ໂດຍ ເຟີນຈີ້, ເກົາຫຼີໃຕ້

ກ່ອນທີ່ຂ້ອຍຈະເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍໄດ້ຮັບການສຶກສາຈາກພັກຄອມມູນິດຈີນ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ຄິດຫຍັງເລີຍນອກຈາກຈະເຮັດແນວໃດເພື່ອສ້າງບາງສິ່ງບາງຢ່າງໃຫ້ກັບຕົວເອງ ແລະ ນໍາກຽດສັກສີມາສູ່ຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍ. ຕໍ່ມາ, ຂ້ອຍໄດ້ສອບເສັງເຂົ້າວິທະຍາໄລ ແລະ ຈາກນັ້ນກໍ່ໄດ້ກາຍເປັນທະນາຍຄວາມ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຕະຫຼອດເວລາວ່າຂ້ອຍຢືນສະຫງ່າເດັ່ນກວ່າຄົນອື່ນໆ. ສະນັ້ນ, ບໍ່ວ່າຂ້ອຍຈະໄປໃສກໍ່ຕາມ, ຂ້ອຍພະຍາຍາມສະແດງອອກຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ, ຄາດຫວັງວ່າຄົນອື່ນໆຈະເຫັນທຸກໆຢ່າງໃນທາງຂອງຂ້ອຍ ແລະ ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆອີງຕາມສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເວົ້າ. ໃນຄາວນັ້ນ, ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າສິ່ງນີ້ເປັນອຸປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດປະເພດໜຶ່ງ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຕົວຈິງແລ້ວຂ້ອຍເປັນຄົນຍິ່ງໃຫຍ່ຫຼາຍ. ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍເລີ່ມເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ໂດຍຜ່ານການອ່ານພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າອົງຊົງລິດທານຸພາບສູງສຸດ, ໃນທີ່ສຸດ ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຮູ້ເຖິງອຸປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດຂອງຕົວຂ້ອຍເອງ ແລະ ເຫັນວ່າຂ້ອຍບໍ່ພຽງແຕ່ມີຄວາມທະເຍີທະຍານ ແລະ ຄວາມປາດຖະໜາຕ່າງໆເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຍັງຖືວ່າຕົວເອງສຳຄັນ ແລະ ຖືວ່າຕົວເອງຊອບທຳຫຼາຍ. ບາງຄັ້ງ, ເມື່ອຂ້ອຍເວົ້າ ຫຼື ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆ, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ສົນທະນາເລື່ອງເຫຼົ່ານັ້ນກັບຄົນອື່ນ ແລະ ຢືນຢັນທີ່ຈະເຮັດຕາມທາງຂອງຂ້ອຍເອງ. ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍໄດ້ຮັບຄວາມເຂົ້າໃຈບາງຢ່າງກ່ຽວກັບຂ້ອຍເອງ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ບໍ່ແມ່ນບັນຫາໃຫຍ່. ຂ້ອຍຈື່ຄັ້ງໜຶ່ງໃນພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຂ້ອຍອ່ານ, “ການບໍ່ປ່ຽນແປງອຸປະນິໄສຄືການເປັນປໍລະປັກຕໍ່ພຣະເຈົ້າ” ແລະ “ຜູ້ທີ່ບໍ່ສາມາດເຂົ້າກັບພຣະຄຣິດເປັນປໍລະປັກກັບພຣະເຈົ້າຢ່າງແນ່ນອນ”. ຂ້ອຍໄດ້ພິຈາລະນາພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້, “ການບໍ່ປ່ຽນແປງອຸປະນິໄສຄືການເປັນປໍລະປັກຕໍ່ພຣະເຈົ້າ”. ແລ້ວຄົນທີ່ມີມະນຸດສະທຳດີເດ? ຫຼື ຄົນຜູ້ທີ່ເຊື່ອຟັງພຣະເຈົ້າບໍ? ອຸປະນິໄສຂອງພວກເຂົາຍັງຕ້ອງປ່ຽນແປງບໍ? ອຸປະນິໄສທີ່ປ່ຽນແປງໝາຍຄວາມວ່າແນວໃດ? ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະຄຣິດ ແລະ ພຣະຄຣິດເປັນພຣະເຈົ້າທີ່ແທ້ຈິງ, ສະນັ້ນການເຊື່ອໃນພຣະຄຣິດບໍ່ຄວນໝາຍເຖິງການເຊື່ອຟັງພຣະຄຣິດບໍ? ສະນັ້ນ, ການເຊື່ອຟັງພຣະຄຣິດໝາຍເຖິງເຂົ້າກັນໄດ້ກັບພຣະຄຣິດ. ໂດຍສະເພາະເມື່ອຂ້ອຍຄິດເຖິງວິທີທີ່ຂ້ອຍປະຖິ້ມອາຊີບຂອງຂ້ອຍ ແລະ ປະລະຄອບຄົວຂອງຂ້ອຍ, ເຊິ່ງແມ່ນຂ້ອຍເລືອກທີ່ຈະເສຍສະຫຼະເພື່ອພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍຄິດວ່າ, ນີ້ບໍ່ແມ່ນສັນຍານຂອງຂ້ອຍໃນການເຊື່ອໃນພຣະຄຣິດ ແລະ ການເຂົ້າກັນໄດ້ກັບພຣະຄຣິດບໍ? ແຕ່ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ອຍຕ້ອງບັນລຸການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສຊີວິດຂອງຂ້ອຍເພື່ອໃຫ້ເຂົ້າກັນໄດ້ກັບພຣະຄຣິດ, ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຈຶ່ງປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍດ້ວຍຄວາມກະຕືລືລົ້ນຢ່າງບໍລິສຸດໃຈ. ຂ້ອຍຍັງບໍ່ຮູ້ວ່າການເຂົ້າເຖິງຊີວິດແມ່ນຫຍັງ ແລະ ບໍ່ຮູ້ວ່າການປ່ຽນແປງທາງດ້ານອຸປະນິໄສແມ່ນຫຍັງ. ເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າຂ້ອຍບໍ່ມີປະສົບການຊີວິດເລີຍ. ທ້າຍທີ່ສຸດແລ້ວ ເມື່ອໃດທີ່ຂ້ອຍໄດ້ມາຮັບເອົາຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ແທ້ຈິງ? ມັນແມ່ນຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍປະສົບກັບການລິຮານ ແລະ ການຈັດການທີ່ຮຸນແຮງຫຼາຍທີ່ຂ້ອຍໄດ້ທົບທວນກ່ຽວກັບຕົວເອງ ແລະ ເຫັນວ່າທໍາມະຊາດຂອງຕົວຂ້ອຍເອງແມ່ນໂອ້ອວດຫຼາຍ. ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ທີ່ຈະສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ຫຼື ສຸມໃສ່ການປະຕິບັດພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າເມື່ອສິ່ງຕ່າງໆເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ມີການເຊື່ອຟັງຕໍ່ພຣະເຈົ້າເລີຍ. ເຈົ້າສາມາດເວົ້າໄດ້ວ່າ, ໂດຍພື້ນຖານແລ້ວ, ຂ້ອຍບໍ່ແມ່ນຄົນທີ່ເຂົ້າກັນໄດ້ກັບພຣະຄຣິດ. ຫຼັງຈາກປະສົບກັບການລິຮານ ແລະ ການຈັດການນັ້ນ, ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກໍ່ໄດ້ຮັບການຊື່ນຊົມຢ່າງແທ້ຈິງຂອງສິ່ງທີ່ພຣະເຈົ້າໝາຍເຖິງເມື່ອພຣະອົງເວົ້າວ່າ: “ການບໍ່ປ່ຽນແປງອຸປະນິໄສຄືການເປັນປໍລະປັກຕໍ່ພຣະເຈົ້າ”.

