ເພງແຫ່ງອານາຈັກ
ຝູງຊົນຍົກຍ້ອງເຮົາ ຝູງຊົນສັນລະເສີນເຮົາ; ປາກທຸກຄົນຂະໜານນາມເຮົາວ່າເປັນພຣະເຈົ້າອົງແທ້ຈິງ, ທຸກຄົນມືນຕາຂອງພວກເຂົາເພື່ອເບິ່ງການກະທໍາຂອງເຮົາ. ອານາຈັກລົງມາເທິງໂລກມະນຸດ, ບຸກຄົນຂອງເຮົາມັ່ງຄັ່ງ ແລະ ອຸດົມສົມບູນ. ຜູ້ໃດຈະບໍ່ສະຫຼອງໃນສິ່ງນີ້? ຜູ້ໃດຈະບໍ່ຟ້ອນລໍາດ້ວຍຄວາມສຸກໃຈ? ໂອ້ ຊີໂອນ! ຈົ່ງຍົກທຸງແຫ່ງໄຊຊະນະຂອງເຈົ້າເພື່ອສະຫຼອງໃຫ້ກັບເຮົາ! ຈົ່ງຮ້ອງເພງແຫ່ງໄຊຊະນະຂອງເຈົ້າເພື່ອປະກາດນາມອັນບໍລິສຸດຂອງເຮົາ! ທຸກສິ່ງເທິງແຜ່ນດິນໂລກຈົນເຖິງສຸດປາຍແຜ່ນດິນ! ໃຫ້ຟ້າວຊໍາລະລ້າງຕົວພວກເຈົ້າເອງ ເພື່ອວ່າພວກເຈົ້າຈະຖືກເຮັດໃຫ້ເປັນເຄື່ອງຖວາຍໃຫ້ແກ່ເຮົາ! ດວງດາວໃນທ້ອງຟ້າ! ຈົ່ງກັບຄືນມາສູ່ບ່ອນຂອງພວກເຈົ້າໂດຍໄວເພື່ອສະແດງລິດທານຸພາບອັນຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງເຮົາໃນທ້ອງຟ້າ! ເຮົາງ່ຽງຫູຂອງເຮົາຕໍ່ສຽງຂອງຜູ້ຄົນເທິງແຜ່ນດິນໂລກ, ຜູ້ທີ່ຖອກເທຄວາມຮັກຢ່າງນິລັນດອນ ແລະ ເຄົາລົບຕໍ່ເຮົາໃນບົດເພງ! ໃນມື້ນີ້ ເມື່ອສິ່ງຊົງສ້າງທັງປວງກັບຄືນສູ່ຊີວິດ, ເຮົາລົງມາສູ່ໂລກແຫ່ງມະນຸດ. ໃນຊ່ວງເວລານີ້, ໃນຈຸດເຊື່ອມຕໍ່ນີ້, ດອກໄມ້ເບັ່ງບານທັງໝົດ, ຝູງສະກຸນາຮ້ອງເພງດ້ວຍສຽງດຽວກັນ, ທຸກສິ່ງເຕັ້ນດ້ວຍຄວາມເບີກບານ! ທ່າມກາງສຽງໂຮ່ຮ້ອງແຫ່ງການຕ້ອນຮັບອານາຈັກ, ອານາຈັກຂອງຊາຕານລົ້ມລະລາຍ, ຖືກທໍາລາຍດ້ວຍສຽງຮ້ອງນັ້ນຂອງເພງແຫ່ງອານາຈັກ, ບໍ່ຟື້ນຄືນມາອີກ!
