ່ກັບຄວາມສຸກຝ່າຍເນື້ອໜັງ. ເພື່ອເຫັນແກ່ຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດນີ້ ເຊິ່ງມະນຸດຊາດປາຖະໜາຫຼາຍ, ຜູ້ຄົນຈຶ່ງເຕັມໃຈທີ່ຈະມອບຮ່າງກາຍຂອງພວກເຂົາ, ຄວາມຄິດ, ທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາມີ, ອະນາຄົດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ໂຊກຊະຕາຂອງພວກເຂົາໃຫ້ກັບຊາຕານ ເຖິງແມ່ນຈະບໍ່ຮູ້ຕົວກໍຕາມ. ພວກເຂົາເຮັດແບບນັ້ນໂດຍບໍ່ລັງເລແມ່ນແຕ່ວິນາທີດຽວເລີຍ, ເຖິງກັບບໍ່ຮູ້ຈັກຄວາມຕ້ອງການທີ່ຈະຟື້ນຟູທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາໄດ້ມອບໃຫ້. ຜູ້ຄົນສາມາດຄວບຄຸມຕົນເອງໄດ້ບໍ ຫຼັງຈາກທີ່ພວກເຂົາໄດ້ພາກັນລີ້ໄພຢູ່ກັບຊາຕານໃນລັກສະນະແບບນີ້ ແລະ ພາກັນຈົງຮັກພັກດີກັບມັນແບບນີ້? ບໍ່ໄດ້ແນ່ນອນ. ພວກເຂົາຖືກຄວບຄຸມໂດຍຊາຕານທັງສິ້ນ ແລະ ໂດຍສິ້ນເຊີງ. ພວກເຂົາຈົມລົງສູ່ບວກຕົມທັງສິ້ນ ແລະ ໂດຍສິ້ນເຊີງ ແລະ ບໍ່ສາມາດປົດປ່ອຍຕົນເອງໃຫ້ເປັນອິດສະຫຼະໄດ້. ຫຼັງຈາກທີ່ບາງຄົນຈົມປັກຢູ່ກັບຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດ, ພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ສະແຫວງສິ່ງທີ່ສົດໃສ, ສິ່ງທີ່ຊອບທຳ ຫຼື ທຸກສິ່ງທີ່ສວຍງາມ ແລະ ດີອີກຕໍ່ໄປ. ນີ້ເປັນຍ້ອນອຳນາດຈູງໃຈທີ່ຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດມີຕໍ່ຜູ້ຄົນແມ່ນມີຫຼາຍເກີນໄປ; ພວກມັນກາຍເປັນສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນໄດ້ສະແຫວງຫາຕະຫຼອດຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເຖິງກັບຕະຫຼອດໄປເປັນນິດໂດຍບໍ່ມີຈຸດຈົບ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງບໍ? ບາງຄົນຈະເວົ້າວ່າການສຶກສາເອົາຄວາມຮູ້ບໍ່ໄດ້ເປັນຫຍັງຫຼາຍກວ່າການອ່ານໜັງສື ຫຼື ການຮຽນຮູ້ໜ້ອຍໜຶ່ງທີ່ພວກເຂົາບໍ່ທັນຮູ້ຈັກເທື່ອ ເພື່ອບໍ່ໃຫ້ຫຼ້າຫຼັງ ຫຼື ຖືກໂລກປະຖິ້ມໄວ້ຢູ່ທາງຫຼັງ. ຄວາມຮູ້ແມ່ນຖືກສຶກສາພຽງແຕ່ເພື່ອໃຫ້ພວກເຂົາສາມາດລ້ຽງຕົນເອງ, ເພື່ອອະນາຄົດຂອງພວກເຂົາ ຫຼື ເພື່ອສະໜອງຄວາມຈຳເປັນຂັ້ນພື້ນຖານ. ມີຜູ້ໃດທີ່ຈະອົດທົນຕໍ່ການສຶກສາຢ່າງໜັກເປັນເວລາທົດສະວັດເພື່ອຄວາມຈຳເປັນຂັ້ນພື້ນຖານ, ພຽງແຕ່ເພື່ອແກ້ໄຂບັນຫາຂອງອາຫານບໍ? ບໍ່ມີ, ບໍ່ມີຜູ້ໃດເປັນແບບນີ້. ແລ້ວເປັນຫຍັງບຸກຄົນໃດໜຶ່ງຈຶ່ງທົນທຸກກັບຄວາມລຳບາກເຫຼົ່ານີ້ເປັນເວລາຫຼາຍປີ? ມັນແມ່ນເພື່ອຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດ. ຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດກຳລັງລໍຖ້າພວກເຂົາຢູ່ຫ່າງໄກ, ກຳລັງກວັກມືເອີ້ນພວກເຂົາ ແລະ ພວກເຂົາເຊື່ອວ່າຜ່ານຄວາມດຸໝັ່ນ, ຄວາມລໍາບາກ ແລະ ຄວາມພະຍາຍາມຂອງພວກເຂົາເອງເທົ່ານັ້ນ, ພວກເຂົາຈຶ່ງສາມາດເດີນຕາມຫົນທາງທີ່ຈະນໍາພາພວກເຂົາໄປສູ່ການມີຊື່ສຽງ ແລະ ໄດ້ຮັບຜົນປະໂຫຍດ. ບຸກຄົນດັ່ງກ່າວຕ້ອງທົນທຸກກັບຄວາມລໍາບາກເຫຼົ່ານີ້ກັບເສັ້ນທາງໃນອະນາຄົດຂອງພວກເຂົາເອງ, ເພື່ອຄວາມສຸກໃນອະນາຄົດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເພື່ອໄດ້ຮັບຊີວິດທີ່ດີຂຶ້ນ. ຄວາມຮູ້ນີ້ແມ່ນຫຍັງກັນແທ້, ພວກເຈົ້າສາມາດບອກເຮົາໄດ້ບໍ? ມັນບໍ່ແມ່ນກົດລະບຽບ ແລະ ປັດຊະຍາໃນການດຳລົງຊີວິດທີ່ຊາຕານໄດ້ປູກຝັງໄວ້ໃນມະນຸດ ເຊັ່ນ: “ຮັກພັກ, ຮັກປະເທດ ແລະ ຮັກສາສະໜາຂອງເຈົ້າ” ແລະ “ຄົນທີ່ສະຫຼາດຍອມຕໍ່ສະຖານະການຕ່າງໆ” ບໍ? ມັນບໍ່ແມ່ນ “ອຸດົມຄະຕິຢ່າງສູງ” ໃນຊີວິດທີ່ຊາຕານປູກຝັງໃນມະນຸດບໍ? ຍົກຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ຄວາມຄິດຂອງຜູ້ຄົນທີ່ຢາກເປັນໃຫຍ່, ຄວາມຊື່ສັດຂອງຜູ້ຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງ ຫຼື ຈິດໃຈກ້າຫານຂອງບຸກຄົນທີ່ເປັນວິລະບຸລຸດ ຫຼື ຄວາມກ້າຫານ ແລະ ຄວາມເມດຕາຂອງຕົວລະຄອນເອກສຳຄັນ ແລະ ນັກຟັນດາບໃນນິຍາຍສິລະປະປ້ອງກັນຕົວ, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ແມ່ນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນວິທີທີ່ຊາຕານປູກຝັງອຸດົມຄະຕິບໍ? ຄວາມຄິດເຫຼົ່ານີ້ມີອິດທິພົນຕໍ່ຄົນແຕ່ລະຮຸ່ນ ແລະ ຜູ້ຄົນໃນແຕ່ລະຮຸ່ນແມ່ນຖືກເຮັດໃຫ້ຍອມຮັບເອົາຄວາມຄິດເຫຼົ່ານີ້. ພວກເຂົາດິ້ນຮົນຕະຫຼອດເພື່ອສະແຫວງຫາ “ອຸດົມຄະຕິທີ່ສູງສົ່ງ” ເຊິ່ງພວກເຂົາຈະເຖິງກັບເສຍສະຫຼະຊີວິດຂອງພວກເຂົາໃຫ້. ນີ້ຄືວິທີການ ແລະ ຮູບການທີ່ຊາຕານໃຊ້ຄວາມຮູ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເສື່ອມຊາມ. ສະນັ້ນ ຫຼັງຈາກທີ່ຊາຕານໄດ້ນໍາພາຜູ້ຄົົນໃນເສັ້ນທາງນີ້, ພວກເຂົາຈະສາມາດເຊື່ອຟັງ ແລະ ນະມັດສະການພຣະເຈົ້າບໍ? ແລ້ວພວກເຂົາຈະສາມາດຍອມຮັບພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງບໍ? ບໍ່ແມ່ນຢ່າງແນ່ນອນ, ເພາະພວກເຂົາຖືກພາໃຫ້ຫຼົງທາງໂດຍຊາຕານ. ໃຫ້ພວກເຮົາເບິ່ງອີກຄັ້ງທີ່ຄວາມຮູ້, ຄວາມຄິດ ແລະ ຄຳຄິດເຫັນທີ່ຖືກຊາຕານປູກຝັງໃນຜູ້ຄົນ: ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ປະກອບມີຄວາມຈິງຂອງການເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການນະມັດສະການພຣະເຈົ້າບໍ? ມີຄວາມຈິງໃນການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການຫຼີກເວັ້ນຈາກສິ່ງຊົ່ວຮ້າຍບໍ? ມີພຣະທຳຂໍ້ໃດຂໍ້ໜຶ່ງຂອງພຣະເຈົ້າບໍ? ມີຫຍັງໃນສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນທີ່ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມຈິງ? ບໍ່ມີເລີຍ, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຂາດຫາຍໄປຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ພວກເຈົ້າຈະສາມາດແນ່ໃຈໄດ້ບໍວ່າ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຖືກຊາຕານປູກຝັງໄວ້ໃນຜູ້ຄົນບໍ່ປະກອບມີຄວາມຈິງ? ພວກເຈົ້າບໍ່ກ້າທີ່ຈະແນ່ໃຈ, ແຕ່ກໍບໍ່ໄດ້ສຳຄັນ. ຕາບໃດທີ່ເຈົ້າຮູ້ຈັກວ່າ “ຊື່ສຽງ” ແລະ “ຜົນປະໂຫຍດ” ແມ່ນຄຳເວົ້າຫຼັກໆສອງຄຳທີ່ຊາຕານໃຊ້ເພື່ອລໍ້ລວງຜູ້ຄົນໃຫ້ໄປສູ່ເສັ້ນທາງແຫ່ງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ພຽງເທົ່ານີ້ກໍພໍແລ້ວ.

ໃຫ້ພວກເຮົາໃຊ້ເວລາເລັກນ້ອຍທົບທວນຄືນກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ພວກເຮົາໄດ້ສົນທະນາກັນຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ: ຊາຕານໃຊ້ຫຍັງເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດຢູ່ພາຍໃນການຄວບຄຸມຂອງມັນຢ່າງໜຽວແໜ້ນ? (ຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດ.) ສະນັ້ນ ຊາຕານໃຊ້ຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດເພື່ອຄວບຄຸມຄວາມຄິດຂອງມະນຸດ, ຈົນສິ່ງດຽວທີ່ຜູ້ຄົນຄິດເຖິງກໍຄືຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດ. ພວກເຂົາດີ້ນຮົນເພື່ອຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດ, ທົນທຸກກັບຄວາມລໍາບາກເພື່ອຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດ, ອົດທົນຕໍ່ຄວາມອັບອາຍເພື່ອຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດ, ເສຍສະຫຼະທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາມີເພື່ອຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດ ແລະ ພວກເຂົາຈະຕັດສິນໃຈ ແລະ ຕັດສິນໂດຍເຫັນແກ່ຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດ. ໃນລັກສະນະນີ້, ຊາຕານຜູກມັດຜູ້ຄົນດ້ວຍໂສ້ທີ່ເບິ່ງບໍ່ເຫັນ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ມີກຳລັງ ຫຼື ຄວາມກ້າຫານທີ່ຈະໂຍນໂສ້ເຫຼົ່ານັ້ນຖິ້ມ. ພວກເຂົາແບກຫາບໂສ້ເຫຼົ່ານີ້ໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ ແລະ ຍ່າງຢ່າງອິດເມື່ອຍໄປຂ້າງໜ້າດ້ວຍຄວາມຫຍຸ້ງຍາກຫຼາຍ. ຍ້ອນເຫັນແກ່ຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດນີ້, ມະນຸດຊາດຈຶ່ງຫຼີກເວັ້ນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫັກຫຼັງພຣະອົງ ແລະ ພາກັນເປັນຄົນຊົ່ວຮ້າຍໜັກຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ສະນັ້ນ ໃນລັກສະນະນີ້ ມະນຸດແຕ່ລະຮຸ່ນຈຶ່ງຖືກທຳລາຍໃນທ່າມກາງຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດຂອງຊາຕານ. ເມື່ອເບິ່ງການກະທຳຂອງຊາຕານໃນຕອນນີ້ແລ້ວ, ແຮງຈູງໃຈໃນການກະທໍາຊົ່ວຂອງມັນບໍ່ເປັນຕາລັງກຽດທີ່ສຸດບໍ? ບາງເທື່ອ ໃນປັດຈຸບັນ ພວກເຈົ້າຍັງບໍ່ສາມາດເບິ່ງອອກເຖິງແຮງຈູງໃຈອັນຊົ່ວຊ້າຂອງຊາຕານ ຍ້ອນພວກເຈົ້າຄິດວ່າມະນຸດບໍ່ສາມາດດຳລົງຊີວິດຢູ່ໄດ້ຫາກຂາດຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດ. ເຈົ້າຄິດວ່າ ຖ້າຜູ້ຄົນປະຖິ້ມຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດໄວ້ເບື້ອງຫຼັງ, ພວກເຂົາກໍຈະບໍ່ສາມາດເຫັນຫົນທາງທີ່ຢູ່ເບື້ອງໜ້າໄດ້ອີກຕໍ່ໄປ, ບໍ່ສາມາດເຫັນເປົ້າໝາຍຂອງພວກເຂົາໄດ້ອີກຕໍ່ໄປ, ອະນາຄົດຂອງພວກເຂົາກໍຈະມືດມິດ, ມືດມົວ ແລະ ເສົ້າໝອງ. ແຕ່ມື້ໜຶ່ງ ພວກເຈົ້າທຸກຄົນຈະຄ່ອຍໆເຂົ້າໃຈວ່າ ຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດແມ່ນໂສ້ແຫ່ງວິບັດທີ່ຊາຕານໃຊ້ເພື່ອຜູກມັດມະນຸດ. ເມື່ອມື້ນັ້ນມາເຖິງ, ເຈົ້າກໍຈະຕໍ່ຕ້ານການຄວບຄຸມຂອງຊາຕານຢ່າງສຸດຂີດ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານໂສ້ທີ່ຊາຕານໃຊ້ເພື່ອຜູກມັດເຈົ້າຈົນເຖິງທີ່ສຸດ. ເມື່ອເຖິງເວລາທີ່ເຈົ້າຕ້ອງການໂຍນທຸກສິ່ງທີ່ຊາຕານໄດ້ປູກຝັງໃນຕົວເຈົ້ານັ້ນອອກໄປ, ເຈົ້າກໍຈະຕັດຂາດຈາກຊາຕານຢ່າງສົມບູນ ແລະ ເຈົ້າຈະກຽດຊັງທຸກສິ່ງທີ່ຊາຕານນໍາມາໃຫ້ເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ. ພຽງແຕ່ເມື່ອນັ້ນ ມະນຸດຊາດຈຶ່ງຈະມີຄວາມຮັກ ແລະ ປາຖະໜາພຣະເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ VI

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 156)