ເນື່ອງຈາກຂ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍຖືກລັດຖະບານພັກຄອມມູນິດຈີນຂົ່ມເຫັງ ແລະ ດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍຈຶ່ງຖືກບັງຄັບໃຫ້ໜີໄປຕ່າງປະເທດໃນປີ 2014. ຫຼັງຈາກຂ້ອຍມາຮອດຕ່າງປະເທດ, ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍໄດ້ອຸທິດຕົນຢ່າງກະຕືລືລົ້ນ ແລະ ມີຄວາມສາມາດດີ, ສະນັ້ນ ພວກເຂົາຈຶ່ງເລືອກຂ້ອຍເປັນຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກ ແລະ ມັກແນະນໍາຂ້ອຍໃຫ້ເຂົ້າຮ່ວມໃນເຫດການບາງຢ່າງ ແລະ ໃຫ້ການສໍາພາດກັບສື່. ແຕ່ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ກາຍເປັນທຶນຮອນຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍເຄີຍເປັນຄົນໂອ້ອວດຢູ່ແລ້ວ ແລະ ດ້ວຍທຶນຮອນນີ້, ຂ້ອຍກາຍເປັນຄົນໂອ້ອວດທີ່ເປັນໄປບໍ່ໄດ້. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຄຣິດຕະຈັກບໍ່ສາມາດປະຕິບັດໜ້າທີ່ໄດ້ໂດຍປາດສະຈາກຂ້ອຍ ແລະ ນັ້ນຂ້ອຍກຳລັງເຮັດວຽກທີ່ສໍາຄັນຢູ່. ເມື່ອບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍຕ້ອງການທີ່ຈະສົນທະນາເລື່ອງຕ່າງໆກັບຂ້ອຍທີ່ຂ້ອຍເຫັນວ່າເປັນເລື່ອງເລັກນ້ອຍເກີນໄປ, ຂ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການຫຍຸ້ງກັບມັນ ແລະ ຄິດວ່າພວກເຂົາສ້າງຄວາມວຸ້ນວາຍກັບສິ່ງທີ່ບໍ່ມີຫຍັງເລີຍ. ຖ້າພວກເຂົາສືບຕໍ່ຖາມຂ້ອຍກ່ຽວກັບມັນ, ຂ້ອຍຈະຮູ້ສຶກລໍາຄານ, ຄິດວ່າ: “ເປັນຫຍັງເຈົ້າຖາມຂ້ອຍກ່ຽວກັບສິ່ງເລັກນ້ອຍແບບນີ້? ອັນນີ້ຄຸ້ມຄ່າກັບເວລາຂອງຂ້ອຍບໍ? ພຽງແຕ່ຈັດການກັບມັນດ້ວຍຕົວເຈົ້າເອງ”. ຖ້າພວກເຂົາຖາມຕື່ມອີກ, ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ນໍ້າສຽງຂອງຂ້ອຍກໍ່ກາຍເປັນຄໍາຖາມ ແລະ ວິຈານໃນທັນທີ, ແລະຂ້ອຍຍັງໄດ້ສັ່ງສອນພວກເຂົາຄືກັບວ່າຂ້ອຍເປັນຜູ້ບັງຄັບບັນຊາ. ຕົວຈິງແລ້ວ, ເມື່ອຂ້ອຍປະຕິບັດຕໍ່ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍແບບນີ້, ແມ່ນແຕ່ຂ້ອຍຍັງຮູ້ສຶກວ່າມັນບໍ່ເໝາະສົມ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າມັນເຮັດໃຫ້ພວກເຂົາເຈັບປວດໃນທາງໃດທາງໜຶ່ງ. ແຕ່ໃນລະຫວ່າງໄລຍະເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍກໍາລັງດໍາລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃນອຸປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດນັ້ນ ແລະ ໄດ້ສູນເສຍຄວາມເປັນມະນຸດສະທໍາທັງໝົດ. ແມ່ນແຕ່ເສດສ່ວນຂອງການຕຳນິຕິຕຽນຕົນເອງກໍ່ຫາຍໄປ. ນີ້ແມ່ນວິທີທີ່ຂ້ອຍປະຕິບັດຢູ່ບ່ອນເຮັດວຽກ ແລະ ໃນຊີວິດ. ໃນທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດໃນໄລຍະການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຕ້ອງການທີ່ຈະມີອຳນາດຕັດສິນໃຈ. ເມື່ອຂ້ອຍສົນທະນາສິ່ງຕ່າງໆກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍໄດ້ຍິນຄວາມຄິດເຫັນ ຫຼື ຄໍາແນະນໍາຕ່າງໆທີ່ຂ້ອຍບໍ່ມັກ, ຂ້ອຍຕໍານິພວກເຂົາທັນທີໂດຍປາດສະຈາກການຄິດ ແລະ ດູຖູກຄວາມຄິດເຫັນຂອງພວກເຂົາຄືກັບວ່າພວກເຂົາບໍ່ມີຄ່າ. ຂ້ອຍຕ້ອງການໃຫ້ທຸກໆຢ່າງເປັນໄປຕາມທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການຢ່າງແນ່ນອນ. ຂ້ອຍຍັງບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ຍົກບັນຫາຕ່າງໆຢູ່ບ່ອນເຮັດວຽກກັບເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງຂ້ອຍເພື່ອສົນທະນາ ແລະ ສະແຫວງຫາເພາະວ່າຂ້ອຍຄິດວ່າຫຼັງຈາກການເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍເປັນໄລຍະເວລາໃດໜຶ່ງ, ຂ້ອຍໄດ້ຮັບປະສົບການພຽງພໍທີ່ຈະສາມາດແກ້ໄຂບັນຫາຕ່າງໆໄດ້ໂດຍການວິເຄາະ ແລະ ສຶກສາພວກມັນ ແລະ ວ່າເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງຂ້ອຍບໍ່ຄຸ້ນເຄີຍກັບວຽກ, ດັ່ງນັ້ນ ພວກເຂົາບໍ່ຄ່ອຍເຂົ້າໃຈ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ, ຖ້າຂ້ອຍລົມກັບພວກເຂົາ, ພວກເຂົາຈະບໍ່ສາມາດເພີ່ມອັນໃດໄດ້ອີກ ແລະ ບໍ່ເຂົ້າໃຈສິ່ງຕ່າງໆໄດ້ດີກ່ວາຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຄິດວ່າການໄປຜ່ານຂະບວນການຂອງການສົນທະນາແມ່ນພຽງເສຍເວລາຢ່າງງ່າຍດາຍ, ວ່າມັນພຽງແຕ່ການເຮັດພໍເປັນພິທີ ສະນັ້ນ ຂ້ອຍຄ່ອຍໆຢຸດເຊົາຕ້ອງການທີ່ຈະເຮັດວຽກກັບພວກເຂົາ. ເມື່ອບັນດາຜູ້ນໍາຂອງຂ້ອຍມາຊອກຮູ້ກ່ຽວກັບວຽກຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ສຶກລຳຄານຫຼາຍ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການທີ່ຈະຍອມຮັບການຊີ້ນຳ ຫຼື ການກະຕຸ້ນຂອງຄົນອື່ນ. ໃນເວລານັ້ນ, ໃນຕົວຈິງແລ້ວ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າສະຖານະຂອງຂ້ອຍບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍຍັງໄດ້ເຕືອນຂ້ອຍ, ໂດຍກ່າວວ່າ: “ເຈົ້າເປັນຄົນໂອ້ອວດ ແລະ ຖືວ່າຕົວເອງຊອບທໍາຫຼາຍເກີນໄປ ແລະ ເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງການທີ່ຈະເຮັດວຽກກັບໃຜ. ເຈົ້າປະຕິເສດທີ່ຈະຍອມຮັບການຊີ້ນໍາ ແລະ ການກະຕຸ້ນຂອງຄົນອື່ນໃນໜ້າທີ່ ແລະ ວຽກຂອງເຈົ້າ ແລະ ເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງການໃຫ້ໃຜມາແຊກແຊງວຽກຂອງເຈົ້າ”. ຄໍາເຕືອນເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ການຊ່ວຍເຫຼືອຈາກເພື່ອນຮ່ວມງານຂອງຂ້ອຍໃນຄັ້ງນີ້ ໃນຕົວຈິງແມ່ນການລິຮານ ແລະ ຈັດການປະເພດໜຶ່ງ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ສົນໃຈມັນ. ສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຮູ້ສຶກແມ່ນ, ເຖິງແມ່ນວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນໂອ້ອວດ, ບໍ່ໄດ້ບັນລຸການເຂົ້າເຖິງຊີວິດຫຼາຍປານໃດ ແລະ ບໍ່ໄດ້ບັນລຸການປ່ຽນແປງ, ຂ້ອຍຍັງປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍຢູ່, ສະນັ້ນ ສິ່ງນີ້ບໍ່ແມ່ນບັນຫາໃຫຍ່. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮັບເອົາການຊ່ວຍເຫຼືອ ແລະ ຄຳຕັກເຕືອນຂອງບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍຢ່າງຈິງຈັງ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຄິດຫຍັງຫຼາຍກັບມັນ. ຂ້ອຍຄິດວ່າອຸປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍ ຫຼື ທຳມະຊາດຊາຕານຂອງຂ້ອຍ, ບໍ່ແມ່ນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຈະສາມາດປ່ຽນແປງໄດ້ຊົ່ວຂ້າມຄືນ. ສະນັ້ນ, ຂ້ອຍຄິດວ່າ, ສິ່ງນີ້ແມ່ນຂັ້ນຕອນໄລຍະຍາວ ແລະ ໃນຕອນນີ້ຂ້ອຍຄວນຈັດການກັບວຽກຂອງຂ້ອຍ ແລະ ປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໃຫ້ດີ.

ເມື່ອຂ້ອຍມີຊີວິດຢູ່ພາຍໃນອຸປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດເຊັ່ນນັ້ນ, ມັນບໍ່ໄດ້ໝາຍຄວາມວ່າຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ສຶກຫຍັງເລີຍ. ຄວາມຈິງແລ້ວ, ຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າງເປົ່າຫຼາຍໃນເວລານັ້ນ. ບາງຄັ້ງ, ຫຼັງຈາກຂ້ອຍເຮັດສຳເລັດໜ້າວຽກ, ຂ້ອຍຈະທົບທວນ ແລະ ຖາມຕົວເອງວ່າ: “ໃນຂະນະທີ່ຂ້ອຍເຮັດມັນ ຫຼື ຫຼັງຈາກມັນສຳເລັດແລ້ວ, ຂ້ອຍໄດ້ຮັບຄວາມຈິງອັນໃດ? ຂ້ອຍໄດ້ເຂົ້າສູ່ຫຼັກການອັນໃດ? ອຸປະນິໄສໃນຊີວິດຂອງຂ້ອຍໄດ້ປ່ຽນໄປໃນທາງໃດໜຶ່ງບໍ?” ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍເຮັດຫຍັງສໍາເລັດເລີຍ. ທຸກໆມື້ ຂ້ອຍໄດ້ແຂ່ງຂັນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຕົວເອງເມື່ອຍເພື່ອໃຫ້ສໍາເລັດວຽກຂອງຂ້ອຍ ແລະ ເມື່ອໃດກໍ່ຕາມທີ່ຂ້ອຍມີວຽກທີ່ຈະເຮັດຫຼາຍເກີນໄປ, ຂ້ອຍກໍ່ເຕັມໄປດ້ວຍຄວາມຫງຸດຫງິດ ແລະ ຄວາມໃຈຮ້າຍ. ມັນຄືກັບວ່າສິ່ງດຽວສາມາດເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເກີດປະກາຍໄຟກາຍເປັນຄົນທີ່ບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມຕົວເອງໄດ້ທັງໝົດ. ເມື່ອຂ້ອຍອະທິຖານຕໍ່ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍກໍ່ເຮັດພໍເປັນພິທີ. ຂ້ອຍບໍ່ມີຫຍັງທີ່ຈະເວົ້າກັບພຣະເຈົ້າຈາກຫົວໃຈ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຮັບແສງສະຫວ່າງ ຫຼື ຄວາມສະຫວ່າງຈາກການກິນ ແລະ ດື່ມພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນເວລານັ້ນຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າງເປົ່າ ແລະ ກັງວົນຫຼາຍ. ຍິ່ງຂ້ອຍປະຕິບັດໜ້າທີ່ຕ່າງໆຂອງຂ້ອຍຫຼາຍເທົ່າໃດ, ຂ້ອຍຍິ່ງຢູ່ໄກຈາກພຣະເຈົ້າຫຼາຍຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດຮູ້ສຶກວ່າມີພຣະເຈົ້າຢູ່ໃນໃຈ. ຂ້ອຍຢ້ານຖືກພຣະເຈົ້າປະຖິ້ມ. ສະນັ້ນ, ຂ້ອຍໄດ້ໄປຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າຢ່າງຮີບດ່ວນ ແລະ ອະທິຖານວ່າ: “ພຣະເຈົ້າ! ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຊ່ວຍຕົວເອງໄດ້ ແລະ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຄວບຄຸມຕົວເອງໄດ້, ສະນັ້ນຂ້ານ້ອຍຂໍໃຫ້ພຣະອົງຊ່ວຍຂ້ານ້ອຍແດ່”. ບໍ່ດົນຈາກນັ້ນ, ການລິຮານ ແລະ ການຈັດການຢ່າງກະທັນຫັນກໍ່ໄດ້ມາຫາຂ້ອຍ.