ມີໃຜຢູ່ເທິງແຜ່ນດິນໂລກກ້າລຸກຂຶ້ນ ແລະ ຕໍ່ຕ້ານ? ເມື່ອເຮົາລົງມາສູ່ແຜ່ນດິນໂລກ ເຮົານໍາການເຜົາໄໝ້, ນໍາຄວາມໂກດຮ້າຍ, ນໍາໄພພິບັດທຸກຮູບແບບ. ບັດນີ້ ອານາຈັກຕ່າງໆເທິງແຜ່ນດິນໂລກແມ່ນອານາຈັກຂອງເຮົາ! ເທິງທ້ອງຟ້າ ກ້ອນເມກພັງທະລາຍລົງ ແລະ ເປັນຄື້ນທະເລມອກ; ໃຕ້ທ້ອງຟ້າ, ທະເລສາບ ແລະ ແມ່ນໍ້າໄຫຼນອງ ເປັນຟອງທີ່ຟັດເຟືອນເໝືອນດັ່ງທໍານອງເພງ. ຝູງສັດສາວາສິ່ງທີ່ຫຼັບນອນພັກຢູ່ ກໍອອກມາຈາກຖໍ້າຂອງພວກມັນ ແລະ ທຸກຄົນທີ່ນອນຫຼັບຢູ່ກໍຕື່ນຂຶ້ນມາຈາກການນອນຫຼັບຍ້ອນເຮົາ. ວັນທີ່ຝູງຊົນໄດ້ລໍຖ້າ ໃນທີ່ສຸດ ກໍມາຮອດແລ້ວ! ພວກເຂົາຖວາຍບົດເພງທີ່ສວຍງາມທີ່ສຸດໃຫ້ກັບເຮົາ!
ໃນຊ່ວງເວລາທີ່ງົດງາມນີ້ ໃນເວລາທີ່ຕື່ນເຕັ້ນນີ້,
ຄຳສັນລະເສີນສົ່ງສຽງຢູ່ທຸກບ່ອນ, ໃນສະຫວັນທີ່ຢູ່ເບື້ອງເທິງ ແລະ ແຜ່ນດິນໂລກທີ່ຢູ່ເບື້ອງລຸ່ມ. ຜູ້ໃດຈະບໍ່ຕື່ນເຕັ້ນກັບສິ່ງນີ້?
ຫົວໃຈຂອງຜູ້ໃດຈະບໍ່ຍິນດີກັບສິ່ງນີ້? ຜູ້ໃດຈະບໍ່ຮ້ອງໄຫ້ກັບເຫດການນີ້?
ທ້ອງຟ້າບໍ່ແມ່ນທ້ອງຟ້າຄືເກົ່າບັດນີ້ມັນແມ່ນທ້ອງຟ້າແຫ່ງອານາຈັກ.
ແຜ່ນດິນໂລກບໍ່ແມ່ນແຜ່ນດິນໂລກທີ່ເຄີຍເປັນ ແຕ່ບັດນີ້ ເປັນດິນແດນໂລກທີ່ບໍລິສຸດ.
ຫຼັງຈາກຝົນຕົກແຮງໄດ້ຜ່ານໄປ ໂລກເກົ່າທີ່ສົກກະປົກກໍຜັນແປປ່ຽນທັງໝົດ.
ພູເຂົາປ່ຽນ... ນໍ້າປ່ຽນ...
ຜູ້ຄົນກໍປ່ຽນ... ທຸກສິ່ງປ່ຽນ...
ໂອ, ພູເຂົາທີ່ມິດງຽບ! ຈົ່ງລຸກຂຶ້ນ ແລະ ຟ້ອນລຳເພື່ອເຮົາ!
ໂອ, ນໍ້າຂັງ! ຈົ່ງຫຼັ່ງໄຫຼນອງທຸກແຫ່ງຫົນຢ່າງເປັນອິດສະຫຼະ!
ພວກເຈົ້າ ມະນຸດທີ່ກຳລັງຫຼັບໄຫຼ! ຈົ່ງປຸກຕົນເອງ ແລະ ສະແຫວງຫາ!
ເຮົາມາແລ້ວ... ແລະ ເຮົາຄືກະສັດ...
ມະນຸດຊາດທຸກຄົນຈະເຫັນໃບໜ້າຂອງເຮົາດ້ວຍຕາຂອງພວກເຂົາ, ຈະໄດ້ຍິນສຽງຂອງເຮົາດ້ວຍຫູຂອງພວກເຂົາ,
ຈະດຳລົງຊີວິດເພື່ອພວກເຂົາເອງຕະຫຼອດຊີວິດໃນອານາຈັກ...
ຊ່າງຫວານຊື່ນ... ຊ່າງງົດງາມ...