ຊາຕານໃຊ້ວິທະຍາສາດເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ

ຊາຕານໃຊ້ຊື່ວິທະຍາສາດເພື່ອສະໜອງຄວາມຢາກຮູ້ຢາກເຫັນຂອງມະນຸດ, ຄວາມປາຖະໜາຂອງມະນຸດໃນການຄົ້ນຄວ້າວິທະຍາສາດ ແລະ ຄົ້ນຫາຄວາມເລິກລັບ. ດ້ວຍຊື່ວິທະຍາສາດ, ຊາຕານສະໜອງຄວາມຕ້ອງການດ້ານວັດຖຸຂອງມະນຸດ ແລະ ຄວາມຮຽກຮ້ອງຂອງມະນຸດໃນການປັບປຸງຄຸນນະພາບຊີວິດຂອງພວກເຂົາຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ສະນັ້ນ ມັນແມ່ນດ້ວຍຂໍ້ອ້າງນີ້ທີ່ເຮັດໃຫ້ຊາຕານໃຊ້ວິທະຍາສາດເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ. ມັນເປັນພຽງຄວາມຄິດຂອງມະນຸດ ຫຼື ຈິດໃຈຂອງມະນຸດເທົ່ານັ້ນບໍ ທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມໂດຍໃຊ້ວິທະຍາສາດໃນລັກສະນະນີ້? ໃນບັນດາຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ຢູ່ໃນແວດລ້ອມຂອງພວກເຮົາທີ່ພວກເຮົາສາມາດເຫັນໄດ້ ແລະ ທີ່ພວກເຮົາພົບພໍ້, ມີຫຍັງອີກແດ່ໃນບັນດາສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ເສື່ອມຊາມດ້ວຍວິທະຍາສາດ? (ສິ່ງແວດລ້ອມທາງທຳມະຊາດ.) ຖືກຕ້ອງ. ມັນເບິ່ງຄືກັບວ່າພວກເຈົ້າຖືກທຳຮ້າຍໂດຍສິ່ງນີ້ຢ່າງຮຸນແຮງ ແລະ ໄດ້ຮັບຜົນກະທົບຢ່າງຮຸນແຮງ. ນອກຈາກຈະໃຊ້ການຄົ້ນພົບຕ່າງໆ ແລະ ຂໍ້ສະຫຼຸບທາງວິທະຍາສາດເພື່ອລໍ້ລວງມະນຸດແລ້ວ, ຊາຕານຍັງໃຊ້ວິທະຍາສາດເພື່ອທຳລາຍຢ່າງໂຫດຮ້າຍ ແລະ ເພື່ອສະແຫວງຫາຜົນປະໂຫຍດຈາກສະພາບແວດລ້ອມແຫ່ງການດຳລົງຊີວິດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ມອບໃຫ້ກັບມະນຸດ. ມັນເຮັດແບບນີ້ພາຍໃຕ້ຂໍ້ອ້າງທີ່ວ່າ ຖ້າມະນຸດດຳເນີນການຄົ້ນຄວ້າທາງວິທະຍາສາດ, ແລ້ວສະພາບແວດລ້ອມໃນການດຳລົງຊີວິດຂອງມະນຸດ ແລະ ຄຸນນະພາບຂອງຊີວິດກໍຈະຖືກປັບປຸງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ຈຸດປະສົງຂອງການພັດທະນາດ້ານວິທະຍາສາດແມ່ນເພື່ອສະໜອງຄວາມຕ້ອງການດ້ານວັດຖຸທີ່ເພີ່ມຂຶ້ນໃນແຕ່ລະມື້ຂອງຜູ້ຄົນ ແລະ ຄວາມຕ້ອງການຂອງພວກເຂົາໃນການປັບປຸງຄຸນນະພາບຊີວິດຂອງພວກເຂົາຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ນີ້ແມ່ນພື້ນຖານທາງທິດສະດີໃນການພັດທະນາວິທະຍາສາດຂອງຊາຕານ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ວິທະຍາສາດໄດ້ນໍາຫຍັງມາສູ່ມະນຸດຊາດແດ່? ສະພາບແວດລ້ອມການດຳລົງຊີວິດຂອງພວກເຮົາ ແລະ ສະພາບແວດລ້ອມການດຳລົງຊີວິດຂອງມະນຸດຊາດທັງປວງບໍ່ໄດ້ຖືກເຮັດໃຫ້ປົນເປື້ອນບໍ? ອາກາດທີ່ມະນຸດຫາຍໃຈເຂົ້າບໍ່ໄດ້ຖືກເຮັດໃຫ້ປົນເປື້ອນບໍ? ນໍ້າທີ່ພວກເຮົາດື່ມບໍ່ໄດ້ຖືກເຮັດໃຫ້ປົນເປື້ອນບໍ? ອາຫານທີ່ພວກເຮົາກິນຍັງປອດສານພິດ ແລະ ເປັນທຳມະຊາດບໍ? ເມັດເຂົ້າ ແລະ ຜັກສ່ວນໃຫຍ່ກໍຖືກດັດແກ້ທາງພັນທຸກຳ, ພວກມັນໃຫຍ່ມາດ້ວຍປຸ໋ຍ ແລະ ບາງຈຳພວກກໍເປັນສາຍພັນທີ່ຖືກສ້າງຂຶ້ນມາໂດຍວິທະຍາສາດ. ຜັກ ແລະ ໝາກໄມ້ທີ່ພວກເຮົາກິນກໍບໍ່ທຳມະຊາດອີກແລ້ວ. ແມ່ນແຕ່ໄຂ່ທຳມະຊາດກໍຫາຍາກ ແລະ ໄຂ່ກໍບໍ່ມີລົດຊາດຄືແຕ່ກ່ອນ ຍ້ອນຖືກດັດແປງໂດຍວິທະຍາສາດດັ່ງກ່າວຂອງຊາຕານ. ເມື່ອເບິ່ງພາບລວມແລ້ວ, ບັນຍາກາດທັງໝົດແມ່ນຖືກທຳລາຍ ແລະ ມີມົນລະພິດ; ພູເຂົາ, ທະເລສາບ, ປ່າໄມ້, ແມ່ນໍ້າ, ມະຫາສະໝຸດ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ຢູ່ເທິງ ແລະ ຢູ່ລຸ່ມພື້ນດິນ ແມ່ນລ້ວນແລ້ວແຕ່ຖືກທຳລາຍດ້ວຍສິ່ງທີ່ເອີ້ນວ່າ ຄວາມສຳເລັດດ້ານວິທະຍາສາດ. ສະຫຼຸບກໍຄື ສະພາບແວດລ້ອມທາງທຳມະຊາດທັງປວງ, ສະພາບແວດລ້ອມແຫ່ງການດຳລົງຊີວິດທີ່ພຣະເຈົ້າມອບໃຫ້ແກ່ມະນຸດຊາດ ແມ່ນຖືກທຳລາຍ ແລະ ພັງພິນາດໂດຍສິ່ງທີ່ເອີ້ນວ່າ ວິທະຍາສາດ. ເຖິງແມ່ນມີຫຼາຍຄົນໄດ້ຮັບສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຄາດຫວັງ ໃນດ້ານຄຸນນະພາບຊີວິດທີ່ພວກເຂົາສະແຫວງຫາ, ພໍໃຈກັບຄວາມປາຖະໜາຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເນື້ອໜັງຂອງພວກເຂົາ, ແຕ່ສະພາບແວດລ້ອມທີ່ມະນຸດດຳລົງຊີວິດຢູ່ແມ່ນຖືກທຳລາຍ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພິນາດຢ່າງຮ້າຍແຮງໂດຍຫຼາກຫຼາຍ “ຜົນສຳເລັດ” ທີ່ມາຈາກວິທະຍາສາດ. ບັດນີ້ ພວກເຮົາບໍ່ມີສິດຫາຍໃຈດ້ວຍອາກາດທີ່ສະອາດແມ່ນແຕ່ລົມຫາຍໃຈດຽວອີກຕໍ່ໄປ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນຄວາມໂສກເສົ້າຂອງມະນຸດຊາດບໍ? ສຳລັບມະນຸດແລ້ວ ຍັງມີຄວາມສຸກເຫຼືອໄວ້ໃຫ້ເວົ້າເຖິງຢູ່ບໍ ເມື່ອພວກເຂົາຕ້ອງໄດ້ດຳລົງຊີວິດຢູ່ໃນພື້ນທີ່ແບບນີ້? ພື້ນທີ່ ແລະ ສະພາບແວດລ້ອມແຫ່ງການດຳລົງຊີວິດນີ້ທີ່ມະນຸດອາໄສຢູ່ ແມ່ນຖືກສ້າງຂຶ້ນໂດຍພຣະເຈົ້າໃຫ້ແກ່ມະນຸດຕັ້ງແຕ່ຕອນເລີ່ມຕົ້ນ. ນໍ້າທີ່ຜູ້ຄົນດື່ມ, ອາກາດທີ່ຜູ້ຄົນຫາຍໃຈ, ອາຫານຫຼາກຫຼາຍປະເພດທີ່ຜູ້ຄົນກິນ ພ້ອມທັງພືດ ແລະ ສິ່ງມີຊີວິດ ແລະ ແມ່ນແຕ່ພູເຂົາ, ທະເລສາບ ແລະ ມະຫາສະໝຸດ, ທຸກສ່ວນຂອງສະພາບແວດລ້ອມແຫ່ງການດຳລົງຊີວິດນີ້ແມ່ນຖືກມອບໃຫ້ແກ່ມະນຸດໂດຍພຣະເຈົ້າ; ມັນເປັນທຳມະຊາດ ແລະ ດຳເນີນການຕາມກົດເກນທຳມະຊາດທີ່ພຣະເຈົ້າວາງອອກ. ຖ້າບໍ່ມີວິທະຍາສາດ, ຜູ້ຄົນກໍຍັງປະຕິບັດຕາມວິທີການທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະທານໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາ, ພວກເຂົາຈະສາມາດເພີດເພີນກັບທຸກສິ່ງທີ່ບໍລິສຸດ ແລະ ເປັນທຳມະຊາດ ແລະ ພວກເຂົາຈະມີຄວາມສຸກ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ໃນຕອນນີ້ ທຸກສິ່ງນີ້ແມ່ນຖືກທຳລາຍ ແລະ ພັງພິນາດໂດຍຊາຕານ; ພື້ນທີ່ແຫ່ງພື້ນຖານການດຳລົງຊີວິດຂອງມະນຸດແມ່ນບໍ່ບໍລິສຸດອີກຕໍ່ໄປ. ແຕ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດຮູ້ໄດ້ວ່າແມ່ນຫຍັງຄືຕົ້ນເຫດຂອງສິ່ງນີ້ ຫຼື ສິ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນໄດ້ແນວໃດ ແລະ ມີຫຼາຍຄົນທີ່ເຫັນວິທະຍາສາດ ແລະ ເຂົ້າໃຈມັນຜ່ານທາງຄວາມຄິດທີ່ຊາຕານໄດ້ປູກຝັງໃນພວກເຂົາ. ນີ້ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ເປັນຕາລັງກຽດ ແລະ ເປັນຕາສົມເພດທີ່ສຸດບໍ? ບັດນີ້ ຊາຕານໄດ້ຍຶດພື້ນທີ່ຂອງຜູ້ຄົນ, ພ້ອມກັບສະພາບແວດລ້ອມແຫ່ງການດຳລົງຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເສື່ອມຊາມໃນສະພາບນີ້ ແລະ ກັບການມະນຸດຊາດສືບຕໍ່ພັດທະນາໃນລັກສະນະນີ້, ແລ້ວມີຄວາມຈຳເປັນຫຍັງທີ່ຈະໃຫ້ພຣະເຈົ້າທຳລາຍຜູ້ຄົນເຫຼົ່ານີ້ເປັນການສ່ວນຕົວ? ຖ້າຜູ້ຄົນສືບຕໍ່ພັດທະນາໃນລັກສະນະນີ້, ພວກເຂົາຈະເດີນໄປໃນທິດທາງໃດ? (ພວກເຂົາຈະຖືກທໍາລາຍ.) ພວກເຂົາຈະຖືກທໍາລາຍໄດ້ຢ່າງໃດ? ນອກຈາກການຄົ້ນຫາຢ່າງໂລບມາກຂອງຜູ້ຄົນເພື່ອຊື່ສຽງ ແລະ ຜົນປະໂຫຍດແລ້ວ, ພວກເຂົາຍັງດຳເນີນການສໍາຫຼວດທາງວິທະຍາສາດຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ ແລະ ລົງເລິກເຂົ້າໃນການຄົ້ນຄວ້າ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍປະພຶດໃນລັກສະນະດັ່ງກ່າວເພື່ອສະໜອງຄວາມຕ້ອງການດ້ານວັດຖຸ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາຂອງພວກເຂົາເອງໂດຍບໍ່ສິ້ນສຸດ; ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືຜົນຮັບຂອງມະນຸດ? ກ່ອນອື່ນໝົດ, ຄວາມສົມດຸນຂອງລະບົບນິເວດຖືກທຳລາຍ ແລະ ເມື່ອສິ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນ, ຮ່າງກາຍຂອງຜູ້ຄົນ, ອະໄວຍະວະພາຍໃນຂອງພວກເຂົາ ກໍຖືກເຮັດໃຫ້ເປິເປື້ອນ ແລະ ທຳລາຍໂດຍສະພາບແວດລ້ອມທີ່ບໍ່ສົມດຸນນີ້ ແລະ ໂລກຕິດຕໍ່ ແລະ ໂລກລະບາດຕ່າງໆຈຶ່ງແຜ່ກະຈາຍໄປທົ່ວໂລກ. ມັນບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງບໍທີ່ວ່າ ໃນປັດຈຸບັນ ນີ້ແມ່ນສະຖານະການທີ່ມະນຸດບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມໄດ້? ບັດນີ້ ເມື່ອພວກເຈົ້າເຂົ້າໃຈສິ່ງນີ້ແລ້ວ, ຖ້າມະນຸດຊາດບໍ່ຕິດຕາມພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ຕິດຕາມຊາຕານໃນລັກສະນະນີ້ຢູ່ສະເໝີ ໂດຍໃຊ້ຄວາມຮູ້ເພື່ອເພີ່ມພູນໃຫ້ກັບຕົນເອງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ໂດຍໃຊ້ວິທະຍາສາດເພື່ອຄົ້ນຫາອະນາຄົດຂອງຊີວິດມະນຸດໂດຍບໍ່ຢຸດຢັ້ງ, ໂດຍໃຊ້ວິທີການແບບນີ້ເພື່ອສືບຕໍ່ດຳລົງຊີວິດ, ເຈົ້າຮູ້ບໍວ່າ ມະນຸດຊາດຈະຈົບລົງດ້ວຍວິທີໃດ? ໂດຍທຳມະຊາດແລ້ວ, ມະນຸດຊາດຈະສູນພັນ: ມະນຸດຊາດຈະກ້າວສູ່ຄວາມຫາຍະນະ, ສູ່ຄວາມຫາຍະນະຂອງພວກເຂົາເອງເທື່ອລະກ້າວ! ນີ້ບໍ່ແມ່ນການນໍາຄວາມຫາຍະນະມາສູ່ພວກເຂົາເອງບໍ? ແລ້ວມັນບໍ່ແມ່ນຜົນຕາມມາຈາກຄວາມກ້າວໜ້າທາງວິທະຍາສາດບໍ? ຕອນນີ້ ມັນເບິ່ງຄືກັບວ່າ ວິທະຍາສາດເປັນຢາວິເສດປະເພດໜຶ່ງທີ່ຊາຕານໄດ້ຈັດກຽມສຳລັບມະນຸດ, ເພື່ອວ່າເມື່ອພວກເຈົ້າພະຍາຍາມແຍກແຍະສິ່ງຕ່າງໆ ພວກເຈົ້າກໍຈະເຮັດຄືກັບວ່າຢູ່ໃນໝອກທີ່ມືດມົວ; ບໍ່ວ່າພວກເຈົ້າຈະຊອກຫາຢ່າງລຳບາກສໍ່າໃດກໍຕາມ, ພວກເຈົ້າກໍບໍ່ສາມາດເຫັນສິ່ງຕ່າງໆໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນ ແລະ ບໍ່ວ່າພວກເຈົ້າຈະພະຍາຍາມຢ່າງໜັກສໍ່າໃດກໍຕາມ ພວກເຈົ້າກໍບໍ່ສາມາດເບິ່ງສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນອອກໄດ້. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຊາຕານໃຊ້ຊື່ວິທະຍາສາດເພື່ອກະຕຸ້ນຄວາມຢາກຂອງເຈົ້າ ແລະ ເພື່ອຈູງດັງເຈົ້າ ກ້າວໄປເທື່ອລະກ້າວສູ່ເຫວເລິກ ແລະ ສູ່ຄວາມຕາຍ. ແລ້ວເມື່ອເປັນແບບນີ້, ຜູ້ຄົນກໍຈະເຫັນໄດ້ຢ່າງຊັດເຈນວ່າ ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ຄວາມຫາຍະນະຂອງມະນຸດແມ່ນເກີດມາຈາກມືຂອງຊາຕານ ນັ້ນກໍຄື ຊາຕານເປັນຜູ້ນໍາຝູງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ VI

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 157)

ຊາຕານໃຊ້ວັດທະນະທຳດັ່ງເດີມເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ

ຊາຕານໃຊ້ວັດທະນະທຳດັ້ງເດີມເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ. ມີຄວາມຄ້າຍຄືກັນຫຼາຍລະຫວ່າງວັດທະນະທຳດັ້ງເດີມ ແລະ ຄວາມງົມງວາຍ, ແຕ່ຄວາມແຕກຕ່າງກໍຄື ວັດທະນະທຳດັ້ງເດີມມີເລື່ອງລາວ, ຄຳອຸປະມາ ແລະ ແຫຼ່ງທີ່ມາບາງຢ່າງ. ຊາຕານໄດ້ປັ້ນແຕ່ງ ແລະ ປະດິດເລື່ອງພື້ນເມືອງ ຫຼື ເລື່ອງລາວຫຼາຍເລື່ອງທີ່ປາກົດຂຶ້ນໃນໜັງສືປະຫວັດສາດ, ປ່ອຍໃຫ້ຜູ້ຄົນປະທັບໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳດັ້ງເດີມ ຫຼື ກັບບຸກຄົນງົມງວາຍ. ຕົວຢ່າງ ເຊັ່ນ: ໃນປະເທດຈີນ ມີເລື່ອງ “ຄົນອຳມະຕະແປດຄົນຂ້າມຜ່ານທະເລ”, “ການເດີນທາງສູ່ທິດຕະເວັນຕົກ”, “ຈັກກະພັດແກ້ວມໍລະກົດ”, “ເນຊາປາບກະສັດມັງກອນ” ແລະ “ການແຕ່ງຕັ້ງເທບພຣະເຈົ້າ”. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ຝັງເລິກຢູ່ໃນຄວາມຄິດຂອງມະນຸດບໍ? ເຖິງແມ່ນພວກເຈົ້າບາງຄົນບໍ່ຮູ້ຈັກລາຍລະອຽດທັງໝົດ, ພວກເຈົ້າກໍຍັງຮູ້ຈັກເລື່ອງລາວທົ່ວໄປ ແລະ ມັນແມ່ນເນື້ອຫາທົ່ວໄປນີ້ທີ່ຕິດແໜ້ນຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເຈົ້າ ແລະ ຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າ ຈົນວ່າເຈົ້າບໍ່ສາມາດລືມພວກມັນໄດ້. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນແນວຄິດ ຫຼື ເລື່ອງລືຊາຕ່າງໆທີ່ຊາຕານໄດ້ຈັດກຽມໃຫ້ກັບມະນຸດເປັນເວລາດົນນານມາແລ້ວ ແລະ ໄດ້ເຜີຍແຜ່ໃນເວລາທີ່ແຕກຕ່າງກັນ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທຳຮ້າຍ ແລະ ກັດເຊາະວິນຍານຂອງຜູ້ຄົນໂດຍກົງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຫຼາຍຄົນຕົກຢູ່ພາຍໃນເວດມົນຂອງມັນ. ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ຫຼັງຈາກທີ່ເຈົ້າໄດ້ຍອມຮັບເອົາສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ເຊິ່ງເກີດມາຈາກວັດທະນະທຳດັ້ງເດີມດັ່ງກ່າວ, ເລື່ອງລາວ ຫຼື ສິ່ງງົມງວາຍ, ຫຼັງຈາກທີ່ພວກມັນຖືກຝັງໃນຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າ ແລະ ຫຼັງຈາກທີ່ພວກມັນຕິດຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງເຈົ້າ, ແລ້ວມັນກໍເປັນຄືກັບວ່າ ເຈົ້າຖືກເວດມົນສະກົດ, ເຈົ້າເລີ່ມຕິດພັນ ແລະ ຖືກຄອບງຳໂດຍວັດທະນະທຳເຫຼົ່ານີ້ ນັ້ນກໍຄື ແນວຄິດ ແລະ ເລື່ອງລາວດັ້ງເດີມເຫຼົ່ານີ້. ພວກມັນມີອິດທິພົນໃນຊີວິດຂອງເຈົ້າ, ທັດສະນະຄະຕິກ່ຽວກັບຊີວິດຂອງເຈົ້າ ແລະ ການຕັດສິນສິ່ງຕ່າງໆຂອງເຈົ້າ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ພວກມັນມີອິດທິພົນຕໍ່ການສະແຫວງຫາຂອງເຈົ້າເພື່ອເສັ້ນທາງທີ່ແທ້ຈິງແຫ່ງຊີວິດ: ນີ້ແມ່ນເວດມົນທີ່ຊົ່ວຮ້າຍແທ້ໆ. ບໍ່ວ່າເຈົ້າຈະພະຍາຍາມຫຼາຍສໍ່າໃດ, ເຈົ້າກໍບໍ່ສາມາດປົດພວກມັນອອກໄດ້; ເຈົ້າຕັດພວກມັນ ແຕ່ເຈົ້າກໍບໍ່ສາມາດຕັດພວກມັນລົງໝົດໄດ້; ເຈົ້າຕີພວກມັນ ແຕ່ເຈົ້າກໍບໍ່ສາມາດຕີພວກມັນໃຫ້ໜີໄປໄດ້. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ຫຼັງຈາກທີ່ຜູ້ຄົນຖືກເວດມົນສະກົດແບບນີ້ໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ, ພວກເຂົາກໍຈະເລີ່ມຕົ້ນບູຊາຊາຕານໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ, ເຊີດຊູພາບລັກຂອງຊາຕານໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ພວກເຂົາສ້າງຕັ້ງໃຫ້ຊາຕານເປັນພະທຽມຂອງພວກເຂົາ, ເປັນວັດຖຸໃຫ້ພວກເຂົາບູຊາ ແລະ ແນມເບິ່ງ, ເຖິງກັບຖືວ່າ ມັນເປັນພຣະເຈົ້າ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ, ໂດຍຄວບຄຸມຄຳເວົ້າ ແລະ ການກະທຳຂອງພວກເຂົາ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ທໍາອິດ ເຈົ້າຖືວ່າເລື່ອງລາວ ແລະ ຕໍານານເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ແມ່ນເລື່ອງຈິງ, ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ ເຈົ້າກໍຍອມຮັບການມີຢູ່ຈິງຂອງພວກມັນໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ, ເຮັດໃຫ້ພວກມັນເປັນບຸກຄົນຈິງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພວກມັນກາຍເປັນວັດຖຸທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ມີຕົວຕົນ. ໃນຄວາມບໍ່ຮູ້ຂອງເຈົ້າ, ເຈົ້າຮັບເອົາແນວຄິດເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ການມີຢູ່ຂອງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ດ້ວຍຈິດໃຕ້ສຳນຶກຂອງເຈົ້າ. ເຈົ້າຍັງຮັບເອົາມານຊົ່ວຮ້າຍ, ຊາຕານ ແລະ ພະທຽມເຂົ້າໃນເຮືອນຂອງເຈົ້າເອງ ແລະ ເຂົ້າສູ່ຫົວໃຈຂອງເຈົ້າດ້ວຍຈິດໃຕ້ສຳນຶກຂອງເຈົ້າ, ນີ້ແມ່ນເວດມົນແທ້ໆ. ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ສະທ້ອນເຖິງພວກເຈົ້າບໍ່? (ແມ່ນແລ້ວ.) ໃນທ່າມກາງພວກເຈົ້າ ມີໃຜທີ່ເຄີຍຈູດທູບ ແລະ ບູຊາພະພຸດທະເຈົ້າບໍ? (ມີ.) ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືຈຸດປະສົງຂອງການຈູດທູບ ແລະ ບູຊາພະພຸດທະເຈົ້າ? (ພາວະນາເພື່ອຄວາມສະຫງົບສຸກ.) ເມື່ອຄິດໄປແລ້ວ, ມັນບໍ່ແປກບໍ ທີ່ຈະອະທິຖານຫາຊາຕານເພື່ອຄວາມສະຫງົບສຸກ? ຊາຕານນໍາຄວາມສະຫງົບສຸກມາບໍ? (ບໍ່.) ແລ້ວເຈົ້າບໍ່ເຫັນບໍວ່າ ເຈົ້າໂງ່ຈ້າຫຼາຍສໍ່າໃດ? ພຶດຕິກຳແບບນັ້ນເປັນສິ່ງທີ່ແປກ, ໂງ່ຈ້າ ແລະ ໄຮ້ດຽງສາ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ຊາຕານພຽງແຕ່ສົນໃຈໃນການເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເສື່ອມຊາມ. ຊາຕານບໍ່ສາມາດໃຫ້ຄວາມສັນຕິສຸກກັບເຈົ້າໄດ້, ພຽງແຕ່ໃຫ້ຄວາມສຸກຊົ່ວຄາວ. ແຕ່ເພື່ອຮັບເອົາຄວາມສຸກນີ້, ເຈົ້າຕ້ອງສາບານ ແລະ ຖ້າເຈົ້າເຮັດຜິດຄຳສັນຍາຂອງເຈົ້າ ຫຼື ຜິດຄຳສາບານທີ່ເຈົ້າໄດ້ສາບານໄວ້ກັບຊາຕານ, ເຈົ້າກໍຈະເຫັນວ່າ ມັນຈະທໍລະມານເຈົ້າແນວໃດ? ໃນການເຮັດໃຫ້ເຈົ້າສາບານ, ແທ້ຈິງແລ້ວ ມັນຕ້ອງການຄວບຄຸມເຈົ້າ. ເມື່ອພວກເຈົ້າອະທິຖານເພື່ອສັນຕິສຸກ, ພວກເຈົ້າໄດ້ຮັບເອົາສັນຕິສຸກບໍ? (ບໍ່.) ເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຮັບເອົາສັນຕິສຸກ, ແຕ່ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ ຄວາມພະຍາຍາມຂອງເຈົ້າໄດ້ນໍາຄວາມໂຊກຮ້າຍ ແລະ ໄພພິບັດມາສູ່ຕົນເອງຢ່າງບໍ່ສິ້ນສຸດ, ມັນເປັນມະຫາສະໝຸດແຫ່ງຄວາມຂົມຂື່ນທີ່ກວ້າງໃຫຍ່ແທ້ໆ. ສັນຕິສຸກບໍ່ໄດ້ຢູ່ພາຍໃນອິດທິພົນຂອງຊາຕານ ແລະ ນີ້ຄືຄວາມຈິງ. ນີ້ຄືຜົນຮັບທີ່ຄວາມງົມງວາຍແບບສັກດີນາ ແລະ ວັດທະນະທຳດັ້ງເດີມໄດ້ນໍາມາສູ່ມະນຸດຊາດ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ VI