ຄັ້ງໜຶ່ງ, ເມື່ອໜຶ່ງຂອງບັນດາຜູ້ນຳຂອງຂ້ອຍສອບຖາມກ່ຽວກັບວຽກຂອງຂ້ອຍ, ລາວໄດ້ຄົ້ນພົບບັນຫາໃນວິທີທີ່ຂ້ອຍຈັດການກັບການໃຊ້ຈ່າຍເງິນຂອງຄຣິດຕະຈັກ. ລາວພົບວ່າເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຕັດສິນໃຈວ່າຈະໃຊ້ເງິນນີ້ແນວໃດ, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ສົນທະນາມັນກັບເພື່ອນຮ່ວມງານ ຫຼື ຜູ້ນໍາຂອງຂ້ອຍ. ລາວເວົ້າກັບຂ້ອຍວ່າ: “ອັນນີ້ເປັນເລື່ອງຂອງຄ່າໃຊ້ຈ່າຍຄຣິດຕະຈັກ, ເປັນຫຍັງເຈົ້າຈຶ່ງບໍ່ປຶກສາມັນກັບເພື່ອນຮ່ວມງານ ຫຼື ຜູ້ນໍາຂອງເຈົ້າ? ສິ່ງນີ້ເປັນປະເພດຂອງການຕັດສິນໃຈທີ່ເຈົ້າສາມາດເຮັດໄດ້ດ້ວຍຕົວເຈົ້າເອງບໍ?” ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າມັນບໍ່ມີອັນໃດທີ່ຂ້ອຍສາມາດເວົ້າໃນການຕອບຄໍາຖາມຂອງລາວ. ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ຈະຕອບລາວແນວໃດແທ້ໆ. ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າເປັນຫຍັງທັງໝົດ, ເພາະວ່າຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຄິດກ່ຽວກັບມັນເລີຍ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍເລີ່ມຄິດຄືນຫຼັງ. ໃນລະຫວ່າງໄລຍະເວລານັ້ນ, ເນື່ອງຈາກວ່າຂ້ອຍດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນລັກສະນະໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກແບບປົກກະຕິຫຍັງເລີຍ, ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍແມ່ນການຝາກຝັງຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ຂ້ອຍ ແລະ ວ່າຂ້ອຍຄວນຈະປະຕິບັດມັນຕາມຫຼັກການຕ່າງໆ ແລະ ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ. ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ອຍຄວນຈະສົນທະນາ ແລະ ຕັດສິນໃຈເລື່ອງຕ່າງໆ ຮ່ວມກັບເພື່ອນຮ່ວມງານ ແລະ ຜູ້ນໍາຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຂາດຄວາມຮູ້ສຶກນັ້ນເພາະວ່າຂ້ອຍມີຊີວິດຢູ່ພາຍໃນອຸປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍກໍ່ບໍ່ຮູ້ຕົວເລີຍ. ຂ້ອຍເຄີຍຄິດວ່າອັນນີ້ເປັນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈ ແລະ ວ່າຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຕ້ອງການທີ່ຈະສະແຫວງຫາ ຫຼື ກວດເບິ່ງມັນ. ຜູ້ນໍາຂອງຂ້ອຍໄດ້ຈັດການກັບຂ້ອຍໂດຍເວົ້າວ່າ: “ເຈົ້າເປັນຄົນໂອ້ອວດ ແລະ ຖືວ່າຕົວເອງຊອບທໍາ ແລະ ເຈົ້າຂາດສະຕິ. ເຄື່ອງຖວາຍເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນໄດ້ຖືກມອບໃຫ້ແກ່ພຣະເຈົ້າໂດຍຜູ້ເລືອກສັນຂອງພຣະອົງ ແລະ ພວກເຂົາຄວນໄດ້ໃຊ້ຈ່າຍຢ່າງສົມເຫດສົມຜົນຕາມຫຼັກການ. ດຽວນີ້ ເຄື່ອງຖວາຍໄດ້ເສຍຫາຍໄປ, ສະນັ້ນພວກເຮົາຕ້ອງມອບໝາຍຄວາມຮັບຜິດຊອບຕາມຫຼັກການ”. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເວົ້າຫຍັງຕອບກັບລາວ, ແຕ່ພາຍໃນແລ້ວ, ຂ້ອຍຍັງຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍຖືກ. ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ລັກເຄື່ອງຖວາຍ, ຂ້ອຍໄດ້ໃຊ້ມັນໃນຂະບວນການເຮັດວຽກຄຣິດຕະຈັກ, ສະນັ້ນ ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຄວນແບກຮັບຄວາມຮັບຜິດຊອບອັນໃດໜຶ່ງ?

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ບັນດາຜູ້ນໍາຂອງຂ້ອຍໄດ້ມາຄຣິດຕະຈັກເພື່ອພົບກັບພວກເຮົາ ແລະ ພວກເຂົາໄດ້ສົນທະນາ ແລະ ວິເຄາະບັນຫາຂອງຂ້ອຍໂດຍໃຊ້ພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍຍັງໃຊ້ພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າເພື່ອອະທິບາຍຄວາມເຂົ້າໃຈຂອງຂ້ອຍກ່ຽວກັບຕົວຂ້ອຍເອງ, ແຕ່ໃນໃຈຂອງຂ້ອຍແລ້ວ, ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍກໍາລັງໃຊ້ການສົນທະນານີ້ກ່ຽວກັບພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າເພື່ອພຽງແຕ່ປົດປ່ອຍການຕໍ່ຕ້ານ, ຄວາມບໍ່ພໍໃຈ ແລະ ການຂາດຄວາມເຂົ້າໃຈທີ່ໄດ້ກໍ່ຕົວຂຶ້ນໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍເຮັດວຽກໜັກເຖິງແມ່ນວ່າຈະບໍ່ໄດ້ຮັບການຍອມຮັບອັນໃດກໍ່ຕາມ. ບັນດາຜູ້ນຳຂອງຂ້ອຍເຫັນວ່າຂ້ອຍບໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈແທ້ຈິງຂອງທຳມະຊາດຂອງຕົວຂ້ອຍເອງ, ສະນັ້ນຫຼັງຈາກສະແຫວງຫາຂໍ້ຕົກລົງຂອງບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ, ພວກເຂົາໄດ້ໄລ່ຂ້ອຍອອກຈາກຕຳແໜ່ງຜູ້ນໍາຄຣິດຕະຈັກຂອງຂ້ອຍ. ຕົວຈິງແລ້ວຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ສຶກເສຍໃຈຫຼາຍໃນເວລານັ້ນ. ແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ບັນດາຜູ້ນໍາໄດ້ເລີ່ມກວດກາລາຍລະອຽດຕ່າງໆຂອງທຸກໆຄ່າໃຊ້ຈ່າຍ ແລະ ໃນລະຫວ່າງຂັ້ນຕອນນັ້ນ, ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກໍ່ຮູ້ວ່າມີບັນຫາບາງຢ່າງແທ້ໆ. ເມື່ອຜົນເສຍຫາຍເພີ່ມຂຶ້ນ ແລະ ຈຳນວນໃຫຍ່ຂຶ້ນ, ມັນກາຍຜ່ານເກີນກວ່າທີ່ຂ້ອຍຈະສາມາດຈ່າຍຄືນໄດ້ ແລະ ຂ້ອຍເລີ່ມຮູ້ສຶກຢ້ານ. ຂ້ອຍເລີ່ມຄິດຄືນກ່ຽວກັບການຕັດສິນໃຈຕ່າງໆຂອງຂ້ອຍທີ່ໃຊ້ເງິນນັ້ນ ແລະ ທັດສະນະທີ່ເມີນເສີຍ, ທີ່ບໍ່ສົນໃຈຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍເລີ່ມຮູ້ສຶກເສຍໃຈແທ້ໆ ແລະ ກຽດຊັງຕົວເອງ. ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຈິນຕະນາການມາກ່ອນວ່າການເພິ່ງພາອາໄສລັກສະນະຊາຕານຂອງຕົວຂ້ອຍເອງໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍສາມາດເປັນສາຍເຫດການສູນເສຍດັ່ງກ່າວໃຫ້ຄຣິດຕະຈັກ. ປະເຊີນໜ້າກັບຂໍ້ເທັດຈິງຕ່າງໆ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດເຮັດຫຍັງໄດ້ ນອກຈາກກົ້ມຫົວຂອງຂ້ອຍລົງ, ເຊິ່ງຂ້ອຍເຄີຍພູມໃຈຫຼາຍທີ່ຍົກຫົວຂຶ້ນສູງ, ຂ້ອຍບໍ່ຕ້ອງການຫຍັງຫຼາຍກວ່າການຕົບໜ້າຂອງຕົວຂ້ອຍເອງ. ຂ້ອຍບໍ່ເຊື່ອວ່າສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ເປັນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດແທ້ໆ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍໄດ້ຟັງຄໍາເທດສະໜາວ່າ: “ມື້ນີ້, ມີຜູ້ນຳ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກບາງຄົນທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າເປັນເວລາ 10 ຫຼື 20 ປີ, ແຕ່ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ປະຕິບັດຄວາມຈິງແມ່ນແຕ່ໜ້ອຍເລີຍ ແລະ ກົງກັນຂ້າມກັບເຮັດສິ່ງຕ່າງໆຕາມຄວາມປະສົງຂອງພວກເຂົາເອງ? ພວກເຂົາບໍ່ຮັບຮູ້ບໍວ່າ ແນວຄວາມຄິດ ແລະ ຈິນຕະນາການຂອງພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນຄວາມຈິງ? ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ສາມາດສະແຫວງຫາຄວາມຈິງໄດ້? ພວກເຂົາເສຍສະລະຕົວເອງຢ່າງບໍ່ຮູ້ອິດເມື່ອຍ, ປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາແຕ່ຮຸ່ງເຊົ້າຈົນຮອດຄ່ຳໂດຍບໍ່ຢ້ານກົວວຽກໜັກ ຫຼື ຄວາມອິດເມື່ອຍ, ແຕ່ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຍັງຂາດຫຼັກການພາຍຫຼັງທີ່ເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າມາເປັນເວລາຫຼາຍປີແລ້ວ? ພວກເຂົາປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຂົາຕາມແນວຄິດຂອງພວກເຂົາເອງ, ເຮັດແມ່ນຫຍັງກໍ່ຕາມທີ່ພວກເຂົາຕ້ອງການ. ບາງຄັ້ງຂ້ອຍກໍ່ຕົກໃຈເມື່ອເຫັນຂ້ອຍເຫັນສິ່ງທີ່ພວກເຂົາເຮັດ. ໂດຍປົກກະຕິແລ້ວ ພວກເຂົາປາກົດວ່າຂ້ອນຂ້າງເປັນຄົນດີ. ພວກເຂົາບໍ່ແມ່ນຄົນເຮັດຊົ່ວ ແລະ ພວກເຂົາເວົ້າໄດ້ດີ. ມັນເປັນການຍາກທີ່ຈະຈິນຕະນາການວ່າພວກເຂົາສາມາດເຮັດສິ່ງທີ່ເປັນຕາຫົວແບບນັ້ນ. ໃນເລື່ອງທີ່ສໍາຄັນເຊັ່ນນັ້ນ, ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງບໍ່ສະແຫວງຫາ ຫຼື ຂໍຄໍາແນະນໍາ? ເປັນຫຍັງພວກເຂົາຈຶ່ງຢືນຢັນທີ່ຈະເຮັດຕາມວິທີການຂອງຕົນ ແລະ ມີສິດຕັດສິນໃຈໃນສິ່ງຕ່າງໆ? ນີ້ບໍ່ແມ່ນອຸປະນິໄສຂອງຊາຕານບໍ? ເມື່ອຂ້ອຍຈັດການສິ່ງຕ່າງໆທີ່ສຳຄັນ, ຂ້ອຍມັກເວົ້າກັບພຣະເຈົ້າ, ສະແຫວງຫາ ແລະ ຂໍຄວາມຊ່ວຍເຫຼືອຈາກພຣະອົງ. ບາງຄັ້ງ ພຣະເຈົ້າເວົ້າສິ່ງທີ່ຂັດກັບຈິນຕະນາການຂອງຂ້ອຍ, ແຕ່ຂ້ອຍຕ້ອງເຊື່ອຟັງ ແລະ ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆຕາມທາງຂອງພຣະເຈົ້າ. ໃນເລື່ອງທີ່ສຳຄັນ, ຂ້ອຍບໍ່ກ້າທີ່ຈະເຮັດຕາມແນວຄິດຂອງຂ້ອຍເອງ. ຈະເກີດຫຍັງຂຶ້ນຖ້າຂ້ອຍເຮັດຜິດພາດ? ດີທີ່ສຸດກໍ່ຄືປ່ອຍໃຫ້ພຣະເຈົ້າກຳນົດສິ່ງຕ່າງໆ. ຄວາມເຄົາລົບລະດັບພື້ນຖານນີ້ຕໍ່ພຣະເຈົ້າແມ່ນບາງສິ່ງທີ່ຜູ້ນຳທຸກຄົນ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກຄວນມີ. ແຕ່ຂ້ອຍໄດ້ຄົ້ນພົບວ່າ ຜູ້ນຳ ແລະ ຜູ້ເຮັດວຽກບາງຄົນນັ້ນຫຍາບຄາຍຫຼາຍ. ພວກເຂົາຕ້ອງການມີທາງຂອງພວກເຂົາໃນທຸກສິ່ງ. ມີບັນຫາຫຍັງຢູ່ບ່ອນນີ້? ມັນອັນຕະລາຍແທ້ໆເມື່ອອຸປະນິໄສຂອງພວກເຮົາບໍ່ໄດ້ປ່ຽນແປງ... ເປັນຫຍັງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າຈຶ່ງສ້າງຕັ້ງກຸ່ມຕັດສິນໃຈຂຶ້ນ? ກຸ່ມຕັດສິນໃຈແມ່ນຫຼາຍຄົນທີ່ສົນທະນາ, ສືບສວນ ແລະ ຕັດສິນບັນຫາຮ່ວມກັນເພື່ອຫຼີກເວັ້ນຄວາມຜິດພາດ ຫຼື ການສູນເສຍອັນໃຫຍ່ຫຼວງ. ແຕ່ບາງຄົນຫຼີກເວັ້ນກຸ່ມຕັດສິນໃຈ ແລະ ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆຕາມທາງຂອງຕົນເອງ. ພວກເຂົາບໍ່ໄດ້ເປັນຊາຕານທີ່ຊົ່ວຮ້າຍບໍ? ຜູ້ໃດກໍ່ຕາມທີ່ຂ້າມກຸ່ມຕັດສິນໃຈ ແລະ ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆຕາມວິທີການຂອງຕົນເອງແມ່ນຊາຕານທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ. ບໍ່ວ່າພວກເຂົາເປັນຜູ້ນຳລະດັບໃດ, ຖ້າພວກເຂົາຂ້າມກຸ່ມຕັດສິນໃຈ, ບໍ່ສົ່ງແຜນການເພື່ອຂໍອະນຸມັດ ແລະ ດຳເນີນການດ້ວຍຕົວເອງ, ແລ້ວພວກເຂົາກໍ່ເປັນຊາຕານທີ່ຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ຕ້ອງຖືກກຳຈັດ ແລະ ຖືກຂັບໄລ່ອອກໄປ” (ຄັດຈາກໜັງສືການເທດສະໜາ ແລະ ການສົນທະນາກ່ຽວກັບທາງເຂົ້າສູ່ຊີວິດ). ແຕ່ລະຄຳຂອງການເທດສະໜາໄດ້ສຽບແທງຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ. ຄຳເທດສະໜາເຫຼົ່ານັ້ນໄດ້ເປີດເຜີຍສະພາບຂອງຂ້ອຍຢ່າງສົມບູນ. ໂດຍສະເພາະເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຍິນຢູ່ໃນຄໍາເທດສະໜາວ່າຄົນຄືແບບນີ້ແມ່ນຊາຕານທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຜູ້ທີ່ຕ້ອງຖືກກໍາຈັດ ແລະ ຂັບໄລ່ອອກໄປ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຕົກໃຈຢ່າງທັນທີທັນໃດ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຄືກັບວ່າຂ້ອຍຫາກໍ່ຖືກຕັດສິນປະຫານຊີວິດ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ: “ຂ້ອຍຈົບແລ້ວ. ດຽວນີ້ຂ້ອຍຈະບໍ່ໄດ້ຮັບການຊ່ວຍຊີວິດ, ນີ້ແມ່ນຈຸດຈົບຂອງຊີວິດຂ້ອຍຂອງການເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ ນັ້ນກໍ່ຄື ຄວາມເຊື່ອຂອງຂ້ອຍໃນພຣະເຈົ້າແມ່ນຈົບແລ້ວ”. ໃນເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍຢ້ານຫຼາຍ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກຢູ່ຕະຫຼອດເວລາວ່າພຣະເຈົ້າດູແລຂ້ອຍດີຫຼາຍ. ຂ້ອຍມີການສຶກສາ ແລະ ວຽກທີ່ດີ, ໜ້າທີ່ທີ່ຂ້ອຍໄດ້ປະຕິບັດຢູ່ໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນມີຄວາມສໍາຄັນຫຼາຍ ແລະ ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍກໍ່ເຄົາລົບຂ້ອຍ, ສະນັ້ນຂ້ອຍເບິ່ງຕົວເອງຢູ່ຕະຫຼອດເວລາວ່າເປັນຄົນພິເສດຫຼາຍຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍເປັນຄົນສຳຄັນທີ່ໄດ້ຮັບການເຝຶກຝົນຢູ່ໃນເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຈິນຕະນາການວ່າຂ້ອຍຈະຖືກກຽດຊັງ ແລະ ຖືກກໍາຈັດໂດຍພຣະເຈົ້າເພາະວ່າຂ້ອຍເຮັດຜິດຕໍ່ອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າ. ຈາກເວລານັ້ນ, ຂ້ອຍກໍ່ເລີ່ມຮູ້ສຶກວ່າອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຊອບທໍາ ແລະ ບໍ່ທົນຕໍ່ການກະທໍາຜິດ, ວ່າເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າຖືກປົກຄອງດ້ວຍຄວາມຈິງ ແລະ ຄວາມຊອບທໍາ ແລະ ມັນບໍ່ເຄີຍອະນຸຍາດໃຫ້ຜູ້ໃດມີສ່ວນຮ່ວມໃນການປະພຶດທີ່ບໍ່ຖືກຕ້ອງ. ຢູ່ໃນຄຣິດຕະຈັກ, ພວກເຮົາຄວນປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງພວກເຮົາຕາມຫຼັກການ ແລະ ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ, ບໍ່ແມ່ນແຕ່ເຮັດໃນສິ່ງທີ່ພວກເຮົາຕ້ອງການ ຫຼື ປະຕິບັດຕາມທີ່ພວກເຮົາມັກ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ, ເນື່ອງຈາກວ່າຂ້ອຍໄດ້ເຮັດໃຫ້ເກີດໄພພິບັດ ແລະ ໄດ້ໃຊ້ເຄື່ອງຖວາຍຂອງຄຣິດຕະຈັກໂດຍບໍ່ລະມັດລະວັງ, ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດໃຫ້ເຄືອງອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າຂຸ່ນເຄືອງ ແລະ ບໍ່ມີໃຜສາມາດຊ່ວຍຂ້ອຍໃຫ້ລອດພົ້ນໄດ້. ຂ້ອຍພຽງແຕ່ຕ້ອງລໍຖ້າທີ່ຈະຖືກກໍາຈັດໂດຍເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າ.