ບໍ່ສາມາດລືມໄດ້... ເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະລືມ...
ທ່າມກາງຄວາມໂກດຮ້າຍທີ່ເຜົາໄໝ້ຂອງເຮົາ ມັງກອນແດງຜູ້ທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ດີ້ນຮົນ;
ທ່າມກາງການພິພາກສາຢ່າງສະຫງ່າລາສີຂອງເຮົາ ມານຮ້າຍສະແດງທາດແທ້ຂອງພວກມັນ;
ທ່າມກາງພຣະທໍາທີ່ຍິ່ງໃຫຍ່ຂອງເຮົາ ທຸກຄົນຮູ້ສຶກລະອາຍໃຈຢ່າງເລິິກເຊິ່ງ ແລະ ບໍ່ມີບ່ອນທີ່ຈະເຊື່ອງຕົວເອງໄວ້.
ພວກເຂົາຫວນຄືນອະດີດ, ພວກເຂົາໄດ້ເຍາະເຍີ້ຍ ແລະ ຫົວຂວັນເຮົາແນວໃດ.
ບໍ່ເຄີຍມີເວລາທີ່ພວກເຂົາບໍ່ໂອ້ອວດຕົວເອງ, ບໍ່ເຄີຍມີເວລາທີ່ພວກເຂົາບໍ່ທ້າທາຍເຮົາ.
ມື້ນີ້ ໃຜຈະບໍ່ຮ້ອງໄຫ້? ໃຜບໍ່ຮູ້ສຶກເສຍໃຈ?
ທົ່ວທັງຈັກກະວານ ໂລກເຕັມໄປດ້ວຍການຮ້ອງໄຫ້...
ເຕັມໄປດ້ວຍສຽງໂຮ່ຮ້ອງຍິນດີ... ເຕັມໄປດ້ວຍສຽງຫົວ...
ຄວາມສຸກໃຈທີ່ຫາສິ່ງໃດປຽບປານໄດ້... ຄວາມສຸກໃຈທີ່ຫາສິ່ງໃດທຽບທຽມໄດ້...
ຝົນຕົກຜະສຽງດັງຄ່ອຍໆ... ຫິມະຕົກ ພັດປິວລົງມາຢ່າງແຮງ...
ພາຍໃນຜູ້ຄົນ, ຄວາມເສົ້າໃຈ ແລະ ສຸກໃຈປະສົມປະສານກັນ... ບາງຄົນຫົວ...
ບາງຄົນຮ້ອງໄຫ້... ແລະ ບາງຄົນຮ້ອງໂຮ່ດີໃຈ...
ເໝືອນກັບທຸກຄົນໄດ້ລືມໄປວ່າ... ມັນຄືລະດູໃບໄມ້ປົ່ງທີ່ອຸດົມສົມບູນ ເຊິ່ງມີຝົກຕົກ ແລະ ກ້ອນເມກ,
ລະດູຮ້ອນເຕັມໄປດ້ວຍດອກໄມ້ບານ ລະດູໃບໄມ້ຫຼົ່ນອຸດົມສົມບູນດ້ວຍການເກັບກ່ຽວອັນອຸດົມສົມບູນ,
ຫຼື ລະດູໜາວທີ່ໜາວເຢັນເໝືອນນໍ້າກ້ອນ ແລະ ນໍ້າກ້າມ, ບໍ່ມີໃຜຮູ້...
ໃນທ້ອງຟ້າ ກ້ອນເມກເລື່ອນລອຍ ເທິງແຜ່ນດິນໂລກ ມະຫາສະໝຸດຝົດ.
ລູກຊາຍທັງຫຼາຍພາກັນໂບກມື... ຜູ້ຄົນຍັບຍ້າຍຂາພາກັນຟ້ອນລໍາ...
ຝູງເທວະດາກໍປະຕິບັດວຽກງານ... ຝູງເທວະດາກໍາລັງລ້ຽງດູ...
ຜູ້ຄົນແຫ່ງແຜ່ນດິນໂລກມີຊີວິດຊີວາ ແລະ ທຸກສິ່ງເທິງແຜ່ນດິນໂລກເພິ່ມພູນຄູນທະວີ.