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 158)

ຊາຕານໃຊ້ຄ່ານິຍົມໃນສັງຄົມເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ

ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ ແລະ ຄວບຄຸມມະນຸດຜ່ານທາງກະແສໃນສັງຄົມ. ກະແສໃນສັງຄົມຄອບຄຸມລັກສະນະຫຼາຍຢ່າງ ເຊິ່ງລວມເຖິງຫຼາກຫຼາຍຂົງເຂດ ເຊັ່ນ: ການນະມັດສະການບຸກຄົນທີ່ມີຊື່ສຽງ ແລະ ຍິ່ງໃຫຍ່ ພ້ອມທັງດາລາຮູບເງົາ ແລະ ດົນຕີ, ການເຄົາລົບບຸກຄົນມີຊື່ສຽງ, ເກມອອນລາຍ ແລະ ອື່ນໆ, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເປັນສ່ວນທັງໝົດຂອງກະແສໃນສັງຄົມ ແລະ ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງລົງລາຍລະອຽດໃນທີ່ນີ້. ພວກເຮົາພຽງແຕ່ຈະເວົ້າກ່ຽວກັບແນວຄິດທີ່ກະແສໃນສັງຄົມນໍາມາສູ່ຜູ້ຄົນ, ວິທີການທີ່ພວກມັນເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນປະພຶດຕົນເອງໃນໂລກ ແລະ ເປົ້າໝາຍ ແລະ ທັດສະນະຄະຕິໃນຊີວິດທີ່ພວກມັນນໍາມາສູ່ຜູ້ຄົນ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ສຳຄັນຫຼາຍ; ພວກມັນສາມາດຄວບຄຸມ ແລະ ມີອິດທິພົນຕໍ່ຄວາມຄິດ ແລະ ຄຳຄິດເຫັນຂອງຜູ້ຄົນ. ກະແສເຫຼົ່ານີ້ເກີດຂຶ້ນຕາມໆກັນມາ ແລະ ພວກມັນທັງໝົດມີອິດທິພົນທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ຄຸນຄ່າຂອງມະນຸດຊາດຫຼຸດລົງຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ, ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນສູນເສຍຄວາມສຳນຶກ, ຄວາມເປັນມະນຸດ ແລະ ເຫດຜົນ, ເຮັດໃຫ້ສິນລະທຳຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຄຸນນະພາບລັກສະນະຂອງພວກເຂົາອ່ອນແອຫຼາຍຂຶ້ນ ຈົນເຖິງຂັ້ນທີ່ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ຜູ້ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ໃນປັດຈຸບັນນີ້ບໍ່ມີຄວາມຊື່ສັດ, ບໍ່ມີຄວາມເປັນມະນຸດ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມສຳນຶກ, ແຮງແລ້ວທີ່ພວກເຂົາຈະມີເຫດຜົນ. ແລ້ວກະແສໃນສັງຄົມເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຫຍັງ? ພວກມັນແມ່ນກະແສທີ່ເຈົ້າບໍ່ສາມາດເຫັນດ້ວຍຕາເປົ່າ. ເມື່ອກະແສໃໝ່ແຜ່ກະຈາຍໄປທົ່ວແຜ່ນດິນໂລກ, ບາງເທື່ອ ມີຄົນພຽງຈຳນວນໜ້ອຍທີ່ນໍາທັນກະແສ ເຮັດໜ້າທີ່ເປັນຄົນກຳນົດກະແສ. ພວກເຂົາເລີ່ມຕົ້ນດ້ວຍການເຮັດບາງສິ່ງທີ່ໃໝ່, ແລ້ວກໍຮັບເອົາຄວາມຄິດບາງປະເພດ ຫຼື ທັດສະນະບາງປະເພດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຈະຕິດເຊື້ອ, ຖືກດຶງດູດ ແລະ ຖືກເຊື່ອມຊືມຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງໂດຍກະແສນີ້ໃນສະພາວະທີ່ບໍ່ຮູ້ສຶກຕົວ, ຈົນພວກເຂົາທຸກຄົນຍອມຮັບມັນໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ ແລະ ໂດຍບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈ ແລະ ຈົມປັກຢູ່ກັບມັນ ແລະ ຖືກມັນຄວບຄຸມ. ຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າ, ກະແສດັ່ງກ່າວເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນ ຜູ້ທີ່ບໍ່ມີຮ່າງກາຍ ແລະ ຈິດໃຈທີ່ແຂງແຮງ, ບໍ່ຮູ້ຈັກວ່າຄວາມຈິງແມ່ນຫຍັງ ແລະ ຜູ້ທີ່ບໍ່ສາມາດແຍກແຍະລະຫວ່າງສິ່ງທີ່ດີ ແລະ ສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ, ຍອມຮັບພວກມັນຢ່າງມີຄວາມສຸກ ພ້ອມທັງຮັບເອົາມຸມມອງຊີວິດ ແລະ ຄຸນຄ່າທີ່ມາຈາກຊາຕານ. ພວກເຂົາຍອມຮັບສິ່ງທີ່ຊາຕານບອກພວກເຂົາກ່ຽວກັບວິທີການເຂົ້າຫາຊີວິດ ແລະ ວິທີດຳລົງຊີວິດທີ່ຊາຕານ “ປະທານ” ໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ມີກຳລັງ ຫຼື ຄວາມສາມາດ, ແຮງໄກທີ່ຈະມີຄວາມຮູ້ສຶກຕົວທີ່ຈະຕໍ່ຕ້ານ. ແລ້ວຈະຮູ້ຈັກກະແສດັ່ງກ່າວໄດ້ແນວໃດ? ເຮົາໄດ້ເລືອກເອົາຕົວຢ່າງງ່າຍໆເພື່ອພວກເຈົ້າຈະໄດ້ຄ່ອຍໆເຂົ້າໃຈເທື່ອລະໜ້ອຍ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ຜູ້ຄົນໃນອະດີດດຳເນີນທຸລະກິດຂອງພວກເຂົາໂດຍບໍ່ມີຜູ້ໃດຖືກສໍ້ໂກງ; ພວກເຂົາຂາຍສິນຄ້າໃນລາຄາດຽວກັນ ບໍ່ວ່າຜູ້ໃດຈະຊື້ກໍຕາມ. ອົງປະກອບຂອງຈິດສຳນຶກທີ່ດີ ແລະ ຄວາມເປັນມະນຸດບໍ່ໄດ້ສະແດງອອກໃນທີ່ນີ້ບໍ? ເມື່ອຜູ້ຄົນດຳເນີນທຸລະກິດຂອງພວກເຂົາແບບນີ້, ດ້ວຍຄວາມສຸດຈະລິດ, ມັນສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າພວກເຂົາຍັງມີຄວາມສຳນຶກບາງຢ່າງ ແລະ ຄວາມເປັນມະນຸດບາງຢ່າງໃນເວລານັ້ນ. ແຕ່ຍ້ອນຄວາມຕ້ອງການເງິນຂອງມະນຸດເພີ່ມຂຶ້ນເລື້ອຍໆ, ຜູ້ຄົນກໍເລີ່ມຮັກເງິນ, ຜົນປະໂຫຍດ ແລະ ຄວາມສຸກຂຶ້ນເລື້ອຍໆໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ. ຜູ້ຄົນບໍ່ໄດ້ໃຫ້ຄວາມສຳຄັນກັບເງິນຫຼາຍກວ່າທີ່ພວກເຂົາເຄີຍເປັນບໍ? ເມື່ອຜູ້ຄົນເຫັນວ່າເງິນເປັນສິ່ງທີ່ສຳຄັນຫຼາຍ, ພວກເຂົາກໍເລີ່ມໃຫ້ຄວາມສຳຄັນໜ້ອຍລົງຕໍ່ຊື່ສຽງຂອງພວກເຂົາ, ຕໍ່ກຽດຕິຄຸນຂອງພວກເຂົາ, ຕໍ່ພາບພົດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຄວາມຊື່ສັດຂອງພວກເຂົາຢ່າງບໍ່ຮູ້ຕົວ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ເມື່ອເຈົ້າມີສ່ວນຮ່ວມໃນທຸລະກິດ, ເຈົ້າກໍຈະເຫັນຄົນອື່ນລວຍຂຶ້ນໂດຍການສໍ້ໂກງຜູ້ຄົນ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ເງິນທີ່ພວກເຂົາໄດ້ມາແມ່ນມາຈາກການສໍ້ໂກງ, ພວກເຂົາກໍຮັ່ງມີຂຶ້ນເລື້ອຍໆ. ການເຫັນທຸກສິ່ງທີ່ເຮັດຄອບຄົບຂອງພວກເຂົາມີຄວາມສຸກກໍເຮັດໃຫ້ເຈົ້າອາລົມເສຍ: “ພວກເຮົາທັງສອງຄົນເຮັດທຸລະກິດ ແຕ່ພວກເຂົາລໍ້າລວຍ. ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຫາເງິນໄດ້ຫຼາຍ? ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຮັບສິ່ງນີ້ໄດ້, ຂ້ອຍຕ້ອງຫາວິທີຫາເງິນຫຼາຍຂຶ້ນ”. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ສິ່ງດຽວທີ່ເຈົ້າຄິດຫາກໍຄືວິທີການສ້າງໂຊກລາບຂອງເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກທີ່ເຈົ້າປະຖິ້ມຄວາມເຊື່ອທີ່ວ່າ “ຄວນຫາເງິນດ້ວຍຄວາມສຳນຶກ ໂດຍບໍ່ຫຼອກລວງຜູ້ໃດ”, ແລ້ວເມື່ອຖືກຂັບເຄື່ອນດ້ວຍຜົນປະໂຫຍດຂອງເຈົ້າເອງ, ວິທີການຄິດຂອງເຈົ້າກໍປ່ຽນແປງເທື່ອລະໜ້ອຍ ເຊັ່ນດຽວກັບຫຼັກການທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງການກະທຳຂອງເຈົ້າ. ເມື່ອເຈົ້າສໍ້ໂກງຄົນໃດໜຶ່ງເປັນຄັ້ງທຳອິດ, ເຈົ້າກໍຮູ້ສຶກວ່າມີການຕັກເຕືອນໃນສຳນຶກຂອງເຈົ້າ ແລະ ຫົວໃຈຂອງເຈົ້າກໍບອກເຈົ້າວ່າ “ຫຼັງຈາກທີ່ສິ່ງນີ້ສຳເລັດແລ້ວ, ນີ້ແມ່ນຄັ້ງສຸດທ້າຍທີ່ຂ້ອຍຈະສໍ້ໂກງຄົນໃດໜຶ່ງ. ການສໍ້ໂກງຄົນຈະກໍ່ໃຫ້ເກີດຜົນກຳຕາມສະໜອງຢູ່ສະເໝີ!” ນີ້ແມ່ນໜ້າທີ່ກ່ຽວກັບຄວາມສຳນຶກຂອງມະນຸດ ນັ້ນກໍຄື ການເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຮູ້ສຶກລັງເລໃຈ ແລະ ຕໍານິຕົນເອງ ເພື່ອວ່າ ເຈົ້າຈະໄດ້ຮູ້ສຶກບໍ່ເປັນທຳມະຊາດເມື່ອເຈົ້າສໍ້ໂກງຄົນອື່ນ. ແຕ່ວ່າ ຫຼັງຈາກເຈົ້າໄດ້ສໍ້ໂກງຄົນອື່ນສຳເລັດ, ເຈົ້າຈະເຫັນໄດ້ວ່າ ບັດນີ້ ເຈົ້າມີເງິນຫຼາຍກວ່າເກົ່າ ແລະ ເຈົ້າຄິດວ່າວິທີນີ້ສາມາດເປັນປະໂຫຍດຕໍ່ເຈົ້າຫຼາຍ. ເຖິງແມ່ນຈະເຈັບປວດເປັນປະຈຳໃນຫົວໃຈຂອງເຈົ້າ, ເຈົ້າກໍຍັງຮູ້ສຶກຄືກັບຊົມເຊີຍຕົນເອງໃນຄວາມສຳເລັດຂອງເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຮູ້ສຶກຂ້ອນຂ້າງພໍໃຈກັບຕົວເຈົ້າເອງ. ເປັນຄັ້ງທຳອິດທີ່ເຈົ້າເຫັນດີກັບພຶດຕິກຳຂອງເຈົ້າເອງ ແລະ ເຫັນດີກັບວິທີລໍ້ລວງຂອງເຈົ້າເອງ. ຫຼັງຈາກທີ່ມະນຸດຖືກເຮັດໃຫ້ເປິເປື້ອນດ້ວຍການສໍ້ໂກງນີ້, ມັນກໍຈະເປັນຄືກັບຄົນທີ່ກ່ຽວພັນກັບການພະນັນ ແລະ ສຸດທ້າຍກໍກາຍເປັນນັກພະນັນ. ໃນຄວາມບໍ່ຮູ້ສຶກຕົວຂອງເຈົ້າ, ເຈົ້າເຫັນດີກັບພຶດຕິກຳສໍ້ໂກງຂອງເຈົ້າເອງ ແລະ ຍອມຮັບມັນ. ດ້ວຍຄວາມບໍ່ຮູ້ສຶກຕົວ, ເຈົ້າຖືວ່າການສໍ້ໂກງເປັນພຶດຕິກຳທາງການຄ້າທີ່ຖືກຕ້ອງຕາມກົດໝາຍ ແລະ ເປັນຫົນທາງທີ່ມີປະໂຫຍດທີ່ສຸດເພື່ອການຢູ່ລອດ ແລະ ຄວາມເປັນຢູ່ຂອງເຈົ້າ; ເຈົ້າຄິດວ່າ ໂດຍການເຮັດແບບນີ້ ເຈົ້າຈະໄດ້ຮັ່ງມີໄວໆ. ນີ້ແມ່ນຂະບວນການ: ໃນເບື້ອງຕົ້ນ, ຜູ້ຄົນບໍ່ສາມາດຍອມຮັບພຶດຕິກຳແບບນີ້ ແລະ ພວກເຂົາດູຖູກພຶດຕິກຳ ແລະ ການກະທຳແບບນີ້. ຕໍ່ມາ ພວກເຂົາໄດ້ເລີ່ມທົດລອງກັບພຶດຕິກຳນີ້ດ້ວຍຕົວພວກເຂົາເອງ, ພະຍາຍາມເຮັດດ້ວຍວິທີຂອງພວກເຂົາເອງ ແລະ ຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາກໍເລີ່ມປ່ຽນແປງເທື່ອລະໜ້ອຍ. ນີ້ແມ່ນການປ່ຽນແປງແບບໃດ? ມັນເປັນການເຫັນດີ ແລະ ການຍອມຮັບກະແສນີ້, ຍອມຮັບແນວຄິດທີ່ປູກຝັງໃນຕົວເຈົ້າດ້ວຍກະແສໃນສັງຄົມ. ດ້ວຍຄວາມບໍ່ຮູ້ສຶກຕົວ, ຖ້າເຈົ້າບໍ່ສໍ້ໂກງຜູ້ຄົນເມື່ອເຮັດທຸລະກິດກັບພວກເຂົາ, ເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າເຈົ້າຂາດທຶນ; ຖ້າເຈົ້າບໍ່ສໍ້ໂກງຜູ້ຄົນ, ເຈົ້າຮູ້ສຶກເໝືອນກັບວ່າເຈົ້າສູນເສຍບາງສິ່ງບາງຢ່າງ. ໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ, ການສໍ້ໂກງນີ້ໄດ້ກາຍເປັນຈິດວິນຍານຂອງເຈົ້າ, ເປັນກະດູກສັນຫຼັງຂອງເຈົ້າ ແລະ ພຶດຕິກຳປະເພດໜຶ່ງທີ່ຂາດບໍ່ໄດ້ ເຊິ່ງເປັນຫຼັກການໃນຊີວິດຂອງເຈົ້າ. ຫຼັງຈາກທີ່ມະນຸດໄດ້ຮັບເອົາພຶດຕິກຳນີ້ ແລະ ຄວາມຄິດນີ້, ສິ່ງນີ້ບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາເກີດການປ່ຽນແປງບໍ? ໃນເມື່ອຫົວໃຈຂອງເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນແປງ, ຄວາມຊື່ສັດຂອງເຈົ້າຈະບໍ່ປ່ຽນແປງເຊັ່ນກັນບໍ? ຄວາມເປັນມະນຸດຂອງເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນແປງໄປແລ້ວບໍ່? ຄວາມສຳນຶກຂອງເຈົ້າໄດ້ປ່ຽນແປງໄປແລ້ວບໍ? ການເປັນຢູ່ທັງໝົດຂອງເຈົ້າ ນັບຕັ້ງແຕ່ຫົວໃຈຂອງເຈົ້າຈົນເຖິງຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າ, ນັບຕັ້ງແຕ່ສິ່ງທີ່ຢູ່ພາຍໃນນອອກມານອກ ແມ່ນໄດ້ປ່ຽນແປງ ແລະ ນີ້ຄືການປ່ຽນແປງດ້ານຄຸນນະພາບ. ການປ່ຽນແປງນີ້ຈະດຶງເຈົ້າອອກຫ່າງຈາກພຣະເຈົ້າເລື້ອຍໆ ແລະ ເຈົ້າກໍຍິ່ງຈະພົວພັນກັບຊາຕານຢ່າງໃກ້ຊິດຂຶ້ນເລື້ອຍໆ; ເຈົ້າຍິ່ງຈະເປັນຄືກັບຊາຕານຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ໂດຍມີຜົນຕາມທີ່ຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງຊາຕານເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເປັນມານຮ້າຍ.