ໃນມື້ຕໍ່ມາ, ທຸກໆຕອນເຊົ້າທີ່ຂ້ອຍເປີດຕາຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າເປັນເວລາຂອງຄວາມຢ້ານກົວ ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກທໍ້ແທ້ຫຼາຍຈົນບໍ່ມີແຮງທີ່ຈະລຸກອອກຈາກຕຽງໄດ້. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ວ່າຂ້ອຍຈະຢູ່ບ່ອນໃດຕໍ່ໄປ, ຄວາມຜິດພາດທີ່ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດນັ້ນແມ່ນຍິ່ງໃຫຍ່ເກີນໄປ ແລະ ບໍ່ມີໃຜສາມາດຊ່ວຍຂ້ອຍໄດ້. ຂ້ອຍເຮັດໄດ້ພຽງໄປຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ ແລະ ບອກພຣະອົງສິ່ງທີ່ຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍເວົ້າກັບພຣະເຈົ້າວ່າ: “ພຣະເຈົ້າ, ຂ້ານ້ອຍຜິດໄປແລ້ວ. ຂ້ານ້ອຍບໍ່ເຄີຍຄິດວ່າສິ່ງຕ່າງໆຈະຈົບລົງດ້ວຍວິທີນີ້. ໃນອະດີດ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ຮູ້ຈັກພຣະອົງ ແລະ ຂ້ານ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຄົາລົບພຣະອົງຢູ່ໃນໃຈຂອງຂ້ານ້ອຍ. ໃນການມີຢູ່ຂອງພຣະອົງ, ຂ້ານ້ອຍເປັນຄົນໂອ້ອວດ ແລະ ຖືວ່າຕົວເອງຊອບທຳ, ຂ້ານ້ອຍມີສ່ວນຮ່ວມໃນການປະພຶດຜິດ ແລະ ບໍ່ມີຄວາມຮູ້ສຶກຢ່າງສົມບູນ ແລະ ສະນັ້ນມື້ນີ້ຂ້ານ້ອຍກຳລັງຖືກລິຮານ, ຈັດການ, ລົງໂທດ ແລະ ຕັດສິນ. ຂ້ານ້ອຍເຫັນອຸປະນິໄສອັນຊອບທຳຂອງພຣະອົງ. ຂ້ານ້ອຍປາດຖະໜາທີ່ຈະເຊື່ອຟັງ ແລະ ຖອດຖອນບົດຮຽນຕ່າງໆຈາກສະຖານະການນີ້. ຂ້ານ້ອຍຂໍຮ້ອງພຣະອົງ, ພຣະເຈົ້າ, ຢ່າປ່ອຍຂ້ານ້ອຍໄປ, ເພາະວ່າຂ້ານ້ອຍບໍ່ສາມາດຢູ່ໄດ້ໂດຍປາດສະຈາກພຣະອົງ”. ໃນມື້ຕໍ່ມາ, ຂ້ອຍສືບຕໍ່ອະທິຖານແບບນີ້. ເຊົ້າມື້ໜຶ່ງ, ຂ້ອຍໄດ້ຍິນເພງສັນລະເສີນເພງໜຶ່ງໃນພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ: “ເຈົ້າຕ້ອງມີຄວາມເຂົ້າໃຈແບບນີ້ ບໍ່ວ່າສິ່ງໃດໜຶ່ງຈະເກີດຂຶ້ນໃນເມື່ອໃດກໍຕາມ ‘ບໍ່ວ່າແມ່ນຫຍັງຈະເກີດຂຶ້ນກໍຕາມ, ມັນກໍລ້ວນແລ້ວແຕ່ເປັນສ່ວນໜຶ່ງຂອງການບັນລຸເປົ້າໝາຍຂອງຂ້ອຍ ແລະ ມັນເປັນການກະທຳຂອງພຣະເຈົ້າ. ມີຄວາມອ່ອນແອໃນຕົວຂ້ອຍ, ແຕ່ຂ້ອຍຈະບໍ່ຄິດລົບ. ຂ້ອຍຂອບຄຸນພຣະເຈົ້າສຳລັບຄວາມຮັກທີ່ພຣະອົງໄດ້ປະທານໃຫ້ແກ່ຂ້ອຍ ແລະ ທີ່ໄດ້ຈັດແຈງສະພາບແວດລ້ອມດັ່ງກ່າວສຳລັບຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຕ້ອງບໍ່ປະຖິ້ມຄວາມປາຖະໜາຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຂ້ອຍ; ການສະລະຖິ້ມຈະເທົ່າກັບວ່າເປັນການປະນີປະນອມກັບຊາຕານ, ເທົ່າກັບການທຳລາຍຕົນເອງ ແລະ ເທົ່າກັບການທໍລະຍົດຕໍ່ພຣະເຈົ້າ’. ນີ້ຄືປະເພດແນວຄວາມຄິດທີ່ເຈົ້າຕ້ອງມີ. ບໍ່ວ່າຄົນອື່ນຈະເວົ້າແນວໃດກໍຕາມ ຫຼື ພວກເຂົາຈະປະພຶດແບບໃດກໍຕາມ ແລະ ບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າຈະປະຕິບັດແນວໃດກໍຕາມກັບເຈົ້າ, ຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງເຈົ້າຕ້ອງບໍ່ຫວັ່ນໄຫວ” (ຈາກບົດເພງ “ຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ຈຳເປັນເພື່ອສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ” ໃນໜັງສືເພງຕິດຕາມລູກແກະ ແລະ ຮ້ອງເພງໃໝ່). ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຍິນເພງສັນລະເສີນນີ້ໃນພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍພົບຄວາມຫວັງຂອງການຊ່ວຍຕົວຂ້ອຍໃຫ້ລອດ. ຂ້ອຍຮ້ອງເພງເທື່ອແລ້ວເທື່ອເລົ່າ ແລະ ຍິ່ງຂ້ອຍຮ້ອງເພງຫຼາຍເທົ່າໃດ, ຂ້ອຍຍິ່ງຮູ້ສຶກມີຄວາມເຂັ້ມແຂງໃນໃຈຂອງຂ້ອຍຫຼາຍຂຶ້ນເທົ່ານັ້ນ. ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍຖືກເປີດເຜີຍ, ລິຮານ ແລະ ຈັດການດ້ວຍວິທີນີ້ເພາະວ່າພຣະເຈົ້າຕ້ອງການໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ຈັກຕົວເອງເພື່ອວ່າຂ້ອຍຈະສາມາດກັບໃຈ ແລະ ປ່ຽນແປງໄດ້, ບໍ່ແມ່ນເພາະວ່າພຣະເຈົ້າຕ້ອງການຂັບໄລ່ ແລະ ກໍາຈັດຂ້ອຍ. ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ຮູ້ຈັກພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍເຂົ້າໃຈພຣະເຈົ້າຜິດ ແລະ ປ້ອງກັນຕົນເອງຈາກພຣະເຈົ້າ ແລະ ດັ່ງນັ້ນຂ້ອຍຈຶ່ງດໍາລົງຊີວິດຢູ່ໃນສະພາວະທີ່ຄິດລົບຂອງຄວາມສິ້ນຫວັງທັງໝົດເພາະຂ້ອຍຄິດວ່າພຣະເຈົ້າບໍ່ຕ້ອງການຂ້ອຍ. ແຕ່ມື້ນັ້ນຂ້ອຍໄດ້ເຫັນພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ຮູ້ວ່າຄວາມປະສົງຂອງພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ເປັນໄປຕາມທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຈິນຕະນາການເລີຍ. ພຣະເຈົ້າຮູ້ວ່າວູດທິພາວະທາງຈິດວິນຍານຂອງຂ້ອຍແມ່ນຍັງບໍ່ບັນລຸນິຕິພາວະເກີນໄປ ແລະ ພຣະອົງຮູ້ວ່າຂ້ອຍຈະກາຍເປັນຄົນຄິດລົບ ແລະ ອ່ອນແອໃນສະພາບການເຫຼົ່ານີ້ ແລະ ແມ່ນແຕ່ປະຖິ້ມຄວາມຕັ້ງໃຈຂອງຂ້ອຍເພື່ອສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ. ເພາະສະນັ້ນ ພຣະເຈົ້າໄດ້ໃຊ້ພຣະທໍາຂອງພຣະອົງເພື່ອປອບໃຈ ແລະ ໃຫ້ກຳລັງໃຈຂ້ອຍ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຜູ້ຄົນຕ້ອງການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງຢູ່ຕະຫຼອດເວລາ, ບໍ່ວ່າສະພາບການໃດກໍ່ຕາມ. ເມື່ອພວກເຮົາລົ້ມເຫຼວ ແລະ ລົ້ມລົງ, ຫຼື ເມື່ອພວກເຮົາຖືກລິຮານ ແລະ ຈັດການ, ສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ແມ່ນຂັ້ນຕອນທີ່ຈໍາເປັນທັງໝົດໃນຂະບວນການຂອງການຖືກຊ່ວຍໃຫ້ລອດ. ຕາບໃດທີ່ພວກເຮົາສາມາດທົບທວນ ແລະ ຮູ້ຈັກຕົວພວກເຮົາເອງ ແລະ ສາມາດກັບໃຈ ແລະ ປ່ຽນແປງໄດ້, ແລ້ວຫຼັງຈາກທີ່ພວກເຮົາປະສົບກັບຂັ້ນຕອນເຫຼົ່ານີ້, ພວກເຮົາຈະປະສົບກັບການເຕີບໂຕໃນຊີວິດ. ເມື່ອຂ້ອຍເຂົ້າໃຈເລື່ອງນີ້, ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ເຂົ້າໃຈພຣະເຈົ້າຜິດອີກຕໍ່ໄປ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຖືກປ້ອງກັນຈາກພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າບໍ່ວ່າພຣະເຈົ້າວາງແຜນ ແລະ ຈັດແຈງອັນໃດກໍ່ຕາມ, ແນ່ນອນມັນເປັນປະໂຫຍດທັງໝົດຕໍ່ຂ້ອຍ ແລະ ວ່າພຣະເຈົ້າຮັບຜິດຊອບຕໍ່ຊີວິດຂອງຂ້ອຍ. ສະນັ້ນ, ຂ້ອຍໄດ້ຮວບຮວມຄວາມກ້າຫານຂອງຂ້ອຍ ແລະ ກຽມພ້ອມທີ່ຈະປະເຊີນກັບສິ່ງໃດກໍ່ຕາມທີ່ຈະເກີດຂຶ້ນໃນຕໍ່ໜ້າ.

ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ຂ້ອຍຍັງເຮັດໃຫ້ຕົວເອງສະຫງົບລົງ ແລະ ທົບທວນຄືນອີກ. ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງລົ້ມເຫຼວ ແລະ ລົ້ມລົງຢ່າງຮຸນແຮງ? ແມ່ນຫຍັງຄືສາຍເຫດຂອງຄວາມລົ້ມເຫຼວຂອງຂ້ອຍ? ຫຼັງຈາກທີ່ຂ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ, ຂ້ອຍຈຶ່ງເຂົ້າໃຈໃນທີ່ສຸດ. ພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າກ່າວວ່າ, “ຖ້າເຈົ້າມີຄວາມຈິງຢູ່ໃນຕົວເຈົ້າຈິງແທ້, ເສັ້ນທາງທີ່ເຈົ້າຍ່າງກໍຈະເປັນເສັ້ນທາງທີ່ຖືກຕ້ອງໂດຍທໍາມະຊາດ. ປາດສະຈາກຄວາມຈິງແລ້ວ, ມັນງ່າຍທີ່ຈະເຮັດຊົ່ວ ແລະ ເຈົ້າກໍຈະເຮັດມັນ ເຖິງແມ່ນວ່າຈະເປັນຕົວເຈົ້າເອງ. ຕົວຢ່າງ: ຖ້າເຈົ້າມີຄວາມອວດດີ ແລະ ຄວາມທະນົງຕົວ, ເຈົ້າຈະເຫັນວ່າມັນເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະຫຼີກເວັ້ນການທ້າທາຍພຣະເຈົ້າ; ເຈົ້າຈະຮູ້ສຶກຖືກບີບບັງຄັບໃຫ້ທ້າທາຍພຣະອົງ. ເຈົ້າຈະບໍ່ເຮັດມັນຢ່າງຕັ້ງໃຈ; ແຕ່ເຈົ້າຈະເຮັດມັນພາຍໃຕ້ການຄອບງຳຂອງທຳມະຊາດທີ່ອວດດີ ແລະ ທະນົງຕົວຂອງເຈົ້າ. ຄວາມອວດດີ ແລະ ຄວາມທະນົງຕົວຂອງເຈົ້າຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າໝິ່ນປະມາດພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຫັນພຣະອົງເປັນພຽງສິ່ງມີຊີວິດທີ່ບໍ່ມີຄວາມໝາຍຫຍັງເລີຍ; ພວກມັນຈະເຮັດໃຫ້ເຈົ້າສັນລະເສີນຕົວເອງ, ເຮັດໃຫ້ເຈົ້າສະແດງຕົນຢູ່ສະເໝີ ແລະ ໃນທີ່ສຸດກໍນັ່ງຢູ່ບ່ອນຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເປັນປະຈັກພະຍານໃຫ້ຕົວເອງ. ເຈົ້າກໍຈະຫັນປ່ຽນແນວຄິດຂອງເຈົ້າເອງ, ຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າເອງ ແລະ ແນວຄວາມຄິດຂອງເຈົ້າໃຫ້ເປັນຄວາມຈິງເພື່ອໃຫ້ໄດ້ຮັບການບູຊາ. ເຫັນບໍ່ວ່າ ພາຍໃຕ້ການຄອບງຳຂອງທຳມະຊາດອັນອວດດີ ແລະ ທະນົງຕົວຂອງພວກເຂົາ, ຜູ້ຄົນໄດ້ເຮັດຊົ່ວຫຼາຍປານໃດ! ເພື່ອແກ້ໄຂການກະທຳທີ່ຊົ່ວຮ້າຍຂອງຕົນ, ກ່ອນອື່ນ ພວກເຂົາຕ້ອງແກ່ໄຂບັນຫາກ່ຽວກັບທຳມະຊາດຂອງພວກເຂົາເສຍກ່ອນ. ໂດຍບໍ່ມີການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສແລ້ວ, ມັນກໍຈະເປັນໄປບໍ່ໄດ້ທີ່ຈະນຳເອົາວິທີແກ້ໄຂບັນຫາເບື້ອງຕົ້ນມາແກ້ໄຂບັນຫານີ້ໄດ້” (ຄັດຈາກໜັງສືພຣະທຳ, ເຫຼັ້ມທີ 3. ບົດບັນທຶກການສົນທະນາຂອງພຣະຄຣິດແຫ່ງຍຸກສຸດທ້າຍ. ມີພຽງການສະແຫວງຫາຄວາມຈິງເທົ່ານັ້ນ ຄົນໃດໜຶ່ງຈຶ່ງຈະສາມາດບັນລຸການປ່ຽນແປງໃນອຸປະນິໄສ). ໃນອະດີດ, ຂ້ອຍຍອມຮັບຄວາມໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍເອງທາງທິດສະດີ, ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ມີຄວາມເຂົ້າໃຈອັນແທ້ຈິງກ່ຽວກັບທຳມະຊາດຂອງຕົວຂ້ອຍເອງ, ສະນັ້ນຂ້ອຍຍັງຍ້ອງຍໍຕົວເອງ, ດໍາລົງຊີວິດຢູ່ພາຍໃນແນວຄິດ ແລະ ຈິນຕະນາການຕ່າງໆຂອງຕົວຂ້ອຍເອງ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍໂອ້ອວດເພາະວ່າຂ້ອຍມີຄຸນສົມບັດທີ່ຈະເປັນ, ນັ້ນຄືເຫດຜົນວ່າເປັນຫຍັງ, ເມື່ອບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍລິຮານ ແລະ ຈັດການກັບຂ້ອຍ ແລະ ພະຍາຍາມທີ່ຈະຊ່ວຍຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ສົນໃຈມັນ. ຂ້ອຍລະເລີຍມັນຢ່າງສິ້ນເຊີງ. ແຕ່ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ອ່ານພຣະທໍາເຫຼົ່ານີ້ຂອງພຣະເຈົ້າ, ໃນທີ່ສຸດຂ້ອຍກໍ່ເຂົ້າໃຈວ່າຄວາມໂອ້ອວດ, ທໍາມະຊາດທີ່ອວດອົ່ງຂອງຂ້ອຍແມ່ນຕົ້ນເຫດຂອງການກະບົດ ແລະ ການຕໍ່ຕ້ານຕໍ່ພຣະເຈົ້າ. ມັນເປັນອຸປະນິໄສຊາຕານແບບຄລາສສິກ. ເມື່ອຜູ້ຄົນອາໄສຢູ່ພາຍໃນທຳມະຊາດທີ່ໂອ້ອວດ, ອວດອົ່ງດັ່ງກ່າວ, ການເຮັດຄວາມຊົ່ວຮ້າຍ ແລະ ການຕໍ່ຕ້ານພຣະເຈົ້າກາຍເປັນຄວາມບໍ່ສະມັກໃຈ. ຂ້ອຍຄິດຄືນກ່ຽວກັບວິທີທີ່ຂ້ອຍຄິດເຖິງແຕ່ຕົວຂ້ອຍເອງຢູ່ຕະຫຼອດເວລາຕັ້ງແຕ່ຂ້ອຍເລີ່ມປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຜູ້ນຳຄີີຣິດຕະຈັກ. ຂ້ອຍຄິດວ່າຂ້ອຍສາມາດເຮັດຫຍັງກໍ່ໄດ້, ວ່າຂ້ອຍດີກ່ວາທຸກຄົນ ແລະ ຂ້ອຍຕ້ອງການທີ່ຈະໃຫ້ທຸກສິ່ງທຸກຢ່າງເປັນໄປຕາມທາງຂອງຂ້ອຍ. ບໍ່ພຽງແຕ່ເທົ່ານັ້ນ, ແຕ່ຂ້ອຍຕ້ອງການຄວບຄຸມ ແລະ ນໍາພາວຽກຂອງກຸ່ມທັງໝົດຂອງຂ້ອຍ ແລະ ເຮັດໃຫ້ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍເຮັດໃນສິ່ງທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງການ. ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຄິດເລີຍວ່າຄວາມຄິດ ແລະ ການຕັດສິນໃຈຕ່າງໆຂອງຂ້ອຍຖືກຕ້ອງ ຫຼື ບໍ່ ຫຼືວ່າ ພວກມັນມີຄວາມລໍາອຽງ ຫຼື ບໍ່ ຫຼືວ່າ ພວກມັນຈະເປັນສາເຫດການສູນເສຍຕໍ່ວຽກຄຣິດຕະຈັກຈົນຂ້ອຍໄດ້ຍິນອ້າຍນ້ອງຜູ້ໜຶ່ງຈາກເບື້ອງເທິງເວົ້າໃນຄໍາເທດສະໜາຂອງລາວວ່າເມື່ອສິ່ງຕ່າງໆເກີດຂຶ້ນກັບລາວ, ລາວຈະຖາມພຣະເຈົ້າ, ເພາະວ່າລາວຢ້ານທີ່ຈະເຮັດສິ່ງທີ່ຜິດພາດ ແລະ ວ່າລາວຈະກະທໍາຫຼັງຈາກໄດ້ຮັບຄໍາຕອບທີ່ຊັດເຈນຈາກພຣະເຈົ້າເທົ່ານັ້ນ. ອ້າຍນ້ອງທີ່ເວົ້າເຖິງຂ້າງເທິງແມ່ນຜູ້ທີ່ມີຄວາມຈິງ, ຜູ້ທີ່ມີຫົວໃຈຢຳເກງພຣະເຈົ້າ ແລະ ເຮັດສິ່ງຕ່າງໆຕາມຫຼັກການ. ຢ່າງໃດກໍ່ຕາມ, ລາວຍັງບໍ່ກ້າທີ່ຈະເຊື່ອໝັ້ນຕົວລາວເອງທັງໝົດ. ເມື່ອສິ່ງຕ່າງໆເກີດຂຶ້ນກັບລາວ, ລາວຖາມຫາພຣະເຈົ້າ ແລະ ອະນຸຍາດໃຫ້ພຣະເຈົ້າຕັດສິນໃຈ. ຜູ້ນຳຄຣິດຕະຈັກຜູ້ໜຶ່ງ ຕ້ອງການທີ່ຈະສະແຫວງຫາຄວາມຈິງໃນທຸກໆສິ່ງຫຼາຍກວ່າຄົນອື່ນ. ແຕ່ຂ້ອຍບໍ່ໄດ້ຊອກຫາພຣະເຈົ້າ ຫຼື ມີຫົວໃຈທີ່ຢໍາເກງພຣະເຈົ້າເລີຍ. ເມື່ອໃດກໍ່ຕາມທີ່ສິ່ງຕ່າງໆເກີດຂຶ້ນກັບຂ້ອຍ, ຂ້ອຍໄດ້ອີງໃສ່ແນວຄິດ ແລະ ຈິນຕະນາການຕ່າງໆຂອງຂ້ອຍເພື່ອຊີ້ນໍາຂ້ອຍ ແລະ ເຮັດຄືວ່າແນວຄວາມຄິດຕ່າງໆຂອງຕົວຂ້ອຍເອງວ່າເປັນຄວາມຈິງ. ຂ້ອຍຖືວ່າຕົວເອງສູງສົ່ງ ແລະ ສຳຄັນ. ນັ້ນບໍ່ແມ່ນອຸປະນິໄສຊາຕານແບບຄລາສສິກບໍ? ຂ້ອຍເປັນຄືກັບເທວະທູດຜູ້ທີ່ຕ້ອງການນັ່ງເທົ່າທຽມກັບພຣະເຈົ້າ. ນັ້ນເປັນສິ່ງທີ່ເຮັດໃຫ້ເຄືອງໃຈອຸປະນິໄສຂອງພຣະເຈົ້າຢ່າງຮຸນແຮງ! ເມື່ອຂ້ອຍເຂົ້າໃຈສິ່ງເຫຼົ່ານີ້ໃນທີ່ສຸດ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າທຳມະຊາດທີ່ໂອ້ອວດ, ອວດອົ່ງຂອງຂ້ອຍແມ່ນເປັນຕາຢ້ານກົວ. ມັນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍດໍາລົງຊີວິດໂດຍປາດສະຈາກຄວາມຮູ້ສຶກ, ເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍເຮັດຫຼາຍສິ່ງທີ່ທໍາຮ້າຍຜູ້ຄົນ ແລະ ເຮັດໃຫ້ພຣະເຈົ້າບໍ່ພໍໃຈ ແລະ ມັນເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍດໍາລົງຊີວິດຄືກັບສັດປະຫຼາດ. ແຕ່ພຣະເຈົ້າຊອບທໍາ. ພຣະເຈົ້າສາມາດອະນຸຍາດໃຫ້ຜູ້ໃດຜູ້ໜຶ່ງຄືກັບຂ້ອຍ, ຜູ້ທີ່ເຕັມໄປດ້ວຍອຸປະນິໄສຊາຕານດໍາເນີນການອາລະວາດ ແລະ ຂັດຂວາງວຽກຂອງເຮືອນຂອງພຣະເຈົ້າໄດ້ແນວໃດ? ສະນັ້ນ, ຂ້ອຍສົມຄວນທີ່ຈະຖືກໄລ່ອອກຈາກໜ້າທີ່ການເປັນຜູ້ນຳຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍໄດ້ເຮັດສິ່ງນີ້ໃສ່ກັບຕົວຂ້ອຍເອງ. ຂ້ອຍສໍານຶກໄດ້ວ່າຕະຫຼອດເວລາຫຼາຍປີທີ່ຂ້ອຍເຊື່ອໃນພຣະເຈົ້າ, ຂ້ອຍອາໄສພອນສະຫວັນຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຄວາມຄິດ ແລະ ຈິນຕະນາການຕ່າງໆຂອງຂ້ອຍເພື່ອເຮັດວຽກຂອງຂ້ອຍ ແລະ ບໍ່ຄ່ອຍໄດ້ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ. ສະນັ້ນ ຫຼັງຈາກເວລາທັງໝົດນັ້ນ, ດຽວນີ້ຂ້ອຍເກືອບບໍ່ມີຄວາມຈິງທີ່ເປັນຈິງ ແລະ ໃນຕົວຈິງແລ້ວຂ້ອຍທຸກຍາກທາງດ້ານຈິດວິນຍານ ແລະ ໜ້າສົງສານ. ຂ້ອຍຄິດວ່າ, ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ສາມາດສະແຫວງຫາຄວາມຈິງໄດ້? ເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງຄິດຢູ່ຕະຫຼອດເວລາວ່າຄວາມຄິດ ແລະ ການຕັດສິນໃຈຕ່າງໆຂອງຂ້ອຍເອງແມ່ນຖືກຕ້ອງ? ໃນຕົວຈິງແລ້ວ ສິ່ງນີ້ພິສູດໄດ້ວ່າຂ້ອຍບໍ່ມີບ່ອນສໍາລັບພຣະເຈົ້າຢູ່ໃນຫົວໃຈຂອງຂ້ອຍເລີຍ, ແຮງໄກທີ່ຂ້ອຍຈະມີຫົວໃຈທີ່ຢໍາເກງພຣະເຈົ້າ. ທີ່ຂ້ອຍໄດ້ຖືກເປີດເຜີຍໂດຍພຣະເຈົ້າໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໃນມື້ນີ້ ທີ່ຈິງແລ້ວແມ່ນການຕັກເຕືອນ ແລະ ຄໍາເຕືອນຂອງພຣະເຈົ້າສໍາລັບຂ້ອຍ ແລະ ຖ້າຂ້ອຍບໍ່ຫັນກັບມາ, ຈຸດຈົບຂອງຂ້ອຍແມ່ນຈະຖືກກໍາຈັດ ແລະ ຖືກສົ່ງໄປນະລົກ. ເມື່ອຂ້ອຍເຂົ້າໃຈສິ່ງເຫຼົ່ານີ້, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າການຕັດສິນ, ການລົງໂທດ, ການລິຮານ ແລະ ການຈັດການຂອງພຣະເຈົ້າທີ່ຈິງແລ້ວແມ່ນຄວາມຮັກ ແລະ ການປົກປ້ອງຂອງພຣະເຈົ້າຕໍ່ຜູ້ຄົນ ແລະ ຄວາມຕັ້ງໃຈທີ່ດີຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນຢູ່ເບື້ອງຫຼັງມັນທັງໝົດ. ພຣະເຈົ້າຕັດສິນ ແລະ ຂ້ຽນຕີຜູ້ຄົນບໍ່ແມ່ນເພາະວ່າພຣະອົງກຽດຊັງພວກເຂົາ, ແຕ່ເພື່ອຊ່ວຍພວກເຂົາໃຫ້ລອດພົ້ນຈາກອິດທິພົນຂອງຊາຕານ ແລະ ອຸປະນິແບບໄສຊາຕານຂອງພວກເຂົາ. ເມື່ອຂ້ອຍເຂົ້າໃຈເລື່ອງນີ້, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຂ້ອຍມີຄວາມເຂົ້າໃຈຜິດພຣະເຈົ້າໜ້ອຍລົງ ແລະ ມີການປ້ອງກັນຈາກພຣະເຈົ້າໜ້ອຍລົງ. ຂ້ອຍຍັງຮູ້ສຶກວ່າບໍ່ວ່າສະຖານະການອັນໃດກໍ່ຕາມທີ່ພຣະເຈົ້າຈັດແຈງໃຫ້ກັບຂ້ອຍໃນວັນຂ້າງໜ້າທີ່ຈະມາເຖິງ, ອຳນາດອະທິປະໄຕ ແລະ ການຈັດແຈງຕ່າງໆຂອງພຣະເຈົ້າຈະຢູ່ເບື້ອງຫຼັງສິ່ງທັງໝົດ ແລະ ຂ້ອຍປາຖະໜາທີ່ຈະເຊື່ອຟັງພວກມັນ.

ໜ້າທີ່ຕ່າງໆຂອງຂ້ອຍວຽກຕິດຕາມບາງຢ່າງທີ່ຂ້ອຍຕ້ອງເຮັດໃຫ້ສຳເລັດ ແລະ ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່ານີ້ແມ່ນພຣະເຈົ້າໃຫ້ໂອກາດຂ້ອຍກັບໃຈ, ສະນັ້ນຂ້ອຍຕັ້ງໃຈທີ່ຈະປະຕິບັດໜ້າທີ່ສຸດທ້າຍນີ້ເປັນຢ່າງດີ. ຫຼັງຈາກນັ້ນ, ໃນໄລຍະການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ເມື່ອຂ້ອຍປຶກສາຫາລືວຽກກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍບໍ່ກ້າອີກເລີຍທີ່ຈະອີງໃສ່ອຸປະນິໄສທີ່ໂອ້ອວດຂອງຂ້ອຍ ຄິດວ່າຕົວຂ້ອຍເອງຖືກຕ້ອງ ແລະ ເຮັດໃຫ້ຄົນອື່ນຟັງຂ້ອຍ. ແທນທີ່ຈະເປັນແນວນັ້ນ, ຂ້ອຍອະນຸຍາດໃຫ້ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍສະແດງຄວາມຄິດເຫັນຕ່າງໆຂອງພວກເຂົາ ແລະ ສຸດທ້າຍໄດ້ຕັດສິນໃຈວ່າຈະເຮັດສິ່ງໃດໂດຍການຊັ່ງຊາຄວາມຄິດຂອງທຸກຄົນ. ແນ່ນອນ, ເມື່ອທັດສະນະຂອງພວກເຮົາແຕກຕ່າງກັນ, ຂ້ອຍຍັງສາມາດໂອ້ອວດ ແລະ ຖືວ່າຕົນເອງຊອບທໍາ, ຍຶດຖືທັດສະນະຕ່າງໆຂອງຕົວຂ້ອຍເອງ ແລະ ບໍ່ເຕັມໃຈທີ່ຈະຍອມຮັບຄວາມຄິດເຫັນ ແລະ ຄໍາແນະນໍາອື່ນໆຂອງຄົນອື່ນ. ແຕ່ຂ້ອຍຈະຈື່ໄດ້ວ່າຂ້ອຍລົ້ມເຫຼວ, ລົ້ມລົງ ແລະ ຖືກລິຮານ ແລະ ຖືກຈັດການແນວໃດ ແລະ ຂ້ອຍຈະຮູ້ສຶກຢ້ານ ແລະ ຈາກນັ້ນຂ້ອຍຈະໄປຢູ່ຕໍ່ໜ້າພຣະເຈົ້າເພື່ອອະທິຖານ. ຂ້ອຍຈະປະຖິ້ມຕົວເອງຢ່າງມີສະຕິ, ຫຼັງຈາກນັ້ນຂ້ອຍໄດ້ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແລະ ຫຼັກການຕ່າງໆດ້ວຍຫົວໃຈທີ່ຢໍາເກງພຣະເຈົ້າພ້ອມກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກປອດໄພຫຼາຍໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍດ້ວຍວິທີນີ້ ແລະ ການຕັດສິນໃຈຕ່າງໆຂອງພວກເຮົາສາມາດຕ້ານທານກັບກວດສອບໄດ້. ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ເປັນຄູ່ຮ່ວມງານກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍຮູ້ວ່າບາງແນວຄວາມຄິດຂອງຂ້ອຍແທ້ຈິງເປັນໄປໃນແງ່ດຽວ. ການໂອ້ລົມກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ ແລະ ຈາກນັ້ນກໍ່ເຈາະເລິກເຂົ້າໄປໃນສິ່ງຕ່າງໆ, ຢ່າງໜ້ອຍກັບຂ້ອຍ, ໃນເລື່ອງຂອງຄວາມຈິງ, ຂອງຫຼັກການ ແລະ ຂອງຄວາມເຂົ້າໃຈຢ່າງເລິກເຊິ່ງ, ເປັນປະໂຫຍດຢ່າງດີເລີດ. ໂດຍສະເພາະເມື່ອຂ້ອຍເຫັນເມື່ອສິ່ງຕ່າງໆເກີດຂຶ້ນກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍແນວໃດ, ພວກເຂົາຈະອະທິຖານຫາພຣະເຈົ້າ, ສະແຫວງຫາ ແລະ ໂອ້ລົມກັນ ແລະ ພວກເຂົາບໍ່ເຊື່ອໝັ້ນໃນຕົວພວກເຂົາເອງຜິວເຜີນ, ຂ້ອຍສົງໄສວ່າເປັນຫຍັງຂ້ອຍຈຶ່ງບໍ່ສະແຫວງຫາຄວາມຈິງ ແຕ່ກັບເຊື່ອໝັ້ນຕົນເອງຢ່າງງ່າຍດາຍ. ຂ້ອຍເຫັນວ່າຄວາມໂອ້ອວດ ແລະ ອວດອົ່ງຂອງຂ້ອຍເຮັດໃຫ້ຂ້ອຍມີຄວາມສາມາດເຮັດອັນໃດກໍ່ໄດ້. ຂ້ອຍຖືກເຮັດໃຫ້ເສີື່ອມໂຊມຫຼາຍໂດຍຊາຕານ ແລະ ບໍ່ໄດ້ດີໄປກວ່າບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ. ມັນເປັນພຽງແຕ່ຫຼັງຈາກນັ້ນທີ່ຂ້ອຍຮູ້ວ່າຂ້ອຍອາດຈະມີຄວາມຮູ້ຫຼາຍກວ່າບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍໜ້ອຍໜຶ່ງ, ແຕ່ໃນຈິດໃຈສ່ວນເລິກຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍບໍ່ສາມາດປຽບທຽບກັບພວກເຂົາໄດ້ເລີຍ. ຂ້ອຍມີຫົວໃຈຢໍາເກງພຣະເຈົ້າໜ້ອຍກວ່າພວກເຂົາ. ໃນເລື່ອງນີ້, ບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍຢູ່ໄກກວ່າຂ້ອຍຫຼາຍ. ເມື່ອຂ້ອຍເຫັນສິ່ງນັ້ນ, ຂ້ອຍຮູ້ວ່າບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍແຕ່ລະຄົນມີຄວາມເຂັ້ມແຂງສະເພາະ, ເຊິ່ງແຕກຕ່າງຈາກວິທີທີ່ຂ້ອຍເຫັນບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍໃນອະດີດ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຕົວຈິງແລ້ວບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍດີກວ່າຂ້ອຍ ແລະ ຂ້ອຍບໍ່ມີຫຍັງທີ່ຈະໂອ້ອວດ, ສະນັ້ນຂ້ອຍເລີ່ມທີ່ຈະເອົາຫົວລົງ ແລະ ຂ້ອຍສາມາດເຂົ້າກັບບັນດາອ້າຍເອື້ອຍນ້ອງຂອງຂ້ອຍ ແລະ ເຮັດວຽກໄດ້ດີກັບພວກເຂົາ. ເມື່ອຂ້ອຍເຮັດສໍາເລັດວຽກທີ່ຕ້ອງຕິດຕາມ, ຂ້ອຍໄດ້ລໍຖ້າຢ່າງສະຫງົບສໍາລັບການຕັດສິນໃຈຂອງຄຣິດຕະຈັກກ່ຽວກັບວິທີຈັດການກັບຂ້ອຍ. ຂ້ອຍບໍ່ເຄີຍຄາດຫວັງວ່າຜູ້ນໍາຈະບອກຂ້ອຍວ່າຂ້ອຍສາມາດສືບຕໍ່ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍໄດ້ເພາະວ່າຂ້ອຍຍັງສາມາດດໍາເນີນສິ່ງຕ່າງໆຕໍ່ໄປໄດ້ ແລະ ປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍຫຼັງຈາກຖືກລິຮານ ແລະ ຈັດການ ແລະ ໄດ້ຮັບຄວາມເຂົ້າໃຈບາງຢ່າງກ່ຽວກັບຕົວເອງ. ລາວຍັງຊີ້ໃຫ້ເຫັນບັນຫາບາງຢ່າງໃນການປະຕິບັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ເມື່ອຂ້ອຍໄດ້ຍິນລາວເວົ້າຂ້ອຍຈະໄດ້ຮັບອະນຸຍາດໃຫ້ສືບຕໍ່ເຮັດໜ້າທີ່ຕ່າງໆຂອງຂ້ອຍ, ໃນເວລານັ້ນ, ບໍ່ມີອັນໃດທີ່ຂ້ອຍສາມາດເວົ້າໄດ້ນອກຈາກການຂອບໃຈພຣະເຈົ້າ. ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າຫຼັງຈາກປະສົບກັບເລື່ອງນີ້, ຫຼັງຈາກທີ່ໄດ້ຜ່ານການເປີດເຜີຍ, ຫຼັງຈາກປະສົບກັບການລິຮານ ແລະ ຈັດການທີ່ຕັດຊື່ເຂົ້າກະດູກ, ສຸດທ້າຍຂ້ອຍມີຄວາມເຂົ້າໃຈບາງຢ່າງກ່ຽວກັບທຳມະຊາດຊາຕານຂອງຂ້ອຍ. ແຕ່ລາຄາແມ່ນສູງຫຼາຍ. ເນື່ອງຈາກວ່າຂ້ອຍໄດ້ເພິ່ງພາອຸປະນິໄສຊາຕານທີ່ເສື່ອມໂຊມໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ, ຂ້ອຍເປັນສາເຫດຄວາມສູນເສຍຕໍ່ກັບຄຣິດຕະຈັກ ແລະອີງຕາມຫຼັກການຕ່າງໆ, ຂ້ອຍຄວນຈະຖືກລົງໂທດ. ແຕ່ພຣະເຈົ້າບໍ່ໄດ້ປະຕິບັດຕໍ່ຂ້ອຍອີງຕາມການລ່ວງລະເມີດຂອງຂ້ອຍ, ແຕ່ກົງກັນຂ້າມ ກັບໃຫ້ຂ້ອຍມີໂອກາດສືບຕໍ່ເຮັດໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍໄດ້ປະສົບກັບຄວາມເມດຕາ ແລະ ຄວາມອົດທົນທີ່ບໍ່ໜ້າເຊື່ອຂອງພຣະເຈົ້າເປັນການສ່ວນຕົວ!

ແຕ່ລະຄັ້ງທີ່ຂ້ອຍຄິດຄືນກ່ຽວກັບປະສົບການນີ້, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກເສຍໃຈສໍາລັບການສູນເສຍຕ່າງໆທີ່ຂ້ອຍເປັນສາເຫດຕໍ່ກັບຄຣິດຕະຈັກເນື່ອງຈາກການອາໄສທຳມະຊາດແບບຊາຕານຂອງຂ້ອຍໃນໜ້າທີ່ຂອງຂ້ອຍ. ຂ້ອຍຍັງເຫັນດີກັບພຣະທໍາຂອງພຣະເຈົ້າທັງໝົດທີ່ວ່າ, “ການບໍ່ປ່ຽນແປງອຸປະນິໄສຄືການເປັນປໍລະປັກຕໍ່ພຣະເຈົ້າ”. ແຕ່ຍິ່ງໄປກວ່ານັ້ນ, ຂ້ອຍຮູ້ສຶກວ່າການຂ້ຽນຕີ, ການພິພາກສາ, ການລິຮານ ແລະ ການຈັດການຂອງພຣະເຈົ້າແມ່ນການປົກປ້ອງອັນຍິ່ງໃຫຍ່ທີ່ສຸດຂອງພຣະເຈົ້າ ແລະ ແມ່ນຄວາມຮັກທີ່ຈິງໃຈທີ່ສຸດຕໍ່ມະນຸດຊາດທີ່ເສື່ອມຊາມ!