ເມື່ອຫຼຽວເບິ່ງກະແສຂອງສັງຄົມເຫຼົ່ານີ້, ເຈົ້າຈະເວົ້າວ່າ ພວກມັນມີອິດທິພົນຢ່າງໃຫຍ່ຫຼວງຕໍ່ຜູ້ຄົນບໍ? ພວກມັນມີຜົນກະທົບທີ່ອັນຕະລາຍຢ່າງຮ້າຍແຮງຕໍ່ຜູ້ຄົນບໍ? ພວກມັນມີຜົນກະທົບອັນຕະລາຍທີ່ຮຸນແຮງຫຼາຍຕໍ່ຜູ້ຄົນ. ຊາຕານໃຊ້ກະແສແຕ່ລະຢ່າງເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ດ້ານໃດຂອງມະນຸດເສື່ອມຊາມ? ຫຼັກໆແລ້ວ ຊາຕານເຮັດໃຫ້ຄວາມສຳນຶກ, ຄວາມຮູ້ສຶກ, ຄວາມເປັນມະນຸດ, ສິນທຳ ແລະ ທັດສະນະຄະຕິກ່ຽວກັບຊີວິດຂອງມະນຸດເສື່ອມຊາມ. ແລ້ວກະແສໃນສັງຄົມເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ໄດ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນຕົກຕໍ່າ ແລະ ເສື່ອມຊາມເທື່ອລະໜ້ອຍບໍ? ຊາຕານໃຊ້ກະແສໃນສັງຄົມເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອລໍ້ລວງຜູ້ຄົນເທື່ອລະກ້າວໃຫ້ໄປສູ່ຮັງຂອງພວກມານຮ້າຍ, ເພື່ອວ່າ ຜູ້ຄົນທີ່ຕິດກະແສຂອງສັງຄົມດັ່ງກ່າວຈະໄດ້ມີຄວາມທະເຍີທະຍານເພື່ອເງິນ ແລະ ຄວາມປາຖະໜາດ້ານວັດຖຸ, ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມຮຸນແຮງໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ. ຫຼັງຈາກທີ່ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ເຂົ້າສູ່ຫົວໃຈຂອງມະນຸດ, ແລ້ວມະນຸດຈະກາຍເປັນຫຍັງ? ມະນຸດກໍຈະກາຍເປັນຜີຮ້າຍ, ເປັນຊາຕານ! ຍ້ອນຫຍັງ? ຍ້ອນແນວໂນ້ມທາງຈິດທີ່ມີຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງມະນຸດບໍ? ມະນຸດເຄົາລົບຫຍັງ? ມະນຸດເລີ່ມພໍໃຈໃນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ການໃຊ້ຄວາມຮຸນແຮງ, ໂດຍບໍ່ສະແດງຄວາມຮັກຕໍ່ຄວາມສວຍງາມ ຫຼື ຄວາມດີ, ແຮງໄກທີ່ຈະສະແດງເຖິງຄວາມສັນຕິສຸກ. ຜູ້ຄົນບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດແບບຮຽບງ່າຍຂອງຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ປົກກະຕິ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ພວກເຂົາປາຖະໜາທີ່ຈະໄດ້ຮັບສະຖານະສູງສົ່ງ ແລະ ຄວາມຮັ່ງມີຢ່າງຫຼວງຫຼາຍ, ມີຄວາມສຸກກັບເນື້ອໜັງ, ພະຍາຍາມທຸກສິ່ງເພື່ອສະໜອງເນື້ອໜັງຂອງພວກເຂົາເອງ ໂດຍບໍ່ມີຂໍ້ຈຳກັດ, ບໍ່ມີເງື່ອນໄຂທີ່ຈະຢຸດຢັ້ງພວກເຂົາໄດ້; ເວົ້າອີກຢ່າງກໍຄື ເຮັດທຸກສິ່ງຕາມທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການ. ສະນັ້ນ ເມື່ອມະນຸດໝົກມຸ້ນຢູ່ໃນກະແສປະເພດເຫຼົ່ານີ້, ຄວາມຮູ້ທີ່ເຈົ້າໄດ້ຮຽນຮູ້ຈະສາມາດຊ່ວຍໃຫ້ເຈົ້າປົດປ່ອຍຕົນເອງໄດ້ບໍ? ຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງເຈົ້າກ່ຽວກັບວັດທະນະທຳດັ້ງເດີມ ແລະ ຄວາມງົມງວາຍຈະສາມາດຊ່ວຍໃຫ້ເຈົ້າຫຼົບໜີຈາກຄວາມຍາກລໍາບາກນີ້ໄດ້ບໍ? ສິນລະທຳ ແລະ ພິທີກຳດັ້ງເດີມທີ່ມະນຸດຮູ້ຈັກຈະສາມາດຊ່ວຍຜູ້ຄົນໃຫ້ຫັກຫ້າມໃຈໄດ້ບໍ? ຍົກຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ຫຼຸນອະວີ ແລະ ເຕົ້າເຕີຈິງ. ພວກມັນສາມາດຊ່ວຍໃຫ້ຜູ້ຄົນດຶງຕີນຂອງພວກເຂົາອອກຈາກບຶງແຫ່ງກະແສນິຍົມເຫຼົ່ານີ້ໄດ້ບໍ? ບໍ່ໄດ້ຢ່າງແນ່ນອນ. ສະນັ້ນ ມະນຸດຈຶ່ງຊົ່ວຮ້າຍ, ອວດດີ, ຈອງຫອງ, ເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ປະສົງຮ້າຍຫຼາຍຂຶ້ນ. ບໍ່ມີຄວາມຮັກລະຫວ່າງຜູ້ຄົນອີກຕໍ່ໄປ, ບໍ່ມີຄວາມຮັກລະຫວ່າງສະມາຊິກໃນຄອບຄົວອີກຕໍ່ໄປ, ບໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈທ່າມກາງຍາດຕິພີ່ນ້ອງ ແລະ ໝູ່ເພື່ອນອີກຕໍ່ໄປ; ຄວາມສຳພັນຂອງມະນຸດໄດ້ກາຍເປັນສັນຍາລັກຂອງຄວາມຮຸນແຮງ. ແຕ່ລະຄົນສະແຫວງຫາເພື່ອໃຊ້ວິທີການຮຸນແຮງໃນການດຳລົງຊີວິດທ່າມກາງຜູ້ຄົນ; ໃນແຕ່ລະມື້ ພວກເຂົາຍາດເຂົ້າຈີ່ກັນໂດຍໃຊ້ຄວາມຮຸນແຮງ; ພວກເຂົາຍາດຊີງເອົາຕໍາແໜ່ງ ແລະ ຮັບເອົາຜົນປະໂຫຍດຂອງພວກເຂົາໂດຍໃຊ້ຄວາມຮຸນແຮງ ແລະ ພວກເຂົາໃຊ້ວິທີການທີ່ຮຸນແຮງ ແລະ ຊົ່ວຮ້າຍເພື່ອເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການ. ມະນຸດຊາດນີ້ບໍ່ເປັນຕາຢ້ານບໍ? ມັນເປັນແບບນັ້ນຫຼາຍແທ້ໆ: ພວກເຂົາບໍ່ພຽງແຕ່ຄຶງພຣະເຈົ້າໄວ້ເທິງໄມ້ກາງແຂນ, ແຕ່ຈະຂ້າສັງຫານທຸກຄົນທີ່ຕິດຕາມພຣະອົງອີກດ້ວຍ ເພາະມະນຸດຊົ່ວຮ້າຍເກີນໄປ. ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຍິນທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ເຮົາຫາກໍກ່າວ, ພວກເຈົ້າບໍ່ຄິດບໍວ່າ ມັນເປັນຕາຢ້ານທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດໃນສະພາບແວດລ້ອມນີ້, ໃນໂລກນີ້ ແລະ ທ່າມກາງຜູ້ຄົນປະເພດເຫຼົ່ານີ້ ເຊິ່ງຊາຕານໄດ້ເຮັດໃຫ້ມະນຸດຊາດເສື່ອມຊາມຢູ່ພາຍໃນ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ແລ້ວພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າຕົນເປັນຕາສົມເພດບໍ? ໃນຊ່ວງເວລານີ້ ພວກເຈົ້າຕ້ອງຮູ້ສຶກເລັກນ້ອຍແລ້ວ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? (ຂ້ານ້ອຍຮູ້ສຶກ.) ເມື່ອໄດ້ຍິນນໍ້າສຽງຂອງພວກເຈົ້າ, ມັນເບິ່ງຄືກັບວ່າ ພວກເຈົ້າກຳລັງຄິດວ່າ “ຊາຕານໄດ້ໃຊ້ຫຼາຍວິທີການທີ່ແຕກຕ່າງເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ. ມັນຍາດເອົາທຸກໂອກາດ ແລະ ຢູ່ທຸກຫົນແຫ່ງທີ່ພວກເຮົາໄປ. ມະນຸດຍັງຈະສາມາດຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນໄດ້ບໍ?” ມະນຸດຍັງຈະສາມາດຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດພົ້ນໄດ້ບໍ່? ມະນຸດຈະສາມາດຊ່ວຍຕົນເອງໄດ້ບໍ? (ບໍ່.) ຈັກກະພັດແຫ່ງແກ້ວມໍລະກົດຈະສາມາດຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດພົ້ນໄດ້ບໍ? ຂົງຈື້ຈະສາມາດຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດພົ້ນໄດ້ບໍ? ກວນອິນ ໂພທິສັດຈະສາມາດຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດພົ້ນໄດ້ບໍ? (ບໍ່.) ແລ້ວຜູ້ໃດສາມາດຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດພົ້ນໄດ້? (ພຣະເຈົ້າ.) ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ບາງຄົນອາດຈະຕັ້ງຄຳຖາມດັ່ງກ່າວຂຶ້ນໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາ ເຊັ່ນ: “ຊາຕານທໍາຮ້າຍພວກຂ້ານ້ອຍຢ່າງປ່າເຖື່ອນ, ສ້າງຄວາມວຸ້ນວາຍຢ່າງບ້າປ່ວງ ຈົນພວກຂ້ານ້ອຍບໍ່ມີຄວາມຫວັງທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດຢູ່ ຫຼື ບໍ່ມີຄວາມໝັ້ນໃຈທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດ. ພວກຂ້ານ້ອຍທຸກຄົນດຳລົງຊີວິດຢູ່ທ່າມກາງຄວາມເສື່ອມຊາມ ແລະ ທຸກຄົນກໍຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າ ແລະ ຕອນນີ້ ຫົວໃຈຂອງພວກຂ້ານ້ອຍໄດ້ຈົມລົງເລິກສໍ່າທີ່ພວກມັນສາມາດຈົມໄດ້. ແລ້ວພຣະເຈົ້າຢູ່ໃສໃນຂະນະທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ພວກຂ້ານ້ອຍເສື່ອມຊາມ? ພຣະເຈົ້າກຳລັງເຮັດຫຍັງຢູ່? ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະກຳລັງເຮັດຫຍັງເພື່ອພວກຂ້ານ້ອຍກໍຕາມ, ພວກຂ້ານ້ອຍກໍບໍ່ສາມາດຮູ້ສຶກໄດ້!” ບາງຄົນຮູ້ສຶກທໍ້ຖອຍໃຈຢ່າງຫຼີກເວັ້ນບໍ່ໄດ້ ແລະ ຂ້ອນຂ້າງໝົດກຳລັງໃຈ. ສຳລັບພວກເຈົ້າແລ້ວ, ຄວາມຮູ້ສຶກນີ້ແມ່ນຮຸນແຮງຫຼາຍ ເພາະທຸກສິ່ງທີ່ເຮົາກຳລັງເວົ້າກໍແມ່ນເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນມາເຂົ້າໃຈຢ່າງຊ້າໆ, ຈະໄດ້ຮູ້ສຶກຂຶ້ນເລື້ອຍໆວ່າພວກເຂົາບໍ່ມີຄວາມຫວັງ, ຈະໄດ້ຮູ້ສຶກຂຶ້ນເລື້ອຍໆວ່າພວກເຂົາຖືກປະຖິ້ມໂດຍພຣະເຈົ້າ. ແຕ່ບໍ່ຕ້ອງກັງວົນ. ຫົວຂໍ້ສົນທະນາຂອງພວກເຮົາສຳລັບມື້ນີ້ “ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ” ບໍ່ແມ່ນຫົວຂໍ້ທີ່ແທ້ຈິງຂອງພວກເຮົາ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ການທີ່ຈະເວົ້າເຖິງແກ່ນແທ້ຂອງຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ກ່ອນອື່ນ ພວກເຮົາກໍຕ້ອງໄດ້ສົນທະນາກ່ຽວກັບວິທີການທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ ເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຄົນເຂົ້າໃຈຢ່າງຈະແຈ້ງຍິ່ງຂຶ້ນວ່າ ໃນປັດຈຸບັນນີ້ ມະນຸດແມ່ນຢູ່ໃນສະພາວະແບບໃດ. ເປົ້າໝາຍໜຶ່ງຂອງການເວົ້າກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້ແມ່ນເພື່ອໃຫ້ຜູ້ຄົນໄດ້ຮູ້ຈັກເຖິງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ, ໃນຂະນະທີ່ເປົ້າໝາຍອື່ນໆແມ່ນເພື່ອເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນເຂົ້າໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງຍິ່ງຂຶ້ນວ່າ ຄວາມບໍລິສຸດທີ່ແທ້ຈິງແມ່ນຫຍັງ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ VI

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 159)

ການເຂົ້າໃຈຄວາມສັກສີຂອງພຣະເຈົ້າຜ່ານສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດຕໍ່ມະນຸດ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ເມື່ອໃດກໍຕາມທີ່ຊາຕານເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ ຫຼື ສ້າງຄວາມເສຍຫາຍຢ່າງຮຸນແຮງແກ່ມະນຸດ, ພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ໄດ້ຢືນເບິ່ງຊື່ໆ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ເມີນເສີຍ ຫຼື ເຮັດຄືເບິ່ງບໍ່ເຫັນຄົນທີ່ພຣະອົງໄດ້ເລືອກໄວ້ແລ້ວ. ພຣະເຈົ້າເຂົ້າໃຈຢ່າງຊັດເຈນທີ່ສຸດເຖິງທຸກສິ່ງທີ່ຊາຕານເຮັດ. ບໍ່ວ່າຊາຕານເຮັດຫຍັງກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າມັນກໍ່ໃຫ້ເກີດກະແສຫຍັງກໍຕາມ, ພຣະເຈົ້າກໍຮູ້ທຸກສິ່ງທີ່ຊາຕານພະຍາຍາມເຮັດ ແລະ ພຣະເຈົ້າບໍ່ປະຖິ້ມຄົນທີ່ພຣະອົງໄດ້ເລືອກໄວ້. ກົງກັນຂ້າມ, ພຣະເຈົ້າເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ຈຳເປັນຢ່າງລັບໆ ແລະ ງຽບໆ ໂດຍບໍ່ດຶງດູດຄວາມສົນໃຈ. ເມື່ອພຣະເຈົ້າເລີ່ມປະຕິບັດພາລະກິດໃນຄົນໃດໜຶ່ງ, ເມື່ອພຣະອົງໄດ້ເລືອກຄົນໃດໜຶ່ງ, ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ປະກາດຂ່າວນີ້ຕໍ່ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງ ຫຼື ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ປະກາດມັນຕໍ່ຊາຕານ, ແຮງໄກທີ່ພຣະອົງຈະສະແດງທ່າທາງຢ່າງໃຫຍ່ໂຕ. ພຣະອົງພຽງແຕ່ເຮັດສິ່ງທີ່ຈຳເປັນຢ່າງງຽບຫຼາຍ ແລະ ເປັນທຳມະຊາດຫຼາຍ. ກ່ອນອື່ນ, ພຣະອົງເລືອກຄອບຄົວສຳລັບເຈົ້າ; ເບື້ອງຫຼັງຄອບຄົວຂອງເຈົ້າ, ພໍ່ແມ່ຂອງເຈົ້າ, ບັນພະລຸບຸດຂອງເຈົ້າ, ທຸກສິ່ງນີ້ແມ່ນພຣະເຈົ້າໄດ້ຕັດສິນໃຈລ່ວງໜ້າແລ້ວ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຕັດສິນໃຈຢ່າງກະທັນຫັນ; ກົງກັນຂ້າມ, ພຣະອົງເລີ່ມຕົ້ນພາລະກິດນີ້ດົນນານມາແລ້ວ. ຫຼັງຈາກທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ເລືອກຄອບຄົວສຳລັບເຈົ້າແລ້ວ ພຣະອົງກໍເລືອກວັນທີທີ່ເຈົ້າຈະເກີດ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ພຣະເຈົ້າກໍເຝົ້າເບິ່ງເຈົ້າເກີດ ແລະ ຮ້ອງໄຫ້ເຂົ້າມາໃນໂລກ. ພຣະອົງເຝົ້າເບິ່ງການເກີດຂອງເຈົ້າ, ເຝົ້າເບິ່ງເມື່ອເຈົ້າກ່າວຄຳເວົ້າທຳອິດຂອງເຈົ້າ, ເຝົ້າເບິ່ງເມື່ອເຈົ້າຍ່າງໂຊເຊ ແລະ ຍ່າງເຕາະແຕະດ້ວຍກ້າວທໍາອິດຂອງເຈົ້າເມື່ອເຈົ້າຮຽນຮູ້ວິທີຍ່າງ. ກ່ອນອື່ນ ເຈົ້າກ້າວໜຶ່ງກ້າວ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນ ເຈົ້າກໍກ້າວອີກໜຶ່ງກ້າວ. ແລະ ຕອນນີ້ ເຈົ້າກໍສາມາດແລ່ນ, ໂດດ, ເວົ້າ ແລະ ສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກຂອງເຈົ້າ... ເມື່ອຜູ້ຄົນເຕີບໃຫຍ່ຂຶ້ນ, ຊາຕານກໍຈ້ອງເບິ່ງພວກເຂົາແຕ່ລະຄົນ, ຄືກັບເສືອທີ່ກຳລັງສັງເກດເບິ່ງເຫຍື່ອຂອງມັນ. ແຕ່ໃນການປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພຣະອົງ, ພຣະເຈົ້າບໍ່ເຄີຍຕົກຢູ່ໃນຂໍ້ຈຳກັດໃດໆທີ່ມາຈາກຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ຫຼື ສິ່ງຕ່າງໆ, ຈາກອາວະກາດ ຫຼື ເວລາ; ພຣະອົງເຮັດສິ່ງທີ່ພຣະອົງຄວນເຮັດ ແລະ ສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕ້ອງເຮັດ. ໃນຂະບວນການເຕີບໃຫຍ່, ເຈົ້າອາດຜະເຊີນກັບຫຼາຍໆສິ່ງທີ່ເຈົ້າບໍ່ມັກ ເຊັ່ນ: ຄວາມເຈັບປ່ວຍ ແລະ ຄວາມຜິດຫວັງ. ແຕ່ເມື່ອເຈົ້າຍ່າງໃນເສັ້ນທາງນີ້, ຊີວິດຂອງເຈົ້າ ແລະ ອະນາຄົດຂອງເຈົ້າກໍຢູ່ພາຍໃຕ້ການດູແລຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງເຄັ່ງຄັດ. ພຣະເຈົ້າຮັບປະກັນກັບເຈົ້າຢ່າງແທ້ຈິງທີ່ຈະຮັກສາຊີວິດທັງໝົດຂອງເຈົ້າ, ຍ້ອນພຣະອົງຢູ່ຄຽງຂ້າງເຈົ້າ, ປົກປ້ອງເຈົ້າ ແລະ ດູແລເຈົ້າ. ເຈົ້າເຕີບໃຫຍ່ໂດຍທີ່ບໍ່ຮູ້ຈັກເຖິງສິ່ງນີ້. ເຈົ້າເລີ່ມພົບພໍ້ກັບສິ່ງໃໝ່ໆ ແລະ ເລີ່ມຮູ້ຈັກກັບໂລກນີ້ ແລະ ມະນຸດຊາດນີ້. ທຸກສິ່ງແມ່ນສົດໃສ ແລະ ໃໝ່ສຳລັບເຈົ້າ. ເຈົ້າມີບາງສິ່ງທີ່ເຈົ້າມັກເຮັດ. ເຈົ້າດຳລົງຊີວິດພາຍໃນຄວາມເປັນມະນຸດຂອງເຈົ້າເອງ, ເຈົ້າດຳລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃນພື້ນທີ່ຂອງເຈົ້າເອງ ແລະ ເຈົ້າບໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍດຽວກ່ຽວກັບການມີຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າ. ແຕ່ພຣະເຈົ້າເຝົ້າເບິ່ງເຈົ້າທຸກໆບາດກ້າວຂອງການເຕີບໃຫຍ່ຂອງເຈົ້າ ແລະ ພຣະອົງເຝົ້າເບິ່ງເຈົ້າເມື່ອເຈົ້າກ້າວເດີນໄປຂ້າງໜ້າທຸກຄັ້ງ. ເຖິງແມ່ນໃນເວລາທີ່ເຈົ້າກຳລັງຮຽນຮູ້ເອົາຄວາມຮູ້ ຫຼື ສຶກສາວິທະຍາສາດ, ພຣະເຈົ້າກໍບໍ່ເຄີຍອອກໄປຈາກຂ້າງເຈົ້າແມ່ນແຕ່ກ້າວດຽວ. ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ເລີ່ມຮູ້ຈັກໂລກ ແລະ ພົວພັນກັບມັນ, ເຈົ້າກໍຄືກັບຄົນອື່ນໆ ຍ້ອນເຈົ້າສ້າງອຸດົມຄະຕິຂອງເຈົ້າເອງ, ເຈົ້າມີງານອະດິເຫຼກຂອງເຈົ້າເອງ, ຄວາມສົນໃຈຂອງເຈົ້າເອງ ແລະ ເຈົ້າຍັງເກີດມີຄວາມທະເຍີທະຍານຢ່າງສູງ. ເຈົ້າມັກໄຕ່ຕອງເຖິງອະນາຄົດຂອງເຈົ້າເອງຢູ່ເລື້ອຍໆ, ມັກວາດພາບເບິ່ງວ່າອະນາຄົດຂອງເຈົ້າຄວນເປັນແບບໃດ. ແຕ່ບໍ່ວ່າແມ່ນຫຍັງເກີດຂຶ້ນໃນລະຫວ່າງທາງ, ພຣະເຈົ້າເຫັນທຸກສິ່ງທີ່ເກີດຂຶ້ນຢ່າງຊັດເຈນ. ບາງເທື່ອເຈົ້າໄດ້ລືມອະດີດຂອງເຈົ້າເອງ, ແຕ່ສຳລັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ ບໍ່ມີຜູ້ໃດສາມາດເຂົ້າໃຈເຈົ້າໄດ້ດີກວ່າພຣະອົງ. ເຈົ້າດຳລົງຊີວິດພາຍໃຕ້ການເຝົ້າເບິ່ງຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຕີບໂຕ ແລະ ເປັນຜູ້ໃຫຍ່. ໃນລະຫວ່າງຊ່ວງເວລານີ້, ໜ້າທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນສິ່ງທີ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດສັງເກດເຫັນໄດ້, ສິ່ງທີ່ບໍ່ມີຜູ້ໃດຮູ້ໄດ້. ພຣະເຈົ້າບໍ່ບອກຜູ້ໃດກ່ຽວກັບສິ່ງນັ້ນຢ່າງແນ່ນອນ. ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດນີ້? ມັນສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ ມັນເປັນການຮັບປະກັນທີ່ພຣະເຈົ້າຈະຊ່ວຍບຸກຄົນໃດໜຶ່ງໃຫ້ລອດພົ້ນ. ສິ່ງນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ຖ້າພຣະເຈົ້າຕ້ອງການຊ່ວຍບຸກຄົນນີ້ໃຫ້ລອດພົ້ນ, ພຣະອົງກໍຕ້ອງເຮັດສິ່ງນີ້. ໜ້າວຽກນີ້ເປັນສິ່ງທີ່ສຳຄັນຢ່າງຍິ່ງສຳລັບທັງມະນຸດ ແລະ ພຣະເຈົ້າ. ພວກເຈົ້າຮູ້ບໍວ່າມັນແມ່ນຫຍັງ? ມັນເບິ່ງຄືກັບວ່າພວກເຈົ້າບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້ ຫຼື ມີແນວຄິດກ່ຽວກັບມັນເລີຍ, ສະນັ້ນ ເຮົາກໍຈະບອກພວກເຈົ້າ. ນັບຕັ້ງແຕ່ເວລາທີ່ເຈົ້າເກີດຈົນມາເຖິງປັດຈຸບັນນີ້, ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະຕິບັດພາລະກິດຫຼາຍຢ່າງໃນຕົວເຈົ້າ, ແຕ່ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ໃຫ້ການບັນທຶກຢ່າງລະອຽດກ່ຽວກັບທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ຍອມໃຫ້ເຈົ້າຮູ້ເຖິງສິ່ງນີ້ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ໄດ້ບອກແກ່ເຈົ້າ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ສຳລັບມະນຸດຊາດແລ້ວ, ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດແມ່ນສຳຄັນ. ສໍາລັບພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ມັນຄືສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕ້ອງເຮັດ. ໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ ມີສິ່ງທີ່ພຣະອົງຕ້ອງເຮັດທີ່ສໍາຄັນເໜືອສິ່ງຕ່າງໆເຫຼົ່ານີ້. ນັ້ນກໍຄື ຈາກເວລາທີ່ບຸກຄົນໃດໜຶ່ງເກີດຂຶ້ນມາຈົນເຖິງປັດຈຸບັນນີ້, ພຣະເຈົ້າຕ້ອງຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພຂອງພວກເຂົາ. ເມື່ອພວກເຈົ້າໄດ້ຍິນພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້, ພວກເຈົ້າອາດຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າ ພວກເຈົ້າບໍ່ເຂົ້າໃຈຢ່າງຄົບຖ້ວນ. ພວກເຈົ້າອາດຖາມວ່າ “ຄວາມປອດໄພນີ້ສຳຄັນຫຼາຍຂະໜາດນັ້ນບໍ?” ຄໍາຕອບກໍຄື ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືຄວາມໝາຍຕາມຕົວຂອງຄໍາວ່າ “ຄວາມປອດໄພ”? ບາງເທື່ອພວກເຈົ້າເຂົ້າໃຈວ່າມັນໝາຍເຖິງສັນຕິສຸກ ຫຼື ບາງເທື່ອ ພວກເຈົ້າກໍເຂົ້າໃຈວ່າມັນໝາຍເຖິງການບໍ່ຜະເຊີນກັບຄວາມພິນາດ ຫຼື ໄພພິບັດຈັກເທື່ອ, ການມີຊີວິດທີ່ດີ, ການມີຊີວິດທີ່ປົກກະຕິ. ແຕ່ໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຈົ້າ, ພວກເຈົ້າຕ້ອງຮູ້ວ່າມັນບໍ່ໄດ້ງ່າຍຂະໜາດນັ້ນ. ແລ້ວແມ່ນຫຍັງກັນແທ້ຄືສິ່ງນີ້ທີ່ເຮົາກຳລັງເວົ້າເຖິງ, ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງເຮັດ? ຄວາມປອດໄພໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ? ມັນແມ່ນການຮັບປະກັນຄວາມໝາຍປົກກະຕິຂອງຄຳວ່າ “ຄວາມປອດໄພ” ແທ້ບໍ? ບໍ່ແມ່ນ. ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດ? “ຄວາມປອດໄພ” ນີ້ໝາຍຄວາມວ່າ ເຈົ້າຈະບໍ່ຖືກກືນກິນໂດຍຊາຕານ. ສິ່ງນີ້ສຳຄັນບໍ? ການບໍ່ຖືກກືນກິນໂດຍຊາຕານ, ສິ່ງນີ້ກ່ຽວກັບຄວາມປອດໄພຂອງເຈົ້າ ຫຼື ບໍ່? ແມ່ນແລ້ວ, ສິ່ງນີ້ກ່ຽວຂ້ອງກັບຄວາມປອດໄພສ່ວນຕົວຂອງເຈົ້າ ແລະ ບໍ່ສາມາດມີຫຍັງທີ່ສຳຄັນໄປກວ່ານີ້. ຫຼັງຈາກທີ່ເຈົ້າຖືກຊາຕານກືນກິນ, ວິນຍານຂອງເຈົ້າ ແລະ ເນື້ອໜັງຂອງເຈົ້າຈະບໍ່ເປັນຂອງພຣະເຈົ້າອີກຕໍ່ໄປ. ພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ຊ່ວຍເຈົ້າໃຫ້ລອດພົ້ນອີກຕໍ່ໄປ. ພຣະເຈົ້າປະຖິ້ມວິນຍານ ແລະ ຜູ້ຄົນທີ່ຖືກຊາຕານກືນກິນ. ສະນັ້ນ ເຮົາຈຶ່ງເວົ້າວ່າ ສິ່ງທີ່ສຳຄັນທີ່ສຸດທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງເຮັດກໍຄືການຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພນີ້ໃຫ້ແກ່ເຈົ້າ, ການຮັບປະກັນວ່າເຈົ້າຈະບໍ່ຖືກກືນກິນໂດຍຊາຕານ. ສິ່ງນີ້ສຳຄັນຫຼາຍ, ບໍ່ແມ່ນບໍ? ແລ້ວເປັນຫຍັງພວກເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ສາມາດຕອບໄດ້? ມັນເບິ່ງຄືກັບວ່າພວກເຈົ້າບໍ່ສາມາດຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມເມດຕາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ VI

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 160)

ການເຂົ້າໃຈຄວາມສັກສີຂອງພຣະເຈົ້າຜ່ານສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດຕໍ່ມະນຸດ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ນອກຈາກຮັບປະກັນຄວາມປອດໄພຂອງຜູ້ຄົນແລ້ວ ພຣະເຈົ້າຍັງໄດ້ເຮັດຫຼາຍສິ່ງຫຼາຍຢ່າງ ໂດຍຮັບປະກັນວ່າພວກເຂົາຈະບໍ່ຖືກກືນກິນໂດຍຊາຕານ. ພຣະອົງຍັງປະຕິບັດວຽກງານການກະກຽມຢ່າງຫຼວງຫຼາຍກ່ອນທີ່ຈະເລືອກ ແລະ ຊ່ວຍຄົນໃດໜຶ່ງໃຫ້ລອດພົ້ນ. ກ່ອນອື່ນ, ພຣະເຈົ້າກະກຽມຢ່າງລະມັດລະວັງ ກ່ຽວກັບປະເພດຂອງລັກສະນະທີ່ເຈົ້າຈະມີ, ປະເພດຂອງຄອບຄົວທີ່ເຈົ້າຈະເກີດມາ, ພໍ່ແມ່ຂອງເຈົ້າຈະເປັນຜູ້ໃດ, ເຈົ້າຈະມີອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງນໍາກັນຈັກຄົນ ແລະ ເຈົ້າຈະເກີດໃນສະຖານະພາບ, ສະຖານະທາງດ້ານເສດຖະກິດ ແລະ ສະພາບການຂອງຄອບຄົວແນວໃດ. ພວກເຈົ້າຮູ້ບໍວ່າຈຳນວນສ່ວນໃຫຍ່ຂອງຜູ້ຄົນທີ່ຖືກເລືອກຂອງພຣະເຈົ້າເກີດໃນຄອບຄົວປະເພດໃດ? ພວກເຂົາແມ່ນຄອບຄົວທີ່ມີຊື່ສຽງບໍ? ພວກເຮົາບໍ່ສາມາດເວົ້າໄດ້ຢ່າງໝັ້ນໃຈວ່າບໍ່ມີຜູ້ໃດເກີດໃນຄອບຄົວທີ່ມີຊື່ສຽງ. ອາດມີບາງຄົນ, ແຕ່ພວກເຂົາກໍມີຈຳນວນໜ້ອຍຫຼາຍ. ພວກເຂົາເກີດໃນຄອບຄົວທີ່ມີຄວາມຮັ່ງມີເປັນພິເສດ, ຄອບຄົວຂອງມະຫາເສດຖີພັນລ້ານ ຫຼື ມະຫາເສດຖີຫຼາຍລ້ານບໍ? ບໍ່ແມ່ນ, ພວກເຂົາເກືອບບໍ່ໄດ້ເກີດໃນຄອບຄົວປະເພດນີ້ເລີຍ. ແລ້ວພຣະເຈົ້າຈັດກຽມຄອບຄົວປະເພດໃດໃຫ້ກັບຄົນສ່ວນໃຫຍ່ເຫຼົ່ານີ້? (ຄອບຄົວປົກກະຕິ.) ແລ້ວຄອບຄົວແບບໃດຈຶ່ງຈະຖືວ່າເປັນ “ຄອບຄົວປົກກະຕິ”? ພວກມັນລວມມີຄອບຄົວໃຊ້ແຮງງານ ເຊິ່ງກໍຄື ຜູ້ທີ່ອາໄສເງິນເດືອນເພື່ອຢູ່ລອດ, ສາມາດພໍໃຊ້ຈ່າຍໃນຄວາມຈຳເປັນພື້ນຖານ ແລະ ບໍ່ໄດ້ຮັ່ງມີຫຼາຍເກີນໄປ; ພວກມັນຍັງລວມມີຄອບຄົວຊາວນາ. ຊາວນາອາໄສການປູກພືດໃຫ້ເປັນອາຫານຂອງພວກເຂົາ, ມີເມັດເຂົ້າໃຫ້ກິນ ແລະ ເສື້ອຜ້າໃຫ້ນຸ່ງ ແລະ ບໍ່ຫິວໂຫຍ ຫຼື ແຂງໂຕ. ແລ້ວມີບາງຄອບຄົວທີ່ດຳເນີນທຸລະກິດຂະໜາດນ້ອຍ ແລະ ບາງຄອບຄົວທີ່ພໍ່ແມ່ເປັນປັນຍາຊົນ ແລະ ຄອບຄົວເຫຼົ່ານີ້ຍັງສາມາດນັບວ່າເປັນຄອບຄົວປົກກະຕິ. ຍັງມີພໍ່ແມ່ບາງຄົນທີ່ເປັນພະນັກງານຫ້ອງການ ຫຼື ລັດຖະກອນຜູ້ນ້ອຍ, ຜູ້ເຊິ່ງບໍ່ສາມາດຖືໄດ້ວ່າຢູ່ໃນຄອບຄົວທີ່ມີຊື່ສຽງ. ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນເກີດໃນຄອບຄົວປົກກະຕິ ແລະ ທຸກສິ່ງນີ້ກໍຖືກຈັດກຽມໂດຍພຣະເຈົ້າ. ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ກ່ອນອື່ນໝົດ ສະພາບແວດລ້ອມນີ້ທີ່ເຈົ້າດຳລົງຊີວິດຢູ່ບໍ່ແມ່ນຄອບຄົວທີ່ມີຊັບສິນຫຼວງຫຼາຍດັ່ງທີ່ຜູ້ຄົນອາດຈິນຕະນາການ ແລະ ນີ້ແມ່ນຄອບຄົວທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ເລືອກໃຫ້ກັບເຈົ້າ ແລະ ຄົນສ່ວນໃຫຍ່ຈະດຳລົງຊີວິດພາຍໃນຂໍ້ຈຳກັດຂອງຄອບຄົວປະເພດນີ້. ແລ້ວສະຖານະທາງສັງຄົມເດ? ສະພາບການດ້ານເສດຖະກິດຂອງພໍ່ແມ່ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນປົກກະຕິ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ມີສະຖານະທາງສັງຄົມທີ່ສູງສົ່ງ, ສຳລັບພວກເຂົາ ມັນກໍດີພໍແລ້ວທີ່ຈະມີວຽກເຮັດ. ພວກເຂົາລວມເຖິງຜູ້ປົກຄອງບໍ? ຫຼື ປະທານປະເທດບໍ? ບໍ່, ແມ່ນບໍ? ທີ່ເປັນໄປໄດ້ຫຼາຍທີ່ສຸດກໍຄື ພວກເຂົາເປັນຄົນແບບຜູ້ຈັດການທຸລະກິດນ້ອຍໆ ຫຼື ເຈົ້າຂອງທຸລະກິດນ້ອຍໆ. ສະຖານະທາງສັງຄົມຂອງພວກເຂົາກໍປານກາງ ແລະ ສະພາບການທາງເສດຖະກິດຂອງພວກເຂົາກໍປົກກະຕິ. ອີກປັດໄຈໜຶ່ງກໍຄືສະພາບແວດລ້ອມການດຳລົງຊີວິດຂອງຄອບຄົວ. ກ່ອນອື່ນໝົດ ບໍ່ມີພໍ່ແມ່ຜູ້ໃດໃນບັນດາຄອບຄົວເຫຼົ່ານີ້ຈະຊັກຈູງໃຫ້ລູກຂອງພວກເຂົາເຂົ້າສູ່ເສັ້ນທາງແຫ່ງການທຳນາຍ ແລະ ການທຳນາຍດວງຊະຕາຢ່າງຊັດເຈນ; ຄອບຄົວເຫຼົ່ານີ້ມີຈຳນວນໜ້ອຍຫຼາຍທີ່ຈະພົວພັນກັບສິ່ງດັ່ງກ່າວ. ພໍ່ແມ່ສ່ວນໃຫຍ່ແມ່ນຂ້ອນຂ້າງທຳມະດາ. ໃນເວລາດຽວກັນ ພຣະເຈົ້າເລືອກຜູ້ຄົນ, ພຣະອົງສ້າງສະພາບແວດລ້ອມແບບນີ້ຂຶ້ນສຳລັບພວກເຂົາ, ເຊິ່ງເປັນປະໂຫຍດຢ່າງຫຼວງຫຼາຍຕໍ່ພາລະກິດຂອງພຣະອົງໃນການຊ່ວຍຜູ້ຄົນໃຫ້ລອດພົ້ນ. ໃນທາງຜິວເຜີນແລ້ວ, ມັນເບິ່ງຄືກັບວ່າພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເຮັດຫຍັງທີ່ມີຜົນກະທົບຫຼາຍເປັນພິເສດໃຫ້ກັບມະນຸດ; ພຣະອົງພຽງແຕ່ສືບຕໍ່ເຮັດທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດຢ່າງງຽບໆ ແລະ ຢ່າງລັບໆ, ຢ່າງຖ່ອມຕົວ ແລະ ຢ່າງມິດໆ. ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດ, ພຣະອົງກໍເຮັດເພື່ອວາງພື້ນຖານສຳລັບຄວາມລອດພົ້ນຂອງເຈົ້າ, ເພື່ອຈັດກຽມຫົນທາງເບື້ອງໜ້າ ແລະ ທຸກສະພາບການທີ່ຈຳເປັນສຳລັບຄວາມລອດພົ້ນຂອງເຈົ້າ. ຕໍ່ໄປ, ພຣະເຈົ້ານໍາທຸກຄົນກັບຄືນມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະອົງ ຕາມເວລາທີ່ຖືກກໍານົດໄວ້ສຳລັບພວກເຂົາແຕ່ລະຄົນ, ເມື່ອນັ້ນ ເຈົ້າຈະໄດ້ຍິນສຽງຂອງພຣະເຈົ້າ, ເມື່ອ, ເຈົ້າຈະມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະອົງ. ເມື່ອສິ່ງນີ້ເກີດຂຶ້ນ, ບາງຄົນກໍກາຍເປັນພໍ່ແມ່ຂອງຄົນແລ້ວ, ໃນຂະນະທີ່ບາງຄົນກໍຍັງເປັນລູກຂອງຄົນໃດຄົນໜຶ່ງ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ບາງຄົນແຕ່ງງານ ແລະ ມີລູກ, ໃນຂະນະທີ່ບາງຄົນກໍຍັງເປັນໂສດ, ຍັງບໍ່ເລີ່ມຕົ້ນຄອບຄົວຂອງພວກເຂົາເອງເທື່ອ. ແຕ່ບໍ່ວ່າສະຖານະການຂອງຄົນໆໜຶ່ງຈະເປັນແນວໃດກໍຕາມ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ກຳນົດເວລາທີ່ເຈົ້າຈະຖືກເລືອກ ແລະ ເວລາເມື່ອຂ່າວປະເສີດ ແລະ ພຣະທຳຂອງພຣະອົງຈະໄປເຖິງເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ກຳນົດສະຖານະການ, ຕັດສິນຮັບບຸກຄົນໃດໜຶ່ງ ຫຼື ບໍລິບົດໃດໜຶ່ງທີ່ຂ່າວປະເສີດຈະຖືກສົ່ງໄປຫາເຈົ້າ, ເພື່ອວ່າເຈົ້າອາດຈະໄດ້ຍິນພຣະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດກຽມທຸກສະພາບການທີ່ຈຳເປັນສຳລັບເຈົ້າແລ້ວ. ໃນລັກສະນະນີ້, ເຖິງແມ່ນມະນຸດບໍ່ຮູ້ເຖິງສິ່ງທີ່ກຳລັງເກີດຂຶ້ນ, ມະນຸດກໍມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະອົງ ແລະ ກັບຄືນສູ່ຄອບຄົວຂອງພຣະເຈົ້າ. ມະນຸດຍັງຕິດຕາມພຣະເຈົ້າຢ່າງບໍ່ຮູ້ຕົວ ແລະ ເຂົ້າສູ່ແຕ່ລະບາດກ້າວຂອງພາລະກິດຂອງພຣະອົງ, ເຂົ້າສູ່ແຕ່ລະບາດກ້າວຂອງຫົນທາງແຫ່ງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ເຊິ່ງພຣະອົງໄດ້ຈັດກຽມສຳລັບມະນຸດ. ພຣະເຈົ້າໃຊ້ວິທີໃດເມື່ອພຣະອົງເຮັດສິ່ງຕ່າງໆສຳລັບມະນຸດໃນເວລານີ້? ກ່ອນອື່ນ, ສິ່ງເລັກນ້ອຍທີ່ສຸດທີ່ສາມາດເປັນໄປໄດ້ແມ່ນການດູແລ ແລະ ການປົກປ້ອງທີ່ມະນຸດໄດ້ຮັບ. ນອກຈາກນີ້, ພຣະເຈົ້າກໍສົ່ງຫຼາຍຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆ ເພື່ອວ່າ ຜ່ານສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ມະນຸດອາດຈະເຫັນເຖິງການມີຢູ່ຂອງພຣະອົງ ແລະ ການກະທຳຂອງພຣະອົງ. ຕົວຢ່າງເຊັ່ນ: ມີບາງຄົນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ຍ້ອນບາງຄົນໃນຄອບຄົວຂອງພວກເຂົາເຈັບປ່ວຍ. ເມື່ອຄົນອື່ນເທດສະໜາຂ່າວປະເສີດແກ່ພວກເຂົາ, ພວກເຂົາກໍເລີ່ມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ຄວາມເຊື່ອນີ້ໃນພຣະເຈົ້າກໍເກີດຂຶ້ນຍ້ອນສະຖານະການດັ່ງກ່າວ. ແລ້ວຜູ້ໃດຈັດການສະຖານະການນີ້? (ພຣະເຈົ້າ.) ດ້ວຍວິທີການແຫ່ງຄວາມເຈັບປ່ວຍນີ້, ມີບາງຄອບຄົວທີ່ທຸກຄົນເປັນຜູ້ເຊື່ອ, ໃນຂະນະທີ່ຄອບຄົວອື່ນແມ່ນມີພຽງສອງສາມຄົນໃນຄອບຄົວທີ່ເຊື່ອ. ໃນທາງຜິວເຜີນ, ມັນອາດເບິ່ງຄືກັບວ່າບາງຄົນໃນຄອບຄົວຂອງເຈົ້າມີຄວາມເຈັບປ່ວຍ, ແຕ່ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ມັນແມ່ນສະພາບການທີ່ຈັດແຈງໃຫ້ແກ່ເຈົ້າເພື່ອວ່າເຈົ້າອາດມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ, ນີ້ແມ່ນຄວາມກະລຸນາຂອງພຣະເຈົ້າ. ຍ້ອນຊີວິດຄອບຄົວລຳບາກສຳລັບບາງຄົນ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ພົບສັນຕິສຸກ, ໂອກາດອາດເກີດຂຶ້ນເອງ, ບາງຄົນປະກາດຂ່າວປະເສີດ ແລະ ເວົ້າວ່າ “ຈົ່ງເຊື່ອໃນພຣະເຢຊູເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າຈະມີສັນຕິສຸກ”. ສະນັ້ນ ໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ ພວກເຂົາກໍມາເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ພາຍໃຕ້ສະຖານະການທີ່ທຳມະຊາດຫຼາຍ, ແລ້ວນີ້ບໍ່ແມ່ນປະເພດໃດໜຶ່ງຂອງສະພາບການບໍ? ແລ້ວຄວາມຈິງທີ່ວ່າຄອບຄົວຂອງພວກເຂົາບໍ່ມີສັນຕິສຸກບໍ່ແມ່ນຄວາມກະລຸນາທີ່ພຣະເຈົ້າມອບໃຫ້ກັບພວກເຂົາບໍ? ຍັງມີບາງຄົນທີ່ມາເພື່ອເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າດ້ວຍເຫດຜົນອື່ນ. ມີເຫດຜົນທີ່ແຕກຕ່າງກັນ ແລະ ຫົນທາງແຫ່ງຄວາມເຊື່ອທີ່ແຕກຕ່າງກັນ, ແຕ່ບໍ່ວ່າເຫດຜົນຫຍັງກໍຕາມທີ່ນໍາເຈົ້າມາເຊື່ອໃນພຣະອົງ, ມັນແມ່ນຖືກຈັດແຈງ ແລະ ນໍາພາໂດຍພຣະເຈົ້າແທ້ຈິງ. ໃນຕອນທໍາອິດ ພຣະເຈົ້າໃຊ້ຫຼາກຫຼາຍວິທີເພື່ອເລືອກເຈົ້າ ແລະ ນໍາເຈົ້າເຂົ້າສູ່ຄອບຄົວຂອງພຣະອົງ. ນີ້ແມ່ນຄວາມກະລຸນາທີ່ພຣະເຈົ້າມອບໃຫ້ກັບທຸກຄົນ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ VI

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 161)

ການເຂົ້າໃຈຄວາມສັກສີຂອງພຣະເຈົ້າຜ່ານສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດຕໍ່ມະນຸດ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ໃນຂັ້ນຕອນປັດຈຸບັນຂອງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ເຊິ່ງເປັນຍຸກສຸດທ້າຍ ພຣະອົງຈະບໍ່ປະທານຄວາມກະລຸນາ ແລະ ພອນໃຫ້ແກ່ມະນຸດຄືກັບທີ່ພຣະອົງເຮັດກ່ອນໜ້ານີ້ອີກຕໍ່ໄປ ຫຼື ພຣະອົງບໍ່ຊັກຊວນໃຫ້ມະນຸດກ້າວໄປຂ້າງໜ້າອີກ. ໃນລະຫວ່າງຂັ້ນຕອນນີ້ຂອງພາລະກິດ, ມະນຸດໄດ້ເຫັນຫຍັງຈາກທຸກລັກສະນະໃນພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ພວກເຂົາໄດ້ຜະເຊີນແດ່? ມະນຸດໄດ້ເຫັນເຖິງຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນລະຫວ່າງຊ່ວງເວລານີ້, ພຣະເຈົ້າໄດ້ສະໜອງ, ສົ່ງເສີມ, ໃຫ້ແສງສະຫວ່າງ ແລະ ນໍາພາມະນຸດ, ເພື່ອວ່າມະນຸດຈະມາຮູ້ຈັກເຈດຕະນາຂອງພຣະອົງເທື່ອລະໜ້ອຍ, ຮູ້ຈັກພຣະທຳທີ່ພຣະອົງກ່າວ ແລະ ຄວາມຈິງທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະທານແກ່ມະນຸດ. ເມື່ອມະນຸດອ່ອນແອ, ເມື່ອພວກເຂົາທໍ້ໃຈ, ເມື່ອພວກເຂົາບໍ່ມີບ່ອນໃດໃຫ້ເພິ່ງພາ, ພຣະເຈົ້າຈະໃຊ້ພຣະທຳຂອງພຣະອົງເພື່ອປອບໃຈ, ແນະນຳ ແລະ ບັນດານໃຈມະນຸດ, ເພື່ອວ່າວຸດທິພາວະທີ່ຕໍ່າໆຂອງມະນຸດຈະສາມາດເຕີບໃຫຍ່ແລ້ວມີກຳລັງເທື່ອລະໜ້ອຍ, ເຕີບໂຕໃນສິ່ງດີໆ ແລະ ເຕັມໃຈທີ່ຈະຮ່ວມມືກັບພຣະເຈົ້າ. ແຕ່ເມື່ອມະນຸດບໍ່ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າ ຫຼື ຕໍ່ຕ້ານພຣະອົງ ຫຼື ເມື່ອມະນຸດເປີດເຜີນຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງພວກເຂົາ, ພຣະເຈົ້າຈະບໍ່ສະແດງຄວາມເມດຕາໃນການຂ້ຽນຕີ ແລະ ການລົງວິໄນມະນຸດ. ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ, ພຣະເຈົ້າຈະສະແດງຄວາມອົດກັ້ນ ແລະ ຄວາມອົດທົນຕໍ່ຄວາມໂງ່ຈ້າ, ຄວາມບໍ່ຮູ້, ຄວາມອ່ອນແອ ແລະ ຄວາມເປັນເດັກນ້ອຍຂອງມະນຸດ. ໃນລັກສະນະນີ້, ຜ່ານພາລະກິດທັງໝົດທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະຕິບັດເພື່ອມະນຸດ, ມະນຸດກໍເຕີບໂຕ, ເຕີບໃຫຍ່ ແລະ ມາຮູ້ຈັກເຈດຕະນາຂອງພຣະເຈົ້າເທື່ອລະໜ້ອຍ, ມາຮູ້ຈັກຄວາມຈິງບາງຢ່າງ, ຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ດີ ແລະ ສິ່ງທີ່ບໍ່ດີ, ຮູ້ຈັກວ່າຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມມືດມິດແມ່ນຫຍັງ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ໃຊ້ວິທີການຂ້ຽນຕີ ແລະ ລົງວິໄນມະນຸດພຽງຢ່າງດຽວ ແລະ ພຣະອົງກໍບໍ່ໄດ້ສະແດງຄວາມອົດກັ້ນ ແລະ ຄວາມອົດທົນຢູ່ສະເໝີ. ກົງກັນຂ້າມ ພຣະອົງສະໜອງໃຫ້ແກ່ແຕ່ລະຄົນໃນລັກສະນະທີ່ແຕກຕ່າງກັນໃນຂັ້ນຕອນທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງພວກເຂົາ ແລະ ຕາມວຸດທິພາວະ ແລະ ຄວາມສາມາດທີ່ແຕກຕ່າງກັນຂອງພວກເຂົາ. ພຣະອົງໄດ້ເຮັດຫຼາຍສິ່ງເພື່ອມະນຸດ ແລະ ດ້ວຍຕົ້ນທຶນທີ່ສູງ; ມະນຸດບໍ່ຮັບຮູ້ຫຍັງກ່ຽວກັບສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ ຫຼື ກ່ຽວກັບຕົ້ນທືນນີ້, ແຕ່ໃນທາງປະຕິບັດ ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດແມ່ນຖືກປະຕິບັດໃນແຕ່ລະຄົນຢ່າງແທ້ຈິງ. ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າເປັນຈິງ: ຜ່ານຄວາມກະລຸນາຂອງພຣະເຈົ້າ, ມະນຸດຫຼີກເວັ້ນໄພພິບັດຊໍ້າແລ້ວຊໍ້າເລົ່າ ແລະ ຕະຫຼອດເວລານີ້ ພຣະເຈົ້າສະແດງຄວາມອົດກັ້ນຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າຕໍ່ຄວາມອ່ອນແອຂອງມະນຸດ. ການພິພາກສາ ແລະ ການຂ້ຽນຕີຂອງພຣະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນມາຮູ້ຈັກຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງມະນຸດຊາດ ແລະ ແກ່ນແທ້ທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ. ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າສະໜອງໃຫ້, ການທີ່ພຣະອົງສ່ອງແສງສະຫວ່າງໃຫ້ແກ່ມະນຸດ ແລະ ການນໍາພາຂອງພຣະອົງລ້ວນແລ້ວແຕ່ເຮັດໃຫ້ມະນຸດຊາດຮູ້ຈັກແກ່ນແທ້ຂອງຄວາມຈິງຫຼາຍຂຶ້ນເລື້ອຍໆ ແລະ ຮູ້ຈັກສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນຕ້ອງການຫຼາຍຂຶ້ນ, ຫົນທາງທີ່ພວກເຂົາຄວນຍ່າງ, ສິ່ງທີ່ພວກເຂົາດຳລົງຊີວິດເພື່ອ, ຄຸນຄ່າ ແລະ ຄວາມໝາຍຂອງຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ວິທີການຍ່າງໃນຫົນທາງທີ່ຢູ່ເບື້ອງໜ້າ. ທຸກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ກະທຳແມ່ນບໍ່ສາມາດແຍກອອກຈາກຈຸດປະສົງເດີມຂອງພຣະອົງ. ແລ້ວແມ່ນຫຍັງຄືຈຸດປະສົງນີ້? ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງໃຊ້ວິທີການຕ່າງໆເພື່ອປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພຣະອົງໃນມະນຸດ? ພຣະອົງຕ້ອງການບັນລຸຜົນຫຍັງ? ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ພຣະອົງຕ້ອງການເຫັນຫຍັງໃນມະນຸດ? ພຣະອົງຕ້ອງການຮັບເອົາຫຍັງຈາກມະນຸດ? ສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າຕ້ອງການເຫັນກໍຄືຫົວໃຈຂອງມະນຸດຈະຖືກຟື້ນຟູໃໝ່. ວິທີການເຫຼົ່ານີ້ທີ່ພຣະອົງໃຊ້ເພື່ອປະຕິບັດພາລະກິດໃນມະນຸດແມ່ນຄວາມພະຍາຍາມຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງເພື່ອປຸກຫົວໃຈຂອງມະນຸດ, ເພື່ອປຸກວິນຍານຂອງມະນຸດ, ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດສາມາດເຂົ້າໃຈວ່າພວກເຂົາມາຈາກໃສ, ຜູ້ໃດກຳລັງນໍາພາ, ກຳລັງສົ່ງເສີມ ແລະ ກຳລັງສະໜອງໃຫ້ແກ່ພວກເຂົາ ແລະ ຜູ້ໃດເຮັດໃຫ້ມະນຸດດຳລົງຊີວິດຈົນເຖິງປັດຈຸບັນ; ມັນຄືວິທີການທີ່ເຮັດໃຫ້ມະນຸດສາມາດເຂົ້າໃຈໄດ້ວ່າຜູ້ໃດແມ່ນພຣະຜູ້ສ້າງ, ຜູ້ໃດທີ່ພວກເຂົາຄວນນະມັດສະການ, ພວກເຂົາຄວນຍ່າງໃນຫົນທາງແບບໃດ ແລະ ມະນຸດຄວນມາຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າໃນລັກສະນະໃດ; ມັນຄືຫົນທາງຟື້ນຟູຫົວໃຈຂອງມະນຸດເທື່ອລະໜ້ອຍ, ເພື່ອວ່າມະນຸດຈະຮູ້ຈັກຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ, ເຂົ້າໃຈຫົວໃຈຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຢັ່ງເຖິງຄວາມຫ່ວງໃຍ ແລະ ຄວາມຄິດຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ຢູ່ເບື້ອງຫຼັງພາລະກິດຂອງພຣະອົງໃນການຊ່ວຍມະນຸດໃຫ້ລອດພົ້ນ. ເມື່ອຫົວໃຈຂອງມະນຸດໄດ້ຖືກຟື້ນຟູແລ້ວ, ມະນຸດກໍບໍ່ປາຖະໜາທີ່ຈະດຳລົງຊີວິດດ້ວຍອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມລົງ ແລະ ເສື່ອມຊາມ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ເຂົາຈະປາຖະໜາສະແຫວງຫາຄວາມຈິງເພື່ອເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ. ເມື່ອຫົວໃຈຂອງມະນຸດໄດ້ຖືກປຸກຂຶ້ນ, ແລ້ວມະນຸດກໍຈະສາມາດແຍກຕົນເອງອອກຈາກຊາຕານຢ່າງສົມບູນ. ພວກເຂົາຈະບໍ່ຖືກທຳຮ້າຍໂດຍຊາຕານອີກຕໍ່ໄປ, ບໍ່ຖືກຄວບຄຸມ ຫຼື ຖືກມັນລໍ້ລວງອີກຕໍ່ໄປ. ກົງກັນຂ້າມ, ມະນຸດຈະສາມາດຮ່ວມໃນພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພຣະທຳຂອງພຣະອົງຢ່າງຫ້າວຫັນ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າພໍໃຈ, ແລ້ວໃນທີ່ສຸດ ກໍບັນລຸຄວາມຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ. ນີ້ແມ່ນຈຸດປະສົງເດີມຂອງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ VI

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 162)

ການເຂົ້າໃຈຄວາມສັກສີຂອງພຣະເຈົ້າຜ່ານສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດຕໍ່ມະນຸດ (ຂໍ້ຄວາມທີ່ຖືກຄັດເລືອກ)

ການສົນທະນາທີ່ພວກເຮົາຫາກໍ່ໄດ້ກ່າວໄປກ່ຽວກັບຄວາມຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານ ເຮັດໃຫ້ທຸກຄົນຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າມະນຸດດຳລົງຊີວິດຢູ່ທ່າມກາງຄວາມທຸກໃຈທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ ແລະ ຊີວິດຂອງມະນຸດແມ່ນຖືກອ້ອມລ້ອມໄປດ້ວຍຄວາມໂຊກຮ້າຍ. ແຕ່ບັດນີ້ ເຮົາກຳລັງເວົ້າກ່ຽວກັບຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ພາລະກິດທີ່ພຣະອົງປະຕິບັດໃນມະນຸດ, ສິ່ງນັ້ນເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກແນວໃດ? (ມີຄວາມສຸກຫຼາຍ.) ຕອນນີ້ ພວກເຮົາສາມາດເຫັນໄດ້ວ່າທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດ, ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງໄດ້ຈັດແຈງໃຫ້ແກ່ມະນຸດຢ່າງພຽນພະຍາຍາມ ແມ່ນປາສະຈາກມົນທິນ. ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດແມ່ນປາສະຈາກຂໍ້ຜິດພາດ ເຊິ່ງໝາຍຄວາມວ່າ ມັນບໍ່ມີຂໍ້ບົກຜ່ອງ, ບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງໃຫ້ຜູ້ໃດກວດແກ້, ແນະນຳ ຫຼື ປ່ຽນແປງມັນ. ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດສຳລັບທຸກຄົນແມ່ນຢູ່ນອກເໜືອຂໍ້ສົງໄສ; ພຣະອົງຈັບມືນໍາພາທຸກຄົນ, ເຝົ້າເບິ່ງເຈົ້າໃນທຸກຊ່ວງເວລາທີ່ຜ່ານໄປ ແລະ ບໍ່ເຄີຍຈາກຂ້າງຂອງເຈົ້າໄປແມ່ນແຕ່ຄັ້ງດຽວ. ເມື່ອຜູ້ຄົນເຕີບໃຫຍ່ໃນສະພາບແວດລ້ອມແບບນີ້ ແລະ ດ້ວຍເບື້ອງຫຼັງແບບນີ້, ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າ ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ຜູ້ຄົນເຕີບໃຫຍ່ໃນກໍາມືຂອງພຣະເຈົ້າ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ແລ້ວບັດນີ້ ພວກເຈົ້າຍັງຮູ້ສຶກວ່າສູນເສຍຢູ່ບໍ? ມີໃຜຍັງຮູ້ສຶກທໍ້ໃຈຢູ່ບໍ? ມີໃຜຮູ້ສຶກວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ປະຖິ້ມມະນຸດຊາດບໍ? (ບໍ່ມີ.) ແລ້ວພຣະເຈົ້າໄດ້ເຮັດຫຍັງແທ້? (ພຣະອົງສືບຕໍ່ເຝົ້າເບິ່ງມະນຸດຊາດ.) ຄວາມຄິດ ແລະ ການດູແລຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ພຣະເຈົ້າໃສ່ໃນທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດແມ່ນຢູ່ເໜືອຄຳຖາມ. ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ໃນການປະຕິບັດພາລະກິດຂອງພຣະອົງ, ພຣະອົງໄດ້ເຮັດຢ່າງບໍ່ມີເງື່ອນໄຂສະເໝີ. ພຣະອົງບໍ່ເຄີຍຮຽກຮ້ອງໃຫ້ພວກເຈົ້າຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງຮູ້ຈັກເຖິງລາຄາທີ່ພຣະອົງໄດ້ຈ່າຍສຳລັບເຈົ້າ ເພື່ອເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຮູ້ສຶກເປັນໜີ້ຮູ້ບຸນຄຸນຕໍ່ພຣະອົງຢ່າງເລິກເຊິ່ງ. ພຣະເຈົ້າເຄີຍຮຽກຮ້ອງສິ່ງນີ້ຈາກເຈົ້າບໍ? (ບໍ່.) ໃນຊ່ວງເວລາໄລຍະຍາວນານຂອງຊີວິດມະນຸດ, ເກືອບທຸກຄົນໄດ້ຜະເຊີນກັບສະຖານະການທີ່ອັນຕະລາຍຫຼາຍຄັ້ງ ແລະ ພົບກັບການລໍ້ລວງຫຼາຍຄັ້ງ. ນີ້ກໍເປັນຍ້ອນຊາຕານກຳລັງຢືນຢູ່ຂ້າງເຈົ້າ, ຕາຂອງມັນຈ້ອງເບິ່ງເຈົ້າຢ່າງຕໍ່ເນື່ອງ. ເມື່ອໄພພິບັດໂຈມຕີເຈົ້າ, ຊາຕານກໍດີອົກດີໃຈໃນສິ່ງນີ້; ເມື່ອໄພຮ້າຍແຮງເກີດຂຶ້ນກັບເຈົ້າ, ເມື່ອບໍ່ມີຫຍັງເປັນໄປໄດ້ດີສຳລັບເຈົ້າ, ເມື່ອເຈົ້າຕິດຢູ່ໃນໃຍຂອງຊາຕານ, ຊາຕານກໍມີຄວາມສຸກຢ່າງຍິ່ງຈາກສິ່ງເຫຼົ່ານີ້. ແຕ່ສຳລັບສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າກຳລັງເຮັດ, ພຣະອົງກຳລັງປົກປ້ອງເຈົ້າໃນແຕ່ລະຊ່ວງເວລາທີ່ຜ່ານໄປ, ຊີ້ນໍາເຈົ້າຈາກຄວາມໂຊກຮ້າຍຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າ ແລະ ຈາກໄພພິບັດຄັ້ງແລ້ວຄັ້ງເລົ່າ. ນີ້ຄືເຫດຜົນທີ່ວ່າເປັນຫຍັງເຮົາຈຶ່ງເວົ້າວ່າ ໃນຄວາມເປັນຈິງແລ້ວ ທຸກສິ່ງທີ່ມະນຸດມີ, ສັນຕິສຸກ ແລະ ຄວາມປິຕິຍິນດີ, ພອນ ແລະ ຄວາມປອດໄພສ່ວນຕົວລ້ວນແລ້ວແຕ່ຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງພຣະເຈົ້າ; ພຣະອົງນໍາພາ ແລະ ຕັດສິນໂຊກຊະຕາຂອງແຕ່ລະຄົນ. ແຕ່ພຣະເຈົ້າມີແນວຄິດທີ່ເກີນຄວາມຈິງກ່ຽວກັບຕໍາແໜ່ງຂອງພຣະອົງ ດັ່ງທີ່ບາງຄົນໄດ້ເວົ້າໄວ້ບໍ? ພຣະເຈົ້າປະກາດຕໍ່ເຈົ້າວ່າ “ເຮົາເປັນຜູ້ຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດໃນບັນດາທຸກສິ່ງ. ມັນແມ່ນເຮົານີ້ແຫຼະທີ່ດູແລພວກເຈົ້າ. ພວກເຈົ້າຕ້ອງຂໍຄວາມເມດຕາຈາກເຮົາ ແລະ ຄວາມບໍ່ເຊື່ອຟັງຈະຖືກລົງໂທດດ້ວຍຄວາມຕາຍ” ບໍ? ພຣະເຈົ້າເຄີຍຂົ່ມຂູ່ມະນຸດຊາດໃນລັກສະນະນີ້ບໍ? (ບໍ່ເຄີຍ.) ພຣະອົງເຄີຍເວົ້າວ່າ “ມະນຸດຊາດເສື່ອມຊາມ, ສະນັ້ນ ມັນບໍ່ສຳຄັນວ່າເຮົາຈະປະຕິບັດຕໍ່ພວກເຂົາແນວໃດ ແລະ ພວກເຂົາອາດຖືກປະຕິບັດໃນລັກສະນະໃດກໍໄດ້; ເຮົາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຈັດແຈງສິ່ງດີໆສຳລັບພວກເຂົາ” ບໍ? ພຣະເຈົ້າຄິດໃນລັກສະນະນີ້ບໍ? ພຣະເຈົ້າປະຕິບັດໃນລັກສະນະນີ້ບໍ? (ບໍ່ແມ່ນ.) ໃນທາງກົງກັນຂ້າມ, ການປະຕິບັດຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ແຕ່ລະຄົນແມ່ນເອົາຈິງເອົາຈັງ ແລະ ມີຄວາມຮັບຜິດຊອບ. ພຣະອົງປະຕິບັດຕໍ່ເຈົ້າຢ່າງຮັບຜິດຊອບຫຼາຍກວ່າທີ່ເຈົ້າປະຕິບັດຕໍ່ຕົນເອງດ້ວຍຊໍ້າ. ມັນບໍ່ໄດ້ເປັນແບບນີ້ບໍ? ພຣະເຈົ້າບໍ່ເວົ້າລ້າໆ ແລະ ພຣະອົງບໍ່ໂອ້ອວດຕໍາແໜ່ງທີ່ສູງສົ່ງຂອງພຣະອົງ ຫຼື ລໍ້ລວງຜູ້ຄົນຢ່າງຫຼິ້ນໆ. ກົງກັນຂ້າມ, ພຣະອົງເຮັດສິ່ງຕ່າງໆທີ່ພຣະອົງຈຳເປັນຕ້ອງເຮັດຢ່າງຊື່ສັດ ແລະ ງຽບໆ. ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ນໍາເອົາການອວຍພອນ, ຄວາມສັນຕິສຸກ ແລະ ຄວາມປິຕິຍິນດີມາສູ່ມະນຸດ. ພວກມັນນໍາມະນຸດເຂົ້າສູ່ສາຍຕາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຂົ້າສູ່ຄອບຄົວຂອງພຣະອົງຢ່າງສະຫງົບສຸກ ແລະ ຢ່າງມີຄວາມສຸກ; ແລ້ວພວກເຂົາກໍດຳລົງຊີວິດຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າ ແລະ ຍອມຮັບເອົາຄວາມລອດພົ້ນຂອງພຣະເຈົ້າດ້ວຍເຫດຜົນ ແລະ ຄວາມຄິດທີ່ປົກກະຕິ. ແລ້ວພຣະເຈົ້າເຄີຍລໍ້ລວງມະນຸດໃນພາລະກິດຂອງພຣະອົງບໍ? ພຣະອົງເຄີຍສະແດງຄວາມເມດຕາແບບບໍ່ຈິງໃຈບໍ ໂດຍລໍ້ລວງມະນຸດດ້ວຍຄຳເວົ້າອ່ອນຫວານສອງສາມຄຳກ່ອນ ແລະ ແລ້ວກໍຫັນຫຼັງຂອງພຣະອົງໃສ່? (ບໍ່ເຄີຍ.) ພຣະເຈົ້າເຄີຍເວົ້າສິ່ງໜຶ່ງ ແລະ ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍເຮັດອີກສິ່ງໜຶ່ງບໍ? ພຣະເຈົ້າເຄີຍເຮັດສັນຍາວ່າງເປົ່າ ແລະ ໂອ້ອວດບໍ ໂດຍບອກຜູ້ຄົນວ່າພຣະອົງສາມາດເຮັດສິ່ງນີ້ໃຫ້ກັບພວກເຂົາ ຫຼື ຊ່ວຍເຮັດນັ້ນໃຫ້ພວກເຂົາ, ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນກໍຫາຍໄປ? (ບໍ່ເຄີຍ.) ບໍ່ມີການລໍ້ລວງໃນພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ມີຄວາມຈອມປອມ. ພຣະເຈົ້າຊື່ສັດ ແລະ ພຣະອົງເປັນຈິງໃນທຸກສິ່ງທີ່ພຣະອົງເຮັດ. ພຣະອົງເປັນພຽງຜູ້ດຽວທີ່ຜູ້ຄົນສາມາດເພິ່ງພາໄດ້; ພຣະອົງເປັນພຣະເຈົ້າທີ່ຜູ້ຄົນສາມາດຝາກຝັງຊີວິດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ທຸກສິ່ງທີ່ພວກເຂົາມີ. ຍ້ອນບໍ່ມີການລໍ້ລວງໃນພຣະເຈົ້າ, ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າພຣະເຈົ້າຈິງໃຈທີ່ສຸດ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ແນ່ນອນ, ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້! ເຖິງແມ່ນຄຳວ່າ “ຈິງໃຈ” ກໍເບົາບາງເກີນໄປ, ມີຄວາມເປັນມະນຸດເກີນໄປເມື່ອນໍາໃຊ້ກັບພຣະເຈົ້າ, ມີຄຳສັບໃດອີກທີ່ໃຫ້ພວກເຮົາໃຊ້ໄດ້? ສິ່ງດັ່ງກ່າວແມ່ນຂໍ້ຈຳກັດຂອງພາສາມະນຸດ. ເຖິງແມ່ນວ່າມັນຂ້ອນຂ້າງບໍ່ເໝາະສົມທີ່ຈະບອກວ່າພຣະເຈົ້າ “ຈິງໃຈ”, ເຖິງຢ່າງໃດກໍຕາມ ພວກເຮົາຈະໃຊ້ຄຳນີ້ສຳລັບຕອນນີ້. ພຣະເຈົ້າຊື່ສັດ ແລະ ຈິງໃຈ. ແລ້ວເມື່ອພວກເຮົາສົນທະນາກ່ຽວກັບລັກສະນະເຫຼົ່ານີ້, ພວກເຮົາກຳລັງໝາຍເຖິງຫຍັງ? ພວກເຮົາກຳລັງໝາຍເຖິງຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າກັບມະນຸດ ແລະ ຄວາມແຕກຕ່າງລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າກັບຊາຕານບໍ? ແມ່ນແລ້ວ, ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ແບບນັ້ນ. ນີ້ກໍຍ້ອນວ່າມະນຸດບໍ່ສາມາດເຫັນຮ່ອງຮອຍໃດໜຶ່ງຂອງອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງຊາຕານຢູ່ໃນພຣະເຈົ້າ. ເຮົາເວົ້າຖືກຕ້ອງໃນສິ່ງນີ້ບໍ? ອາເມນບໍ? (ອາເມນ!) ບໍ່ມີການເປີດໃຫ້ເຫັນເຖິງອຸປະນິໄສທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງຊາຕານໃນພຣະເຈົ້າ. ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດ ແລະ ເປີດເຜີຍກໍເປັນປະໂຫຍດ ແລະ ຊ່ວຍມະນຸດທັງໝົດ, ເຮັດເພື່ອສະໜອງໃຫ້ກັບມະນຸດທັງສິ້ນ, ແມ່ນເຕັມໄປດ້ວຍຊີວິດ ແລະ ມອບຫົນທາງໃຫ້ມະນຸດໄດ້ຕິດຕາມ ແລະ ທິດທາງໃຫ້ໄດ້ຍ່າງ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເສື່ອມຊາມ ແລະ ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ ເມື່ອຫຼຽວເບິ່ງທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດໃນຕອນນີ້, ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍວ່າພຣະເຈົ້າບໍລິສຸດ? ຍ້ອນພຣະເຈົ້າບໍ່ມີອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມຂອງມະນຸດຊາດ ຫຼື ບໍ່ມີຫຍັງທີ່ຄ້າຍຄືກັບແກ່ນແທ້ຂອງຊາຕານໃນມະນຸດຊາດທີ່ເສື່ອມຊາມ, ຈາກມຸມມອງນີ້ ພວກເຮົາສາມາດເວົ້າໄດ້ຢ່າງສົມບູນວ່າພຣະເຈົ້າບໍລິສຸດ. ພຣະເຈົ້າບໍ່ສະແດງຄວາມເສື່ອມຊາມໃດໆ ແລະ ໃນດຽວກັນກັບທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດພາລະກິດ, ພຣະອົງກໍເປີດເຜີຍເຖິງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງເອງ ເຊິ່ງຢືນຢັນຢ່າງສົມບູນວ່າພຣະເຈົ້າເອງບໍລິສຸດ. ພວກເຈົ້າເຫັນສິ່ງນີ້ບໍ? ເພື່ອຮູ້ຈັກເຖິງແກ່ນແທ້ອັນບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ໃຫ້ພວກເຮົາເບິ່ງລັກສະນະສອງຢ່າງເຫຼົ່ານີ້: ສິ່ງທໍາອິດແມ່ນບໍ່ມີຮ່ອງຮອຍຂອງອຸປະນິໄສທີ່ເສື່ອມຊາມໃນພຣະເຈົ້າ ແລະ ສິ່ງທີສອງແມ່ນແກ່ນແທ້ຂອງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້າໃນມະນຸດເຮັດໃຫ້ມະນຸດໄດ້ເຫັນເຖິງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າເອງ ແລະ ແກ່ນແທ້ນີ້ກໍດີທັງໝົດ. ຍ້ອນສິ່ງຕ່າງໆທີ່ທຸກສ່ວນຂອງພາລະກິດຂອງພຣະເຈົ້ານໍາມາສູ່ມະນຸດນັ້ນລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນສິ່ງດີ. ກ່ອນອື່ນໝົດ, ພຣະເຈົ້າຮຽກຮ້ອງໃຫ້ມະນຸດຊື່ສັດ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ດີບໍ? ພຣະເຈົ້າມອບສະຕິປັນຍາໃຫ້ແກ່ມະນຸດ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ດີບໍ? ພຣະເຈົ້າເຮັດໃຫ້ມະນຸດສາມາດແຍກແຍະລະຫວ່າງຄວາມດີ ແລະ ຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ດີບໍ? ພຣະອົງຍອມໃຫ້ມະນຸດເຂົ້າໃຈຄວາມໝາຍ ແລະ ຄຸນຄ່າຂອງຊີວິດມະນຸດ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ດີບໍ? ພຣະອົງຍອມໃຫ້ມະນຸດເຫັນເຖິງແກ່ນແທ້ຂອງຜູ້ຄົນ, ເຫດການ ແລະ ສິ່ງຕ່າງໆທີ່ສອດຄ່ອງກັບຄວາມຈິງ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ດີບໍ? ແມ່ນແລ້ວ. ແລ້ວຜົນຂອງທຸກສິ່ງນີ້ກໍຄື ມະນຸດບໍ່ຖືກລໍ້ລວງ ໂດຍຊາຕານອີກຕໍ່ໄປ, ບໍ່ຖືກສືບຕໍ່ທຳຮ້າຍ ຫຼື ຖືກຄວບຄຸມໂດຍຊາຕານອີກຕໍ່ໄປ. ເວົ້າອີກຢ່າງກໍຄື ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເຮັດໃຫ້ຜູ້ຄົນປົດປ່ອຍຕົນເອງໃຫ້ເປັນອິດສະຫຼະຈາກຄວາມເສື່ອມຊາມຂອງຊາຕານຢ່າງສົມບູນ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນກໍຍ່າງໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງການຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍເທື່ອລະໜ້ອຍ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ VI

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 163)

ມີກົນອຸບາຍຫຼັກຢູ່ຫົກຢ່າງທີ່ຊາຕານໃຊ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ

ຢ່າງທຳອິດແມ່ນການຄວບຄຸມ ແລະ ການຂູ່ເຂັນ. ນັ້ນກໍຄື ຊາຕານຈະເຮັດທຸກວິທີທາງເພື່ອຄວບຄຸມຫົວໃຈຂອງເຈົ້າ. “ການຂູ່ເຂັນ” ໝາຍເຖິງຫຍັງ? ມັນໝາຍເຖິງການໃຊ້ຄຳຂູ່ ແລະ ຍຸດທະວິທີດ້ວຍກໍາລັງເພື່ອເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເຊື່ອຟັງມັນ, ໂດຍເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຄິດເຖິງຜົນຕາມມາ ຖ້າເຈົ້າບໍ່ເຊື່ອຟັງ. ເຈົ້າກໍຢ້ານ ແລະ ບໍ່ກ້າຂັດຂືນມັນ, ສະນັ້ນ ເຈົ້າກໍຍອມຕໍ່ມັນ.

ຢ່າງທີສອງແມ່ນການສໍ້ໂກງ ແລະ ການຫຼອກລວງ. “ການສໍ້ໂກງ ແລະ ການຫຼອກລວງ” ເຮັດໃຫ້ເກີດຫຍັງຂຶ້ນ? ຊາຕານສ້າງເລື່ອງລາວ ແລະ ຄຳເວົ້າຂີ້ຕົວະບາງຢ່າງຂຶ້ນ, ໂດຍຕົວະຍົວະໃຫ້ເຈົ້າເຊື່ອໃນສິ່ງເຫຼົ່ານັ້ນ. ມັນບໍ່ເຄີຍບອກເຈົ້າວ່າມະນຸດຖືກສ້າງໂດຍພຣະເຈົ້າ, ແຕ່ມັນກໍບໍ່ໄດ້ເວົ້າໂດຍກົງວ່າເຈົ້າບໍ່ໄດ້ຖືກສ້າງໂດຍພຣະເຈົ້າ. ມັນບໍ່ໃຊ້ຄຳວ່າ “ພຣະເຈົ້າ” ເລີຍ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ມັນໃຊ້ສິ່ງອື່ນແທນ, ໃຊ້ສິ່ງນີ້ເພື່ອຫຼອກລວງເຈົ້າ ເພື່ອວ່າ ເຈົ້າຈະບໍ່ມີແນວຄິດກ່ຽວກັບການມີຢູ່ຂອງພຣະເຈົ້າເລີຍ. ແນ່ນອນ, “ການຫຼອກລວງ” ນີ້ລວມເຖິງຫຼາຍດ້ານ, ບໍ່ແມ່ນພຽງແຕ່ດ້ານນີ້ດ້ານດຽວ.

ຢ່າງທີສາມແມ່ນການສັ່ງສອນໂດຍການບັງຄັບ. ແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນຖືກສັ່ງສອນແບບຖືກບັງຄັບ? ການສັ່ງສອນໂດຍການບັງຄັບເກີດຂຶ້ນຍ້ອນທາງເລືອກຂອງມະນຸດເອງບໍ? ມັນເກີດຂຶ້ນພ້ອມກັບການຍິນຍອມຂອງມະນຸດບໍ? ບໍ່ແມ່ນຢ່າງແນ່ນອນ. ເຖິງແມ່ນເຈົ້າບໍ່ຍິນຍອມ, ເຈົ້າກໍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ໃນສິ່ງນັ້ນ. ໃນຄວາມບໍ່ຮູ້ຕົວຂອງເຈົ້າ, ຊາຕານສັ່ງສອນເຈົ້າ, ປູກຝັງເຈົ້າດ້ວຍຄວາມຄິດຂອງມັນ, ກົດເກນແຫ່ງຊີວິດຂອງມັນ ແລະ ທາດແທ້ຂອງມັນ.

ຢ່າງທີສີ່ແມ່ນການຂົ່ມຂູ່ ແລະ ການລໍ້ໃຈ. ນັ້ນກໍຄື ຊາຕານໃຊ້ຫຼາກຫຼາຍກົນອຸບາຍເພື່ອເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຍອມຮັບມັນ, ຕິດຕາມມັນ ແລະ ເຮັດວຽກຮັບໃຊ້ມັນ. ມັນຈະເຮັດທຸກສິ່ງເພື່ອບັນລຸເປົ້າໝາຍຂອງມັນ. ບາງເທື່ອ ມັນມອບຂອງຂວັນເລັກນ້ອຍໃຫ້ແກ່ເຈົ້າ, ໃນຂະນະດຽວກັນກໍຫຼອກໃຫ້ເຈົ້າເຮັດຜິດບາບ. ຖ້າເຈົ້າບໍ່ຕິດຕາມມັນ, ມັນກໍຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າທົນທຸກ ແລະ ລົງໂທດເຈົ້າ ແລະ ໃຊ້ຫຼາກຫຼາຍວິທີການເພື່ອໂຈມຕີ ແລະ ວາງກົນອຸບາຍຕໍ່ເຈົ້າ.

ຢ່າງທີ່ຫ້າແມ່ນການລໍ້ລວງ ແລະ ການເຮັດໃຫ້ເປັນອຳມະພາດ. “ການລໍ້ລວງ ແລະ ການເຮັດໃຫ້ເປັນອຳມະພາດ” ແມ່ນເວລາທີ່ຊາຕານຝັງຄຳເວົ້າ ແລະ ແນວຄິດບາງຢ່າງທີ່ຟັງຄືມ່ວນຫູ ເຊິ່ງສອດຄ່ອງກັບແນວຄິດຂອງພວກເຂົາ ແລະ ເບິ່ງຄືມີເຫດຜົນ, ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມັນເບິ່ງຄືກັບວ່າມັນກຳລັງຄຳນຶງເຖິງສະຖານະການດ້ານເນື້ອໜັງຂອງຜູ້ຄົນ, ເຖິງຊີວິດ ແລະ ອະນາຄົດຂອງພວກເຂົາ, ເມື່ອໃນຄວາມຈິງແລ້ວ ເປົ້າໝາຍດຽວຂອງມັນກໍຄືຫຼອກລວງເຈົ້າ. ແລ້ວມັນກໍເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເປັນອຳມະພາດ ເພື່ອວ່າເຈົ້າຈະບໍ່ຮູ້ວ່າສິ່ງໃດຖືກ ແລະ ສິ່ງໃດຜິດ, ເພື່ອວ່າເຈົ້າຈະຖືກຫຼອກລວງຢ່າງບໍ່ຮູ້ຕົວ ແລະ ສຸດທ້າຍ ກໍມາຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງມັນ.

ຢ່າງທີຫົກແມ່ນການທຳລາຍຮ່າງກາຍ ແລະ ຄວາມຄິດ. ຊາຕານທຳລາຍສ່ວນໃດຂອງມະນຸດ? ຊາຕານທຳລາຍຄວາມຄິດຂອງມະນຸດ, ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າບໍ່ມີກຳລັງຕໍ່ຕ້ານ, ໝາຍຄວາມວ່າ ຫົວໃຈຂອງພວກເຈົ້າຈະຫັນໄປຫາຊາຕານເທື່ອລະໜ້ອຍໂດຍບໍ່ສົນໃຈກັບຕົວເຈົ້າເອງ. ມັນປູກຝັງສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໃນຕົວເຈົ້າທຸກມື້, ໃຊ້ແນວຄິດ ແລະ ວັດທະນະທຳເຫຼົ່ານີ້ເພື່ອສ້າງອິດທິພົນ ແລະ ຝຶກຝົນເຈົ້າໃນທຸກມື້, ກໍານົດຄວາມປະສົງຂອງເຈົ້າເທື່ອລະໜ້ອຍ ເພື່ອວ່າໃນທີ່ສຸດແລ້ວ ເຈົ້າຈະບໍ່ປາຖະໜາເປັນຄົນດີອີກຕໍ່ໄປ, ເພື່ອວ່າເຈົ້າຈະບໍ່ປາຖະໜາທີ່ຈະລຸກຂຶ້ນສູ້ເພື່ອສິ່ງທີ່ເຈົ້າເອີ້ນວ່າ “ຄວາມຊອບທຳ” ອີກຕໍ່ໄປ. ໂດຍບໍ່ຮູ້ຕົວ, ເຈົ້າບໍ່ມີກຳລັງໃຈທີ່ຈະລອຍຜ່ານກະແສນໍ້າອີກຕໍ່ໄປ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ເຈົ້າຈະໄຫຼໄປຕາມນໍ້າ. “ການທຳລາຍ” ໝາຍເຖິງການທີ່ຊາຕານທໍລະມານຜູ້ຄົນຫຼາຍຈົນພວກເຂົາໄດ້ກາຍມາເປັນເງົາຂອງພວກເຂົາເອງ, ບໍ່ແມ່ນມະນຸດອີກຕໍ່ໄປ. ນີ້ແມ່ນເວລາທີ່ຊາຕານໂຈມຕີ, ຈັບກຸມ ແລະ ກືນກິນພວກເຂົາ.

ກົນອຸບາຍແຕ່ລະຢ່າງທີ່ຊາຕານໃຊ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ ກໍເຮັດໃຫ້ມະນຸດບໍ່ມີກຳລັງທີ່ຈະຕໍ່ຕ້ານ; ກົນອຸບາຍແຕ່ລະຢ່າງແມ່ນຮ້າຍກາດຕໍ່ມະນຸດ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ສິ່ງໃດກໍຕາມທີ່ຊາຕານເຮັດ ແລະ ກົນອຸບາຍໃດກໍຕາມທີ່ມັນໃຊ້ ແມ່ນສາມາດເຮັດໃຫ້ເຈົ້າເສື່ອມຊາມລົງ, ສາມາດນໍາເຈົ້າມາຢູ່ພາຍໃຕ້ການຄວບຄຸມຂອງຊາຕານ ແລະ ສາມາດເຮັດໃຫ້ເຈົ້າຈົມຢູ່ໃນບຶງແຫ່ງຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຄວາມຜິດບາບ. ສິ່ງດັ່ງກ່າວແມ່ນກົນອຸບາຍທີ່ຊາຕານໃຊ້ເພື່ອເຮັດໃຫ້ມະນຸດເສື່ອມຊາມ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ VI

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 164)

ສຳລັບຕອນນີ້, ຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ອີງໃສ່ການຮັບຮູ້ຂອງພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າຍັງຕ້ອງການເວລາອັນຍາວນານເພື່ອຮຽນຮູ້, ຢືນຢັນ, ຮູ້ສຶກ ແລະ ຜະເຊີນກັບມັນ, ຈົນມື້ໜຶ່ງ ພວກເຈົ້າຈະຮູ້, ຈາກໃຈກາງຫົວໃຈຂອງພວກເຈົ້າວ່າ “ຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ” ໝາຍຄວາມວ່າແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ມີຂໍ້ບົກຜ່ອງ, ຄວາມຮັກຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ, ທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າສະໜອງໃຫ້ແກ່ມະນຸດແມ່ນສິ່ງທີ່ບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ ແລະ ພວກເຈົ້າຈະມາຮູ້ຈັກວ່າຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ມີມົນທິນ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມຜິດ. ຮູບລັກສະນະແກ່ນແທ້ເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນພຽງຄຳເວົ້າທີ່ພຣະອົງໃຊ້ເພື່ອໂອ້ອວດເຖິງສະຖານະຂອງພຣະອົງ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ພຣະເຈົ້າໃຊ້ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະອົງເພື່ອປະຕິບັດຕໍ່ແຕ່ລະຄົນດ້ວຍຄວາມຈິງໃຈຢ່າງງຽບໆ. ເວົ້າອີກຢ່າງໜຶ່ງກໍຄື ແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ວ່າງເປົ່າ ຫຼື ມັນບໍ່ແມ່ນທິດສະດີ ຫຼື ຄຳສັ່ງສອນ ແລະ ມັນບໍ່ແມ່ນຄວາມຮູ້ປະເພດໃດໜຶ່ງຢ່າງແນ່ນອນ. ມັນບໍ່ແມ່ນປະເພດໃດໜຶ່ງຂອງການສຶກສາໃດໜຶ່ງສຳລັບມະນຸດ; ກົງກັນຂ້າມ ມັນຄືການເປີດເຜີຍທີ່ແທ້ຈິງກ່ຽວກັບການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າເອງ ແລະ ເປີດເຜີຍເຖິງແກ່ນແທ້ຂອງສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າມີ ແລະ ເປັນ. ມະນຸດຄວນຮູ້ຈັກແກ່ນແທ້ນີ້ ແລະ ເຂົ້າໃຈມັນ, ຍ້ອນທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າເຮັດ ແລະ ພຣະທຳທຸກຂໍ້ທີ່ພຣະອົງກ່າວແມ່ນມີຄຸນຄ່າຫຼາຍ ແລະ ຄວາມສຳຄັນຫຼາຍຕໍ່ທຸກຄົນ. ເມື່ອເຈົ້າມາເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວເຈົ້າກໍຈະສາມາດເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າໄດ້ຢ່າງແທ້ຈິງ; ເມື່ອເຈົ້າມາເຂົ້າໃຈຄວາມບໍລິສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວເຈົ້າກໍຈະສາມາດເຂົ້າໃຈເຖິງຄວາມໝາຍທີ່ແທ້ຈິງຂອງພຣະທຳທີ່ວ່າ “ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ມີເອກະລັກ”. ເຈົ້າຈະບໍ່ເພີ້ຝັນອີກຕໍ່ໄປ ໂດຍຄິດວ່າມີເສັ້ນທາງອື່ນອີກນອກຈາກເສັ້ນທາງນີ້ທີ່ເຈົ້າສາມາດເລືອກຍ່າງ ແລະ ເຈົ້າຈະບໍ່ເຕັມໃຈທໍລະຍົດທຸກສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໄດ້ຈັດແຈງໄວ້ໃຫ້ກັບເຈົ້າ. ຍ້ອນແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າຄືສິ່ງທີ່ບໍລິສຸດ, ນັ້ນໝາຍຄວາມວ່າ ມີແຕ່ຜ່ານທາງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງຈະສາມາດຍ່າງຜ່ານຊີວິດເທິງເສັ້ນທາງທີ່ຊອບທຳແຫ່ງແສງສະຫວ່າງໄດ້; ມີແຕ່ຜ່ານທາງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງຈະຮູ້ຈັກຄວາມໝາຍຂອງຊີວິດ; ມີແຕ່ຜ່ານທາງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງຈະສາມາດດຳລົງຊີວິດຕາມຄວາມເປັນມະນຸດທີ່ແທ້ຈິງ ແລະ ທັງມີ ແລະ ຮູ້ຈັກຄວາມຈິງ. ມີແຕ່ຜ່ານທາງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ ເຈົ້າຈຶ່ງສາມາດຮັບເອົາຊີວິດຈາກຄວາມຈິງ. ມີພຽງພຣະເຈົ້າເອງເທົ່ານັ້ນທີ່ສາມາດຊ່ວຍເຈົ້າໃຫ້ຫຼີກເວັ້ນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຊ່ວຍເຈົ້າໃຫ້ລອດພົ້ນຈາກໄພອັນຕະລາຍ ແລະ ການຄວບຄຸມຂອງຊາຕານ. ນອກຈາກພຣະເຈົ້າແລ້ວ, ບໍ່ມີຜູ້ໃດ ແລະ ບໍ່ມີສິ່ງໃດສາມາດຊ່ວຍເຈົ້າຈາກທະເລແຫ່ງການທົນທຸກ ເພື່ອວ່າເຈົ້າຈະບໍ່ທໍລະມານອີກຕໍ່ໄປ. ສິ່ງນີ້ຖືກກຳນົດໂດຍແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ. ມີພຽງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ຊ່ວຍເຈົ້າໂດຍບໍ່ເຫັນແກ່ຕົວ; ມີພຽງແຕ່ພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນທີ່ຮັບຜິດຊອບອະນາຄົດຂອງເຈົ້າ, ໂຊກຊະຕາຂອງເຈົ້າ ແລະ ຊີວິດຂອງເຈົ້າຢ່າງທີ່ສຸດ ແລະ ພຣະອົງຈັດແຈງທຸກສິ່ງສຳລັບເຈົ້າ. ນີ້ແມ່ນສິ່ງທີ່ບໍ່ມີສິ່ງຖືກສ້າງ ຫຼື ບໍ່ຖືກສ້າງໃດສາມາດບັນລຸໄດ້. ເພາະວ່າ ບໍ່ມີສິ່ງຖືກສ້າງ ຫຼື ບໍ່ຖືກສ້າງໃດໆມີແກ່ນແທ້ຄືກັບແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ, ບໍ່ມີບຸກຄົນ ຫຼື ສິ່ງໃດມີຄວາມສາມາດທີ່ຈະຊ່ວຍເຈົ້າໃຫ້ລອດພົ້ນ ຫຼື ນໍາພາເຈົ້າໄດ້. ນີ້ຄືຄວາມສຳຄັນຂອງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ມະນຸດ. ບາງເທື່ອ ໃນຫຼັກການແລ້ວ ພວກເຈົ້າຮູ້ສຶກວ່າ ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ທີ່ເຮົາເວົ້າອາດຊ່ວຍໄດ້ເລັກນ້ອຍ. ແຕ່ຖ້າເຈົ້າສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ, ຖ້າເຈົ້າຮັກຄວາມຈິງ, ແລ້ວເຈົ້າກໍຈະພົບວ່າ ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຈະບໍ່ພຽງປ່ຽນແປງໂຊກຊະຕາຂອງເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຈະນຳພາເຈົ້າໄປສູ່ເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງແຫ່ງຊີວິດຂອງມະນຸດອີກດ້ວຍ. ເຈົ້າເຂົ້າໃຈສິ່ງນີ້, ແມ່ນບໍ?

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ VI

ພຣະທຳປະຈຳວັນຂອງພຣະເຈົ້າ (ຄັດຕອນ 165)

ເຮົາຕ້ອງການລົມກັບພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບບາງສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າເຮັດໃນຕອນເລີ່ມຕົ້ນຂອງການເຕົ້າໂຮມຂອງພວກເຮົາໃນມື້ນີ້ ເຊິ່ງເຮັດໃຫ້ເຮົາແປກປະຫຼາດໃຈ. ບາງເທື່ອ ພວກເຈົ້າບາງຄົນກຳລັງປູກຝັງຄວາມຮູ້ສຶກການມີບຸນຄຸນ, ບາງເທື່ອ ພວກເຈົ້າກຳລັງຮູ້ສຶກຂອບໃຈ ແລະ ດ້ວຍເຫດນັ້ນ ອາລົມຂອງເຈົ້າຈຶ່ງເຮັດໃຫ້ເກີດການກະທຳຢ່າງສອດຄ່ອງກັນ. ສິ່ງທີ່ເຈົ້າເຮັດບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ຈຳເປັນຕ້ອງມີການຕຳນິຕິເຕືອນ; ມັນບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ຖືກຕ້ອງ ຫຼື ຜິດ. ແຕ່ເຮົາຕ້ອງການໃຫ້ພວກເຈົ້າເຂົ້າໃຈບາງສິ່ງ. ແມ່ນຫຍັງຄືສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງການໃຫ້ພວກເຈົ້າເຂົ້າໃຈ? ກ່ອນອື່ນ, ເຮົາຕ້ອງການຖາມພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າເຮັດໃນຕອນນີ້. ມັນຄືການກົ້ມຫົວລົງ ຫຼື ການຄຸເຂົ່າເພື່ອນະມັດສະການບໍ? ມີຜູ້ໃດສາມາດບອກເຮົາໄດ້ບໍ? (ພວກຂ້ານ້ອຍເຊື່ອວ່າມັນເປັນການກົ້ມຫົວລົງ.) ພວກເຈົ້າເຊື່ອວ່າມັນຄືການກົ້ມຫົວລົງ, ແລ້ວຄວາມໝາຍຂອງການກົ້ມຫົວລົງແມ່ນຫຍັງ? (ການນະມັດສະການ.) ແລ້ວການຄຸເຂົ່າເພື່ອນະມັດສະການແມ່ນຫຍັງ? ທີ່ຜ່ານມາ ເຮົາບໍ່ໄດ້ສົນທະນາກັບພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບສິ່ງນີ້, ແຕ່ມື້ນີ້ ເຮົາຮູ້ສຶກວ່າມັນຈຳເປັນທີ່ຈະຕ້ອງໄດ້ສົນທະນາກັນ. ພວກເຈົ້າກົ້ມຫົວລົງຂາບໃນການເຕົ້າໂຮມປົກກະຕິຂອງພວກເຈົ້າບໍ? (ບໍ່.) ພວກເຈົ້າກົ້ມຫົວລົງຂາບເມື່ອພວກເຈົ້າກ່າວຄຳອະທິຖານຂອງພວກເຈົ້າບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ເຈົ້າກົ້ມຫົວລົງຂາບໃນແຕ່ລະຄັ້ງທີ່ເຈົ້າອະທິຖານບໍ ເມື່ອສະຖານະການເອື້ອອຳນວຍ? (ແມ່ນແລ້ວ.) ນັ້ນຄືສິ່ງທີ່ດີ. ແຕ່ສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງການໃຫ້ພວກເຈົ້າເຂົ້າໃຈໃນມື້ນີ້ກໍຄືພຣະເຈົ້າພຽງແຕ່ຮັບເອົາການຄຸເຂົ່າຂອງຄົນສອງປະເພດ. ພວກເຮົາບໍ່ຈຳເປັນຕ້ອງຂໍຄວາມເຫັນຈາກພຣະຄຳພີ ຫຼື ການກະທຳ ແລະ ການປະພຶດຂອງບຸກຄົນຝ່າຍວິນຍານຄົນໃດໜຶ່ງ. ກົງກັນຂ້າມ ໃນທີ່ນີ້ ແລະ ໃນຕອນນີ້ ເຮົາຈະບອກພວກເຈົ້າກ່ຽວກັບບາງສິ່ງທີ່ເປັນຄວາມຈິງ. ຢ່າງທຳອິດ ການກົ້ມຫົວລົງ ແລະ ການຄຸເຂົ່າເພື່ອນະມັດສະການບໍ່ແມ່ນສິ່ງດຽວກັນ. ເປັນຫຍັງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງຍອມຮັບເອົາການຄຸເຂົ່າຂອງຄົນທີ່ກົ້ມຫົວລົງຂາບ? ມັນເປັນຍ້ອນພຣະເຈົ້າເອີ້ນບາງຄົນເຂົ້າຫາພຣະອົງ ແລະ ຮ້ອງບຸກຄົນນີ້ໃຫ້ຍອມຮັບເອົາການຝາກຝັງຂອງພຣະເຈົ້າ, ແລ້ວພຣະເຈົ້າກໍຈະເຮັດໃຫ້ເຂົາກົ້ມຫົວຂາບລົງຕໍ່ໜ້າພຣະອົງ. ນີ້ຄືຄົນປະເພດທຳອິດ. ປະເພດທີສອງກໍຄືການຄຸເຂົ່າລົງເພື່ອນະມັດສະການຂອງຄົນທີ່ຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຫຼີກເວັ້ນຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ. ມີພຽງແຕ່ຄົນສອງປະເພດນີ້ເທົ່ານັ້ນ. ແລ້ວພວກເຈົ້າຈັດຢູ່ໃນກຸ່ມຄົນປະເພດໃດ? ພວກເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້ບໍ? ນີ້ແມ່ນຄວາມຈິງ, ເຖິງແມ່ນມັນອາດທຳຮ້າຍຄວາມຮູ້ສຶກຂອງພວກເຈົ້າເລັກນ້ອຍ. ບໍ່ມີຫຍັງໃຫ້ເວົ້າກ່ຽວກັບການຄຸເຂົ່າໃນເວລາອະທິຖານ, ນີ້ຄືສິ່ງທີ່ເໝາະສົມ ແລະ ມັນຄວນເປັນເຊັ່ນນັ້ນ, ເພາະເມື່ອຜູ້ຄົນອະທິຖານ ມັນກໍຄືການອະທິຖານເພື່ອບາງຢ່າງເປັນສ່ວນໃຫຍ່, ເປີດຫົວໃຈຂອງພວກເຂົາໃຫ້ກັບພຣະເຈົ້າ ແລະ ມາຢູ່ຊ່ອງໜ້າພຣະອົງ. ມັນຄືການສື່ສານ ແລະ ການແລກປ່ຽນ, ໃຈຕໍ່ໃຈກັບພຣະເຈົ້າ. ການນະມັດສະການດ້ວຍການຄຸເຂົ່າບໍ່ຄວນເປັນພຽງພິທິການເທົ່ານັ້ນ. ເຮົາບໍ່ໄດ້ຕັ້ງໃຈຕໍານິຕິເຕືອນພວກເຈົ້າສຳລັບສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າໄດ້ເຮັດໃນມື້ນີ້. ເຮົາພຽງແຕ່ຕ້ອງການເຮັດໃຫ້ມັນຊັດເຈນແກ່ພວກເຈົ້າ ເພື່ອວ່າພວກເຈົ້າຈະເຂົ້າໃຈຫຼັກການນີ້, ພວກເຈົ້າຮູ້ເຖິງສິ່ງນີ້, ແມ່ນບໍ? (ແມ່ນແລ້ວ, ພວກຂ້ານ້ອຍຮູ້.) ເຮົາກຳລັງບອກເຈົ້າເຖິງສິ່ງນີ້ ເພື່ອວ່າສິ່ງນີ້ຈະບໍ່ເກີດຂຶ້ນອີກ. ແລ້ວຜູ້ຄົນມີໂອກາດທີ່ຈະກົ້ມຫົວລົງຂາບ ແລະ ຄຸເຂົ່າຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າບໍ? ມັນບໍ່ແມ່ນວ່າຈະບໍ່ມີໂອກາດນີ້ຈັກເທື່ອ. ບໍ່ຊ້າກໍໄວ ມື້ນັ້ນກໍຈະມາເຖິງ, ແຕ່ເວລານັ້ນບໍ່ແມ່ນຕອນນີ້. ເຈົ້າເຂົ້າໃຈບໍ? ສິ່ງນີ້ເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າໃຈຮ້າຍບໍ? (ບໍ່.) ດີແລ້ວ. ບາງເທື່ອ ພຣະທຳເຫຼົ່ານີ້ຈະກະຕຸ້ນ ຫຼື ດົນໃຈພວກເຈົ້າ ເພື່ອວ່າໃນຫົວໃຈຂອງພວກເຈົ້າ ພວກເຈົ້າຈະສາມາດຮູ້ຈັກສະຖານະການໃນປັດຈຸບັນລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມະນຸດ ແລະ ຮູ້ຈັກປະເພດຂອງຄວາມສຳພັນທີ່ມີຢູ່ໃນຕອນນີ້ລະຫວ່າງພຣະເຈົ້າ ແລະ ມະນຸດ. ເຖິງແມ່ນວ່າ ພວກເຮົາຫາກໍ່ສົນທະນາກັນ ແລະ ແລກປ່ຽນກັນຫຼາຍຍິ່ງຂຶ້ນ, ຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງມະນຸດກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າກໍຍັງຂາດອີກຫຼາຍ. ມະນຸດຍັງຢູ່ໄກໃນເສັ້ນທາງແຫ່ງການສະແຫວງຫາເພື່ອເຂົ້າໃຈພຣະເຈົ້າ. ມັນບໍ່ແມ່ນເຈດຕະນາຂອງເຮົາທີ່ຈະເຮັດໃຫ້ພວກເຈົ້າເຮັດໃຫ້ສິ່ງນີ້ເປັນເລື່ອງຮີບດ່ວນ ຫຼື ໃຫ້ພວກເຈົ້າຟ້າວສະແດງຄວາມປາຖະໜາ ຫຼື ຄວາມຮູ້ສຶກແບບນີ້. ສິ່ງທີ່ພວກເຈົ້າເຮັດໃນມື້ນີ້ອາດໄດ້ເປີດເຜີຍ ແລະ ສະແດງຄວາມຮູ້ສຶກທີ່ແທ້ຈິງຂອງພວກເຈົ້າ ແລະ ເຮົາກໍຮູ້ສຶກເຖິງຄວາມຮູ້ສຶກເຫຼົ່ານັ້ນ. ດັ່ງນັ້ນ ໃນຂະນະທີ່ພວກເຈົ້າກຳລັງເຮັດແບບນັ້ນ, ເຮົາຈຶ່ງພຽງແຕ່ຕ້ອງການຢືນຂຶ້ນ ແລະ ມອບຄວາມປາຖະໜາດີທຸກຢ່າງຂອງເຮົາໃຫ້ແກ່ພວກເຈົ້າ, ຍ້ອນເຮົາປາຖະໜາໃຫ້ພວກເຈົ້າທຸກຄົນສະບາຍດີ. ສະນັ້ນ ໃນພຣະທຳທຸກຂໍ້ ແລະ ການກະທຳທຸກຢ່າງຂອງເຮົາ, ເຮົາເຮັດສຸດຄວາມສາມາດເພື່ອຊ່ວຍພວກເຈົ້າ, ເພື່ອນໍາພາພວກເຈົ້າ, ເພື່ອວ່າພວກເຈົ້າຈະສາມາດມີຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ຖືກຕ້ອງ ແລະ ມີມຸມມອງທີ່ຖືກຕ້ອງກ່ຽວກັບທຸກສິ່ງ. ພວກເຈົ້າສາມາດເຂົ້າໃຈສິ່ງນີ້ໄດ້, ແມ່ນບໍ່? (ແມ່ນແລ້ວ.) ດີແລ້ວ. ເຖິງແມ່ນຜູ້ຄົນມີຄວາມເຂົ້າໃຈບາງຢ່າງກ່ຽວກັບອຸປະນິໄສທີ່ຫຼາກຫຼາຍຂອງພຣະເຈົ້າ, ລັກສະນະທີ່ພຣະເຈົ້າມີ ແລະ ເປັນ ແລະ ພາລະກິດທີ່ພຣະເຈົ້າປະຕິບັດ, ສ່ວນໃຫຍ່ຂອງຄວາມເຂົ້າໃຈນີ້ກໍບໍ່ໄດ້ຫຼາຍໄປກວ່າການອ່ານພຣະທຳຢູ່ໃນໜ້າເຈ້ຍ ຫຼື ການເຂົ້າໃຈພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນໃນທາງທິດສະດີ ຫຼື ພຽງແຕ່ຄິດກ່ຽວກັບພຣະທຳເຫຼົ່ານັ້ນ. ສິ່ງທີ່ຜູ້ຄົນຂາດຫຼາຍທີ່ສຸດແມ່ນຄວາມເຂົ້າໃຈ ແລະ ຄວາມຮູ້ທີ່ແທ້ຈິງທີ່ມາຈາກປະສົບການຕົວຈິງ. ເຖິງແມ່ນພຣະເຈົ້າໃຊ້ຫຼາກຫຼາຍວິທີເພື່ອປຸກຫົວໃຈຂອງຜູ້ຄົນ, ມັນກໍຍັງເປັນຫົນທາງອັນຍາວໄກກ່ອນສິ່ງນີ້ຈະສາມາດຖືກເຮັດໃຫ້ສຳເລັດໄດ້. ເຮົາບໍ່ຕ້ອງການເຫັນຜູ້ໃດຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າພຣະເຈົ້າໄດ້ປ່ອຍໃຫ້ພວກເຂົາຢູ່ໃນຄວາມສິ້ນຫວັງ, ພຣະເຈົ້າໄດ້ປະຖິ້ມພວກເຂົາ ຫຼື ຫັນຫຼັງຂອງພຣະອົງໃສ່ພວກເຂົາ. ສິ່ງທີ່ເຮົາຕ້ອງການເຫັນກໍພຽງແຕ່ໃຫ້ທຸກຄົນທີ່ຢູ່ໃນຫົນທາງສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ສະແຫວງຫາເພື່ອເຂົ້າໃຈພຣະເຈົ້າ, ກ້າວໄປຂ້າງໜ້າຢ່າງກ້າຫານພ້ອມຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ເດັດດ່ຽວ, ບໍ່ມີຄວາມສົງໄສ ຫຼື ພາລະໃດໆ. ບໍ່ວ່າເຈົ້າໄດ້ເຮັດຜິດຫຍັງກໍຕາມ, ບໍ່ວ່າເຈົ້າໄດ້ຫຼົງທາງໄປໄກສໍ່າໃດກໍຕາມ ຫຼື ເຈົ້າໄດ້ຝ່າຝືນຢ່າງຮ້າຍແຮ້ງຫຼາຍສໍ່າໃດກໍຕາມ, ຢ່າປ່ອຍໃຫ້ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ກາຍມາເປັນພາລະ ຫຼື ກະເປົາສ່ວນເກີນທີ່ເຈົ້າຕ້ອງແບກກັບເຈົ້າໃນການທີ່ເຈົ້າສະແຫວງຫາຄວາມເຂົ້າໃຈກ່ຽວກັບພຣະເຈົ້າ. ໃຫ້ສືບຕໍ່ກ້າວໄປຂ້າງໜ້າ. ທຸກເວລາ, ພຣະເຈົ້າກຳຄວາມລອດພົ້ນຂອງມະນຸດໄວ້ໃນຫົວໃຈຂອງພຣະອົງ; ສິ່ງນີ້ບໍ່ເຄີຍປ່ຽນແປງຈັກເທື່ອ. ນີ້ແມ່ນສ່ວນທີ່ລໍ້າຄ່າທີ່ສຸດຂອງແກ່ນແທ້ຂອງພຣະເຈົ້າ.

ພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 2. ກ່ຽວກັບການຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ. ພຣະເຈົ້າເອງ, ທີ່ເປັນເອກະລັກ VI